Vier vloggers, waaronder ik, over andere manieren van wonen. Bijvoorbeeld als je geen eigen huis kunt vinden. Bij mij is dat niet het de reden van het huisoppassen geweest, maar hee: ik laat graag zien hoe ik woon!
Gemaakt door Manon Hessels en Nynke Vermaat, voor de VPRO.
Als een typische millennial houdt Susan ervan om dingen te doorgronden, klein en groot. Ook het begrip thuiskomen hoort daarbij, want zo eenvoudig is dat niet te duiden.
Susan: “In mijn dagelijks leven ben ik dagvoorzitter, moderator en spreker. Dit vind ik geweldig om te doen; samen met andere mensen dingen beter begrijpen. Mijn uitgangspunt is nuanceren en complexe dingen simpel maken. Naast mijn werk op het podium, maak ik zelf een podcast en schrijf ik artikelen over kleine en grote levenskwesties.”
Susan leeft duurzaam en had zelf al grondig geminimaliseerd, toen ze via via over mijn levensstijl hoorde. We waren beiden eerder geïnterviewd voor een videoreportage over minimalisme.
Ook had ze mijn boek Thuis zonder huis gelezen en wilde daar graag over in gesprek. We ontmoetten elkaar in mijn oppashuis in Amsterdam, de positieve energie spatte van ons gesprek af. Dat krijg je als je twee nieuwsgierige, open dames bij elkaar zet.
Susan legt uit: “Thuiskomen bij jezelf betekent dat je stappen zet om steeds meer jezelf te kunnen zijn. Op het gebied van relaties, werk, wonen, alles eigenlijk. Ik ga met Iris in gesprek over haar keuzes, hoe vrij ze leeft en wie haar inspiratiebronnen zijn.”
[ BLOG ] Er zullen momenten zijn wanneer wat eerder goed voelde niet meer past. Als zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat ongemakkelijk. Terwijl het niet-weten juist een prachtige tijd is: je kunt het oude loslaten en openstaan voor het nieuwe.
Ken je het gezegde ‘Doe geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt’? Ik vraag me af of dit in deze tijd nog op gaat. Hoeveel mensen blijven bijvoorbeeld niet hangen in een baan die ze vreselijk vinden, omdat ze nog geen nieuwe hebben? Waarbij er vervolgens een lange tijd overheen gaat voordat ze daadwerkelijk de stap nemen om sollicitatiebrieven te schrijven? Het is begrijpelijk, want blijven zitten waar je zit is gemakkelijk en veilig.
Ik ben ervan overtuigd dat het soms heel bevrijdend is en juist méér oplevert om je oude schoenen alvast weg te gooien, voordat je nieuwe hebt. Zodat je even lekker op blote voeten kunt lopen. Vrij, soms wat voorzichtig, onderzoekend, en vol vertrouwen vind je dan vanzelf het juiste pad.
Anderhalf jaar geleden vroeg ik na een verbroken, lange relatie mijn zusje en haar man om hulp: ik had weinig inkomen, geen spaargeld en geen woonplek. Of ik tijdelijk bij hen kon wonen? Ik werd er liefdevol ontvangen, maar omdat mijn zus op dat moment zwanger was, wist ik dat ik niet lang kon blijven.
Het klinkt als een recept voor stress en ellende, maar zo ervoer ik het niet. Ik dacht: ik kan ook even op blote voeten lopen. Wat zal het niet-weten me brengen? Nu ik na een lange relatie weer alleen was, had ik behoefte om te aarden. Ik wilde alles voelen. De hobbels en gaten, de rauwe pijn of een zacht troostende ondergrond.
Om niet direct een huurhuis te hoeven zoeken, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen dat ik beschikbaar was als huisoppas. Dat betekent dat ik op het huis én de kat pas, terwijl iemand op vakantie is. Het komt ook voor dat er geen huisdier in het spel is, dan verzorg ik de post en planten en zorg ik dat het huis bewoond is.
Binnen de kortste keren kwam ik op de leukste adresjes terecht en leerde ik hele lieve mensen kennen. Hoewel ik het gevoel had dat zij mij uit de brand hielpen, was het voor hen juist andersom. Ze waren hartstikke blij dat ze hun bezit niet onbeheerd achter hoefden te laten.
Ondertussen heb ik er één groot avontuur van gemaakt om in oppashuizen te wonen. Zo onderzoek ik hoe en óf ik me wil settelen. Ik pas fulltime op, de periodes sluiten zo mooi op elkaar aan dat ik nooit meer bij mijn zus hoef te logeren. Het voelt als een mooie tussenfase, een speeltuin van niet-weten waarin alles mogelijk is. Momenteel schrijf ik hier zelfs een boek over.
Net als bij mij, zullen er momenten in jouw leven zijn dat hetgeen wat eerder goed voelde, nu niet meer past. Wanneer er zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat vaak heel ongemakkelijk. De meeste mensen zijn gewend om altijd meteen dóór te gaan. Ze tuimelen van de ene in de andere situatie. Zonde, want een keer niet weten wat je zal doen, is helemaal niet erg. In deze periode kun je het oude gaan loslaten en openstaan voor het nieuwe.
Japanners noemen dit moment van niet-weten ‘ma’. Ma gaat over de ruimte tussen twee gegeven situaties, zelfs de ruimte tussen twee ademhalingen. Het is een moment van overgang. Een moment waarin je ‘het’ nog niet hoeft te weten, waarin je de tijd kunt nemen om te mijmeren, te rusten, te onderzoeken. In die tussenruimte ontstaan de mooiste dingen. Als je de moed hebt om te verstillen en niets te doen, geef je het onverwachte de kans om zich aan te dienen.
Mensen die voor het eerst van mijn avontuur horen vragen vaak: “Maar ben je dan niet bang dat je een keer geen oppashuis hebt?” Ik begrijp de vraag, maar nee, ik ben daar niet bang voor. Ik sta open voor wat het leven aandient, in het volste vertrouwen dat het precies op het juiste moment komt. Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds op blote voeten loop. Of heb ik zonder me er bewust van te zijn m’n favoriete schoenen aangetrokken om buiten de gebaande paden te treden?
Dit blog verscheen eerder op blogplatform Urban Chicks.
[ GASTBLOG ]
‘Wat je bezit is op weg naar anderen.’ Toen ik deze dichtregel van Willem Hussem jaren geleden voor het eerst las, vond ik hem prachtig – en ook een tikkeltje weemoedig. Dat is inmiddels veranderd. Nu raken me de woorden nog net zo, maar ze zijn gaan glimmen: de weemoed is geweken voor lichtheid en plezier.
De verandering gebeurde doordat ik besloot om meer aandacht te besteden aan de dingen die ik écht belangrijk vind. Eigenlijk wist ik het al: dit zijn voor mij dus geen ‘dingen’ maar zaken zoals tijd doorbrengen met familie en vrienden, iets ondernemen, iets leren, muziek beluisteren, lezen, spelen of juist helemaal niets doen. Ik begon te vinden dat de materiële dingen om me heen juist erg veel ruimte in beslag nemen – niet alleen fysiek maar ook in mijn dagelijks denken en doen. En zo besloot ik om mijn bezit nader te bestuderen en te gaan ‘ontspullen’.
Want al die spullen in mijn huis, daar werd ik nogal onrustig van. En dat is ook niet gek, want: rommel is de verzameling van al die dingen waarover je nog geen keuze hebt gemaakt – en waar je dus nog iets mee moet. Die enveloppe op de eettafel – die je nog niet eens geopend hebt. Die mooie blouse waarvoor je 3 jaar geleden een vermogen hebt betaald – en je hebt hem sindsdien twee keer aan gehad. Deze dingen blijven tegen je praten: de enveloppe fluistert ‘maak me open, maak me open’, en de blouse ‘je zou me echt vaker aan mogen doen, hoor’. Allemaal dingen die aandacht trekken zodra je blik erop valt: dat geeft geen fijn gevoel. Wil je dat werkelijk de hele tijd meemaken? Nee dus.
Alleen – waar moet je beginnen als je huis vol met voorwerpen zit die je eigenlijk liever niet meer om je heen hebt? Moet je het boekje van Marie Kondo bij de hand nemen en beginnen om je kleding te reduceren naar een minimale set? En vervolgens je boeken? Je papieren, je andere dingen, spullen waaraan je gehecht bent? En dan de hamvraag: hoe zou ik ooit voldoende tijd kunnen vrijmaken voor zo’n rigoureuze opruimactie?
Gelukkig kan het ook anders, zo leer ik van Iris. Jawel, zij heeft haar werk ervan gemaakt om anderen te helpen bij het opruimen. Ik vind het leerzaam: er zijn technieken zijn om te kiezen wat je om je heen wilt hebben en wat dus niet. Er zijn methodes hoe je je omgeving stapsgewijs zo inricht dat het voor jou fijn voelt. Het is handig om elk voorwerp een eigen plek te geven. Wat een opluchting om het opruimproces niet alleen te hoeven opstarten.
In Thuis zonder huis wordt uitgebreid ingegaan op het proces van loslaten en ontspullen, bestel het boek hier.
Gaandeweg het opruimen neemt mijn plezier toe. Het verbaast me hoe trots ik kan zijn op een mooi opgeruimd plankje met slechts een fractie van de spullen die er eerder op hadden gelegen. Ik houd enkele dierbare dingen, waar ik graag naar kijk. Van de nieuwe ruimte word ik daadwerkelijk rustiger. Het lijkt alsof de dingen nu kunnen ademen omdat ze meer lucht om zich heen hebben gekregen. Ik snuif de nieuwe leegte op en voel me licht en blij.
En dan is er nog de verzamelplek van spullen die mijn huis mogen verlaten. Waar gaan ze naar toe? Zal ik ze weggooien? Nee dus, zonde. Weggeven aan vrienden? Dat voelt alsof ik hen opschep met een afdankertje, of opzadel met een probleem dat ikzelf liever niet in huis hebt. Hm. De kringloop dan? Misschien een goede oplossing. In de praktijk blijkt dit inderdaad voor mij het beste te werken. Wat een goed gevoel krijg ik nadat de aanpakkende mannen de spullenberg uit de gang hebben verwijderd en ik de deur achter hen dicht kan doen: Wat ik bezit is op weg naar anderen.
In de laatste maanden hebben veel dingen mijn huis verlaten. En er komen ook niet meer zo veel dingen bij. Maar af en toe sluipen weer wat oude gewoontes binnen: op weg naar een andere kamer wil ik iets op een willekeurige plek droppen. Of ik betrap me als ik iets in een la wil proppen om hem daarna weer lekker dicht te kunnen schuiven: abracadabra, weg is de rommel. Het goede nieuws is natuurlijk dat ik bewust ben van mijn gedrag: ik kan nu ook een andere keuze maken.
Het behouden van de nieuwe orde vereist in mijn geval wel aandacht en discipline – ondanks dat ik opruimen leuk ben gaan vinden. Maar daar ben ik geenszins alleen mee, weet ik. Willem Hussem, de auteur van de prachtige dichtregel hierboven, zei over zijn werk: ‘Ik heb er een leven aan gewerkt om mijn werk zo eenvoudig te krijgen. Ik moet die eenvoud elke keer opnieuw op mezelf veroveren’. Hoe herkenbaar vind ik dit. En ik verheug me er nu al op om weer eens een hele dag de tijd te nemen om mijn bezit onder de loep te nemen en toe te werken naar meer eenvoud. De gedachte alleen maakt me helemaal blij.
Geschreven door Brit, bezit een eigen huis, heeft een passie voor koffie en taal, liefhebber van tiny houses.
[ BLOG ] Omdat het niet in één keer perfect kan, stelt een perfectionist uit wat hem te doen staat. Zelfs als dat betekent dat je dagelijks geconfronteerd wordt met je eigen onvrede.
Ik denk dat iedereen op een bepaald vlak perfectionistisch is, of het nu gaat om hoe je je werk aanpakt, hoe je de was doet of hoe streng je voor jezelf bent. Hoewel het helemaal geen negatieve eigenschap is, kan het je flink in de weg zitten als het je tegenhoudt om ergens mee te beginnen.
Op zeer korte termijn hadden we een afspraak gemaakt. Een frisse jonge vrouw had mijn hulp in de vorm van opruim-coaching ingeschakeld en ze wilde graag zo snél mogelijk afspreken. De knop was om bij haar. De rommel die zich afgelopen jaren in haar appartement had verzameld moest nu maar eens grondig aangepakt worden. Was het de lente die voelbaar in de lucht hing of had dit meer met haar persoonlijke ontwikkeling te maken?
Tijdens het eerste kopje koffie, om even rustig het opruimprobleem in kaart te brengen, vroeg ik haar welke ruimte ze als eerste wilde aanpakken. Ik doelde op de ruimte waar ze zich het meeste aan ergert. Een ruimte waar ze elke dag komt en die een doorn in het oog is. Die ergernis oplossen geeft zoveel voldoening dat het gemakkelijker wordt om ook de rest aan te pakken. Het werd de slaapkamer. Wat mij betreft een prima startpunt, aangezien de slaapkamer de ultieme ruimte is om tot rust te komen. Wanneer het daar niet naar je zin is, heeft dat directe invloed op je nachtrust. Wanneer je je er zelfs mateloos aan ergert, is het helemaal noodzakelijk om het grondig aan te pakken.
Enthousiast vertelde ze hoe ze haar slaapkamer het liefst wil inrichten: een inklapbaar bed, verder zo leeg mogelijk, misschien één rek met kleding, een plank met luxe handdoeken in dezelfde kleur en grootte, alle meubels duurzaam en van natuurlijke materialen. Het licht is het belangrijkst: een papieren kamerscherm filtert het daglicht, zodat er een Japanse, serene sfeer ontstaat. De realiteit was anders: de zware gordijnen dicht, de sfeer bedompt. Het bed tegen een muur, en tegen de drie overgebleven muren stonden lage kasten en losse dozen tegen elkaar opgestapeld. Ik zag een overvol kledingrek, kleine accessoires lagen her en der verspreid en een kartonnen doos diende als nachtkastje.
De dame zag zelf ook dat het verschil tussen de twee beelden enorm is en dat is precies wat haar zo onrustig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn als je als perfectionist zo’n duidelijk beeld hebt van hoe je het wilt, en de realiteit staat daar zo ver vanaf? Het zal heel dubbel voelen om elke avond weer die slaapkamer in te stappen om te gaan slapen. Elke avond word je geconfronteerd met je eigen gedachten over hoe het zou moeten zijn. Je zou zeggen dat dit de ultieme reden is om de uitdaging aan te gaan. De noodzaak is zo groot dat uitstellen niet langer kan.
In Thuis zonder huis beschrijf ik o.a. mijn eigen proces van ontspullen. Ik was ook een behoorlijke perfectionist… Welke pijnpunten kwam ik tegen en wat waren mijn oplossingen?
Met schoonmaken, met doos voor doos uitzoeken of…? Duidelijk is wel dat het ultieme droombeeld niet in één dag tevoorschijn getoverd kan worden. Alleen al het zoeken naar een Japans papieren kamerscherm neemt veel tijd in beslag. En dat is precies waarom perfectionisten niet beginnen met opruimen. De tussen fases die nodig zijn om tot het eindresultaat te komen zijn niet ‘perfect’. Dan lijkt het gemakkelijker om alles bij het oude te laten… Het oude is echter nóg verder verwijderd van perfectie. Is het niet tegenstrijdig dat dit wordt verkozen boven een kleine verbetering?
Een perfectionist zal het herkennen: de tussen fases en het ‘nog niet af zijn’ geeft onrust. Voordat je nieuwe spullen kunt gaan uitzoeken moeten er eerst nog zoveel andere stappen gezet worden. Naast dat het lastig is om zelf dat overzicht te bewaren, vergt het veel geduld om op te ruimen. Een coach of goede vriend(in) aan wie je kunt rapporteren is heel motiverend. Hoe sta je er nu voor? Wat heb je gedaan en wat moet er nog gebeuren? Samen orde scheppen in het proces. Want dat is het: een overgangsperiode waarin alles open gegooid wordt en je je kunt laten verrassen. Het is een positieve vicieuze cirkel: hoe meer je loslaat, hoe meer ruimte er ontstaat. Misschien wel ruimte voor het inzicht dat ook deze kleine stap op zichzelf al perfect is.
Na drie uur samen opruimen zag de kamer er al een stuk leger en aantrekkelijker uit. De gordijnen wijd open, flink wat stof opgezogen en er stonden drie vuilniszakken klaar om naar de kringloopwinkel gebracht te worden. Vervelend om dan toch die kartonnen doos terug te moeten zetten als tijdelijk nachtkastje, dat voelde ik ook. De vrouw leek wat teleurgesteld maar sprak al gauw haar waardering uit voor hetgeen we toch hadden gedaan. Ze besefte dat het waarmaken van haar droom gewoon wat meer tijd nodig heeft. Zoiets moet ‘sudderen’. Het zal precies volgens de goddelijke perfectie vorm krijgen. Ik weet zeker; op een dag loopt ze het mooiste papieren kamerscherm tegen het lijf en wordt ze wakker in de hierboven beschreven slaapkamer.
Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers.
Wanneer je een huisdier hebt en op vakantie gaat, is het altijd weer even zoeken: wie past er op het lieve beestje? En wie verzorgt de post en de planten als jij van huis bent?
Voor de kat vragen de meeste mensen hun buurvrouw om één keer per dag eten te komen geven, maar er zijn genoeg poezenbezitters die hun knuffeldier liever niet zo lang alleen laten. Of stel je voor dat je in een buurt woont waar weinig sociale controle is. Dan voelt het misschien niet zo prettig om je huis onbeheerd achter te laten als je zelf voor langere tijd weg bent. Zeker als je veel waardevolle spullen bezit. Het valt inbrekers gauw op als jouw lichten wekenlang niet branden.
Met deze vakantiegangers heb ik regelmatig contact. Ik woon namelijk in oppashuizen. Dat betekent dat ik momenteel geen eigen huis heb. Oftewel: ik ben een dakloze, zoals een vriend me laatst even haarfijn uitlegde. Wanneer iemand op vakantie gaat, pas ik op. Ik woon voor een aantal weken in het huis alsof het mijn eigen huis is en daarna trek ik als een nomade weer verder. Andere stad, ander huis. En ik vind het heerlijk!
Dit avontuur bevalt me zo goed dat ik nu al een halfjaar onafgebroken in oppashuizen woon. Opvallend is dat het altijd hetzelfde soort mensen zijn die hun plek uitlenen. Het zijn mensen die graag reizen. Mensen die direct op Airbnb gaan zoeken als ze ergens willen overnachten. Die het ook leuk vinden om spullen te (ver)kopen op Marktplaats. De gemene deler is dat ze een zelfde kijk op hun spullen hebben.
Het zijn over het algemeen levensgenieters die net als ik houden van ‘de kleine dingen’ des levens. Kopje koffie in de zon, keihard meezingen met je lievelingsmuziek of een glimlach uitwisselen met een vreemde op straat. Ze delen graag wat ze hebben, en mocht dat kapot gaan, ook niet erg.
Er is me zelfs een keer verzekerd: “mocht één van de huisdieren helaas overlijden wanneer wij weg zijn, tja… dat kan nu eenmaal gebeuren, maar je daar maar geen zorgen over”. Wauw! Een pak van mijn hart – en de huisdieren zijn gelukkig kerngezond gebleven.
Het idee is ontstaan toen ik na de break-up van mijn lange relatie bij mijn zus en haar man woonde. Dat was fijn, maar af en toe wat eigen ruimte opzoeken was ook erg welkom. Er waren genoeg huizen van kennissen voor een paar weken onbewoond. Ideaal om even op te laden en voor de vakantieganger een fijn idee dat iemand de boel in de gaten zou houden.
Vaak vinden de huizenbezitters het ook gewoon heel leuk om mij te helpen. Ze gunnen mij hun mooie huis. Hun thuis. Bij het kennismaken en het overhandigen van de sleutel, een aantal dagen voor hun vertrek, krijg ik een rondleiding. Ineens kijkt diegene met andere ogen naar zijn spullen, en laat me alle voordelen van het huis zien. “Dit is óók een heel fijn plekje om te lezen, en hier… echt een tópoven, kun je heerlijke lasagne in maken”.
In mijn boek Thuis zonder huis beschrijf ik wat mijn levensreis was waardoor ik in oppashuizen terecht kwam. Ik liet oude concepten los, waardoor ik thuiskwam bij mezelf. Geen fysieke locatie meer nodig heb om me thuis te voelen.
Het uitgangspunt voor mij is zoeken naar een win-winsituatie. Dat betekent in de meeste gevallen dat we afspraken maken met ‘gesloten beurzen’. We vinden een manier waar we allebei blij van worden. Eén ding is zeker: het is voor alle betrokkenen goed voor je karma.
Lees hoe ik de praktische kant van het huisoppassen aanpak in mijn e-book Handleiding voor de huisoppas.
Een collega vertelde laatst dat ze zo’n overlast heeft van haar studentikoze huisgenoten. Ze woont al te lang in een studentenhuis, in afwachting van de oplevering van haar koopwoning. Ik opperde of een oppashuis niet ook iets voor haar was? Voor even weg van een aanrecht met schimmelende afwas en luidruchtige afterparty’s op dinsdagochtend? Ze was meteen enthousiast en een paar uur na haar oproep op Facebook hadden twee vrienden hun huis al aangeboden.
Ook als je voor eventjes de trotse bezitter van een tuin wilt zijn, of juist een druk leven in de stad wilt verkennen, kan een oppashuis een uitkomst zijn. Zelfs als je een week ongestoord wilt kunnen schrijven of een bezinningsweek wilt inlassen voor jezelf.
Een andere omgeving laat je met een afstandje naar je eigen (woon)omgeving kijken. Je gaat je eigen huis weer meer waarderen en het zorgt gegarandeerd voor inspiratie. Een soort Airbnb-deal, maar dan for free. Gewoon, omdat het leuk is om een ander iets te gunnen en iets voor een ander te doen.
Zoek je een oppas voor meerdere (grote) huisdieren, of vind je het fijn om het zakelijker aan te pakken, dan is Pawshake een goede oplossing. Zij bemiddelen tussen huisdiereigenaren en professionele huisoppassers. En als je iets wil verdienen aan de tijdelijke leegstand van je (koop)huis, zou ik je aanraden om via Airbnb je woning te verhuren.
In wat voor huis zou jij wel een weekje willen wonen? Genoeg mensen gaan de komende tijd op wintersport of zoeken de zon op. Laat je fantasie de vrije loop. Een oproep op Facebook is de eerste stap om deze wens uit te laten komen!
Dit blog verscheen eerder op het platform Urban Chicks.
[ BLOG ] Rillend sta ik voor het aanrecht. Ik moet bijna naar mijn afspraak. Ziek, misselijk. Ik wil niet overgeven. Ik wil me niet overgeven. Diep van binnen weet ik: zo kan ik absoluut niet gaan.
Ik heb het lang weten uit te stellen, maar vorige week werd ik dan toch echt geveld door de beruchte buikgriep die al maanden heerst in Nederland. Niet alleen de buikpijn gaf me een rotgevoel, misschien nog wel meer het ‘uit de running zijn’.
Of misschien komt het juist op het perfecte moment, als je jezelf helemaal kapot gewerkt hebt. Een excuus om te stoppen. Ik voelde me al niet topfit, maar ik móest gewoon nog éven doorgaan. Wanneer je in loondienst bent, is het waarschijnlijk makkelijker te bepalen wanneer het juiste moment is om je ziek te melden. Donderdag en vrijdag ziek, weekend er achteraan en daarna gaat het vast wel beter. Wanneer is het juiste moment voor een ‘eigen baas’? Wanneer zeg ik ‘nu ben ik ziek – ik doe even niets meer’.
Het juiste moment kwam vanzelf, zoals alles vaak ineens duidelijk wordt.
Trillend sta ik thee te zetten. Pfoe, even zitten. Voor me uit starend bedenk ik dat ik iets moet eten, maar ik heb absoluut geen trek in ontbijt. Ik, geen trek? Dan moet het goed mis zijn. En inderdaad, toen ik ‘s middags meer tijd in het kleinste kamertje had doorgebracht dan daarbuiten, heb ik mij officieel ziek verklaard – aan mezelf.
De to-do list bestaat uit één taak: boodschappen doen.
Ik ben ZZP’er. Met de nadruk op Zelfstandige. Ik ben zelfstandig. Geen hulp nodig. Zwetend in de vrieskou (en te eigenwijs om te checken of ik koorts heb, want dan is het ‘echt’) loop ik naar de supermarkt. Een boodschappenlijstje mee, omdat ik me nergens op kan concentreren, laat staan dat ik vijf boodschappen kan onthouden.
Natuurlijk heb ik van tevoren braaf gegoogeld: wat te eten bij buikgriep? Waar ik normaal gesproken een gezond eetpatroon heb met veel vezels, verse groenten en fruit, wordt voor nu vooral gekookte groenten en zo min mogelijk vezels aangeraden, want: belastend voor je darmen. Dus witbrood, appelmoes en bouillon staan op het menu.
In de supermarkt staar ik een beetje wazig naar de schappen. Iedereen heeft haast. Een vrouw manoeuvreert zich geïrriteerd om me heen om haar yoghurt uit de koeling te pakken. Sorry. Ja, sorry. Thuis zie ik dat ik anderhalf uur ben weggeweest. Huh? Ik heb het overleefd, eerst maar even een middagdutje.
De volgende dag heb ik mijn zus aan de lijn: “Kun je anders mama niet vragen om wat boodschappen voor je te doen?”. Dat klinkt me als muziek in de oren, niet naar buiten hoeven vandaag. Wat een briljant plan! Ik bedank haar, dit was gewoon nooit bij me opgekomen. Ze lacht me uit – ik heb blijkbaar nog een hoop te leren. Thanks sis.
Hulp vragen is duidelijk niet één van mijn sterkste punten. Ik ben al gauw bang dat ik iemand tot last ben, of dat diegene mij een aansteller vindt. Gek eigenlijk, want voor een grieperige vriendin zou ik zelf meteen in de zorg-stand springen. Thee zetten, fruit schillen, juist fijn om iets voor een ander te doen. Andersom voelt het voor mij ongemakkelijk om dat van iemand te vragen. Ik wacht liever stilletjes tot het overgaat. Ik heb ook geen zin om mijn rotgevoel te benoemen. Niet iedereen ervaart dat zo, en stiekem ben ik best jaloers.
Het komt vast omdat ik er nu op let, maar op Facebook zie ik veel zielige emoticons en foto’s van thermometers, zakdoeken en hoestsiroop voorbijkomen. Ik betrap mezelf erop dat ik denk: ‘pff aanstellers, ze zijn niet écht ziek, anders heb je daar helemaal geen energie voor’. Het is pure jaloezie dat zij zich wel uiten, zelf scroll ik tenslotte ook door mijn tijdlijn. Van alle kanten beterschapswensen, hartjes en meelevende vrienden. Helaas, als ik te lang naar mijn telefoon kijk, begin ik al te loensen van vermoeidheid.
Het gerucht verspreidt zich snel binnen de familie. Ja, Iris ziek, dat hoor je niet vaak. Dus ook mijn 90-jarige opa belt bezorgd op: “Ik zag je al op de bank zitten als een zielig vogeltje, dus wil ik je even opvrolijken. Vermaak je je wel een beetje?”. Grappend zeg ik “vraag me niet hoe, maar ik kom de dag wel door”. “Ja, dat heb ik nou ook altijd…”, zegt opa. Oeps. Zal ik hem een abonnement op Netflix geven?
Nu ik weer aan de beterende hand ben, ben ik toch blij dat ik (gedwongen) pas op de plaats heb gemaakt. Door even compleet uitgeschakeld te zijn, kun je niet anders dan op jezelf focussen en voelen waar je het meeste behoefte aan hebt, zonder deadlines en zelfopgelegde regelmaat. Het is maar goed dat het zo heftig was, anders ga ik dóór. Iris the Unstoppable, eigenlijk niet iets om trots op te zijn.
Vrienden zijn ondertussen een fruitmand komen brengen en ik neem nog een verse kurkuma-gemberthee. Ik wacht hoopvol op het moment dat ik kan zeggen: ik ben weer he-le-maal beter! En met nieuwe energie mijn werk weer oppak.
Het doet even (extra) pijn maar je moet er doorheen. Dwing jezelf om tenminste drie mensen een bericht te sturen met de magische woorden “ik ben ziek”, je doet jezelf er een groot plezier mee! Overdrijf het desnoods. Lach er maar om, met veel huilende emoticons. Vraag om filmtips in de groepsapp of vraag iemand die in de buurt woont om boodschappen voor je te doen.
Hoe ga jij ermee om als je ziek bent?
Verwen je jezelf extra en hoe dan?
In Vlieg vrij wijd ik een heel hoofdstuk aan ziek zijn in India, waar ik de meeste ellendige buikgriep ever had.
Dit blog verscheen eerder op het blogplatform Urban Chicks.
[ BLOG ]
Sta je voor een belangrijke keuze op het gebied van werk of relatie? Heb je het gevoel dat je niet zonder je partner of je werk kan, maar voornamelijk in praktische zin? Je gevoel is duidelijk maar je bent bang voor de gevolgen. Dat betekent: grote twijfels over wat de mogelijke uitkomsten kunnen zijn, je wilt natuurlijk geen chaos in je situatie veroorzaken. Je voelt je radeloos, omdat je een beslissing moet maken die je helemaal niet wilt maken. Het is misschien gemakkelijker om bij het oude te blijven…
Wat je besluit ook is, het komt goed.
Na een fijne relatie van 10 jaar samen, heb ik de knoop doorgehakt om bij mijn vriend weg te gaan. De moeilijkste beslissing van mijn leven. Maar het zaadje was geplant en ik wist intuïtief dat er iets onvermijdelijks gebeurde. Het was geen rationeel weten, maar een innerlijk weten.
Er ging een periode van enorme interne onrust en chaos aan vooraf. Ik voelde me niet happy en vroeg me af: wat kan ik veranderen om me gelukkiger te voelen? Was het… harder werken, minder werken, meer sporten, minder sporten, gezonder eten, beter slapen? Ik probeerde het allemaal maar het hielp elke keer maar tijdelijk. Het gevoel dat er iets niet klopte, bleef. Toen het eenmaal duidelijk werd, was er geen weg meer terug.
Zit je in hetzelfde schuitje? Er komt een moment dat je het zeker weet. Het heeft geen zin om dat moment te forceren. Gun jezelf alle rust en ruimte om het te ervaren. Het stap voor stap opruimen van je spullen zorgt dat je even ‘uit je hoofd’ kunt zijn. Ook meditatie, stilte, natuur om je heen en tijd alleen doorbrengen helpt. Blijf vooral niet eindeloos wikken en wegen, met denken los je niets op.
Daar was ik dan. Bijna 30 jaar, ik had net mijn parttime baan opgezegd, geen partner, geen spaargeld, geen eigen woning. Wat een geluk dat ik bij mijn zus terecht kon. Vroeger was het altijd haat en nijd bij ons. Als oudste thuis moest ik altijd de ‘verstandigste’ zijn en me inhouden. Maar nu was ik in nood en stond ze natuurlijk voor me klaar.
Ik vertel over onze speciale band in de prachtige serie De oudste, de jongste, de enige.
Want wanneer een crisis aan de hand is, gaan er altijd onverwachte deuren open. Het woord crisis heeft een negatieve lading, maar het betekent eigenlijk: omslagpunt. Het beslissende ogenblik, waarin een zaak op het punt staat om te verbeteren of te verergeren. En aangezien het bijna niet erger kon… ging ik er maar vanuit dat het vanaf nu weer bergopwaarts zou gaan.
Ik vertrok bij mijn zus en ging op huizen passen wanneer mensen op vakantie waren. Daar was ik ineens écht alleen en kon ik nog beter de gevolgen van mijn beslissing voelen. Want de laatste 10 jaar was het samenzijn en samenwonen onderdeel van mij geworden. Wat was er nu van mij over, zonder noemenswaardige bezittingen, zonder huis? Wat is thuis? Wat is van mij? Wat wil ik hebben? Wat is genoeg?
Hoewel ik al jaren minimalistisch leef was dit het toppunt. Ik leerde dat alles vergankelijk is en je uiteindelijk alleen jezelf hebt. Nogal belangrijk dus om met jezelf door één deur te kunnen, om jezelf volledig te accepteren met al je mooie en minder mooie kanten.
Ah, dus dáár gaat deze zoektocht om! Lees erover in Thuis zonder huis.
De zoektocht naar liefde voor jezelf. Heb je er vertrouwen in? Een jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat mijn leven er nu zo uit zou zien. Wonen in oppashuizen is één groot avontuur. Het is elke keer een verrassing waar ik volgende maand zal zijn. Natuurlijk is het soms onhandig, of bevliegt me ineens de gedachte: wat als er geen volgend huis komt? Dan bedenk ik dat ik dan sowieso mijzelf heb. Dat is genoeg. En zet ik deze op angst gebaseerde gedachte zo snel mogelijk uit m’n hoofd.
Wanneer ik me open stel ontstaan de kansen. Elke keer weer wordt bevestigd hoe lief mensen zijn, hoe leuk ze het vinden om iemand te helpen. Zei ik “Het komt altijd goed”? Het is al goed. Je bent precies op de plek waar je moet zijn.
You aren’t your work, your accomplishments, your possessions, your home, your family… your anything. You’re a creation of your source, dressed in a physical human body intended to experience and enjoy life on Earth. – Wayne Dyer
Lees meer over Huisoppassen, praktische tips voor een geslaagde ervaring.
Hoi, waar woon je?
Op dit moment in het huis van iemand anders, een oppashuis.
Nee, waar woon je zelf?
Nou, in dat oppashuis.
Huh? Maar waaróm?
Natuurlijk is dit tijdelijk. En nee, ik zal niet forever huis-loos blijven. Het idee is uit noodzaak geboren, en nu zie ik het als één groot avontuur. Het levert hele leuke contacten op, het geeft me veel (financiële) vrijheid en ondertussen onderzoek ik allerlei vormen van wonen voordat ik me weer ga settelen. Extreem? Het is zo gek nog niet. Misschien is dit wel de toekomst?
Mensen wonen ergens en sommigen hebben daarnaast een vakantiewoning, caravan, boot of andere plek waar ze naartoe kunnen gaan. En anders zijn ze in een hotel of bungalow wanneer ze niet in hun eigen huis zijn, vanwege vakantie of werk. Dat betekent dat er altijd woningen leeg zijn. In het kader van consuminderen en duurzaamheid is het dus hartstikke slim om daar optimaal gebruik van te maken.
Eigenlijk een soort leegstandsbeheer. Ook interessant voor stellen gaan samenwonen maar één van de twee huizen nog aan willen houden, voor de zekerheid. Of, je hebt al een nieuw huis gekocht maar je oude huis staat nog te koop.
Dat zie je aan populaire sites als:
Airbnb Vakantiewoningen, ervaringen & plekken
Snappcar De auto van iemand anders huren
Konnektid Verbindt mensen met kennis
Thuisafgehaald Maakt het delen van maaltijden makkelijk
Peerby Leen spullen van mensen uit de buurt
Delen en geven is het helemaal. Er is genoeg voor iedereen en je wordt er zelf niet slechter van om iets weg te geven. Of het nou om spullen of kennis gaat. Sterker nog, het is zelfs heel leuk om iets aan iemand te geven omdat de dankbaarheid van de ander je hart verwarmt.
Kenmerken van generatie Y zijn:
Want alles is te huur, te ruil of te leen. En als ik toch iets wil kopen kijk ik eerst op Marktplaats of in kringloopwinkels. En dát is dan weer een ervaring: het struinen, zoeken, vinden en het verhaal achterhalen. Met een beetje geluk is het ook nog van betere kwaliteit dan wat je in de gemiddelde winkel vindt. Generatie Y gaat voor ervaringen, we geven geld uit aan ervaringen; een concert, reis, festival of luxe uit eten.
Dure auto? Kostbare inboedel? En dat dan duur ‘moeten’ verzekeren, want wat als…?
Wat je niet bezit kun je ook niet kwijtraken. Dat geeft vrijheid.
Spullen geven je altijd iets te doen. Je moet het gebruiken, verplaatsen, bijhouden, opruimen, onderhouden etc. Dus hoe meer spullen, hoe meer je te doen hebt. En hoe minder ruimte je overhoudt. Hmm.. is dat nou net niet wat we willen?
Ja maar wat als ik het nodig heb?
Ja maar wat als ik het volgende week ga missen?
Ja maar wat als ik het toch nog kan repareren?
Geen probleem, maar kies het bewust als je iets houdt.
It’s important to understand your ownership pattern because it is an expression of the values that guide your life. The question of what you want to own is actually the question of how you want to live your life.
– Marie Kondo
Geef je jezelf ruimte?
Hoe wil je je leven leven en wat voor omgeving past daarbij?
Ik weet zeker dat ik ook weer een eigen huis ga krijgen, wat ik ga vullen met mijn dierbare bezittingen en spullen die ik vanaf nu zal vergaren. Op dit moment geeft het wonen in oppashuizen mij een enorme vrijheid. Het gevoel dat ik in een halfuur mijn boeltje kan pakken en weg kan zijn. Ik ben niet gebonden aan een plek of stad. Ben benieuwd waar het me brengt!
Begin 2016 gingen mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar en dat betekende dat ik op zoek moest naar een nieuwe plek. Waar moest ik naartoe, na zes jaar samenwonen? De eerste tijd mocht ik bij mijn zus en haar man wonen. Bijzonder, omdat mijn zus net zwanger was.
Toch hoefde ik niet te twijfelen of ze het meende; ze werd oprecht boos toen ik opperde om gauw te zoeken naar iets anders? We spraken af dat ik daar een halfjaar kon wonen, tot het zwangerschapsverlof van mijn zus begon. Ontzettend lief en we leerden elkaar op een heel andere manier kennen.
Ik werkte meestal thuis en zorgde dat om 6 uur het eten klaar stond. Ze hadden een privékok. Om die reden kon ik me niet inhouden om de keuken wat op te ruimen, het was nu ‘mijn’ domein. In de eerste week heb ik me rot gezocht naar de ketchup. Bleek die in het kastje onder de gootsteen bij de chloor en schoonmaakmiddelen te staan (want grote fles) haha!
Voordelen van bij je zus wonen:
Nadelen van bij je zus wonen:
In die tijd is het idee ontstaan om af en toe wat gepaste afstand te nemen, voor alle partijen prettig (maar wát misten ze mijn kookkunsten).
Ik had het nog niet uitgesproken of ik kreeg via-via-via al een foto doorgestuurd van een handgeschreven briefje. Of ik 2,5 week op een huis met tuin, kippen, kat en parkiet wilde passen? Ja natuurlijk! Wat ik heb daar genoten. Weer even alleen, met mijn eigen gedachten en routines. Op zoek naar de leuke plekken in de omgeving, waar doe ik boodschappen, hoe ‘werkt’ het hier? Schijnt ook nog eens goed te zijn om de hersenen te prikkelen, het afwijken van ‘standaard’ patronen.
Vanaf dat eerste oppashuis heb ik de smaak te pakken. Vanuit verschillende hoeken en elke keer precies op het juiste moment worden huizen aangeboden. Ik woon op plekken waar ik zelf nooit zou gaan wonen, of juist heel graag zou wonen.
Iemand gaat op vakantie of is op zakenreis, maar vind het eigenlijk geen prettig idee dat zijn huis een paar weken onbeheerd achterblijft. Of wil de familie niet vragen om af en toe even de post te checken en de planten water te geven. Nog lastiger is wanneer er huisdieren verzorgd moeten worden. De deal is dat ik op het huis pas en ik krijg daarvoor terug: een dak boven m’n hoofd en elke keer weer een mooie ervaring.
Meestal word ik via via aan iemand gekoppeld. We maken een afspraak om kennis te maken en meteen belangrijke zaken door te nemen. Wanneer moet het vuilnis naar buiten, telefoonnummer voor ‘nood’ en het belangrijkste: wat is de wifi-code? Oja, en de sleutel natuurlijk. Lees hier meer over hoe het werkt.
Zo woon ik soms in een vinex-wijk in een groot dorp, in een appartement in hartje Amsterdam of een knus vrijstaand huisje uit 1910 met een gigantische bloementuin.
Grappig om te zien dat de meeste mensen hun keuken en badkamer op dezelfde manier indelen. Is dat iets Nederlands? Daarom voelt het meteen vertrouwd en hoef ik zelden te zoeken. Hoewel, in één huis heb ik me rot gezocht naar het zout – en ik zou het nog steeds niet weten. Natuurlijk heeft iedereen een andere invulling van een ‘gezellig huis’ of ‘mooie inrichting’ maar het blijft iemands huis. Dat helpt om me meteen thuis te voelen.
Het langste een maand, het kortste 6 dagen. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende plek waar ik terecht kom!
Gratitude unlocks the fullness of life.
It turns what we have into enough, and more.
It turns denial into acceptance, chaos to order, confusion to clarity.
It can turn a meal into a feast, a house into a home, a stranger into a friend.
– Melody Beattie
Lees meer over thuiskomen bij jezelf in Thuis zonder huis.
SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders