[ ARTIKEL ] Onlangs verscheen een interview met mij in de nieuwe rubriek ‘De boekenkast van…’ in Volzin magazine, een magazine gericht op religie en spiritualiteit. ‘Verdiep je wereld’ is de ondertitel van Volzin, dat past dus heel goed bij me. Ik heb vele levenslessen gehaald uit klassieke werken.
Nu is het één ding om over levenslessen te lezen – uiteindelijk is het toch wel handig om ze ook in de praktijk te brengen. Daar gaat mijn eigen boek Vlieg vrijweer over. Voor nu, de highlights uit het interview in Volzin.
Wat voor een soort lezer ben je? “Het liefst lees ik zo’n vijf boeken tegelijk. Het is maar net hoe mijn pet staat, welk boek ik pak. Meestal lees ik zo’n drie non-fictie boeken tegelijk, over eenzelfde onderwerp. Bijvoorbeeld levenswijsheden van oude volkeren, alternatieve manieren van traumaheling of visies op sterven en de dood. Het ene onderwerp leidt tot het andere, waardoor lezen tot een doorlopende studie van levenswijsheden is geworden. Daarnaast lees ik een boek dat makkelijk weg leest en een literaire roman, voor de afwisseling.”
Wat zegt jouw boekenplank over je? “Wanneer ik een boek uit heb geef ik het weer door, dus ik heb maar weinig boeken. Dat zegt over mij dat ik licht leef en alleen de boeken (of spullen) houd die me dierbaar zijn. Op mijn boekenplank staan voornamelijk boeken die voor mij life-changing waren. Ze bevatten zoveel wijsheid dat ik ze elke keer op een nieuwe manier ‘versta’, daarom bewaar ik ze graag.”
Levenslessen van een zeemeeuw
Wat is het beste spirituele of religieuze boek dat je ooit hebt gelezen? “Dat is Jonathan Livingston Zeemeeuw van Richard Bach, een verhaal over een meeuw die ontdekt dat hij met zijn vliegkunsten tot veel meer in staat is dan alleen eten zoeken. Zijn soortgenoten lachen hem uit, hij wordt zelfs verbannen uit de meeuwen-gemeenschap.
Tot Jonathan steeds hogere dimensies bereikt en zijn ware potentieel leert kennen. Dan blijkt hij een inspiratiebron en leermeester te zijn voor de jongere generatie meeuwen, en geeft hij zijn levenslessen door. Het is een dun boekje met prachtige foto’s, wat ik lees als ik eraan herinnerd wil worden hoe het is om hoog en vrij te vliegen.”
Ik lees voor uit mijn boek Vlieg vrij (2020). Het fragment speelt zich af in de periode dat ik ongeveer veertien jaar ben, en mijn vader net verloren heb. Ik ga naar de psycholoog, omdat ik problemen heb met ademhalen, maar de huisarts kan niets vinden…
Ga er lekker voor zitten en luister naar mijn avonturen.
Ik hoop dat jouw ervaring, als je naar de psycholoog bent geweest, een stuk fijner was. Dit is hoe ik het heb ervaren, maar dat zegt uiteraard niets over het werk van psychologen in het algemeen. In vele gevallen kan therapie je prettige handvatten geven om met de uitdagingen des levens om te gaan. Hoe ik zelf met mijn innerlijke worstelingen aan de slag ging, lees je in Vlieg vrij.
In Vlieg vrij lees je over:
hoe je liefdesrelatie aanleiding kan zijn tot zelfonderzoek
verschillende middelen om naar binnen te keren
wanneer mediteren een worsteling wordt, en hoe dat te voorkomen
wat het brengt als je gewend bent nare gevoelens weg te stoppen
wat het brengt als je leert nare gevoelens toe te laten
hoe het mogelijk is om een relatie liefdevol te beëindigen
hoe het je lukt om in elke situatie 100% jezelf te zijn
Ben je nieuwsgierig geworden?
Je kunt Vlieg vrij hier bestellen, voor 19,95 euro. Als cadeau voor jezelf of voor een ander!
[ ARTIKEL ] Voor de rubriek Cool People werd ik door Nils Elzenga geïnterviewd voor Salt Magazine, het artikel verscheen in de wintereditie 2020/21.
Minder doen?
Dingen op wilskracht willen forceren, dat kost veel te veel energie. Daarom probeer ik zoveel mogelijk in actie te komen vanuit een staat van zijn. Lees hier meer over in het onderstaande stuk:
Tip! Schrijf je in voor de nieuwsbrief van Salt. Het is een van de weinige nieuwsbrieven waar ik zelf altijd naar uitkijk en veel inspiratie uit haal.
[ ARTIKEL ] Wat is vrijheid voor jou en hoe vind je die vrijheid? 24 november 2020 verscheen er een artikel over mijn levensstijl als huizenoppasser in de Uitkijkpost, de lokale weekkrant van Heiloo. Dit naar aanleiding van mijn verblijf in Pakhuis Dekker in Heiloo. Ik zou daar eigenlijk een tijdje op een kat + huis passen, maar omdat de bewoonster vanwege corona niet op reis ging, werden de plannen iets gewijzigd. Nu woon ik als alternatief zo’n twee maanden in de bed & breakfast van Pakhuis Dekker, een geweldige plek midden in het centrum van Heiloo.
Een fragment uit het artikel:
“Dit is een belangrijke vraag die Iris Schlagwein de laatste vier jaar aan zichzelf heeft gesteld en zeker ook aan de lezers van haar nieuwste boek Vlieg Vrij. Iris (34) uit Noordwijk is schrijfster van twee boeken, levenskunstenaar én huizenoppasser. De aankomende weken verblijft ze op uitnodiging van Jacky Mol in Pakhuis Dekker in Heiloo.”
Twee boeken over persoonlijke ontwikkeling
“Hoe ze haar persoonlijke ontwikkeling en dit moderne nomadebestaan beleefd heeft en wat ze over het loslaten van zekerheid en over zichzelf heeft geleerd, beschrijft ze in haar boeken Thuis zonder huis en Vlieg vrij. Thuis zonder huisgaat over omgaan met weerstand van anderen maar ook vanuit haarzelf, over positief blijven en moed houden om buiten de gebaande paden te treden. ‘Momenteel voelt het goed om meer vastigheid te hebben. Ik heb daarom een stacaravan gekocht waar ik in de zomer verblijf. Zo blijft er nog ruimte genoeg om vrije tijd in te plannen als ik daar behoefte aan heb.’
Op 10 oktober kwam haar nieuwste boek uit, Vlieg vrij. Ze heeft het bijna in één keer geschreven, zo graag wilde ze vertellen over wat onafhankelijkheid voor haar betekent. In dit boek laat Iris zien wat er met haar gebeurde toen ze haar persoonlijke trauma’s en angsten onder ogen kwam en accepteerde. Ze beleefde hierdoor ultieme innerlijke vrijheid.”
Vandaag ben ik 34 geworden. Volgens het boekje ‘Nog vele jaren’ van Hans Korteweg is dit het laatste jaar van de vijfde fase: ‘de wereld in’.
De wereld in, dat heb ik inderdaad gedaan de afgelopen zeven jaren. Zeven jaar geleden, in 2013, was ik nét begonnen als zpp-er, toen nog als ‘Schoon Schip Organizing’, dat later ‘Ruim Je Leven Op’ werd. Als professional organizer hielp ik mensen hun huis en leven op orde te brengen.
34 jaar en steeds lichter leven
Het zaadje voor een licht & vrij leven was geplant, en maakte in 2016 een groeispurt door. Ik liet mijn lange relatie en koophuis achter me en woonde vier jaar zonder eigen huis, als huisoppas.
Nu is er weer een verandering gaande. Een beweging naar meer vastigheid en meer plannen. Meer in mijn lijf. Dit jaar kocht ik een stacaravan, wat zeven maanden per jaar mijn thuis is. De overige vijf maanden (binnenkort dus!) reis ik weer het land door en pas ik op huizen & katten.
Ik wilde me ook innerlijk vrij voelen
De wereld in. Ik liet mijn hele hebben en houwen achter en vertrok op avontuur. Dat leidde tot het schrijven van twee boeken, verschillende reizen naar Azië en een TEDx-talk – eindelijk durf ik mijn stem te laten horen.
Met als volgende mijlpaal het uitkomen van mijn boek Vlieg vrij op 10 oktober, waarin ik vertel hoe ik mezelf INNERLIJK bevrijdde, in de periode dat ik UITERLIJK een behoorlijk vrij leven leidde. Ik vermoed dat dit komende levensjaar in het teken zal staan van Vrij Vliegen.
Vrijdag 25 september 2020. Vandaag neem ik rustig de tijd om terug te blikken en vooruit te kijken, te schrijven, te dwalen in de kringloopwinkel, taart te eten met mijn lieve nichtjes, de zee te zien en lekkere maaltjes voor mezelf te bereiden.
‘Vlieg vrij’ is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier.
“Ik heb per jaar ‘maar’ 14 huizen nodig’. Moderne nomade Iris Schlagwein hopte vier jaar lang van oppashuis naar oppashuis. Deze vrije levensstijl bracht haar waardevolle inzichten: ‘Door op huizen te passen heb ik geleerd dat de wereld een goede plek is’.”
Hoe dat zit?
Natuurlijk kan er van alles misgaan als je ‘een vreemde’ in je huis laat wonen. Wij mensen hebben nogal de neiging om te focussen op angst en problemen, maar mijn ervaringen zijn vrijwel allemaal positief geweest. Het huisoppassen heeft mijn beeld bevestigd dat de wereld een veilige plek is. Wat mij betreft mogen we meer vanuit vertrouwen leven.”
Vrijheid versus onvrijheid
Ook gaat het interview over vrijheid versus onvrijheid.
“Ergens vorige zomer begon ik de beperking van mijn vrijheid te voelen. Als niks vastligt en alles is mogelijk, zijn er geen kaders. Een kader is een beperking, maar kan ook richting geven. Ik begon dat een beetje te missen. Daarnaast kreeg ik steeds meer aanvragen, soms wel vier per week. Ik moest continu ‘nee’ zeggen, omdat mijn planning al vol zat. Ik wilde wat anders.”
[ NOTITIE ] In elk moment schuilt een onverwachte wending van ieders verhaal. Dat kan ongewenst zijn maar vaak ook erg gewenst.
Elk moment heeft draagt een oneindig aantal mogelijkheden in zich, die ik nog niet kan overzien. Dat gegeven kan beangstigend werken (want wat voor pijnlijks staat je te wachten…), of juist bekrachtigend (er staat je nog van alles te wachten!).
Mogelijke mogelijkheden
Deze prachtige tekst, geschreven door Mary Standing Otter, herinnert mij eraan dat wat nu nog onzichtbaar is, wel al tot de mogelijkheden behoort… Dat geeft hoop, vertrouwen en inspiratie!
“Right now there are Tibetan Buddhist monks in a temple in the Himalayas endlessly reciting mantras for the cessation of your suffering and for the flourishing of your happiness.
Someone you haven’t met yet is already dreaming of adoring you.
Someone is writing a book that you will read in the next two years that will change how you look at life.
Nuns in the Alps are in endless vigil, praying for the Holy Spirit to alight the hearts of all of God’s children.
A farmer is looking at his organic crops and whispering, “nourish them.”
Someone wants to kiss you, to hold you, to make tea for you.
Someone is willing to lend you money, wants to know what your favorite food is, and treat you to a movie.
Someone in your orbit has something immensely valuable to give you — for free.
Something is being invented this year that will change how your generation lives, communicates, heals and passes on.
The next great song is being rehearsed.
Thousands of people are in yoga classes right now intentionally sending light out from their heart chakras and wrapping it around the earth.
Millions of children are assuming that everything is amazing and will always be that way.
Someone is in profound pain, and a few months from now, they’ll be thriving like never before. From where they are, they just can’t see it .
Someone who is craving to be partnered, to be acknowledged, to arrive, will get precisely what they want — and even more. And because that gift will be so fantastical in it’s reach and sweetness, it will quite magically alter their memory of angsty longing and render it all “So worth the wait.”
Someone has recently cracked open their joyous, genuine nature because they did the hard work of hauling years of oppression off of their psyche — this luminous juju is floating in the ether, and is accessible to you.
Someone just this second wished for world peace, in earnest.
Some civil servant is making sure that you get your mail, and your garbage is picked up, that the trains are running on time, and that you are generally safe.
Someone is dedicating their days to protecting your civil liberties and clean drinking water.
Someone is regaining their sanity.
Someone is coming back from the dead.
Someone is genuinely forgiving the seemingly unforgivable.
Someone is curing the incurable.
‘Mary is a visionary, a writer and an accomplished ceremonial alchemist. She is gifted in her ability to create a clean and judgment free space or sanctuary for healing and transformation and lives a life of spiritual awareness and healing. A healed healer, she thrives on passing on what she knows to those who are open, ready and willing to learn’.
[ BLOG ] De tweede dag in Auroville, India, wandelden Denise en ik in de schaduw van de prachtige tropische bomen naar het uitkijkpunt waar je de Matrimandir kunt bewonderen. En totaal onverwacht werd me de vorm van mijn volgende boek duidelijk.
Al pratende over en geïnspireerd door de tentoonstelling over Sri Aurobindo en the Mother die we net gezien hadden raakte ik in een flow. Als ik een vraag stelde kwam het antwoord als vanzelf in me op. Ik verbaasde mezelf met wat ik zei en ik zag verbanden die ik niet eerder gezien had.
Inspiratie geeft helderheid
Ik onderscheidde de volgende drie fases van spirituele ontwikkeling.
1. Vorm (extern, materie, geven, grenzen, actief, verschijnen, lichaam, aarde) In mijn geval: baan + koophuis + samenwonen, tot 2016
2. Vormloos (intern, geest, ontvangen, grenzeloos, passief, verdwijnen, geest, kosmos) In mijn geval: geen vast inkomen + geen huis + relatie maar zonder samenwonen. 2016 – 2019
3. Vereniging van beide zijden: integratie.
Je hebt eerst beide zijden van de medaille te leven, voordat je in het midden uitkomt, en zo zal de beweging zich blijven herhalen. Zo werkt een ademhaling, zo groeit een boom en zo werkt de menselijke ontwikkeling. Niks nieuws dus, maar wel nu ik het toepaste op mijn schrijfwerk.
Wat komt er na Thuis zonder huis?
Zoals Thuis zonder huis ging over mijn proces van loslaten wat niet meer past in de externe wereld (fase 1) zo zal mijn volgende boek gaan over loslaten wat niet meer past in mijn interne wereld (overtuigingen, oordelen en oude pijnstukken). Hoewel ik dat proces van loslaten eerder beschreef in het blog Opruimen to the max, zag ik nog niet dat de tweede fase een mooi (en logisch) onderwerp zou zijn voor boek twee.
Thuis zonder huis = wie ben ik, wanneer ik alle uiterlijke vormen die mijn identiteit bepalen, los laat? Volgend boek = wat ben ik, wanneer ik alle innerlijke vorm, alles wat ik denk te weten, los laat?
Wat betekent loslaten van innerlijke vorm?
Met loslaten van innerlijke vorm bedoel ik alles wat ik denk dat ‘waar’ is. Alles waar ik aan vasthoud, wat me enige zekerheid geeft. Deze overtuigingen en oordelen (en vragen) gaan bijvoorbeeld over dood, leven, energie, verbinding en bewustzijn.
Ja, dat zijn grote thema’s. En ja, ik vind het spannend om daarover te schrijven. Want wat weet ik er nou van?
Weten/wijsheid in de vorm van wetenschappelijke kennis heb ik niet veel. Weten/wijsheid in de vorm van ervaring en innerlijk weten heb ik wel.
Waarom ga ik hierover schrijven?
De eerste en belangrijkste reden is omdat het mij zelf helderheid geeft. Ik geloof dat alle schrijvers zullen beamen dat ze voornamelijk voor zichzelf schrijven 😉
Verder omdat het leuk is om te lezen hoe iemand omgaat met De Grote Vragen Des Levens.
En omdat het je een richting of inspiratie kan geven voor je eigen levensvragen.
Ik wil m’n verhalen graag op dezelfde manier te schrijven als in Thuis zonder huis, op een lichte toon, kwetsbaar en nuchter. Ik zal voorbeelden uit mijn dagelijks leven beschrijven, waar veel mensen zich in zullen herkennen. Het boek zal gaan over de ervaringen die me meer inzicht in bovengenoemde thema’s gaven. Over vragen die ik mezelf (en anderen) stelde, (denk)fouten die ik maakte, boeken die ik las en ontmoetingen die me inspireerden.
In het echte leven volgen de fases elkaar niet netjes op, maar zit er behoorlijk wat overlap in. Er is genoeg te melden, dus laat ik maar gelijk een trilogie maken, met Thuis zonder huis als eerste boek. In elk boek beschrijf ik een fase van mijn spirituele ontwikkeling.
De inhoud van het laatste boek ga ik vanaf nu beleven, want gevoelsmatig zit ik in de overgang van vormloos naar integratie van beide zijden. En grote kans dat de cyclus daarna opnieuw begint – zo kan ik een leven lang blijven schrijven… De boekpresentatie heb ik gepland op 10-10-2020, dat lijkt me een mooie datum om vanaf nu naartoe te werken.
[ BLOG ] Deze week ben ik teruggekomen van een zes-weekse reis samen met vriendin Denise. Tijdens eerdere reizen zocht ik haar op in Bali en zocht ze mij op in Thailand, nu reisden we door Zuid-India.
Eind januari vlogen we via Frankfurt naar Bangalore, een stad met meer dan twaalf miljoen inwoners, waar we natuurlijk – net als iedereen die India voor het eerst bezoekt – overweldigd werden door alle indrukken.
Als je nog nooit in India geweest bent…
Stel je voor dat je op de heetste zomerdag je wc niet doortrekt, een pannetje kruidige chai op het vuur laat pruttelen, wierook aansteekt en de radio op z’n hardst aanzet, net als de tv en Youtube op je telefoon. Hang je vochtige was op aan een waslijn dwars door de woonkamer, net als al je kerstverlichting (het liefst knipperend). Zet de voordeur open, parkeer je auto met de uitlaat naar de deur gericht, laat ‘m stationair draaien, zet de autoradio keihard aan en laat je partner onophoudelijk toeteren achter het stuur. Keer je vuilnisbak en GFT-bak om in de tuin (bonuspunten als je er een geelgeverfde koe bij regelt die de etensresten ertussenuit eet), maak er een vuur bij en verbrand daarin al je plastic afval, plus dat van de rest van de straat.
Dan kom je in de buurt van hoe een stad in India klinkt, voelt en ruikt. Ga op een bamboematje op de grond zitten, zet een gezellige TL-lamp aan en eet er met je handen een heerlijke Indiase curry van Saravanaa Bhavan in Amsterdam bij, om ook nog te ervaren hoe India proeft.
Denk je dat ik overdrijf?
Eigenlijk heb ik me nog ingehouden met deze beschrijving. Maar natuurlijk is niet elke plek in India zo. We hebben tijdens deze reis ook genoten van vers fruit en kokosnoten, koele berglucht, ongelofelijk lieve mensen, zangsessies van de meest bijzondere vogels, uitgestrekte velden vol palmbomen, zeldzame stilte en ontspannen meditatiesessies.
Na een kort verblijf in Bangalore dachten we in Mysore een fijne plek te vinden om rustig te acclimatiseren, maar helaas werd ik op dag vijf van de reis ziek, in een hotelkamer die verre van rustig te noemen was. Natuurlijk wist ik dat ik tijdens deze reis een kleine kans had om aan voedselvergiftiging te ontkomen, maar dat het zo snel zou gebeuren had ik niet gedacht.
Ziekzijn voor gevorderden
Door een pittig virus was dit ziekzijn voor gevorderden; inclusief flauwvallen op mijn kruiptocht richting de badkamer, diarree in bed (sorry Denise) en overgeven in de taxi. In een volgend blog zal ik delen hoe ik het ziekzijn heb beleefd en wat het me uiteindelijk voor inzichten bracht. In heerlijk oord 3 Hills County in Kalpetta, was beter worden mijn enige focus. Daar had ik nog ongeveer een week voor nodig.
Ik maakte een tekening van 3 Hills County om het personeel te bedanken voor de goede zorgen.
Zes kilo lichter (ja, ik heb zowaar verlichting gevonden in India!) en uiteindelijk volledig uitgerust, reisden we via Fort Kochi en Aleppey verder naar Amritapuri, de ashram van the hugging mother Amma.
‘Een ashram is niet alleen een verzameling levenloze gebouwen, tempels, bomen en woningen. Het is een vitaal, dynamisch en levendig instituut. De spirituele oefeningen, dienstverlening, gebeden en zuivere gedachten en handelingen van de bezoekers en bewoners maken samen met de genade van de meester de ashram tot een heilige en gewijde plaats’ – Amma
We ontvingen darshan en prasad
Voor twee nachten logeerden we in de ashram, om kort mee te kunnen draaien met het dagschema. We chantten om 04.50 uur de duizend namen van de heilige moeder, gevolgd door een heerlijk kopje hete chai om 06.00 uur, en de rest van de dag volgden we meditatiesessies. We hadden geluk dat Amma zelf aanwezig was. Dat is niet vaak zo, omdat ze de hele wereld over reist om satsang te geven en mensen te knuffelen.
Natuurlijk ontvingen ook wij een zegening van the hugging mother: een knuffel (darshan) en een papieren zakje as (prasad, om te benadrukken dat het lichaam sterfelijk is en we tot as zullen wederkeren).
Amritapuri is gebouwd rondom de plek waar Amma geboren is. Ondertussen is het uitgegroeid tot een klein dorp waar circa 3500 mensen, zowel Westerlingen als Indiërs, wonen. Dat vergt een strakke organisatie (bedenk maar eens hoeveel kilo’s rijst je moet koken om zoveel monden te voeden).
We vervolgden onze reis per vliegtuig naar de oostkust: van Trivandrum naar Chennai en van daaruit naar kustplaats Pondicherry. Tot 1954 was dit gebied bezet door de Fransen, zodoende zijn er op elke straathoek de heerlijkste croissants en pain-au-chocolats te krijgen. Deze verandering van spijs plus de meer Westerse sfeer in het straatbeeld konden we best waarderen.
In India zijn alle uitersten van het leven te beleven, en wij pasten ons braaf aan. We genoten enkele dagen van de Franse overvloed aan lekkers, om ons vervolgens een kleine week in te schrijven bij Sancya, een nature care hospital.
Ik ben 33: tijd voor een verjongingskuur
In India zijn er naast gewone ziekenhuizen (velen met een uitzonderlijk goede zorg) ook plekken waar je op een alternatieve manier aan je gezondheid kunt werken. Bijvoorbeeld door een panchakarma behandeling (volgens de ayurveda) of een verjongingskuur in een nature care hospital te volgen. Wij kozen voor het laatste.
Nature cure is based on the realization that man is born healthy and strong and that he can stay by living in accordance with the law of nature. It is believed that even if born with some inherited affiliction the individual can eliminate the disease by putting the natural agents of healthy to the best use. Fresh air, sun shine, proper diet, exercise, natural therapy, scientific relaxation, constructive thinking, and the mental attitude, along with prayer and meditation,all play then part in keeping a sound mind in a sound body. – Zo is te lezen op de website van Sancya.
We kregen allerlei verse sapjes en aten drie keer per dag raw food: het ontbijt bestond bijvoorbeeld uit drie bananen en een kokosnoot en het avondeten was elke dag tomaat, komkommer en wortel. Elke dag anders, want anders gesneden, geraspt of anders op het bord gedrapeerd…
De originele vorm van yoga
Samen met drie andere vrouwen volgden we het drukke dagprogramma, dat o.a. bestond uit 2x een uur yoga, 2x een uur pranayama-oefeningen en een theory class over the eight limbs of ashtanga yoga and the yogic way of life. Ik genoot enorm van het enthousiasme van onze Indiase leraar, die zo vol was van zijn guru en diens levenslessen dat hij met gemak vijf kwartier in een uur praatte.
Of onze behandeling nou echt zo veel verjonging teweeg heeft gebracht weet ik niet, maar de dagelijkse acupunctuur, baddersessies en massages waren in elk geval erg ontspannend.
Bij het uitkijkpunt naar de Matrimandir
Auroville: glimp van een ideale samenleving
De laatste week van onze trip brachten we door in Auroville, de gemeenschap die door Sri Aurobindo en en zijn geliefde The Mother in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw bedacht en opgezet is, om de ideale leefomgeving op aarde te creëren. ‘Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity.’
Ik kon bijna niet geloven dat ik nog steeds in India was, zo schoon en stil waren de straten hier, dus de bewoners hier doen sowieso iets heel goed. Alles in Auroville is gericht op zorg voor de aarde, aandacht voor elkaar en het belangrijkste: je persoonlijke reis van bewustzijnsontwikkeling.
‘Man lives mostly in his surface mind, life and body, but there is an inner being within him with greater possibilities to which he has to awake – for it is only a very restricted influence from it that he receives now and that pushes him to a constant pursuit of a greater beauty, harmony, power and knowledge.
The first process of Yoga is therefore to open the ranges of this inner being and to live from there outward, governing his outward life by an inner light and force.’ – Uit de teachings van Sri Aurobindo
Hoogtepunt van de reis
In Auroville is er alle gelegenheid voor om je inner being te ontwikkelen. De lijst van wat er dagelijks in Auroville te doen is eindeloos. Denk aan yogalessen, meditaties, vrouwencirkels, mantrazingen of tai-chi. Maar ook pottenbakken, muziekinstrumenten maken, heilige geschriften bestuderen, leren over permacultuur, vrijwilligerswerk doen of een concert bezoeken. Gelukkig heb ik geen FOMO dus ik heb veel gemediteerd en vooral gefocust op mijn eigen ideeën (lees maar verder).
Niet alleen het activiteitenaanbod maar werkelijk alles in Auroville is erop gericht je bewustzijn te verhogen. Zelfs de gebouwen, de vormgeving van de tuinen en het stratenplan. Het bezoeken van de Matrimandir vond ik een van de hoogtepunten van de reis. De perfectie en pure schoonheid, plus de visie achter dit gebouw hebben me ontzettend geïnspireerd.
Deel van de plattegrond van Auroville, met rechts van het midden de Matrimandir en de 12 omringende tuinen
Smog + herrie = helderheid
Terugblikkend op de reis heb ik in de afgelopen zes weken vooral veel helderheid gekregen – dat is dus mogelijk op een plek met een overkill aan prikkels, wie had dat gedacht? Natuurlijk geeft afstand tot de dagelijkse beslommeringen in Nederland helderheid, maar ik vermoed dat het ziek-zijn, de gewijde plekken die we bezochten, het mantra-zingen en alle yoga- en pranayama-oefeningen dat gevoel zeker hebben versterkt.
Helderheid waarover?
Ik kreeg helderheid over mijn woonsituatie (ik ga binnenkort in een caravan wonen, later meer daarover). Helderheid over leven en liefde, over de balans tussen doen en zijn. Daaraan gekoppeld helderheid over mijn volgende boek.
Ja, ik roep al heel lang dat dat eraan komt en dat de inhoud zich in mijn hoofd vormt. Ik voelde wel waar de inhoud ongeveer over zou moeten gaan, maar begrijpen deed ik het nog niet. Een kader of concreet idee ontbrak nog. Nu is dat kader helder en voelt het als het juiste moment om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ook hierover meer in een volgend blog, voordat dit blog zelf op een boekwerk gaat lijken.
Nu, terug in Nederland. Lang niet zo kleur- geur- en klankrijk als in India, maar de lente staat voor de deur en er staan me weer genoeg avonturen te wachten. In mijn oppashuis in Eindhoven ga ik rustig verder schrijven, dus binnenkort is te lezen:
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
[ BLOG ] Met mijn lieve vriendin Lotte sprak ik over schaamte, hoe bevrijdend het is om te uiten waar je je voor schaamt. Bevrijding, daar ga ik voor. Eerder ervoer ik bijvoorbeeld hoe bevrijdend het is om excuses aan te bieden of om kwetsbaar te durven zijn.
Na ons gesprek dacht ik: waar schaam ik me eigenlijk voor? Is het iets heel gênants? Iets met poep of een dronken bui? Of iets dat ik heb gezegd, dat niet zo netjes was? Misschien is dit een betere vraag:
Wat is het, dat ik niet wil dat je over mij weet?
Die vind ik makkelijker te beantwoorden. Wat ik niet wil dat jij, lieve lezer, over mij weet, is dat ik soms geld moet lenen om rond te komen – ondanks mijn lage vaste lasten. En dat ik af en toe in de horeca werk om bij te verdienen.
Zo. Dat is eruit.
Ik wil natuurlijk dat je dat niet weet, omdat ik bang ben dat je dan slecht over me denkt. Namelijk precies de zelfveroordelende gedachten die ik zelf heb:
Ik verkoop niet genoeg boeken dus ik ben een mislukte schrijver.
Ik ben afhankelijk en zwak, want ik moet geld lenen.
Ik ben lui en kan niet voor mezelf zorgen.
Ik weet ook wel dat dat niet waar is, maar de gedachtes zijn er toch.
Putjesschepper of projectcoördinator?
Mijn vader zei vroeger altijd: ‘Doe je best op school, of wil je soms putjesschepper worden, of loempia-vuller?’ Het is me nog steeds niet duidelijk of dat toen ter tijd bestaande banen waren of dat hij loze klusjes verzon om zijn bewering kracht bij te zetten. In ieder geval begreep ik toen dat het belangrijk was om (zeker als vrouw) onafhankelijk te zijn en je eigen boontjes te doppen, het liefst door een ‘goede’ baan te hebben.
Toen ik in 2017 naar een training van Byron Katie wilde en daar geen geld voor had, had ik binnen een week een ‘goede’ baan als projectcoördinator in de forensische psychiatrie. Niet dat mijn CV enige ervaring in die sector aantoonde, maar blijkbaar waren mijn levenservaring en nieuwsgierigheid genoeg.
Bijverdienen via Temper
Putjesschepper of projectcoördinator… Wat het werk ook is, ik ben niet te beroerd om hard te werken. Daarom klus ik bij via Temper, bijvoorbeeld achter de espressobar in het Zaans Medisch Centrum. Grappig genoeg heb ik deze tekst daar geschreven, tijdens de stille momenten.
Temper is een online platform waar je als ZP-er makkelijk eenmalige klussen in de horeca en catering kunt aannemen. Voor mij is het handig om me niet te hoeven binden. En daarbij is vervelend werk toch nét iets beter te doen wanneer ik weet dat ik na vandaag nooit meer terug hoef te komen. Maar meestal is het werk best ok en heb ik leuke gesprekken met collega’s. Of in ieder geval interessante gesprekken.
Met een kopje thee staan we achter de bar te hangen ‘wat eigenlijk niet mag van de baas, maar ik werk hier al 34 jaar dus we doen het toch, dat verdienen we wel, vind je niet? Hij zit toch in bespreking. Maarre, wat doe je nog meer naast dit werk?’ ‘Ik ben schrijver.’ ‘Oh, wat schrijf je dan?’ ‘Nu voornamelijk blogs, en ik heb vorig jaar een boek geschreven.’ ‘Zo zo. Een kinderboek ofzo?’ ‘Nee, het gaat over situaties en verhalen uit mijn eigen leven.’ Ze recht haar rug en zet haar kop thee neer: ‘Nou meissie, begrijp me niet verkeerd hoor, maar je komt toch pas net kijken? En dan heb je al iets te vertellen?’
Waarom werk ik?
Ik ben niet te beroerd om hard te werken, zolang ik maar weet welk doel het dient. Mijn tijd is immers eindig en dus kostbaar. Het doel van mijn tijd inleveren voor geld is dat het me in staat stelt om me de rest van de tijd bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling, schrijven en… lummelen. Oftewel, niksdoen, aanklooien, rommelen of lanterfanten.
Ja, dat wil iedereen wel. Maar geld verdienen is belangrijker… toch?
Met het nietsdoen maak ik ruimte vrij, ruimte waarin de mooiste ideeën kunnen ontstaan. Een leegte waarin ik ongeremd kan creëren, vanuit verbinding met mezelf en met een liefdevolle blik op de wereld. Dat sluit perfect aan op mijn wens om te ervaren en te delen.
Ruimte maken voor creativiteit
De ruimte die ontstaat door niets te doen is vergelijkbaar met het gevoel dat je op vakantie krijgt, op het moment dat je alle stress van thuis achter je hebt gelaten en je geen idee meer hebt welke dag het is. In die rust ben je zo helder dat er ineens allerlei slimme oplossingen en frisse ideeën in je opkomen.
Omgekeerd ken je misschien het gevoel dat je onder druk moeilijk keuzes kunt maken. Of dat je niet creatief kunt zijn als je van alles te doen hebt.
Daarom doe ik graag niks
Ik zorg in ieder geval dat ik weinig verplichtingen heb – als ik vier afspraken in een week heb, noem ik dat een drukke week. Ik kijk wat de dag brengt, zonder iets te forceren. Waardoor ik vaak, terugkijkend op de dag, veel voor elkaar heb gekregen.
Ik verdien heus wel íets, mijn ervaring is dat ik precies krijg waar ik behoefte aan heb. Meestal kom ik precies uit, dan komt er net een nieuwe opdracht of grote order binnen op het moment dat ik een factuur moet betalen. Ik krijg veel betaald werk als ik veel energie heb, en minder als ik mijn tijd nodig heb om naar binnen te keren.
Maar feit is dat mijn inkomen onregelmatig is en soms niet genoeg om van rond te komen. Dat hele nietsdoen klinkt dus leuk en aardig, maar wanneer mijn bankrekening de nul steeds dichter nadert, laat schuldgevoel zich zien.
En daar zit de schaamte…
Dat ik bijverdien in de horeca is nog tot daar aan toe. Maar dat ik (blijkbaar) niet genoeg betaald werk heb en dat mijn schrijven nog niet genoeg oplevert, waardoor ik gedwongen ben geld te lénen…? Daar schaam ik me voor.
Want hoe kan ik nu niks doen in combinatie met geld moeten lenen, aan mezelf verantwoorden? Er is me altijd geleerd dat lenen niet slim is. Dat je eerst moet sparen voordat je iets kunt uitgeven. Tuurlijk, dit is óók waar, maar omdat deze overtuiging me zo belemmert, kan ik me afvragen of er een ander perspectief mogelijk is.
Hoe staan de zaken ervoor? Ik heb momenteel een schuld van 1200 euro. Voor de één een fortuin, voor de ander een schijntje. Voor mij… te overzien. Wel komt er nog bij dat ik straks zes weken naar India ga, waarvoor ik ook geld zal moeten lenen. Oei.
Een ander perspectief is mogelijk
Stap één is dat ik eerst maar eens eerlijk aan mezelf en de wereld moet toegeven hoe het ervoor staat. Bij deze.
Verder oefen ik om mijn schulden te zien als investering in mezelf. Soms moet je eerst investeren, zodat je daar later de vruchten van kunt plukken. Ik ervaar het als een enorme luxe om veel tijd te hebben voor spirituele groei en helen van zowel persoonlijke patronen als collectieve trauma’s.
Gelukkig heb ik iemand gevonden die me het geld om in India uit te geven, wil lenen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Wanneer ik terug ben uit India vertrouw ik erop dat ik de schulden kan terug betalen. Ik vind dan ongetwijfeld een manier die me in staat stelt te doen wat ik te doen heb. Ik ga vast verder met nietsdoen, dan laat die manier zich vanzelf zien.
Nou… *klikt op blog publiceren*, dag schaamte, hallo bevrijding!
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
