Moderne nomade Iris Schlagwein spreekt en schrijft over haar persoonlijke belevenissen op het pad van bewustwording. Wie ben je werkelijk? Waar leef je voor, en durf je daar compromisloos voor te kiezen?
[ BLOG ] In het laatste hoofdstuk van mijn nieuwe boek ‘Vlieg vrij‘ deel ik praktische tips die mij hebben geholpen in mijn zoektocht naar innerlijke vrijheid. De zoektocht naar mijn waarheid, en hoe die te leven. Want een aantal jaar geleden was er best een grote kloof tussen hoe mensen mij kenden, en hoe ik mijn ‘ware zelf’ ervaarde.
Hoe zag dat ware zelf er dan uit?
Het leek alsof de meeste mensen maar een deel van mij kenden, en dat er ook een deel was dat ik zelden liet zien. Dat voelde zo vervelend, dat ik op zoek ging naar manieren om de kloof tussen die twee Irissen zo klein mogelijk te maken. Omdat ík degene was die sommige delen niet liet zien, was ík degene die er iets aan kon veranderen. Steeds meer liet ik alles-van-mij zien, wat ertoe leidde dat ik in elke situatie, ongeacht de omgeving of het gezelschap, helemaal mezelf kon zijn. Wat ik tijdens dat proces leerde beschrijf in in dit blog.
1. Laat je niet ontmoedigen door hobbels op je pad
Houd in gedachten dat de hobbels, teleurstellingen en tegenslagen die er uiteraard ook zullen zijn, net zo bij je ontwikkeling horen als inzichten en verbinding. Heb vertrouwen, je zult zien dat precies die mensen, boeken en films op je pad komen die jou verder zullen helpen.
2. Zoek mensen op die zichzelf ook levensvragen stellen
Verzamel mensen om je heen met wie je veilig kunt ontdekken wat voor jou ‘waar’ is. Mensen die je vertrouwt en die je liefdevol wijzen op je blinde vlekken. Je kunt nog zoveel lezen in boeken en op blogs, maar dat haalt het niet bij contact in het echte leven.
Ik heb het geluk dat ik veel filosoferende levenskunstenaars om me heen heb verzameld. Dit is in de afgelopen tien jaar gegroeid doordat ik zelf veranderde, oude relaties losliet en mijn waarheid begon te spreken. Als je je stilhoudt, kan niemand weten wat er in je omgaat. Wanneer je begint met het uitspreken van jouw visie en vragen, en nieuwe dingen gaat ondernemen, komen er vanzelf andere mensen in je leven.
3. Durf jouw waarheid te spreken
Niet iedereen zal het je in dank afnemen dat jij wél je hart volgt, omdat ze dat als een bedreiging kunnen ervaren. Je waarheid spreken vergt dus moed, innerlijke kracht en de overtuiging dat je heus niet gek bent. De winst is dat je nieuwe mensen gaat ontmoeten die het juist waarderen dat jij je authentieke zelf bent.
4. Zoek hulp als je vastloopt
Sommige patronen zijn zo diep verankerd dat je er een blinde vlek voor hebt en je er niet op eigen houtje bewust van kunt worden. Telkens als ik merkte dat ik vastliep, zocht ik een passende vorm van hulp om over mijn drempel te kunnen stappen, bijvoorbeeld een ademsessie, familieopstellingen of lichaamsgerichte psychotherapie. Als je op pijn stuit die te groot is om alleen aan te gaan, zoek dan een (therapie)vorm die bij jou past.
5. Schakel over van ‘doen’ naar ‘zijn’
Door te onderzoeken of de oordelen die je hebt over wat er beter/anders/sneller/leuker moet ‘waar’ zijn, kun je de werkelijkheid pas ervaren. De werkelijkheid die in het hier en nu is. Op het moment dat je je aandacht daarnaar verlegt, stop je met doen en begin je met zijn. Kunnen zijn, zonder iets te hoeven bereiken, zorgt ervoor dat het leven moeiteloos stroomt.
6. Neem je verantwoordelijkheid
Door te accepteren hoe je er nu voor staat, kun je verantwoordelijkheid nemen en je ware zelf gaan leven. Je hoeft je huidige situatie niet goed te keuren, alleen maar te accepteren. Daarna kun je in actie komen. Wat wil je veranderen? En hoe kun je daar zelf verantwoordelijkheid voor nemen? Begin met accepteren hoe jouw situatie nu is, om vervolgens je verantwoordelijkheid te nemen en voor honderd procent achter je keuzes te staan.
Er is wijsheid en mededogen en
die twee horen tezamen als de twee vleugels van een vogel.
– Gezegde uit het mahayana-boeddhisme
7. Wees je ware zelf om de gemeenschap te dienen
Hoe beter je jezelf leert kennen, hoe minder je hoeft vast te houden aan een ‘goede baan’, waardoor je je dienend kunt opstellen en werk kunt doen waar jouw ogen van gaan stralen. Werk dat je van nature makkelijk afgaat en waar je veel plezier uit haalt. Niet alleen het werk dat je verricht, maar ook jouw vreugdevolle gemoed, leveren dan een prachtige bijdrage aan je gemeenschap én aan het grotere geheel.
‘Vlieg vrij’ is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier.
[ BLOG ] In onderstaande fragment uit Vlieg vrij vertel ik over hoe ik een aantal jaar geleden een intense vriendschap ervaarde. Hoe kon het gebeuren dat we zo hecht waren, maar dat de vriendschap tussen Tara en mij niet meer bleek te werken?
Tara houdt Feline elke seconde in de gaten. ‘Kijk uit, blijf af, pas op.’
In Tara’s ogen schuilt er achter elke straathoek gevaar. Moet je kinderen die ook in de speeltuin spelen het liefst vermijden. Hun moeders zijn niet te vertrouwen en hun vaders willen je alleen maar versieren. Een man op straat die Feline toevallig aankijkt is een viespeuk, en je moet je handtas altijd stevig onder je arm geklemd houden en proberen niet op te vallen. Zelfs als we binnen de veilige muren van haar huis zijn, lijkt Tara op haar hoede.
Een gevoel van vertrouwen ontbreekt…
Mijn onderbuikgevoel zegt dat ze met dit gedrag juist eerder meer dan minder narigheid zal ervaren. Natuurlijk moet je niet naïef zijn, maar een beetje vertrouwen in de mensheid kan geen kwaad. Een enkele keer probeer ik haar dat duidelijk te maken.
De eerste keer door het als een luchtige opmerking te verpakken: ‘Nou, het zal best meevallen hoeveel van je buren kwaad in de zin hebben. Een beetje vertrouwen in de mensheid kan geen kwaad.’ Dat wordt duidelijk niet gewaardeerd. ‘Dat heb ik echt geprobeerd, Iris. Ik wil zo graag geloven dat je gelijk hebt, maar eerlijk gezegd vind ik het nogal naïef van je. Bij jou was toch ook laatst je fiets gestolen? Ik bedoel maar.’
Dus ben ik het zonnetje in huis
Een volgende keer vermom ik mijn idee als vraag: ‘Misschien had die winkelier gewoon zijn dag niet, waardoor hij wat kortaf was?’ Nee, naar deze winkel gaat ze vanaf nu nooit meer toe. Ze laat zich niet zo onbeschoft behandelen en dat zal hij weten ook.
En wat doe ik? Alle volgende keren houd ik mijn mond. Wat kan ik anders? Ze staat nu eenmaal zo in het leven, ik heb dat maar te accepteren. Daarbij ben ik er heilig van overtuigd dat je niets zinnigs kunt zeggen over andermans manier van opvoeden, omdat je niet in diens schoenen staat. Het is mijn zaak niet. Mijn oplossing is om onze afspraken vooral luchtig te houden. Altijd het zonnetje in huis te zijn. De leukste tante voor Feline te zijn, met wie ze kan ravotten, knutselen en knuffelen.
Ik teer op spaarzame momenten van verbinding
De spaarzame momenten waarop ik de oude Tara zie doorschemeren geven me hoop. Ik vertel mezelf dat het niet gek is dat ze zoveel stress ervaart, en dat ze wat kan ontspannen als haar problemen opgelost zijn. Op dit moment weet ik echter niet dat ik daar nog lang op kan wachten.
Jaren later verdiep ik me in psychologie en ontdek ik dat er mensen zijn die hun bestaansrecht halen uit problemen. Ze zijn zo vertrouwd met leven in een gestreste omgeving vol problemen dat ze die onbewust blijven creëren. Ondanks de pijn die ermee gepaard gaat, voelt zo’n omgeving veilig voor hen. Tara is mogelijk een van deze mensen, concludeer ik.
Wanneer is een vriendschap over?
Ondertussen voel ik bij elke afspraak met Tara mijn energie wegsijpelen. Als we al afspreken, want het komt vaak voor dat ze op het laatste moment afzegt en de afspraak verplaatst. Om die vervolgens weer af te zeggen.
Wat is er gebeurt met onze vriendschap? Wil ze me niet meer zien? En ik doe zo mijn best. Ik stuur een lieve kaart om haar sterkte te wensen. Dat ik haar mis en me afvraag waarom het zo stroef loopt tussen ons, zet ik er niet op. Hoe erg mis ik haar eigenlijk? Stiekem ben ik ook vaak opgelucht als ze afzegt, het scheelt me veel tijd en energie.
‘Vlieg vrij’ (oktober 2020) is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier.
[ BLOG ] Onderstaande tekst is een fragment uit mijn nieuwe boek Vlieg vrij. Het is een deel van het hoofdstuk ‘Het geheim van glimlachende monniken’, waarin ik vertel over een stilte- en meditatieretraite die ik begin 2018 deed, op het eiland Koh Samui in Thailand. Samen met ongeveer tachtig anderen, leerde ik in zeven dagen tijd alle ins en outs over mediteren. Natuurlijk leerde ik door te luisteren, maar wat het meeste indruk maakte, was de ervaring die ik opdeed tijdens de vele uren mediteren.
Op de dag van de registratie voel ik een mengeling van gezonde zenuwen en een steeds dringender wordende noodzaak om eindelijk mijn gedachten tot rust te laten komen.
Bij het meetingpoint wordt het steeds drukker. Waar ik normaal gesproken opensta voor een praatje met andere reizigers, voel ik nu absoluut geen behoefte om gezellig te kletsen. In mijn hoofd ben ik de stilte al ingegaan. De vragen die zenuwachtige, overactieve deelnemers aan elkaar stellen irriteren me. Wat nou, ‘Hoelang mediteer je al?’, ‘Heb je zoiets al eerder gedaan?’, ‘Ik las dat we maar twee keer per dag eten krijgen, oh my god, hoe gaan we dat ooit volhouden?’?
Ik denk: stel je open voor wat er komt en hou verder je mond. Degenen die achteloos noemen dat dit de zesde keer is dat ze zoiets doen en dat zeven dagen tien uur per dag mediteren voor hen heel makkelijk is vergeleken met de intensieve retreats die ze normaal doen, keur ik helemaal geen blik waardig.
Verwachtingsvol versus weerstand
Mijn gesloten houding en harde oordelen zijn een teken van mijn eigen weerstand. Ik ga dit doen en weet dat het ongelofelijk zwaar wordt. Alleen al omdat ik de afgelopen weken uren per dag in een slechte houding achter mijn laptop heb gezeten. Mijn lichaam is zo stijf dat ik waarschijnlijk nog niet eens een kwartier in meditatiehouding kan zitten zonder compleet onrustig te worden. Ik weet het zonder het geprobeerd te hebben. Tijdens deze reis trakteerde ik mezelf elke week op een Thaise massage en elke keer werd het me weer pijnlijk duidelijk: ik ben een stijve hark.
Met zoveel mogelijk mensen en de bijbehorende bagage in een 4×4-truck gepropt rijden we via smalle haarspeldbochten hoger en hoger de berg op. Het uitzicht is adembenemend. De bergen zijn bedekt met een groene deken van palmbomen en tropische planten, en in de verte zie ik de zon op de zee schitteren. We stappen uit bij een grote hal met houten vloer, met maar aan één van de vier zijden een wand. De rest van de hal is open. Een koel briesje heet ons welkom.
Ik volg braaf de strenge regels
Als we eenmaal in de rij voor de registratiebalie staan, merk ik op hoe gestroomlijnd het inchecken van de tachtig mannen en vrouwen gaat. De instructies zijn kraakhelder en op elke uitzondering die iemand wil maken (‘Mag ik mijn telefoon tóch bij me houden?’, of ‘Maar roken búíten de omheining kan toch wel?’) volgt een onberispelijk antwoord.
Dit is een plek waar je de regels volgt en anders niet. Net een kleine fabriek, maar wel een met medewerkers die een glimlach op hun gezicht hebben. Een glimlach die vriendelijk en oprecht is én uitdraagt dat een gezellig praatje-om-het-praten nu niet meer gewenst is.
Vanaf nu valt mijn identiteit als Iris de toerist/schrijver/huisoppas/vrouw/dochter – elk label waar ik me maar mee zou kunnen identificeren – weg. Dit is de plek om te onthechten van wat je denkt te zijn en daar zijn heldere regels voor bedacht. Regels over gehechtheden die je kunt hebben binnen deze community, die gehechtheden op alle vlakken van het leven buiten de community representeren.
Waar ben je aan gehecht?
De strenge kledingvoorschriften geven je de kans om de gehechtheid aan je identiteit en uiterlijk te onderzoeken. Je uiterlijk vertelt iets over wie je bent, over de identiteit waar je je prettig bij voelt. Kleding die je vrouwelijke vormen benadrukt en net wat sexy bloot laat zien, vertelt de buitenwereld dat je verleidelijk bent. Strakke kleding waarin je figuur goed uitkomt, kan vertellen dat je gedisciplineerd en sportief bent.
Als je bijvoorbeeld in je dagelijks leven veel moeite doet om er op een bepaalde manier uit te zien, kun je gehecht zijn aan het type kleren dat je draagt, in de spiegel kijken en zorgen dat je haar goed zit. Wat doet het dan met je als je alleen nog maar vormloze katoenen kleding in naturelle kleuren mag dragen?
Alle mannen en vrouwen binnen de community zien er door deze kledingvoorschriften bijna hetzelfde uit. De monniken vormen een uitzondering, zij dragen hun karakteristiek oranje doek. Deze kledij heeft echter hetzelfde uitgangspunt: ze geeft geen enkele identiteit prijs.
Tien uur per dag mediteren
Er zijn niet alleen regels voor hoe je eruitziet, maar ook voor hoe je communiceert en beweegt, wat en wanneer je eet en hoe de dag ingedeeld is – alles om de retraite effectiever te maken.
Terwijl ik in de rij sta, bestudeer ik het programma en sla ik aan het rekenen: we gaan zo’n tien uur per dag mediteren. Gelukkig telkens drie kwartier zittend afgewisseld met drie kwartier lopend of staand. Tel daarbij een blok yoga, dhamma talk, twee maaltijden en een moment voor thee op, en de dag is compleet gevuld. Het lijkt zo makkelijk: ik hoef alleen maar op het teken van de bel te doen wat het rooster voorschrijft. Ik hoef nergens over na te denken, geen boodschappen te doen, geen plannen te maken of te koken.
De dagelijkse beslommeringen vallen weg en daar zit juist het gevaar. Want als ik daar niet meer bij stil hoef te staan, wat zal zich dan laten zien? Binnen het strakke ritme van de dag ontstaat er ruimte voor… Tja, voor wat? Dat is onzeker. Het zou zomaar eens onaangenaam kunnen zijn.
‘Vlieg vrij’ (oktober 2020) is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier.
[ BLOG ] mei 2001 – Tijdens het intakegesprek vertel ik de psycholoog hoe het op school gaat (goed, ik haal zelden een onvoldoende), hoe leuk mijn vriendinnen zijn (zowel die uit mijn klas als van mijn basketbalteam als van mijn bijbaan) en dat we het thuis ook aardig redden met zijn viertjes. Eigenlijk het enige dat vervelend is, is dat ik soms wat last heb met ademen.
De sessie vliegt voorbij. Praten met zo’n psycholoog valt best mee, vind ik. De man zit achter zijn bureau naar me te luisteren en schuift me aan het eind van de sessie twee A4-tjes toe. Het huiswerk is om deze twee vragenlijsten in te vullen en te starten met een dagboek, zodat ik ‘mijn gevoelens kan verwoorden’. Hij schat dat we in totaal drie tot vijf sessies nodig hebben, dus maken we alvast twee vervolgafspraken.
Of ik het huiswerk gedaan heb?
De volgende meeting is op een vrijdag na school. Voordat ik naar het gezondheidscentrum fiets, vul ik de vragenlijsten nog even in. Er staan allerlei stellingen op, waarvan ik met een getal moet aangeven of ze voor mij waar (5) of niet waar (1) zijn. Makkelijk.
‘Voelt goed aan wat anderen willen’. Jazeker, een 5. ‘Is snel van slag’. Een grap zeker? Waardoor zou ík nu nog van slag moeten raken, nu ik net mijn vader heb verloren? Ik kan alles aan, een 1. ‘Raakt in discussies snel opgewonden en reageert heftig’. Ik kan me voorstellen dat ik een jaar geleden de 3 had aangekruist. Als echte dertienjarige had ik nog wel eens fikse ruzie met mijn vader. Maar nu… zorg ik gewoon dat ik niet in een discussie terecht kom. Dus, een 1. ‘Is flexibel’. Check, that’s me. Een 5.
In alle eerlijkheid vul ik de lijsten in, ik kan precies uitleggen waarom ik een bepaald cijfer kies. Tegelijk weet ik dat dit één grote poppenkast is. De psycholoog doet net of deze lijsten alles betekenen (of gelooft dat echt) en ik doe braaf wat hij vraagt. Ondertussen snap ik precies wat mijn antwoorden voor effect zullen hebben.
Ik antwoord snel en zorgvuldig
‘Onderneemt graag nieuwe activiteiten: 5’. Klinkt veelbelovend? Tja, ik onderneem graag nieuwe dingen, dan hoef ik tenminste niet thuis te zijn. ‘Heeft goed inzicht in zijn gevoelens: 5’. Ook al zo positief. Ik heb zo’n goed inzicht in mijn gevoelens dat ik precies weet welke ongewenst zijn en die bewust niet laat zien. Mijn antwoord (5) op de stelling ‘heeft door hoe dingen met elkaar in verband staan’ zou argwaan moeten wekken, maar ik vermoed dat ook dat als een positief punt wordt gescoord. Denken die volwassenen echt dat ik niet doorheb hoe dit werkt?
De ingevulde vragenlijsten neem ik mee, het andere huiswerk heb ik niet gedaan. Een dagboek bijhouden lijkt me toch zo’n vreemde bezigheid. Wat heeft het voor zin om je gedachten op te schrijven? Als je ze denkt, weet je toch al wat ze zijn? Dan is het dubbelop om ze ook nog te noteren. Ach, hij zal me er vast geen voor strafwerk geven.
De score op Depressie & Angstklachten
Samen nemen we de vragenlijsten door. Op ‘Depressie & Angstklachten’ scoor ik goed, dat wil zeggen dat ik geen opvallend sombere buien heb en over het algemeen vrij optimistisch ben. De uitslag van de ‘Vragenlijst Psychosociale Vaardigheden’ vermeldt ook geen bijzonderheden over mij. De psycholoog vraag her en der om een toelichting.
Ik kies mijn woorden zo dat ik niet lieg en hij tóch de conclusie trekt dat er geen probleem is. Verder slaap en eet ik goed, sport ik regelmatig, heb ik ruim voldoende sociale contacten en een goede band met mijn familieleden. Dus hoe zit dat nou toch met dat gekke ademen van me? De tijd is om, dat komt wellicht de volgende sessie aan de orde.
Een doorbraak volgt
Dat klopt, want een week later heb ik ‘een doorbraak’ bij de psycholoog. Vanachter zijn bureau vraagt hij me te vertellen over de avond dat mijn vader overleed. Nu kan ik me niet meer groot houden en laat mijn tranen de vrije loop. Even daarna houden ze net zo snel als ze begonnen weer op. Ik zou best nog even verder willen huilen maar dat lukt niet. Was dit het dan?
Ja, volgens Meneer Psych wel. ‘Nou, volgens mij vind jij je weg wel. Het gaat op alle vlakken hartstikke goed met je, zeker gezien je situatie. Nu je deze doorbraak gehad hebt, zal het ademen vanzelf beter gaan en lijken vervolgafspraken me niet nodig’. Wat een compliment. Ik ben opgelucht dat een professional heeft bepaald dat het goed gaat met mij. Dan kan ik dus zeker weten dat ik dit ‘verder leven na het verlies van een dierbare’ goed aan het doen ben.
Deze tekst is een fragment uit mijn nieuwe boek Vlieg vrij. Over het boek:
In ‘Vlieg vrij’ maak ik grote onderwerpen als bewustzijn, ziekte en dood, op een lichtvoetige manier bespreekbaar. Verwacht persoonlijke verhalen die pijnlijk herkenbaar en nietsverhullend eerlijk zijn. Ik zoek uit: hoe kan ik beter omgaan met tegenslag en teleurstelling? Hoe kan ik angsten loslaten, om me zo vrij als een vogel te voelen?
Beperkende overtuigingen en diepe angsten laat ik los, tot ik uitkom bij niet-weten. Ik geef me daar volledig aan over, in het vertrouwen dat het nú al goed is.
“Ik heb per jaar ‘maar’ 14 huizen nodig’. Moderne nomade Iris Schlagwein hopte vier jaar lang van oppashuis naar oppashuis. Deze vrije levensstijl bracht haar waardevolle inzichten: ‘Door op huizen te passen heb ik geleerd dat de wereld een goede plek is’.”
Hoe dat zit?
Natuurlijk kan er van alles misgaan als je ‘een vreemde’ in je huis laat wonen. Wij mensen hebben nogal de neiging om te focussen op angst en problemen, maar mijn ervaringen zijn vrijwel allemaal positief geweest. Het huisoppassen heeft mijn beeld bevestigd dat de wereld een veilige plek is. Wat mij betreft mogen we meer vanuit vertrouwen leven.”
Vrijheid versus onvrijheid
Ook gaat het interview over vrijheid versus onvrijheid.
“Ergens vorige zomer begon ik de beperking van mijn vrijheid te voelen. Als niks vastligt en alles is mogelijk, zijn er geen kaders. Een kader is een beperking, maar kan ook richting geven. Ik begon dat een beetje te missen. Daarnaast kreeg ik steeds meer aanvragen, soms wel vier per week. Ik moest continu ‘nee’ zeggen, omdat mijn planning al vol zat. Ik wilde wat anders.”
[ NOTITIE ] In elk moment schuilt een onverwachte wending van ieders verhaal. Dat kan ongewenst zijn maar vaak ook erg gewenst.
Elk moment heeft draagt een oneindig aantal mogelijkheden in zich, die ik nog niet kan overzien. Dat gegeven kan beangstigend werken (want wat voor pijnlijks staat je te wachten…), of juist bekrachtigend (er staat je nog van alles te wachten!).
Mogelijke mogelijkheden
Deze prachtige tekst, geschreven door Mary Standing Otter, herinnert mij eraan dat wat nu nog onzichtbaar is, wel al tot de mogelijkheden behoort… Dat geeft hoop, vertrouwen en inspiratie!
“Right now there are Tibetan Buddhist monks in a temple in the Himalayas endlessly reciting mantras for the cessation of your suffering and for the flourishing of your happiness.
Someone you haven’t met yet is already dreaming of adoring you.
Someone is writing a book that you will read in the next two years that will change how you look at life.
Nuns in the Alps are in endless vigil, praying for the Holy Spirit to alight the hearts of all of God’s children.
A farmer is looking at his organic crops and whispering, “nourish them.”
Someone wants to kiss you, to hold you, to make tea for you.
Someone is willing to lend you money, wants to know what your favorite food is, and treat you to a movie.
Someone in your orbit has something immensely valuable to give you — for free.
Something is being invented this year that will change how your generation lives, communicates, heals and passes on.
The next great song is being rehearsed.
Thousands of people are in yoga classes right now intentionally sending light out from their heart chakras and wrapping it around the earth.
Millions of children are assuming that everything is amazing and will always be that way.
Someone is in profound pain, and a few months from now, they’ll be thriving like never before. From where they are, they just can’t see it .
Someone who is craving to be partnered, to be acknowledged, to arrive, will get precisely what they want — and even more. And because that gift will be so fantastical in it’s reach and sweetness, it will quite magically alter their memory of angsty longing and render it all “So worth the wait.”
Someone has recently cracked open their joyous, genuine nature because they did the hard work of hauling years of oppression off of their psyche — this luminous juju is floating in the ether, and is accessible to you.
Someone just this second wished for world peace, in earnest.
Some civil servant is making sure that you get your mail, and your garbage is picked up, that the trains are running on time, and that you are generally safe.
Someone is dedicating their days to protecting your civil liberties and clean drinking water.
Someone is regaining their sanity.
Someone is coming back from the dead.
Someone is genuinely forgiving the seemingly unforgivable.
Someone is curing the incurable.
‘Mary is a visionary, a writer and an accomplished ceremonial alchemist. She is gifted in her ability to create a clean and judgment free space or sanctuary for healing and transformation and lives a life of spiritual awareness and healing. A healed healer, she thrives on passing on what she knows to those who are open, ready and willing to learn’.
[ BLOG ] De tweede dag in Auroville, India, wandelden Denise en ik in de schaduw van de prachtige tropische bomen naar het uitkijkpunt waar je de Matrimandir kunt bewonderen. En totaal onverwacht werd me de vorm van mijn volgende boek duidelijk.
Al pratende over en geïnspireerd door de tentoonstelling over Sri Aurobindo en the Mother die we net gezien hadden raakte ik in een flow. Als ik een vraag stelde kwam het antwoord als vanzelf in me op. Ik verbaasde mezelf met wat ik zei en ik zag verbanden die ik niet eerder gezien had.
Inspiratie geeft helderheid
Ik onderscheidde de volgende drie fases van spirituele ontwikkeling.
1. Vorm (extern, materie, geven, grenzen, actief, verschijnen, lichaam, aarde) In mijn geval: baan + koophuis + samenwonen, tot 2016
2. Vormloos (intern, geest, ontvangen, grenzeloos, passief, verdwijnen, geest, kosmos) In mijn geval: geen vast inkomen + geen huis + relatie maar zonder samenwonen. 2016 – 2019
3. Vereniging van beide zijden: integratie.
Je hebt eerst beide zijden van de medaille te leven, voordat je in het midden uitkomt, en zo zal de beweging zich blijven herhalen. Zo werkt een ademhaling, zo groeit een boom en zo werkt de menselijke ontwikkeling. Niks nieuws dus, maar wel nu ik het toepaste op mijn schrijfwerk.
Wat komt er na Thuis zonder huis?
Zoals Thuis zonder huis ging over mijn proces van loslaten wat niet meer past in de externe wereld (fase 1) zo zal mijn volgende boek gaan over loslaten wat niet meer past in mijn interne wereld (overtuigingen, oordelen en oude pijnstukken). Hoewel ik dat proces van loslaten eerder beschreef in het blog Opruimen to the max, zag ik nog niet dat de tweede fase een mooi (en logisch) onderwerp zou zijn voor boek twee.
Thuis zonder huis = wie ben ik, wanneer ik alle uiterlijke vormen die mijn identiteit bepalen, los laat? Volgend boek = wat ben ik, wanneer ik alle innerlijke vorm, alles wat ik denk te weten, los laat?
Wat betekent loslaten van innerlijke vorm?
Met loslaten van innerlijke vorm bedoel ik alles wat ik denk dat ‘waar’ is. Alles waar ik aan vasthoud, wat me enige zekerheid geeft. Deze overtuigingen en oordelen (en vragen) gaan bijvoorbeeld over dood, leven, energie, verbinding en bewustzijn.
Ja, dat zijn grote thema’s. En ja, ik vind het spannend om daarover te schrijven. Want wat weet ik er nou van?
Weten/wijsheid in de vorm van wetenschappelijke kennis heb ik niet veel. Weten/wijsheid in de vorm van ervaring en innerlijk weten heb ik wel.
Waarom ga ik hierover schrijven?
De eerste en belangrijkste reden is omdat het mij zelf helderheid geeft. Ik geloof dat alle schrijvers zullen beamen dat ze voornamelijk voor zichzelf schrijven 😉
Verder omdat het leuk is om te lezen hoe iemand omgaat met De Grote Vragen Des Levens.
En omdat het je een richting of inspiratie kan geven voor je eigen levensvragen.
Ik wil m’n verhalen graag op dezelfde manier te schrijven als in Thuis zonder huis, op een lichte toon, kwetsbaar en nuchter. Ik zal voorbeelden uit mijn dagelijks leven beschrijven, waar veel mensen zich in zullen herkennen. Het boek zal gaan over de ervaringen die me meer inzicht in bovengenoemde thema’s gaven. Over vragen die ik mezelf (en anderen) stelde, (denk)fouten die ik maakte, boeken die ik las en ontmoetingen die me inspireerden.
In het echte leven volgen de fases elkaar niet netjes op, maar zit er behoorlijk wat overlap in. Er is genoeg te melden, dus laat ik maar gelijk een trilogie maken, met Thuis zonder huis als eerste boek. In elk boek beschrijf ik een fase van mijn spirituele ontwikkeling.
De inhoud van het laatste boek ga ik vanaf nu beleven, want gevoelsmatig zit ik in de overgang van vormloos naar integratie van beide zijden. En grote kans dat de cyclus daarna opnieuw begint – zo kan ik een leven lang blijven schrijven… De boekpresentatie heb ik gepland op 10-10-2020, dat lijkt me een mooie datum om vanaf nu naartoe te werken.
[ BLOG ] Al een halfjaar roep ik dat ik na 9 april ga stoppen met huisoppassen. Die datum komt nu aardig dichtbij. So… what’s next? Nou, ik heb een caravan gekocht!
Ik neem je graag mee in mijn proces: over niet-weten en vertrouwen hebben, hoe ik keuzes maakte en mijn inzichten over bezit, hechting en vrijheid.
Waarom stoppen met huisoppassen?
Ik heb altijd gedacht dat ik zou stoppen met huisoppassen als ik het niet meer leuk vond. Grappig genoeg is dat niet de reden, ik stop omdat ik er alles aan heb beleefd wat er te beleven, leren en ontdekken viel. Ermee doorgaan zou als herhalen van het bekende – en daarmee als stilstand – voelen.
Als het aan vakantiegangers had gelegen, zou mijn agenda met gemak het komende jaar gevuld zijn met oppas-afspraken. Ik kreeg bijna genoeg aanvragen om een matchingsbureau te beginnen! Een luxe, zou je denken. Maar mijn volle agenda voelde steeds meer onvrij.
Gelukkig had ik vorig jaar augustus een reisje naar India geboekt. Heerlijk om zelf op vakantie te gaan. En daarbij zou even afstand nemen van het oppas-leven me vast meer helderheid brengen over m’n volgende stap. Voor na terugkomst uit India maakte ik nog één huisoppasafspraak in Eindhoven, zodat ik in ieder geval ergens thuis kon komen. Daar woon ik nu, t/m 9 april.
Na 9 april hield ik alles open.
Geen woonplek, geen verplichtingen, ook geen vast inkomen.
Hé, dat lijkt verdacht veel op mijn situatie in april 2016, toen ik zonder enig bezit, geld et cetera, besloot om als huisoppas te gaan wonen.
Nu ben ik vier jaar verder en heb ik bewust weer alles open gegooid. Het is tijd voor de volgende cyclus (lees hier hoe ik die cycli onderscheid). Om te laten ontstaan wat wil ontstaan, is ruimte nodig. Dus heb ik die gemaakt. Ruimte om te groeien, te ontdekken en te spelen.
Vertrouwen is key
Het afgelopen halfjaar heb ik vertrouwen gehouden, terwijl ik me in dit grijze gebied van niet-weten bevond. En getest werd ik! De mooiste huizen, liefste berichten en schattigste kattenfoto’s kwamen per mail voorbij. Moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Toch nieuwe huisoppas-afspraken vastleggen, zou me ‘zekerheid’ geven en iets om naartoe te leven. Maar ik bleef bij mijn besluit.
Natuurlijk dacht ik af en toe aan wat een vervolg zou kunnen zijn. Hoe wil ik dat mijn leven komend jaar eruit ziet? Wat voor woning past daarbij?
In de speech gaf ik mezelf de opdracht: ‘Creëer jouw eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden. Een thuis waar iedereen welkom is’. Een grote opdracht, waar ik geen haast mee had. Bovendien waren er genoeg andere zaken die mijn aandacht vroegen
Een verrassend bericht diende zich aan
Tot ik enkele dagen voor ik naar India zou vertrekken een appje van vriendin Nina (zij maakte de prachtige foto’s op m’n website) kreeg: ‘Wist je dat er een leuke caravan te koop staat in Noordwijk?’. Iets zei me dat dit bericht niet voor niets nu kwam, dat ik vóór India nog moest gaan kijken. Een paar dagen later zou ik in Noordwijk logeren, dus kon ik mooi even langsfietsen.
De rustige camping ligt aan de duinrand, binnen een kwartier lopen sta je op het strand – de locatie kon in ieder geval niet beter. Voor de caravan had ik iets meer fantasie nodig om de potentie te zien. De tuin was nogal verwaarloosd en het interieur (zo kon ik door de ramen zien) was licht, maar vrij oud.
Had ik mijn plek gevonden?
Zag ik mezelf hier zeven maanden per jaar wonen? En hoe zou mijn dagelijks leven er dan uitzien?
Ondanks de staat van de caravan was ik gelijk enthousiast. Ik zag het helemaal voor me hoe ik hier ‘s ochtends in de tuin mijn yoga-oefeningen zou doen. Hoe ik op regenachtige dagen met kaarsjes en fijne muziek aan, een boek zou lezen op de bank. De duinen en zee zo dichtbij, ik zou elke dag kunnen beginnen met een duik in zee.
Toch was er iets wat me dwarszat – ik zou de caravan moeten kopen. En dat bracht nogal wat innerlijke onrust met zich mee…
Huren versus kopen
Huren betekent voor mij onafhankelijkheid – ik betaal voor wat ik gebruik en zit nergens aan vast. Ik draag geen verantwoordelijkheid en kan vertrekken wanneer ik wil, heerlijk vrij. Zo is ook de dynamiek van het huisoppassen; natuurlijk zijn er enige verplichtingen, maar in essentie ben ik vrij – vrij en onafhankelijk zijn is nogal een groot goed voor me.
Er zijn mensen die niet willen huren omdat ze het gevoel hebben hun geld daarmee ‘weg te gooien’. Ze willen liever investeren en een plek voor zichzelf bezitten waar ze volledige zeggenschap over hebben. Voor hen betekent dit onafhankelijkheid, omdat ze niet afhankelijk zijn van een verhuurder.
Voor mij is dat anders. Blijkbaar zijn uitzoomen en relativeren zo’n groot deel van mijn levensvisie, dat de volgende vragen gelijk in me opkomen:
Wanneer is iets werkelijk van jou?
Kun je überhaupt iets bezitten?
Heb je zekerheid als je iets koopt?
Ben je wel onafhankelijk wanneer je iets bezit?
Je snapt wat het idee van een caravan kopen met me deed…
Verstandelijk begrijp ik uiteraard hoe bezit aanschaffen werkt, maar gevoelsmatig gaf het idee van een caravan kopen me de kriebels, omdat het juist tegen mijn idee van vrij en onafhankelijk zijn, ingaat. Het bracht mijn hoofd op hol: ‘ik moet ‘m onderhouden, ik ben verantwoordelijk om er zorg voor te dragen, als ik er vanaf wil kan dat misschien niet en dan zit ik vást – AARGH!’.
Nogal overdreven, zie ik ook wel. Waar komt dat gevoel vandaan?
Is het een copingmechanisme om me tegen eventueel verlies te beschermen? Uit angst geboren, omdat ik al eerder verliezen meemaakte? Een logische vraag die opkomt en die me al vaak gesteld is, is: ‘kan ik me niet hechten/verbinden?’.
Maakt hechten afhankelijk?
Hoe meer gehecht je aan iets bent, hoe meer afhankelijk. Want je hangt je geluksgevoel op aan het wel of niet aanwezig zijn van X (het voorwerp/de persoon/het gevoel/het geld/de situatie waar je aan gehecht bent). Als X voorbij gaat, ben je er helemaal kapot van, nu kun je niet meer gelukkig zijn. Beter bescherm je jezelf daartegen door je niet te hechten?
Ik kan me inderdaad voorstellen dat ik vanuit dat onbewuste patroon me niet hecht aan een vaste plek.
Wat zeggen de boeddhisten erover?
Een boeddhist zou trots op me zijn. Want in het boeddhisme draait alles om het onthechten van alles wat je bindt aan het aardse bestaan, onthechten van bezit en status. Dan scoor ik – als huisloze en bezit-arme – wel punten natuurlijk.
Maar het boeddhisme gaat ook over het van een afstandje bekijken van de dualiteit waarin we leven, zodat je je bewust wordt van de vergankelijkheid van alles. En dat je naar aanleiding van dat bewustzijn aardse zaken steeds meer kunt loslaten. In dat geval is het uitgangspunt niet zelfbescherming, maar verlichting vinden.
Iemand die zichzelf beschermt tegen eventueel verlies, hecht zich niet om pijn te voorkomen.
Een boeddhist hecht zich niet vanuit het bewustzijn en volledige acceptatie dat alles vergankelijk is, om verlichting te bereiken.
Hoe bewust ben je van de vergankelijkheid van dat waar je aan hecht?
Volgens mij zit daar het verschil tussen afhankelijk of onafhankelijk zijn. Want als je je bewust bent dat X ooit over zal gaan, zul je minder verdrietig en nog steeds gelukkig zijn, als het uiteindelijk gebeurt. Je bent dan wel gehecht, maar niet afhankelijk. En dus vrij.
Hoe werkt dat voor mij? Hecht ik me niet, uit angst voor verlies?
Ik hecht me wel degelijk, aan mensen bijvoorbeeld. Aan m’n vrije tijd. En ik ben gehecht aan mijn gezondheid, die raak ik liever niet kwijt. Omdat ik me ervan bewust ben dat deze dingen niet voor eeuwig zo zijn, zorg ik er goed voor: ik waardeer en onderhoud de relaties met mijn familie en enkele goede vrienden zorgvuldig. Ik zie scherp toe op hoe mijn agenda zich wel of niet vult en ik begin mijn dag met een uitgebreide routine om m’n gezondheid te bevorderen.
Daarin doe ik geen concessies, omdat de zaken waar ik aan hecht er nu zijn, en later misschien niet meer. Sterker nog, waarschijnlijk niet meer. Juíst omdat ik verlies ken, ben ik me bewust van wat me dierbaar is.
Hoe verhoudt dat zich tot een caravan kopen?
Terug naar de caravan. Zou bovenstaande ook opgaan voor het hebben van een vaste plek? Zou ik vrijheid kunnen ervaren als ik ‘vast’ zit aan het bezit van de caravan?
De zes weken in India gaven me veel helderheid. Ik maakte van daar uit een afspraak met de beheerder van de camping, om de caravan gelijk na mijn thuiskomst nogmaals te bekijken. Door de ervaringen in India kreeg ik het inzicht dat als ik me aan een vaste plek hecht, me dat niet automatisch afhankelijk en onvrij maakt. Dat het verbinden aan de caravan me waarschijnlijk juist vrijheid zal geven. Voor jou misschien een open deur, voor mij een openbaring.
Nu is dus het tijd om te ervaren wat het oplevert om me op bepaalde fronten vast te leggen, te beginnen met het kopen van een caravan. Ik ben benieuwd!
Een einde aan het nomadenbestaan
Gisteren is de deal met de verkoper gesloten. Ik heb de financiën geregeld en wanneer het huurcontract met de camping rond is, kan ik mijn caravan – ja, van mij – betrekken. Vanaf 10 april woon ik dus op een camping in Noordwijk, dicht bij de natuur, mijn familie en middenin ruimte en groen. Precies wat ik mezelf toewenste in mijn nieuwjaarsspeech; de ‘eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden’ is mooi op tijd werkelijkheid geworden.
Ik zal veel meer gaan leven met het ritme van de natuur. Ik wil een moestuin aanleggen, op blote voeten lopen, buiten slapen en tochtjes op mijn racefiets maken. In tegenstelling tot in de oppashuizen kan ik hier een etenswarenvoorraad aanleggen (jaja, de kleine geneugten des levens) om te koken met iets meer dan basisingrediënten. En deze plek geeft me een vaste uitvalsbasis vanwaar ik Transformatiedagen kan organiseren.
Eigen boontjes doppen
Nu staat me de leuke uitdaging te wachten om te onderzoeken wat ik nog nodig heb aan huisraad en keukengerei – aangezien ik daar praktisch niets van bezit – en hoe ik daar op een leuke manier aan ga komen (wordt vervolgd). Want nieuwe dingen kopen terwijl er al zoveel spullen in omloop zijn, is niet aan mij besteed.
In ieder geval voelt het goed om m’n eigen boontjes te doppen, letterlijk en figuurlijk.
Steun je favoriete schrijver
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
[ BLOG ] Deze week ben ik teruggekomen van een zes-weekse reis samen met vriendin Denise. Tijdens eerdere reizen zocht ik haar op in Bali en zocht ze mij op in Thailand, nu reisden we door Zuid-India.
Eind januari vlogen we via Frankfurt naar Bangalore, een stad met meer dan twaalf miljoen inwoners, waar we natuurlijk – net als iedereen die India voor het eerst bezoekt – overweldigd werden door alle indrukken.
Als je nog nooit in India geweest bent…
Stel je voor dat je op de heetste zomerdag je wc niet doortrekt, een pannetje kruidige chai op het vuur laat pruttelen, wierook aansteekt en de radio op z’n hardst aanzet, net als de tv en Youtube op je telefoon. Hang je vochtige was op aan een waslijn dwars door de woonkamer, net als al je kerstverlichting (het liefst knipperend). Zet de voordeur open, parkeer je auto met de uitlaat naar de deur gericht, laat ‘m stationair draaien, zet de autoradio keihard aan en laat je partner onophoudelijk toeteren achter het stuur. Keer je vuilnisbak en GFT-bak om in de tuin (bonuspunten als je er een geelgeverfde koe bij regelt die de etensresten ertussenuit eet), maak er een vuur bij en verbrand daarin al je plastic afval, plus dat van de rest van de straat.
Dan kom je in de buurt van hoe een stad in India klinkt, voelt en ruikt. Ga op een bamboematje op de grond zitten, zet een gezellige TL-lamp aan en eet er met je handen een heerlijke Indiase curry van Saravanaa Bhavan in Amsterdam bij, om ook nog te ervaren hoe India proeft.
Denk je dat ik overdrijf?
Eigenlijk heb ik me nog ingehouden met deze beschrijving. Maar natuurlijk is niet elke plek in India zo. We hebben tijdens deze reis ook genoten van vers fruit en kokosnoten, koele berglucht, ongelofelijk lieve mensen, zangsessies van de meest bijzondere vogels, uitgestrekte velden vol palmbomen, zeldzame stilte en ontspannen meditatiesessies.
Na een kort verblijf in Bangalore dachten we in Mysore een fijne plek te vinden om rustig te acclimatiseren, maar helaas werd ik op dag vijf van de reis ziek, in een hotelkamer die verre van rustig te noemen was. Natuurlijk wist ik dat ik tijdens deze reis een kleine kans had om aan voedselvergiftiging te ontkomen, maar dat het zo snel zou gebeuren had ik niet gedacht.
Ziekzijn voor gevorderden
Door een pittig virus was dit ziekzijn voor gevorderden; inclusief flauwvallen op mijn kruiptocht richting de badkamer, diarree in bed (sorry Denise) en overgeven in de taxi. In een volgend blog zal ik delen hoe ik het ziekzijn heb beleefd en wat het me uiteindelijk voor inzichten bracht. In heerlijk oord 3 Hills County in Kalpetta, was beter worden mijn enige focus. Daar had ik nog ongeveer een week voor nodig.
Ik maakte een tekening van 3 Hills County om het personeel te bedanken voor de goede zorgen.
Zes kilo lichter (ja, ik heb zowaar verlichting gevonden in India!) en uiteindelijk volledig uitgerust, reisden we via Fort Kochi en Aleppey verder naar Amritapuri, de ashram van the hugging mother Amma.
‘Een ashram is niet alleen een verzameling levenloze gebouwen, tempels, bomen en woningen. Het is een vitaal, dynamisch en levendig instituut. De spirituele oefeningen, dienstverlening, gebeden en zuivere gedachten en handelingen van de bezoekers en bewoners maken samen met de genade van de meester de ashram tot een heilige en gewijde plaats’ – Amma
We ontvingen darshan en prasad
Voor twee nachten logeerden we in de ashram, om kort mee te kunnen draaien met het dagschema. We chantten om 04.50 uur de duizend namen van de heilige moeder, gevolgd door een heerlijk kopje hete chai om 06.00 uur, en de rest van de dag volgden we meditatiesessies. We hadden geluk dat Amma zelf aanwezig was. Dat is niet vaak zo, omdat ze de hele wereld over reist om satsang te geven en mensen te knuffelen.
Natuurlijk ontvingen ook wij een zegening van the hugging mother: een knuffel (darshan) en een papieren zakje as (prasad, om te benadrukken dat het lichaam sterfelijk is en we tot as zullen wederkeren).
Amritapuri is gebouwd rondom de plek waar Amma geboren is. Ondertussen is het uitgegroeid tot een klein dorp waar circa 3500 mensen, zowel Westerlingen als Indiërs, wonen. Dat vergt een strakke organisatie (bedenk maar eens hoeveel kilo’s rijst je moet koken om zoveel monden te voeden).
We vervolgden onze reis per vliegtuig naar de oostkust: van Trivandrum naar Chennai en van daaruit naar kustplaats Pondicherry. Tot 1954 was dit gebied bezet door de Fransen, zodoende zijn er op elke straathoek de heerlijkste croissants en pain-au-chocolats te krijgen. Deze verandering van spijs plus de meer Westerse sfeer in het straatbeeld konden we best waarderen.
In India zijn alle uitersten van het leven te beleven, en wij pasten ons braaf aan. We genoten enkele dagen van de Franse overvloed aan lekkers, om ons vervolgens een kleine week in te schrijven bij Sancya, een nature care hospital.
Ik ben 33: tijd voor een verjongingskuur
In India zijn er naast gewone ziekenhuizen (velen met een uitzonderlijk goede zorg) ook plekken waar je op een alternatieve manier aan je gezondheid kunt werken. Bijvoorbeeld door een panchakarma behandeling (volgens de ayurveda) of een verjongingskuur in een nature care hospital te volgen. Wij kozen voor het laatste.
Nature cure is based on the realization that man is born healthy and strong and that he can stay by living in accordance with the law of nature. It is believed that even if born with some inherited affiliction the individual can eliminate the disease by putting the natural agents of healthy to the best use. Fresh air, sun shine, proper diet, exercise, natural therapy, scientific relaxation, constructive thinking, and the mental attitude, along with prayer and meditation,all play then part in keeping a sound mind in a sound body. – Zo is te lezen op de website van Sancya.
We kregen allerlei verse sapjes en aten drie keer per dag raw food: het ontbijt bestond bijvoorbeeld uit drie bananen en een kokosnoot en het avondeten was elke dag tomaat, komkommer en wortel. Elke dag anders, want anders gesneden, geraspt of anders op het bord gedrapeerd…
De originele vorm van yoga
Samen met drie andere vrouwen volgden we het drukke dagprogramma, dat o.a. bestond uit 2x een uur yoga, 2x een uur pranayama-oefeningen en een theory class over the eight limbs of ashtanga yoga and the yogic way of life. Ik genoot enorm van het enthousiasme van onze Indiase leraar, die zo vol was van zijn guru en diens levenslessen dat hij met gemak vijf kwartier in een uur praatte.
Of onze behandeling nou echt zo veel verjonging teweeg heeft gebracht weet ik niet, maar de dagelijkse acupunctuur, baddersessies en massages waren in elk geval erg ontspannend.
Bij het uitkijkpunt naar de Matrimandir
Auroville: glimp van een ideale samenleving
De laatste week van onze trip brachten we door in Auroville, de gemeenschap die door Sri Aurobindo en en zijn geliefde The Mother in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw bedacht en opgezet is, om de ideale leefomgeving op aarde te creëren. ‘Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity.’
Ik kon bijna niet geloven dat ik nog steeds in India was, zo schoon en stil waren de straten hier, dus de bewoners hier doen sowieso iets heel goed. Alles in Auroville is gericht op zorg voor de aarde, aandacht voor elkaar en het belangrijkste: je persoonlijke reis van bewustzijnsontwikkeling.
‘Man lives mostly in his surface mind, life and body, but there is an inner being within him with greater possibilities to which he has to awake – for it is only a very restricted influence from it that he receives now and that pushes him to a constant pursuit of a greater beauty, harmony, power and knowledge.
The first process of Yoga is therefore to open the ranges of this inner being and to live from there outward, governing his outward life by an inner light and force.’ – Uit de teachings van Sri Aurobindo
Hoogtepunt van de reis
In Auroville is er alle gelegenheid voor om je inner being te ontwikkelen. De lijst van wat er dagelijks in Auroville te doen is eindeloos. Denk aan yogalessen, meditaties, vrouwencirkels, mantrazingen of tai-chi. Maar ook pottenbakken, muziekinstrumenten maken, heilige geschriften bestuderen, leren over permacultuur, vrijwilligerswerk doen of een concert bezoeken. Gelukkig heb ik geen FOMO dus ik heb veel gemediteerd en vooral gefocust op mijn eigen ideeën (lees maar verder).
Niet alleen het activiteitenaanbod maar werkelijk alles in Auroville is erop gericht je bewustzijn te verhogen. Zelfs de gebouwen, de vormgeving van de tuinen en het stratenplan. Het bezoeken van de Matrimandir vond ik een van de hoogtepunten van de reis. De perfectie en pure schoonheid, plus de visie achter dit gebouw hebben me ontzettend geïnspireerd.
Deel van de plattegrond van Auroville, met rechts van het midden de Matrimandir en de 12 omringende tuinen
Smog + herrie = helderheid
Terugblikkend op de reis heb ik in de afgelopen zes weken vooral veel helderheid gekregen – dat is dus mogelijk op een plek met een overkill aan prikkels, wie had dat gedacht? Natuurlijk geeft afstand tot de dagelijkse beslommeringen in Nederland helderheid, maar ik vermoed dat het ziek-zijn, de gewijde plekken die we bezochten, het mantra-zingen en alle yoga- en pranayama-oefeningen dat gevoel zeker hebben versterkt.
Helderheid waarover?
Ik kreeg helderheid over mijn woonsituatie (ik ga binnenkort in een caravan wonen, later meer daarover). Helderheid over leven en liefde, over de balans tussen doen en zijn. Daaraan gekoppeld helderheid over mijn volgende boek.
Ja, ik roep al heel lang dat dat eraan komt en dat de inhoud zich in mijn hoofd vormt. Ik voelde wel waar de inhoud ongeveer over zou moeten gaan, maar begrijpen deed ik het nog niet. Een kader of concreet idee ontbrak nog. Nu is dat kader helder en voelt het als het juiste moment om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ook hierover meer in een volgend blog, voordat dit blog zelf op een boekwerk gaat lijken.
Nu, terug in Nederland. Lang niet zo kleur- geur- en klankrijk als in India, maar de lente staat voor de deur en er staan me weer genoeg avonturen te wachten. In mijn oppashuis in Eindhoven ga ik rustig verder schrijven, dus binnenkort is te lezen:
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Behoor jij tot de vele Nederlanders die ooit een boek willen schrijven? Goed nieuws: je hoeft tegenwoordig niet meer aan te kloppen bij een uitgever, je kunt je verhaal ook heel gemakkelijk in eigen beheer uitgeven.
Tips en trucs over in eigen beheer uitgeven
Eerder schreef ik een blog over hoe ik het aanpakte. Acht maanden nadat het idee ontstond hield ik mijn boek Thuis zonder huis gedrukt in mijn handen. In dit artikel uit de weekendbijlage van het FD, geschreven door Barbara Noordermeer, lees je over mijn ervaringen. Een schrijfcoach deelt vijf vragen die helderheid geven over wat je wilt gaan schrijven, plus antwoord op de vraag: hoe blijf je gedisciplineerd?
Waarom dacht ik dat mijn verhaal interessant zou zijn?
Een fragment uit het interview: ‘Wat het schrijfproces voor Iris zo plezierig maakte, waren haar meelezers. Of supportgroep, zoals ze het zelf noemt. ‘Zo’n zestig mensen die ik kende uit mijn netwerk. Met hen deelde ik veel. Ze gaven feedback en hadden soms associaties die ik zelf nog niet had bedacht.’ Maar er was ook kritiek uit persoonlijke kring. ‘Mensen vroegen me waarom ik dacht dat mijn verhaal interessant zou zijn.’
