Caravan kopen? Inzichten over bezit, hechting en vrijheid

[ BLOG ] Al een halfjaar roep ik dat ik na 9 april ga stoppen met huisoppassen. Die datum komt nu aardig dichtbij. So… what’s next? Nou, ik heb een caravan gekocht!
Ik neem je graag mee in mijn proces: over niet-weten en vertrouwen hebben, hoe ik keuzes maakte en mijn inzichten over bezit, hechting en vrijheid.

Waarom stoppen met huisoppassen? 

Ik heb altijd gedacht dat ik zou stoppen met huisoppassen als ik het niet meer leuk vond. Grappig genoeg is dat niet de reden, ik stop omdat ik er alles aan heb beleefd wat er te beleven, leren en ontdekken viel. Ermee doorgaan zou als herhalen van het bekende – en daarmee als stilstand – voelen.

Als het aan vakantiegangers had gelegen, zou mijn agenda met gemak het komende jaar gevuld zijn met oppas-afspraken. Ik kreeg bijna genoeg aanvragen om een matchingsbureau te beginnen! Een luxe, zou je denken. Maar mijn volle agenda voelde steeds meer onvrij.

Alle gifs door Barbara Pozzi

Ruimte maken voor de volgende stap

Gelukkig had ik vorig jaar augustus een reisje naar India geboekt. Heerlijk om zelf op vakantie te gaan. En daarbij zou even afstand nemen van het oppas-leven me vast meer helderheid brengen over m’n volgende stap. Voor na terugkomst uit India maakte ik nog één huisoppasafspraak in Eindhoven, zodat ik in ieder geval ergens thuis kon komen. Daar woon ik nu, t/m 9 april.

Na 9 april hield ik alles open.
Geen woonplek, geen verplichtingen, ook geen vast inkomen.

Hé, dat lijkt verdacht veel op mijn situatie in april 2016, toen ik zonder enig bezit, geld et cetera, besloot om als huisoppas te gaan wonen.

Nu ben ik vier jaar verder en heb ik bewust weer alles open gegooid. Het is tijd voor de volgende cyclus (lees hier hoe ik die cycli onderscheid). Om te laten ontstaan wat wil ontstaan, is ruimte nodig. Dus heb ik die gemaakt. Ruimte om te groeien, te ontdekken en te spelen.

Vertrouwen is key

Het afgelopen halfjaar heb ik vertrouwen gehouden, terwijl ik me in dit grijze gebied van niet-weten bevond. En getest werd ik! De mooiste huizen, liefste berichten en schattigste kattenfoto’s kwamen per mail voorbij. Moeilijk om daar nee tegen te zeggen. Toch nieuwe huisoppas-afspraken vastleggen, zou me ‘zekerheid’ geven en iets om naartoe te leven. Maar ik bleef bij mijn besluit.

Natuurlijk dacht ik af en toe aan wat een vervolg zou kunnen zijn.
Hoe wil ik dat mijn leven komend jaar eruit ziet? Wat voor woning past daarbij?

Bij het terugblikken op 2019 en het schrijven van mijn nieuwjaarsspeech werd me duidelijk waar een volgende woonplek aan moest voldoen:

• dichtbij de natuur
• veel ruimte en groen
• niet te ver van mijn familie in Noordwijk

In de speech gaf ik mezelf de opdracht: ‘Creëer jouw eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden. Een thuis waar iedereen welkom is’. Een grote opdracht, waar ik geen haast mee had. Bovendien waren er genoeg andere zaken die mijn aandacht vroegen

Een verrassend bericht diende zich aan

Tot ik enkele dagen voor ik naar India zou vertrekken een appje van vriendin Nina (zij maakte de prachtige foto’s op m’n website) kreeg: ‘Wist je dat er een leuke caravan te koop staat in Noordwijk?’. Iets zei me dat dit bericht niet voor niets nu kwam, dat ik vóór India nog moest gaan kijken. Een paar dagen later zou ik in Noordwijk logeren, dus kon ik mooi even langsfietsen.

De rustige camping ligt aan de duinrand, binnen een kwartier lopen sta je op het strand – de locatie kon in ieder geval niet beter. Voor de caravan had ik iets meer fantasie nodig om de potentie te zien. De tuin was nogal verwaarloosd en het interieur (zo kon ik door de ramen zien) was licht, maar vrij oud.

Had ik mijn plek gevonden?

Zag ik mezelf hier zeven maanden per jaar wonen? En hoe zou mijn dagelijks leven er dan uitzien?

Ondanks de staat van de caravan was ik gelijk enthousiast. Ik zag het helemaal voor me hoe ik hier ‘s ochtends in de tuin mijn yoga-oefeningen zou doen. Hoe ik op regenachtige dagen met kaarsjes en fijne muziek aan, een boek zou lezen op de bank. De duinen en zee zo dichtbij, ik zou elke dag kunnen beginnen met een duik in zee.

Toch was er iets wat me dwarszat – ik zou de caravan moeten kopen. En dat bracht nogal wat innerlijke onrust met zich mee…

Huren versus kopen

Huren betekent voor mij onafhankelijkheid – ik betaal voor wat ik gebruik en zit nergens aan vast. Ik draag geen verantwoordelijkheid en kan vertrekken wanneer ik wil, heerlijk vrij. Zo is ook de dynamiek van het huisoppassen; natuurlijk zijn er enige verplichtingen, maar in essentie ben ik vrij – vrij en onafhankelijk zijn is nogal een groot goed voor me. 

Er zijn mensen die niet willen huren omdat ze het gevoel hebben hun geld daarmee ‘weg te gooien’. Ze willen liever investeren en een plek voor zichzelf bezitten waar ze volledige zeggenschap over hebben. Voor hen betekent dit onafhankelijkheid, omdat ze niet afhankelijk zijn van een verhuurder. 

Voor mij is dat anders. Blijkbaar zijn uitzoomen en relativeren zo’n groot deel van mijn levensvisie, dat de volgende vragen gelijk in me opkomen:

• Wanneer is iets werkelijk van jou?
• Kun je überhaupt iets bezitten?
• Heb je zekerheid als je iets koopt?
• Ben je wel onafhankelijk wanneer je iets bezit?

Je snapt wat het idee van een caravan kopen met me deed…

Verstandelijk begrijp ik uiteraard hoe bezit aanschaffen werkt, maar gevoelsmatig gaf het idee van een caravan kopen me de kriebels, omdat het juist tegen mijn idee van vrij en onafhankelijk zijn, ingaat. Het bracht mijn hoofd op hol: ‘ik moet ‘m onderhouden, ik ben verantwoordelijk om er zorg voor te dragen, als ik er vanaf wil kan dat misschien niet en dan zit ik vást – AARGH!’.

Nogal overdreven, zie ik ook wel. Waar komt dat gevoel vandaan?

Is het een copingmechanisme om me tegen eventueel verlies te beschermen? Uit angst geboren, omdat ik al eerder verliezen meemaakte? Een logische vraag die opkomt en die me al vaak gesteld is, is: ‘kan ik me niet hechten/verbinden?’. 

Maakt hechten afhankelijk?

Hoe meer gehecht je aan iets bent, hoe meer afhankelijk. Want je hangt je geluksgevoel op aan het wel of niet aanwezig zijn van X (het voorwerp/de persoon/het gevoel/het geld/de situatie waar je aan gehecht bent). Als X voorbij gaat, ben je er helemaal kapot van, nu kun je niet meer gelukkig zijn. Beter bescherm je jezelf daartegen door je niet te hechten?

Ik kan me inderdaad voorstellen dat ik vanuit dat onbewuste patroon me niet hecht aan een vaste plek. 

Wat zeggen de boeddhisten erover?

Een boeddhist zou trots op me zijn. Want in het boeddhisme draait alles om het onthechten van alles wat je bindt aan het aardse bestaan, onthechten van bezit en status. Dan scoor ik – als huisloze en bezit-arme – wel punten natuurlijk.

Maar het boeddhisme gaat ook over het van een afstandje bekijken van de dualiteit waarin we leven, zodat je je bewust wordt van de vergankelijkheid van alles. En dat je naar aanleiding van dat bewustzijn aardse zaken steeds meer kunt loslaten. In dat geval is het uitgangspunt niet zelfbescherming, maar verlichting vinden.

• Iemand die zichzelf beschermt tegen eventueel verlies, hecht zich niet om pijn te voorkomen.
• Een boeddhist hecht zich niet vanuit het bewustzijn en volledige acceptatie dat alles vergankelijk is, om verlichting te bereiken.

Hoe bewust ben je van de vergankelijkheid van dat waar je aan hecht?

Volgens mij zit daar het verschil tussen afhankelijk of onafhankelijk zijn. Want als je je bewust bent dat X ooit over zal gaan, zul je minder verdrietig en nog steeds gelukkig zijn, als het uiteindelijk gebeurt. Je bent dan wel gehecht, maar niet afhankelijk. En dus vrij. 

Hoe werkt dat voor mij? Hecht ik me niet, uit angst voor verlies?

Ik hecht me wel degelijk, aan mensen bijvoorbeeld. Aan m’n vrije tijd. En ik ben gehecht aan mijn gezondheid, die raak ik liever niet kwijt. Omdat ik me ervan bewust ben dat deze dingen niet voor eeuwig zo zijn, zorg ik er goed voor: ik waardeer en onderhoud de relaties met mijn familie en enkele goede vrienden zorgvuldig. Ik zie scherp toe op hoe mijn agenda zich wel of niet vult en ik begin mijn dag met een uitgebreide routine om m’n gezondheid te bevorderen. 

Daarin doe ik geen concessies, omdat de zaken waar ik aan hecht er nu zijn, en later misschien niet meer. Sterker nog, waarschijnlijk niet meer. Juíst omdat ik verlies ken, ben ik me bewust van wat me dierbaar is. 

Hoe verhoudt dat zich tot een caravan kopen?

Terug naar de caravan. Zou bovenstaande ook opgaan voor het hebben van een vaste plek? Zou ik vrijheid kunnen ervaren als ik ‘vast’ zit aan het bezit van de caravan?

De zes weken in India gaven me veel helderheid. Ik maakte van daar uit een afspraak met de beheerder van de camping, om de caravan gelijk na mijn thuiskomst nogmaals te bekijken. Door de ervaringen in India kreeg ik het inzicht dat als ik me aan een vaste plek hecht, me dat niet automatisch afhankelijk en onvrij maakt. Dat het verbinden aan de caravan me waarschijnlijk juist vrijheid zal geven. Voor jou misschien een open deur, voor mij een openbaring.

Nu is dus het tijd om te ervaren wat het oplevert om me op bepaalde fronten vast te leggen, te beginnen met het kopen van een caravan. Ik ben benieuwd!

Een einde aan het nomadenbestaan

Gisteren is de deal met de verkoper gesloten. Ik heb de financiën geregeld en wanneer het huurcontract met de camping rond is, kan ik mijn caravan – ja, van mij – betrekken. Vanaf 10 april woon ik dus op een camping in Noordwijk, dicht bij de natuur, mijn familie en middenin ruimte en groen. Precies wat ik mezelf toewenste in mijn nieuwjaarsspeech; de ‘eigen ruime woonplek, met zuivere, lichte energie, die uitnodigt om stil te worden’ is mooi op tijd werkelijkheid geworden. 

Ik zal veel meer gaan leven met het ritme van de natuur. Ik wil een moestuin aanleggen, op blote voeten lopen, buiten slapen en tochtjes op mijn racefiets maken. In tegenstelling tot in de oppashuizen kan ik hier een etenswarenvoorraad aanleggen (jaja, de kleine geneugten des levens) om te koken met iets meer dan basisingrediënten. En deze plek geeft me een vaste uitvalsbasis vanwaar ik Transformatiedagen kan organiseren.

Eigen boontjes doppen

Nu staat me de leuke uitdaging te wachten om te onderzoeken wat ik nog nodig heb aan huisraad en keukengerei – aangezien ik daar praktisch niets van bezit – en hoe ik daar op een leuke manier aan ga komen (wordt vervolgd). Want nieuwe dingen kopen terwijl er al zoveel spullen in omloop zijn, is niet aan mij besteed.

In ieder geval voelt het goed om m’n eigen boontjes te doppen, letterlijk en figuurlijk.

---

Steun je favoriete schrijver

Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

• Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
• Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
• Doneer een financiële bijdrage via Support een schrijver.
• Nodig me uit om een (huiskamer-) lezing te geven op je evenement.