spirituele groei | Iris Schlagwein

Over schaamte op geld lenen en tóch nietsdoen

[ BLOG ] Met mijn lieve vriendin Lotte sprak ik over schaamte, hoe bevrijdend het is om te uiten waar je je voor schaamt. Bevrijding, daar ga ik voor. Eerder ervoer ik bijvoorbeeld hoe bevrijdend het is om excuses aan te bieden of om kwetsbaar te durven zijn.

Na ons gesprek dacht ik: waar schaam ik me eigenlijk voor? Is het iets heel gênants? Iets met poep of een dronken bui? Of iets dat ik heb gezegd, dat niet zo netjes was? Misschien is dit een betere vraag:

Wat is het, dat ik niet wil dat je over mij weet?

Die vind ik makkelijker te beantwoorden. Wat ik niet wil dat jij, lieve lezer, over mij weet, is dat ik soms geld moet lenen om rond te komen – ondanks mijn lage vaste lasten. En dat ik af en toe in de horeca werk om bij te verdienen.

Zo.
Dat is eruit.

Ik wil natuurlijk dat je dat niet weet, omdat ik bang ben dat je dan slecht over me denkt. Namelijk precies de zelfveroordelende gedachten die ik zelf heb:

Ik verkoop niet genoeg boeken dus ik ben een mislukte schrijver.
Ik ben afhankelijk en zwak, want ik moet geld lenen.
Ik ben lui en kan niet voor mezelf zorgen.

Ik weet ook wel dat dat niet waar is, maar de gedachtes zijn er toch.

Putjesschepper of projectcoördinator?

Mijn vader zei vroeger altijd: ‘Doe je best op school, of wil je soms putjesschepper worden, of loempia-vuller?’ Het is me nog steeds niet duidelijk of dat toen ter tijd bestaande banen waren of dat hij loze klusjes verzon om zijn bewering kracht bij te zetten. In ieder geval begreep ik toen dat het belangrijk was om (zeker als vrouw) onafhankelijk te zijn en je eigen boontjes te doppen, het liefst door een ‘goede’ baan te hebben.

Toen ik in 2017 naar een training van Byron Katie wilde en daar geen geld voor had, had ik binnen een week een ‘goede’ baan als projectcoördinator in de forensische psychiatrie. Niet dat mijn CV enige ervaring in die sector aantoonde, maar blijkbaar waren mijn levenservaring en nieuwsgierigheid genoeg.

Bijverdienen via Temper

Putjesschepper of projectcoördinator… Wat het werk ook is, ik ben niet te beroerd om hard te werken. Daarom klus ik bij via Temper, bijvoorbeeld achter de espressobar in het Zaans Medisch Centrum. Grappig genoeg heb ik deze tekst daar geschreven, tijdens de stille momenten.

Temper is een online platform waar je als ZP-er makkelijk eenmalige klussen in de horeca en catering kunt aannemen. Voor mij is het handig om me niet te hoeven binden. En daarbij is vervelend werk toch nét iets beter te doen wanneer ik weet dat ik na vandaag nooit meer terug hoef te komen. Maar meestal is het werk best ok en heb ik leuke gesprekken met collega’s. Of in ieder geval interessante gesprekken.

Met een kopje thee staan we achter de bar te hangen ‘wat eigenlijk niet mag van de baas, maar ik werk hier al 34 jaar dus we doen het toch, dat verdienen we wel, vind je niet? Hij zit toch in bespreking. Maarre, wat doe je nog meer naast dit werk?’
‘Ik ben schrijver.’
‘Oh, wat schrijf je dan?’
‘Nu voornamelijk blogs, en ik heb vorig jaar een boek geschreven.’
‘Zo zo. Een kinderboek ofzo?’
‘Nee, het gaat over situaties en verhalen uit mijn eigen leven.’
Ze recht haar rug en zet haar kop thee neer: ‘Nou meissie, begrijp me niet verkeerd hoor, maar je komt toch pas net kijken? En dan heb je al iets te vertellen?’

Waarom werk ik?

Ik ben niet te beroerd om hard te werken, zolang ik maar weet welk doel het dient. Mijn tijd is immers eindig en dus kostbaar. Het doel van mijn tijd inleveren voor geld is dat het me in staat stelt om me de rest van de tijd bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling, schrijven en… lummelen. Oftewel, niksdoen, aanklooien, rommelen of lanterfanten.

Ja, dat wil iedereen wel. Maar geld verdienen is belangrijker… toch?

Met het nietsdoen maak ik ruimte vrij, ruimte waarin de mooiste ideeën kunnen ontstaan. Een leegte waarin ik ongeremd kan creëren, vanuit verbinding met mezelf en met een liefdevolle blik op de wereld. Dat sluit perfect aan op mijn wens om te ervaren en te delen.

Ruimte maken voor creativiteit

De ruimte die ontstaat door niets te doen is vergelijkbaar met het gevoel dat je op vakantie krijgt, op het moment dat je alle stress van thuis achter je hebt gelaten en je geen idee meer hebt welke dag het is. In die rust ben je zo helder dat er ineens allerlei slimme oplossingen en frisse ideeën in je opkomen.

Omgekeerd ken je misschien het gevoel dat je onder druk moeilijk keuzes kunt maken. Of dat je niet creatief kunt zijn als je van alles te doen hebt.

Daarom doe ik graag niks

Ik zorg in ieder geval dat ik weinig verplichtingen heb – als ik vier afspraken in een week heb, noem ik dat een drukke week. Ik kijk wat de dag brengt, zonder iets te forceren. Waardoor ik vaak, terugkijkend op de dag, veel voor elkaar heb gekregen.

Ik verdien heus wel íets, mijn ervaring is dat ik precies krijg waar ik behoefte aan heb. Meestal kom ik precies uit, dan komt er net een nieuwe opdracht of grote order binnen op het moment dat ik een factuur moet betalen. Ik krijg veel betaald werk als ik veel energie heb, en minder als ik mijn tijd nodig heb om naar binnen te keren.

Maar feit is dat mijn inkomen onregelmatig is en soms niet genoeg om van rond te komen. Dat hele nietsdoen klinkt dus leuk en aardig, maar wanneer mijn bankrekening de nul steeds dichter nadert, laat schuldgevoel zich zien.

En daar zit de schaamte…

Dat ik bijverdien in de horeca is nog tot daar aan toe. Maar dat ik (blijkbaar) niet genoeg betaald werk heb en dat mijn schrijven nog niet genoeg oplevert, waardoor ik gedwongen ben geld te lénen…? Daar schaam ik me voor.

Want hoe kan ik nu niks doen in combinatie met geld moeten lenen, aan mezelf verantwoorden? Er is me altijd geleerd dat lenen niet slim is. Dat je eerst moet sparen voordat je iets kunt uitgeven. Tuurlijk, dit is óók waar, maar omdat deze overtuiging me zo belemmert, kan ik me afvragen of er een ander perspectief mogelijk is.

Hoe staan de zaken ervoor? Ik heb momenteel een schuld van 1200 euro. Voor de één een fortuin, voor de ander een schijntje. Voor mij… te overzien. Wel komt er nog bij dat ik straks zes weken naar India ga, waarvoor ik ook geld zal moeten lenen. Oei.

Een ander perspectief is mogelijk

Stap één is dat ik eerst maar eens eerlijk aan mezelf en de wereld moet toegeven hoe het ervoor staat. Bij deze.

Verder oefen ik om mijn schulden te zien als investering in mezelf. Soms moet je eerst investeren, zodat je daar later de vruchten van kunt plukken. Ik ervaar het als een enorme luxe om veel tijd te hebben voor spirituele groei en helen van zowel persoonlijke patronen als collectieve trauma’s.

Gelukkig heb ik iemand gevonden die me het geld om in India uit te geven, wil lenen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Wanneer ik terug ben uit India vertrouw ik erop dat ik de schulden kan terug betalen. Ik vind dan ongetwijfeld een manier die me in staat stelt te doen wat ik te doen heb. Ik ga vast verder met nietsdoen, dan laat die manier zich vanzelf zien.

Nou… *klikt op blog publiceren*, dag schaamte, hallo bevrijding!

Steun je lokale schrijver

Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

TEDx-talk: done. Hoe ik mijn doel bereikt heb

Door Iris Schlagwein

(Wil je mijn TEDx-talk meteen bekijken? Dat kan hier)

Augustus 2015

Op een warme zomeravond wandel ik vanuit mijn huis in Scheveningen over de boulevard naar beachclub FONK. Daar is vanavond een netwerkevenement speciaal voor startende ondernemers. Het is de eerste keer dat ik zo’n soort evenement bezoek. De zon schijnt en iedereen lijkt relaxed, dus een praatje aanknopen is gelukkig niet zo moeilijk.

Bij het diner neem ik plaats naast een jonge gast. Hij is blijkbaar goed voorbereid want zijn eerste woorden tegen mij zijn:

Wat is jouw doel voor vanavond?

Oh.
Moest ik een doel hebben dan? Heb ik iets gemist?

Ik wil me niet laten kennen dus bijdehand antwoord ik: ‘ik heb geen doel voor vanavond, maar over vijf jaar wil ik mijn eigen TEDx-talk geven. Dat is mijn doel.’

Nu heb ik zijn volle aandacht. We kletsen geanimeerd en stellen scherpe vragen. Maarten stelt me vol enthousiasme voor aan zijn vriendin Vanessa en die avond besluiten we sparringsbuddies te worden.

Hoe ga je het doel behalen?

We spreken af om af en toe te sparren over onze onderneming, om te delen over onze persoonlijke ontwikkelingen en nieuwste inzichten. Heel inspirerend, alleen wat ik niet wist is dat Maarten erg van doelen stellen én halen houdt. Dus (bijna) elke keer dat we elkaar zagen vroeg hij wel een keer:

Hoe staat het met je TED-talk?
Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen?
Je weet dat je nog 4,5 jaar hebt hè?

Ik heb zelfs het boek How to speak like TED van Maarten en Vanessa gekregen, een heel attent cadeau.

Het onderwerp van de talk

In 2015 zag mijn leven er ongeveer zo uit: ik was net gestart als ondernemer en om rond te komen had ik nog een bijbaan als receptioniste. Maar ik noemde mijzelf vooral opruimcoach: ik hielp mensen met het opruimen van hun kasten. Samen met mijn toenmalige vriend woonde ik in een fijn huisje achter de boulevard van Scheveningen.

Dat ik iets belangrijks te vertellen had, wist ik al wel. Waarschijnlijk iets in de richting van minimalisme, opruimen en lichter leven. Dat is de reden dat ik ondertussen Thuis zonder huis heb geschreven.

Maar waar mijn TED-talk precies over zou gaan, daar had ik nog geen idee van.

Wat ik deed om dichter bij mijn doel te komen? Ik las uiteraard het boek. Verder gaf ik af en toe een lezing of workshop en oefende het spreken voor een steeds groter publiek. Maar verder kon ik Maarten geen grootse ontwikkelingen vertellen.

Januari 2017

Hoe staat het met je TED-talk?
Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen?
Je weet dat je nog 3,5 jaar hebt hè?

Helaas… ik kon geen enkele praktische vordering vertellen. Ondertussen was mijn leven behoorlijk veranderd: ik had huis en haard verlaten en leefde nu als huisoppas.

Lees hier het e-book over hoe het huisoppassen voor mij werkt

Het werk als opruimcoach stond op een laag pitje en ik maakte plannen om naar the School for the Work van Byron Katie te gaan. Het enige antwoord wat ik op Maarten’s bekende vragen kon geven was: ‘Ik leef momenteel de inhoud van mijn TED-talk’.

September 2018

Ondertussen is mijn boek uitgebracht. Ik geef af en toe een lezing over mijn levensstijl en mijn verhaal, meestal voor een klein publiek, in intieme setting.

Ik ben TED zeker niet vergeten en ben blij als ik online een oproep voor TEDx Amstelveen tegenkom. Ik schrijf me in en van de tachtig aanmeldingen ben ik samen met vijftien anderen door naar de pitchronde.

Ik mag pitchen voor TEDx

Er wordt me een coach toegewezen en we werken samen aan mijn idea worth spreading. Zoals het een goede coach betaamt stelt hij moeilijke vragen. Ik blijf maar in rondjes praten en kom niet bij de kern van mijn verhaal. Uiteindelijk heeft mijn pitch ongeveer de volgende strekking:

De definitie van rijkdom is aan het verschuiven. Eerst had je rijkdom nodig om je vrijheid te permitteren.
Ik bewijs dat je geen financiële rijkdom meer nodig hebt om vrij te kunnen zijn.
Wat voor waarde geef je aan je tijd?
Wat voor levenswaarde geeft je inkomen jou?

Door erachter te komen wat je nodig hebt, kun je je rijkdom vergroten zonder dat je 1 euro meer gaat verdienen.

… en ik word afgewezen

Op dat moment natuurlijk ontzettend jammer, maar nog geen twee weken later (na de coaching van Raymond, lees hier over deze periode van ingrijpende inzichten) begrijp ik volkomen waarom mijn verhaal nog niet sterk genoeg was. Ik was inderdaad nog niet bij de kernboodschap beland en het ontbreken van een stevige fundering maakte dat het verhaal nog te wankel was.

Ik laat TED even voor wat het is – ik heb tenslotte nog bijna anderhalf jaar om mijn doel te bereiken.

April 2019

Tot ik een email ontvang. Ik lees ‘m pas de volgende dag, omdat de mail in eerste instantie als spam is aangemerkt en in mijn spamfolder terecht is gekomen.

‘I am writing you as a representative of TEDx OTHRegensburg, an independent TEDx event. I have come across you and your lifestyle while searching for potential speakers for our event in May. I am truly inspired by your minimalistic lifestyle and your message of self care. Therefore I would like to invite you to speak at our event under the theme “Take a step beyond” on the 24th of May in Regensburg, Germany.’

Ik stuiter door de kamer, dit klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
Of zou het toch om spam gaan?

Dat blijkt niet zo te zijn. Via Skype vertelt de dame van de organisatie me de ins en outs over het evenement en ook hoe ze me gevonden heeft, namelijk via dit filmpje:

Verschenen maart 2018 op www.1-2-science.com

Er is blijkbaar maar 2 minuut 45 voor nodig om iemand te inspireren en op het idee te brengen om me als spreker uit te nodigen.

Wat betekent dat voor jou?

Heb je iets belangrijks te delen (ik weet dat iedereen dat heeft), laat je horen! Laat de smalltalk achterwege. Wanneer je onbekenden spreekt – en elk wachtmoment op een station of in de rij voor de kassa geeft je die kans – stel eens verrassende vragen en deel jouw verrassende antwoorden.

A workation is the new vacation

Dit korte filmpje is opgenomen op Koh Mook, een miniscuul eilandje in het zuiden van Thailand. Ik zat daar samen met een vriendin te ontbijten, met mijn voeten in het zand en de zee kabbelend op drie meter van ons vandaan.

‘I want to go on a snorkling trip, would you like to join me?’
We raakten aan de praat met een aardige Duitse man. Ik vertelde hem dat ik niet mee zou gaan, omdat ik liever ging werken. Werken terwijl ik op zo’n prachtig bounty eiland verbleef? Ja, mede daardoor voelde ik me geïnspireerd om verder te schrijven aan mijn boek.

And… action!

Hij vroeg verder naar mijn levensstijl en later bleek waar zijn interesse vandaan kwam. Hij werkte op een Duitse universiteit en precies dit semester deed hij een project over minimalisme met de studenten. Hij vroeg of hij ‘in het kader van content creëren, een video interview met mij mocht opnemen?’

Zo gebeurde het dat we de volgende dag direct na het ontbijt – hup, haar in een knot en au naturel – het interview filmden. Een maand later was het gemonteerd en al online te bekijken.

Terug naar de uitnodiging voor TEDx

Uiteraard zeg ik volmondig ja en kan het voorbereiden beginnen: zowel het boeken van de treintickets en hotels, als het schrijven aan mijn verhaal en oefenen van de presentatie.

En laat ik iets belangrijks niet vergeten, ik kan natuurlijk niet zomaar mijn oppashuis onbeheerd achter laten. Gelukkig woon ik hier drie maanden en zijn de huiseigenaren bereid om me mee te denken over een oplossing: hun (schoon)ouders zullen de poes komen ophalen en haar een weekje onder hun hoede nemen, zodat ik met een gerust hart een paar dagen in Duitsland kan zijn.

Wat is het verschil tussen TED en TEDx?

Trouwens, voor degene die zich afvragen wat het verschil is tussen TED en TEDx: TED is de organisatie die jaarlijks events organiseert, waar innovatieve ideeen gedeeld worden. Daar hoort een speciaal format bij en het belangrijkste onderdeel daarvan is dat een talk niet langer dan 18 minuten mag duren. Ik kan je van harte aanbevelen om eens in plaats van een film, een aantal TED-talks te kijken op TED.com.

De term TEDx wordt gebruikt als het format van TED wordt gebruikt door een onafhankelijke organisatie, die zich daarvoor aan strenge regels moet houden. Zo zijn er TEDx events georganiseerd in steden, op universiteiten of zelfs in gevangenissen. Waar ik nu zal spreken is TEDx OTHRegensburg – voor en door de studenten van de hogeschool en universiteit van Regensburg.

Op zoek naar de kern van mijn verhaal

Afgelopen oktober had ik de kern van mijn verhaal nog niet te pakken. En dat is eerlijk gezegd in de tussentijd nog niet veranderd.

Dat verklaart mijn grote onrust. Ik weet dat mijn verhaal de moeite waard is – ook zonder diepzinnige kern. Maar TED gaat om ideas worth spreading. Ik wil zo graag een pakkend idee de wereld in brengen. En diep van binnen weet ik dat ik er nog niet de vinger op kan leggen waar mijn levensstijl werkelijk om gaat.

Dat is wat nu prioriteit heeft.

Ik beweeg, zonder te weten waar naartoe precies

Ik lig soms uren wakker en maak nachtelijke notities met mijn voicerecorder.
Ik vraag vriendinnen om hulp en nodig mensen uit voor een try-out.
Ik schrijf en schrap en schrijf in de tekst van mijn concept-talk.

Tot ik koffie drink met Lotte. Lotte is radio documentairemaker en dus een expert in het vertellen van verhalen. Nadat ik heb uitgelegd welke belangrijke momenten in mijn leven sowieso terug moeten komen in mijn verhaal, noemt zij het magische woord: verlies.

Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien…

JA! Dat is waar alles in mijn verhaal om draait – het is de essentie van waarom ik doe wat ik doe.

Die dag kan ik niet stoppen met schrijven, ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Ik heb nog tweeënhalve week tot de big day, wat ben ik blij dat ik eindelijk de kern te pakken heb.

In een volgend blog zal ik dieper op ‘verlies’ ingaan, voor nu gebruik ik een quote van Byron Katie om te verwoorden wat verlies met huisoppassen, minimalisme en vrijheid te maken heeft.

For me the word monk doesn’t describe someone who has entered a monastery. It’s an honest description of everyone – of me and also of you. To my mind, a true monk is someone who understands that there is no self to protect or defend. He’s someone who knows that he doesn’t have a specific home, so he’s at home everywhere
Byron Katie – A mind at home with itself

De week van de TEDx-talk

Aan het begin van de week reis ik na een overnachting in Würzburg af naar Regensburg in Oost-Beieren. De zon schijnt en ik geniet van de heerlijke Duitse törte en gemüsepflanzerl. Ik wandel langs de Donau, lees een boek in rustige koffietentjes en ik klets met de mensen die ik onderweg tegenkom.

Tijdens het diner op donderdag ontmoet ik de andere sprekers en de ongeveer twintig studenten die het event organiseren. De sfeer is uitgelaten en tegelijk wat gespannen. Tijdens de rondleiding vertelt de leider van de groep dat het organiseren van dit event voor de studenten een mooie manier is om te leren omgaan met Big Personalities.

Ik glimlach om zijn uitleg en probeer een beeld te vormen van hoe de jongens en meisjes in de leeftijd van 19 – 25 jaar, mij zien. Grappig hoe dat beeld waarschijnlijk vooral gevormd wordt door verwachtingen en projecties en eigenlijk weinig met mij te maken heeft.

Vrijdag, the big day

Tijdens de soundcheck, het oefenloopje op het podium en het omkleden voel ik me relaxed, tot het moment dat het publiek binnendruppelt in de zaal. Mijn hartslag gaat omhoog en ik val stil, geen zin meer in smalltalk.

De jongen van de techniek doet mijn microfoon om, ik word aangekondigd en ik vol adrenaline loop ik mijn moment of fame tegemoet. Wat heerlijk om mijn verhaal te kunnen vertellen. Grappig ook dat ik er nu ik terugkijk weinig meer van weet, zo snel vliegt het voorbij.

Dus. Om de vragen van Maarten er voor een laatste keer bij te nemen:

Hoe staat het nu met je TEDx -talk?

Goed, ik heb mijn Tedx-talk naar tevredenheid voor het voetlicht gebracht. Heb veel complimenten ontvangen en (zo hoorde ik later) een aantal luisteraars tranen in hun ogen gegeven met mijn verhaal.

Spreken voelt naast schrijven als een ideale manier om mijn verhaal te delen. Elke keer dat ik mijn verhaal vertel zijn luisteraars geraakt, iedereen op een andere manier. De een gaat naar huis met inspiratie over minimalisme, een ander voelt weerstand en weer een ander heeft hét antwoord gevonden op een levensvraag.

Wat heb je gedaan om dichter bij je doel te komen?

Voornamelijk ‘gewoon’ mijn leven geleefd. Elke keer keuzes gemaakt vanuit mijn hart. Dat hebben anderen gevoeld en op deze manier zijn TED en ik zonder al teveel moeite en op precies het juiste moment nader tot elkaar gekomen.

Je weet dat je nog 1 jaar en 2 maanden hebt hè?

Ja! Wie weet kan ik er nog een in een ander buitenland doen. En kan ik mijn verhaal op andere evenementen vertellen, tijdens netwerkbijeenkomsten, huiskamerlezingen, festivals, trainingsdagen en in boekwinkels. Ik ben benieuwd!

Dankjewel Maarten en Vanessa, voor jullie vasthoudendheid, interesse en support.

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Vijf dagen vasten: waarom en hoe?

Door Iris Schlagwein

Vasten wordt in bijna alle spirituele tradities gebruikt als middel om tot inzicht te komen. Christenen hebben onlangs hun vastenperiode tussen carnaval en Pasen afgesloten, voor moslims begint de Ramadan bijna en ook in de Ayurveda is vasten een belangrijk onderdeel van reiniging en heling. Hoewel ik me niet verbind aan een specifieke traditie, was ik benieuwd hoe ik niet-eten zou ervaren.

Ik deel graag mijn ervaring

Na een periode van schijnbare stilstand betekent de lente groei en nieuw leven. Het is de ideale tijd om je zowel fysiek als mentaal te reinigen, je huidige situatie te onderzoeken en nieuwe inzichten op te doen. Ik deed dat door vijf dagen te vasten en in dit blog deel ik graag mijn ervaring.

Verwacht geen feiten uit wetenschappelijke onderzoeken, geen ’10 tips om… ‘ en geen verhalen over de gezondheidsvoordelen van vasten – daar staat het wereldwijde web al vol mee. Wat er nog niet op staat is mijn overwegingen en ervaring, dus laat ik die vooral wél delen.

Waarom wilde ik vasten?

Ik wilde dit graag om meerdere redenen doen: om mijn persoonlijke grenzen en concepten te onderzoeken, voor fysieke reiniging na de winter en om ruimte te maken voor spirituele groei. Eerdere ervaringen met niet-eten waren me goed bevallen, waardoor dit een logische vervolgstap was.

There’s a hidden sweetness
in the stomach’s emptiness.
We are lutes, no more, no less.
If the sound box is stuffed
full of anything, no music.
If the brain and the belly
are burning clean with fasting,
every moment a new song
comes out of the fire.
The fog clears, and a new
energy makes you run up the
steps in front of you.
– Rumi

Is het niet een nogal extreme aanpak?

Een vriendin noemde me ooit extreem – ze zei het liefdevol. Ik kon het me niet voorstellen. Ik, de girl-next-door die tot vervelens toe overal over nadenkt en bewuste keuzes maakt, extreem? Maar langzamerhand begin ik haar omschrijving te begrijpen, hoewel ik het zelf eerder vastberaden of grondig noem. Misschien ben ík niet extreem, maar zijn mijn daden dat wel.

Gezondheid: is vasten gevaarlijk?

“Vandaag de dag is het een stuk gemakkelijker zich dood te eten dan te verhongeren, al is dat duizenden jaren anders geweest.” Rudiger Dahlke – Bewust vasten

Vijf dagen niet eten wordt door de meeste mensen als zeer ongezond of zelfs onmogelijk gezien. Maar, het lijf kan meer aan dan je denkt – ik denk dat elke moeder dat kan bevestigen. Hoewel ik zelf geen bevalling heb meegemaakt, heb ik wel een ander persoonlijk voorbeeld van waar het lijf toe in staat is.

Ik heb de ervaring van zes weken alleen maar over de grond kunnen kruipen, hallucinerend van de morfine. Daarna nog maandenlang amper kunnen lopen, liggen of zitten, door de immense zenuwpijn van een hernia. Toch rende ik drie jaar later een obstacle run van 14 km door mul zand, als een van de fittere deelnemers van mijn groep.

Het lichaam wil overleven

Je kunt meer dan je denkt en dat geldt ook voor energie en voeding. Het lichaam heeft allerlei ingebouwde mechanismen om zichzelf te reinigen, te blijven voorzien van brandstof en te helen.

Hoe het precies werkt mag een expert je uitleggen, maar zoals ik het begrijp heeft dat helingsproces te maken met toxines die opgeslagen zitten in vetcellen. De vetcellen worden verbrand om het lichaam brandstof te geven en daarbij komen de opgeslagen toxines vrij. Deze worden verwerkt en afgevoerd en dat zorgt voor reiniging van je lijf.

Mijn eerdere ervaringen met vasten

Ik had al eerder af en toe een dag gevast. Voor mij houdt dat in: na het avondeten niet meer eten, slapen, een dag niet eten, slapen en het eerste maal is het ontbijt. Ook heb ik twee keer twee dagen gevast (na het avondeten niet meer eten, tot 48 uur later weer een volgend (licht) avondmaal), beide met hele andere ervaringen.

Vasten tijdens een meditatieretreat in Thailand

Bewust veel minder eten dan normaal heb ik kunnen uitproberen tijdens een zevendaagse silent meditation retreat in Thailand, vorig jaar. We kregen daar twee maaltijden per dag: ontbijt om 07.30 uur en lunch om 11.00 uur. Om 18.00 uur kreeg je een kopje thee met suiker, verder dronken we alleen water.

De maaltijden waren vegetarisch en bestonden uit wat de monniken die ochtend hadden gekregen in ruil voor een zegening. Dat verschilde nogal, soms was het bijvoorbeeld rijst met gekookte komkommer en bouillon – niet per se een maaltijd waar je lang op kunt teren. Aan de andere kant was dat ook niet nodig, we mediteerden de hele dag en verbruikten dus weinig energie.

Intermittent fasting

Een andere vorm van minder eten heb ik in januari en februari van dit jaar geprobeerd: intermittent fasting (IF). IF kun je in vele soorten en maten doen, ik koos voor de versie 16-8. Dat betekent dat je per dag in een tijdsframe van acht uur kunt eten, de overige zestien uur eet je niet. Voor mij werkte eten tussen 11 en 19 uur het beste.

IF heeft veel gezondheidsvoordelen, maar de keerzijde is dat het ‘eten binnen de tijd’ een obsessie wordt. Desondanks is IF me goed bevallen, waarschijnlijk omdat het goed paste binnen mijn rustige levensstijl die maanden. Het gaf me helderheid en structuur en kostte me geen moeite.

In Thuis zonder huis lees je hoe mijn gedachten over eten en mijn eetpatroon veranderde.

Mentale voorbereiding en support

De eerder opgedane ervaringen met minder eten of niet-eten waren zeker nuttig, maar een een goede voorbereiding was nog steeds belangrijk. Ik heb me ingelezen om op de hoogte te zijn van mogelijke obstakels en hoe die te overwinnen. Het boek ‘Bewust vasten’ geschreven door Rudiger Dahlke gaf zowel praktische informatie als inspiratie over de spirituele kant van vasten.

Mentale support kwam verder nog van een vriendin die orthomoleculair therapeut is. En ik kon mijn ervaringen delen met twee Engelse vrienden waarmee ik had afgesproken om in exact dezelfde vijf dagen te vasten. In een appgroep moedigden we elkaar aan, heel motiverend om het gevoel te hebben met een gezamenlijke missie bezig te zijn.

Praktische voorbereiding

Ik zag de vijf dagen niet-eten als een tijd van rust en bezinning. Van stilte, naar binnen keren en openen voor innerlijke wijsheid. Voor heling en spirituele groei. Daar passen geen verplichtingen en werk bij, dus ik zorgde voor een hele lege agenda tijdens de vijf vastendagen plus ongeveer vijf dagen daarna.

Mijn persoonlijke ‘regels’ van het vasten

Sportvasten, sapvasten, citroensapvasten, dry fasting: er bestaan tientallen manieren om het vasten aan te pakken. Iedereen is anders en maakt zijn eigen passende regels. Voor mij waren die:

Van tevoren niet extra eten om een reserve op te bouwen.
Drinken: water, kruidenthee zoals kamille, cranberry of brandnetel.
Ik heb van nature een lage bloeddruk dus ik liet de optie open om kokoswater of bouillon te drinken wanneer ik me te slap zou voelen

Vertragen, rust en ruimte

Ok. Mijn intentie was duidelijk, mentaal en praktisch was ik goed voorbereid. Wat heb ik tijdens het vasten zelf beleefd?

Ik hield veel tijd over, omdat ik niet hoefde te koken en te eten. Dat gaf rust en ruimte voor bezinning: schrijven, mediteren, wandelen en gewoon zijn. Ik heb me niet verveeld en heb in alle opzichten kunnen vertragen.
De leegte in mijn maag voelde niet vervelend. Ik heb zelfs bijna geen hongergevoel gehad. Ik denk omdat de motivatie zo sterk was dat ik gewoon de knop omzette: eten was geen optie. Anderen zien eten of eten ruiken deed me niets.
De ruimte en het niets-hoeven vond ik heel prettig. Het gaf me een natuurlijke focus op het huidige moment. Het gaf me alle rust om uit te zoomen van de dagelijkse bezigheden en aanwezig te zijn bij elke sensatie. Die sensaties kon ik zonder oordeel bezien en accepteren.

Lees hier een uitgebreid verslag van dag tot dag

Fysieke sensaties tijdens de vijf dagen vasten

Het is logisch dat je van alles gaat voelen, écht voelen, wanneer je niet eet. Er is een veel grotere focus op het lijf. Ironisch, want die focus is er gek genoeg minder als we er van alles in stoppen en hij gewoon zijn verteer-werk doet.

Zintuigen

Ik merkte al op dag twee een enorme verhoogde zintuiglijke waarneming. Wandelen op straat zorgde voor constante geurexplosies door de struiken vol bloesem. Mijn tastzin was extra gevoelig, waardoor in bad gaan of douchen nog fijner voelde dan normaal. Ook muziek luisteren zorgde voor een intense ervaring. Het geluid kwam niet van een kant zoals normaal, maar ik leek erin op te gaan en zelf onderdeel van het geluid te zijn.

Kou

Ik had het het grootste deel van de tijd koud. Zonder aanvoer van energie schakelt je lijf blijkbaar over op een minimumtemperatuur. Met truien, dekentjes en een dagelijks warm bad was het goed te doen, ook de hete thee was prettig.

Kramp

Ik had soms lichte spiertrekkingen en kramp in mijn kuiten en billen. Op dag vier en vijf heb ik daarom een half glas kokoswater gedronken, dat hielp wel iets.

Lage bloeddruk

Ik voelde me vaak flauw of een beetje duizelig. Even snel de trap oplopen was er niet bij. Al-les lang-zaam. Tijdens mijn dagelijkse wandeling werd ik aan alle kanten ingehaald – nog net niet door een bejaarde met rollator maar het scheelde niet veel. Ik heb biologische groentebouillon gedronken om me wat op te peppen, maar ik werd er alleen maar misselijk van.

Ik heb deze lichamelijke ongemakken niet als vervelend ervaren, ik wist dat ze zouden komen en wat de oorzaak was. Daarnaast zag ik het als oefening in overgave en uitdaging om goed te luisteren naar de signalen en behoeften van mijn lichaam.

Fysieke detox

De afvoer van gifstoffen is tijdens het vasten heel belangrijk, daarom heb ik ontzettend veel gedronken. Ik merkte dat mijn zweet erg stonk en dat ik meer last van puistjes kreeg – verhalen over ontlasting laat ik voor nu maar even. Zes dagen na de laatste vastendag ben ik naar de sauna gegaan zodat ik de laatste afvalstoffen eruit kon zweten.

Terug naar een normaal eetpatroon

Het weer opbouwen van je eetpatroon is het belangrijkste onderdeel van het vasten. De spijsvertering heeft compleet stil gelegen dus bepaalde enzymen ontbreken in je maag en darmen en moeten weer aangemaakt worden. Ik ben uitgegaan van een opbouwtijd van ten minste tien dagen. Na die tien dagen at ik weer hetzelfde soort voedsel als voor het vasten. Het lastigste vond ik het vinden van een goede balans. Het was best even zoeken naar wat te eten, hoeveel en wanneer.

Ook proberen? Begin met één dag

Als je nog helemaal geen ervaring met vasten hebt, maar je bent wel nieuwsgierig, leg jezelf dan niet meteen vijf dagen niet eten op. Probeer eerst één dag niets te eten. Goede vriend Raymond kreeg het idee van vasten vanuit verschillende hoeken op zijn pad en werd enthousiast van mijn verhaal. Hij vastte één dag en zei daarover:

“Het valt reuze mee en het is interessant wat er allemaal in me gebeurt. Ik had veel meer tijd over en veel inspiratie om te schrijven. Oh en iets heel fascinerends gebeurde! Ik werd altijd tussen 9 en 10 wakker en vanochtend werd ik om 7 uur wakker, klaarwakker en uitgerust. Dat zegt echt veel: dat ik óf niet goed eet, óf teveel eet, óf dat er meer winst te boeken is in hoe ik me voel. Het was een mooie ervaring en ik ga het binnenkort nog een keer doen, als een soort sabbath.”
– lifecoach Raymond Zijderhand

Wat is er veranderd?

Ik kies nu zoveel mogelijk voor biologisch eten. Hoewel ik geen geld over heb, heb ik er wel geld voor over. Jammer voor de portemonnee, mijn lijf is belangrijker. In een biologische broccoli zitten nu eenmaal zoveel meer voedingsstoffen dan in een ‘gewone’ broccoli. Daar zou ik er bij wijze van spreken vijf van moeten eten om dezelfde vitaminen en mineralen binnen te krijgen. Ik kies bewust waar ik mijn lijf mee voed. Nog steeds geniet ik van een lekkere koek of een ijsje op z’n tijd, maar bewuster dan ik deed.

Van rationeel naar intuïtief eten

Ik eet niet meer uit gewoonte of ‘op de klok’, maar wanneer ik er behoefte aan heb.
Niet meer de porties zoals ik ze gewend ben, maar waar ik behoefte aan heb.
Niet meer wat betaalbaar is, maar waar ik behoefte aan heb.

Dit voelt veel lichter en meer bevredigend. Hoewel ik al heel bewust at, heeft het vasten me toch weer een verdieping opgeleverd. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en ben van plan het in de herfst weer te doen.

Lees meer over mijn persoonlijke inzichten in het blog: Vijf dagen vasten als middel voor bewustzijnsgroei

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Ben ik zoekende of hou ik van verandering?

Door Iris Schlagwein

Veel zien, doen en leren = veel verandering

Sinds ik bijna drie jaar geleden mijn leven omgooide, ben ik naar een hogere versnelling geschakeld. Dat viel mijn oudste vriendin ook op: “Jeetje, wat gebeurt er veel in jouw leven. Ben je zoekende of geniet je juist van al die verandering?”
Ik noem haar mijn oudste vriendin omdat ik haar van al mijn vriendinnen het langste ken, namelijk vanaf dat ik 11 jaar was. Omdat we elkaar maar een of twee keer per jaar zien, is het logisch dat we altijd veel te bespreken hebben. Maar deze keer wist ik bijna niet waar te beginnen…

Een terugblik kan echt niet meer. Of toch?

Januari is al volle bak aan de gang en dat betekent dat het nu toch wel klaar is met de nieuwjaarsborrels, 2018-lijstjes en terugblikken. Maar mocht je geen idee hebben van mijn roerige 2018… het was het jaar waarin ik:

een boek schreef en uitbracht
van alles deed om mijn boek te promoten, kijk maar
als huisoppas woonde in Leiden (3x), Amsterdam (2x), Almere, Den Haag (3x), Brugge, Noordwijk, Arnhem, Delft, Wassenaar (2x) en Scheveningen
en reisde door Thailand, België, Italië, Spanje en Frankrijk.
Ben heel dankbaar voor degenen die onderdeel waren van dit mooie avontuur!

Ben ik zoekende?

Kortom, er gebeurt nogal veel. Dus… ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen?

Ja, ik ben zoekende. Maar niet zoals een verdwaalde persoon die met de ziel onder de arm zoekende is wat toch allemaal het nut is van dit vermoeiende leven.

Ja, ik hóu echt van al die veranderingen. Ik ben eerder zoekend als een kind dat op onderzoek uitgaat. In plaats van alles tot in de puntjes te plannen, laat ik ruimte open en ben ik bereid om vaststaande zaken rigoureus om te gooien. Als een ware taoïst geef ik me over aan de stroom van het leven. Hoe dat er ongeveer uitziet? Ik zal een beeld schetsen van de laatste paar weken van 2018, want in die tijd is er bijna evenveel gebeurd als in een jaar zou kunnen gebeuren. (Lieve oudste vriendin, lees je mee?)

Een tegenvaller opent deuren

Begin november zou ik meditatieles geven bij een yoga- en meditatieretraite in Friesland. Dat dit niet door ging, was de katalysator van een periode van Grote Ontwikkelingen. Een tegenvaller of vervelend nieuws heeft altijd een keerzijde. Als je daarvoor openstaat, zie je dat eigenlijk niets verkeerd of vervelend is. Zo ook in dit geval.

Ik zou een aantal dagen voor en na het retraiteweekend in Friesland verblijven, voordat ik in Amsterdam weer een oppas-adres had. Maar omdat de retraite niet door ging had ik een aantal dagen ‘vrij’. Geen onderdak, maar ook niet de verplichting om op een huis te passen.

Dus, wat zou ik eens doen met dit weekje dakloos zijn? Ik begon al te fantaseren… Ik kon een last-minute naar de zon boeken. Of een week bij mijn moeder of een vriendin logeren. Of lekker alleen een midweek in een vakantiehuisje in een Nederlands bos doorbrengen?

Verrassing: op naar Valencia!

Het werd niets van dit alles, want goede vriend en coach Raymond Zijderhand plaatste een bericht op Facebook:

Zondag vertrek ik met de auto vanuit Valencia naar Nederland. Ik ga onze vertrouwde Nissan in Nederland brengen en een camper ophalen. Dit maakt dus dat ik vanaf komende week 4 dagen on the road naar Nederland ben. Ik wil dit heel graag samen met iemand doen die 1 op 1 gecoached wil worden onderweg. Zo kan er iemand getransformeerd worden en ik tegelijkertijd mijn passie leven.

So, who is in for something like this? Doorbraken, transformatie, oefeningen, jezelf echt leren kennen, je passie ontdekken, mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen! Wie wil uitpluggen uit zijn of haar ‘normale’ leven en van Valencia tot Nederland met mij roadtrippen?

Je kunt je voorstellen dat ik direct een JA voelde! Ik belde Raymond om af te spreken, boekte mijn ticket en nog geen 48 uur later zat ik in het vliegtuig naar Spanje.

Reis naar mijn hart

Een hele zaterdag had ik de tijd om Valencia te bekijken en op zondagochtend vroeg stond Ray met de auto voor mijn hostel. De reis kon beginnen.

Raymond daagde me uit om mijn hart te openen en te luisteren naar wat het me allemaal vertelde. Dat was hard nodig, want mijn verstand was de laatste tijd teveel aan het woord geweest. De overtuiging ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ hield me tegen om te groeien. Ik paste me aan aan wat normaal gevonden wordt, aan wat mijn omgeving van mij kent.

Ik kon de overtuiging loslaten en hierdoor werd duidelijk dat verdergaan met Ruim Je Leven Op niet meer bij me paste. Drie jaar geleden startte ik als ondernemer en in deze tijd heb ik zelf een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Maar dit niet echt doorgevoerd in mijn bedrijf, waardoor de inhoud niet meer klopte met wat ik de wereld te brengen heb. Tja, zo logisch eigenlijk.

‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ – Johan Cruijff

Bedrijfsplannen omgooien… what’s next?

Toen ik eenmaal in mijn hart voelde dat het klopte om met Ruim Je Leven Op te stoppen, kon ik er niet meer onderuit. Ik ging geen online cursus over opruimen meer geven, geen blogs over minimalisme meer schrijven of dames met overvolle kasten naar een lichter leven coachen.

Maar ik had nog niets nieuws? Geen nieuw plan, geen nieuwe richting. Beetje dom om dan zomaar alles stop te zetten?

Ik voel een diep vertrouwen dat er wel iets nieuws zal komen. Het besluit om te stoppen was geen rationele beslissing, meer een weten. Dan kán ik er natuurlijk in mijn hoofd lang tegen blijven vechten, of zaken toch half blijven doen, maar uiteindelijk wint het hart toch. Ik heb geleerd daarop te vertrouwen en een moeilijke keuze is daardoor helemaal niet moeilijk meer. Dus hop, knop om en actie.

verandering — Tussendoor duikjes nemen in de frisse Franse zee om alle ballast van me af te laten spoelen

Ook in mijn relatie verandert er iets

Tijdens de coachingsoefeningen werd duidelijk waar ik afstand van moest nemen, om werkelijk mijn hart te volgen. Dus was het niet heel gek dat ik tijdens deze vier dagen ook helder inzicht kreeg in mijn relatie. Ik had al een tijdje dingen goed gepraat. Ik was om de goede vrede te bewaren akkoord gegaan met zaken waar ik diep van binnen niet akkoord mee wilde gaan. Oeps.

Geen wonder dat dingen niet lekker stroomden, dat bijvoorbeeld de yoga- en meditatieretraite in Friesland niet doorging. Geen wonder dat er in mijn relatie al een tijd veel minder verbinding te voelen was. Het was hoog tijd dat ik liet horen wat ík wilde en belangrijk vond.

Toen ik terug in Nederland was en dat daadwerkelijk begon te doen, niet alleen tegen mijn vriend maar tegen iedereen, merkte ik hoe hoog die nood eigenlijk was. Mezelf kleiner maken, daar was ik he-le-maal klaar mee. Ik wilde groots en meeslepend! Niet voor niets dit de theme-song van de roadtrip:

De roadtrip dwars door Spanje, Frankrijk en België, zorgde inderdaad voor een grote transformatie. En mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen? Check!

Ervaren op zielsniveau

Op hartsniveau had ik tijdens de roadtrip-coaching veel geleerd. Nu was het zaak om met dit gevoel in verbinding te blijven. Hoe kon dat beter dan een reis naar de ziel, om de geleerde lessen ook op zielsniveau te ervaren. Begin december, precies vier weken na de trip naar Valencia, zou ik deelnemen aan een Ayahuasca-ceremonie.

“Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind, zowel man als vrouw, de observer en de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.”
Lees hier verder over mijn ervaring

Deze ceremonie gaf me de ervaring dat ik helemaal compleet ben – en dan bedoel ik niet het weten, maar het echt voelen. Ik ben een perfect wezen waar alle wijsheid en alle liefde al in zit. Dit was tijdens de ceremonie, maar de impact ging veel verder.

Einde van een cirkel

Ik kan nog geen woorden geven aan het waarom en hoe, maar de uitkomst was dat ik inzag en helder voelde dat mijn relatie ‘klaar’ was. Dat het samenzijn met die geweldig lieve man zijn doel gediend had. Ik had mijn lessen van hem geleerd en moest nu verder. Niet eerder heb ik meegemaakt dat een relatie zo liefdevol, vol begrip en openheid, eindigde.

Alles verloopt in cirkels, dezelfde golven komen telkens terug. Nu voelde ik heel duidelijk dat er een cirkel rond was gemaakt, dus ik nam rustig de tijd om alles te verwerken. In mijn oppashuizen in Den Haag en Wassenaar, in de laatste twee weken van het jaar, was het tijd voor ultieme zelfzorg. Voldoende lichaamsbeweging, duikjes in de zee, weinig schermtijd, gezonde voeding en inspirerend leesvoer: de rust was wedergekeerd.

En dat allemaal in acht weken tijd

Je ziet, in acht weken tijd kan er veel gebeuren. Zo’n grote verandering is niet voor iedereen wenselijk, daar ben ik me van bewust. Het is een ander verhaal als je het gevoel hebt vast te zitten in je huidige situatie. Als je al jaren in hetzelfde kringetje ronddraait en daar klaar mee bent. In dat geval kan het een opluchting zijn om te weten dat alles verandert. Maar… dan moet er wel ruimte voor zijn – voordat het je opgelegd wordt in de vorm van een crisis.

In hoeverre gun jij jezelf die ruimte? Zijn er genoeg lege dagen in je agenda, waarin je je kunt overgeven aan waar je behoefte aan hebt?

Dus. Ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen?
Alles wat leeft, verandert. Ik dus ook and I love it.

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk

Door Iris Schlagwein

Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.

Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.

Wat was de blokkade?

Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.

Mijn mening geven of me inhouden?

De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.

Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid

Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.

Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.

Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh

Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?

Jong geleerd, oud gedaan

Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.

Wat er thuis speelde? Je leest het in Thuis zonder huis.

Zichtbaarheid als ondernemer

Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.

Je snapt het probleem.

De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?

Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden

Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.

De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.

Lees meer over mijn ervaring met Ayahuasca

Wat is er veranderd?

De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.

Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.

Mijn plek innemen en mijn stem laten horen

Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.

Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.

Lees hier over het zowel het innerlijke als praktische proces van zelf een boek schrijven

Je plek niet innemen zorgt voor… een ramp

De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.

You are your father’s daughter
Stubbornness and pride
Mind what he says but remember
You may hear a voice inside
And if the voice starts to whisper
To follow the farthest star
Moana, that voice inside is
Who you are
Fragment uit Where you are – Moana

In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?

Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding

Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.

In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.

Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!

Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca

Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.

Wat is jouw missie?

Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.

Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.

Ik moet mijn stem laten horen. Punt.

Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.

Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!

headerfoto: Nina Olivari Fotografie

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Hoe ik leerde omgaan met pijn

Door Iris Schlagwein

Wat als doorgaan niet de oplossing is?

Het liefst gaan we allemaal als ware hoogvliegers door het leven; vol energie en een inspiratiebron voor anderen. Maar soms loopt het even anders en heb je een off-day. Geen probleem, kan gebeuren. Maar wat als dit vaker voorkomt dan je wilt toegeven?

Het is gemakkelijk om je groot te houden. Gewoon even doorbijten. Wat zullen anderen van je denken? De angst om veroordeeld te worden is groot. Als het niet door anderen is, dan wel door jezelf. Het stemmetje in je hoofd roept: ja maar ik moet dit, ik zou dat en wat als…

Je voelt al aan dat altijd maar doorgaan niet de oplossing is. Gaat het over een vriend, zou je adviseren: doe even rustig aan. Maar als het over jou zelf gaat is de oplossing soms moeilijk te zien. Probeer je kwetsbaar op te stellen en zie hoe krachtig dat is. Ik moest een stapje terug doen, om dit te kunnen begrijpen. Of, ik kan beter zeggen; ik kon tijdelijk geen enkele stap meer zetten.

Pijn in vele soorten en maten

Scherpe pijn als je je kleine teen stoot, de altijd aanwezige pijn van het verlies van een geliefde. Tijdelijke pijn die ontstaat als je op een blauwe plek drukt, of de pijn van afgewezen worden.

Zowel fysieke als emotionele pijn ontstaat in het hoofd. Ervaar je pijn als je slaapt? Nee, je wordt er pas ‘bewust’ van als je wakker bent. Emotionele pijn willen we liever niet ervaren, dus die stoppen we (onbewust) weg. De kans is groot dat het toch tot uiting komt, namelijk in je lijf.

Al vroeg in mijn leven voelde ik de emotionele pijn van het verliezen van een dierbare. Mijn vader overleed aan een hartziekte, hij werd 49 jaar. Als kind wist ik dat hij ziek was, maar dat hij écht dood kon gaan had ik nooit gedacht. Die pijn kon ik op dat moment niet toelaten, ik was de oudste en moest de ‘wijste’ zijn, want mijn moeder, zusje en broertje stortten in. Ik ging door. Goede cijfers, een druk sociaal leven en veel sporten. Met mij gaat het goed. Ik ben sterk. Ik red me wel!

Het lichaam liegt niet

Op 24-jarige leeftijd werd ik ‘geveld’ door een hernia. Zo ernstig dat ik wekenlang niet kon lopen, liggen of zitten, alleen maar kruipen. Hallucinerend van de morfine kropen de dagen voorbij, elke minuut van de dag had ik pijn. Soms legde ik een kokendhete kruik op mijn rug, er was nog maandenlang een verbrande plek te zien. Liever de pijn van de hitte op mijn huid dan de inwendige, stekende zenuwpijn tot in mijn tenen.

Na een paar maanden kon ik langzaamaan weer kleine stukken lopen en bewegen. Dat ik een zeer beperkt leven leidde vond ik moeilijk om te laten zien. Ik trok me terug en werkte hard aan mijn herstel. Twee jaar, heel wat pijnstillers en behandelaren later was ik ten einde raad. Ik deed toch alles om ‘beter’ te worden? Regelmatig bewegen, voldoende rust nemen, altijd rekening houden met mijn rugpijn?
Ik deed iets verkeerd, dat was duidelijk.

Wat was mijn denkfout?

Daar kwam ik pas achter toen ik bij een vervangende huisarts om nóg meer pijnstillers kwam vragen. Ze luisterde geduldig naar mijn verhaal. Toen ik klaar was met mijn relaas zei ze rustig: “Kan het kloppen dat je je leven op pauze hebt gezet? Je houdt zoveel rekening met je rugpijn dat het een eigen leven is gaan leiden. Zoek je misschien in de verkeerde hoek?”.

Stilte.

Het rollende geluid van een muntstuk en ja hoor, daar viel het kwartje.

Ik hield me nog steeds altijd sterk! Nooit vertelde ik hoe ik me voelde. Alleen binnen de vier muren van mijn huis gaf ik me over. Alleen mijn vriend zag mijn strijd, maar was niet bij machte om me te helpen. Ik moest het zelf inzien. Ik voedde de pijn met mijn gedachtes. Met mijn angst voor nog meer pijn. Terwijl ik dacht goed bezig te zijn was ik me juist aan het focussen op de pijn en hield me groot. Wat je aandacht geeft, groeit.

Ik kon zo niet doorgaan

Pas na dit inzicht begon ik me open te stellen. Naar mijn moeder, mijn zus, mijn vriendinnen. Waar mijn moeder en zus ruimte gaven aan hun verdriet, toen mijn vader overleed, durfde ik me nu pas kwetsbaar te tonen. Wat een opluchting was het dat ze mij begrepen. Ze wilden juist graag helpen, maar ik liet ze niet toe. Ze spraken uit hoe sterk ze me vonden, hoe moedig. Ik voelde me geliefd, kreeg weer vertrouwen en energie.

Ik heb het zover laten komen dat mijn lijf het overnam. Mijn lijf vertelde me: zo kun je niet langer doorgaan. Ga jij maar even kruipend door het leven, zodat je wel hulp móet aanvaarden. Zodat je er niet meer onderuit komt om je ook eens kwetsbaar te tonen. En de pijn duurde net zo lang totdat ik deze les leerde. De emotionele pijn die ik jarenlang had weggestopt moest ik nu onder ogen zien. Ik kon me niet meer groot houden. Nu ik dit aanging was het echte herstel pas ingezet. Het zal je niet verbazen dat de rugpijn gauw minder werd en een jaar later was ik fitter dan ooit.

Bekijk mijn TEDx-talk over omgaan met verlies

Ware kracht zit in het bekijken van je ‘zwaktes’

Het levert verbinding en vertrouwen op als je je openstelt. Wanneer je je kwetsbaar opstelt, juist bij de mensen bij wie je dat niet gewend bent, openen de mooiste deuren.

Je kunt doorgaan totdat je er letterlijk bij neervalt. Maar ik moedig je aan te luisteren naar de signalen van je lijf. Gespannen schouders, hoofdpijn, keelpijn, verkoudheid, slecht slapen en pijnlijke spieren zijn allemaal tekens dat je even gas terug moet nemen. Verander je mindset tegenover wat jij ziet als zwaktes. Durf ze vanuit een nieuw perspectief te bekijken en onderzoek wat ze over jou zeggen. Waar zit jouw pijn? Heb vertrouwen in de wijsheid van je lichaam. Wanneer je uitzoomt kun je jouw kwetsbaarheid zien als een hele mooie kans.

Meer lezen? In mijn boek Thuis zonder huis ga ik dieper op dit onderwerp in.
Het boek is interessant voor je als jij:

Best gelukkig bent maar toch niet echt tot rust kan komen
Op een punt in je leven bent aangekomen, waar je eigenlijk niet wilt zijn
Elke dag moe opstaat en vaak met tegenzin naar afspraken gaat – ook de leuke
Hoge verwachtingen van jezelf en van anderen hebt
Liever alles zelf oplost in plaats van dat je hulp vraagt
Helemaal klaar bent met vriendschappen en relaties die energie kosten
Meer vertrouwen wil voelen in de keuzes die je maakt

Dit blog verscheen eerder op de website van Haagse Hoogvliegers, een gespecialiseerd trainings- en coachingsbureau. Ze bieden groei-inspiratie, focus en reflectie aan mensen met een rijk bedraad brein die hooggedreven, sensitief, intens levend, leergierig en hartelijk zijn.