In het voorjaar werd ik geïnterviewd voor LFK magazine, en in de herfsteditie was het interview in dit prachtige blad over minimalisme te lezen. Als moderne nomade leef ik misschien wel een heel licht leven, zonder al teveel bezittingen, maar waar gaat minimalisme nou écht over? Een fragment uit de tekst is:
Mijn gevoel is een belangrijke graadmeter
“Wel is mijn gevoel een belangrijke graadmeter bij de keuzes die ik maak. Voelt het goed, dan is er een match. Is er iets waardoor ik twijfel, dan bedank ik vriendelijk. Oók als ik op dat moment geen andere woonplek heb om naar uit te wijken. Sommigen noemen dat compromisloos. Is het niet slimmer om een beetje toe te geven? Wat mij betreft niet. Ik geloof dat het volledig vertrouwen op mijn gevoel altijd beloond wordt. Als ik ‘nee’ durf te zeggen tegen iets wat niet honderd procent past, ontstaat er ruimte voor iets anders – vaak nog iets beters ook.
Ik geef toe: ik heb veel nodig
Ik leef een licht leven, ontmoet de liefste mensen en volg mijn gevoel. Het klinkt allemaal prachtig. Is dit nomadische bestaan dan alleen maar rozengeur en maneschijn? Zeker niet, en het verhaal eindigt hier dan ook niet. Begin vorig jaar had ik nog een belangrijke les te leren. Na vier jaar fulltime ‘huisoppassen’ veranderde mijn perspectief: dat wisselde van ‘ik heb niets nodig’ naar ‘ik heb juist veel nodig’.
Minimalisme gaat over de vraag naar fundamentele menselijke behoeften
In de jaren van fysiek herstel na mijn hernia, liet ik alles achter me dat als ballast voelde. En met het huisoppassen kwam ik tegemoet aan mijn basisbehoeften. Maar ik was vergeten om mezelf de vraag te stellen of ik misschien nog iets meer nodig had…
[ ARTIKEL ] Onlangs verscheen een interview met mij in de nieuwe rubriek ‘De boekenkast van…’ in Volzin magazine, een magazine gericht op religie en spiritualiteit. ‘Verdiep je wereld’ is de ondertitel van Volzin, dat past dus heel goed bij me. Ik heb vele levenslessen gehaald uit klassieke werken.
Nu is het één ding om over levenslessen te lezen – uiteindelijk is het toch wel handig om ze ook in de praktijk te brengen. Daar gaat mijn eigen boek Vlieg vrijweer over. Voor nu, de highlights uit het interview in Volzin.
Wat voor een soort lezer ben je? “Het liefst lees ik zo’n vijf boeken tegelijk. Het is maar net hoe mijn pet staat, welk boek ik pak. Meestal lees ik zo’n drie non-fictie boeken tegelijk, over eenzelfde onderwerp. Bijvoorbeeld levenswijsheden van oude volkeren, alternatieve manieren van traumaheling of visies op sterven en de dood. Het ene onderwerp leidt tot het andere, waardoor lezen tot een doorlopende studie van levenswijsheden is geworden. Daarnaast lees ik een boek dat makkelijk weg leest en een literaire roman, voor de afwisseling.”
Wat zegt jouw boekenplank over je? “Wanneer ik een boek uit heb geef ik het weer door, dus ik heb maar weinig boeken. Dat zegt over mij dat ik licht leef en alleen de boeken (of spullen) houd die me dierbaar zijn. Op mijn boekenplank staan voornamelijk boeken die voor mij life-changing waren. Ze bevatten zoveel wijsheid dat ik ze elke keer op een nieuwe manier ‘versta’, daarom bewaar ik ze graag.”
Levenslessen van een zeemeeuw
Wat is het beste spirituele of religieuze boek dat je ooit hebt gelezen? “Dat is Jonathan Livingston Zeemeeuw van Richard Bach, een verhaal over een meeuw die ontdekt dat hij met zijn vliegkunsten tot veel meer in staat is dan alleen eten zoeken. Zijn soortgenoten lachen hem uit, hij wordt zelfs verbannen uit de meeuwen-gemeenschap.
Tot Jonathan steeds hogere dimensies bereikt en zijn ware potentieel leert kennen. Dan blijkt hij een inspiratiebron en leermeester te zijn voor de jongere generatie meeuwen, en geeft hij zijn levenslessen door. Het is een dun boekje met prachtige foto’s, wat ik lees als ik eraan herinnerd wil worden hoe het is om hoog en vrij te vliegen.”
Wat zijn nou de beste boeken om eindelijk rust in je hoofd te krijgen en innerlijke rust te ontwikkelen? Rubin van Besteboekentips.nl laat zien wat de 10 beste aanraders van Nederland zijn over dit belangrijke onderwerp, en guess what? Vlieg vrij staat op nummer 1 in deze lijst!
Dit schrijft Rubin over Vlieg vrij:
“Je moet helemaal niks – en daarom verdient dit boek de #1 plek in onze landelijke top 10. Wat ‘moet’ je nou echt doen als je rust wilt? Het beste wat je hiertoe kunt doen, is jezelf zijn. In Vlieg Vrij is dat precies wat je leert van Iris Schlagwein. Zo leer je vanuit je hart en intuïtie te leven, wat jou ongelooflijk veel rust geeft.
Het is heel simpel waarom we dit boek als beste in de lijst hebben verkozen: het is een boek in simpele, zachte, warme taal. Er is daadwerkelijk een vriendin met ons aan het praten. Niet zomaar een vriendin, maar iemand die precies de juiste woorden weet te vinden – en alleen dat al gaf ons ongelooflijk veel rust in ons hoofd en lijf.”
Het leven is gewoon vol zorgen, drukte, tegenslagen en pijn…
“Het is geen je-moet-maaindfulness-eens-proberen-boek vol goedbedoelde adviezen. Het boek begint namelijk meteen met de belangrijkste les: het leven is gewoon vol zorgen, drukte, tegenslagen en pijn. We hoeven het niet te fixen. En daarin zit de rust die we allemaal verlangen. Vervolgens worden we meegenomen in de bijzondere belevenissen van de kundige auteur. Vlieg Vrij staat terecht op #1 in onze lijst.”
Dankbaar ben ik voor zulke mooie woorden. Rubin heeft mijn schrijven precies verstaan, en… ik moest héél hard lachen om ‘je-moet-maaindfulness-eens-proberen’. Dank Rubin!
Dit is de gehele top 10 voor boeken over rust in je hoofd:
1) 1. Vlieg vrij – Iris Schlagwein
2) 2. Rust – Het geheim van een stiller hoofd – Saskia Chatillon
3) 3. Tien geboden voor innerlijke rust – Lisette Thooft
4) 4. Melancholie van de onrust – Joke Hermsen
5) 5. Rust – Robert Bridgeman
6) 6. Nooit meer te druk – Tony Crabbe
7) 7. De grote vlucht inwaarts – Thijs Lijster
8) 8. Stil de tijd – Joke Hermsen
9) 9. Meer rust in je hoofd – Karin Bosveld
10) 10. Vrijheid voor gevorderden – Paul Teule
11) Bonustip: Rusteloosheid – Ignaas Devisch
[ ARTIKEL ] Voor de rubriek Cool People werd ik door Nils Elzenga geïnterviewd voor Salt Magazine, het artikel verscheen in de wintereditie 2020/21.
Minder doen?
Dingen op wilskracht willen forceren, dat kost veel te veel energie. Daarom probeer ik zoveel mogelijk in actie te komen vanuit een staat van zijn. Lees hier meer over in het onderstaande stuk:
Tip! Schrijf je in voor de nieuwsbrief van Salt. Het is een van de weinige nieuwsbrieven waar ik zelf altijd naar uitkijk en veel inspiratie uit haal.
[ ARTIKEL ] Wat is vrijheid voor jou en hoe vind je die vrijheid? 24 november 2020 verscheen er een artikel over mijn levensstijl als huizenoppasser in de Uitkijkpost, de lokale weekkrant van Heiloo. Dit naar aanleiding van mijn verblijf in Pakhuis Dekker in Heiloo. Ik zou daar eigenlijk een tijdje op een kat + huis passen, maar omdat de bewoonster vanwege corona niet op reis ging, werden de plannen iets gewijzigd. Nu woon ik als alternatief zo’n twee maanden in de bed & breakfast van Pakhuis Dekker, een geweldige plek midden in het centrum van Heiloo.
Een fragment uit het artikel:
“Dit is een belangrijke vraag die Iris Schlagwein de laatste vier jaar aan zichzelf heeft gesteld en zeker ook aan de lezers van haar nieuwste boek Vlieg Vrij. Iris (34) uit Noordwijk is schrijfster van twee boeken, levenskunstenaar én huizenoppasser. De aankomende weken verblijft ze op uitnodiging van Jacky Mol in Pakhuis Dekker in Heiloo.”
Twee boeken over persoonlijke ontwikkeling
“Hoe ze haar persoonlijke ontwikkeling en dit moderne nomadebestaan beleefd heeft en wat ze over het loslaten van zekerheid en over zichzelf heeft geleerd, beschrijft ze in haar boeken Thuis zonder huis en Vlieg vrij. Thuis zonder huisgaat over omgaan met weerstand van anderen maar ook vanuit haarzelf, over positief blijven en moed houden om buiten de gebaande paden te treden. ‘Momenteel voelt het goed om meer vastigheid te hebben. Ik heb daarom een stacaravan gekocht waar ik in de zomer verblijf. Zo blijft er nog ruimte genoeg om vrije tijd in te plannen als ik daar behoefte aan heb.’
Op 10 oktober kwam haar nieuwste boek uit, Vlieg vrij. Ze heeft het bijna in één keer geschreven, zo graag wilde ze vertellen over wat onafhankelijkheid voor haar betekent. In dit boek laat Iris zien wat er met haar gebeurde toen ze haar persoonlijke trauma’s en angsten onder ogen kwam en accepteerde. Ze beleefde hierdoor ultieme innerlijke vrijheid.”
[ ARTIKEL ] Minder is meer? Dat kan gaan over spullen of eten, maar ook over minder vaste lasten, of minder schermtijd. Ik werd gefotografeerd in mijn caravan afgelopen zomer, als achtergrond voor het interview dat verscheen in het boek ‘Vandaag nog blij met jezelf’. In dit boek zijn allerlei inspirerende verhalen gebundeld die je helpen om je blijer met jezelf te voelen.
Minder is meer… ja, minderen op bepaalde vlakken is daarvoor één van de manieren.
Hoe is het minderen begonnen?
“Mijn vriend en ik hadden net samen een huis gekocht toen de relatie uitging. Omdat ik me niet meteen weer wilde vastleggen op een nieuwe plek, heb ik mijn spullen achtergelaten en ging ik op huizen passen.
Per jaar woon ik op zo’n veertien plekken, steeds in een nieuwe omgeving waarin ik op onderzoek uit kan. Zo zat ik laatst twee maanden in een minuscuul dorp in Limburg, zonder supermarkt, maar met een heerlijk bos en een lokale vlaaienboer waar je ook kon koffiedrinken. Ik heb veel gemediteerd, gelezen en gesport en me geen seconde verveeld of eenzaam gevoeld”.
Boek: Vandaag nog blij met jezelf, uitgeverij Thema (2020).
Tekst en redactie: Pam van der Veen
Foto: Barbara Lodewijks
Het interview hoorde bij de rubriek ‘minder is meer’.
“Ik heb per jaar ‘maar’ 14 huizen nodig’. Moderne nomade Iris Schlagwein hopte vier jaar lang van oppashuis naar oppashuis. Deze vrije levensstijl bracht haar waardevolle inzichten: ‘Door op huizen te passen heb ik geleerd dat de wereld een goede plek is’.”
Hoe dat zit?
Natuurlijk kan er van alles misgaan als je ‘een vreemde’ in je huis laat wonen. Wij mensen hebben nogal de neiging om te focussen op angst en problemen, maar mijn ervaringen zijn vrijwel allemaal positief geweest. Het huisoppassen heeft mijn beeld bevestigd dat de wereld een veilige plek is. Wat mij betreft mogen we meer vanuit vertrouwen leven.”
Vrijheid versus onvrijheid
Ook gaat het interview over vrijheid versus onvrijheid.
“Ergens vorige zomer begon ik de beperking van mijn vrijheid te voelen. Als niks vastligt en alles is mogelijk, zijn er geen kaders. Een kader is een beperking, maar kan ook richting geven. Ik begon dat een beetje te missen. Daarnaast kreeg ik steeds meer aanvragen, soms wel vier per week. Ik moest continu ‘nee’ zeggen, omdat mijn planning al vol zat. Ik wilde wat anders.”
Behoor jij tot de vele Nederlanders die ooit een boek willen schrijven? Goed nieuws: je hoeft tegenwoordig niet meer aan te kloppen bij een uitgever, je kunt je verhaal ook heel gemakkelijk in eigen beheer uitgeven.
Tips en trucs over in eigen beheer uitgeven
Eerder schreef ik een blog over hoe ik het aanpakte. Acht maanden nadat het idee ontstond hield ik mijn boek Thuis zonder huis gedrukt in mijn handen. In dit artikel uit de weekendbijlage van het FD, geschreven door Barbara Noordermeer, lees je over mijn ervaringen. Een schrijfcoach deelt vijf vragen die helderheid geven over wat je wilt gaan schrijven, plus antwoord op de vraag: hoe blijf je gedisciplineerd?
Waarom dacht ik dat mijn verhaal interessant zou zijn?
Een fragment uit het interview: ‘Wat het schrijfproces voor Iris zo plezierig maakte, waren haar meelezers. Of supportgroep, zoals ze het zelf noemt. ‘Zo’n zestig mensen die ik kende uit mijn netwerk. Met hen deelde ik veel. Ze gaven feedback en hadden soms associaties die ik zelf nog niet had bedacht.’ Maar er was ook kritiek uit persoonlijke kring. ‘Mensen vroegen me waarom ik dacht dat mijn verhaal interessant zou zijn.’
Wat is een huisoppas? Sommige mensen hebben bewust geen eigen woning en passen fulltime op de huizen (meestal met huisdieren) van mensen die op vakantie zijn. Blijkbaar heeft niet iedereen behoefte aan een eigen huis en haard. Huizenoppassers, catsitters, nomaden: wie zijn ze en wat drijft ze?
Iris Schlagwein (33) is huisoppas
Woont momenteel in: Zaandam, voor drie weken
Aantal jaren zonder huis: vier
Werk: schrijver en coach
“Mijn leven was in kannen en kruiken: ik had mijn studie afgemaakt, een baan gevonden en een huis gekocht met mijn vriend. Ik had het allemaal, maar ik besefte dat ik het niet wilde. Ik ging bij mijn vriend weg, trok even bij mijn zusje in en begon toen met oppassen op huizen.
Ik heb geen spaarpotje, maar ik kom financieel altijd uit. Als ik een reis wil maken of iets anders wil, ga ik dat geldbedrag verdienen. Als ik niets wil, hoef ik minder te verdienen. Ik ga deze week voor zes weken naar India. Leven, werken en vakantie zijn bij mij één pot nat.
Voordat ik ergens oppas, ga ik altijd kennismaken. Vrijwel alle huizen zijn goed en schoon. Veel mensen zetten een welkomstpakketje neer, met bijvoorbeeld een plattegrond van de omgeving. Ze zijn heel dankbaar dat er wordt opgepast. Als ik wegga, maak ik zelf schoon en zet bloemen neer.
Ik heb huizenoppassen echt als levensstijl gekozen. Tegenwoordig hoor je zo vaak: ‘Kijk uit! Pas op! Vertrouw niemand!’ Maar mensen vertrouwen mij gewoon hun huis toe, telkens weer. Ik voel me in een ander huis snel op mijn gemak. Thuis zit in mij, waar ik ook ben op de wereld.”
Op een frisse lenteochtend wandel ik met mijn rode koffer ter grootte van de gemiddelde handbagage, in een voor mij nog onbekende stad in Nederland. Onderweg naar mijn nieuwe huis. Twee weken geleden heb ik de sleutel gekregen van de plek die ik hier ga bewonen.
Tijdelijk, totdat de huiseigenaren weer terugkomen van vakantie. In hun vakantieperiode pas ik op de kat, de planten en de post. Kleding, verzorgingsproducten, wat etenswaren en mijn laptop neem ik met me mee, verder is alles wat ik nodig heb in het oppashuis aanwezig. Zo woon ik elke drie tot vier weken op een andere plek. Klinkt dat onzeker en stressvol? Voor mij niet, maar om dat te verduidelijken zal ik eerst vertellen hoe deze levensstijl is ontstaan.
Twee jaar eerder…
Ruim twee jaar geleden stond ik met dezelfde rode koffer bij mijn zusje en haar man op de stoep. Voordat ik aanbelde flitste er door mijn hoofd: daar sta ik dan. Ik ben 29 jaar. Ik heb geen baan, geen spaargeld, geen huis en geen ‘doel’. Eerlijk is eerlijk, ik was nog een van de twee bezitters van een koophuis, maar aangezien ik die ochtend mijn relatie had verbroken, wilde ik niet meer in dat huis wonen. Ik had geen idee wat de toekomst zou brengen. Wat was ik opgelucht en dankbaar dat ik bij mijn zusje terecht kon.
Ongemerkt was ik de laatste tijd steeds meer van mijn pad afgedwaald. Ik was afgesloten van mijn gevoel en de lichtjes in mijn ogen waren gedoofd. Zo kon het leven toch niet bedoeld zijn? Ik koos ervoor om mijn hart te volgen en ging na tien jaar samenzijn weg bij mijn vriend. Ik had behoefte aan avontuur, in plaats van week in, week uit dezelfde routines te volgen en mezelf een enorme prestatiedruk op te leggen. Avontuur kreeg ik, want aangezien mijn zusje zwanger was, was duidelijk dat ik niet lang bij haar en haar man kon blijven wonen.
Ik had natuurlijk snel een baan en huis kunnen zoeken, maar in plaats daarvan gaf ik mezelf de ruimte om uit te vinden waar ik werkelijk behoefte aan had. Het idee om op huizen en huisdieren te passen gaf me zowel financiële als fysieke ruimte en het duurde niet lang voordat de eerste vakantiegangers zich meldden. Ondertussen heb ik 26 oppashuizen bewoond en doe ik het niet meer uit noodzaak, maar omdat het me ultieme vrijheid geeft.
De koffer is mijn trouwe reisgezel
Januari 2018. Ik stap het vliegtuig uit en sta op Thaise bodem, in Bangkok. Op mijn bagage wachten hoeft niet, want ik reis enkel met mijn vertrouwde rode koffertje. De komende zeven weken heb ik genoeg aan acht kilo kleding en spullen, inclusief mijn laptop. Na weken van voorbereiding is het eindelijk zover: ik ga een boek schrijven en zelf uitgeven. Aangezien ik daarvoor uren en uren achter mijn beeldscherm zal doorbrengen, leek het me een goed idee om dat op een tropische bestemming te doen. Mijn plan is als volgt: ik zoek het dichtstbijzijnde eiland op (dat blijkt Koh Samet te zijn) om daar een vliegende start te maken en mijn hoofd leeg te schrijven.
Het resultaat Thuis zonder huisis het eerlijke en kwetsbare verhaal over mijn levensstijl en hoe ik daartoe gekomen ben – het is geen pleidooi om óók je huis vaarwel te zeggen. Wel deel ik de ups en downs van mijn zoektocht naar een gelukkiger en lichter leven. Aan het einde van de zeven weken in Thailand heb ik het boek voor tachtig procent af en kan ik voldaan weer ‘huis’-waarts keren.
Geen idee wat de toekomst brengt
Of het nu in binnen- of buitenland is, het onderweg zijn brengt me prachtige ontmoetingen. Zowel met de huiseigenaren als onbekenden gaan gesprekken gauw de diepte in en daar geniet ik van. Het voelt alsof ik elke dag een beetje op vakantie ben en mag ontdekken wat voor moois er na elke straathoek te vinden is.
Een eigen plek mis ik niet, want in elk huis waar ik tijdelijk woon, voel ik me thuis. Het thuisgevoel zit in mij, daar heb ik geen vaste locatie voor nodig. Wanneer het moment aanbreekt dat ik wel een vaste plek mis, zal ik daarnaar op zoek gaan. Dat zou prima een klein appartement kunnen zijn, maar ik kan ook me voorstellen dat ik ga rondtrekken met een camper of samen met mijn vriend op huizen in het buitenland ga passen.
Toen ik met mijn koffer bij mijn zus voor de deur stond had ik geen idee wat de toekomst zou brengen en dat voelde vervelend. Nu weet ik dat nog steeds niet, maar ik ervaar de onzekerheid niet meer als last. Vol vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet en laat ik me graag verrassen.
