ontmoeten

De ogen zijn de ramen van de ziel

[ BLOG ] Een ander lang aankijken, wat doet dat met je? Maakt het je ongemakkelijk of ben je nieuwsgierig? Elkaar bewust langer dan normaal in de ogen kijken, in stilte, is ook bekend als eyegazing of soulgazing, een term vanuit de tantra. Je ogen hebben een hoop te vertellen…

Je ogen kunnen niets verbergen

Elkaar via de ogen ontmoeten, is een bijzondere ervaring om te delen. Er is wel wat moed voor nodig, om je open te durven stellen voor een ander. Soms bots je tegen een muur van afstandelijkheid, want niet iedereen kan het opbrengen zijn hart te openen. Misschien doet het teveel pijn om te voelen wat daar werkelijk speelt.

Maar de beloning als je het toch doet, is groot. Tijdens het kijken valt laag voor laag van je af. Emoties kunnen vrij opkomen en geuit worden, tranen stromen en een glimlach laat zich stralend zien. Het is spannend, omdat je zo kwetsbaar bent, maar uiteindelijk is het fijn om je ware zelf te laten zien. Je mag er zijn, met alles wat er is.

via GIPHY

Verbinding voorbij woorden

Wanneer je iets wilt delen over je liefde voor een ander, over gevoelens van eenheid, vrede of intense pijn, schieten woorden vaak tekort. En als je toch de ‘juiste’ woorden vindt, blijven ze slechts een verwijzing. Eigenlijk is het onmogelijk om met woorden te beschrijven wat er werkelijk in je speelt.

Gelukkig zijn woorden ook magische bouwstenen, waarmee je ‘tussen de regels’ door een gevoel of een sfeer kunt scheppen. Het beste voorbeeld vind ik de Tao Te Ching, waarin Lao Tze al in het eerste vers laat weten dat hij (toch) gaat schrijven over het onnoembare. Mooie paradox.

Tao Te Ching, vers 1:

The Tao that can be told is not the eternal Tao.
The name that can be named is not the eternal name.
The nameless is the beginning of heaven and earth.
The named is the mother of ten thousand things.
Ever desireless, one can see the mystery.
Ever desiring, one can see the manifestations.
These two spring from the same source but differ in name;
this appears as darkness.
Darkness within darkness.
The gate to all mystery.

Tao Te Ching – Lao Tzu – chapter 1 (translation by Gia-fu Feng and Jane English)

Ik voel hier veel waarheid bij, maar om nu elke keer in taoïstische verzen te spreken als ik het onnoembare wil delen?

In dat geval kan het elkaar aankijken een uitkomst zijn, mits beide partijen daarvoor openstaan. Het is fijn om daar een bepaald kader voor te schetsen. In de tantra bijvoorbeeld wordt het gedaan als oefening met begeleiding en een specifieke tijdsduur. Vaak leidt een tantra-leraar je met aanwijzingen door de opdracht, bijvoorbeeld: ‘Keer naar binnen, blijf bij jezelf, als je eraan toe bent richt je je blik omhoog tot je de ander aankijkt’, et cetera.

Je kunt zo’n kader natuurlijk ook zelf bedenken, net als kunstenares Marina Abramovic.

Het onnoembare ervaren

Abramovic keek tijdens haar beroemde werk The artist is present dagenlang honderden bezoekers in de ogen. Mocht je de performance niet kennen, bekijk deze video:

Toen ik dit voor het eerst zag, wilde ik het zelf ervaren. Dus maakte ik in 2011, als onderdeel van mijn afstudeerproject, een video van mijzelf en mijn toenmalige vriend, met dit werk van Abramovic als inspiratiebron. Op de film was te zien hoe mijn vriend en ik elkaar en profil in de ogen keken, een kwartier lang. Ik heb het bestand niet meer, maar ik geloof dat je vooral veel onzekerheid, lachen en focus op de ogen ziet.

We waren niet vrij genoeg, durfden niet écht kwetsbaar te zijn. En misschien is dat ook niet zo vreemd, als je elkaar meteen een kwartier lang aanstaart, met een camera vlakbij je hoofd.

En hoe is dat nu?

Ondertussen vind ik het niet zo eng meer om een ander (of mezelf, ook een optie) lang in de ogen te kijken. Ik stel me makkelijker open en deel via mijn ogen wat er in mijn hart speelt.

Soms gebruik ik het aankijken als oefening tijdens een Privé Transformatiedag, om met een deelnemer even uit het denken te stappen en contact te maken met een dieper weten. Als het de eerste keer is dat iemand zoiets doet, voelt het wat onwennig, maar uiteindelijk wordt het als heel waardevol gezien.

Er is altijd een next level

Tijdens een Privé Transformatiedag initieer ik het zelf – ik besef dat dat meespeelt in het gemak dat ik ervaar. Maar ik leer steeds meer mensen kennen waarmee dit intieme ontmoeten heel natuurlijk ontstaat. Laatst bijvoorbeeld, tijdens een nacht mantra’s zingen. Door het urenlang zingen ontstond er al gauw een warm groepsgevoel met alle deelnemers.

Ik zat vlakbij een man waarmee ik af en toe contact had. Even een deken aangeven of voor elkaar opzij gaan in het kleine keukentje. Het viel me op dat hij me dan kort aanraakte, een hand op mijn rug of arm. Het was comfortabel en zonder lading. Een puur gebaar; ik was welkom en voelde me gezien.

De ogen zijn de ramen van de ziel

Tijdens een van de pauzes later die nacht, stonden we allebei te stretchen op onze plek in de yurt – uren doorbrengen op een meditatiekussen gaat me nog steeds niet makkelijk af. Ik was dicht bij mezelf en voelde heel zuiver wat er ontstond. Of er een glimlach of andere vorm van een uitnodiging was, zou ik je niet kunnen zeggen, in ieder geval volgde een warme omhelzing.

Zonder aankondiging, zonder verwachting.
Vanzelfsprekend.

En dat met een vreemde?

Ja hoor, waarom niet. Hoewel ik toegeef dat het waarschijnlijk wat vreemd is als je de eerste de beste persoon knuffelt die in de supermarkt staat te twijfelen welke kaas hij eens zal kiezen.

De knuffel ging over in elkaar aankijken, nog steeds dicht bij elkaar. En ja, ik vond het af en toe best spannend, vooral toen hij me spiegelde in wat ik met mijn ogen of mond deed. Ik voelde me kwetsbaar en veilig tegelijkertijd.

Voorbij de fysieke realiteit

Zo’n ervaring is krachtig omdat je op een gegeven moment niet meer naar twee ogen kijkt, maar voorbij de fysieke realiteit. Wat daar te zien is? Wat er in jou leeft, herken je in de ander. Is dat liefde, zie je liefde. Je kunt stilte tegenkomen, verdriet of ongemak, het alles of het niets. Wat er ook ontstaat, uiteindelijk kom je altijd jezelf tegen. Het ervaren van je ware zelf, is dat niet waar het allemaal om te doen is?

In zijn ogen zag ik liefde, dankbaarheid en rust. In mijn ogen hetzelfde.

Na deze ontmoeting voelde ik me dankbaar, zacht, energiek, verbonden, sensueel, licht, krachtig. Wie wil dat nou niet ervaren? Stel het eens voor aan je partner of beste vriend(in). En als je in real life niemand kent waaraan je dit kunt ervaren, en ook geen tantra-avond wil bezoeken, zijn er nog andere opties:

Online ontmoeten

Je hoeft niet eens fysiek aanwezig te zijn om elkaar te ontmoeten. Human Online is een platform wat het mogelijk maakt om willekeurige mensen van over de hele wereld online te ontmoeten. Eén minuut, in stilte. Ondanks de tussenkomst van een scherm vind ik het een krachtige ervaring, misschien juist door de grote afstand die wordt overbrugd. Ik voel me letterlijk met elk mens op de wereld verbonden.

Om dit te ervaren maak je een gratis account aan op Human.online, na bevestiging kun je aan de slag. Heel simpel en zeker een aanrader!

Online, maar niet live

Tiger Singleton, een jonge spiritueel leraar, weet dat woorden overbodig zijn als het om het onnoembare gaat. Hij maakte de video No words, only love. Het filpmje ging viral en vele mensen volgden zijn voorbeeld, zoek maar eens ‘no words, only love’ op Youtube.

Tiger’s invitation is to genuinely connect with the sincerity of your heart’s desire; not to capture something in the world, but to be still and recognize you are not separate from what you crave. In this recognition, you can finally be present and enjoy the miracle of what you are.

Dit zijn twee voorbeelden van elkaar digitaal ontmoeten (live of niet), maar er is nog een optie: op papier.

Het ontmoeten van een geportretteerde

Het project Whatever the weather van kunstenaar Bruno van den Elshout gaat over wezenlijke ontmoeting. In het kunstwerk-in-boekvorm waar hij momenteel aan werkt, zijn 144 zelfportretten te zien, die gemaakt zijn na acht uur wandelen op het strand. De foto’s worden op zo’n manier getoond, dat de kijker wordt uitgenodigd de geportretteerde werkelijk te ontmoeten, in plaats van alleen maar te bekijken. Ik ben benieuwd hoe de uiteindelijke vorm wordt.

Ik ben nummer 138 van de geportretteerden. Lees hier hoe ik de wezenlijke ontmoeting heb ervaren.

Open je hart, open je ogen

Er is dus toch een manier om het onnoembare te benoemen: simpelweg door eerst je hart en vervolgens je ogen te openen. Benoem het in stilte, met je ogen. Kijk elkaar aan en groet.

Namasté.

Aldous Massie, de maker van deze afbeelding heeft een heel speciaal talent. Wat mij betreft verbeeldt hij perfect wat ik probeer te verwoorden. Check zijn werk See Pala voor nog meer mindblowing tekenkunst, gegoten in een comic. <3

Steun je lokale schrijver

Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven of nodig me uit voor een huiskamerlezing.

Radio 2: Al meer dan drie jaar heeft Iris geen eigen huis

Door Iris Schlagwein

Iris op Radio 2 in Spijkers met Koppen
Dolf Jansen en Felix Meurders willen in dit actualiteitenprogramma op Radio 2 weten hoe het huisoppassen begonnen is. Ook praten we over of ik een uitkering heb en hoe wild de feesten zijn die ik in de oppashuizen geef.

Vaak wordt er in interviews vooral gezocht naar het addertje onder het gras. Want dat zo leven gewoon heel leuk is, lijkt bijna niet te kunnen. Voor mij een bevestiging om te blijven delen over Thuis zijn bij jezelf.

De live-uitzending is terug te kijken

Luister en bekijk de radio uitzending van Spijkers met koppen van 19 oktober 2019, en ontdek je hoe het toch mogelijk is om zonder eigen huis te wonen.

Met Geert Hidding in gesprek voor de Work Life Design podcast

Door Iris Schlagwein

Geert Hidding deelt graag verhalen

Dit keer kwam Geert Hidding, de maker van de Work Life Design podcast, op bezoek in mijn Haagse oppashuis. Geert is een ervaren coach, schrijver en ondernemer, die als missie heeft om te delen in overvloed. Want waarom inspirerende gesprekken die hij heeft en de levenservaring die hij opdoet, voor zichzelf houden? Daar is deze podcast uit ontstaan.

Work Life Design Podcast

En delen over mijn leefwijze en levensvisie is wat ik het liefste doe, in wat voor vorm dan ook. Kwam dat even goed uit. Een podcast opnemen is daarvoor de meest spontane en intieme. Door de inbreng van de persoon die ik tegenover me heb, krijgt mijn verhaal altijd weer een andere invalshoek en meer diepgang.

#40 Hoe voel je je thuis, zonder huis…

“Tijdens deze aflevering ben ik in gesprek met Iris Schlagwein. Zij bezit al jaren geen eigen huis, maar heeft haar leven gebouwd rondom het zogeheten ‘oppashuizen’. Hiermee past ze tijdelijk op het huis en huisdier(en) van anderen in ruil voor het gebruik van hun huis en faciliteiten. Over zekerheid loslaten, dicht bij jezelf blijven en minimalistisch leven.”

Luister hier naar ons gesprek

Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten

Door Iris Schlagwein

Thuis kun je met de deur open kakken

Hartstikke leuk dat ik werd benaderd voor een interview door Jan Versteegh, voor zijn nieuwe boek over geluk.

“Thuis is de plek waar je helemaal jezelf kunt zijn. Als je wilt, kun je thuis de hele dag in je huispak chips etend op de bank liggen of met de deur open kakken. We hebben niet voor niets in onze taal een zeer duidelijk verschil tussen ‘huis’ en ‘thuis’. Je huis is iets van steen waar je in woont. Je thuis is meer iets emotioneels. Maar wat nou als je helemaal geen huis of een thuis hebt? En dat dan ook nog eens geheel vrijwillig?

Sterker nog, dat je er bewust voor kiest om met zo min mogelijk spullen door het leven te gaan, omdat die zouden kunnen werken als ballast? Dan kom je uit bij Iris Schlagwein.” – fragment uit Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten (Prometheus, 2019)

Over ‘Gelukkig worden doe je zo’

Dit is geen zelfhulpboek. Al zou je er wel veel aan kunnen hebben. Het ultieme levensgeluk – iedereen is ernaar op zoek, maar lang niet iedereen durft het na te jagen. In dit boek gaat Jan Versteegh in gesprek met mensen die wél die stap hebben gezet en, in sommige gevallen, een radicaal besluit hebben genomen. Zoals buschauffeur worden na een carrière als staatssecretaris, aan de slag gaan als pornoactrice of zo veel mogelijk geld proberen te verdienen om op je 46ste voor de tweede keer met pensioen te kunnen.

Zelf besloot Jan Versteegh (1985) toen hij gymleraar was, dat hij nog een laatste keer wilde proberen om zijn ultieme droom uit te laten komen. Het lukte hem: hij brak door als televisiemaker en hij werd, zoals gehoopt en verwacht, gelukkiger dan hij voorheen was. Ieder van Versteeghs gesprekspartners heeft, net als hij, duidelijke keuzes gemaakt om het geluk achterna te gaan. Maar geluk, waar zit hem dat in? Vind je het in geld, vrijheid of je droombaan? En als je die droombaan hebt, is dat dan alles? Of kan ambitie ook een sluipmoordenaar worden?

En, maakt huisoppassen gelukkig?

In achttien heel verschillende gesprekken probeert Jan uit te vinden of er een recept bestaat dat iedereen kan volgen om een gelukkiger mens te worden. Of het loslaten van spullen, verwachtingen van de maatschappij en vastgeroeste concepten me gelukkig heeft gemaakt? In ieder geval vrijer, opener en gevoeliger – wat zeker bijdraagt aan vaker geluk ervaren, dus ik kan met een volmondig ja antwoorden.

Wezenlijke ontmoeting #138

Door Iris Schlagwein

Begin december 2018 kreeg ik een bericht van kunstenaar Bruno van den Elshout: ‘Ik heb misschien nog een plekje vrij voor een dag op het strand in Whatever the Weather. Lijkt je dat wat?’

Ik had al over het project gehoord én ik had mijn gedachten over zo’n ontmoeting laten gaan. Hoe zou het zijn om acht uur met een vrijwel onbekende door te brengen op het strand? Wat voor mensen doen mee aan zo’n project? Het leek me heerlijk om ‘verplicht’ acht uur lang naar de zee en de lucht te kijken. Maar daar was het bij gebleven, ik had me niet verdiept in de opzet en de aanmeldprocedure. Nu kwam de mogelijkheid vanzelf naar me toe.

Hoe ik Bruno voor het eerst ontmoette

Ik had Bruno pas één keer eerder ontmoet, maar de aard van die ontmoeting maakte dat ik meteen ja zei op de uitnodiging. Op een vroege maandagochtend in juni had ik met Tessa afgesproken in de Bookstor in Den Haag, om te sparren en samen geïnspireerd de week te starten.

Fascinatie voor de Noordzee

Rechts in de Bookstor hangt een enorme foto van de Noordzee (133 x 200 cm). Het was het eerste wat ik zag toen ik binnenkwam: ‘Hee wat tof! Ik hou van deze serie werken. Heb in 2014 een poster van zo’n zee gekregen en die is me enorm dierbaar. Wanneer ik weer een huis heb, ga ik die zeker ophangen’.

Het project waar het werk onderdeel van is, heet NEW HORIZONS. Een jaar lang is elk uur van de dag een foto van de zee gemaakt, vanaf hetzelfde punt. Ik ben in Noordwijk opgegroeid en de zee is belangrijk voor me: de weidsheid, de constant veranderende kleuren en structuren en de natuurkrachten verbinden me met mijn thuisgevoel – je snapt dat ik de New Horizons erg waardeer.

Tessa wees naar links: ‘Nou, dat is ook toevallig. Want daar zit de maker van dat kunstwerk’. Dat was Bruno. Hij had mijn opmerking gehoord en zo raakten we met z’n drieën aan de praat. Het korte gesprek zette als een eerste vallende dominosteen een reeks volgende ontmoetingen en ontwikkelingen in gang. Het label ‘wezenlijk’ is dus best passend voor deze eerste ontmoeting.

Whatever the weather

Nadat ik de uitnodiging kreeg, ben ik me gaan verdiepen in het project. Op de website las ik: ‘Met NEW HORIZONS heb ik mijzelf uitgedaagd om Rust en Ruimte zichtbaar en deelbaar te maken. Een aantal jaar heb ik me afgevraagd welk doel die Rust en Ruimte precies zouden gaan dienen. In de tussentijd heb ik uitgevonden dat ik ze in wil zetten om tot Wezenlijke Ontmoeting te komen.’

Mijn ervaring is dat ik anderen alleen zonder oordeel en met een open hart kan ontmoeten, wanneer ik zelf genoeg rust en ruimte heb. Zowel mentaal, fysiek, financieel als in mijn agenda. Deze openheid is niet alleen belangrijk als coach maar het geeft het contact met familie, vrienden en vreemden ook meer diepgang en verbinding.

Rust en ruimte is zeldzaam

Bruno: ‘De aanwezigheid van Rust en Ruimte is een belangrijke voorwaarde voor Wezenlijke Ontmoeting, die in onze drukke westerse levens bovendien vaak ontbreekt. Onverdeelde aandacht is een zeldzaam goed geworden. Met Whatever the Weather hoop ik uit te nodigen tot wezenlijke ontmoeting, en wil ik de waarde van die onverdeelde aandacht opnieuw zichtbaar maken.’

Lees hier mijn blog Nep gedoe kost energie. Hoe open en aandachtig ben ik eigenlijk in mijn relaties?

Een dag op het strand

Het concept sprak me erg aan. Hoe zou het zichtbaar maken van onverdeelde aandacht er in de praktijk uitzien? We hadden een datum afgesproken en ik ontving onder andere deze instructies: ‘Ik nodig je uit om een volledige achturige werkdag met mij door te brengen, in de buitenlucht van het Haagse Zuiderstrand. Tijdens deze uren hebben we alle tijd van de wereld om een wezenlijke ontmoeting te beleven: een treffen waarin alles wat een ontmoeting in de weg kan staan, uit de weg verdwijnt. Hectiek, haast, gedoe, angst, schaamte, tekort. Zodat er niets overblijft dan de ontmoeting.’ Zo’n mooie uitnodiging is zeldzaam, ik keek er naar uit.

Over de kunstenaar

Bruno van den Elshout werd in 1979 in Den Haag geboren. Hij studeerde International Business maar heeft de afgelopen tien jaar autonoom gewerkt, eerst als fotograaf, later als kunstenaar. ‘Vóór Whatever the Weather werkte ik aan twee grote projecten. Aan Us Europeans in 2007, toen ik een jaar lang door alle 27 EU landen reisde om 2700 jongeren te interviewen over hun dagelijks leven. In 2012 fotografeerde ik een jaar lang ieder uur de horizon voor mijn project NEW HORIZONS, dat in 2014 ook als kunstwerk-inboekvorm verscheen.’

Toegewijd en gedisciplineerd

2700 interviews in een jaar, 8785 horizonfoto’s in een jaar en 144 ontmoetingen in een jaar: Bruno maakt zich er niet makkelijk vanaf. De projecten zijn duidelijk gekaderd en er is behoorlijk wat toewijding en discipline voor nodig. Geen half werk leveren, daar hou ik van. Terugkerend in zijn werk is de uitnodiging tot wezenlijke ontmoetingen tussen mensen, ideeën en werelden. Al onderzoekend wil hij hiermee nieuwe, constructieve en duurzame manieren van samenwonen, -werken en -leven in de praktijk brengen.

Wezenlijke Ontmoeting #138

Whatever the wheater ook was, de ontmoeting zou doorgaan. Omdat ik in elk seizoen regelmatig de zee in spring zou je denken dat ik wel wat gewend ben. Toch vond ik acht uur lang kou, wind en regen trotseren een behoorlijke uitdaging. Warm aangekleed en met wat eten voor onderweg, ontmoetten Bruno en ik elkaar 19 december 2018 om stipt 09.00 uur op de afgesproken plek in Scheveningen. Om 17.00 uur waren we hier weer terug om de dag af te sluiten.

Wat heeft de dag gebracht?

We praatten kilometers lang en waren af en toe stil. Wandelden kilometers ver en zaten af en toe stil. Ik genoot van de dreigende wolkenpartijen en de groene zee. Vond het wandelen over het mulle zand soms behoorlijk zwaar. We namen een duik precies in de tien minuten dat de zon doorbrak. En bovenal was er Rust en Ruimte, gewoon om te zijn.

Bruno heeft het afgelopen jaar 144 ontmoetingen op het strand gehad. Ik heb enorm veel respect voor zijn prestatie van 144 keer in 365 dagen 8 uur wandelen. Hoewel mijn conditie nu ook weer niet zo belabberd is, voelde ik me de dagen erna behoorlijk gesloopt. Moeie benen en stijve spieren – ik moest echt even bijkomen.

Wat blijft er over van een Wezenlijke Ontmoeting?

Blijft er iets tastbaars over? Alle 144 deelnemers hebben aan het eind van hun dag een portret van zichzelf gemaakt – dat wil zeggen, ze hebben met een afstandsbediening de camera bediend die Bruno zorgvuldig had klaargezet. De vorm was voor iedereen hetzelfde: gezicht volledig ontspannen, geconcentreerd op het Hier en Nu, ontblote schouders, geen make-up of sieraden, de ogen ter hoogte van de horizon en de horizon exact in het midden van de foto. Zie hier het resultaat van mijn portret.

Mijn portret

Toen ik het portret voor het eerst zag, ging er van alles door me heen. Mooie herinneringen aan de dag. Ik zie moe en koud. Heb kritiek op mijn gezicht en hoe het mooier en beter had gekund. Vraag me af wat anderen zullen zeggen. Vergelijk mijn blik met die van de andere portretten.

Dan word ik me bewust van mijn kritische oordelen, dat geeft ruimte. In die ruimte is er vooral waardering. Als ik iets ‘uitzoom’ zie ik een vrouw die open en kwetsbaar durft te zijn. En daar ben ik trots op, want nog niet zo lang geleden was dat heel anders. De herinnering aan de dag zit zo sterk gekoppeld aan de foto, dat ik ook mijn gevoel van dat moment zie: aanwezig, zonder haast en moe van de fysieke inspanning.

Bekijk hier alle portretten.

Wat zie jij in de portretten?

Wat doen de portretten met jou? Hoe kijk je naar deze mannen en vrouwen?

En wat is volgens jou nodig voor een Wezenlijke Ontmoeting?

Ik ben heel benieuwd wat het brengt om alle portretten in één expositie of in het boek bij elkaar te zien. Bruno werkt nu aan het boek, je kunt de voortgang van dit project hier volgen. Ben je op zoek naar een bijzonder cadeau voor jezelf of voor een dierbare? Hier kun je voor het kunstwerk-in-boekvorm bestellen.

Thuiskomen bij jezelf – Dingen duiden met Susan Dullink

Door Iris Schlagwein

Dingen die niet zo vanzelfsprekend zijn, duiden

Als een typische millennial houdt Susan ervan om dingen te doorgronden, klein en groot. Ook het begrip thuiskomen hoort daarbij, want zo eenvoudig is dat niet te duiden.

Susan: “In mijn dagelijks leven ben ik dagvoorzitter, moderator en spreker. Dit vind ik geweldig om te doen; samen met andere mensen dingen beter begrijpen. Mijn uitgangspunt is nuanceren en complexe dingen simpel maken. Naast mijn werk op het podium, maak ik zelf een podcast en schrijf ik artikelen over kleine en grote levenskwesties.”

Twee minimalisten in gesprek over thuiskomen

Susan leeft duurzaam en had zelf al grondig geminimaliseerd, toen ze via via over mijn levensstijl hoorde. We waren beiden eerder geïnterviewd voor een videoreportage over minimalisme.

Ook had ze mijn boek Thuis zonder huis gelezen en wilde daar graag over in gesprek. We ontmoetten elkaar in mijn oppashuis in Amsterdam, de positieve energie spatte van ons gesprek af. Dat krijg je als je twee nieuwsgierige, open dames bij elkaar zet.

Thuiskomen bij jezelf is…

Susan legt uit: “Thuiskomen bij jezelf betekent dat je stappen zet om steeds meer jezelf te kunnen zijn. Op het gebied van relaties, werk, wonen, alles eigenlijk. Ik ga met Iris in gesprek over haar keuzes, hoe vrij ze leeft en wie haar inspiratiebronnen zijn.”

Luister de podcast hier

Ontmoeten en observeren in de spits

Door Iris Schlagwein

Observeren

Den Haag Centraal, 08.13 uur. Ik doe de deur van de coupe open en een collectieve ochtend-adem dampt me tegemoet. Alle plekken zijn bezet en neem mijn plek in het gangpad in, voor dit korte ritje. Ik sta naast een Chinese vrouw met 3 kronkelige haren uit de moedervlek op haar wang. Ze heeft dikke brillenglazen. Ziet ze zo slecht dat ze de haren nooit heeft opgemerkt of of boeit het haar haar niet?
Een man zuigt aan een Breaker alsof z’n leven er vanaf hangt en duwt en perst het laatste restje eruit.
Een vrouw is uit haar blouse gescheurd.
Ik kijk naar beneden, op het telefoonscherm van een oudere man. Op Youtube bekijkt hij filmpjes van Tom en Jerry.
Iemand zegt binnensmonds ‘godver’. Net niet binnensmonds genoeg, waardoor sommige medereizigers geïrriteerd opkijken.
Een meisje met dreads en een zwarte hoodie met felgroene tekens valt uit de toon tussen alle pakken en hakken.

Na tien minuten heb ik mijn bestemming bereikt. Ik loop het station uit en ontwijk de langs mij heen rennende mensen die nog net hun trein willen halen. Glimlachend doe ik een stap opzij voor een Somalische jongeman die recht op me af stormt. Een grote witte lach straalt op me af – mijn dag is goed begonnen.

Lees hier mijn volgende blog over het observeren en ontmoeten van de reizende medemens: Avonturen in de spits.

Onderweg met alleen een koffer

Door Iris Schlagwein

Op een frisse lenteochtend wandel ik met mijn rode koffer ter grootte van de gemiddelde handbagage, in een voor mij nog onbekende stad in Nederland. Onderweg naar mijn nieuwe huis. Twee weken geleden heb ik de sleutel gekregen van de plek die ik hier ga bewonen.

Tijdelijk, totdat de huiseigenaren weer terugkomen van vakantie. In hun vakantieperiode pas ik op de kat, de planten en de post. Kleding, verzorgingsproducten, wat etenswaren en mijn laptop neem ik met me mee, verder is alles wat ik nodig heb in het oppashuis aanwezig. Zo woon ik elke drie tot vier weken op een andere plek. Klinkt dat onzeker en stressvol? Voor mij niet, maar om dat te verduidelijken zal ik eerst vertellen hoe deze levensstijl is ontstaan.

Twee jaar eerder…

Ruim twee jaar geleden stond ik met dezelfde rode koffer bij mijn zusje en haar man op de stoep. Voordat ik aanbelde flitste er door mijn hoofd: daar sta ik dan. Ik ben 29 jaar. Ik heb geen baan, geen spaargeld, geen huis en geen ‘doel’. Eerlijk is eerlijk, ik was nog een van de twee bezitters van een koophuis, maar aangezien ik die ochtend mijn relatie had verbroken, wilde ik niet meer in dat huis wonen. Ik had geen idee wat de toekomst zou brengen. Wat was ik opgelucht en dankbaar dat ik bij mijn zusje terecht kon.

Ongemerkt was ik de laatste tijd steeds meer van mijn pad afgedwaald. Ik was afgesloten van mijn gevoel en de lichtjes in mijn ogen waren gedoofd. Zo kon het leven toch niet bedoeld zijn? Ik koos ervoor om mijn hart te volgen en ging na tien jaar samenzijn weg bij mijn vriend. Ik had behoefte aan avontuur, in plaats van week in, week uit dezelfde routines te volgen en mezelf een enorme prestatiedruk op te leggen. Avontuur kreeg ik, want aangezien mijn zusje zwanger was, was duidelijk dat ik niet lang bij haar en haar man kon blijven wonen.

Ik had natuurlijk snel een baan en huis kunnen zoeken, maar in plaats daarvan gaf ik mezelf de ruimte om uit te vinden waar ik werkelijk behoefte aan had. Het idee om op huizen en huisdieren te passen gaf me zowel financiële als fysieke ruimte en het duurde niet lang voordat de eerste vakantiegangers zich meldden. Ondertussen heb ik 26 oppashuizen bewoond en doe ik het niet meer uit noodzaak, maar omdat het me ultieme vrijheid geeft.

De koffer is mijn trouwe reisgezel

Januari 2018. Ik stap het vliegtuig uit en sta op Thaise bodem, in Bangkok. Op mijn bagage wachten hoeft niet, want ik reis enkel met mijn vertrouwde rode koffertje. De komende zeven weken heb ik genoeg aan acht kilo kleding en spullen, inclusief mijn laptop. Na weken van voorbereiding is het eindelijk zover: ik ga een boek schrijven en zelf uitgeven. Aangezien ik daarvoor uren en uren achter mijn beeldscherm zal doorbrengen, leek het me een goed idee om dat op een tropische bestemming te doen. Mijn plan is als volgt: ik zoek het dichtstbijzijnde eiland op (dat blijkt Koh Samet te zijn) om daar een vliegende start te maken en mijn hoofd leeg te schrijven.

Het resultaat Thuis zonder huis is het eerlijke en kwetsbare verhaal over mijn levensstijl en hoe ik daartoe gekomen ben – het is geen pleidooi om óók je huis vaarwel te zeggen. Wel deel ik de ups en downs van mijn zoektocht naar een gelukkiger en lichter leven. Aan het einde van de zeven weken in Thailand heb ik het boek voor tachtig procent af en kan ik voldaan weer ‘huis’-waarts keren.

Geen idee wat de toekomst brengt

Of het nu in binnen- of buitenland is, het onderweg zijn brengt me prachtige ontmoetingen. Zowel met de huiseigenaren als onbekenden gaan gesprekken gauw de diepte in en daar geniet ik van. Het voelt alsof ik elke dag een beetje op vakantie ben en mag ontdekken wat voor moois er na elke straathoek te vinden is.

Een eigen plek mis ik niet, want in elk huis waar ik tijdelijk woon, voel ik me thuis. Het thuisgevoel zit in mij, daar heb ik geen vaste locatie voor nodig. Wanneer het moment aanbreekt dat ik wel een vaste plek mis, zal ik daarnaar op zoek gaan. Dat zou prima een klein appartement kunnen zijn, maar ik kan ook me voorstellen dat ik ga rondtrekken met een camper of samen met mijn vriend op huizen in het buitenland ga passen.

Toen ik met mijn koffer bij mijn zus voor de deur stond had ik geen idee wat de toekomst zou brengen en dat voelde vervelend. Nu weet ik dat nog steeds niet, maar ik ervaar de onzekerheid niet meer als last. Vol vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet en laat ik me graag verrassen.

Wil je ook huisoppassen? Lees mijn e-book Handleiding voor de huisoppas.

Deze tekst verscheen in verkorte versie in mannenmagazine MUSK4.