[ BLOG ] mei 2001 – Tijdens het intakegesprek vertel ik de psycholoog hoe het op school gaat (goed, ik haal zelden een onvoldoende), hoe leuk mijn vriendinnen zijn (zowel die uit mijn klas als van mijn basketbalteam als van mijn bijbaan) en dat we het thuis ook aardig redden met zijn viertjes. Eigenlijk het enige dat vervelend is, is dat ik soms wat last heb met ademen.
De sessie vliegt voorbij. Praten met zo’n psycholoog valt best mee, vind ik. De man zit achter zijn bureau naar me te luisteren en schuift me aan het eind van de sessie twee A4-tjes toe. Het huiswerk is om deze twee vragenlijsten in te vullen en te starten met een dagboek, zodat ik ‘mijn gevoelens kan verwoorden’. Hij schat dat we in totaal drie tot vijf sessies nodig hebben, dus maken we alvast twee vervolgafspraken.
Of ik het huiswerk gedaan heb?
De volgende meeting is op een vrijdag na school. Voordat ik naar het gezondheidscentrum fiets, vul ik de vragenlijsten nog even in. Er staan allerlei stellingen op, waarvan ik met een getal moet aangeven of ze voor mij waar (5) of niet waar (1) zijn. Makkelijk.
‘Voelt goed aan wat anderen willen’. Jazeker, een 5. ‘Is snel van slag’. Een grap zeker? Waardoor zou ík nu nog van slag moeten raken, nu ik net mijn vader heb verloren? Ik kan alles aan, een 1. ‘Raakt in discussies snel opgewonden en reageert heftig’. Ik kan me voorstellen dat ik een jaar geleden de 3 had aangekruist. Als echte dertienjarige had ik nog wel eens fikse ruzie met mijn vader. Maar nu… zorg ik gewoon dat ik niet in een discussie terecht kom. Dus, een 1. ‘Is flexibel’. Check, that’s me. Een 5.
In alle eerlijkheid vul ik de lijsten in, ik kan precies uitleggen waarom ik een bepaald cijfer kies. Tegelijk weet ik dat dit één grote poppenkast is. De psycholoog doet net of deze lijsten alles betekenen (of gelooft dat echt) en ik doe braaf wat hij vraagt. Ondertussen snap ik precies wat mijn antwoorden voor effect zullen hebben.
Ik antwoord snel en zorgvuldig
‘Onderneemt graag nieuwe activiteiten: 5’. Klinkt veelbelovend? Tja, ik onderneem graag nieuwe dingen, dan hoef ik tenminste niet thuis te zijn. ‘Heeft goed inzicht in zijn gevoelens: 5’. Ook al zo positief. Ik heb zo’n goed inzicht in mijn gevoelens dat ik precies weet welke ongewenst zijn en die bewust niet laat zien. Mijn antwoord (5) op de stelling ‘heeft door hoe dingen met elkaar in verband staan’ zou argwaan moeten wekken, maar ik vermoed dat ook dat als een positief punt wordt gescoord. Denken die volwassenen echt dat ik niet doorheb hoe dit werkt?
De ingevulde vragenlijsten neem ik mee, het andere huiswerk heb ik niet gedaan. Een dagboek bijhouden lijkt me toch zo’n vreemde bezigheid. Wat heeft het voor zin om je gedachten op te schrijven? Als je ze denkt, weet je toch al wat ze zijn? Dan is het dubbelop om ze ook nog te noteren. Ach, hij zal me er vast geen voor strafwerk geven.
De score op Depressie & Angstklachten
Samen nemen we de vragenlijsten door. Op ‘Depressie & Angstklachten’ scoor ik goed, dat wil zeggen dat ik geen opvallend sombere buien heb en over het algemeen vrij optimistisch ben. De uitslag van de ‘Vragenlijst Psychosociale Vaardigheden’ vermeldt ook geen bijzonderheden over mij. De psycholoog vraag her en der om een toelichting.
Ik kies mijn woorden zo dat ik niet lieg en hij tóch de conclusie trekt dat er geen probleem is. Verder slaap en eet ik goed, sport ik regelmatig, heb ik ruim voldoende sociale contacten en een goede band met mijn familieleden. Dus hoe zit dat nou toch met dat gekke ademen van me? De tijd is om, dat komt wellicht de volgende sessie aan de orde.
Een doorbraak volgt
Dat klopt, want een week later heb ik ‘een doorbraak’ bij de psycholoog. Vanachter zijn bureau vraagt hij me te vertellen over de avond dat mijn vader overleed. Nu kan ik me niet meer groot houden en laat mijn tranen de vrije loop. Even daarna houden ze net zo snel als ze begonnen weer op. Ik zou best nog even verder willen huilen maar dat lukt niet. Was dit het dan?
Ja, volgens Meneer Psych wel. ‘Nou, volgens mij vind jij je weg wel. Het gaat op alle vlakken hartstikke goed met je, zeker gezien je situatie. Nu je deze doorbraak gehad hebt, zal het ademen vanzelf beter gaan en lijken vervolgafspraken me niet nodig’. Wat een compliment. Ik ben opgelucht dat een professional heeft bepaald dat het goed gaat met mij. Dan kan ik dus zeker weten dat ik dit ‘verder leven na het verlies van een dierbare’ goed aan het doen ben.
Deze tekst is een fragment uit mijn nieuwe boek Vlieg vrij. Over het boek:
In ‘Vlieg vrij’ maak ik grote onderwerpen als bewustzijn, ziekte en dood, op een lichtvoetige manier bespreekbaar. Verwacht persoonlijke verhalen die pijnlijk herkenbaar en nietsverhullend eerlijk zijn. Ik zoek uit: hoe kan ik beter omgaan met tegenslag en teleurstelling? Hoe kan ik angsten loslaten, om me zo vrij als een vogel te voelen?
Beperkende overtuigingen en diepe angsten laat ik los, tot ik uitkom bij niet-weten. Ik geef me daar volledig aan over, in het vertrouwen dat het nú al goed is.
[ NOTITIE ] Hoe voelt het als niemand je aankijkt? Als je helemaal geen oogcontact krijgt?
Eerder schreef ik over De ogen zijn de ramen van de ziel. In India heb ik weer een hele nieuwe ervaring met (aan)kijken en contact maken.
Oogcontact in de grote stad
In de eerste week in Bangalore (met zo’n twaalf miljoen inwoners) ervaarde ik hoe naar het voelt om op straat niet aangekeken te worden. Om volledig genegeerd te worden, eigenlijk. Zelfs bij binnenkomst in een winkel of hotel heb ik het gevoel dat ik actief iemand aan moet spreken om contact te leggen.
Zou het een vorm van respect zijn in een overbevolkt land, om iedereen in zijn eigen bubbel te laten en vooral niet lastig te vallen met een blik? Zijn twee wandelende Westerlingen zo’n raar fenomeen dat men niet weet hoe ons te bejegenen? Ligt het aan het feit dat we een van de weinige vrouwen zijn, op plekken waar zo’n 90% van de mensen op straat man is? Ik ben er nog niet achter.
Ik snap ook wel dat ik niet elke man met een overdreven glimlach moet begroeten, aangezien dat verkeerd kan worden opgevat en de kans bestaat dat ik niet meer van ‘m af kom, of erger. Maar af en toe een blik of knikje van herkenning wanneer je elkaar passeert, ongeacht geslacht, kan ik toch wel erg waarderen.
Waarom is dat?
Ik heb blijkbaar behoefte aan contact, aan ‘gezien’ worden. Misschien is het een eerste levensbehoefte om te weten dat je bestaat door gehoord en gezien te worden door een ander levend wezen.
Als ik het gevoel overdrijf is het alsof ik ga twijfelen aan mijn eigen bestaan. Besta ik wel? Hallo, ziet iemand mij? Blijkbaar ontleen ik bestaansrecht aan het feit of een ander mij erkent. Niet ‘Ik denk dus ik ben’ (- René Descartes) maar ‘Ik word gezien dus ik besta’?
Huh, zwaaien ze naar mij?
Het andere uiterste beleef ik ook. Nu we enkele dagen in Fort Kochi doorbrengen, een eiland bij de stad Kochi, is het contact met de Indiërs compleet anders.
Een vrouw die vanuit een restaurant breed lachend naar me zwaait, alsof ze een oude bekende ziet. Groepjes tienermeisjes die ons stiekem bekijken en verlegen glimlachen wanneer ik dat zie. Groepjes tienerjongens die ons begluren en betrapt wegkijken wanneer ik oogcontact maak. Een streetfoodverkoper die naar Denise roept: “Ma’am, I love you!”
Nou nou, blijkbaar is een Indiase romance hier zó geregeld.
We staan stil op straat in een riksja, een oudere man ziet ons en lacht naar ons. Dan loopt hij weg, praat druk met een jongere man, neemt hem aan zijn arm mee om hem ons te laten zien. Ze giechelen: “Hi girls, how are you? Where are you from?” De meeste mensen die we spreken willen weten waar we vandaan komen en wat voor beroep we hebben. Een gezin eet naast ons, maakt stiekem selfies met ons duidelijk op de achtergrond. Na een tijdje vraagt het hoofd van het gezin of we met hem, zijn vrouw en zoon op de foto willen?
Hier zou ik bijna sterallures krijgen, zoveel mensen behandelen ons als beroemdheden. Ik zou er bijna van gaan denken dat ik erg bijzonder ben.
Steun je favoriete schrijver
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
(Wil je mijn TEDx-talk meteen bekijken? Dat kan hier)
Augustus 2015
Op een warme zomeravond wandel ik vanuit mijn huis in Scheveningen over de boulevard naar beachclub FONK. Daar is vanavond een netwerkevenement speciaal voor startende ondernemers. Het is de eerste keer dat ik zo’n soort evenement bezoek. De zon schijnt en iedereen lijkt relaxed, dus een praatje aanknopen is gelukkig niet zo moeilijk.
Bij het diner neem ik plaats naast een jonge gast. Hij is blijkbaar goed voorbereid want zijn eerste woorden tegen mij zijn:
Wat is jouw doel voor vanavond?
Oh.
Moest ik een doel hebben dan? Heb ik iets gemist?
Ik wil me niet laten kennen dus bijdehand antwoord ik: ‘ik heb geen doel voor vanavond, maar over vijf jaar wil ik mijn eigen TEDx-talk geven. Dat is mijn doel.’
Nu heb ik zijn volle aandacht. We kletsen geanimeerd en stellen scherpe vragen. Maarten stelt me vol enthousiasme voor aan zijn vriendin Vanessa en die avond besluiten we sparringsbuddies te worden.
Hoe ga je het doel behalen?
We spreken af om af en toe te sparren over onze onderneming, om te delen over onze persoonlijke ontwikkelingen en nieuwste inzichten. Heel inspirerend, alleen wat ik niet wist is dat Maarten erg van doelen stellen én halen houdt. Dus (bijna) elke keer dat we elkaar zagen vroeg hij wel een keer:
Hoe staat het met je TED-talk? Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen? Je weet dat je nog 4,5 jaar hebt hè?
Ik heb zelfs het boek How to speak like TED van Maarten en Vanessa gekregen, een heel attent cadeau.
Het onderwerp van de talk
In 2015 zag mijn leven er ongeveer zo uit: ik was net gestart als ondernemer en om rond te komen had ik nog een bijbaan als receptioniste. Maar ik noemde mijzelf vooral opruimcoach: ik hielp mensen met het opruimen van hun kasten. Samen met mijn toenmalige vriend woonde ik in een fijn huisje achter de boulevard van Scheveningen.
Dat ik iets belangrijks te vertellen had, wist ik al wel. Waarschijnlijk iets in de richting van minimalisme, opruimen en lichter leven. Dat is de reden dat ik ondertussen Thuis zonder huis heb geschreven.
Maar waar mijn TED-talk precies over zou gaan, daar had ik nog geen idee van.
Wat ik deed om dichter bij mijn doel te komen? Ik las uiteraard het boek. Verder gaf ik af en toe een lezing of workshop en oefende het spreken voor een steeds groter publiek. Maar verder kon ik Maarten geen grootse ontwikkelingen vertellen.
Januari 2017
Hoe staat het met je TED-talk? Wat heb je al gedaan om dichter bij je doel te komen? Je weet dat je nog 3,5 jaar hebt hè?
Helaas… ik kon geen enkele praktische vordering vertellen. Ondertussen was mijn leven behoorlijk veranderd: ik had huis en haard verlaten en leefde nu als huisoppas.
Het werk als opruimcoach stond op een laag pitje en ik maakte plannen om naar the School for the Work van Byron Katie te gaan. Het enige antwoord wat ik op Maarten’s bekende vragen kon geven was: ‘Ik leef momenteel de inhoud van mijn TED-talk’.
September 2018
Ondertussen is mijn boek uitgebracht. Ik geef af en toe een lezing over mijn levensstijl en mijn verhaal, meestal voor een klein publiek, in intieme setting.
Ik ben TED zeker niet vergeten en ben blij als ik online een oproep voor TEDx Amstelveen tegenkom. Ik schrijf me in en van de tachtig aanmeldingen ben ik samen met vijftien anderen door naar de pitchronde.
Ik mag pitchen voor TEDx
Er wordt me een coach toegewezen en we werken samen aan mijn idea worth spreading.Zoals het een goede coach betaamt stelt hij moeilijke vragen. Ik blijf maar in rondjes praten en kom niet bij de kern van mijn verhaal. Uiteindelijk heeft mijn pitch ongeveer de volgende strekking:
De definitie van rijkdom is aan het verschuiven. Eerst had je rijkdom nodig om je vrijheid te permitteren.
Ik bewijs dat je geen financiële rijkdom meer nodig hebt om vrij te kunnen zijn. Wat voor waarde geef je aan je tijd? Wat voor levenswaarde geeft je inkomen jou?
Door erachter te komen wat je nodig hebt, kun je je rijkdom vergroten zonder dat je 1 euro meer gaat verdienen.
… en ik word afgewezen
Op dat moment natuurlijk ontzettend jammer, maar nog geen twee weken later (na de coaching van Raymond, lees hier over deze periode van ingrijpende inzichten) begrijp ik volkomen waarom mijn verhaal nog niet sterk genoeg was. Ik was inderdaad nog niet bij de kernboodschap beland en het ontbreken van een stevige fundering maakte dat het verhaal nog te wankel was.
Ik laat TED even voor wat het is – ik heb tenslotte nog bijna anderhalf jaar om mijn doel te bereiken.
April 2019
Tot ik een email ontvang. Ik lees ‘m pas de volgende dag, omdat de mail in eerste instantie als spam is aangemerkt en in mijn spamfolder terecht is gekomen.
‘I am writing you as a representative of TEDx OTHRegensburg, an independent TEDx event. I have come across you and your lifestyle while searching for potential speakers for our event in May. I am truly inspired by your minimalistic lifestyle and your message of self care. Therefore I would like to invite you to speak at our event under the theme “Take a step beyond” on the 24th of May in Regensburg, Germany.’
Ik stuiter door de kamer, dit klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
Of zou het toch om spam gaan?
Dat blijkt niet zo te zijn. Via Skype vertelt de dame van de organisatie me de ins en outs over het evenement en ook hoe ze me gevonden heeft, namelijk via dit filmpje:
Verschenen maart 2018 op www.1-2-science.com
Er is blijkbaar maar 2 minuut 45 voor nodig om iemand te inspireren en op het idee te brengen om me als spreker uit te nodigen.
Wat betekent dat voor jou?
Heb je iets belangrijks te delen (ik weet dat iedereen dat heeft), laat je horen! Laat de smalltalk achterwege. Wanneer je onbekenden spreekt – en elk wachtmoment op een station of in de rij voor de kassa geeft je die kans – stel eens verrassende vragen en deel jouw verrassende antwoorden.
A workation is the new vacation
Dit korte filmpje is opgenomen op Koh Mook, een miniscuul eilandje in het zuiden van Thailand. Ik zat daar samen met een vriendin te ontbijten, met mijn voeten in het zand en de zee kabbelend op drie meter van ons vandaan.
‘I want to go on a snorkling trip, would you like to join me?’ We raakten aan de praat met een aardige Duitse man. Ik vertelde hem dat ik niet mee zou gaan, omdat ik liever ging werken. Werken terwijl ik op zo’n prachtig bounty eiland verbleef? Ja, mede daardoor voelde ik me geïnspireerd om verder te schrijven aan mijn boek.
And… action!
Hij vroeg verder naar mijn levensstijl en later bleek waar zijn interesse vandaan kwam. Hij werkte op een Duitse universiteit en precies dit semester deed hij een project over minimalisme met de studenten. Hij vroeg of hij ‘in het kader van content creëren, een video interview met mij mocht opnemen?’
Zo gebeurde het dat we de volgende dag direct na het ontbijt – hup, haar in een knot en au naturel – het interview filmden. Een maand later was het gemonteerd en al online te bekijken.
Terug naar de uitnodiging voor TEDx
Uiteraard zeg ik volmondig ja en kan het voorbereiden beginnen: zowel het boeken van de treintickets en hotels, als het schrijven aan mijn verhaal en oefenen van de presentatie.
En laat ik iets belangrijks niet vergeten, ik kan natuurlijk niet zomaar mijn oppashuis onbeheerd achter laten. Gelukkig woon ik hier drie maanden en zijn de huiseigenaren bereid om me mee te denken over een oplossing: hun (schoon)ouders zullen de poes komen ophalen en haar een weekje onder hun hoede nemen, zodat ik met een gerust hart een paar dagen in Duitsland kan zijn.
Wat is het verschil tussen TED en TEDx?
Trouwens, voor degene die zich afvragen wat het verschil is tussen TED en TEDx: TED is de organisatie die jaarlijks events organiseert, waar innovatieve ideeen gedeeld worden. Daar hoort een speciaal format bij en het belangrijkste onderdeel daarvan is dat een talk niet langer dan 18 minuten mag duren. Ik kan je van harte aanbevelen om eens in plaats van een film, een aantal TED-talks te kijken op TED.com.
De term TEDx wordt gebruikt als het format van TED wordt gebruikt door een onafhankelijke organisatie, die zich daarvoor aan strenge regels moet houden. Zo zijn er TEDx events georganiseerd in steden, op universiteiten of zelfs in gevangenissen. Waar ik nu zal spreken is TEDx OTHRegensburg – voor en door de studenten van de hogeschool en universiteit van Regensburg.
Op zoek naar de kern van mijn verhaal
Afgelopen oktober had ik de kern van mijn verhaal nog niet te pakken. En dat is eerlijk gezegd in de tussentijd nog niet veranderd.
Dat verklaart mijn grote onrust. Ik weet dat mijn verhaal de moeite waard is – ook zonder diepzinnige kern. Maar TED gaat om ideas worth spreading. Ik wil zo graag een pakkend idee de wereld in brengen. En diep van binnen weet ik dat ik er nog niet de vinger op kan leggen waar mijn levensstijl werkelijk om gaat.
Dat is wat nu prioriteit heeft.
Ik beweeg, zonder te weten waar naartoe precies
Ik lig soms uren wakker en maak nachtelijke notities met mijn voicerecorder. Ik vraag vriendinnen om hulp en nodig mensen uit voor een try-out. Ik schrijf en schrap en schrijf in de tekst van mijn concept-talk.
Tot ik koffie drink met Lotte. Lotte is radio documentairemaker en dus een expert in het vertellen van verhalen. Nadat ik heb uitgelegd welke belangrijke momenten in mijn leven sowieso terug moeten komen in mijn verhaal, noemt zij het magische woord: verlies.
Hoe had ik dat over het hoofd kunnen zien…
JA! Dat is waar alles in mijn verhaal om draait – het is de essentie van waarom ik doe wat ik doe.
Die dag kan ik niet stoppen met schrijven, ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Ik heb nog tweeënhalve week tot de big day, wat ben ik blij dat ik eindelijk de kern te pakken heb.
In een volgend blog zal ik dieper op ‘verlies’ ingaan, voor nu gebruik ik een quote van Byron Katie om te verwoorden wat verlies met huisoppassen, minimalisme en vrijheid te maken heeft.
For me the word monk doesn’t describe someone who has entered a monastery. It’s an honest description of everyone – of me and also of you. To my mind, a true monk is someone who understands that there is no self to protect or defend. He’s someone who knows that he doesn’t have a specific home, so he’s at home everywhere
Byron Katie – A mind at home with itself
De week van de TEDx-talk
Aan het begin van de week reis ik na een overnachting in Würzburg af naar Regensburg in Oost-Beieren. De zon schijnt en ik geniet van de heerlijke Duitse törte en gemüsepflanzerl. Ik wandel langs de Donau, lees een boek in rustige koffietentjes en ik klets met de mensen die ik onderweg tegenkom.
Tijdens het diner op donderdag ontmoet ik de andere sprekers en de ongeveer twintig studenten die het event organiseren. De sfeer is uitgelaten en tegelijk wat gespannen. Tijdens de rondleiding vertelt de leider van de groep dat het organiseren van dit event voor de studenten een mooie manier is om te leren omgaan met Big Personalities.
Ik glimlach om zijn uitleg en probeer een beeld te vormen van hoe de jongens en meisjes in de leeftijd van 19 – 25 jaar, mij zien. Grappig hoe dat beeld waarschijnlijk vooral gevormd wordt door verwachtingen en projecties en eigenlijk weinig met mij te maken heeft.
Vrijdag, the big day
Tijdens de soundcheck, het oefenloopje op het podium en het omkleden voel ik me relaxed, tot het moment dat het publiek binnendruppelt in de zaal. Mijn hartslag gaat omhoog en ik val stil, geen zin meer in smalltalk.
De jongen van de techniek doet mijn microfoon om, ik word aangekondigd en ik vol adrenaline loop ik mijn moment of fame tegemoet. Wat heerlijk om mijn verhaal te kunnen vertellen. Grappig ook dat ik er nu ik terugkijk weinig meer van weet, zo snel vliegt het voorbij.
Dus. Om de vragen van Maarten er voor een laatste keer bij te nemen:
Hoe staat het nu met je TEDx -talk?
Goed, ik heb mijn Tedx-talk naar tevredenheid voor het voetlicht gebracht. Heb veel complimenten ontvangen en (zo hoorde ik later) een aantal luisteraars tranen in hun ogen gegeven met mijn verhaal.
Spreken voelt naast schrijven als een ideale manier om mijn verhaal te delen. Elke keer dat ik mijn verhaal vertel zijn luisteraars geraakt, iedereen op een andere manier. De een gaat naar huis met inspiratie over minimalisme, een ander voelt weerstand en weer een ander heeft hét antwoord gevonden op een levensvraag.
Wat heb je gedaan om dichter bij je doel te komen?
Voornamelijk ‘gewoon’ mijn leven geleefd. Elke keer keuzes gemaakt vanuit mijn hart. Dat hebben anderen gevoeld en op deze manier zijn TED en ik zonder al teveel moeite en op precies het juiste moment nader tot elkaar gekomen.
Je weet dat je nog 1 jaar en 2 maanden hebt hè?
Ja! Wie weet kan ik er nog een in een ander buitenland doen. En kan ik mijn verhaal op andere evenementen vertellen, tijdens netwerkbijeenkomsten, huiskamerlezingen, festivals, trainingsdagen en in boekwinkels. Ik ben benieuwd!
Dankjewel Maarten en Vanessa, voor jullie vasthoudendheid, interesse en support.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
