Moderne nomade Iris Schlagwein spreekt en schrijft over haar persoonlijke belevenissen op het pad van bewustwording. Wie ben je werkelijk? Waar leef je voor, en durf je daar compromisloos voor te kiezen?
[ NOTITIE ] In elk moment schuilt een onverwachte wending van ieders verhaal. Dat kan ongewenst zijn maar vaak ook erg gewenst.
Elk moment heeft draagt een oneindig aantal mogelijkheden in zich, die ik nog niet kan overzien. Dat gegeven kan beangstigend werken (want wat voor pijnlijks staat je te wachten…), of juist bekrachtigend (er staat je nog van alles te wachten!).
Mogelijke mogelijkheden
Deze prachtige tekst, geschreven door Mary Standing Otter, herinnert mij eraan dat wat nu nog onzichtbaar is, wel al tot de mogelijkheden behoort… Dat geeft hoop, vertrouwen en inspiratie!
“Right now there are Tibetan Buddhist monks in a temple in the Himalayas endlessly reciting mantras for the cessation of your suffering and for the flourishing of your happiness.
Someone you haven’t met yet is already dreaming of adoring you.
Someone is writing a book that you will read in the next two years that will change how you look at life.
Nuns in the Alps are in endless vigil, praying for the Holy Spirit to alight the hearts of all of God’s children.
A farmer is looking at his organic crops and whispering, “nourish them.”
Someone wants to kiss you, to hold you, to make tea for you.
Someone is willing to lend you money, wants to know what your favorite food is, and treat you to a movie.
Someone in your orbit has something immensely valuable to give you — for free.
Something is being invented this year that will change how your generation lives, communicates, heals and passes on.
The next great song is being rehearsed.
Thousands of people are in yoga classes right now intentionally sending light out from their heart chakras and wrapping it around the earth.
Millions of children are assuming that everything is amazing and will always be that way.
Someone is in profound pain, and a few months from now, they’ll be thriving like never before. From where they are, they just can’t see it .
Someone who is craving to be partnered, to be acknowledged, to arrive, will get precisely what they want — and even more. And because that gift will be so fantastical in it’s reach and sweetness, it will quite magically alter their memory of angsty longing and render it all “So worth the wait.”
Someone has recently cracked open their joyous, genuine nature because they did the hard work of hauling years of oppression off of their psyche — this luminous juju is floating in the ether, and is accessible to you.
Someone just this second wished for world peace, in earnest.
Some civil servant is making sure that you get your mail, and your garbage is picked up, that the trains are running on time, and that you are generally safe.
Someone is dedicating their days to protecting your civil liberties and clean drinking water.
Someone is regaining their sanity.
Someone is coming back from the dead.
Someone is genuinely forgiving the seemingly unforgivable.
Someone is curing the incurable.
‘Mary is a visionary, a writer and an accomplished ceremonial alchemist. She is gifted in her ability to create a clean and judgment free space or sanctuary for healing and transformation and lives a life of spiritual awareness and healing. A healed healer, she thrives on passing on what she knows to those who are open, ready and willing to learn’.
[ BLOG ] Al een halfjaar roep ik dat ik na 9 april ga stoppen met huisoppassen. Die datum komt nu aardig dichtbij. So… what’s next? Nou, ik heb een caravan gekocht!
Ik neem je graag mee in mijn proces: over niet-weten en vertrouwen hebben, hoe ik keuzes maakte en mijn inzichten over bezit, hechting en vrijheid.
Waarom stoppen met huisoppassen?
Ik heb altijd gedacht dat ik zou stoppen met huisoppassen als ik het niet meer leuk vond. Grappig genoeg is dat niet de reden, ik stop omdat ik er alles aan heb beleefd wat er te beleven, leren en ontdekken viel. Ermee doorgaan zou als herhalen van het bekende – en daarmee als stilstand – voelen.
Als het aan vakantiegangers had gelegen, zou mijn agenda met gemak het komende jaar gevuld zijn met oppas-afspraken. Ik kreeg bijna genoeg aanvragen om een matchingsbureau te beginnen! Een luxe, zou je denken. Maar mijn volle agenda voelde steeds meer onvrij.
Gelukkig had ik vorig jaar augustus een reisje naar India geboekt. Heerlijk om zelf op vakantie te gaan. En daarbij zou even afstand nemen van het oppas-leven me vast meer helderheid brengen over m’n volgende stap. Voor na terugkomst uit India maakte ik nog één huisoppasafspraak in Eindhoven, zodat ik in ieder geval ergens thuis kon komen. Daar woon ik nu, t/m 9 april.
Na 9 april hield ik alles open.
Geen woonplek, geen verplichtingen, ook geen vast inkomen.
Hé, dat lijkt verdacht veel op mijn situatie in april 2016, toen ik zonder enig bezit, geld et cetera, besloot om als huisoppas te gaan wonen.
Nu ben ik vier jaar verder en heb ik bewust weer alles open gegooid. Het is tijd voor de volgende cyclus (lees hier hoe ik die cycli onderscheid). Om te laten ontstaan wat wil ontstaan, is ruimte nodig. Dus heb ik die gemaakt. Ruimte om te groeien, te ontdekken en te spelen.
Vertrouwen is key
Het afgelopen halfjaar heb ik vertrouwen gehouden, terwijl ik me in dit grijze gebied van niet-weten bevond. En getest werd ik! De mooiste huizen, liefste berichten en schattigste kattenfoto’s kwamen per mail voorbij. Moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Toch nieuwe huisoppas-afspraken vastleggen, zou me ‘zekerheid’ geven en iets om naartoe te leven. Maar ik bleef bij mijn besluit.
Natuurlijk dacht ik af en toe aan wat een vervolg zou kunnen zijn. Hoe wil ik dat mijn leven komend jaar eruit ziet? Wat voor woning past daarbij?
In de speech gaf ik mezelf de opdracht: ‘Creëer jouw eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden. Een thuis waar iedereen welkom is’. Een grote opdracht, waar ik geen haast mee had. Bovendien waren er genoeg andere zaken die mijn aandacht vroegen
Een verrassend bericht diende zich aan
Tot ik enkele dagen voor ik naar India zou vertrekken een appje van vriendin Nina (zij maakte de prachtige foto’s op m’n website) kreeg: ‘Wist je dat er een leuke caravan te koop staat in Noordwijk?’. Iets zei me dat dit bericht niet voor niets nu kwam, dat ik vóór India nog moest gaan kijken. Een paar dagen later zou ik in Noordwijk logeren, dus kon ik mooi even langsfietsen.
De rustige camping ligt aan de duinrand, binnen een kwartier lopen sta je op het strand – de locatie kon in ieder geval niet beter. Voor de caravan had ik iets meer fantasie nodig om de potentie te zien. De tuin was nogal verwaarloosd en het interieur (zo kon ik door de ramen zien) was licht, maar vrij oud.
Had ik mijn plek gevonden?
Zag ik mezelf hier zeven maanden per jaar wonen? En hoe zou mijn dagelijks leven er dan uitzien?
Ondanks de staat van de caravan was ik gelijk enthousiast. Ik zag het helemaal voor me hoe ik hier ’s ochtends in de tuin mijn yoga-oefeningen zou doen. Hoe ik op regenachtige dagen met kaarsjes en fijne muziek aan, een boek zou lezen op de bank. De duinen en zee zo dichtbij, ik zou elke dag kunnen beginnen met een duik in zee.
Toch was er iets wat me dwarszat – ik zou de caravan moeten kopen. En dat bracht nogal wat innerlijke onrust met zich mee…
Huren versus kopen
Huren betekent voor mij onafhankelijkheid – ik betaal voor wat ik gebruik en zit nergens aan vast. Ik draag geen verantwoordelijkheid en kan vertrekken wanneer ik wil, heerlijk vrij. Zo is ook de dynamiek van het huisoppassen; natuurlijk zijn er enige verplichtingen, maar in essentie ben ik vrij – vrij en onafhankelijk zijn is nogal een groot goed voor me.
Er zijn mensen die niet willen huren omdat ze het gevoel hebben hun geld daarmee ‘weg te gooien’. Ze willen liever investeren en een plek voor zichzelf bezitten waar ze volledige zeggenschap over hebben. Voor hen betekent dit onafhankelijkheid, omdat ze niet afhankelijk zijn van een verhuurder.
Voor mij is dat anders. Blijkbaar zijn uitzoomen en relativeren zo’n groot deel van mijn levensvisie, dat de volgende vragen gelijk in me opkomen:
Wanneer is iets werkelijk van jou?
Kun je überhaupt iets bezitten?
Heb je zekerheid als je iets koopt?
Ben je wel onafhankelijk wanneer je iets bezit?
Je snapt wat het idee van een caravan kopen met me deed…
Verstandelijk begrijp ik uiteraard hoe bezit aanschaffen werkt, maar gevoelsmatig gaf het idee van een caravan kopen me de kriebels, omdat het juist tegen mijn idee van vrij en onafhankelijk zijn, ingaat. Het bracht mijn hoofd op hol: ‘ik moet ‘m onderhouden, ik ben verantwoordelijk om er zorg voor te dragen, als ik er vanaf wil kan dat misschien niet en dan zit ik vást – AARGH!’.
Nogal overdreven, zie ik ook wel. Waar komt dat gevoel vandaan?
Is het een copingmechanisme om me tegen eventueel verlies te beschermen? Uit angst geboren, omdat ik al eerder verliezen meemaakte? Een logische vraag die opkomt en die me al vaak gesteld is, is: ‘kan ik me niet hechten/verbinden?’.
Maakt hechten afhankelijk?
Hoe meer gehecht je aan iets bent, hoe meer afhankelijk. Want je hangt je geluksgevoel op aan het wel of niet aanwezig zijn van X (het voorwerp/de persoon/het gevoel/het geld/de situatie waar je aan gehecht bent). Als X voorbij gaat, ben je er helemaal kapot van, nu kun je niet meer gelukkig zijn. Beter bescherm je jezelf daartegen door je niet te hechten?
Ik kan me inderdaad voorstellen dat ik vanuit dat onbewuste patroon me niet hecht aan een vaste plek.
Wat zeggen de boeddhisten erover?
Een boeddhist zou trots op me zijn. Want in het boeddhisme draait alles om het onthechten van alles wat je bindt aan het aardse bestaan, onthechten van bezit en status. Dan scoor ik – als huisloze en bezit-arme – wel punten natuurlijk.
Maar het boeddhisme gaat ook over het van een afstandje bekijken van de dualiteit waarin we leven, zodat je je bewust wordt van de vergankelijkheid van alles. En dat je naar aanleiding van dat bewustzijn aardse zaken steeds meer kunt loslaten. In dat geval is het uitgangspunt niet zelfbescherming, maar verlichting vinden.
Iemand die zichzelf beschermt tegen eventueel verlies, hecht zich niet om pijn te voorkomen.
Een boeddhist hecht zich niet vanuit het bewustzijn en volledige acceptatie dat alles vergankelijk is, om verlichting te bereiken.
Hoe bewust ben je van de vergankelijkheid van dat waar je aan hecht?
Volgens mij zit daar het verschil tussen afhankelijk of onafhankelijk zijn. Want als je je bewust bent dat X ooit over zal gaan, zul je minder verdrietig en nog steeds gelukkig zijn, als het uiteindelijk gebeurt. Je bent dan wel gehecht, maar niet afhankelijk. En dus vrij.
Hoe werkt dat voor mij? Hecht ik me niet, uit angst voor verlies?
Ik hecht me wel degelijk, aan mensen bijvoorbeeld. Aan m’n vrije tijd. En ik ben gehecht aan mijn gezondheid, die raak ik liever niet kwijt. Omdat ik me ervan bewust ben dat deze dingen niet voor eeuwig zo zijn, zorg ik er goed voor: ik waardeer en onderhoud de relaties met mijn familie en enkele goede vrienden zorgvuldig. Ik zie scherp toe op hoe mijn agenda zich wel of niet vult en ik begin mijn dag met een uitgebreide routine om m’n gezondheid te bevorderen.
Daarin doe ik geen concessies, omdat de zaken waar ik aan hecht er nu zijn, en later misschien niet meer. Sterker nog, waarschijnlijk niet meer. Juíst omdat ik verlies ken, ben ik me bewust van wat me dierbaar is.
Hoe verhoudt dat zich tot een caravan kopen?
Terug naar de caravan. Zou bovenstaande ook opgaan voor het hebben van een vaste plek? Zou ik vrijheid kunnen ervaren als ik ‘vast’ zit aan het bezit van de caravan?
De zes weken in India gaven me veel helderheid. Ik maakte van daar uit een afspraak met de beheerder van de camping, om de caravan gelijk na mijn thuiskomst nogmaals te bekijken. Door de ervaringen in India kreeg ik het inzicht dat als ik me aan een vaste plek hecht, me dat niet automatisch afhankelijk en onvrij maakt. Dat het verbinden aan de caravan me waarschijnlijk juist vrijheid zal geven. Voor jou misschien een open deur, voor mij een openbaring.
Nu is dus het tijd om te ervaren wat het oplevert om me op bepaalde fronten vast te leggen, te beginnen met het kopen van een caravan. Ik ben benieuwd!
Een einde aan het nomadenbestaan
Gisteren is de deal met de verkoper gesloten. Ik heb de financiën geregeld en wanneer het huurcontract met de camping rond is, kan ik mijn caravan – ja, van mij – betrekken. Vanaf 10 april woon ik dus op een camping in Noordwijk, dicht bij de natuur, mijn familie en middenin ruimte en groen. Precies wat ik mezelf toewenste in mijn nieuwjaarsspeech; de ‘eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden’ is mooi op tijd werkelijkheid geworden.
Ik zal veel meer gaan leven met het ritme van de natuur. Ik wil een moestuin aanleggen, op blote voeten lopen, buiten slapen en tochtjes op mijn racefiets maken. In tegenstelling tot in de oppashuizen kan ik hier een etenswarenvoorraad aanleggen (jaja, de kleine geneugten des levens) om te koken met iets meer dan basisingrediënten. En deze plek geeft me een vaste uitvalsbasis vanwaar ik Transformatiedagen kan organiseren.
Eigen boontjes doppen
Nu staat me de leuke uitdaging te wachten om te onderzoeken wat ik nog nodig heb aan huisraad en keukengerei – aangezien ik daar praktisch niets van bezit – en hoe ik daar op een leuke manier aan ga komen (wordt vervolgd). Want nieuwe dingen kopen terwijl er al zoveel spullen in omloop zijn, is niet aan mij besteed.
In ieder geval voelt het goed om m’n eigen boontjes te doppen, letterlijk en figuurlijk.
Steun je favoriete schrijver
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
[ BLOG ] Deze week ben ik teruggekomen van een zes-weekse reis samen met vriendin Denise. Tijdens eerdere reizen zocht ik haar op in Bali en zocht ze mij op in Thailand, nu reisden we door Zuid-India.
Eind januari vlogen we via Frankfurt naar Bangalore, een stad met meer dan twaalf miljoen inwoners, waar we natuurlijk – net als iedereen die India voor het eerst bezoekt – overweldigd werden door alle indrukken.
Als je nog nooit in India geweest bent…
Stel je voor dat je op de heetste zomerdag je wc niet doortrekt, een pannetje kruidige chai op het vuur laat pruttelen, wierook aansteekt en de radio op z’n hardst aanzet, net als de tv en Youtube op je telefoon. Hang je vochtige was op aan een waslijn dwars door de woonkamer, net als al je kerstverlichting (het liefst knipperend). Zet de voordeur open, parkeer je auto met de uitlaat naar de deur gericht, laat ‘m stationair draaien, zet de autoradio keihard aan en laat je partner onophoudelijk toeteren achter het stuur. Keer je vuilnisbak en GFT-bak om in de tuin (bonuspunten als je er een geelgeverfde koe bij regelt die de etensresten ertussenuit eet), maak er een vuur bij en verbrand daarin al je plastic afval, plus dat van de rest van de straat.
Dan kom je in de buurt van hoe een stad in India klinkt, voelt en ruikt. Ga op een bamboematje op de grond zitten, zet een gezellige TL-lamp aan en eet er met je handen een heerlijke Indiase curry van Saravanaa Bhavan in Amsterdam bij, om ook nog te ervaren hoe India proeft.
Denk je dat ik overdrijf?
Eigenlijk heb ik me nog ingehouden met deze beschrijving. Maar natuurlijk is niet elke plek in India zo. We hebben tijdens deze reis ook genoten van vers fruit en kokosnoten, koele berglucht, ongelofelijk lieve mensen, zangsessies van de meest bijzondere vogels, uitgestrekte velden vol palmbomen, zeldzame stilte en ontspannen meditatiesessies.
Na een kort verblijf in Bangalore dachten we in Mysore een fijne plek te vinden om rustig te acclimatiseren, maar helaas werd ik op dag vijf van de reis ziek, in een hotelkamer die verre van rustig te noemen was. Natuurlijk wist ik dat ik tijdens deze reis een kleine kans had om aan voedselvergiftiging te ontkomen, maar dat het zo snel zou gebeuren had ik niet gedacht.
Ziekzijn voor gevorderden
Door een pittig virus was dit ziekzijn voor gevorderden; inclusief flauwvallen op mijn kruiptocht richting de badkamer, diarree in bed (sorry Denise) en overgeven in de taxi. In een volgend blog zal ik delen hoe ik het ziekzijn heb beleefd en wat het me uiteindelijk voor inzichten bracht. In heerlijk oord 3 Hills County in Kalpetta, was beter worden mijn enige focus. Daar had ik nog ongeveer een week voor nodig.
Ik maakte een tekening van 3 Hills County om het personeel te bedanken voor de goede zorgen.
Zes kilo lichter (ja, ik heb zowaar verlichting gevonden in India!) en uiteindelijk volledig uitgerust, reisden we via Fort Kochi en Aleppey verder naar Amritapuri, de ashram van the hugging mother Amma.
‘Een ashram is niet alleen een verzameling levenloze gebouwen, tempels, bomen en woningen. Het is een vitaal, dynamisch en levendig instituut. De spirituele oefeningen, dienstverlening, gebeden en zuivere gedachten en handelingen van de bezoekers en bewoners maken samen met de genade van de meester de ashram tot een heilige en gewijde plaats’ – Amma
We ontvingen darshan en prasad
Voor twee nachten logeerden we in de ashram, om kort mee te kunnen draaien met het dagschema. We chantten om 04.50 uur de duizend namen van de heilige moeder, gevolgd door een heerlijk kopje hete chai om 06.00 uur, en de rest van de dag volgden we meditatiesessies. We hadden geluk dat Amma zelf aanwezig was. Dat is niet vaak zo, omdat ze de hele wereld over reist om satsang te geven en mensen te knuffelen.
Natuurlijk ontvingen ook wij een zegening van the hugging mother: een knuffel (darshan) en een papieren zakje as (prasad, om te benadrukken dat het lichaam sterfelijk is en we tot as zullen wederkeren).
Amritapuri is gebouwd rondom de plek waar Amma geboren is. Ondertussen is het uitgegroeid tot een klein dorp waar circa 3500 mensen, zowel Westerlingen als Indiërs, wonen. Dat vergt een strakke organisatie (bedenk maar eens hoeveel kilo’s rijst je moet koken om zoveel monden te voeden).
We vervolgden onze reis per vliegtuig naar de oostkust: van Trivandrum naar Chennai en van daaruit naar kustplaats Pondicherry. Tot 1954 was dit gebied bezet door de Fransen, zodoende zijn er op elke straathoek de heerlijkste croissants en pain-au-chocolats te krijgen. Deze verandering van spijs plus de meer Westerse sfeer in het straatbeeld konden we best waarderen.
In India zijn alle uitersten van het leven te beleven, en wij pasten ons braaf aan. We genoten enkele dagen van de Franse overvloed aan lekkers, om ons vervolgens een kleine week in te schrijven bij Sancya, een nature care hospital.
Ik ben 33: tijd voor een verjongingskuur
In India zijn er naast gewone ziekenhuizen (velen met een uitzonderlijk goede zorg) ook plekken waar je op een alternatieve manier aan je gezondheid kunt werken. Bijvoorbeeld door een panchakarma behandeling (volgens de ayurveda) of een verjongingskuur in een nature care hospital te volgen. Wij kozen voor het laatste.
Nature cure is based on the realization that man is born healthy and strong and that he can stay by living in accordance with the law of nature. It is believed that even if born with some inherited affiliction the individual can eliminate the disease by putting the natural agents of healthy to the best use. Fresh air, sun shine, proper diet, exercise, natural therapy, scientific relaxation, constructive thinking, and the mental attitude, along with prayer and meditation,all play then part in keeping a sound mind in a sound body. – Zo is te lezen op de website van Sancya.
We kregen allerlei verse sapjes en aten drie keer per dag raw food: het ontbijt bestond bijvoorbeeld uit drie bananen en een kokosnoot en het avondeten was elke dag tomaat, komkommer en wortel. Elke dag anders, want anders gesneden, geraspt of anders op het bord gedrapeerd…
De originele vorm van yoga
Samen met drie andere vrouwen volgden we het drukke dagprogramma, dat o.a. bestond uit 2x een uur yoga, 2x een uur pranayama-oefeningen en een theory class over the eight limbs of ashtanga yoga and the yogic way of life. Ik genoot enorm van het enthousiasme van onze Indiase leraar, die zo vol was van zijn guru en diens levenslessen dat hij met gemak vijf kwartier in een uur praatte.
Of onze behandeling nou echt zo veel verjonging teweeg heeft gebracht weet ik niet, maar de dagelijkse acupunctuur, baddersessies en massages waren in elk geval erg ontspannend.
Bij het uitkijkpunt naar de Matrimandir
Auroville: glimp van een ideale samenleving
De laatste week van onze trip brachten we door in Auroville, de gemeenschap die door Sri Aurobindo en en zijn geliefde The Mother in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw bedacht en opgezet is, om de ideale leefomgeving op aarde te creëren. ‘Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity.’
Ik kon bijna niet geloven dat ik nog steeds in India was, zo schoon en stil waren de straten hier, dus de bewoners hier doen sowieso iets heel goed. Alles in Auroville is gericht op zorg voor de aarde, aandacht voor elkaar en het belangrijkste: je persoonlijke reis van bewustzijnsontwikkeling.
‘Man lives mostly in his surface mind, life and body, but there is an inner being within him with greater possibilities to which he has to awake – for it is only a very restricted influence from it that he receives now and that pushes him to a constant pursuit of a greater beauty, harmony, power and knowledge.
The first process of Yoga is therefore to open the ranges of this inner being and to live from there outward, governing his outward life by an inner light and force.’ – Uit de teachings van Sri Aurobindo
Hoogtepunt van de reis
In Auroville is er alle gelegenheid voor om je inner being te ontwikkelen. De lijst van wat er dagelijks in Auroville te doen is eindeloos. Denk aan yogalessen, meditaties, vrouwencirkels, mantrazingen of tai-chi. Maar ook pottenbakken, muziekinstrumenten maken, heilige geschriften bestuderen, leren over permacultuur, vrijwilligerswerk doen of een concert bezoeken. Gelukkig heb ik geen FOMO dus ik heb veel gemediteerd en vooral gefocust op mijn eigen ideeën (lees maar verder).
Niet alleen het activiteitenaanbod maar werkelijk alles in Auroville is erop gericht je bewustzijn te verhogen. Zelfs de gebouwen, de vormgeving van de tuinen en het stratenplan. Het bezoeken van de Matrimandir vond ik een van de hoogtepunten van de reis. De perfectie en pure schoonheid, plus de visie achter dit gebouw hebben me ontzettend geïnspireerd.
Deel van de plattegrond van Auroville, met rechts van het midden de Matrimandir en de 12 omringende tuinen
Smog + herrie = helderheid
Terugblikkend op de reis heb ik in de afgelopen zes weken vooral veel helderheid gekregen – dat is dus mogelijk op een plek met een overkill aan prikkels, wie had dat gedacht? Natuurlijk geeft afstand tot de dagelijkse beslommeringen in Nederland helderheid, maar ik vermoed dat het ziek-zijn, de gewijde plekken die we bezochten, het mantra-zingen en alle yoga- en pranayama-oefeningen dat gevoel zeker hebben versterkt.
Helderheid waarover?
Ik kreeg helderheid over mijn woonsituatie (ik ga binnenkort in een caravan wonen, later meer daarover). Helderheid over leven en liefde, over de balans tussen doen en zijn. Daaraan gekoppeld helderheid over mijn volgende boek.
Ja, ik roep al heel lang dat dat eraan komt en dat de inhoud zich in mijn hoofd vormt. Ik voelde wel waar de inhoud ongeveer over zou moeten gaan, maar begrijpen deed ik het nog niet. Een kader of concreet idee ontbrak nog. Nu is dat kader helder en voelt het als het juiste moment om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ook hierover meer in een volgend blog, voordat dit blog zelf op een boekwerk gaat lijken.
Nu, terug in Nederland. Lang niet zo kleur- geur- en klankrijk als in India, maar de lente staat voor de deur en er staan me weer genoeg avonturen te wachten. In mijn oppashuis in Eindhoven ga ik rustig verder schrijven, dus binnenkort is te lezen:
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Behoor jij tot de vele Nederlanders die ooit een boek willen schrijven? Goed nieuws: je hoeft tegenwoordig niet meer aan te kloppen bij een uitgever, je kunt je verhaal ook heel gemakkelijk in eigen beheer uitgeven.
Tips en trucs over in eigen beheer uitgeven
Eerder schreef ik een blog over hoe ik het aanpakte. Acht maanden nadat het idee ontstond hield ik mijn boek Thuis zonder huis gedrukt in mijn handen. In dit artikel uit de weekendbijlage van het FD, geschreven door Barbara Noordermeer, lees je over mijn ervaringen. Een schrijfcoach deelt vijf vragen die helderheid geven over wat je wilt gaan schrijven, plus antwoord op de vraag: hoe blijf je gedisciplineerd?
Waarom dacht ik dat mijn verhaal interessant zou zijn?
Een fragment uit het interview: ‘Wat het schrijfproces voor Iris zo plezierig maakte, waren haar meelezers. Of supportgroep, zoals ze het zelf noemt. ‘Zo’n zestig mensen die ik kende uit mijn netwerk. Met hen deelde ik veel. Ze gaven feedback en hadden soms associaties die ik zelf nog niet had bedacht.’ Maar er was ook kritiek uit persoonlijke kring. ‘Mensen vroegen me waarom ik dacht dat mijn verhaal interessant zou zijn.’
[ NOTITIE ] Hoe voelt het als niemand je aankijkt? Als je helemaal geen oogcontact krijgt?
Eerder schreef ik over De ogen zijn de ramen van de ziel. In India heb ik weer een hele nieuwe ervaring met (aan)kijken en contact maken.
Oogcontact in de grote stad
In de eerste week in Bangalore (met zo’n twaalf miljoen inwoners) ervaarde ik hoe naar het voelt om op straat niet aangekeken te worden. Om volledig genegeerd te worden, eigenlijk. Zelfs bij binnenkomst in een winkel of hotel heb ik het gevoel dat ik actief iemand aan moet spreken om contact te leggen.
Zou het een vorm van respect zijn in een overbevolkt land, om iedereen in zijn eigen bubbel te laten en vooral niet lastig te vallen met een blik? Zijn twee wandelende Westerlingen zo’n raar fenomeen dat men niet weet hoe ons te bejegenen? Ligt het aan het feit dat we een van de weinige vrouwen zijn, op plekken waar zo’n 90% van de mensen op straat man is? Ik ben er nog niet achter.
Ik snap ook wel dat ik niet elke man met een overdreven glimlach moet begroeten, aangezien dat verkeerd kan worden opgevat en de kans bestaat dat ik niet meer van ‘m af kom, of erger. Maar af en toe een blik of knikje van herkenning wanneer je elkaar passeert, ongeacht geslacht, kan ik toch wel erg waarderen.
Waarom is dat?
Ik heb blijkbaar behoefte aan contact, aan ‘gezien’ worden. Misschien is het een eerste levensbehoefte om te weten dat je bestaat door gehoord en gezien te worden door een ander levend wezen.
Als ik het gevoel overdrijf is het alsof ik ga twijfelen aan mijn eigen bestaan. Besta ik wel? Hallo, ziet iemand mij? Blijkbaar ontleen ik bestaansrecht aan het feit of een ander mij erkent. Niet ‘Ik denk dus ik ben’ (- René Descartes) maar ‘Ik word gezien dus ik besta’?
Huh, zwaaien ze naar mij?
Het andere uiterste beleef ik ook. Nu we enkele dagen in Fort Kochi doorbrengen, een eiland bij de stad Kochi, is het contact met de Indiërs compleet anders.
Een vrouw die vanuit een restaurant breed lachend naar me zwaait, alsof ze een oude bekende ziet. Groepjes tienermeisjes die ons stiekem bekijken en verlegen glimlachen wanneer ik dat zie. Groepjes tienerjongens die ons begluren en betrapt wegkijken wanneer ik oogcontact maak. Een streetfoodverkoper die naar Denise roept: “Ma’am, I love you!”
Nou nou, blijkbaar is een Indiase romance hier zó geregeld.
We staan stil op straat in een riksja, een oudere man ziet ons en lacht naar ons. Dan loopt hij weg, praat druk met een jongere man, neemt hem aan zijn arm mee om hem ons te laten zien. Ze giechelen: “Hi girls, how are you? Where are you from?” De meeste mensen die we spreken willen weten waar we vandaan komen en wat voor beroep we hebben. Een gezin eet naast ons, maakt stiekem selfies met ons duidelijk op de achtergrond. Na een tijdje vraagt het hoofd van het gezin of we met hem, zijn vrouw en zoon op de foto willen?
Hier zou ik bijna sterallures krijgen, zoveel mensen behandelen ons als beroemdheden. Ik zou er bijna van gaan denken dat ik erg bijzonder ben.
Steun je favoriete schrijver
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Wat is een huisoppas? Sommige mensen hebben bewust geen eigen woning en passen fulltime op de huizen (meestal met huisdieren) van mensen die op vakantie zijn. Blijkbaar heeft niet iedereen behoefte aan een eigen huis en haard. Huizenoppassers, catsitters, nomaden: wie zijn ze en wat drijft ze?
Iris Schlagwein (33) is huisoppas
Woont momenteel in: Zaandam, voor drie weken
Aantal jaren zonder huis: vier
Werk: schrijver en coach
“Mijn leven was in kannen en kruiken: ik had mijn studie afgemaakt, een baan gevonden en een huis gekocht met mijn vriend. Ik had het allemaal, maar ik besefte dat ik het niet wilde. Ik ging bij mijn vriend weg, trok even bij mijn zusje in en begon toen met oppassen op huizen.
Ik heb geen spaarpotje, maar ik kom financieel altijd uit. Als ik een reis wil maken of iets anders wil, ga ik dat geldbedrag verdienen. Als ik niets wil, hoef ik minder te verdienen. Ik ga deze week voor zes weken naar India. Leven, werken en vakantie zijn bij mij één pot nat.
Voordat ik ergens oppas, ga ik altijd kennismaken. Vrijwel alle huizen zijn goed en schoon. Veel mensen zetten een welkomstpakketje neer, met bijvoorbeeld een plattegrond van de omgeving. Ze zijn heel dankbaar dat er wordt opgepast. Als ik wegga, maak ik zelf schoon en zet bloemen neer.
Ik heb huizenoppassen echt als levensstijl gekozen. Tegenwoordig hoor je zo vaak: ‘Kijk uit! Pas op! Vertrouw niemand!’ Maar mensen vertrouwen mij gewoon hun huis toe, telkens weer. Ik voel me in een ander huis snel op mijn gemak. Thuis zit in mij, waar ik ook ben op de wereld.”
[ BLOG ] Een ander lang aankijken, wat doet dat met je? Maakt het je ongemakkelijk of ben je nieuwsgierig? Elkaar bewust langer dan normaal in de ogen kijken, in stilte, is ook bekend als eyegazing of soulgazing, een term vanuit de tantra. Je ogen hebben een hoop te vertellen…
Je ogen kunnen niets verbergen
Elkaar via de ogen ontmoeten, is een bijzondere ervaring om te delen. Er is wel wat moed voor nodig, om je open te durven stellen voor een ander. Soms bots je tegen een muur van afstandelijkheid, want niet iedereen kan het opbrengen zijn hart te openen. Misschien doet het teveel pijn om te voelen wat daar werkelijk speelt.
Maar de beloning als je het toch doet, is groot. Tijdens het kijken valt laag voor laag van je af. Emoties kunnen vrij opkomen en geuit worden, tranen stromen en een glimlach laat zich stralend zien. Het is spannend, omdat je zo kwetsbaar bent, maar uiteindelijk is het fijn om je ware zelf te laten zien. Je mag er zijn, met alles wat er is.
Wanneer je iets wilt delen over je liefde voor een ander, over gevoelens van eenheid, vrede of intense pijn, schieten woorden vaak tekort. En als je toch de ‘juiste’ woorden vindt, blijven ze slechts een verwijzing. Eigenlijk is het onmogelijk om met woorden te beschrijven wat er werkelijk in je speelt.
Gelukkig zijn woorden ook magische bouwstenen, waarmee je ‘tussen de regels’ door een gevoel of een sfeer kunt scheppen. Het beste voorbeeld vind ik de Tao Te Ching, waarin Lao Tze al in het eerste vers laat weten dat hij (toch) gaat schrijven over het onnoembare. Mooie paradox.
Tao Te Ching, vers 1:
The Tao that can be told is not the eternal Tao. The name that can be named is not the eternal name. The nameless is the beginning of heaven and earth. The named is the mother of ten thousand things. Ever desireless, one can see the mystery. Ever desiring, one can see the manifestations. These two spring from the same source but differ in name; this appears as darkness. Darkness within darkness. The gate to all mystery. Tao Te Ching – Lao Tzu – chapter 1 (translation by Gia-fu Feng and Jane English)
Ik voel hier veel waarheid bij, maar om nu elke keer in taoïstische verzen te spreken als ik het onnoembare wil delen?
In dat geval kan het elkaar aankijken een uitkomst zijn, mits beide partijen daarvoor openstaan. Het is fijn om daar een bepaald kader voor te schetsen. In de tantra bijvoorbeeld wordt het gedaan als oefening met begeleiding en een specifieke tijdsduur. Vaak leidt een tantra-leraar je met aanwijzingen door de opdracht, bijvoorbeeld: ‘Keer naar binnen, blijf bij jezelf, als je eraan toe bent richt je je blik omhoog tot je de ander aankijkt’, et cetera.
Je kunt zo’n kader natuurlijk ook zelf bedenken, net als kunstenares Marina Abramovic.
Het onnoembare ervaren
Abramovic keek tijdens haar beroemde werk The artist is present dagenlang honderden bezoekers in de ogen. Mocht je de performance niet kennen, bekijk deze video:
Toen ik dit voor het eerst zag, wilde ik het zelf ervaren. Dus maakte ik in 2011, als onderdeel van mijn afstudeerproject, een video van mijzelf en mijn toenmalige vriend, met dit werk van Abramovic als inspiratiebron. Op de film was te zien hoe mijn vriend en ik elkaar en profil in de ogen keken, een kwartier lang. Ik heb het bestand niet meer, maar ik geloof dat je vooral veel onzekerheid, lachen en focus op de ogen ziet.
We waren niet vrij genoeg, durfden niet écht kwetsbaar te zijn. En misschien is dat ook niet zo vreemd, als je elkaar meteen een kwartier lang aanstaart, met een camera vlakbij je hoofd.
En hoe is dat nu?
Ondertussen vind ik het niet zo eng meer om een ander (of mezelf, ook een optie) lang in de ogen te kijken. Ik stel me makkelijker open en deel via mijn ogen wat er in mijn hart speelt.
Soms gebruik ik het aankijken als oefening tijdens een Privé Transformatiedag, om met een deelnemer even uit het denken te stappen en contact te maken met een dieper weten. Als het de eerste keer is dat iemand zoiets doet, voelt het wat onwennig, maar uiteindelijk wordt het als heel waardevol gezien.
Er is altijd een next level
Tijdens een Privé Transformatiedag initieer ik het zelf – ik besef dat dat meespeelt in het gemak dat ik ervaar. Maar ik leer steeds meer mensen kennen waarmee dit intieme ontmoeten heel natuurlijk ontstaat. Laatst bijvoorbeeld, tijdens een nacht mantra’s zingen. Door het urenlang zingen ontstond er al gauw een warm groepsgevoel met alle deelnemers.
Ik zat vlakbij een man waarmee ik af en toe contact had. Even een deken aangeven of voor elkaar opzij gaan in het kleine keukentje. Het viel me op dat hij me dan kort aanraakte, een hand op mijn rug of arm. Het was comfortabel en zonder lading. Een puur gebaar; ik was welkom en voelde me gezien.
De ogen zijn de ramen van de ziel
Tijdens een van de pauzes later die nacht, stonden we allebei te stretchen op onze plek in de yurt – uren doorbrengen op een meditatiekussen gaat me nog steeds niet makkelijk af. Ik was dicht bij mezelf en voelde heel zuiver wat er ontstond. Of er een glimlach of andere vorm van een uitnodiging was, zou ik je niet kunnen zeggen, in ieder geval volgde een warme omhelzing.
Zonder aankondiging, zonder verwachting.
Vanzelfsprekend.
En dat met een vreemde?
Ja hoor, waarom niet. Hoewel ik toegeef dat het waarschijnlijk wat vreemd is als je de eerste de beste persoon knuffelt die in de supermarkt staat te twijfelen welke kaas hij eens zal kiezen.
De knuffel ging over in elkaar aankijken, nog steeds dicht bij elkaar. En ja, ik vond het af en toe best spannend, vooral toen hij me spiegelde in wat ik met mijn ogen of mond deed. Ik voelde me kwetsbaar en veilig tegelijkertijd.
Voorbij de fysieke realiteit
Zo’n ervaring is krachtig omdat je op een gegeven moment niet meer naar twee ogen kijkt, maar voorbij de fysieke realiteit. Wat daar te zien is? Wat er in jou leeft, herken je in de ander. Is dat liefde, zie je liefde. Je kunt stilte tegenkomen, verdriet of ongemak, het alles of het niets. Wat er ook ontstaat, uiteindelijk kom je altijd jezelf tegen. Het ervaren van je ware zelf, is dat niet waar het allemaal om te doen is?
In zijn ogen zag ik liefde, dankbaarheid en rust. In mijn ogen hetzelfde.
Na deze ontmoeting voelde ik me dankbaar, zacht, energiek, verbonden, sensueel, licht, krachtig. Wie wil dat nou niet ervaren? Stel het eens voor aan je partner of beste vriend(in). En als je in real life niemand kent waaraan je dit kunt ervaren, en ook geen tantra-avond wil bezoeken, zijn er nog andere opties:
Online ontmoeten
Je hoeft niet eens fysiek aanwezig te zijn om elkaar te ontmoeten. Human Online is een platform wat het mogelijk maakt om willekeurige mensen van over de hele wereld online te ontmoeten. Eén minuut, in stilte. Ondanks de tussenkomst van een scherm vind ik het een krachtige ervaring, misschien juist door de grote afstand die wordt overbrugd. Ik voel me letterlijk met elk mens op de wereld verbonden.
Om dit te ervaren maak je een gratis account aan op Human.online, na bevestiging kun je aan de slag. Heel simpel en zeker een aanrader!
Online, maar niet live
Tiger Singleton, een jonge spiritueel leraar, weet dat woorden overbodig zijn als het om het onnoembare gaat. Hij maakte de video No words, only love. Het filpmje ging viral en vele mensen volgden zijn voorbeeld, zoek maar eens ‘no words, only love’ op Youtube.
Tiger’s invitation is to genuinely connect with the sincerity of your heart’s desire; not to capture something in the world, but to be still and recognize you are not separate from what you crave. In this recognition, you can finally be present and enjoy the miracle of what you are.
Dit zijn twee voorbeelden van elkaar digitaal ontmoeten (live of niet), maar er is nog een optie: op papier.
Het ontmoeten van een geportretteerde
Het project Whatever the weather van kunstenaar Bruno van den Elshout gaat over wezenlijke ontmoeting. In het kunstwerk-in-boekvorm waar hij momenteel aan werkt, zijn 144 zelfportretten te zien, die gemaakt zijn na acht uur wandelen op het strand. De foto’s worden op zo’n manier getoond, dat de kijker wordt uitgenodigd de geportretteerde werkelijk te ontmoeten, in plaats van alleen maar te bekijken. Ik ben benieuwd hoe de uiteindelijke vorm wordt.
Er is dus toch een manier om het onnoembare te benoemen: simpelweg door eerst je hart en vervolgens je ogen te openen. Benoem het in stilte, met je ogen. Kijk elkaar aan en groet.
Namasté.
Aldous Massie, de maker van deze afbeelding heeft een heel speciaal talent. Wat mij betreft verbeeldt hij perfect wat ik probeer te verwoorden. Check zijn werk See Pala voor nog meer mindblowing tekenkunst, gegoten in een comic. <3
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om eenlezing te gevenof nodig me uit voor een huiskamerlezing.
De kortste dag van het jaar komt eraan, gevolgd door kerstmis en oud & nieuw. Hoe sta jij stil bij de overgang van de donkere dagen naar de terugkeer van het licht? Wat zijn jouw rituelen voor de overgang van het oude (jaar) naar het nieuwe (jaar)?
Waar vorig jaar m’n tweede Ayahuasca-ceremonie een enorme stempel drukte op de decembermaand en in zichzelf een overgang was naar iets nieuws, pak ik het dit jaar iets anders aan. Door middel van zang, schrijven, samen eten en veel tijd met mezelf doorbrengen, sta ik stil bij het jaar dat is geweest en het jaar dat komen gaat.
Schrijven dwingt om helderheid te scheppen
Voor mij is de overgangsfase begonnen op vrijdag 13 december; de voorbereidingsdag voor de Nieuwjaarsspeech. Aan mezelf, welteverstaan. Coaches Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout faciliteren dit jaar voor de vijfde keer dit fijne project. Onder hun begeleiding schrijf ik (en negen anderen) een speech aan mezelf. Mijn eigen woorden zullen in het nieuwe jaar aan me voorgelezen worden, waarvoor ik mijn zus gevraagd heb.
foto: Ruimte voor Helden
De voorbereidingsdag begon met vuur op het strand, uitwaaien aan zee en 2019 nog eens de revue laten passeren. Er kwam vooral een enorme dankbaarheid bij me op, voor alle huiseigenaren die de zorg voor hun bezit en hun kat(ten) aan mij toevertrouwden dit jaar. Het heeft zoveel mooie ontmoetingen en herinneringen opgeleverd.
Thuiskomen bij mezelf heeft vele lagen
Daarnaast stond 2019 in het teken van het loslaten van mijn geliefde, met het bijbehorende oplossen van oud zeer en de transformatie van meisje naar vrouw. Ik ben dankbaar voor hoe we samen dat proces zijn aangegaan, waardoor onze wegen in liefde en respect konden scheiden. Thuiskomen bij mezelf gaat nog altijd dieper, verder en vrijer.
Uitgewaaid en fris kwamen we aan bij Ruimte voor Helden, waar ik samen met de groep kon dansen, tekenen, mediteren en schrijven. Ik heb erg genoten van de verschillende rituelen en de woordeloze verbinding met elkaar, die tijdens zo’n dag ontstaat. Het beeld wat ik maakte gaat over 2020: moeiteloze beweging.
Alles bij elkaar gaf ruimte om aan het einde van de dag de eerste woorden van m’n Speech aan mezelf op te schrijven en komende weken zal de speech verder groeien – ik laat me verrassen!
Een nacht lang mantra’s zingen
Om nog meer in mijn lijf te zakken en voorbij het ‘willen weten’ te gaan (ja, ik ben soms enorm nieuwsgierig en ongeduldig), blijf ik in de nacht van zaterdag op zondag wakker om mantra’s te zingen tijdens Mantra Vigil – All night ceremony for the love of Love, onder andere onder leiding van Chris van der Weide van Unveiling Intimacy en Sarah van Sarah Sounds.
Van zonsondergang tot zonsopkomst..
Laat ons zingen!
Je hart klopt.
De stilte fluistert.
Klink! En luister…
Wat hoor je daar?
Wat een Mantra Vigil inhoudt? Zoals het door de organisatie uitgelegd wordt: “We zingen de hele nacht. We blijven samen wakker om voorbij het alledaagse te gaan. Om het oneindige, het goddelijke, het magische in onszelf te herinneren en herkennen. Om te zien hoeveel groter (of kleiner) we zijn dan we soms denken. Om het raadselachtige bestaan te vieren.
Deze nacht is een heilige ceremonie vol verstilling, muziek en verbondenheid. We zingen samen vanuit ons hart. Ons prachtige hart dat alles kan omarmen; onvoorwaardelijk aanwezig, wat voor kleuren, klanken, gedachtes of gevoelens er ook naar boven komen. ALLES is welkom. Het zingen vanuit het hart brengt ons dichter bij God. Of noem het Liefde, Waarheid, Wijsheid, Allah, Stilte.”
Een nacht overslaan?!
Via Sarah hoorde ik over het evenement en meteen wist ik: daar wil ik bij zijn. Juíst omdat ik zo aan mijn slaap hecht. I love slapen, zeker nu het zo lang donker is. Meteen kwamen allerlei vragen in me op: in wat voor staat van zijn brengt de vermoeidheid je? Word je eigenlijk wel moe, of pept het zingen je juist op? Gaat het zingen uiteindelijk vanzelf, houdt het bewust controleren van je stem op een gegeven moment op? Mijn enige referentie is een aantal singing circles van Loving Light in Amsterdam. Die duren vaak maar anderhalf uur, dus ik ben benieuwd wat voor moois een hele nacht zingen brengt.
Kerst: uitreiken en verbinden
En met deze mooie vooruitzichten zou ik bijna vergeten dat het binnen een week al kerst is. Alle rust en bezinning is natuurlijk fijn, maar kerst gaat over verbinding, warmte en gezelligheid met vrienden, familie en onbekenden. Dus ga ik eerste kerstdag vrijwilligerswerk doen bij Iedereen Kerst in Amsterdam, en tweede kerstdag vier ik met familie.
Om vervolgens weer naar binnen te keren, onder andere door bewust te zijn van de dertien heilige nachten en verder te schrijven aan mijn speech. Dat kan mooi tijdens de week huisoppassen in Valkenburg (Limburg), waar ik oud en nieuw vier. Aan rituelen geen gebrek.
Met de speech is de cirkel weer rond
Als afsluiter van de overgangsfase van oud naar nieuw, zal m’n zus me op 10 januari 2020 mijn speech voorlezen.
Om het nieuwe jaar bewust en geïnspireerd te beginnen.
Om de overgangsfase van oud naar nieuw feestelijk af te sluiten.
En om gedurende het jaar een reminder te hebben aan wat ik mezelf wens.
Wat zijn voor jou onmisbare rituelen om stil te staan bij een nieuw jaar? Misschien iets heel anders, bijvoorbeeld juist de drukte opzoeken of gaat het werken gewoon door? Deel het in een reactie onder dit blog.
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
Als je het één wilt ervaren, zul je het andere ook moeten toejuichen. Van harte welkom heten, zonder enig verzet. Dat is soms best een uitdaging. Neem een voorbeeld aan uil:
Brief aan de duisternis
door Toon Tellegen Uit: Iedereen was er (Em. Querido’s Uitgeverij BV, 2009)
Midden in de nacht schreef de uil een brief aan de duisternis.
Geachte duisternis, Ik zie u en ik zie u niet. Ik weet niet wat u daarvan vindt, maar ik vind dat heel bijzonder. U komt volgens mij overal. Ik kan niets bedenken waar u nooit komt. Bent u nu op zijn duisterst? Of kunt u nog duisterder worden? Ik wil ook duister zijn, maar ik weet dat ik het niet ben. Een beetje duister is niet duister. Ik ben het nooit helemaal. U bent allesomvattend. Ik ben nietsomvattend. Nou ja, ietsomvattend ben ik wel, maar niet veelomvattend, Laat ik maar zeggen: bijnanietsomvattend. Ik wil aan u schrijven wat vast nog nooit iemand aan u geschreven heeft, namelijk wat ik van u denk. Maar ik schrijf het niet, want misschien ontsteekt u dan in licht en verblindt mij. Nu schrijf ik niet verder en verscheur deze brief. De uil. De uil verscheurde de brief. Toen pakte hij een nieuw vel papier en maakte het helemaal zwart. Onderaan schreef hij, met dunne, witte inkt: Voor de duisternis De uil De nachtwind blies de brief uit zijn hand en liet hem ronddwarrelen en tegen alles aan botsen en neervallen en weer opwaaien en verdwijnen en weer terugkomen. De duisternis was onvindbaar en overal.
[ NOTITIE ] Alles heeft betekenis.
Niets heeft betekenis. Wat kies je?
Eergisteren vertelde ik tijdens een Privé Transformatiedag over ducks en eagles. In zen-parabels en gedichten een perfect voorbeeld om het verschil aan te geven tussen mensen die wel of niet geloven in hun eigen grootsheid.
Ducks, God has given you wings!
‘There is a town where only ducks live. Every Sunday the ducks waddle out of their houses and waddle down Main Street to their church. They waddle into the sanctuary and squat in their proper pews.
The duck choir waddles in and takes its place, then the duck minister comes forward and opens the duck Bible. (Ducks, like all other creatures on earth, seem to have their own special version of Scriptures.)
He reads to them: “Ducks! God has given you wings! With wings you can fly! With wings you can mount up and soar like eagles. No walls can confine you! No fences can hold you! You have wings. God has given you wings and you can fly like birds!”
All the ducks shouted, “Amen!” And they all waddled home.’
[ Tony Campolo, Let me tell you a story ]
In de docu ‘I am not your guru’ (te zien op Netflix) geeft Tony Robbins het voorbeeld van de leeuw die tussen de schapen opgroeit en gelooft dat hij een schaap is, zelfde idee.
Alles heeft betekenis
Nog geen uur later wandel ik samen met de deelnemer door het natuurgebied bij de Nieuwkoopse plassen. Eerst langs tientallen eenden. En opeens zien we een gigantische roofvogel vliegen. Hij landt zo’n 30 meter voor ons op het grindpad en vliegt daarna op, om ons minutenlang vanuit de top van een boom te observeren.
Wauw. Dankjewel roofvogel. Zijn verschijning bevestigde het voorbeeld over je eigen grootsheid zien en laten zien. En dat was niet voor niets.
Voor mij zijn er twee manieren om het leven te ervaren: Alsof alles betekenis heeft. Alsof niets betekenis heeft.
Welke manier kies je?
Van de tweede manier kun je moedeloos, roekeloos en depri worden. En van de eerste manier nieuwsgierig, hoopvol en levendig. Vol verwachting wat het leven je nu weer brengt; mooi of lelijk, licht of donker, vreugde of pijn… je ontvangt het als iets wat sowieso betekenis heeft.
Alles heeft betekenis. Niets heeft betekenis.
Als je de begrippen alles en niets onderzoekt komt het op hetzelfde neer. Het maakt dus geen verschil en tegelijk zoveel… dus kies ik liever voor de eerste benadering.
PS. En wanneer je ervoor kiest de roofvogel in jou naar buiten te laten… voelt dat waarschijnlijk zo:
