Blog

kopen

Caravan kopen? Inzichten over bezit, hechting en vrijheid

Door

[ BLOG ] Al een halfjaar roep ik dat ik na 9 april ga stoppen met huisoppassen. Die datum komt nu aardig dichtbij. So… what’s next? Nou, ik heb een caravan gekocht!
Ik neem je graag mee in mijn proces: over niet-weten en vertrouwen hebben, hoe ik keuzes maakte en mijn inzichten over bezit, hechting en vrijheid.

Waarom stoppen met huisoppassen? 

Ik heb altijd gedacht dat ik zou stoppen met huisoppassen als ik het niet meer leuk vond. Grappig genoeg is dat niet de reden, ik stop omdat ik er alles aan heb beleefd wat er te beleven, leren en ontdekken viel. Ermee doorgaan zou als herhalen van het bekende – en daarmee als stilstand – voelen.

Als het aan vakantiegangers had gelegen, zou mijn agenda met gemak het komende jaar gevuld zijn met oppas-afspraken. Ik kreeg bijna genoeg aanvragen om een matchingsbureau te beginnen! Een luxe, zou je denken. Maar mijn volle agenda voelde steeds meer onvrij.


Alle gifs door Barbara Pozzi

Ruimte maken voor de volgende stap

Gelukkig had ik vorig jaar augustus een reisje naar India geboekt. Heerlijk om zelf op vakantie te gaan. En daarbij zou even afstand nemen van het oppas-leven me vast meer helderheid brengen over m’n volgende stap. Voor na terugkomst uit India maakte ik nog één huisoppasafspraak in Eindhoven, zodat ik in ieder geval ergens thuis kon komen. Daar woon ik nu, t/m 9 april.

Na 9 april hield ik alles open.
Geen woonplek, geen verplichtingen, ook geen vast inkomen.

Hé, dat lijkt verdacht veel op mijn situatie in april 2016, toen ik zonder enig bezit, geld et cetera, besloot om als huisoppas te gaan wonen.

Nu ben ik vier jaar verder en heb ik bewust weer alles open gegooid. Het is tijd voor de volgende cyclus (lees hier hoe ik die cycli onderscheid). Om te laten ontstaan wat wil ontstaan, is ruimte nodig. Dus heb ik die gemaakt. Ruimte om te groeien, te ontdekken en te spelen.

Vertrouwen is key

Het afgelopen halfjaar heb ik vertrouwen gehouden, terwijl ik me in dit grijze gebied van niet-weten bevond. En getest werd ik! De mooiste huizen, liefste berichten en schattigste kattenfoto’s kwamen per mail voorbij. Moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Toch nieuwe huisoppas-afspraken vastleggen, zou me ‘zekerheid’ geven en iets om naartoe te leven. Maar ik bleef bij mijn besluit.

Natuurlijk dacht ik af en toe aan wat een vervolg zou kunnen zijn.
Hoe wil ik dat mijn leven komend jaar eruit ziet? Wat voor woning past daarbij?

Bij het terugblikken op 2019 en het schrijven van mijn nieuwjaarsspeech werd me duidelijk waar een volgende woonplek aan moest voldoen:

  • dichtbij de natuur
  • veel ruimte en groen
  • niet te ver van mijn familie in Noordwijk

In de speech gaf ik mezelf de opdracht: ‘Creëer jouw eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden. Een thuis waar iedereen welkom is’. Een grote opdracht, waar ik geen haast mee had. Bovendien waren er genoeg andere zaken die mijn aandacht vroegen

Een verrassend bericht diende zich aan

Tot ik enkele dagen voor ik naar India zou vertrekken een appje van vriendin Nina (zij maakte de prachtige foto’s op m’n website) kreeg: ‘Wist je dat er een leuke caravan te koop staat in Noordwijk?’. Iets zei me dat dit bericht niet voor niets nu kwam, dat ik vóór India nog moest gaan kijken. Een paar dagen later zou ik in Noordwijk logeren, dus kon ik mooi even langsfietsen.

De rustige camping ligt aan de duinrand, binnen een kwartier lopen sta je op het strand – de locatie kon in ieder geval niet beter. Voor de caravan had ik iets meer fantasie nodig om de potentie te zien. De tuin was nogal verwaarloosd en het interieur (zo kon ik door de ramen zien) was licht, maar vrij oud.

Had ik mijn plek gevonden?

Zag ik mezelf hier zeven maanden per jaar wonen? En hoe zou mijn dagelijks leven er dan uitzien?

Ondanks de staat van de caravan was ik gelijk enthousiast. Ik zag het helemaal voor me hoe ik hier ’s ochtends in de tuin mijn yoga-oefeningen zou doen. Hoe ik op regenachtige dagen met kaarsjes en fijne muziek aan, een boek zou lezen op de bank. De duinen en zee zo dichtbij, ik zou elke dag kunnen beginnen met een duik in zee.

Relaxed The Beach GIF by Barbara Pozzi - Find & Share on GIPHY

Toch was er iets wat me dwarszat – ik zou de caravan moeten kopen. En dat bracht nogal wat innerlijke onrust met zich mee…

Huren versus kopen

Huren betekent voor mij onafhankelijkheid – ik betaal voor wat ik gebruik en zit nergens aan vast. Ik draag geen verantwoordelijkheid en kan vertrekken wanneer ik wil, heerlijk vrij. Zo is ook de dynamiek van het huisoppassen; natuurlijk zijn er enige verplichtingen, maar in essentie ben ik vrij – vrij en onafhankelijk zijn is nogal een groot goed voor me. 

Er zijn mensen die niet willen huren omdat ze het gevoel hebben hun geld daarmee ‘weg te gooien’. Ze willen liever investeren en een plek voor zichzelf bezitten waar ze volledige zeggenschap over hebben. Voor hen betekent dit onafhankelijkheid, omdat ze niet afhankelijk zijn van een verhuurder. 

Voor mij is dat anders. Blijkbaar zijn uitzoomen en relativeren zo’n groot deel van mijn levensvisie, dat de volgende vragen gelijk in me opkomen:

  • Wanneer is iets werkelijk van jou?
  • Kun je überhaupt iets bezitten?
  • Heb je zekerheid als je iets koopt?
  • Ben je wel onafhankelijk wanneer je iets bezit?

Je snapt wat het idee van een caravan kopen met me deed…

Verstandelijk begrijp ik uiteraard hoe bezit aanschaffen werkt, maar gevoelsmatig gaf het idee van een caravan kopen me de kriebels, omdat het juist tegen mijn idee van vrij en onafhankelijk zijn, ingaat. Het bracht mijn hoofd op hol: ‘ik moet ‘m onderhouden, ik ben verantwoordelijk om er zorg voor te dragen, als ik er vanaf wil kan dat misschien niet en dan zit ik vást – AARGH!’.

Nogal overdreven, zie ik ook wel. Waar komt dat gevoel vandaan?

Is het een copingmechanisme om me tegen eventueel verlies te beschermen? Uit angst geboren, omdat ik al eerder verliezen meemaakte? Een logische vraag die opkomt en die me al vaak gesteld is, is: ‘kan ik me niet hechten/verbinden?’. 

Maakt hechten afhankelijk?

Hoe meer gehecht je aan iets bent, hoe meer afhankelijk. Want je hangt je geluksgevoel op aan het wel of niet aanwezig zijn van X (het voorwerp/de persoon/het gevoel/het geld/de situatie waar je aan gehecht bent). Als X voorbij gaat, ben je er helemaal kapot van, nu kun je niet meer gelukkig zijn. Beter bescherm je jezelf daartegen door je niet te hechten?

Ik kan me inderdaad voorstellen dat ik vanuit dat onbewuste patroon me niet hecht aan een vaste plek. 

Wat zeggen de boeddhisten erover?

Een boeddhist zou trots op me zijn. Want in het boeddhisme draait alles om het onthechten van alles wat je bindt aan het aardse bestaan, onthechten van bezit en status. Dan scoor ik – als huisloze en bezit-arme – wel punten natuurlijk.

Maar het boeddhisme gaat ook over het van een afstandje bekijken van de dualiteit waarin we leven, zodat je je bewust wordt van de vergankelijkheid van alles. En dat je naar aanleiding van dat bewustzijn aardse zaken steeds meer kunt loslaten. In dat geval is het uitgangspunt niet zelfbescherming, maar verlichting vinden.

  • Iemand die zichzelf beschermt tegen eventueel verlies, hecht zich niet om pijn te voorkomen.
  • Een boeddhist hecht zich niet vanuit het bewustzijn en volledige acceptatie dat alles vergankelijk is, om verlichting te bereiken.

Hoe bewust ben je van de vergankelijkheid van dat waar je aan hecht?

Volgens mij zit daar het verschil tussen afhankelijk of onafhankelijk zijn. Want als je je bewust bent dat X ooit over zal gaan, zul je minder verdrietig en nog steeds gelukkig zijn, als het uiteindelijk gebeurt. Je bent dan wel gehecht, maar niet afhankelijk. En dus vrij. 

Hoe werkt dat voor mij? Hecht ik me niet, uit angst voor verlies?

Ik hecht me wel degelijk, aan mensen bijvoorbeeld. Aan m’n vrije tijd. En ik ben gehecht aan mijn gezondheid, die raak ik liever niet kwijt. Omdat ik me ervan bewust ben dat deze dingen niet voor eeuwig zo zijn, zorg ik er goed voor: ik waardeer en onderhoud de relaties met mijn familie en enkele goede vrienden zorgvuldig. Ik zie scherp toe op hoe mijn agenda zich wel of niet vult en ik begin mijn dag met een uitgebreide routine om m’n gezondheid te bevorderen. 

Daarin doe ik geen concessies, omdat de zaken waar ik aan hecht er nu zijn, en later misschien niet meer. Sterker nog, waarschijnlijk niet meer. Juíst omdat ik verlies ken, ben ik me bewust van wat me dierbaar is. 

Be Yourself Serenity Now GIF by Barbara Pozzi - Find & Share on GIPHY

Hoe verhoudt dat zich tot een caravan kopen?

Terug naar de caravan. Zou bovenstaande ook opgaan voor het hebben van een vaste plek? Zou ik vrijheid kunnen ervaren als ik ‘vast’ zit aan het bezit van de caravan?

De zes weken in India gaven me veel helderheid. Ik maakte van daar uit een afspraak met de beheerder van de camping, om de caravan gelijk na mijn thuiskomst nogmaals te bekijken. Door de ervaringen in India kreeg ik het inzicht dat als ik me aan een vaste plek hecht, me dat niet automatisch afhankelijk en onvrij maakt. Dat het verbinden aan de caravan me waarschijnlijk juist vrijheid zal geven. Voor jou misschien een open deur, voor mij een openbaring.

Nu is dus het tijd om te ervaren wat het oplevert om me op bepaalde fronten vast te leggen, te beginnen met het kopen van een caravan. Ik ben benieuwd!

Explore Break Free GIF by Barbara Pozzi - Find & Share on GIPHY

Een einde aan het nomadenbestaan

Gisteren is de deal met de verkoper gesloten. Ik heb de financiën geregeld en wanneer het huurcontract met de camping rond is, kan ik mijn caravan – ja, van mij – betrekken. Vanaf 10 april woon ik dus op een camping in Noordwijk, dicht bij de natuur, mijn familie en middenin ruimte en groen. Precies wat ik mezelf toewenste in mijn nieuwjaarsspeech; de ‘eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden’ is mooi op tijd werkelijkheid geworden. 

Ik zal veel meer gaan leven met het ritme van de natuur. Ik wil een moestuin aanleggen, op blote voeten lopen, buiten slapen en tochtjes op mijn racefiets maken. In tegenstelling tot in de oppashuizen kan ik hier een etenswarenvoorraad aanleggen (jaja, de kleine geneugten des levens) om te koken met iets meer dan basisingrediënten. En deze plek geeft me een vaste uitvalsbasis vanwaar ik Transformatiedagen kan organiseren.

Eigen boontjes doppen

Nu staat me de leuke uitdaging te wachten om te onderzoeken wat ik nog nodig heb aan huisraad en keukengerei – aangezien ik daar praktisch niets van bezit – en hoe ik daar op een leuke manier aan ga komen (wordt vervolgd). Want nieuwe dingen kopen terwijl er al zoveel spullen in omloop zijn, is niet aan mij besteed.

In ieder geval voelt het goed om m’n eigen boontjes te doppen, letterlijk en figuurlijk.

Steun je favoriete schrijver

Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
  • Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Doneer een financiële bijdrage via Support een schrijver.
  • Nodig me uit om een (huiskamer-) lezing te geven op je evenement.
india

Hoe was het in India? Smog + herrie = helderheid

Door

[ BLOG ] Deze week ben ik teruggekomen van een zes-weekse reis samen met vriendin Denise. Tijdens eerdere reizen zocht ik haar op in Bali en zocht ze mij op in Thailand, nu reisden we door Zuid-India.

Eind januari vlogen we via Frankfurt naar Bangalore, een stad met meer dan twaalf miljoen inwoners, waar we natuurlijk – net als iedereen die India voor het eerst bezoekt – overweldigd werden door alle indrukken. 

Als je nog nooit in India geweest bent…

Stel je voor dat je op de heetste zomerdag je wc niet doortrekt, een pannetje kruidige chai op het vuur laat pruttelen, wierook aansteekt en de radio op z’n hardst aanzet, net als de tv en Youtube op je telefoon. Hang je vochtige was op aan een waslijn dwars door de woonkamer, net als al je kerstverlichting (het liefst knipperend). Zet de voordeur open, parkeer je auto met de uitlaat naar de deur gericht, laat ‘m stationair draaien, zet de autoradio keihard aan en laat je partner onophoudelijk toeteren achter het stuur. Keer je vuilnisbak en GFT-bak om in de tuin (bonuspunten als je er een geelgeverfde koe bij regelt die de etensresten ertussenuit eet), maak er een vuur bij en verbrand daarin al je plastic afval, plus dat van de rest van de straat.

Dan kom je in de buurt van hoe een stad in India klinkt, voelt en ruikt. Ga op een bamboematje op de grond zitten, zet een gezellige TL-lamp aan en eet er met je handen een heerlijke Indiase curry van Saravanaa Bhavan in Amsterdam bij, om ook nog te ervaren hoe India proeft. 

Denk je dat ik overdrijf? 

Eigenlijk heb ik me nog ingehouden met deze beschrijving. Maar natuurlijk is niet elke plek in India zo. We hebben tijdens deze reis ook genoten van vers fruit en kokosnoten, koele berglucht, ongelofelijk lieve mensen, zangsessies van de meest bijzondere vogels, uitgestrekte velden vol palmbomen, zeldzame stilte en ontspannen meditatiesessies.

Na een kort verblijf in Bangalore dachten we in Mysore een fijne plek te vinden om rustig te acclimatiseren, maar helaas werd ik op dag vijf van de reis ziek, in een hotelkamer die verre van rustig te noemen was. Natuurlijk wist ik dat ik tijdens deze reis een kleine kans had om aan voedselvergiftiging te ontkomen, maar dat het zo snel zou gebeuren had ik niet gedacht.

Ziekzijn voor gevorderden

Door een pittig virus was dit ziekzijn voor gevorderden; inclusief flauwvallen op mijn kruiptocht richting de badkamer, diarree in bed (sorry Denise) en overgeven in de taxi. In een volgend blog zal ik delen hoe ik het ziekzijn heb beleefd en wat het me uiteindelijk voor inzichten bracht.
In heerlijk oord 3 Hills County in Kalpetta, was beter worden mijn enige focus. Daar had ik nog ongeveer een week voor nodig. 

india
Ik maakte een tekening van 3 Hills County om het personeel te bedanken voor de goede zorgen.

Zes kilo lichter (ja, ik heb zowaar verlichting gevonden in India!) en uiteindelijk volledig uitgerust, reisden we via Fort Kochi en Aleppey verder naar Amritapuri, de ashram van the hugging mother Amma.

‘Een ashram is niet alleen een verzameling levenloze gebouwen, tempels, bomen en woningen. Het is een vitaal, dynamisch en levendig instituut. De spirituele oefeningen, dienstverlening, gebeden en zuivere gedachten en handelingen van de bezoekers en bewoners maken samen met de genade van de meester de ashram tot een heilige en gewijde plaats’ – Amma 

We ontvingen darshan en prasad

Voor twee nachten logeerden we in de ashram, om kort mee te kunnen draaien met het dagschema. We chantten om 04.50 uur de duizend namen van de heilige moeder, gevolgd door een heerlijk kopje hete chai om 06.00 uur, en de rest van de dag volgden we meditatiesessies. We hadden geluk dat Amma zelf aanwezig was. Dat is niet vaak zo, omdat ze de hele wereld over reist om satsang te geven en mensen te knuffelen. 

Natuurlijk ontvingen ook wij een zegening van the hugging mother: een knuffel (darshan) en een papieren zakje as (prasad, om te benadrukken dat het lichaam sterfelijk is en we tot as zullen wederkeren).

Amritapuri is gebouwd rondom de plek waar Amma geboren is. Ondertussen is het uitgegroeid tot een klein dorp waar circa 3500 mensen, zowel Westerlingen als Indiërs, wonen. Dat vergt een strakke organisatie (bedenk maar eens hoeveel kilo’s rijst je moet koken om zoveel monden te voeden).

Hier lees je meer over de spiritual teachings van Amma

india
Het uitzicht vanuit onze kamer in Amritapuri

Van cuisine française naar raw food diet

We vervolgden onze reis per vliegtuig naar de oostkust: van Trivandrum naar Chennai en van daaruit naar kustplaats Pondicherry. Tot 1954 was dit gebied bezet door de Fransen, zodoende zijn er op elke straathoek de heerlijkste croissants en pain-au-chocolats te krijgen. Deze verandering van spijs plus de meer Westerse sfeer in het straatbeeld konden we best waarderen.

In India zijn alle uitersten van het leven te beleven, en wij pasten ons braaf aan. We genoten enkele dagen van de Franse overvloed aan lekkers, om ons vervolgens een kleine week in te schrijven bij Sancya, een nature care hospital.

Ik ben 33: tijd voor een verjongingskuur

In India zijn er naast gewone ziekenhuizen (velen met een uitzonderlijk goede zorg) ook plekken waar je op een alternatieve manier aan je gezondheid kunt werken. Bijvoorbeeld door een panchakarma behandeling (volgens de ayurveda) of een verjongingskuur in een nature care hospital te volgen. Wij kozen voor het laatste. 

Nature cure is based on the realization that man is born healthy and strong and that he can stay by living in accordance with the law of nature. It is believed that even if born with some inherited affiliction the individual can eliminate the disease by putting the natural agents of healthy to the best use. Fresh air, sun shine, proper diet, exercise, natural therapy, scientific relaxation, constructive thinking, and the mental attitude, along with prayer and meditation,all play then part in keeping a sound mind in a sound body. – Zo is te lezen op de website van Sancya.

We kregen allerlei verse sapjes en aten drie keer per dag raw food: het ontbijt bestond bijvoorbeeld uit drie bananen en een kokosnoot en het avondeten was elke dag tomaat, komkommer en wortel. Elke dag anders, want anders gesneden, geraspt of anders op het bord gedrapeerd… 

De originele vorm van yoga

Samen met drie andere vrouwen volgden we het drukke dagprogramma, dat o.a. bestond uit 2x een uur yoga, 2x een uur pranayama-oefeningen en een theory class over the eight limbs of ashtanga yoga and the yogic way of life. Ik genoot enorm van het enthousiasme van onze Indiase leraar, die zo vol was van zijn guru en diens levenslessen dat hij met gemak vijf kwartier in een uur praatte.

Of onze behandeling nou echt zo veel verjonging teweeg heeft gebracht weet ik niet, maar de dagelijkse acupunctuur, baddersessies en massages waren in elk geval erg ontspannend.

Bij het uitkijkpunt naar de Matrimandir

Auroville: glimp van een ideale samenleving

De laatste week van onze trip brachten we door in Auroville, de gemeenschap die door Sri Aurobindo en en zijn geliefde The Mother in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw bedacht en opgezet is, om de ideale leefomgeving op aarde te creëren. ‘Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity.’

Ik kon bijna niet geloven dat ik nog steeds in India was, zo schoon en stil waren de straten hier, dus de bewoners hier doen sowieso iets heel goed. Alles in Auroville is gericht op zorg voor de aarde, aandacht voor elkaar en het belangrijkste: je persoonlijke reis van bewustzijnsontwikkeling.

‘Man lives mostly in his surface mind, life and body, but there is an inner being within him with greater possibilities to which he has to awake – for it is only a very restricted influence from it that he receives now and that pushes him to a constant pursuit of a greater beauty, harmony, power and knowledge.

The first process of Yoga is therefore to open the ranges of this inner being and to live from there outward, governing his outward life by an inner light and force.’ – Uit de teachings van Sri Aurobindo

Hoogtepunt van de reis

In Auroville is er alle gelegenheid voor om je inner being te ontwikkelen. De lijst van wat er dagelijks in Auroville te doen is eindeloos. Denk aan yogalessen, meditaties, vrouwencirkels, mantrazingen of tai-chi. Maar ook pottenbakken, muziekinstrumenten maken, heilige geschriften bestuderen, leren over permacultuur, vrijwilligerswerk doen of een concert bezoeken. Gelukkig heb ik geen FOMO dus ik heb veel gemediteerd en vooral gefocust op mijn eigen ideeën (lees maar verder).

Niet alleen het activiteitenaanbod maar werkelijk alles in Auroville is erop gericht je bewustzijn te verhogen. Zelfs de gebouwen, de vormgeving van de tuinen en het stratenplan. Het bezoeken van de Matrimandir vond ik een van de hoogtepunten van de reis. De perfectie en pure schoonheid, plus de visie achter dit gebouw hebben me ontzettend geïnspireerd.

india
Deel van de plattegrond van Auroville, met rechts van het midden de Matrimandir en de 12 omringende tuinen

Smog + herrie = helderheid

Terugblikkend op de reis heb ik in de afgelopen zes weken vooral veel helderheid gekregen – dat is dus mogelijk op een plek met een overkill aan prikkels, wie had dat gedacht? Natuurlijk geeft afstand tot de dagelijkse beslommeringen in Nederland helderheid, maar ik vermoed dat het ziek-zijn, de gewijde plekken die we bezochten, het mantra-zingen en alle yoga- en pranayama-oefeningen dat gevoel zeker hebben versterkt.

Helderheid waarover?

Ik kreeg helderheid over mijn woonsituatie (ik ga binnenkort in een caravan wonen, later meer daarover). Helderheid over leven en liefde, over de balans tussen doen en zijn. Daaraan gekoppeld helderheid over mijn volgende boek. 

Ja, ik roep al heel lang dat dat eraan komt en dat de inhoud zich in mijn hoofd vormt. Ik voelde wel waar de inhoud ongeveer over zou moeten gaan, maar begrijpen deed ik het nog niet. Een kader of concreet idee ontbrak nog. Nu is dat kader helder en voelt het als het juiste moment om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ook hierover meer in een volgend blog, voordat dit blog zelf op een boekwerk gaat lijken.

Nog meer India-verhalen? Lees ook de blogs:
Ik word gezien dus ik besta – Oogcontact in India
De waarde van vreemde valuta – Geldzaken in India

Terug op Hollandsche bodem

Nu, terug in Nederland. Lang niet zo kleur- geur- en klankrijk als in India, maar de lente staat voor de deur en er staan me weer genoeg avonturen te wachten. In mijn oppashuis in Eindhoven ga ik rustig verder schrijven, dus binnenkort is te lezen:

To be continued…

Steun je favoriete schrijver

Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
  • Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Doneer een financiële bijdrage via Support een schrijver.
  • Nodig me uit om een (huiskamer-) lezing te geven op je evenement.
Gezellige drukte op het busstation van Pondi

De ogen zijn de ramen van de ziel

Door

[ BLOG ] Een ander lang aankijken, wat doet dat met je? Maakt het je ongemakkelijk of ben je nieuwsgierig? Elkaar bewust langer dan normaal in de ogen kijken, in stilte, is ook bekend als eyegazing of soulgazing, een term vanuit de tantra. Je ogen hebben een hoop te vertellen…

Je ogen kunnen niets verbergen

Elkaar via de ogen ontmoeten, is een bijzondere ervaring om te delen. Er is wel wat moed voor nodig, om je open te durven stellen voor een ander. Soms bots je tegen een muur van afstandelijkheid, want niet iedereen kan het opbrengen zijn hart te openen. Misschien doet het teveel pijn om te voelen wat daar werkelijk speelt. 

Maar de beloning als je het toch doet, is groot. Tijdens het kijken valt laag voor laag van je af. Emoties kunnen vrij opkomen en geuit worden, tranen stromen en een glimlach laat zich stralend zien. Het is spannend, omdat je zo kwetsbaar bent, maar uiteindelijk is het fijn om je ware zelf te laten zien. Je mag er zijn, met alles wat er is. 

via GIPHY

Verbinding voorbij woorden

Wanneer je iets wilt delen over je liefde voor een ander, over gevoelens van eenheid, vrede of intense pijn, schieten woorden vaak tekort. En als je toch de ‘juiste’ woorden vindt, blijven ze slechts een verwijzing. Eigenlijk is het onmogelijk om met woorden te beschrijven wat er werkelijk in je speelt.

Gelukkig zijn woorden ook magische bouwstenen, waarmee je ‘tussen de regels’ door een gevoel of een sfeer kunt scheppen. Het beste voorbeeld vind ik de Tao Te Ching, waarin Lao Tze al in het eerste vers laat weten dat hij (toch) gaat schrijven over het onnoembare. Mooie paradox.

Tao Te Ching, vers 1:

The Tao that can be told is not the eternal Tao.
The name that can be named is not the eternal name.
The nameless is the beginning of heaven and earth.
The named is the mother of ten thousand things.
Ever desireless, one can see the mystery.
Ever desiring, one can see the manifestations.
These two spring from the same source but differ in name;
this appears as darkness.
Darkness within darkness.
The gate to all mystery.

Tao Te Ching – Lao Tzu – chapter 1 (translation by Gia-fu Feng and Jane English)

Ik voel hier veel waarheid bij, maar om nu elke keer in taoïstische verzen te spreken als ik het onnoembare wil delen?

In dat geval kan het elkaar aankijken een uitkomst zijn, mits beide partijen daarvoor openstaan. Het is fijn om daar een bepaald kader voor te schetsen. In de tantra bijvoorbeeld wordt het gedaan als oefening met begeleiding en een specifieke tijdsduur. Vaak leidt een tantra-leraar je met aanwijzingen door de opdracht, bijvoorbeeld: ‘Keer naar binnen, blijf bij jezelf, als je eraan toe bent richt je je blik omhoog tot je de ander aankijkt’, et cetera.

Je kunt zo’n kader natuurlijk ook zelf bedenken, net als kunstenares Marina Abramovic.

Het onnoembare ervaren

Abramovic keek tijdens haar beroemde werk The artist is present dagenlang honderden bezoekers in de ogen. Mocht je de performance niet kennen, bekijk deze video:


Toen ik dit voor het eerst zag, wilde ik het zelf ervaren. Dus maakte ik in 2011, als onderdeel van mijn afstudeerproject, een video van mijzelf en mijn toenmalige vriend, met dit werk van Abramovic als inspiratiebron. Op de film was te zien hoe mijn vriend en ik elkaar en profil in de ogen keken, een kwartier lang. Ik heb het bestand niet meer, maar ik geloof dat je vooral veel onzekerheid, lachen en focus op de ogen ziet.

We waren niet vrij genoeg, durfden niet écht kwetsbaar te zijn. En misschien is dat ook niet zo vreemd, als je elkaar meteen een kwartier lang aanstaart, met een camera vlakbij je hoofd.

En hoe is dat nu?

Ondertussen vind ik het niet zo eng meer om een ander (of mezelf, ook een optie) lang in de ogen te kijken. Ik stel me makkelijker open en deel via mijn ogen wat er in mijn hart speelt.

Soms gebruik ik het aankijken als oefening tijdens een Privé Transformatiedag, om met een deelnemer even uit het denken te stappen en contact te maken met een dieper weten. Als het de eerste keer is dat iemand zoiets doet, voelt het wat onwennig, maar uiteindelijk wordt het als heel waardevol gezien.

Er is altijd een next level

Tijdens een Privé Transformatiedag initieer ik het zelf – ik besef dat dat meespeelt in het gemak dat ik ervaar. Maar ik leer steeds meer mensen kennen waarmee dit intieme ontmoeten heel natuurlijk ontstaat. Laatst bijvoorbeeld, tijdens een nacht mantra’s zingen. Door het urenlang zingen ontstond er al gauw een warm groepsgevoel met alle deelnemers.

Ik zat vlakbij een man waarmee ik af en toe contact had. Even een deken aangeven of voor elkaar opzij gaan in het kleine keukentje. Het viel me op dat hij me dan kort aanraakte, een hand op mijn rug of arm. Het was comfortabel en zonder lading. Een puur gebaar; ik was welkom en voelde me gezien.

De ogen zijn de ramen van de ziel

Tijdens een van de pauzes later die nacht, stonden we allebei te stretchen op onze plek in de yurt – uren doorbrengen op een meditatiekussen gaat me nog steeds niet makkelijk af. Ik was dicht bij mezelf en voelde heel zuiver wat er ontstond. Of er een glimlach of andere vorm van een uitnodiging was, zou ik je niet kunnen zeggen, in ieder geval volgde een warme omhelzing.

Zonder aankondiging, zonder verwachting.
Vanzelfsprekend.

En dat met een vreemde?

Ja hoor, waarom niet. Hoewel ik toegeef dat het waarschijnlijk wat vreemd is als je de eerste de beste persoon knuffelt die in de supermarkt staat te twijfelen welke kaas hij eens zal kiezen.

De knuffel ging over in elkaar aankijken, nog steeds dicht bij elkaar. En ja, ik vond het af en toe best spannend, vooral toen hij me spiegelde in wat ik met mijn ogen of mond deed. Ik voelde me kwetsbaar en veilig tegelijkertijd. 

Voorbij de fysieke realiteit

Zo’n ervaring is krachtig omdat je op een gegeven moment niet meer naar twee ogen kijkt, maar voorbij de fysieke realiteit. Wat daar te zien is? Wat er in jou leeft, herken je in de ander. Is dat liefde, zie je liefde. Je kunt stilte tegenkomen, verdriet of ongemak, het alles of het niets. Wat er ook ontstaat, uiteindelijk kom je altijd jezelf tegen. Het ervaren van je ware zelf, is dat niet waar het allemaal om te doen is?

In zijn ogen zag ik liefde, dankbaarheid en rust. In mijn ogen hetzelfde.

Na deze ontmoeting voelde ik me dankbaar, zacht, energiek, verbonden, sensueel, licht, krachtig. Wie wil dat nou niet ervaren? Stel het eens voor aan je partner of beste vriend(in). En als je in real life niemand kent waaraan je dit kunt ervaren, en ook geen tantra-avond wil bezoeken, zijn er nog andere opties: 

Online ontmoeten

Je hoeft niet eens fysiek aanwezig te zijn om elkaar te ontmoeten. Human Online is een platform wat het mogelijk maakt om willekeurige mensen van over de hele wereld online te ontmoeten. Eén minuut, in stilte. Ondanks de tussenkomst van een scherm vind ik het een krachtige ervaring, misschien juist door de grote afstand die wordt overbrugd. Ik voel me letterlijk met elk mens op de wereld verbonden.

Om dit te ervaren maak je een gratis account aan op Human.online, na bevestiging kun je aan de slag. Heel simpel en zeker een aanrader!

Online, maar niet live

Tiger Singleton, een jonge spiritueel leraar, weet dat woorden overbodig zijn als het om het onnoembare gaat. Hij maakte de video No words, only love. Het filpmje ging viral en vele mensen volgden zijn voorbeeld, zoek maar eens ‘no words, only love’ op Youtube. 

Tiger’s invitation is to genuinely connect with the sincerity of your heart’s desire; not to capture something in the world, but to be still and recognize you are not separate from what you crave. In this recognition, you can finally be present and enjoy the miracle of what you are.

Dit zijn twee voorbeelden van elkaar digitaal ontmoeten (live of niet), maar er is nog een optie: op papier.

Het ontmoeten van een geportretteerde

Het project Whatever the weather van kunstenaar Bruno van den Elshout gaat over wezenlijke ontmoeting. In het kunstwerk-in-boekvorm waar hij momenteel aan werkt, zijn 144 zelfportretten te zien, die gemaakt zijn na acht uur wandelen op het strand. De foto’s worden op zo’n manier getoond, dat de kijker wordt uitgenodigd de geportretteerde werkelijk te ontmoeten, in plaats van alleen maar te bekijken. Ik ben benieuwd hoe de uiteindelijke vorm wordt.

Ik ben nummer 138 van de geportretteerden. Lees hier hoe ik de wezenlijke ontmoeting heb ervaren.

Open je hart, open je ogen

Er is dus toch een manier om het onnoembare te benoemen: simpelweg door eerst je hart en vervolgens je ogen te openen. Benoem het in stilte, met je ogen. Kijk elkaar aan en groet.

Namasté.

ogen

Aldous Massie, de maker van deze afbeelding heeft een heel speciaal talent. Wat mij betreft verbeeldt hij perfect wat ik probeer te verwoorden. Check zijn werk See Pala voor nog meer mindblowing tekenkunst, gegoten in een comic. <3

 

 

Steun je lokale schrijver

Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven of nodig me uit voor een huiskamerlezing.
rituelen

Eindejaar: rituelen om van donker naar licht te bewegen

Door

[ BLOG ]

Rituelen voor de overgang van 2019 naar 2020

De kortste dag van het jaar komt eraan, gevolgd door kerstmis en oud & nieuw. Hoe sta jij stil bij de overgang van de donkere dagen naar de terugkeer van het licht? Wat zijn jouw rituelen voor de overgang van het oude (jaar) naar het nieuwe (jaar)?

Waar vorig jaar m’n tweede Ayahuasca-ceremonie een enorme stempel drukte op de decembermaand en in zichzelf een overgang was naar iets nieuws, pak ik het dit jaar iets anders aan. Door middel van zang, schrijven, samen eten en veel tijd met mezelf doorbrengen, sta ik stil bij het jaar dat is geweest en het jaar dat komen gaat.

Schrijven dwingt om helderheid te scheppen

Voor mij is de overgangsfase begonnen op vrijdag 13 december; de voorbereidingsdag voor de Nieuwjaarsspeech. Aan mezelf, welteverstaan. Coaches Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout faciliteren dit jaar voor de vijfde keer dit fijne project. Onder hun begeleiding schrijf ik (en negen anderen) een speech aan mezelf. Mijn eigen woorden zullen in het nieuwe jaar aan me voorgelezen worden, waarvoor ik mijn zus gevraagd heb.

rituelen
foto: Ruimte voor Helden

De voorbereidingsdag begon met vuur op het strand, uitwaaien aan zee en 2019 nog eens de revue laten passeren. Er kwam vooral een enorme dankbaarheid bij me op, voor alle huiseigenaren die de zorg voor hun bezit en hun kat(ten) aan mij toevertrouwden dit jaar. Het heeft zoveel mooie ontmoetingen en herinneringen opgeleverd.

Thuiskomen bij mezelf heeft vele lagen

Daarnaast stond 2019 in het teken van het loslaten van mijn geliefde, met het bijbehorende oplossen van oud zeer en de transformatie van meisje naar vrouw. Ik ben dankbaar voor hoe we samen dat proces zijn aangegaan, waardoor onze wegen in liefde en respect konden scheiden. Thuiskomen bij mezelf gaat nog altijd dieper, verder en vrijer. 

Uitgewaaid en fris kwamen we aan bij Ruimte voor Helden, waar ik samen met de groep kon dansen, tekenen, mediteren en schrijven. Ik heb erg genoten van de verschillende rituelen en de woordeloze verbinding met elkaar, die tijdens zo’n dag ontstaat. Het beeld wat ik maakte gaat over 2020: moeiteloze beweging.

Alles bij elkaar gaf ruimte om aan het einde van de dag de eerste woorden van m’n Speech aan mezelf op te schrijven en komende weken zal de speech verder groeien – ik laat me verrassen!

Een nacht lang mantra’s zingen

Om nog meer in mijn lijf te zakken en voorbij het ‘willen weten’ te gaan (ja, ik ben soms enorm nieuwsgierig en ongeduldig), blijf ik in de nacht van zaterdag op zondag wakker om mantra’s te zingen tijdens Mantra Vigil – All night ceremony for the love of Love, onder andere onder leiding van Chris van der Weide van Unveiling Intimacy en Sarah van Sarah Sounds. 

Van zonsondergang tot zonsopkomst..
Laat ons zingen!
Je hart klopt.
De stilte fluistert.
Klink! En luister…
Wat hoor je daar?

Wat een Mantra Vigil inhoudt? Zoals het door de organisatie uitgelegd wordt: “We zingen de hele nacht. We blijven samen wakker om voorbij het alledaagse te gaan. Om het oneindige, het goddelijke, het magische in onszelf te herinneren en herkennen. Om te zien hoeveel groter (of kleiner) we zijn dan we soms denken. Om het raadselachtige bestaan te vieren.

Deze nacht is een heilige ceremonie vol verstilling, muziek en verbondenheid. We zingen samen vanuit ons hart. Ons prachtige hart dat alles kan omarmen; onvoorwaardelijk aanwezig, wat voor kleuren, klanken, gedachtes of gevoelens er ook naar boven komen. ALLES is welkom. Het zingen vanuit het hart brengt ons dichter bij God. Of noem het Liefde, Waarheid, Wijsheid, Allah, Stilte.”

Een nacht overslaan?!

Via Sarah hoorde ik over het evenement en meteen wist ik: daar wil ik bij zijn. Juíst omdat ik zo aan mijn slaap hecht. I love slapen, zeker nu het zo lang donker is. Meteen kwamen allerlei vragen in me op: in wat voor staat van zijn brengt de vermoeidheid je? Word je eigenlijk wel moe, of pept het zingen je juist op? Gaat het zingen uiteindelijk vanzelf, houdt het bewust controleren van je stem op een gegeven moment op? Mijn enige referentie is een aantal singing circles van Loving Light in Amsterdam. Die duren vaak maar anderhalf uur, dus ik ben benieuwd wat voor moois een hele nacht zingen brengt.

Kerst: uitreiken en verbinden

En met deze mooie vooruitzichten zou ik bijna vergeten dat het binnen een week al kerst is. Alle rust en bezinning is natuurlijk fijn, maar kerst gaat over verbinding, warmte en gezelligheid met vrienden, familie en onbekenden. Dus ga ik eerste kerstdag vrijwilligerswerk doen bij Iedereen Kerst in Amsterdam, en tweede kerstdag vier ik met familie.

Om vervolgens weer naar binnen te keren, onder andere door bewust te zijn van de dertien heilige nachten en verder te schrijven aan mijn speech. Dat kan mooi tijdens de week huisoppassen in Valkenburg (Limburg), waar ik oud en nieuw vier. Aan rituelen geen gebrek.

Met de speech is de cirkel weer rond

Als afsluiter van de overgangsfase van oud naar nieuw, zal m’n zus me op 10 januari 2020 mijn speech voorlezen.
Om het nieuwe jaar bewust en geïnspireerd te beginnen.
Om de overgangsfase van oud naar nieuw feestelijk af te sluiten.
En om gedurende het jaar een reminder te hebben aan wat ik mezelf wens.

Wat zijn voor jou onmisbare rituelen om stil te staan bij een nieuw jaar? Misschien iets heel anders, bijvoorbeeld juist de drukte opzoeken of gaat het werken gewoon door? Deel het in een reactie onder dit blog. 


Steun je lokale schrijver

Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.  

 

ayahuasca

Reizen met Ayahuasca, een jaar later

Door

[ BLOG ] Eind november zag ik de veelgeprezen voorstelling ‘Ayahuasca’, van danscollectief ISH en Amenti MoveMeant. De voorstelling heeft me diep geraakt en bracht me terug naar mijn eigen ervaringen met Madre Ayahuasca.

Ayahuasca is een voorstelling die experimentele hiphop en mentale zelfreflectie op een innovatieve manier verbindt. Een dans waarin de maker Gil Gomes Leal beelden geeft aan zijn ervaring van een 10-daagse dieta in de jungle van Peru, in november 2018.

Een Ayahuasca ceremonie in beweging

Alle zintuigen werden op scherp gezet tijdens de voorstelling. Zes dansers en een Ayahuasquero verbeeldden het verloop van een ceremonie, van heilige ruimte betreden tot demonische bewegingen tot liefdevolle verbinding onderling.

Ik genoot van de rituele zang van de Ayahuasquero en kon amper stilzitten bij de heftige hiphopbeats. Daarin herkende ik mijn reactie op het plantmedicijn. Amper een halfuur na het drinken van de bruine drank lag ik al te kronkelen op mijn matras. In sommige stadia maakte ik ingewikkelde handgebaren, alsof ik in een zeer oude taal in de lucht schreef. Dat ervaarde ik als ondersteunend in het creëren van mijn werkelijkheid; mijn handen als verlengde van mijn mentale creatiekracht. Zoals Mickey Mouse in Fantasia de betoverde bezemstelen met handgebaren aan het werk zet.

Lees hier de blogs over mijn twee reizen: Moeder Ayahuasca laat me realiteit zien en Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk.

De duisternis in de ogen kijken

In de voorstelling waren vooral bewegingen van vechten, vluchten en bevriezen te zien. Tijdens mijn eigen reizen heb ik ook zeker duisternis, vervormde donkere klanken en overgeven beleefd, maar dat voelde niet beangstigend. Ik zag bijvoorbeeld een klein mannetje, lijkend op een tekenfilmfiguur, in een immens donker en kaal landschap.

Wanneer ik mijn aandacht op hem vestigde, verschrompelde zijn kleren en zijn vel strak om hem heen tot er niets anders dan een skelet over was en de lege holtes van zijn oogkassen me aankeken. Hetzelfde moment dat ik dat ik me opnam, veranderde het beeld alweer naar engelachtige twinkelende geluiden (ja, ik zag geluiden), multi dimensionale geometrische schitteringen en meerstemmige koren van geluk.

Reizen begeleiden is goud waard

Hoewel ik tijdens mijn twee reizen geen diepe angsten heb beleefd, herkende ik de angstschreeuwen en het wilde om zich heen slaan in de voorstelling, van reizen van anderen. Ik heb het geluk gehad om drie keer als begeleider bij een ceremonie aanwezig te zijn. Letterlijk, aanwezig te zijn.

Ik vond het heel bijzonder om een open ruimte te zijn, vol liefde en aanwezige aandacht, zodat de deelnemers energetisch weten dat ze veilig zijn. Dat ze zich kunnen overgeven aan hun reis, wanneer ze merken dat er goed voor ze gezorgd wordt. Als begeleider hoort het verschonen van teiltjes braaksel er ook bij, en daar voelde ik geen enkel spoortje viezigheid bij. Pure compassie voor degene die zich letterlijk en figuurlijk over-geeft.

Om na de ceremonie de soms nog ongelovige, maar meestal hele open, liefdevolle ogen te zien, is goud waard. Zowel de deelnemer als ik, is weer dichter bij zichzelf gekomen.

Ayahuasca in Nederland

Helaas is het geven van Ayahuasca-ceremonies ondertussen officieel verboden in Nederland. De afgelopen jaren werd het nog enigszins gedoogd, tot er door de Hoge Raad werd beoordeeld dat het bezit, vervoer en gebruik van Ayahuasca strafbaar is, ook voor aanhangers van de Santo Daime kerk, lees hier meer. Voor een legale ceremonie zul je nu naar Portugal of Peru moeten afreizen. Of een iets ander middel proberen, zoals psilohuasca bij de Gewijde Reis.

Ik heb momenteel geen plannen om op korte termijn weer deel te nemen aan een ceremonie. In de zomer heb ik gereisd met magic truffels en hoewel het effect vele malen lichter is, is dat me ook goed bevallen. Het is laagdrempeliger en omdat er al bepaalde deurtjes in het onderbewuste zijn geopend, is het daarmee ook mogelijk diepgaande ervaringen te beleven.

Nog steeds dankbaar voor mijn eigen reizen

Terugkijkend op mijn laatste reis met Madre Ayahuasca, precies een jaar geleden, zijn er een aantal dingen die ik diep verankerd met me meedraag. Ik voel een diepe liefde en waardering voor alles dat leeft. Doordat ik me tijdens mijn reis ultiem heel voelde, heb ik de afhankelijkheid aan mijn geliefde in liefde los kunnen laten. Ben meer in contact gekomen met mijn sensuele, wilde zelf en ik durf mijn stem te laten horen – wat ik letterlijk op het podium van TEDx deed. 

Als ik het zo opschrijf, voel ik me weer extra dankbaar. Wie weet dat het binnenkort toch begint te kriebelen…

Hier bekijk je de trailer van de voorstelling: 

principes

Ik ben een vrouw zonder principes

Door

[ BLOG ] Vrouw zonder principes – Mijn broer zei tot een jaar of vijf geleden over mij, dat ik nogal een zwart-witte kijk op de wereld had. Zelf zag ik dat niet zo, ik vond mezelf juist heel ruimdenkend en breed geïnteresseerd. 

Zwart-wit

Ik had zeker mijn mening klaar, maar was daar zo van overtuigd dat ik die uiteraard niet zwart-wit noemde. Goed beargumenteerd kon ik mijn mening toelichten en de discussie aangaan – ik had tenslotte gelijk. Oftewel, ik vond dat er met mij een goed gesprek te voeren was en dat ik overal voor open stond.

Vermoeiend zeg. Mijn broer had natuurlijk gelijk.

Van pijn naar parels

Gelukkig ontstond er een kiertje in mijn waterdichte verhaal, wat werd veroorzaakt door pijn. Pijn zorgt er vaak voor dat men ‘zoekende’ wordt. De pijn is dan zo groot geworden, dat negeren niet meer mogelijk is en je wel móet zoeken hoe je er vanaf kunt komen. Bij mij zat de pijn op dat moment vooral in niet kwetsbaar kunnen zijn, wat grote invloed had op mijn relaties. Ik wilde van die pijn af en vond iemand met verstand van zaken: Byron Katie.

In de zomer van 2017 ging ik naar the School for the Work in Frankfurt. Negen dagen werken met een groep gelijkgestemden en de toen 73-jarige Katie, die geen spelletje speelt maar haar visie werkelijk leeft. Haar visie gewoon is, eigenlijk.

Loving what ís

Zoals Eckhart Tolle in zijn boeken en lezingen laat zien ‘wat’ (namelijk: er is alleen het huidige moment), laat Katie zien ‘hoe’. Hoe leef je, wanneer er alleen het huidige moment is? Nou, kort gezegd, dan kun je maar beter dit huidige moment accepteren zoals het is. ‘Loving what is’ was dan ook een veelgebruikte slogan tijdens de 9-daagse intensive.

Wanneer er pijn is – voor het gemak noem ik alle emoties die we als negatief bestempelen pijn: angst, woede, haat, jaloezie, schaamte, schuld, teleurstelling et cetera – is er weerstand tegen de realiteit.

Hoe vaak willen we niet dat de ander anders doet? Dat we zelf anders zijn (slanker, blijer, slimmer etc.) Dat we meer geld op onze rekening hebben of een leukere baan? Het is allemaal ontkenning van het huidige moment, van ‘wat is’. En dat levert een rotgevoel op. Het zorgt voor wrok over wat er is geweest en stress over wat er komen gaat.

Zo brengen we heel wat tijd door met (vervelende) dingen herinneren en bedenken wat er eventueel-misschien-mogelijk komen gaat. Zonde van het huidige moment! Al die ‘huidige momenten’ waarin je van het nu kunt genieten, vliegen voorbij – en wij maar klagen dat we het te druk hebben.

Terug naar mijn principes. Dat ik er inderdaad nogal zwart-witte ideeën op nahield, besefte ik tijdens The School for the Work. Ik leerde ik dat ik helemaal niet zo ruimdenkend was als ik mezelf zag. Alles waarvan ik dacht dat het ‘waar’ was, werd onderuit gehaald. Door mijzelf nota bene. De helft van de tijd wilde ik wel onder de tafel kruipen van schaamte.

Van een vrouw met principes

Een voorbeeld is dat ik heel principieel was over bedelaars op straat: ik vond ze zwak en afhankelijk. Wanneer ik vervolgens werd geconfronteerd met iemand die zwak en afhankelijk was (in het algemeen), irriteerde ik me kapot. Logisch, want ik vond zelf kwetsbaar zijn (en in mijn ogen zwak en afhankelijk), het allermoeilijkste.

Door inzichten tijdens The School maar ook door ervaringen in het gewone dagelijks leven van de afgelopen jaren realiseerde ik me dat ik niets zeker kan weten en mijn principes dus los kan laten.

naar vrouw zijn zonder principes..

Want wat weet ik nu werkelijk over een situatie in de wereld? Wat weet ik over een situatie van een persoon? Zelfs als ik diegene heel goed denk te kennen? Ik kan niets met zekerheid zeggen, behalve iets over mijzelf in het huidige moment – en zelfs daarvan is de vraag of ik het zeker kan weten.

Sindsdien valt er geen goede discussie meer met me te voeren. Ik heb mijn principes compleet laten varen en voor mij betekent dat pure innerlijke vrijheid.

Het betekent niet dat ik geen ideeën of voorkeuren meer heb. Ja, ik heb best een beeld bij wat een goed leven voor mij is. Het verschil is dat ik daar geen vastomlijnde beelden meer van heb, die ik koste wat kost wil verdedigen.

Ik besef dat ik verander, dat alles verandert en ik voel me vrij om elke minuut van idee of mening te veranderen. Betrap je me op een: ‘Dit is het beste’ of ‘je zou dit moeten doen?’. Berisp me gelijk! Ja, gebruik gerust een opgeheven vingertje.

“Criticism is the greatest gift you can receive, if self-realization is what you’re interested in.” – Byron Katie

Ik weet eigenlijk niet of mijn broer mij nog steeds zwart-wit noemt. Dat moet ik hem toch eens vragen, misschien kan ik nog meer principes loslaten.


Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers, gespecialiseerd in persoonlijke groei, focus en reflectie aan mensen met een rijk bedraad brein. principes

 

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Afkicken van mijn verslaving aan liefde

Door

Van verslaving naar heelheid – in één week

November 2018, mijn vriend en ik zijn twee en half jaar samen. Maar het stroomt niet meer tussen ons. Kleine irritaties sluipen er snel in en de verdraagzaamheid en het begrip zijn ver te zoeken. Allebei trekken we ons terug, en laten we onze beschermingsmechanismen hun bekende werk doen. Toch zit daaronder een diep gevoel van liefde, wat maakt dat we blijven communiceren en ons best doen om te blijven openen naar elkaar.

Dit blog gaat over hoe ik de week voor mijn tweede Ayahuasca ceremonie heb ervaren. Wat dat met mijn relatie of verslaving te maken heeft? Het was een week van fysieke en mentale voorbereiding op het plantmedicijn, waarin me duidelijk werd dat ik mijn geliefde moest gaan loslaten. Die realisatie en het vooruitzicht deden pijn, veel pijn.

De week van een verslaafde

Zondag

Ik heb lang wakker gelegen door gepieker over mijn relatie. Mijn vriend leeft zelden vanuit zijn hart en kan daar moeilijk verbinding mee maken. Hoe kan ik dan verbinding met hem maken? Mijn hart open blijven stellen en afgewezen worden doet teveel pijn.

Ik schrijf in mijn notitieboekje: Wat wil ik van hem?

En ik antwoord mezelf:
Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gevoelens.
Dat hij liefde aan mij geeft vanuit zijn hart, puur omdat hij liefde wil geven in plaats van uit afhankelijkheid aan mijn liefde.
Oprechte aandacht en aanwezigheid wanneer we bij elkaar zijn.

Duidelijke taal

Een foto van het briefje stuur ik hem via Whatsapp. Hij belt snel daarna: ‘Bedankt voor je schrijven, het is je goed recht dat je hierom vraagt. Maar ik kan het momenteel niet opbrengen om in ons te investeren. Ben elke minuut van de dag bezig met mezelf en mijn eigen gedachten. Ik zou het je ontzettend graag geven, maar het lukt nu niet.’

Ik laveer tussen liefdevol luisteren, proberen te begrijpen en mijn eigen gevoel voelen. We spreken af om elkaar even wat ruimte te geven en pas zondag tijdens de ceremonie weer te zien en spreken.

Ik schrijf de dealer een korte brief. Wil hem laten weten dat ik niet meer tevreden ben over zijn shots. Dat het er meer moeten zijn, en betere. Hij leest de brief en belt me: ‘ik kan niet meer bieden dan ik doe. Ik kan en wil momenteel niet méér leveren.’ Ontdaan hang ik op. Hij ziet het zeker even niet meer zitten met z’n business? Hij draait vast wel weer bij.

Maandag

Mijn gedachten zijn niet mis: ‘Ik kan pas met hem in een relatie zijn als hij verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Misschien ben ik veeleisend, maar ik wil geen man die zich gedraagt als een slachtoffer. Ik hoef geen kind om voor te zorgen en wil niet in een moederrol geduwd worden’.

Het is tijd om hem los te laten, diep van binnen weet ik dat. De afspraak met Moeder Ayahuasca komt als geroepen, ik wil loslaten wat ik los te laten heb om verder te kunnen.

Ik hou het een dag vol om me geen zorgen te maken.

verslaving
Foto: Nina Olivari

Dinsdag

Ik hou me groot en vertel mezelf: ‘ik ben echt een sukkeltje dat ik nog zo lang bij hem blijf. Dat ik zo geduldig ben en alles maar begrijp’.

Ik begin steeds meer naar mijn shot te verlangen. Ik besluit wijzer te zijn: ik stuur de dealer een bericht. Zodat hij weet dat ik er helemaal ok mee ben, dat het zelfs beter is zo. Zijn shots waren toch niet toereikend meer en daarnaast, ik kon maar beter stoppen met dat afhankelijke gedoe – dat is beter voor me

Ik wil mijn shot krijgen

Hij stuurt terug dat hij het begrijpt en me groot gelijk geeft. Shit, ik had eigenlijk gehoopt dat hij bang zou zijn me als klant te verliezen en me een shot zou aanbieden. Dat gebeurt niet. Ik voel het heftige verlangen naar een shot. Ik word verdrietig, wanhopig. Ik begin te huilen en laat dat de dealer weten. Hij vind het rot voor me maar kan me echt niets geven. Hij zou heus wel willen, maar de shots zitten in een kluis en hij is cijfercode kwijt.

Nu ben ik woedend. Ik huil en huil. Ik ben ervan overtuigd dat hij makkelijk even de code kan opzoeken. Dat doet hij toch wel voor mij? Niet dus. Nu zal ik toe moeten geven aan mijn eigen wijze woorden dat het beter is om geen shots meer te krijgen – maar dat wil ik helemaal niet.

Woensdag

Mijn hoofd suist en ik ben misselijk. Na mijn ontbijt moet ik weer in bed gaan liggen om uit te rusten. Bah, ik wil geen griep krijgen, niet nu.

Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet zonder shot. Ik voel me koud en leeg. Ik zie niemand en kijk films. Slaap super slecht, blijf uren denken voordat ik eindelijk in slaap val. Ik houd me afzijdig van vriendinnen, want niemand hoeft van mijn verslaving te weten.

Donderdag

Ik verzorg me goed, ik eet gezond en ga in bad. Het helpt niets, ik krijg zelfs ontwenningsverschijnselen. Ik heb koorts en mijn hoofd zit vol watten. Het voelt dof en slap. Ik praat amper en mijn stem is bijna onhoorbaar, wanneer mijn zus belt. ‘Griepje?’ Ja, zoiets. Ik neem expres geen paracetamol omdat ik zuiver wil blijven voor de aankomende Ayahuasca ceremonie. Mijn dieet is zeer beperkt, dus ook in eten vind ik geen verdoving of troost.

Boos en verlaten voel ik me. Ik kan niet anders dan bij hem zijn met mijn gedachten. Ik ga zo douchen en boodschappen doen, ter afleiding. De dag duurt lang. Stiekem hoop ik op een berichtje van hem vanavond. Zodat ik kan zeggen: zie je wel, ik had het verkeerd. Hij houdt toch van me.

Vrijdag

Ik voel me zo ziek – ik ben er letterlijk ziek van. Het verdriet van me in de steek gelaten voelen, de pijn van alleen zijn en de boosheid om hoe ik word behandeld. De enige die het kan stoppen, ben ik.

Mijn hele lijf strijdt. Deze verslaving aan liefde loslaten doet pijn, veel pijn. Ik moet eerlijk naar mezelf zijn. Blijkbaar heb ik al lang een beeld in mijn hoofd van hoe onze relatie is, maar is dat ver van de werkelijkheid. Soms is dat me duidelijk en neem ik me voor anders te handelen, maar na één kus is het gedaan, dan neemt de verslaving het weer over en verander ik in een afhankelijk klein meisje.

Ik geef me totaal over aan de pijn. Ben boos op de dealer omdat hij mij niet laat weten hoe het met de kluis en code gesteld is. Ik denk aan wanhopige berichten die ik hem wil sturen maar ben sterk genoeg om ze niet te sturen. Ik denk aan het volgende moment dat ik de dealer zal treffen. Zou hij dan wel shots hebben? Zal hij me niet meer als klant willen? Zal ik hem straffen door geen geld geven, hij geeft mij tenslotte ook geen shot?

Zaterdag

Deze week wordt me ineens duidelijk hoe ik me altijd gedraag. Ik doorzie het: ik ben verslaafd. Want dat is wat een verslaving is: afhankelijk van een middel om je goed te voelen. Ik ben zo gehecht aan de liefde en waardering van mijn vriend, dat ik letterlijk ziek word als ik mijn shot niet meer krijg.

Ik ervaar de dingen niet meer helder door mijn hoofd vol snot, ben de halve dag en vooral ‘s avonds in bed, voel me zo misselijk en ellendig. Ik ben boos als een kind dat geen snoepje krijgt en als een verslaafde kan ik alleen maar aan mijn shot denken.

Mijn hoofd/gevoel/alles gaat heen en weer van hij is het helemaal naar hij is het totaal niet.
Van ik heb vertrouwen in het universum tot ik wil weten waar ik aan toe ben met hem.

Plotselinge helderheid

Het mooie is dat ik nu heel goed mijn ego-fratsen kan onderscheiden. Ik voel gewoon als ik erin zit en dan laat ik het ook helemaal gebeuren. Niet wijzer zijn dan ik me voel. Huilen als ik moet huilen. Verdriet, kom maar, ik neem verantwoordelijkheid voor je.

Mijn intentie voor de ceremonie morgen: ik wil mijn verslaving aan liefde loslaten en veiligheid en heelheid in mijzelf vinden.

Na een heftige week vol pijn en ontwenningsverschijnselen, vertrek ik uitgeput naar de locatie van de ceremonie. Fysiek voel ik me vreselijk en klink ik als een man die al veertig jaar zware shag rookt, maar mentaal ben ik er meer dan klaar voor.

Zondag – reis met Moeder Ayahuasca

Ik ga dizzy en met hartkloppingen van huis weg. Ik zie ertegenop om de Ayahuasca te drinken omdat ik weet dat het me nog gaarder doet voelen. Aan de andere kant weet ik dat het tegelijk ook het beste medicijn zal zijn.

Mijn vriend en ik zien elkaar weer. Onze knuffel voelt heel anders dan normaal: er is geen ongemak of afstandelijkheid, maar ook geen verbinding. Er is geen behoefte om dichterbij te komen, alleen neutraliteit.

Hij kent me al langer dan vandaag…

Ook bemerk ik een soort nieuwsgierigheid naar mijn eigen gevoelswereld: hoe kan het dat ik niet super blij ben om hem te zien, na zo’n heftige week?

Hij ziet aan me dat ik ziek ben. Kent me al langer dan vandaag. Op de bank legt hij lichtjes zijn hand over mijn hand en kijkt me aan: ik weet wel wat er met je is. Het verbaast me niet, ondanks alles hebben we allebei een diep innerlijk ‘weten’, zo ook over deze situatie.

Beelden tijdens de ceremonie

Mannelijk vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik weet dat mijn lijf opgeschoond wordt, dat elke cel zich voedt aan deze ultieme levenskracht.

Tegelijkertijd ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten, van binnen en van buiten.

Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee, soms dichtbij, soms ver weg. Stemmen op de achtergrond; de tweede ronde om van de bruine thee te drinken komt eraan. ‘Ze zit er diep in hè’. ‘Ah ze ziet er zo lief uit, zoals ze beweegt’ Ik hoor alles, die lieverds. Ik ben me bewust van warme handen op mijn voeten, wat voelen ze liefdevol en aanwezig.

Mijn intentie vanuit groter perspectief

Vaag ben ik me bewust van mijn intentie tijdens de reis. Ik glimlach, mijn vraag lijkt zo onbelangrijk. Er is helemaal geen sprake van relatie. Er is geen ander in het spel. Ik heb niemand nodig om lief te hebben of om liefde van te krijgen. Ik hoef niemand erbij, iedereen is al mij. Ik ben vader, minnaar, schurk, held, roofdier en prooi tegelijk. Ik ben en dat is genoeg.

Lees hier meer over deze ervaring met Moeder Ayahuasca.

Maandag

Bij het inpakken en weer naar huis gaan op maandagochtend vraagt mijn vriend of hij deze week een dag naar me toe zal komen. Zijn vraag komt me lief en onschuldig voor. Hoewel diepe liefde voor hem er zeker is, zijn de verslaving en de aantrekkingskracht weg. Ik heb nu zelf geen behoefte om al af te spreken. Maar ik wil hem toch ook ‘zien’, zien zoals hij is.

‘s Avonds bellen we en spreken we af voor zaterdagmiddag, dat voelt goed. Ik deel eerlijk mijn gevoel en vertel dat ik niet weet of we nog romantische partners kunnen zijn. Wat doet dat met hem? Ergens wist hij dat dit moment ging komen. Ik hou zoveel van hem. Ik luister naar hem en zie hoe mooi en onzeker hij is.

Complete liefde

Ik hoef geen liefde, waardering of goedkeuring meer buiten mezelf te zoeken, want dat geef ik mezelf al. Wat een last die van mijn schouders valt – het maakt werkelijk niets meer uit of ik wel of niet begrepen wordt. Ik weet weer waar ik vandaan kom en dat ik in dit lichaam ben om ervaringen als honger, pijn, wanhoop en verdriet te voelen. Ik heb een lichaam maar voel sterk dat dat maar een klein onderdeel van mij is, het is puur een instrument om te voelen.

We zijn vrij

Mijn vriend heb ik niet meer ‘nodig’, wat een bevrijding voor ons allebei! Ik bevrijd hem van de last om de vaderrol te spelen en mij emotioneel te verlaten. Ik bevrijd mezelf van de moederrol op me nemen en hem willen verzorgen. We zijn vrij. In deze vrijheid kan liefde weer stromen. In deze vrijheid zullen we elkaar weer werkelijk kunnen ontmoeten.

Analytisch als ik ben…

Analytisch als ik ben, ontstaan er snel al inzichten over mijn proces over de langere termijn. Jaren geleden moest ik de stap maken van afgesloten zijn naar weer durven voelen – durven toelaten wat er eigenlijk in mij en in mijn lichaam speelt: fysieke pijn en emotionele pijn (rouw).

Toen ik eenmaal zelf kon voelen en daar woorden aan kon geven – voor mezelf – ging ik leren om me ook naar anderen toe te uiten. Leren om mijn gevoel ook daadwerkelijk uit te spreken door me kwetsbaar op te stellen. Dat is eng uiteraard, want daar kan een ander iets van vinden. Dat ging steeds beter, ik kreeg steeds meer vertrouwen dat mijn gevoel het óók waard was om gedeeld te worden.

De verslaving voorbij?

Maar in contact met een partner bleef ik me afhankelijk opstellen. Mijn gemoed of gedrag liet ik afhangen van de signalen die ik oppikte van de ander. Nu is het tijd voor de volgende stap: in contact met de ander zuiver blijven voelen. In contact met mijn eigen gevoel blijven en daardoor verbonden en vrij tegelijk zijn.

Dat betekent niet meer alleen voelen, signaleren en daarover delen (en het op die manier alsnog gecontroleerd houden), maar ook aanraken en aangeraakt worden. In de ogen kijken, me laten raken, me laten verrassen. De controle loslaten en me overgeven aan wat er gebeurt.

Onaangenaam maar niet ongewenst

Wat er gebeurt kan dan ook ‘onaangenaam’ zijn, maar nu is het niet meer tegelijk ongewenst. Ik probeer open te zijn voor alles in mij. Ook de dingen die ik misschien niet zo mooi vind en niet zo graag deel. Jaloezie, onzekerheid, bezitterigheid, iemand iets niet gunnen, iemand veroordelen.

Ik mag de verslaving aan liefde nu dan wel zien en innerlijke delen geheeld hebben, nieuwe triggers zullen zich vast aandienen. Toch zullen ze me minder van slag maken. Ik zie het maar als oefening, in steeds dieper thuiskomen bij mezelf.

Meer lezen over dit onderwerp? Lees het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz.
En lees hier een ander blog van mij over andere schijnbaar onschuldige vormen van verslaving.

 

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief op verslaving te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
Tedx

TEDx-talk: done. Hoe ik mijn doel bereikt heb

Door

(Wil je mijn TEDx-talk meteen bekijken? Dat kan hier)

Augustus 2015

Op een warme zomeravond wandel ik vanuit mijn huis in Scheveningen over de boulevard naar beachclub FONK. Daar is vanavond een netwerkevenement speciaal voor startende ondernemers. Het is de eerste keer dat ik zo’n soort evenement bezoek. De zon schijnt en iedereen lijkt relaxed, dus een praatje aanknopen is gelukkig niet zo moeilijk.

Bij het diner neem ik plaats naast een jonge gast. Hij is blijkbaar goed voorbereid want zijn eerste woorden tegen mij zijn:

Wat is jouw doel voor vanavond?

Oh.
Moest ik een doel hebben dan? Heb ik iets gemist?

Ik wil me niet laten kennen dus bijdehand antwoord ik: ‘ik heb geen doel voor vanavond, maar over vijf jaar wil ik mijn eigen TEDx-talk geven. Dat is mijn doel.’

Nu heb ik zijn volle aandacht. We kletsen geanimeerd en stellen scherpe vragen. Maarten stelt me vol enthousiasme voor aan zijn vriendin Vanessa en die avond besluiten we sparringsbuddies te worden. 

Hoe ga je het doel behalen?

We spreken af om af en toe te sparren over onze onderneming, om te delen over onze persoonlijke ontwikkelingen en nieuwste inzichten. Heel inspirerend, alleen wat ik niet wist is dat Maarten erg van doelen stellen én halen houdt. Dus (bijna) elke keer dat we elkaar zagen vroeg hij wel een keer:

Hoe staat het met je TED-talk?
Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen?
Je weet dat je nog 4,5 jaar hebt hè?

Ik heb zelfs het boek How to speak like TED van Maarten en Vanessa gekregen, een heel attent cadeau.

Het onderwerp van de talk

In 2015 zag mijn leven er ongeveer zo uit: ik was net gestart als ondernemer en om rond te komen had ik nog een bijbaan als receptioniste. Maar ik noemde mijzelf vooral opruimcoach: ik hielp mensen met het opruimen van hun kasten. Samen met mijn toenmalige vriend woonde ik in een fijn huisje achter de boulevard van Scheveningen.

Dat ik iets belangrijks te vertellen had, wist ik al wel. Waarschijnlijk iets in de richting van minimalisme, opruimen en lichter leven. Dat is de reden dat ik ondertussen Thuis zonder huis heb geschreven.

Maar waar mijn TED-talk precies over zou gaan, daar had ik nog geen idee van.

Wat ik deed om dichter bij mijn doel te komen? Ik las uiteraard het boek. Verder gaf ik af en toe een lezing of workshop en oefende het spreken voor een steeds groter publiek. Maar verder kon ik Maarten geen grootse ontwikkelingen vertellen.

Januari 2017

Hoe staat het met je TED-talk?
Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen?
Je weet dat je nog 3,5 jaar hebt hè?

Helaas… ik kon geen enkele praktische vordering vertellen. Ondertussen was mijn leven behoorlijk veranderd: ik had huis en haard verlaten en leefde nu als huisoppas.

Lees hier het e-book over hoe het huisoppassen voor mij werkt

Het werk als opruimcoach stond op een laag pitje en ik maakte plannen om naar the School for the Work van Byron Katie te gaan. Het enige antwoord wat ik op Maarten’s bekende vragen kon geven was: ‘Ik leef momenteel de inhoud van mijn TED-talk’.

September 2018

Ondertussen is mijn boek uitgebracht. Ik geef af en toe een lezing over mijn levensstijl en mijn verhaal, meestal voor een klein publiek, in intieme setting.

Ik ben TED zeker niet vergeten en ben blij als ik online een oproep voor TEDx Amstelveen tegenkom. Ik schrijf me in en van de tachtig aanmeldingen ben ik samen met vijftien anderen door naar de pitchronde.

Ik mag pitchen voor TEDx

Er wordt me een coach toegewezen en we werken samen aan mijn idea worth spreading. Zoals het een goede coach betaamt stelt hij moeilijke vragen. Ik blijf maar in rondjes praten en kom niet bij de kern van mijn verhaal. Uiteindelijk heeft mijn pitch ongeveer de volgende strekking: 

De definitie van rijkdom is aan het verschuiven. Eerst had je rijkdom nodig om je vrijheid te permitteren.
Ik bewijs dat je geen financiële rijkdom meer nodig hebt om vrij te kunnen zijn.
Wat voor waarde geef je aan je tijd?
Wat voor levenswaarde geeft je inkomen jou?

Door erachter te komen wat je nodig hebt, kun je je rijkdom vergroten zonder dat je 1 euro meer gaat verdienen.

… en ik word afgewezen

Op dat moment natuurlijk ontzettend jammer, maar nog geen twee weken later (na de coaching van Raymond, lees hier over deze periode van ingrijpende inzichten) begrijp ik volkomen waarom mijn verhaal nog niet sterk genoeg was. Ik was inderdaad nog niet bij de kernboodschap beland en het ontbreken van een stevige fundering maakte dat het verhaal nog te wankel was.

Ik laat TED even voor wat het is – ik heb tenslotte nog bijna anderhalf jaar om mijn doel te bereiken.

April 2019

Tot ik een email ontvang. Ik lees ‘m pas de volgende dag, omdat de mail in eerste instantie als spam is aangemerkt en in mijn spamfolder terecht is gekomen.

‘I am writing you as a representative of TEDx OTHRegensburg, an independent TEDx event. I have come across you and your lifestyle while searching for potential speakers for our event in May. I am truly inspired by your minimalistic lifestyle and your message of self care. Therefore I would like to invite you to speak at our event under the theme “Take a step beyond” on the 24th of May in Regensburg, Germany.’

Ik stuiter door de kamer, dit klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
Of zou het toch om spam gaan?

Dat blijkt niet zo te zijn. Via Skype vertelt de dame van de organisatie me de ins en outs over het evenement en ook hoe ze me gevonden heeft, namelijk via dit filmpje:

Verschenen maart 2018 op www.1-2-science.com 

Er is blijkbaar maar 2 minuut 45 voor nodig om iemand te inspireren en op het idee te brengen om me als spreker uit te nodigen.

Wat betekent dat voor jou?

Heb je iets belangrijks te delen (ik weet dat iedereen dat heeft), laat je horen! Laat de smalltalk achterwege. Wanneer je onbekenden spreekt – en elk wachtmoment op een station of in de rij voor de kassa geeft je die kans – stel eens verrassende vragen en deel jouw verrassende antwoorden.

A workation is the new vacation

Dit korte filmpje is opgenomen op Koh Mook, een miniscuul eilandje in het zuiden van Thailand. Ik zat daar samen met een vriendin te ontbijten, met mijn voeten in het zand en de zee kabbelend op drie meter van ons vandaan.

‘I want to go on a snorkling trip, would you like to join me?’
We raakten aan de praat met een aardige Duitse man. Ik vertelde hem dat ik niet mee zou gaan, omdat ik liever ging werken. Werken terwijl ik op zo’n prachtig bounty eiland verbleef? Ja, mede daardoor voelde ik me geïnspireerd om verder te schrijven aan mijn boek.

And… action! 

Hij vroeg verder naar mijn levensstijl en later bleek waar zijn interesse vandaan kwam. Hij werkte op een Duitse universiteit en precies dit semester deed hij een project over minimalisme met de studenten. Hij vroeg of hij ‘in het kader van content creëren, een video interview met mij mocht opnemen?’

Zo gebeurde het dat we de volgende dag direct na het ontbijt – hup, haar in een knot en au naturel – het interview filmden. Een maand later was het gemonteerd en al online te bekijken. 

Tedx

Terug naar de uitnodiging voor TEDx

Uiteraard zeg ik volmondig ja en kan het voorbereiden beginnen: zowel het boeken van de treintickets en hotels, als het schrijven aan mijn verhaal en oefenen van de presentatie.

En laat ik iets belangrijks niet vergeten, ik kan natuurlijk niet zomaar mijn oppashuis onbeheerd achter laten. Gelukkig woon ik hier drie maanden en zijn de huiseigenaren bereid om me mee te denken over een oplossing: hun (schoon)ouders zullen de poes komen ophalen en haar een weekje onder hun hoede nemen, zodat ik met een gerust hart een paar dagen in Duitsland kan zijn.

Wat is het verschil tussen TED en TEDx?

Trouwens, voor degene die zich afvragen wat het verschil is tussen TED en TEDx: TED is de organisatie die jaarlijks events organiseert, waar innovatieve ideeen gedeeld worden. Daar hoort een speciaal format bij en het belangrijkste onderdeel daarvan is dat een talk niet langer dan 18 minuten mag duren. Ik kan je van harte aanbevelen om eens in plaats van een film, een aantal TED-talks te kijken op TED.com.

De term TEDx wordt gebruikt als het format van TED wordt gebruikt door een onafhankelijke organisatie, die zich daarvoor aan strenge regels moet houden. Zo zijn er TEDx events georganiseerd in steden, op universiteiten of zelfs in gevangenissen. Waar ik nu zal spreken is TEDx OTHRegensburg – voor en door de studenten van de hogeschool en universiteit van Regensburg.

Op zoek naar de kern van mijn verhaal

Afgelopen oktober had ik de kern van mijn verhaal nog niet te pakken. En dat is eerlijk gezegd in de tussentijd nog niet veranderd.

Dat verklaart mijn grote onrust. Ik weet dat mijn verhaal de moeite waard is – ook zonder diepzinnige kern. Maar TED gaat om ideas worth spreading. Ik wil zo graag een pakkend idee de wereld in brengen. En diep van binnen weet ik dat ik er nog niet de vinger op kan leggen waar mijn levensstijl werkelijk om gaat.

Dat is wat nu prioriteit heeft.

Ik beweeg, zonder te weten waar naartoe precies

Ik lig soms uren wakker en maak nachtelijke notities met mijn voicerecorder.
Ik vraag vriendinnen om hulp en nodig mensen uit voor een try-out.
Ik schrijf en schrap en schrijf in de tekst van mijn concept-talk.

Tot ik koffie drink met Lotte. Lotte is radio documentairemaker en dus een expert in het vertellen van verhalen. Nadat ik heb uitgelegd welke belangrijke momenten in mijn leven sowieso terug moeten komen in mijn verhaal, noemt zij het magische woord: verlies.

Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien…

JA! Dat is waar alles in mijn verhaal om draait – het is de essentie van waarom ik doe wat ik doe.

Die dag kan ik niet stoppen met schrijven, ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Ik heb nog tweeënhalve week tot de big day, wat ben ik blij dat ik eindelijk de kern te pakken heb.

In een volgend blog zal ik dieper op ‘verlies’ ingaan, voor nu gebruik ik een quote van Byron Katie om te verwoorden wat verlies met huisoppassen, minimalisme en vrijheid te maken heeft.

For me the word monk doesn’t describe someone who has entered a monastery. It’s an honest description of everyone – of me and also of you. To my mind, a true monk is someone who understands that there is no self to protect or defend. He’s someone who knows that he doesn’t have a specific home, so he’s at home everywhere
Byron Katie – A mind at home with itself

De week van de TEDx-talk

Aan het begin van de week reis ik na een overnachting in Würzburg af naar Regensburg in Oost-Beieren. De zon schijnt en ik geniet van de heerlijke Duitse törte en gemüsepflanzerl. Ik wandel langs de Donau, lees een boek in rustige koffietentjes en ik klets met de mensen die ik onderweg tegenkom.

Tijdens het diner op donderdag ontmoet ik de andere sprekers en de ongeveer twintig studenten die het event organiseren. De sfeer is uitgelaten en tegelijk wat gespannen. Tijdens de rondleiding vertelt de leider van de groep dat het organiseren van dit event voor de studenten een mooie manier is om te leren omgaan met Big Personalities.

Ik glimlach om zijn uitleg en probeer een beeld te vormen van hoe de jongens en meisjes in de leeftijd van 19 – 25 jaar, mij zien. Grappig hoe dat beeld waarschijnlijk vooral gevormd wordt door verwachtingen en projecties en eigenlijk weinig met mij te maken heeft.

Vrijdag, the big day

Tijdens de soundcheck, het oefenloopje op het podium en het omkleden voel ik me relaxed, tot het moment dat het publiek binnendruppelt in de zaal. Mijn hartslag gaat omhoog en ik val stil, geen zin meer in smalltalk.

De jongen van de techniek doet mijn microfoon om, ik word aangekondigd en ik vol adrenaline loop ik mijn moment of fame tegemoet. Wat heerlijk om mijn verhaal te kunnen vertellen. Grappig ook dat ik er nu ik terugkijk weinig meer van weet, zo snel vliegt het voorbij.

Dus. Om de vragen van Maarten er voor een laatste keer bij te nemen: 

Hoe staat het nu met je TEDx -talk?

Goed, ik heb mijn Tedx-talk naar tevredenheid voor het voetlicht gebracht. Heb veel complimenten ontvangen en (zo hoorde ik later) een aantal luisteraars tranen in hun ogen gegeven met mijn verhaal.

Spreken voelt naast schrijven als een ideale manier om mijn verhaal te delen. Elke keer dat ik mijn verhaal vertel zijn luisteraars geraakt, iedereen op een andere manier. De een gaat naar huis met inspiratie over minimalisme, een ander voelt weerstand en weer een ander heeft hét antwoord gevonden op een levensvraag.

Wat heb je gedaan om dichter bij je doel te komen?

Voornamelijk ‘gewoon’ mijn leven geleefd. Elke keer keuzes gemaakt vanuit mijn hart. Dat hebben anderen gevoeld en op deze manier zijn TED en ik zonder al teveel moeite en op precies het juiste moment nader tot elkaar gekomen.

Je weet dat je nog 1 jaar en 2 maanden hebt hè?

Ja! Wie weet kan ik er nog een in een ander buitenland doen. En kan ik mijn verhaal op andere evenementen vertellen, tijdens netwerkbijeenkomsten, huiskamerlezingen, festivals, trainingsdagen en in boekwinkels. Ik ben benieuwd! 

Dankjewel Maarten en Vanessa, voor jullie vasthoudendheid, interesse en support.

 

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
vasten

Vijf dagen vasten als middel voor bewustzijnsgroei

Door

Yoga, stil zijn, mediteren, dansen, tantra beoefenen, floaten, Ayahuasca drinken en vasten… Uiteindelijk gaat het allemaal om hetzelfde: ervaren dat je niet alleen maar je lijf bent. Ervaren dat je óók niet je gedachten bent. Wat je dan wel bent? Daar zal ik geen woorden aan proberen te geven, want het is het beste te ervaren. En dat is precies waar je deze technieken voor inzet.

Overgave oefenen

Vasten is dus een middel. Het doel: dat wat je bent, ervaren. Een glimp opvangen van wat je werkelijk bent, oplossen in het grotere geheel en bewust zijn van de eenheid waar je onderdeel van bent. Daardoor groeien in bewustzijn.

Wanneer je dit eenheidsgevoel eenmaal hebt ervaren, is het makkelijker om het weer te voelen omdat je het weet te herkennen. Tegelijkertijd is het ook moeilijker, want het gebeurt juíst niet als je ernaar streeft. Overgave is het sleutelwoord. En overgave is iets wat goed te trainen is door niet te eten.

Ik neem je mee in mijn ervaring

Ik vastte vijf dagen, dat wil zeggen: ik at niets en dronk voornamelijk thee en water. In het blog Vijf dagen vasten: waarom en hoe? beschrijf ik mijn overwegingen, mindset en hoe ik het in de praktijk aanpakte. In dit verhaal neem ik je mee in wat ik zoal meegemaakt en gevoeld heb.

Vasten dag 1 – Vrij veel actie en druk in mijn hoofd

Vol goede moed sta ik op en ontbijt met een kopje thee. Ik ben nog wat druk, vooral in mijn hoofd: wat zal ik eens gaan doen? En daarna, en daarna? Mijn tijd vul ik met het afhandelen van mails die ik niet wil laten wachten, schrijven en veel thee zetten en drinken. Niet om een hongergevoel tegen te gaan – dat is opvallend afwezig – maar voornamelijk om iets te doen te hebben en de tijd te doden.

‘s Middags spreek ik af met een lieve vriendin en laat met gemak het blokje dadeltaart op m’n schoteltje liggen. Genietend sip ik van mijn chai zonder melk of honing en van een verse groene thee. Ik heb geen honger maar voel me af en toe wat flauw en onrustig.

Time to slow down

Op m’n gemakje doe ik van alles. Ik wandel in plaats van fiets – ik heb toch alle tijd. It’s time to slow down. Samen met twee Engelse vrienden die nu ook vasten, zit ik in een speciale appgroep om elkaar te steunen en vragen te stellen. Voordat ik naar bed ga doe ik met een van hen een korte meditatie en bodyscan via Whatsapp. Dankbaar dat ik mezelf dit avontuur van niet-eten gun, ga ik naar bed.

Vasten dag 2 – Vertragen gaat vanzelf

De eerste krampen in mijn kuiten dienen zich aan. Ik heb geen honger maar ben behoorlijk duizelig als ik opsta. De dag gaat met ups en downs. Tijdens de ups vergeet ik dat ik niet ‘mag’ eten, het voelt natuurlijk, waardoor ik ook niet de behoefte heb om mezelf af te leiden met thee.

In de Ekoplaza werk ik op mijn dooie akkertje mijn boodschappenlijstje af zonder een blik te werpen op alle lekkernijen. Ik koop verse groentebouillon om wat zout binnen te krijgen, verder extra verse thee en kokoswater. Lekker sloom loop ik door de stad en met een grote glimlach op mijn gezicht geniet ik van de mensen en de lente. Ik heb geen haast en hoef niets. Dat slowing down is dus vanzelf goed gekomen.

Vasten dag 3 – Dip in energie

Geen boodschappen hoeven doen, niet koken en niet eten, scheelt me zo’n vier uur (!) per dag. Die ‘extra tijd’ maak ik vol met mediteren, rusten, de kat aaien, niksen, wandelen, slapen en in bad gaan. Ik kan me niet zo goed focussen op de letters op mijn laptop en heb daar ook eigenlijk geen zin in. Een simpel en vermakelijk boek lezen lukt wel – ik las ‘En dan nog iets’ van Paulien Cornelisse.

‘Ups and downs today. Sometimes I feel uninspired and tired, other times totally at peace – then I almost forget that I’m fasting. I woke up late today and if I do anything else but sitting I feel fainted… but I’m in a good mood. I try not to force it or control it, I’m just surrendering.’ – schrijf ik in de appgroep.

De anderen begrijpen het volledig en herinneren me eraan dat veel rusten noodzakelijk is, mijn lijf is immers al hard aan het werk om afvalstoffen af te voeren.

Ik ben over de helft

Mijn fysieke energie is laag maar mentaal voel ik me sterk. Zo sterk, dat ik me afvraag wanneer de emotionele dip komt, want bij dit soort quests hoort meestal een dieptepunt. Een probleem dat overwonnen moet worden, wat zorgt voor de uiteindelijke euforie en beloning. Bewust observeer ik mijn gemoed, als was mijn dag een lange meditatie. Soms voel ik me moe en ongeïnspireerd, maar dat gaat ook gauw weer voorbij. Nee, een dip kan ik het niet noemen. Ik ben over de helft, nog twee dagen te gaan.

vasten

Vasten dag 4 – Luisteren naar mijn lijf

Vasten gaat om luisteren naar je lijf en toegeven aan waar het om vraagt. Rust, slapen, liggen, drinken et cetera, dus dat is wat ik doe. Stil zijn en luisteren. Grappig genoeg vraagt mijn lichaam niet meer om eten, het is content met de energie die vrijkomt vanuit de vetverbranding.

Ik voel me licht en zweverig. Niet zweverig als in duizelig, maar eerder niet-geaard – niet helemaal ín mijn lijf aanwezig. Waar lichaam en geest normaal gesproken als één geheel worden ervaren, zijn ze nu wat van elkaar los geschoven. Waardoor ik me minder met mijn lichaam associeer, het staat op spaarstand. Je zou verwachten dat ik me minder verbonden voel, maar het lichte gevoel heeft geen invloed op dat-wat-ik-ben.

Een van mijn mede-vasters schrijft: ‘There’s so much more to life to experience, most only scratch the surface and never push themselves. The body is a creative genius, it’s been made with such wisdom. It’s humbling to have an opportunity to enter inside one and use it to the best of my ability.’

Herkenbare woorden, ik voel me ook nederig en dankbaar voor de ervaring van dit leven.

Misschien gaat een dip niet komen? Misschien ben ik zo bereid om eventuele pijn in de ogen te zien, dat het uitblijft?

Vasten dag 5 – Heling en bevrijding

De laatste dag. Ik voel me rustig en accepteer dat een dip er misschien gewoon niet inzit. Het niet-eten kost zo weinig moeite dat ik me afvraag of ik nog een zesde vastendag zal toevoegen. Toch besluit ik om dat niet te doen, laat ik niet overdrijven.
Morgenochtend mag ik dus weer iets eten, ik heb alleen nog niets geschikts in huis. In de supermarkt doen de verse koeken en croissants, waar ik normaalgesproken gek op ben, me werkelijk niets.

Maar voor de koeling vol groene (blad)groenten voel ik me een kind in een snoepwinkel. Ik kan niet kiezen, zoveel zin (behoefte) heb ik deze vitaminen! Ik kies biologische babyspinazie. Verder peer, yoghurt en een blikje tonijn, daar heb ik ook zin in.

De dip dient zich aan

Aan het einde van de middag voel ik me somberder worden. Ik vermoed omdat ‘het normale leven’ weer in zicht komt en ik ga nadenken over wat ik allemaal nog moet: afspraken, mails, BTW-aangifte et cetera.

De onrust voelt dubbel. Ik ben blij omdat de dip er is, tegelijkertijd wil ik van het gevoel af. Ik ga in bad om te ontspannen maar… you can run but you can’t hide. Wat gevoeld en geheeld moet worden, moet ik aangaan.

In bed blijf ik maar malen en malen. Tot in me opkomt: wat voel ik? Ik focus op de sensaties in mijn lijf en voel een enorme rush door me heen trekken. Alsof ik klaar ben om weg te sprinten, zoveel energie is er opgebouwd.

Overgave = heling

Ik voel een knoop in mijn buik, net onder mijn middenrif. In foetushouding en met mijn ogen stijf dicht wil ik er niet bij. Of toch.

Een schokje in mijn lijf, interessant. Ik probeer het beter te voelen, wat was dat? De schokken worden heftiger en ik krimp ineen. Niet van fysieke pijn, dit is puur een loskomen van emoties en opgeslagen energie. Een energiestroom gaat langs mijn ruggengraat naar mijn hoofd. De controle laat ik los. Ik geef me eraan over.

Binnen een minuut is het over. Daarna beginnen inzichten binnen te stromen. Er is zoveel helderheid dat ik kan uitzoomen en zien welke stappen ik in de afgelopen jaren heb gezet. Ineens wordt duidelijk wat me komende tijd te doen staat, wat prioriteit heeft en welke plannen ik kan loslaten.

Ik lig nog lang wakker.

Eerste opbouwdag na het vasten

Ondanks mijn korte nacht sta ik uitgerust op. Ik heb niet per se honger of zin in eten. Toch maak ik een smoothie met yoghurt, peer en dadel. Wow, wat een smaakexplosie! Ook al had ik niet echt zin om te eten, nu mijn smaakpapillen weer geprikkeld zijn voelt dit heel welkom.

Na een paar happen heb ik genoeg.

Deze dag bestaat uit om de paar uur iets kleins eten. Ik moet echt de klok in de gaten houden, anders vergeet ik te eten.

Wat heeft het me gebracht?

Het is heel fijn om secuur te voelen waar mijn lijf behoefte aan heeft. Hoeveel, wat en wanneer te eten. Maar ook toegeven aan de behoefte aan rust, aanraking, warmte, beweging et cetera.

De tonijn die ik kocht heb ik pas na een week gegeten. Ik had er erg zin in maar om het eerder op te eten voelde toch te vet en te zwaar.

Het niet-eten, de scherpte van mijn zintuigen en de innerlijke stilte zijn me heel goed bevallen. Daarnaast ben ik positief verrast door de helderheid en de inzichten die het heeft gebracht.

De leegheid van mijn gestel gaf een beter contact met mezelf, een verhoogd bewustzijn, waardoor heling kon plaatsvinden. Het voelt alsof álle innerlijke energie nodig was om dit diepere niveau te bereiken. De leegheid was noodzakelijk, want met een vol verteringsstelsel was dit niet gelukt.

Wat wil ik een volgende keer anders doen?

Een volgende keer zal ik meer in de natuur zijn. Nu ging ik elke dag even wandelen buiten maar ik kon het niet opbrengen om helemaal naar een bos of de zee te fietsen.

Ook zal ik het weer gaan eten beter voorbereiden en bewuster opbouwen. Nu was het onregelmatig omdat ik het eten vergat, dat voelde wat onrustig. Daarnaast wil ik me met hulp van een orthomoleculair therapeut verdiepen in voedingsmiddelen die de afvoer van gifstoffen bevorderen, om ook de ontgifting na het vasten soepel te laten verlopen. Ik zal ook bewuster kiezen voor eten wat mijn reserves weer goed aanvult.

De volgende keer vasten ben ik van plan in de herfst te doen, en tot die tijd zal ik zeker een aantal keer één of twee dagen vasten.

 

Wat is jouw ervaring met vasten? Spreekt het je aan of lijkt het je vreselijk?

Je leest meer over mijn overwegingen, mindset en de praktijk in het blog Vijf dagen vasten: waarom en hoe?

 

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
ziek

Vijf dagen vasten: waarom en hoe?

Door

Vasten wordt in bijna alle spirituele tradities gebruikt als middel om tot inzicht te komen. Christenen hebben onlangs hun vastenperiode tussen carnaval en Pasen afgesloten, voor moslims begint de Ramadan bijna en ook in de Ayurveda is vasten een belangrijk onderdeel van reiniging en heling. Hoewel ik me niet verbind aan een specifieke traditie, was ik benieuwd hoe ik niet-eten zou ervaren.

Ik deel graag mijn ervaring

Na een periode van schijnbare stilstand betekent de lente groei en nieuw leven. Het is de ideale tijd om je zowel fysiek als mentaal te reinigen, je huidige situatie te onderzoeken en nieuwe inzichten op te doen. Ik deed dat door vijf dagen te vasten en in dit blog deel ik graag mijn ervaring.

Verwacht geen feiten uit wetenschappelijke onderzoeken, geen ’10 tips om… ‘ en geen verhalen over de gezondheidsvoordelen van vasten – daar staat het wereldwijde web al vol mee. Wat er nog niet op staat is mijn overwegingen en ervaring, dus laat ik die vooral wél delen.

Waarom wilde ik vasten?

Ik wilde dit graag om meerdere redenen doen: om mijn persoonlijke grenzen en concepten te onderzoeken, voor fysieke reiniging na de winter en om ruimte te maken voor spirituele groei. Eerdere ervaringen met niet-eten waren me goed bevallen, waardoor dit een logische vervolgstap was.

There’s a hidden sweetness
in the stomach’s emptiness.
We are lutes, no more, no less.
If the sound box is stuffed
full of anything, no music.
If the brain and the belly
are burning clean with fasting,
every moment a new song
comes out of the fire.
The fog clears, and a new
energy makes you run up the
steps in front of you.
– Rumi

Is het niet een nogal extreme aanpak?

Een vriendin noemde me ooit extreem – ze zei het liefdevol. Ik kon het me niet voorstellen. Ik, de girl-next-door die tot vervelens toe overal over nadenkt en bewuste keuzes maakt, extreem? Maar langzamerhand begin ik haar omschrijving te begrijpen, hoewel ik het zelf eerder vastberaden of grondig noem. Misschien ben ík niet extreem, maar zijn mijn daden dat wel.

Gezondheid: is vasten gevaarlijk?

“Vandaag de dag is het een stuk gemakkelijker zich dood te eten dan te verhongeren, al is dat duizenden jaren anders geweest.” Rudiger Dahlke – Bewust vasten

Vijf dagen niet eten wordt door de meeste mensen als zeer ongezond of zelfs onmogelijk gezien. Maar, het lijf kan meer aan dan je denkt – ik denk dat elke moeder dat kan bevestigen. Hoewel ik zelf geen bevalling heb meegemaakt, heb ik wel een ander persoonlijk voorbeeld van waar het lijf toe in staat is.

Ik heb de ervaring van zes weken alleen maar over de grond kunnen kruipen, hallucinerend van de morfine. Daarna nog maandenlang amper kunnen lopen, liggen of zitten, door de immense zenuwpijn van een hernia. Toch rende ik drie jaar later een obstacle run van 14 km door mul zand, als een van de fittere deelnemers van mijn groep.

 

 

vasten waarom

Het lichaam wil overleven

Je kunt meer dan je denkt en dat geldt ook voor energie en voeding. Het lichaam heeft allerlei ingebouwde mechanismen om zichzelf te reinigen, te blijven voorzien van brandstof en te helen.

Hoe het precies werkt mag een expert je uitleggen, maar zoals ik het begrijp heeft dat helingsproces te maken met toxines die opgeslagen zitten in vetcellen. De vetcellen worden verbrand om het lichaam brandstof te geven en daarbij komen de opgeslagen toxines vrij. Deze worden verwerkt en afgevoerd en dat zorgt voor reiniging van je lijf.

Mijn eerdere ervaringen met vasten

Ik had al eerder af en toe een dag gevast. Voor mij houdt dat in: na het avondeten niet meer eten, slapen, een dag niet eten, slapen en het eerste maal is het ontbijt. Ook heb ik twee keer twee dagen gevast (na het avondeten niet meer eten, tot 48 uur later weer een volgend (licht) avondmaal), beide met hele andere ervaringen.

Vasten tijdens een meditatieretreat in Thailand

Bewust veel minder eten dan normaal heb ik kunnen uitproberen tijdens een zevendaagse silent meditation retreat in Thailand, vorig jaar. We kregen daar twee maaltijden per dag: ontbijt om 07.30 uur en lunch om 11.00 uur. Om 18.00 uur kreeg je een kopje thee met suiker, verder dronken we alleen water.

De maaltijden waren vegetarisch en bestonden uit wat de monniken die ochtend hadden gekregen in ruil voor een zegening. Dat verschilde nogal, soms was het bijvoorbeeld rijst met gekookte komkommer en bouillon – niet per se een maaltijd waar je lang op kunt teren. Aan de andere kant was dat ook niet nodig, we mediteerden de hele dag en verbruikten dus weinig energie.

vasten waarom hoe

Intermittent fasting

Een andere vorm van minder eten heb ik in januari en februari van dit jaar geprobeerd: intermittent fasting (IF). IF kun je in vele soorten en maten doen, ik koos voor de versie 16-8. Dat betekent dat je per dag in een tijdsframe van acht uur kunt eten, de overige zestien uur eet je niet. Voor mij werkte eten tussen 11 en 19 uur het beste.  

IF heeft veel gezondheidsvoordelen, maar de keerzijde is dat het ‘eten binnen de tijd’ een obsessie wordt. Desondanks is IF me goed bevallen, waarschijnlijk omdat het goed paste binnen mijn rustige levensstijl die maanden. Het gaf me helderheid en structuur en kostte me geen moeite.

In Thuis zonder huis lees je hoe mijn gedachten over eten en mijn eetpatroon veranderde.

Mentale voorbereiding en support

De eerder opgedane ervaringen met minder eten of niet-eten waren zeker nuttig, maar een een goede voorbereiding was nog steeds belangrijk. Ik heb me ingelezen om op de hoogte te zijn van mogelijke obstakels en hoe die te overwinnen. Het boek ‘Bewust vasten’ geschreven door Rudiger Dahlke gaf zowel praktische informatie als inspiratie over de spirituele kant van vasten.

Mentale support kwam verder nog van een vriendin die orthomoleculair therapeut is. En ik kon mijn ervaringen delen met twee Engelse vrienden waarmee ik had afgesproken om in exact dezelfde vijf dagen te vasten. In een appgroep moedigden we elkaar aan, heel motiverend om het gevoel te hebben met een gezamenlijke missie bezig te zijn.

Praktische voorbereiding

Ik zag de vijf dagen niet-eten als een tijd van rust en bezinning. Van stilte, naar binnen keren en openen voor innerlijke wijsheid. Voor heling en spirituele groei. Daar passen geen verplichtingen en werk bij, dus ik zorgde voor een hele lege agenda tijdens de vijf vastendagen plus ongeveer vijf dagen daarna.

Mijn persoonlijke ‘regels’ van het vasten

Sportvasten, sapvasten, citroensapvasten, dry fasting: er bestaan tientallen manieren om het vasten aan te pakken. Iedereen is anders en maakt zijn eigen passende regels. Voor mij waren die:

  • Van tevoren niet extra eten om een reserve op te bouwen.
  • Drinken: water, kruidenthee zoals kamille, cranberry of brandnetel.
  • Ik heb van nature een lage bloeddruk dus ik liet de optie open om kokoswater of bouillon te drinken wanneer ik me te slap zou voelen

Vertragen, rust en ruimte

Ok. Mijn intentie was duidelijk, mentaal en praktisch was ik goed voorbereid. Wat heb ik tijdens het vasten zelf beleefd?

  • Ik hield veel tijd over, omdat ik niet hoefde te koken en te eten. Dat gaf rust en ruimte voor bezinning: schrijven, mediteren, wandelen en gewoon zijn. Ik heb me niet verveeld en heb in alle opzichten kunnen vertragen.
  • De leegte in mijn maag voelde niet vervelend. Ik heb zelfs bijna geen hongergevoel gehad. Ik denk omdat de motivatie zo sterk was dat ik gewoon de knop omzette: eten was geen optie. Anderen zien eten of eten ruiken deed me niets.
  • De ruimte en het niets-hoeven vond ik heel prettig. Het gaf me een natuurlijke focus op het huidige moment. Het gaf me alle rust om uit te zoomen van de dagelijkse bezigheden en aanwezig te zijn bij elke sensatie. Die sensaties kon ik zonder oordeel bezien en accepteren.

Lees hier een uitgebreid verslag van dag tot dag

Fysieke sensaties tijdens de vijf dagen vasten

Het is logisch dat je van alles gaat voelen, écht voelen, wanneer je niet eet. Er is een veel grotere focus op het lijf. Ironisch, want die focus is er gek genoeg minder als we er van alles in stoppen en hij gewoon zijn verteer-werk doet.

Zintuigen

Ik merkte al op dag twee een enorme verhoogde zintuiglijke waarneming. Wandelen op straat zorgde voor constante geurexplosies door de struiken vol bloesem. Mijn tastzin was extra gevoelig, waardoor in bad gaan of douchen nog fijner voelde dan normaal. Ook muziek luisteren zorgde voor een intense ervaring. Het geluid kwam niet van een kant zoals normaal, maar ik leek erin op te gaan en zelf onderdeel van het geluid te zijn.

Kou

Ik had het het grootste deel van de tijd koud. Zonder aanvoer van energie schakelt je lijf blijkbaar over op een minimumtemperatuur. Met truien, dekentjes en een dagelijks warm bad was het goed te doen, ook de hete thee was prettig.

Kramp

Ik had soms lichte spiertrekkingen en kramp in mijn kuiten en billen. Op dag vier en vijf heb ik daarom een half glas kokoswater gedronken, dat hielp wel iets.

Lage bloeddruk

Ik voelde me vaak flauw of een beetje duizelig. Even snel de trap oplopen was er niet bij. Al-les lang-zaam. Tijdens mijn dagelijkse wandeling werd ik aan alle kanten ingehaald – nog net niet door een bejaarde met rollator maar het scheelde niet veel. Ik heb biologische groentebouillon gedronken om me wat op te peppen, maar ik werd er alleen maar misselijk van.

Ik heb deze lichamelijke ongemakken niet als vervelend ervaren, ik wist dat ze zouden komen en wat de oorzaak was. Daarnaast zag ik het als oefening in overgave en uitdaging om goed te luisteren naar de signalen en behoeften van mijn lichaam.

Fysieke detox

De afvoer van gifstoffen is tijdens het vasten heel belangrijk, daarom heb ik ontzettend veel gedronken. Ik merkte dat mijn zweet erg stonk en dat ik meer last van puistjes kreeg – verhalen over ontlasting laat ik voor nu maar even. Zes dagen na de laatste vastendag ben ik naar de sauna gegaan zodat ik de laatste afvalstoffen eruit kon zweten.

Terug naar een normaal eetpatroon

Het weer opbouwen van je eetpatroon is het belangrijkste onderdeel van het vasten. De spijsvertering heeft compleet stil gelegen dus bepaalde enzymen ontbreken in je maag en darmen en moeten weer aangemaakt worden. Ik ben uitgegaan van een opbouwtijd van ten minste tien dagen. Na die tien dagen at ik weer hetzelfde soort voedsel als voor het vasten. Het lastigste vond ik het vinden van een goede balans. Het was best even zoeken naar wat te eten, hoeveel en wanneer.

Ook proberen? Begin met één dag

Als je nog helemaal geen ervaring met vasten hebt, maar je bent wel nieuwsgierig, leg jezelf dan niet meteen vijf dagen niet eten op. Probeer eerst één dag niets te eten. Goede vriend Raymond kreeg het idee van vasten vanuit verschillende hoeken op zijn pad en werd enthousiast van mijn verhaal. Hij vastte één dag en zei daarover:

“Het valt reuze mee en het is interessant wat er allemaal in me gebeurt. Ik had veel meer tijd over en veel inspiratie om te schrijven. Oh en iets heel fascinerends gebeurde! Ik werd altijd tussen 9 en 10 wakker en vanochtend werd ik om 7 uur wakker, klaarwakker en uitgerust. Dat zegt echt veel: dat ik óf niet goed eet, óf teveel eet, óf dat er meer winst te boeken is in hoe ik me voel. Het was een mooie ervaring en ik ga het binnenkort nog een keer doen, als een soort sabbath.”
– lifecoach Raymond Zijderhand 

Wat is er veranderd?

Ik kies nu zoveel mogelijk voor biologisch eten. Hoewel ik geen geld over heb, heb ik er wel geld voor over. Jammer voor de portemonnee, mijn lijf is belangrijker. In een biologische broccoli zitten nu eenmaal zoveel meer voedingsstoffen dan in een ‘gewone’ broccoli. Daar zou ik er bij wijze van spreken vijf van moeten eten om dezelfde vitaminen en mineralen binnen te krijgen. Ik kies bewust waar ik mijn lijf mee voed. Nog steeds geniet ik van een lekkere koek of een ijsje op z’n tijd, maar bewuster dan ik deed.

Van rationeel naar intuïtief eten

Ik eet niet meer uit gewoonte of ‘op de klok’, maar wanneer ik er behoefte aan heb.
Niet meer de porties zoals ik ze gewend ben, maar waar ik behoefte aan heb.
Niet meer wat betaalbaar is, maar waar ik behoefte aan heb.

Dit voelt veel lichter en meer bevredigend. Hoewel ik al heel bewust at, heeft het vasten me toch weer een verdieping opgeleverd. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en ben van plan het in de herfst weer te doen.

Lees meer over mijn persoonlijke inzichten in het blog: Vijf dagen vasten als middel voor bewustzijnsgroei

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

 

Iris Schlagwein draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders