[ ARTIKEL ] Onlangs verscheen een interview met mij in de nieuwe rubriek ‘De boekenkast van…’ in Volzin magazine, een magazine gericht op religie en spiritualiteit. ‘Verdiep je wereld’ is de ondertitel van Volzin, dat past dus heel goed bij me. Ik heb vele levenslessen gehaald uit klassieke werken.
Nu is het één ding om over levenslessen te lezen – uiteindelijk is het toch wel handig om ze ook in de praktijk te brengen. Daar gaat mijn eigen boek Vlieg vrijweer over. Voor nu, de highlights uit het interview in Volzin.
Wat voor een soort lezer ben je? “Het liefst lees ik zo’n vijf boeken tegelijk. Het is maar net hoe mijn pet staat, welk boek ik pak. Meestal lees ik zo’n drie non-fictie boeken tegelijk, over eenzelfde onderwerp. Bijvoorbeeld levenswijsheden van oude volkeren, alternatieve manieren van traumaheling of visies op sterven en de dood. Het ene onderwerp leidt tot het andere, waardoor lezen tot een doorlopende studie van levenswijsheden is geworden. Daarnaast lees ik een boek dat makkelijk weg leest en een literaire roman, voor de afwisseling.”
Wat zegt jouw boekenplank over je? “Wanneer ik een boek uit heb geef ik het weer door, dus ik heb maar weinig boeken. Dat zegt over mij dat ik licht leef en alleen de boeken (of spullen) houd die me dierbaar zijn. Op mijn boekenplank staan voornamelijk boeken die voor mij life-changing waren. Ze bevatten zoveel wijsheid dat ik ze elke keer op een nieuwe manier ‘versta’, daarom bewaar ik ze graag.”
Levenslessen van een zeemeeuw
Wat is het beste spirituele of religieuze boek dat je ooit hebt gelezen? “Dat is Jonathan Livingston Zeemeeuw van Richard Bach, een verhaal over een meeuw die ontdekt dat hij met zijn vliegkunsten tot veel meer in staat is dan alleen eten zoeken. Zijn soortgenoten lachen hem uit, hij wordt zelfs verbannen uit de meeuwen-gemeenschap.
Tot Jonathan steeds hogere dimensies bereikt en zijn ware potentieel leert kennen. Dan blijkt hij een inspiratiebron en leermeester te zijn voor de jongere generatie meeuwen, en geeft hij zijn levenslessen door. Het is een dun boekje met prachtige foto’s, wat ik lees als ik eraan herinnerd wil worden hoe het is om hoog en vrij te vliegen.”
Ik lees voor uit mijn boek Vlieg vrij (2020). Het fragment speelt zich af in de periode dat ik ongeveer veertien jaar ben, en mijn vader net verloren heb. Ik ga naar de psycholoog, omdat ik problemen heb met ademhalen, maar de huisarts kan niets vinden…
Ga er lekker voor zitten en luister naar mijn avonturen.
Ik hoop dat jouw ervaring, als je naar de psycholoog bent geweest, een stuk fijner was. Dit is hoe ik het heb ervaren, maar dat zegt uiteraard niets over het werk van psychologen in het algemeen. In vele gevallen kan therapie je prettige handvatten geven om met de uitdagingen des levens om te gaan. Hoe ik zelf met mijn innerlijke worstelingen aan de slag ging, lees je in Vlieg vrij.
In Vlieg vrij lees je over:
hoe je liefdesrelatie aanleiding kan zijn tot zelfonderzoek
verschillende middelen om naar binnen te keren
wanneer mediteren een worsteling wordt, en hoe dat te voorkomen
wat het brengt als je gewend bent nare gevoelens weg te stoppen
wat het brengt als je leert nare gevoelens toe te laten
hoe het mogelijk is om een relatie liefdevol te beëindigen
hoe het je lukt om in elke situatie 100% jezelf te zijn
Ben je nieuwsgierig geworden?
Je kunt Vlieg vrij hier bestellen, voor 19,95 euro. Als cadeau voor jezelf of voor een ander!
[ ARTIKEL ] Voor de rubriek Cool People werd ik door Nils Elzenga geïnterviewd voor Salt Magazine, het artikel verscheen in de wintereditie 2020/21.
Minder doen?
Dingen op wilskracht willen forceren, dat kost veel te veel energie. Daarom probeer ik zoveel mogelijk in actie te komen vanuit een staat van zijn. Lees hier meer over in het onderstaande stuk:
Tip! Schrijf je in voor de nieuwsbrief van Salt. Het is een van de weinige nieuwsbrieven waar ik zelf altijd naar uitkijk en veel inspiratie uit haal.
[ ARTIKEL ] Wat is vrijheid voor jou en hoe vind je die vrijheid? 24 november 2020 verscheen er een artikel over mijn levensstijl als huizenoppasser in de Uitkijkpost, de lokale weekkrant van Heiloo. Dit naar aanleiding van mijn verblijf in Pakhuis Dekker in Heiloo. Ik zou daar eigenlijk een tijdje op een kat + huis passen, maar omdat de bewoonster vanwege corona niet op reis ging, werden de plannen iets gewijzigd. Nu woon ik als alternatief zo’n twee maanden in de bed & breakfast van Pakhuis Dekker, een geweldige plek midden in het centrum van Heiloo.
Een fragment uit het artikel:
“Dit is een belangrijke vraag die Iris Schlagwein de laatste vier jaar aan zichzelf heeft gesteld en zeker ook aan de lezers van haar nieuwste boek Vlieg Vrij. Iris (34) uit Noordwijk is schrijfster van twee boeken, levenskunstenaar én huizenoppasser. De aankomende weken verblijft ze op uitnodiging van Jacky Mol in Pakhuis Dekker in Heiloo.”
Twee boeken over persoonlijke ontwikkeling
“Hoe ze haar persoonlijke ontwikkeling en dit moderne nomadebestaan beleefd heeft en wat ze over het loslaten van zekerheid en over zichzelf heeft geleerd, beschrijft ze in haar boeken Thuis zonder huis en Vlieg vrij. Thuis zonder huisgaat over omgaan met weerstand van anderen maar ook vanuit haarzelf, over positief blijven en moed houden om buiten de gebaande paden te treden. ‘Momenteel voelt het goed om meer vastigheid te hebben. Ik heb daarom een stacaravan gekocht waar ik in de zomer verblijf. Zo blijft er nog ruimte genoeg om vrije tijd in te plannen als ik daar behoefte aan heb.’
Op 10 oktober kwam haar nieuwste boek uit, Vlieg vrij. Ze heeft het bijna in één keer geschreven, zo graag wilde ze vertellen over wat onafhankelijkheid voor haar betekent. In dit boek laat Iris zien wat er met haar gebeurde toen ze haar persoonlijke trauma’s en angsten onder ogen kwam en accepteerde. Ze beleefde hierdoor ultieme innerlijke vrijheid.”
“Ik heb per jaar ‘maar’ 14 huizen nodig’. Moderne nomade Iris Schlagwein hopte vier jaar lang van oppashuis naar oppashuis. Deze vrije levensstijl bracht haar waardevolle inzichten: ‘Door op huizen te passen heb ik geleerd dat de wereld een goede plek is’.”
Hoe dat zit?
Natuurlijk kan er van alles misgaan als je ‘een vreemde’ in je huis laat wonen. Wij mensen hebben nogal de neiging om te focussen op angst en problemen, maar mijn ervaringen zijn vrijwel allemaal positief geweest. Het huisoppassen heeft mijn beeld bevestigd dat de wereld een veilige plek is. Wat mij betreft mogen we meer vanuit vertrouwen leven.”
Vrijheid versus onvrijheid
Ook gaat het interview over vrijheid versus onvrijheid.
“Ergens vorige zomer begon ik de beperking van mijn vrijheid te voelen. Als niks vastligt en alles is mogelijk, zijn er geen kaders. Een kader is een beperking, maar kan ook richting geven. Ik begon dat een beetje te missen. Daarnaast kreeg ik steeds meer aanvragen, soms wel vier per week. Ik moest continu ‘nee’ zeggen, omdat mijn planning al vol zat. Ik wilde wat anders.”
[ NOTITIE ] In elk moment schuilt een onverwachte wending van ieders verhaal. Dat kan ongewenst zijn maar vaak ook erg gewenst.
Elk moment heeft draagt een oneindig aantal mogelijkheden in zich, die ik nog niet kan overzien. Dat gegeven kan beangstigend werken (want wat voor pijnlijks staat je te wachten…), of juist bekrachtigend (er staat je nog van alles te wachten!).
Mogelijke mogelijkheden
Deze prachtige tekst, geschreven door Mary Standing Otter, herinnert mij eraan dat wat nu nog onzichtbaar is, wel al tot de mogelijkheden behoort… Dat geeft hoop, vertrouwen en inspiratie!
“Right now there are Tibetan Buddhist monks in a temple in the Himalayas endlessly reciting mantras for the cessation of your suffering and for the flourishing of your happiness.
Someone you haven’t met yet is already dreaming of adoring you.
Someone is writing a book that you will read in the next two years that will change how you look at life.
Nuns in the Alps are in endless vigil, praying for the Holy Spirit to alight the hearts of all of God’s children.
A farmer is looking at his organic crops and whispering, “nourish them.”
Someone wants to kiss you, to hold you, to make tea for you.
Someone is willing to lend you money, wants to know what your favorite food is, and treat you to a movie.
Someone in your orbit has something immensely valuable to give you — for free.
Something is being invented this year that will change how your generation lives, communicates, heals and passes on.
The next great song is being rehearsed.
Thousands of people are in yoga classes right now intentionally sending light out from their heart chakras and wrapping it around the earth.
Millions of children are assuming that everything is amazing and will always be that way.
Someone is in profound pain, and a few months from now, they’ll be thriving like never before. From where they are, they just can’t see it .
Someone who is craving to be partnered, to be acknowledged, to arrive, will get precisely what they want — and even more. And because that gift will be so fantastical in it’s reach and sweetness, it will quite magically alter their memory of angsty longing and render it all “So worth the wait.”
Someone has recently cracked open their joyous, genuine nature because they did the hard work of hauling years of oppression off of their psyche — this luminous juju is floating in the ether, and is accessible to you.
Someone just this second wished for world peace, in earnest.
Some civil servant is making sure that you get your mail, and your garbage is picked up, that the trains are running on time, and that you are generally safe.
Someone is dedicating their days to protecting your civil liberties and clean drinking water.
Someone is regaining their sanity.
Someone is coming back from the dead.
Someone is genuinely forgiving the seemingly unforgivable.
Someone is curing the incurable.
‘Mary is a visionary, a writer and an accomplished ceremonial alchemist. She is gifted in her ability to create a clean and judgment free space or sanctuary for healing and transformation and lives a life of spiritual awareness and healing. A healed healer, she thrives on passing on what she knows to those who are open, ready and willing to learn’.
[ BLOG ] Deze week ben ik teruggekomen van een zes-weekse reis samen met vriendin Denise. Tijdens eerdere reizen zocht ik haar op in Bali en zocht ze mij op in Thailand, nu reisden we door Zuid-India.
Eind januari vlogen we via Frankfurt naar Bangalore, een stad met meer dan twaalf miljoen inwoners, waar we natuurlijk – net als iedereen die India voor het eerst bezoekt – overweldigd werden door alle indrukken.
Als je nog nooit in India geweest bent…
Stel je voor dat je op de heetste zomerdag je wc niet doortrekt, een pannetje kruidige chai op het vuur laat pruttelen, wierook aansteekt en de radio op z’n hardst aanzet, net als de tv en Youtube op je telefoon. Hang je vochtige was op aan een waslijn dwars door de woonkamer, net als al je kerstverlichting (het liefst knipperend). Zet de voordeur open, parkeer je auto met de uitlaat naar de deur gericht, laat ‘m stationair draaien, zet de autoradio keihard aan en laat je partner onophoudelijk toeteren achter het stuur. Keer je vuilnisbak en GFT-bak om in de tuin (bonuspunten als je er een geelgeverfde koe bij regelt die de etensresten ertussenuit eet), maak er een vuur bij en verbrand daarin al je plastic afval, plus dat van de rest van de straat.
Dan kom je in de buurt van hoe een stad in India klinkt, voelt en ruikt. Ga op een bamboematje op de grond zitten, zet een gezellige TL-lamp aan en eet er met je handen een heerlijke Indiase curry van Saravanaa Bhavan in Amsterdam bij, om ook nog te ervaren hoe India proeft.
Denk je dat ik overdrijf?
Eigenlijk heb ik me nog ingehouden met deze beschrijving. Maar natuurlijk is niet elke plek in India zo. We hebben tijdens deze reis ook genoten van vers fruit en kokosnoten, koele berglucht, ongelofelijk lieve mensen, zangsessies van de meest bijzondere vogels, uitgestrekte velden vol palmbomen, zeldzame stilte en ontspannen meditatiesessies.
Na een kort verblijf in Bangalore dachten we in Mysore een fijne plek te vinden om rustig te acclimatiseren, maar helaas werd ik op dag vijf van de reis ziek, in een hotelkamer die verre van rustig te noemen was. Natuurlijk wist ik dat ik tijdens deze reis een kleine kans had om aan voedselvergiftiging te ontkomen, maar dat het zo snel zou gebeuren had ik niet gedacht.
Ziekzijn voor gevorderden
Door een pittig virus was dit ziekzijn voor gevorderden; inclusief flauwvallen op mijn kruiptocht richting de badkamer, diarree in bed (sorry Denise) en overgeven in de taxi. In een volgend blog zal ik delen hoe ik het ziekzijn heb beleefd en wat het me uiteindelijk voor inzichten bracht. In heerlijk oord 3 Hills County in Kalpetta, was beter worden mijn enige focus. Daar had ik nog ongeveer een week voor nodig.
Ik maakte een tekening van 3 Hills County om het personeel te bedanken voor de goede zorgen.
Zes kilo lichter (ja, ik heb zowaar verlichting gevonden in India!) en uiteindelijk volledig uitgerust, reisden we via Fort Kochi en Aleppey verder naar Amritapuri, de ashram van the hugging mother Amma.
‘Een ashram is niet alleen een verzameling levenloze gebouwen, tempels, bomen en woningen. Het is een vitaal, dynamisch en levendig instituut. De spirituele oefeningen, dienstverlening, gebeden en zuivere gedachten en handelingen van de bezoekers en bewoners maken samen met de genade van de meester de ashram tot een heilige en gewijde plaats’ – Amma
We ontvingen darshan en prasad
Voor twee nachten logeerden we in de ashram, om kort mee te kunnen draaien met het dagschema. We chantten om 04.50 uur de duizend namen van de heilige moeder, gevolgd door een heerlijk kopje hete chai om 06.00 uur, en de rest van de dag volgden we meditatiesessies. We hadden geluk dat Amma zelf aanwezig was. Dat is niet vaak zo, omdat ze de hele wereld over reist om satsang te geven en mensen te knuffelen.
Natuurlijk ontvingen ook wij een zegening van the hugging mother: een knuffel (darshan) en een papieren zakje as (prasad, om te benadrukken dat het lichaam sterfelijk is en we tot as zullen wederkeren).
Amritapuri is gebouwd rondom de plek waar Amma geboren is. Ondertussen is het uitgegroeid tot een klein dorp waar circa 3500 mensen, zowel Westerlingen als Indiërs, wonen. Dat vergt een strakke organisatie (bedenk maar eens hoeveel kilo’s rijst je moet koken om zoveel monden te voeden).
We vervolgden onze reis per vliegtuig naar de oostkust: van Trivandrum naar Chennai en van daaruit naar kustplaats Pondicherry. Tot 1954 was dit gebied bezet door de Fransen, zodoende zijn er op elke straathoek de heerlijkste croissants en pain-au-chocolats te krijgen. Deze verandering van spijs plus de meer Westerse sfeer in het straatbeeld konden we best waarderen.
In India zijn alle uitersten van het leven te beleven, en wij pasten ons braaf aan. We genoten enkele dagen van de Franse overvloed aan lekkers, om ons vervolgens een kleine week in te schrijven bij Sancya, een nature care hospital.
Ik ben 33: tijd voor een verjongingskuur
In India zijn er naast gewone ziekenhuizen (velen met een uitzonderlijk goede zorg) ook plekken waar je op een alternatieve manier aan je gezondheid kunt werken. Bijvoorbeeld door een panchakarma behandeling (volgens de ayurveda) of een verjongingskuur in een nature care hospital te volgen. Wij kozen voor het laatste.
Nature cure is based on the realization that man is born healthy and strong and that he can stay by living in accordance with the law of nature. It is believed that even if born with some inherited affiliction the individual can eliminate the disease by putting the natural agents of healthy to the best use. Fresh air, sun shine, proper diet, exercise, natural therapy, scientific relaxation, constructive thinking, and the mental attitude, along with prayer and meditation,all play then part in keeping a sound mind in a sound body. – Zo is te lezen op de website van Sancya.
We kregen allerlei verse sapjes en aten drie keer per dag raw food: het ontbijt bestond bijvoorbeeld uit drie bananen en een kokosnoot en het avondeten was elke dag tomaat, komkommer en wortel. Elke dag anders, want anders gesneden, geraspt of anders op het bord gedrapeerd…
De originele vorm van yoga
Samen met drie andere vrouwen volgden we het drukke dagprogramma, dat o.a. bestond uit 2x een uur yoga, 2x een uur pranayama-oefeningen en een theory class over the eight limbs of ashtanga yoga and the yogic way of life. Ik genoot enorm van het enthousiasme van onze Indiase leraar, die zo vol was van zijn guru en diens levenslessen dat hij met gemak vijf kwartier in een uur praatte.
Of onze behandeling nou echt zo veel verjonging teweeg heeft gebracht weet ik niet, maar de dagelijkse acupunctuur, baddersessies en massages waren in elk geval erg ontspannend.
Bij het uitkijkpunt naar de Matrimandir
Auroville: glimp van een ideale samenleving
De laatste week van onze trip brachten we door in Auroville, de gemeenschap die door Sri Aurobindo en en zijn geliefde The Mother in de jaren ’50 en ’60 van de vorige eeuw bedacht en opgezet is, om de ideale leefomgeving op aarde te creëren. ‘Auroville wants to be a universal town where men and women of all countries are able to live in peace and progressive harmony above all creeds, all politics and all nationalities. The purpose of Auroville is to realise human unity.’
Ik kon bijna niet geloven dat ik nog steeds in India was, zo schoon en stil waren de straten hier, dus de bewoners hier doen sowieso iets heel goed. Alles in Auroville is gericht op zorg voor de aarde, aandacht voor elkaar en het belangrijkste: je persoonlijke reis van bewustzijnsontwikkeling.
‘Man lives mostly in his surface mind, life and body, but there is an inner being within him with greater possibilities to which he has to awake – for it is only a very restricted influence from it that he receives now and that pushes him to a constant pursuit of a greater beauty, harmony, power and knowledge.
The first process of Yoga is therefore to open the ranges of this inner being and to live from there outward, governing his outward life by an inner light and force.’ – Uit de teachings van Sri Aurobindo
Hoogtepunt van de reis
In Auroville is er alle gelegenheid voor om je inner being te ontwikkelen. De lijst van wat er dagelijks in Auroville te doen is eindeloos. Denk aan yogalessen, meditaties, vrouwencirkels, mantrazingen of tai-chi. Maar ook pottenbakken, muziekinstrumenten maken, heilige geschriften bestuderen, leren over permacultuur, vrijwilligerswerk doen of een concert bezoeken. Gelukkig heb ik geen FOMO dus ik heb veel gemediteerd en vooral gefocust op mijn eigen ideeën (lees maar verder).
Niet alleen het activiteitenaanbod maar werkelijk alles in Auroville is erop gericht je bewustzijn te verhogen. Zelfs de gebouwen, de vormgeving van de tuinen en het stratenplan. Het bezoeken van de Matrimandir vond ik een van de hoogtepunten van de reis. De perfectie en pure schoonheid, plus de visie achter dit gebouw hebben me ontzettend geïnspireerd.
Deel van de plattegrond van Auroville, met rechts van het midden de Matrimandir en de 12 omringende tuinen
Smog + herrie = helderheid
Terugblikkend op de reis heb ik in de afgelopen zes weken vooral veel helderheid gekregen – dat is dus mogelijk op een plek met een overkill aan prikkels, wie had dat gedacht? Natuurlijk geeft afstand tot de dagelijkse beslommeringen in Nederland helderheid, maar ik vermoed dat het ziek-zijn, de gewijde plekken die we bezochten, het mantra-zingen en alle yoga- en pranayama-oefeningen dat gevoel zeker hebben versterkt.
Helderheid waarover?
Ik kreeg helderheid over mijn woonsituatie (ik ga binnenkort in een caravan wonen, later meer daarover). Helderheid over leven en liefde, over de balans tussen doen en zijn. Daaraan gekoppeld helderheid over mijn volgende boek.
Ja, ik roep al heel lang dat dat eraan komt en dat de inhoud zich in mijn hoofd vormt. Ik voelde wel waar de inhoud ongeveer over zou moeten gaan, maar begrijpen deed ik het nog niet. Een kader of concreet idee ontbrak nog. Nu is dat kader helder en voelt het als het juiste moment om daadwerkelijk aan de slag te gaan. Ook hierover meer in een volgend blog, voordat dit blog zelf op een boekwerk gaat lijken.
Nu, terug in Nederland. Lang niet zo kleur- geur- en klankrijk als in India, maar de lente staat voor de deur en er staan me weer genoeg avonturen te wachten. In mijn oppashuis in Eindhoven ga ik rustig verder schrijven, dus binnenkort is te lezen:
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
De kortste dag van het jaar komt eraan, gevolgd door kerstmis en oud & nieuw. Hoe sta jij stil bij de overgang van de donkere dagen naar de terugkeer van het licht? Wat zijn jouw rituelen voor de overgang van het oude (jaar) naar het nieuwe (jaar)?
Waar vorig jaar m’n tweede Ayahuasca-ceremonie een enorme stempel drukte op de decembermaand en in zichzelf een overgang was naar iets nieuws, pak ik het dit jaar iets anders aan. Door middel van zang, schrijven, samen eten en veel tijd met mezelf doorbrengen, sta ik stil bij het jaar dat is geweest en het jaar dat komen gaat.
Schrijven dwingt om helderheid te scheppen
Voor mij is de overgangsfase begonnen op vrijdag 13 december; de voorbereidingsdag voor de Nieuwjaarsspeech. Aan mezelf, welteverstaan. Coaches Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout faciliteren dit jaar voor de vijfde keer dit fijne project. Onder hun begeleiding schrijf ik (en negen anderen) een speech aan mezelf. Mijn eigen woorden zullen in het nieuwe jaar aan me voorgelezen worden, waarvoor ik mijn zus gevraagd heb.
foto: Ruimte voor Helden
De voorbereidingsdag begon met vuur op het strand, uitwaaien aan zee en 2019 nog eens de revue laten passeren. Er kwam vooral een enorme dankbaarheid bij me op, voor alle huiseigenaren die de zorg voor hun bezit en hun kat(ten) aan mij toevertrouwden dit jaar. Het heeft zoveel mooie ontmoetingen en herinneringen opgeleverd.
Thuiskomen bij mezelf heeft vele lagen
Daarnaast stond 2019 in het teken van het loslaten van mijn geliefde, met het bijbehorende oplossen van oud zeer en de transformatie van meisje naar vrouw. Ik ben dankbaar voor hoe we samen dat proces zijn aangegaan, waardoor onze wegen in liefde en respect konden scheiden. Thuiskomen bij mezelf gaat nog altijd dieper, verder en vrijer.
Uitgewaaid en fris kwamen we aan bij Ruimte voor Helden, waar ik samen met de groep kon dansen, tekenen, mediteren en schrijven. Ik heb erg genoten van de verschillende rituelen en de woordeloze verbinding met elkaar, die tijdens zo’n dag ontstaat. Het beeld wat ik maakte gaat over 2020: moeiteloze beweging.
Alles bij elkaar gaf ruimte om aan het einde van de dag de eerste woorden van m’n Speech aan mezelf op te schrijven en komende weken zal de speech verder groeien – ik laat me verrassen!
Een nacht lang mantra’s zingen
Om nog meer in mijn lijf te zakken en voorbij het ‘willen weten’ te gaan (ja, ik ben soms enorm nieuwsgierig en ongeduldig), blijf ik in de nacht van zaterdag op zondag wakker om mantra’s te zingen tijdens Mantra Vigil – All night ceremony for the love of Love, onder andere onder leiding van Chris van der Weide van Unveiling Intimacy en Sarah van Sarah Sounds.
Van zonsondergang tot zonsopkomst..
Laat ons zingen!
Je hart klopt.
De stilte fluistert.
Klink! En luister…
Wat hoor je daar?
Wat een Mantra Vigil inhoudt? Zoals het door de organisatie uitgelegd wordt: “We zingen de hele nacht. We blijven samen wakker om voorbij het alledaagse te gaan. Om het oneindige, het goddelijke, het magische in onszelf te herinneren en herkennen. Om te zien hoeveel groter (of kleiner) we zijn dan we soms denken. Om het raadselachtige bestaan te vieren.
Deze nacht is een heilige ceremonie vol verstilling, muziek en verbondenheid. We zingen samen vanuit ons hart. Ons prachtige hart dat alles kan omarmen; onvoorwaardelijk aanwezig, wat voor kleuren, klanken, gedachtes of gevoelens er ook naar boven komen. ALLES is welkom. Het zingen vanuit het hart brengt ons dichter bij God. Of noem het Liefde, Waarheid, Wijsheid, Allah, Stilte.”
Een nacht overslaan?!
Via Sarah hoorde ik over het evenement en meteen wist ik: daar wil ik bij zijn. Juíst omdat ik zo aan mijn slaap hecht. I love slapen, zeker nu het zo lang donker is. Meteen kwamen allerlei vragen in me op: in wat voor staat van zijn brengt de vermoeidheid je? Word je eigenlijk wel moe, of pept het zingen je juist op? Gaat het zingen uiteindelijk vanzelf, houdt het bewust controleren van je stem op een gegeven moment op? Mijn enige referentie is een aantal singing circles van Loving Light in Amsterdam. Die duren vaak maar anderhalf uur, dus ik ben benieuwd wat voor moois een hele nacht zingen brengt.
Kerst: uitreiken en verbinden
En met deze mooie vooruitzichten zou ik bijna vergeten dat het binnen een week al kerst is. Alle rust en bezinning is natuurlijk fijn, maar kerst gaat over verbinding, warmte en gezelligheid met vrienden, familie en onbekenden. Dus ga ik eerste kerstdag vrijwilligerswerk doen bij Iedereen Kerst in Amsterdam, en tweede kerstdag vier ik met familie.
Om vervolgens weer naar binnen te keren, onder andere door bewust te zijn van de dertien heilige nachten en verder te schrijven aan mijn speech. Dat kan mooi tijdens de week huisoppassen in Valkenburg (Limburg), waar ik oud en nieuw vier. Aan rituelen geen gebrek.
Met de speech is de cirkel weer rond
Als afsluiter van de overgangsfase van oud naar nieuw, zal m’n zus me op 10 januari 2020 mijn speech voorlezen.
Om het nieuwe jaar bewust en geïnspireerd te beginnen.
Om de overgangsfase van oud naar nieuw feestelijk af te sluiten.
En om gedurende het jaar een reminder te hebben aan wat ik mezelf wens.
Wat zijn voor jou onmisbare rituelen om stil te staan bij een nieuw jaar? Misschien iets heel anders, bijvoorbeeld juist de drukte opzoeken of gaat het werken gewoon door? Deel het in een reactie onder dit blog.
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
Als je het één wilt ervaren, zul je het andere ook moeten toejuichen. Van harte welkom heten, zonder enig verzet. Dat is soms best een uitdaging. Neem een voorbeeld aan uil:
Brief aan de duisternis
door Toon Tellegen Uit: Iedereen was er (Em. Querido’s Uitgeverij BV, 2009)
Midden in de nacht schreef de uil een brief aan de duisternis.
Geachte duisternis, Ik zie u en ik zie u niet. Ik weet niet wat u daarvan vindt, maar ik vind dat heel bijzonder. U komt volgens mij overal. Ik kan niets bedenken waar u nooit komt. Bent u nu op zijn duisterst? Of kunt u nog duisterder worden? Ik wil ook duister zijn, maar ik weet dat ik het niet ben. Een beetje duister is niet duister. Ik ben het nooit helemaal. U bent allesomvattend. Ik ben nietsomvattend. Nou ja, ietsomvattend ben ik wel, maar niet veelomvattend, Laat ik maar zeggen: bijnanietsomvattend. Ik wil aan u schrijven wat vast nog nooit iemand aan u geschreven heeft, namelijk wat ik van u denk. Maar ik schrijf het niet, want misschien ontsteekt u dan in licht en verblindt mij. Nu schrijf ik niet verder en verscheur deze brief. De uil. De uil verscheurde de brief. Toen pakte hij een nieuw vel papier en maakte het helemaal zwart. Onderaan schreef hij, met dunne, witte inkt: Voor de duisternis De uil De nachtwind blies de brief uit zijn hand en liet hem ronddwarrelen en tegen alles aan botsen en neervallen en weer opwaaien en verdwijnen en weer terugkomen. De duisternis was onvindbaar en overal.
[ BLOG ] Eind november zag ik de veelgeprezen voorstelling ‘Ayahuasca’, van danscollectief ISH en Amenti MoveMeant. De voorstelling heeft me diep geraakt en bracht me terug naar mijn eigen ervaringen met Madre Ayahuasca.
Ayahuasca is een voorstelling die experimentele hiphop en mentale zelfreflectie op een innovatieve manier verbindt. Een dans waarin de maker Gil Gomes Leal beelden geeft aan zijn ervaring van een 10-daagse dieta in de jungle van Peru, in november 2018.
Een Ayahuasca ceremonie in beweging
Alle zintuigen werden op scherp gezet tijdens de voorstelling. Zes dansers en een Ayahuasquero verbeeldden het verloop van een ceremonie, van heilige ruimte betreden tot demonische bewegingen tot liefdevolle verbinding onderling.
Ik genoot van de rituele zang van de Ayahuasquero en kon amper stilzitten bij de heftige hiphopbeats. Daarin herkende ik mijn reactie op het plantmedicijn. Amper een halfuur na het drinken van de bruine drank lag ik al te kronkelen op mijn matras. In sommige stadia maakte ik ingewikkelde handgebaren, alsof ik in een zeer oude taal in de lucht schreef. Dat ervaarde ik als ondersteunend in het creëren van mijn werkelijkheid; mijn handen als verlengde van mijn mentale creatiekracht. Zoals Mickey Mouse in Fantasia de betoverde bezemstelen met handgebaren aan het werk zet.
In de voorstelling waren vooral bewegingen van vechten, vluchten en bevriezen te zien. Tijdens mijn eigen reizen heb ik ook zeker duisternis, vervormde donkere klanken en overgeven beleefd, maar dat voelde niet beangstigend. Ik zag bijvoorbeeld een klein mannetje, lijkend op een tekenfilmfiguur, in een immens donker en kaal landschap.
Wanneer ik mijn aandacht op hem vestigde, verschrompelde zijn kleren en zijn vel strak om hem heen tot er niets anders dan een skelet over was en de lege holtes van zijn oogkassen me aankeken. Hetzelfde moment dat ik dat ik me opnam, veranderde het beeld alweer naar engelachtige twinkelende geluiden (ja, ik zag geluiden), multi dimensionale geometrische schitteringen en meerstemmige koren van geluk.
Reizen begeleiden is goud waard
Hoewel ik tijdens mijn twee reizen geen diepe angsten heb beleefd, herkende ik de angstschreeuwen en het wilde om zich heen slaan in de voorstelling, van reizen van anderen. Ik heb het geluk gehad om drie keer als begeleider bij een ceremonie aanwezig te zijn. Letterlijk, aanwezig te zijn.
Ik vond het heel bijzonder om een open ruimte te zijn, vol liefde en aanwezige aandacht, zodat de deelnemers energetisch weten dat ze veilig zijn. Dat ze zich kunnen overgeven aan hun reis, wanneer ze merken dat er goed voor ze gezorgd wordt. Als begeleider hoort het verschonen van teiltjes braaksel er ook bij, en daar voelde ik geen enkel spoortje viezigheid bij. Pure compassie voor degene die zich letterlijk en figuurlijk over-geeft.
Om na de ceremonie de soms nog ongelovige, maar meestal hele open, liefdevolle ogen te zien, is goud waard. Zowel de deelnemer als ik, is weer dichter bij zichzelf gekomen.
Ayahuasca in Nederland
Helaas is het geven van Ayahuasca-ceremonies ondertussen officieel verboden in Nederland. De afgelopen jaren werd het nog enigszins gedoogd, tot er door de Hoge Raad werd beoordeeld dat het bezit, vervoer en gebruik van Ayahuasca strafbaar is, ook voor aanhangers van de Santo Daime kerk, lees hier meer. Voor een legale ceremonie zul je nu naar Portugal of Peru moeten afreizen. Of een iets ander middel proberen, zoals psilohuasca bij de Gewijde Reis.
Ik heb momenteel geen plannen om op korte termijn weer deel te nemen aan een ceremonie. In de zomer heb ik gereisd met magic truffels en hoewel het effect vele malen lichter is, is dat me ook goed bevallen. Het is laagdrempeliger en omdat er al bepaalde deurtjes in het onderbewuste zijn geopend, is het daarmee ook mogelijk diepgaande ervaringen te beleven.
Nog steeds dankbaar voor mijn eigen reizen
Terugkijkend op mijn laatste reis met Madre Ayahuasca, precies een jaar geleden, zijn er een aantal dingen die ik diep verankerd met me meedraag. Ik voel een diepe liefde en waardering voor alles dat leeft. Doordat ik me tijdens mijn reis ultiem heel voelde, heb ik de afhankelijkheid aan mijn geliefde in liefde los kunnen laten. Ben meer in contact gekomen met mijn sensuele, wilde zelf en ik durf mijn stem te laten horen – wat ik letterlijk op het podium van TEDx deed.
Als ik het zo opschrijf, voel ik me weer extra dankbaar. Wie weet dat het binnenkort toch begint te kriebelen… Hier bekijk je de trailer van de voorstelling:
