Iris Schlagwein | Iris Schlagwein

Idyllisch huisje gevonden. Dag nieuwe vogelburen!

[ BLOG ] Heb ik een huisje gevonden? Jazeker, en wat voor één: midden in de natuur!

In december hoorde ik mezelf tegen verschillende mensen zeggen: ik mis vogels.
Dat vogels dichtbij zijn. In mijn gezichtsveld, in mijn gehoor…

Ik ben heel dankbaar voor alle fijne oppasplekken waar ik woon, maar één ding mis ik vaak: vogels in mijn directe omgeving.

En dan bedoel ik geen duiven, meeuwen en kraaien (sorry, guys) maar zangvogels, buizerds, een uil in het bos en de nieuwsgierige roodborstjes in mijn tuin. Die laatste vaak op nog geen twee meter afstand in mijn buurt.

Net als Assepoesje, zeg maar.

Contact met ‘buiten’

In mijn stacaravan waren er altijd wel ergens vogels om me heen te horen en te zien. Daar leefde ik in nauw contact met ‘buiten’.

Zowel qua temperatuur (binnen was het vaak even warm – of koud – als buiten),
qua geluiden (regen, storm en onweer rondom een caravan klinken HARD),
qua geuren en smaken (zilte zeelucht, frisse boslucht tijdens het schemeren, groenten uit mijn moestuin),
als qua uitzicht (als ik in mijn tuin stond zag ik overal om me heen lucht, wolken en groen).

En omdat ik de vogeltjes miste, wenste ik dat ik ze op mijn nieuwe woonplek weer om me heen zou hebben.

Ik had geen idee dat mijn wens snel zou uitkomen

In het blog dat ik in december schreef, Vakantieoppas voor kat aangeboden, in tijden van woningnood, stond:

‘Dus probeer ik creatief te zijn en allerlei mogelijkheden te onderzoeken. Een verwarmde schuurwoning, zolder met eigen opgang, duo-wonen, tuinhuis met keukentje: ik sta open voor verschillende woonvormen’.

En… wat is het geworden?

Een stenen, vrijstaand bijhuisje bij een oude pastorie, wat ik tijdelijk kan huren. Bijna net zo idyllisch als het huisje bovenaan dit blog.

Het staat midden in het groen, heeft openslaande deuren naar een tuintje, is op loopafstand van een groot natuurgebied, is vlakbij de Waal en op fietsafstand van mijn geliefde. Toen ik het ging bezichtigen, zei de verhuurder: “…en in de lente zit het hier helemaal vol met allerlei soorten vogels!”. Ik was al overtuigd, maar toen nog meer.

Ik kan er van februari tot juni wonen. Daarna zie ik wel weer hoe de kaarten dan geschud zijn.

Huisje gevonden: te mooi om waar te zijn?

Dat ik hier kan gaan wonen voelt soms bijna te mooi om waar te zijn. Verdien ik dit? In tijden waarin zoveel mensen op zoek zijn naar een woning? Waar heb ik dit geluk aan te danken?

Die gedachten bezie ik, en ik weet: ja, deze plek past.

Niet alleen om de vogels.
Maar ook omdat het me het zo door mij gewenste fundament gaat geven van waaruit ik verder kan gaan bouwen.

Eigen plek voor Transformatiedagen

Het hebben van een vaste plek zorgt ervoor dat ik een fijn weekritme kan uitbouwen, met werk, sport, creëren en tijd voor mijn dierbaren.

En, ook heel feestelijk: ik heb weer ruimte om Transformatiedagen te organiseren!
Herken je je in het volgende?

Je hebt behoefte aan bezinning, na of middenin een periode van grote veranderingen, bijvoorbeeld na een verlies of scheiding.
Je bent je leven opnieuw aan het vormgeven. Hoe maak je gedurfde keuzes, waarvan je nog niet weet hoe ze zullen uitpakken? Hoe ga je om met twijfel en onzekerheid?
Je wilt je grenzen beter herkennen en aangeven, omdat je er vaak naderhand achterkomt dat je eroverheen bent gegaan. Hoe weet je eerder waar jouw grens ligt en hoe zorg je op een prettige manier dat die gerespecteerd wordt?

Voel je welkom op een Transformatiedag, op een aantal vrijdagen in februari t/m mei, in en rondom mijn fijne eigen huisje.

En ja. Ik luister nog maar eens naar Assepoester:

‘No matter how your heart is grieving
If you keep on believing
The dream that you wish will come true’.

Grenzen aangeven en persoonlijke ruimte beschermen: Krav Maga

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] In mijn vorige blog schreef ik over ongewenste intimiteit, en vroeg ik me af: hoe kan ik beter mijn grenzen aangeven? De beschreven ervaring wakkerde een verlangen aan dat ik al lang heb.

Ik herinner me dat ik in 2014, toen ik een echte #fitgirl was 😉 en fanatiek aan obstacle runs meedeed, al riep dat ik graag Krav Maga zou leren.

Waarom deed ik het dan niet gelijk?
Oja.
Ik ging in oppashuizen door het hele land wonen en kon daardoor niet wekelijks naar dezelfde sportschool gaan.

Maar nu mijn dagelijks leven zich meer en meer op één plek afspeelt, kon ik eindelijk mijn verlangen uitleven.
Ik vond Protect Invest, boekte twee gratis proeflessen (‘want dan oefen je verschillende technieken en krijg je een beter beeld’, zo kreeg ik te horen) en…

Ik was gelijk verkocht.

Wat is Krav Maga?

Enkele fragmenten van de website van de International Krav Maga Federation Nederland:

Krav Maga (uitspraak kraf magá; Hebreeuws voor contactgevecht) is een zelfverdedigingsmethode die ontstaan is in Israël.

Met Krav Maga kan iedereen, man, vrouw, jong en oud, zich verdedigen in de meest uiteenlopende situaties.

Je leert grenzen aangeven en voorkomen dat je in vervelende situaties terecht komt.

De technieken zijn gebaseerd op instinctieve reacties en daardoor eenvoudig aan te leren.

Het is zelfverdediging op een eenvoudige en effectieve manier, om zo jezelf, je naasten en derden te beschermen.

Een belangrijke regel uit de gedragscode is: ‘Vecht op de mat of in de ring, maar niet daarbuiten. Gebruik wat je bij Krav Maga hebt geleerd alleen ter verdediging’.

Ik hoop dat dat nooit nodig zal zijn.

Welkom in een bont gezelschap

Met mijn blote voeten op de zachte dojo-vloer leer ik op een heel nieuwe manier over persoonlijke ruimte en grenzen, al worstelend over de grond met mannen en vrouwen van alle leeftijden. En ook van alle vormen, lengtes en mate van fitheid en kracht.

Een bont gezelschap dat elkaar gemoedelijk maar fanatiek aanvalt, en zichzelf verdedigt. Hoewel we trainen om met agressie om te gaan en om met agressie te reageren, is de sfeer nooit agressief.

De sfeer is juist respectvol. De gevorderden helpen de beginners. Er wordt gelachen. Je hoort opmerkingen als:

“Je hebt een tok aan toch? Even checken, voordat ik je in je kruis trap.”
“Dat kan harder!!”
“Ik ben je aanvaller hé, je mag me pijn doen.”
“Doe je bitje in, want met hamerslagen oefenen is een ongelukje zo gebeurd!”

Waarom Krav Maga en geen vechtsport?

Ik schrijf bewust niet ‘en geen andere vechtsport’, want Krav Maga wordt niet als sport gezien, en ook niet als vechtsport.

Het hoeft er niet mooi uit te zien, zoals bij sommige ‘sierlijke’ vechtsporten die hun oorsprong hebben in Azië. Er zijn wel technieken, maar geen spelregels. De methode gaat er puur om dat je leert om jezelf zo snel en effectief mogelijk in veiligheid te brengen.

Omdat de bewegingen gericht zijn op natuurlijke reflexen, zijn ze makkelijk aan te leren. Nouja, makkelijk… als we iets nieuws leren moet ik er altijd eerst veel bij nadenken. Welk been staat voor? Hoe houd ik mijn elleboog?

Eerst wordt er in slow motion geoefend en werkt je partner nog mee. Een beweging wordt net zo vaak herhaald tot het als een soort dans een natuurlijke beweging wordt.
Daarna bootsen we een meer realistische situatie na en werkt je partner je vooral tegen.

‘Wie niet sterk is moet slim zijn’.

Sommige mensen aan wie ik vertel dat ik met Krav Maga ben begonnen (vaak mannen), reageren met: “allemaal leuk en aardig, maar dat werkt vast niet als je een keer vent van een meter negentig met verkeerde bedoelingen tegenover je hebt staan”.

Tja.
Nu, als beginner, nog niet nee.

Maar ik train wel af en toe met iemand van zo een postuur. Dan lukt het tóch om me uit een stevige greep te bevrijden, knietjes te geven en weg te komen. Krav Maga gaat veelal uit van ‘wie niet sterk is, moet slim zijn’.

Je zet de snelheid of kracht van je aanvaller om in een andere richting, waardoor diegene bijvoorbeeld zijn evenwicht verliest of je niet meer kan raken.

Grenzen aangeven wordt makkelijker

De training is zeer fysiek. Tegelijkertijd trainen we, rollend over de grond, innerlijke processen.

Weerbaarheid.
Veerkracht.
Grenzen aangeven.
Eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Vertrouwen op je intuïtie.
Bewust zijn van je emoties.
Snel beslissingen nemen.

Dus ook als ik de technieken nooit in de praktijk zal brengen, is het trainen waardevol, al is het maar voor mijn zelfvertrouwen. Als ik ‘s avonds door een duister steegje fiets, voelt dat nu toch anders dan een paar maanden geleden.

Voor meer informatie over Krav Maga, zie IKMF Nederland.

En neem hun advies ter harte: “Laat je niet afschrikken door stoere youtube filmpjes van zogenaamde Krav Maga masters en kerels in camouflage pakken, maar informeer gerust vrijblijvend bij ons of bezoek een van onze trainingscentra verspreid in het land”.

Wil je meer leren over jouw grenzen? Inzicht krijgen in hoe je daar mee omgaat en hoe je je steviger kunt voelen? Tijdens een Transformatiedag werken we een-op-een samen, en… beloofd: ik zal er geen Krav Maga technieken bij halen ;).

Ongewenste intimiteit in mijn persoonlijke ruimte

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Hij keek me overdreven verbaasd aan: “Hoezo? Ik doe toch niks?”. Zojuist had ik me duidelijk geïrriteerd omgedraaid, in het gangpad van de boeken: “Gast! Wat dóe je?!”.
Hij had tot drie keer toe mijn billen aangeraakt.

De aanraking was heel licht, vluchtig over de stof van mijn strakke sportlegging, waardoor ik twijfelde of het misschien per ongeluk ging.

Verbeeldde ik het me?
Kon ik het maken om hem – misschien onterecht – te beschuldigen?
Beter mijn mond houden?

Toch was het drie keer exact dezelfde aanraking. Het gebeurde nog twee keer, nadat ik me na de eerste keer had omgedraaid en hem had aangekeken. Ik bleef stil, maar mijn ogen zeiden: dat voelde ik en dat was niet oké.

Een ander zou weggegaan zijn

Daarmee bedoel ik zowel hem als mijzelf.
Na zo’n beschuldigende blik kan een man zich verontschuldigen, balen dat de ‘per ongelukke’ aanraking als expres werd opgevat, en zich snel uit de voeten maken.

Ook ik had weg kunnen gaan. Kunnen ‘vluchten’, mijzelf verwijderen uit de situatie.

Ik bleef staan. Want ik kon het niet geloven.
Ik kon niet geloven dat hij expres mijn billen aanraakte, zág dat ik het niet oké vond en toch bleef staan.

Eigen schuld, dikke bult?

Dat hij bleef staan, decimeters achter mij in het smalle gangpad, vatte ik op als een teken dat ik het voorval te groot maakte.
Ik kon het niet geloven, bleef stoïcijns naar de boeken kijken. Waardoor hij me weer kon aanraken.

Dit voorval deelde ik eerst alleen met mijn partner. Ik wilde er niet teveel aandacht aan geven. Maar dit kleine voorval van ongewenste intimiteit bleef me bezig houden. Terwijl het níets is, vergeleken met de narigheid die sommige andere vrouwen (hebben) moeten doorstaan.

Het zette me aan het denken. Waarom reageerde ik zo in deze situatie? Waarom hou ik er een naar gevoel aan over, er is toch niet écht iets gebeurd? Wat had ik anders kunnen doen? Ik besloot het er eens met vriendinnen over te hebben. Wat zouden zij in mijn situatie gedaan hebben?

Ongewenste intimiteit

“Je had een foto van hem moeten maken!”
“Je had keihard moeten gillen zodat de hele winkel het zou horen”
“Zijn er geen camerabeelden?”
“Ben je naar de manager gestapt?”
“Heb je aangifte gedaan?”

Dit is wat vriendinnen tegen me zeiden. En nee, ik heb al die dingen niet gedaan.

Soortgelijke situaties van onveiligheid

Wat vriendinnen óók aan me vertelden als reactie op dit voorval, waren soortgelijke verhalen. Verhalen van ongewenste intimiteit en andere ongepaste aanrakingen. Van een onveilig gevoel op straat, gevolgd worden en grensoverschrijdende opmerkingen.

Ze vertelden over hun eigen reacties daarop, om de situatie te de-escaleren. En hoe dat ‘sussen’ dan voelde als jezelf verloochenen, omdat je eigenlijk wil schreeuwen: Laat me met rust!

Grenzen op een heldere, voor iedereen begrijpelijke, eenduidige, stevige, respectvolle, niet-voor-onderhandeling-vatbare manier aangeven, dat is nog een hele kunst.

Daarom even een uitstapje naar persoonlijke ruimte, want dat is tenslotte wat we willen beschermen als we een grens aangeven.

Vier interactie zones

In mijn scriptie over persoonlijke ruimte schreef ik over proxemics, het bestuderen van ruimte-tussen-mensen:

Wanneer het gaat om interpersoonlijke relaties wordt ruimte in vier ‘interaction zones’ verdeeld: intimate, personal, social, and public distance. De grenzen van die zones zijn cultureel bepaald: ‘With respect to informal features, every human being [has] a private space around himself/herself, the size of which depends on the population density of the place where he/she was raised’ (Marin, Gasparino & Puggina, 2018). [Voor complete referenties, zie scriptie].

Het is duidelijk dat de meneer in de winkel de ‘publieke afstand’ die men normaal gesproken in een winkel dient te houden, niet respecteerde.

Met welk doel grenzen aangeven?

Grenzen aangeven gebeurt met drie doelen:

1. Beschermen. Door grenzen aan te passen ontstaat er een bufferzone tegen mogelijke emotionele en fysieke
bedreigingen.
2. Overbelasting voorkomen. Het aanpassen van sensorische input die we van anderen krijgen.
3. Communicatie. De mate van verbondenheid en intimiteit die iemand met een ander wil hebben.
(Caris & Voncken, 2007, in Stiles, Wilson & Thompson, 2009) [Voor complete referenties, zie scriptie].

Ik dacht dat ik duidelijk genoeg was geweest tegen de man, maar blijkbaar was dat niet zo. Voor wat betreft al deze drie doelen was ik niet helder genoeg. Ik snap nu dat ik – ingegeven door twijfel – niet stevig mijn NEE kon aangeven en dat er ruimte werd gevoeld om door te gaan.

Omgaan met ongewenste intimiteit: zelfverdediging!

Tijd om doel 1. ‘Beschermen’, eens verder te onderzoeken, gericht op sociale en publieke afstand.

Nu niet door te schrijven over grenzen in een scriptie…

Ik startte met Krav Maga.

Meer daarover in een volgend blog, Grenzen aangeven en persoonlijke ruimte beschermen: Krav Maga.

Herken je de zoektocht naar het aangeven van je grenzen, fysiek en mentaal? Je voelt ze wel, maar merkt achteraf dat je er overheen bent gegaan? Tijdens een Transformatiedag kunnen we met dit onderwerp aan de slag gaan. Deze dag staat in het teken van vertragen, verstillen en in contact komen met wat er in jou leeft, zodat de wijsheid die je in je draagt, ont-dekt kan worden. Lees hier meer >>>

De afbeeldingen bij dit blog zijn gemaakt door ccd20 via Pixabay.

Levensvragen: blijvend onderzoek of liever weg van blijven?

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Sinds het begin van dit jaar werk ik als geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Er wonen mensen met somatische klachten en mensen met verschillende vormen van dementie.

Aandacht voor levensvragen

Voor die ongeveer 120 bewoners ben ik degene met wie ze kunnen praten over hun trage vragen – levensvragen waar niet direct een antwoord op is. En waar misschien ook geen antwoord op hoeft te komen: het onderzoeken zelf is al waardevol.

Wanneer iemand zijn eigen (t)huis achter heeft moeten laten en in een verpleeghuis is komen wonen, heeft dat vaak een enorme impact op het ervaren van zin.

Zin in de dag,
maar ook de zin van het leven.

Wat doet een geestelijk verzorger?

Hoewel er in de zorg steeds meer aandacht is voor Positieve Gezondheid, waarbij spiritualiteit en zingeving een belangrijk onderdeel zijn van goede zorg, is voor bewoners, familie en zorgmedewerkers vaak onduidelijk wat een geestelijk verzorger nu eigenlijk doet.

Of is.

Ik neem je mee in een aspect van mijn werk: aandacht voor levensvragen.

Levensvragen die in de onderstroom aanwezig zijn

Belangrijke vragen die ik graag stel zijn:
(ik stel ze zowel aan mijzelf als aan anderen, al is dat laatste vaak niet met zoveel woorden)

Wat leeft er in jou?
Wat is van waarde voor jou?
Wat geeft je ruimte?
Wat heb je nodig?
Wat is genoeg?
Wat is ‘van mij’?

Wat betekent tijd voor jou?
Wat betekent geld voor jou?
Wat betekent intimiteit voor jou?
Wat betekent verbinding voor jou?
Wat betekent vrijheid voor jou?
Wat betekent vriendschap voor jou?

Wat houdt het hebben van een goede relatie in voor jou?
Wat is een goed leven?
Wat is van betekenis?
Wat maakt jouw leven zinvol?
Heeft het leven een doel?

Mijmeren, delen en bezinnen

Het zijn belangrijke vragen, die soms zo Groots en Meeslepend kunnen voelen dat ze een verlammend gevoel oproepen.
Op andere momenten kunnen ze met weinig, maar zeer rake woorden, beantwoord worden.

Het zijn vragen waar je avondenlang over kunt discussiëren, met vrienden, wijn (in mijn geval gekookt water) en een tafel vol eten (in mijn geval kruidige pompoencake).

Waar je met je partner kwetsbaar over kunt uitwisselen.
Gepassioneerd over kunt vertellen. Wat jou drijft, wat jouw visie is.
Of starend in de vlammen van een kampvuur onder de sterrenhemel mijmert wat voor jou mogelijke antwoorden zijn

Levensvragen die misschien pijn doen

Bovengenoemde Belangrijke Vragen kunnen ingewikkeld en lastig te beantwoorden zijn, maar over het algemeen hebben ze een lichte vibe over zich.

Bij deze vragen houdt het echter niet op. Ik noem nog maar enkele voorbeelden:

Wat doet pijn?
Welk gevoel wil je niet voelen?
Waar heb je spijt van?
Waar twijfel je aan?
Waar ben je bang voor?

Waar schaam je je voor?
Waar ben je schuldig aan?
Wie heb je pijn gedaan?
Waar lig je van wakker?
Wie heb je te vergeven?

Filosoferen, in gesprek gaan, leren

En zelfs daar houdt het niet op (voor mij 🙂 ).

Wat is God?
Wat geloof ik?
Wat weet ik?
Wat is waarheid?
Wat neem ik waar?
Kan ik de realiteit kennen?
Heb ik een vrije wil?

Wat is dood?
Wat is er daarna?
Wat is leven?
Wat is er daarvoor?
Wat is de ziel?
Wat is bewustzijn?
Waar ben ik in mijn dromen?
Wat is ‘ik’?

Het gaat niet om de antwoorden

Ik ben me ervan bewust dat ik vele antwoorden niet kan weten. Wat oké is, want alleen al het stellen van de vraag zet van alles in beweging.

Het stellen van deze vragen is van belang om geen aannames te doen, maar een onderzoekende, open blik te hebben. Die heb ik sowieso, maar op het moment dat ik het verpleeghuis binnenwandel en geestelijk verzorger ben, des te meer.

Open om naar de visie of het levensverhaal van de ander te luisteren.
Nieuwsgierig te zijn: hoe beleeft een ander mens deze vragen? (ook als dat haaks staat op hoe ik mijn eigen antwoorden zou formuleren).

Een geestelijk verzorger blijft bij pijn

De vragen kunnen soms pijnlijk zijn, of ongemak oproepen. Juist daarom stelt een geestelijk verzorger ze. Want het bespreekbaar maken van dat-wat-pijn-doet, brengt verlichting. Of dat iemand zich gezien weet.

Door te luisteren naar de ander ontstaat er verbinding, ook als er geen antwoorden zijn.
Dan delen we het niet-weten.
Een prachtig vertrekpunt in levens-onderzoek.

Spelen bij jou een van deze of meerdere van deze levensvragen? En zou je die samen willen onderzoeken? Dan is een Transformatiedag een mooi cadeau aan jezelf. Zo’n dag staat in het teken van vertragen, verstillen en in contact komen met wat er in jou leeft, zodat de wijsheid die je in je draagt, ont-dekt kan worden. Lees hier meer >>>

Illustraties bij dit blog zijn van Saydung89 via Pixabay.

Persoonlijke ruimte in tijden van woningnood

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Als levenskunstenaar en schrijver onderzoek ik persoonlijke ruimte. De laatste acht jaar deed ik dat onder andere als huisoppas.

Andere grote terugkerende thema’s zijn bijvoorbeeld ‘verlies’ of ‘thuis’. Maar onder persoonlijke ruimte kan ik die twee ook makkelijk scharen (hoe verder ik uitzoom, hoe makkelijker dat gaat natuurlijk 🙂 ).

Afgelopen voorjaar deed ik ook op een wetenschappelijke manier onderzoek naar persoonlijke ruimte. Lees daarover meer in dit blog.

De laatste maanden waait er een nieuwe wind in dit onderzoek. Want inmiddels heb ik vier seizoenen in mijn stacaravan aan zee doorgebracht en is het tijd geworden voor verandering, voor een volgende stap.

Een eigen huis, een plek onder de zon

En ja, ook met iemand die altijd van me houden kon (kan!). Ik wil wonen op een eigen plek, in de buurt van mijn geliefde. Ik wil wortelen, aarden. Een logisch gevolg van het feit dat ik me steeds meer verbind. Nog steeds vlieg vrij, maar dan stevig geworteld in het leven en in de liefde.

Afscheid van nomadisch bestaan?

Nee, dat nog niet.

Ik schrijf dit stuk vanuit een knus huisje met een lieve poes, in hartje Utrecht. Ondertussen ben ik op zoek naar een eigen plek. Maar de verandering die ik verlang is niet zo makkelijk te realiseren. Want ik wil niet zomaar ergens wonen, ik heb een specifieke plek op het oog: Zaltbommel.

Samenwonen als oplossing?

Sommige lezers denken nu wellicht: waarom ga je niet samenwonen, dat lost toch alles op? Dan kun je de kosten delen, is je zoektocht in één klap voorbij en zit je deze winter warm, romantisch en knus samen op de bank?

Natuurlijk is samenwonen onderwerp van gesprek in onze relatie. Maar we weten allebei: niet nu.

Samenwonen met als eerste aanleiding omdat het ‘handig’ is, is sowieso niets voor mij. Daar komt bij dat mijn partner co-ouder is, waardoor er om de week ook andere huisgenoten in het spel zijn, waar ik graag rekening mee houd.

Ik ga graag alleen wonen, om een vaste basis te hebben van waaruit ik mijn leven kan inrichten, met sport, vrienden, creativiteit, yoga, buiten, werk, partner, gezin en familie.

Alleen wonen

Alleen wonen dus, net als veel andere Nederlanders, zo blijkt uit de artikelen van Annemiek Leclaire. Sommigen kiezen er bewust voor, anderen zouden maar wat graag een huisgenoot hebben. Feit is dat er steeds meer eenpersoonshuishoudens bestaan, wat problematisch blijkt te zijn in combinatie met de manier waarop de samenleving is ingericht.

Lees: Iedereen alleen, deel 2: ‘Voor mij betekent ‘‘samen’’ negatieve ervaringen kunnen delen’
Door Annemiek Leclaire voor Vrij Nederland.

Woningnood

Niet alleen bestaat er weinig aanbod voor alleen-woners, Nederland kampt ook met een groot woningtekort.

Lees: ‘Je moet een eigen huis kopen’ – niet dus. En wat ik nog meer leerde als Correspondent Wonen
Door Josta van Bockxmeer, voor De Correspondent.

Ook in Zaltbommel zijn appartementen en studio’s schaars.

Gezocht: woning in Zaltbommel

Dus probeer ik creatief te zijn en allerlei mogelijkheden te onderzoeken. Een verwarmde schuurwoning, zolder met eigen opgang, duo-wonen, tuinhuis met keukentje: ik sta open voor verschillende woonvormen waar ik mijn persoonlijke ruimte van kan maken. Tot en met half februari 2024 heb ik huizen waar ik kan wonen als huis- en kattenoppas, daarna is het open.

Duo-wonen is het splitsen van de (vaak te grote) woning van een ouder persoon, zodat een jonger iemand daar een eigen plek kan betrekken én kan omkijken naar de dichtbije buur.

Als er tegen die tijd nog geen vaste woonvorm voor mij is, blijf ik huisoppassen, in de regio Zaltbommel, Den Bosch, Eindhoven, Tilburg en Utrecht.

Kortom, er is genoeg inspiratie en onderzoeksmateriaal voor het onderzoeken van persoonlijke ruimte.

Van kattenoppas naar eigen huis: tussentijd

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] De afgelopen vier jaar woonde ik in de winter als kattenoppas in de huizen van andere mensen, wanneer zij op vakantie waren. Nu zijn er grote (uiterlijke) veranderingen in mijn leven.

Ik ben deze zomer afgestudeerd als geestelijk verzorger
en momenteel ~~op zoek naar een baan~~ [update: ik ben aangenomen].

Ik heb vorige maand mijn stacaravan verkocht
en momenteel op zoek naar een appartement.

Ik woon in een oppashuis
en ben niet meer op zoek naar mezelf 🙂

Acht jaar zonder huis

De afgelopen acht jaar heb ik veel moois meegemaakt door het geen eigen huis hebben en als kattenoppas in andermans huis wonen:

het plezier van bezit delen
waardevolle ontmoetingen met vreemden
iets voor een ander kunnen betekenen
bevestigd zien dat de meeste mensen deugen
diep vertrouwen cultiveren
de gezelligheid van voor een dier zorgen
tijd, rust en ruimte voor heling en persoonlijke groei
avonturen op de meest uiteenlopende locaties
rondkomen met weinig
ervaren dat er altijd een plek voor mij is

Allemaal ervaringen die ik niet had willen missen, en nu… hangt er verandering in de lucht.

Kattenoppas verlangt… een eigen plek

Het is me duidelijker dan ooit wat mijn wensen, verlangens, kwaliteiten, valkuilen zijn.
Wat mijn ruimte vergroot en verkleint, wat mijn grenzen zijn.
Wat ik te brengen heb in de wereld, wat ik kan ontvangen.

Niet voor niets heb ik mijn afstudeerscriptie geschreven over persoonlijke ruimte.
Een academische kers op de taart, plus een nieuwe invalshoek voor verder (kunstzinnig? filosofisch? schrijvend?) onderzoek.

De stevigheid die ik in mij voel, vraagt om een eigen plek. Een plek van waaruit ik mijn rollen kan vervullen en die mij gelegenheid geeft om meer te geven dan ik nu doe.

Woningnood

Locatie?
Het mooie stadje Zaltbommel, waar ik vlakbij mijn partner en zijn kinderen wil wonen.

Echter – zoals algemeen bekend is – er heerst een enorm woningtekort. Ironisch, toch? De moderne nomade wil settelen, maar er is geen plek!

Wordt vervolgd…

Persoonlijke ruimte – een nieuwe vorm van onderzoek

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Sinds ik op huizen en katten pas (2016), maar misschien nog wel veel langer, onderzoek ik persoonlijke ruimte. Wat is mijn persoonlijke ruimte, wat is die van jou? Hoe gaan die twee het gesprek met elkaar aan, wanneer ik in jouw huis woon? Hoeveel ruimte heb ik persoonlijk nodig? Bestaat onpersoonlijke ruimte eigenlijk?

Er zijn genoeg vragen en denkrichtingen te bedenken (en ik houd me er dus nog wel even zoet mee 🙂 ).

Eerder kocht ik bijvoorbeeld een stacaravan, mijn overwegingen daarbij lees je hier.

Theoretisch onderzoek

Afgelopen voorjaar heb ik een scriptie geschreven ter afronding van mijn Master Spiritual Care aan de VU in Amsterdam, over – je raadt het al – persoonlijke ruimte. Ik liep toen ook stage bij verpleeghuis Saffier in Den Haag, waar ik me bewust werd van de impact van verhuizen naar een verpleeghuis.

Wonen, thuis, ruimte: het blijft me interesseren.

Lees ook mijn blog Grenzen aangeven en persoonlijke ruimte beschermen: Krav Maga.

Dit keer onderzocht ik deze thema’s niet door ervaren, filosoferen en schrijven, maar op een wetenschappelijk beproefde manier. Inmiddels ben ik met vlag en wimpel afgestudeerd, en deel ik hier een korte inblik in de resultaten.

Bewoners van verpleeghuizen wonen daar

Ik heb in mijn scriptie onderzocht wat ‘persoonlijke ruimte’ betekent voor de begeleidingsontmoeting tussen geestelijk verzorger en bewoner, in verpleeghuizen. Want het is niet zomaar een praatje in een kantoor, nee, de mensen wonen daar.

Vaak na een gedwongen verhuizing, of een zeer onverwachte.

Vaak na een levenlang zelfstandig wonen, vaak met een partner.

Een nieuw klein appartementje, waarin vaak jan en alleman maar binnen walst.

Resultaten van het onderzoek

De resultaten wijzen uit dat wanneer geestelijk verzorger en cliënt elkaar ontmoeten voor begeleiding bij zingeving, persoonlijke ruimte om hen heen is (in plaats van iets wat in hen zit). Zij ontmoeten elkaar in een gedeelde ruimte, die overstijgend is aan geestelijk verzorger en cliënt.

Voor de begeleidingsontmoeting tussen geestelijk verzorger en cliënt in verpleeghuizen betekent dit dat er meer aandacht zou moeten zijn voor de ruimte om iemand heen, de fysieke ruimte, omdat dit een bron kan zijn van existentiële pijn en lijden, maar ook een bron van zingeving.

De cliënt woont in het verpleeghuis en de geestelijk verzorger komt in zijn of haar privé ruimte op bezoek, waardoor het extra belangrijk is hoe er met grenzen van iemands persoonlijke ruimte wordt omgegaan. Wanneer het veilig is om de grenzen van de ruimte te openen, wordt de begeleidingsontmoeting mogelijk.

Persoonlijke ruimte: innerlijk en uiterlijk zijn verweven

Uit mijn onderzoek is gebleken dat wat er in de fysieke ruimte gebeurt, symbolisch is voor hoe er met innerlijke ruimte wordt omgegaan. Dit geldt ook andersom: hoe iemand zich vanbinnen voelt, beïnvloedt hoe diegene handelt in de fysieke ruimte.

Persoonlijke ruimte en maatschappij

Persoonlijke ruimte is een relevant begrip in het nadenken over maatschappelijke kwesties, ook buiten de
zorgsector.

Sommige mensen worden in hun persoonlijke ruimte bedreigd en voelen zich niet veilig. Ze voelen zich niet gehoord en gezien. Of ze ervaren een zeer beperkte eigen ruimte, waardoor ze geneigd zijn de ruimte die ze wél hebben, te beschermen.

Met als gevolg dat er een vijandige houding tegenover de ander en het andere ontstaat. Dit in plaats van een open, gedeelde ruimte waarin de ander ontmoet kan worden. Dit gedrag kan aan de orde zijn bij polarisatie en racisme, bij de woningnood en bij de zorg voor vluchtelingen.

Eigen leefomgeving en klimaatproblemen

Een bredere opvatting van dit concept kan ook van belang zijn in het zorgdragen voor onze leefomgeving in het kader van klimaatproblematiek. Door zicht te krijgen op de rol van persoonlijke ruimte in deze maatschappelijke uitdagingen, wordt het wellicht mogelijk elkaar beter te begrijpen en tot vernieuwende inzichten te komen.

Belangrijke vragen zijn bijvoorbeeld: Wat is mijn persoonlijke ruimte? Hoe ervaar ik die? En in hoeverre deel ik die met een ander, op micro-, meso,- en macroniveau?

Lees hier meer over Levensvragen: blijvend onderzoek of weg van blijven?

Verandering in woonsituatie…

Die laatste vraag is aan mij, als moderne nomade, wel besteed. Zeker nu er verandering ontstaat voor wat betreft mijn woonsituatie en woonwensen. Daarover in een volgend blog meer.

PS. Wil je mijn scriptie lezen? Stuur een mail naar info@irisschlagwein.nl en ik stuur je de PDF.

[ Een deel van deze tekst is afkomstig uit de scriptie ‘Persoonlijke ruimte – Een kwalitatief onderzoek naar de betekenis van persoonlijke ruimte in de begeleidingsontmoeting tussen geestelijk verzorger en bewoner, in verpleeghuizen’ (2023). ]

Kleine stappen, grootse gevolgen – nieuwjaarsspeech 2022

Door Iris Schlagwein

[ NOTITIE ]

Lieve Iris,

Het zit ‘m in het kleine.

Dat was het zinnetje dat in je hoofd bleef hangen tijdens de voorbereidingsdag van deze speech. En dat terwijl je nét zulke grote plannen voor je professionele ontwikkeling aan het smeden was…

Over een aantal jaar wil je de expert op het gebied van zingeving zijn binnen Nederland en België. In die rol zul je spreken, schrijven en onderzoek doen over hoe men vredig kan sterven. Opdat mensen ontdekken wat het is dat hun leven betekenisvol maakt en ze hun angst voor de dood los kunnen laten.

Toch spreekt dit kleine zinnetje jouw grote plannen niet tegen; alleen met kleine stappen kun je grootsheid bereiken.

Scherpe vragen.
Subtiele acties.
Kleine bewegingen.
Van daar uit ontstaan grote veranderingen.

[…]

Het zit ‘m in het kleine?

Om al dit moois te kunnen ontvangen hoef je niets Groots en Meeslepends te doen, maar bijvoorbeeld wel:

Videobellen met je familieleden, gewoon zomaar.
Dansen en tekenen samen met je nichtjes.
Bloemen kopen voor jezelf en anderen.
Een studiegenoot helpen.
Genieten van pindakaas-ijs met extra pindakaas erop.
Naar zee wandelen in het donker.
Koffie drinken met een vriendin.
Een praatje maken in de kringloopwinkel.
Zaadjes zaaien in je moestuin.
Met een omweg naar huis toe fietsen.
Uitspreken wat er in je leeft, ook als dat nog vaag is.
Ongegeneerd lang zonnen op je day-bed.
Je mooiste jurk aandoen, alleen om naar de supermarkt te gaan.
In een gesprek alleen maar luisteren.

Kortom: het zit ‘m in de kleine stappen, want in de kleine dingen zit alle Grootsheid al verborgen.

Lieve Iris, geniet!

Dit is een fragment uit de tekst die ik schreef als nieuwjaarsspeech aan mezelf, begin 2022. Hij werd in januari 2022 aan me voorgedragen door Willie van Boven, zodat ik via haar stem mijn eigen woorden tot me kon nemen, onder toeziend oog en luisterend oor van dertien ‘getuigen’.

Lees hier mijn nieuwjaarsspeech van 2021.

De Speech aan jezelf is een jaarlijks project van Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout.

Licht leven, door te praten over sterven – Iedereen Verlicht

Door Iris Schlagwein

[ TV ]
Wat kunnen we leren van praten over sterven, van gesprekken over de dood en rouw? Het klinkt tegenstrijdig, maar eigenlijk zijn dit onderwerpen die over het leven gaan!

In de lente van 2021 kwam programmamaker Narsingh Balwantsingh bij mij op bezoek, om me te interviewen over mijn levensvisie. Het werd een bijzondere ontmoeting, waarin ik openhartig vertel over mijn leven zonder eigen huis, mijn spirituele beoefening en rituelen, mijn proces van rouwverwerking en wat dat me heeft geleerd over pijn en verlies.

In het programma Iedereen Verlicht worden persoonlijke verhalen verteld van mensen die zich, vaak geïnspireerd door het Hindoeïsme, bezig houden met het verbeteren van zichzelf en de wereld. Narsingh en zijn team waren bij mij dus aan het juiste adres. We ontmoetten elkaar bij mijn caravan dichtbij de bossen, duinen en de zee.

Praten over sterven en leven, over pijn en geluk

Al kletsend in mijn tuin kwamen existentiële vraagstukken voorbij, zoals:

Wat is een goed leven?
Wat is genoeg?
Waar haal je zekerheid vandaan, in een onzeker bestaan?

Tja, gesprekken met mij gaan nu eenmaal gauw de diepte in.

Klik op de afbeelding hieronder om het hele interview te zien, hoe we samen een frisse duik in de zee nemen en wat voor inzichten dat brengt over acceptatie en innerlijke vrede (en ja, ik lees ook een stukje voor uit Vlieg vrij).

Minimalisme? Ik heb veel nodig – LFK magazine

Door Iris Schlagwein

[ ARTIKEL ]

Minimalisme of maximalisme?

In het voorjaar werd ik geïnterviewd voor LFK magazine, en in de herfsteditie was het interview in dit prachtige blad over minimalisme te lezen. Als moderne nomade leef ik misschien wel een heel licht leven, zonder al teveel bezittingen, maar waar gaat minimalisme nou écht over? Een fragment uit de tekst is:

Mijn gevoel is een belangrijke graadmeter

“Wel is mijn gevoel een belangrijke graadmeter bij de keuzes die ik maak. Voelt het goed, dan is er een match. Is er iets waardoor ik twijfel, dan bedank ik vriendelijk. Oók als ik op dat moment geen andere woonplek heb om naar uit te wijken. Sommigen noemen dat compromisloos. Is het niet slimmer om een beetje toe te geven? Wat mij betreft niet. Ik geloof dat het volledig vertrouwen op mijn gevoel altijd beloond wordt. Als ik ‘nee’ durf te zeggen tegen iets wat niet honderd procent past, ontstaat er ruimte voor iets anders – vaak nog iets beters ook.

Ik geef toe: ik heb veel nodig

Ik leef een licht leven, ontmoet de liefste mensen en volg mijn gevoel. Het klinkt allemaal prachtig. Is dit nomadische bestaan dan alleen maar rozengeur en maneschijn? Zeker niet, en het verhaal eindigt hier dan ook niet. Begin vorig jaar had ik nog een belangrijke les te leren. Na vier jaar fulltime ‘huisoppassen’ veranderde mijn perspectief: dat wisselde van ‘ik heb niets nodig’ naar ‘ik heb juist veel nodig’.

Minimalisme gaat over de vraag naar fundamentele menselijke behoeften

In de jaren van fysiek herstel na mijn hernia, liet ik alles achter me dat als ballast voelde. En met het huisoppassen kwam ik tegemoet aan mijn basisbehoeften. Maar ik was vergeten om mezelf de vraag te stellen of ik misschien nog iets meer nodig had…

Lees verder in de PDF van het artikel.