Iris Schlagwein | Iris Schlagwein

De paradox van de perfectionist

[ BLOG ] Omdat het niet in één keer perfect kan, stelt een perfectionist uit wat hem te doen staat. Zelfs als dat betekent dat je dagelijks geconfronteerd wordt met je eigen onvrede.

Ik denk dat iedereen op een bepaald vlak perfectionistisch is, of het nu gaat om hoe je je werk aanpakt, hoe je de was doet of hoe streng je voor jezelf bent. Hoewel het helemaal geen negatieve eigenschap is, kan het je flink in de weg zitten als het je tegenhoudt om ergens mee te beginnen.

Een opgeruimd huis = een helder hoofd

Op zeer korte termijn hadden we een afspraak gemaakt. Een frisse jonge vrouw had mijn hulp in de vorm van opruim-coaching ingeschakeld en ze wilde graag zo snél mogelijk afspreken. De knop was om bij haar. De rommel die zich afgelopen jaren in haar appartement had verzameld moest nu maar eens grondig aangepakt worden. Was het de lente die voelbaar in de lucht hing of had dit meer met haar persoonlijke ontwikkeling te maken?

Tijdens het eerste kopje koffie, om even rustig het opruimprobleem in kaart te brengen, vroeg ik haar welke ruimte ze als eerste wilde aanpakken. Ik doelde op de ruimte waar ze zich het meeste aan ergert. Een ruimte waar ze elke dag komt en die een doorn in het oog is. Die ergernis oplossen geeft zoveel voldoening dat het gemakkelijker wordt om ook de rest aan te pakken. Het werd de slaapkamer. Wat mij betreft een prima startpunt, aangezien de slaapkamer de ultieme ruimte is om tot rust te komen. Wanneer het daar niet naar je zin is, heeft dat directe invloed op je nachtrust. Wanneer je je er zelfs mateloos aan ergert, is het helemaal noodzakelijk om het grondig aan te pakken.

Perfectionisme = Droom versus realiteit

Enthousiast vertelde ze hoe ze haar slaapkamer het liefst wil inrichten: een inklapbaar bed, verder zo leeg mogelijk, misschien één rek met kleding, een plank met luxe handdoeken in dezelfde kleur en grootte, alle meubels duurzaam en van natuurlijke materialen. Het licht is het belangrijkst: een papieren kamerscherm filtert het daglicht, zodat er een Japanse, serene sfeer ontstaat. De realiteit was anders: de zware gordijnen dicht, de sfeer bedompt. Het bed tegen een muur, en tegen de drie overgebleven muren stonden lage kasten en losse dozen tegen elkaar opgestapeld. Ik zag een overvol kledingrek, kleine accessoires lagen her en der verspreid en een kartonnen doos diende als nachtkastje.

Hoe het ‘zou moeten zijn’

De dame zag zelf ook dat het verschil tussen de twee beelden enorm is en dat is precies wat haar zo onrustig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn als je als perfectionist zo’n duidelijk beeld hebt van hoe je het wilt, en de realiteit staat daar zo ver vanaf? Het zal heel dubbel voelen om elke avond weer die slaapkamer in te stappen om te gaan slapen. Elke avond word je geconfronteerd met je eigen gedachten over hoe het zou moeten zijn. Je zou zeggen dat dit de ultieme reden is om de uitdaging aan te gaan. De noodzaak is zo groot dat uitstellen niet langer kan.

In Thuis zonder huis beschrijf ik o.a. mijn eigen proces van ontspullen. Ik was ook een behoorlijke perfectionist… Welke pijnpunten kwam ik tegen en wat waren mijn oplossingen?

Waar te beginnen?

Met schoonmaken, met doos voor doos uitzoeken of…? Duidelijk is wel dat het ultieme droombeeld niet in één dag tevoorschijn getoverd kan worden. Alleen al het zoeken naar een Japans papieren kamerscherm neemt veel tijd in beslag. En dat is precies waarom perfectionisten niet beginnen met opruimen. De tussen fases die nodig zijn om tot het eindresultaat te komen zijn niet ‘perfect’. Dan lijkt het gemakkelijker om alles bij het oude te laten… Het oude is echter nóg verder verwijderd van perfectie. Is het niet tegenstrijdig dat dit wordt verkozen boven een kleine verbetering?

Perfectionist: leer tussenfases omarmen

Een perfectionist zal het herkennen: de tussen fases en het ‘nog niet af zijn’ geeft onrust. Voordat je nieuwe spullen kunt gaan uitzoeken moeten er eerst nog zoveel andere stappen gezet worden. Naast dat het lastig is om zelf dat overzicht te bewaren, vergt het veel geduld om op te ruimen. Een coach of goede vriend(in) aan wie je kunt rapporteren is heel motiverend. Hoe sta je er nu voor? Wat heb je gedaan en wat moet er nog gebeuren? Samen orde scheppen in het proces. Want dat is het: een overgangsperiode waarin alles open gegooid wordt en je je kunt laten verrassen. Het is een positieve vicieuze cirkel: hoe meer je loslaat, hoe meer ruimte er ontstaat. Misschien wel ruimte voor het inzicht dat ook deze kleine stap op zichzelf al perfect is.

Uit suddertijd ontstaat perfecte vorm

Na drie uur samen opruimen zag de kamer er al een stuk leger en aantrekkelijker uit. De gordijnen wijd open, flink wat stof opgezogen en er stonden drie vuilniszakken klaar om naar de kringloopwinkel gebracht te worden. Vervelend om dan toch die kartonnen doos terug te moeten zetten als tijdelijk nachtkastje, dat voelde ik ook. De vrouw leek wat teleurgesteld maar sprak al gauw haar waardering uit voor hetgeen we toch hadden gedaan. Ze besefte dat het waarmaken van haar droom gewoon wat meer tijd nodig heeft. Zoiets moet ‘sudderen’. Het zal precies volgens de goddelijke perfectie vorm krijgen. Ik weet zeker; op een dag loopt ze het mooiste papieren kamerscherm tegen het lijf en wordt ze wakker in de hierboven beschreven slaapkamer.

Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers.

Prima leven zonder eigen huis, als huisoppas

Door Iris Schlagwein

Wanneer je een huisdier hebt en op vakantie gaat, is het altijd weer even zoeken: wie past er op het lieve beestje? En wie verzorgt de post en de planten als jij van huis bent?

Voor de kat vragen de meeste mensen hun buurvrouw om één keer per dag eten te komen geven, maar er zijn genoeg poezenbezitters die hun knuffeldier liever niet zo lang alleen laten. Of stel je voor dat je in een buurt woont waar weinig sociale controle is. Dan voelt het misschien niet zo prettig om je huis onbeheerd achter te laten als je zelf voor langere tijd weg bent. Zeker als je veel waardevolle spullen bezit. Het valt inbrekers gauw op als jouw lichten wekenlang niet branden.

Ik woon in oppashuizen

Met deze vakantiegangers heb ik regelmatig contact. Ik woon namelijk in oppashuizen. Dat betekent dat ik momenteel geen eigen huis heb. Oftewel: ik ben een dakloze, zoals een vriend me laatst even haarfijn uitlegde. Wanneer iemand op vakantie gaat, pas ik op. Ik woon voor een aantal weken in het huis alsof het mijn eigen huis is en daarna trek ik als een nomade weer verder. Andere stad, ander huis. En ik vind het heerlijk!

Wat voor mensen lenen hun huis uit?

Dit avontuur bevalt me zo goed dat ik nu al een halfjaar onafgebroken in oppashuizen woon. Opvallend is dat het altijd hetzelfde soort mensen zijn die hun plek uitlenen. Het zijn mensen die graag reizen. Mensen die direct op Airbnb gaan zoeken als ze ergens willen overnachten. Die het ook leuk vinden om spullen te (ver)kopen op Marktplaats. De gemene deler is dat ze een zelfde kijk op hun spullen hebben.

Het zijn over het algemeen levensgenieters die net als ik houden van ‘de kleine dingen’ des levens. Kopje koffie in de zon, keihard meezingen met je lievelingsmuziek of een glimlach uitwisselen met een vreemde op straat. Ze delen graag wat ze hebben, en mocht dat kapot gaan, ook niet erg.

Er is me zelfs een keer verzekerd: “mocht één van de huisdieren helaas overlijden wanneer wij weg zijn, tja… dat kan nu eenmaal gebeuren, maar je daar maar geen zorgen over”. Wauw! Een pak van mijn hart – en de huisdieren zijn gelukkig kerngezond gebleven.

Het is fijn om iemand te helpen

Het idee is ontstaan toen ik na de break-up van mijn lange relatie bij mijn zus en haar man woonde. Dat was fijn, maar af en toe wat eigen ruimte opzoeken was ook erg welkom. Er waren genoeg huizen van kennissen voor een paar weken onbewoond. Ideaal om even op te laden en voor de vakantieganger een fijn idee dat iemand de boel in de gaten zou houden.

Vaak vinden de huizenbezitters het ook gewoon heel leuk om mij te helpen. Ze gunnen mij hun mooie huis. Hun thuis. Bij het kennismaken en het overhandigen van de sleutel, een aantal dagen voor hun vertrek, krijg ik een rondleiding. Ineens kijkt diegene met andere ogen naar zijn spullen, en laat me alle voordelen van het huis zien. “Dit is óók een heel fijn plekje om te lezen, en hier… echt een tópoven, kun je heerlijke lasagne in maken”.

In mijn boek Thuis zonder huis beschrijf ik wat mijn levensreis was waardoor ik in oppashuizen terecht kwam. Ik liet oude concepten los, waardoor ik thuiskwam bij mezelf. Geen fysieke locatie meer nodig heb om me thuis te voelen.

Het uitgangspunt voor mij is zoeken naar een win-winsituatie. Dat betekent in de meeste gevallen dat we afspraken maken met ‘gesloten beurzen’. We vinden een manier waar we allebei blij van worden. Eén ding is zeker: het is voor alle betrokkenen goed voor je karma.

Lees hoe ik de praktische kant van het huisoppassen aanpak in mijn e-book Handleiding voor de huisoppas.

Het hoeft niet zo extreem

Een collega vertelde laatst dat ze zo’n overlast heeft van haar studentikoze huisgenoten. Ze woont al te lang in een studentenhuis, in afwachting van de oplevering van haar koopwoning. Ik opperde of een oppashuis niet ook iets voor haar was? Voor even weg van een aanrecht met schimmelende afwas en luidruchtige afterparty’s op dinsdagochtend? Ze was meteen enthousiast en een paar uur na haar oproep op Facebook hadden twee vrienden hun huis al aangeboden.

Ook als je voor eventjes de trotse bezitter van een tuin wilt zijn, of juist een druk leven in de stad wilt verkennen, kan een oppashuis een uitkomst zijn. Zelfs als je een week ongestoord wilt kunnen schrijven of een bezinningsweek wilt inlassen voor jezelf.

Een andere omgeving laat je met een afstandje naar je eigen (woon)omgeving kijken. Je gaat je eigen huis weer meer waarderen en het zorgt gegarandeerd voor inspiratie. Een soort Airbnb-deal, maar dan for free. Gewoon, omdat het leuk is om een ander iets te gunnen en iets voor een ander te doen.

Wil je het zakelijker aanpakken?

Zoek je een oppas voor meerdere (grote) huisdieren, of vind je het fijn om het zakelijker aan te pakken, dan is Pawshake een goede oplossing. Zij bemiddelen tussen huisdiereigenaren en professionele huisoppassers. En als je iets wil verdienen aan de tijdelijke leegstand van je (koop)huis, zou ik je aanraden om via Airbnb je woning te verhuren.

In wat voor huis zou jij wel een weekje willen wonen? Genoeg mensen gaan de komende tijd op wintersport of zoeken de zon op. Laat je fantasie de vrije loop. Een oproep op Facebook is de eerste stap om deze wens uit te laten komen!

Dit blog verscheen eerder op het platform Urban Chicks.

Ziek zijn, hoe doe je dat?

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Rillend sta ik voor het aanrecht. Ik moet bijna naar mijn afspraak. Ziek, misselijk. Ik wil niet overgeven. Ik wil me niet overgeven. Diep van binnen weet ik: zo kan ik absoluut niet gaan.

Ik heb het lang weten uit te stellen, maar vorige week werd ik dan toch echt geveld door de beruchte buikgriep die al maanden heerst in Nederland. Niet alleen de buikpijn gaf me een rotgevoel, misschien nog wel meer het ‘uit de running zijn’.

Ziek zijn komt nooit goed uit

Of misschien komt het juist op het perfecte moment, als je jezelf helemaal kapot gewerkt hebt. Een excuus om te stoppen. Ik voelde me al niet topfit, maar ik móest gewoon nog éven doorgaan. Wanneer je in loondienst bent, is het waarschijnlijk makkelijker te bepalen wanneer het juiste moment is om je ziek te melden. Donderdag en vrijdag ziek, weekend er achteraan en daarna gaat het vast wel beter. Wanneer is het juiste moment voor een ‘eigen baas’? Wanneer zeg ik ‘nu ben ik ziek – ik doe even niets meer’.

Het juiste moment kwam vanzelf, zoals alles vaak ineens duidelijk wordt.
Trillend sta ik thee te zetten. Pfoe, even zitten. Voor me uit starend bedenk ik dat ik iets moet eten, maar ik heb absoluut geen trek in ontbijt. Ik, geen trek? Dan moet het goed mis zijn. En inderdaad, toen ik ‘s middags meer tijd in het kleinste kamertje had doorgebracht dan daarbuiten, heb ik mij officieel ziek verklaard – aan mezelf.
De to-do list bestaat uit één taak: boodschappen doen.

Zieke ZZP’er?

Ik ben ZZP’er. Met de nadruk op Zelfstandige. Ik ben zelfstandig. Geen hulp nodig. Zwetend in de vrieskou (en te eigenwijs om te checken of ik koorts heb, want dan is het ‘echt’) loop ik naar de supermarkt. Een boodschappenlijstje mee, omdat ik me nergens op kan concentreren, laat staan dat ik vijf boodschappen kan onthouden.

Natuurlijk heb ik van tevoren braaf gegoogeld: wat te eten bij buikgriep? Waar ik normaal gesproken een gezond eetpatroon heb met veel vezels, verse groenten en fruit, wordt voor nu vooral gekookte groenten en zo min mogelijk vezels aangeraden, want: belastend voor je darmen. Dus witbrood, appelmoes en bouillon staan op het menu.

In de supermarkt staar ik een beetje wazig naar de schappen. Iedereen heeft haast. Een vrouw manoeuvreert zich geïrriteerd om me heen om haar yoghurt uit de koeling te pakken. Sorry. Ja, sorry. Thuis zie ik dat ik anderhalf uur ben weggeweest. Huh? Ik heb het overleefd, eerst maar even een middagdutje.

Ik kan het heus alleen

De volgende dag heb ik mijn zus aan de lijn: “Kun je anders mama niet vragen om wat boodschappen voor je te doen?”. Dat klinkt me als muziek in de oren, niet naar buiten hoeven vandaag. Wat een briljant plan! Ik bedank haar, dit was gewoon nooit bij me opgekomen. Ze lacht me uit – ik heb blijkbaar nog een hoop te leren. Thanks sis.

Hulp vragen is duidelijk niet één van mijn sterkste punten. Ik ben al gauw bang dat ik iemand tot last ben, of dat diegene mij een aansteller vindt. Gek eigenlijk, want voor een grieperige vriendin zou ik zelf meteen in de zorg-stand springen. Thee zetten, fruit schillen, juist fijn om iets voor een ander te doen. Andersom voelt het voor mij ongemakkelijk om dat van iemand te vragen. Ik wacht liever stilletjes tot het overgaat. Ik heb ook geen zin om mijn rotgevoel te benoemen. Niet iedereen ervaart dat zo, en stiekem ben ik best jaloers.

Ziek? Zet het op social media!

Het komt vast omdat ik er nu op let, maar op Facebook zie ik veel zielige emoticons en foto’s van thermometers, zakdoeken en hoestsiroop voorbijkomen. Ik betrap mezelf erop dat ik denk: ‘pff aanstellers, ze zijn niet écht ziek, anders heb je daar helemaal geen energie voor’. Het is pure jaloezie dat zij zich wel uiten, zelf scroll ik tenslotte ook door mijn tijdlijn. Van alle kanten beterschapswensen, hartjes en meelevende vrienden. Helaas, als ik te lang naar mijn telefoon kijk, begin ik al te loensen van vermoeidheid.

Slapen & hangen

Het gerucht verspreidt zich snel binnen de familie. Ja, Iris ziek, dat hoor je niet vaak. Dus ook mijn 90-jarige opa belt bezorgd op: “Ik zag je al op de bank zitten als een zielig vogeltje, dus wil ik je even opvrolijken. Vermaak je je wel een beetje?”. Grappend zeg ik “vraag me niet hoe, maar ik kom de dag wel door”. “Ja, dat heb ik nou ook altijd…”, zegt opa. Oeps. Zal ik hem een abonnement op Netflix geven?

Bedankt voor deze adempauze

Nu ik weer aan de beterende hand ben, ben ik toch blij dat ik (gedwongen) pas op de plaats heb gemaakt. Door even compleet uitgeschakeld te zijn, kun je niet anders dan op jezelf focussen en voelen waar je het meeste behoefte aan hebt, zonder deadlines en zelfopgelegde regelmaat. Het is maar goed dat het zo heftig was, anders ga ik dóór. Iris the Unstoppable, eigenlijk niet iets om trots op te zijn.

Vrienden zijn ondertussen een fruitmand komen brengen en ik neem nog een verse kurkuma-gemberthee. Ik wacht hoopvol op het moment dat ik kan zeggen: ik ben weer he-le-maal beter! En met nieuwe energie mijn werk weer oppak.

Kun jij ook niet toegeven dat je ziek bent?

Het doet even (extra) pijn maar je moet er doorheen. Dwing jezelf om tenminste drie mensen een bericht te sturen met de magische woorden “ik ben ziek”, je doet jezelf er een groot plezier mee! Overdrijf het desnoods. Lach er maar om, met veel huilende emoticons. Vraag om filmtips in de groepsapp of vraag iemand die in de buurt woont om boodschappen voor je te doen.

Hoe ga jij ermee om als je ziek bent?

Verwen je jezelf extra en hoe dan?

In Vlieg vrij wijd ik een heel hoofdstuk aan ziek zijn in India, waar ik de meeste ellendige buikgriep ever had.

Dit blog verscheen eerder op het blogplatform Urban Chicks.

Last van chaos? Het komt altijd goed

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ]

Sta je voor een belangrijke keuze op het gebied van werk of relatie? Heb je het gevoel dat je niet zonder je partner of je werk kan, maar voornamelijk in praktische zin? Je gevoel is duidelijk maar je bent bang voor de gevolgen. Dat betekent: grote twijfels over wat de mogelijke uitkomsten kunnen zijn, je wilt natuurlijk geen chaos in je situatie veroorzaken. Je voelt je radeloos, omdat je een beslissing moet maken die je helemaal niet wilt maken. Het is misschien gemakkelijker om bij het oude te blijven…

Wat je besluit ook is, het komt goed.

Bijna een jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt

Na een fijne relatie van 10 jaar samen, heb ik de knoop doorgehakt om bij mijn vriend weg te gaan. De moeilijkste beslissing van mijn leven. Maar het zaadje was geplant en ik wist intuïtief dat er iets onvermijdelijks gebeurde. Het was geen rationeel weten, maar een innerlijk weten.

Er ging een periode van enorme interne onrust en chaos aan vooraf. Ik voelde me niet happy en vroeg me af: wat kan ik veranderen om me gelukkiger te voelen? Was het… harder werken, minder werken, meer sporten, minder sporten, gezonder eten, beter slapen? Ik probeerde het allemaal maar het hielp elke keer maar tijdelijk. Het gevoel dat er iets niet klopte, bleef. Toen het eenmaal duidelijk werd, was er geen weg meer terug.

Er komt een moment dat je het zeker weet

Zit je in hetzelfde schuitje? Er komt een moment dat je het zeker weet. Het heeft geen zin om dat moment te forceren. Gun jezelf alle rust en ruimte om het te ervaren. Het stap voor stap opruimen van je spullen zorgt dat je even ‘uit je hoofd’ kunt zijn. Ook meditatie, stilte, natuur om je heen en tijd alleen doorbrengen helpt. Blijf vooral niet eindeloos wikken en wegen, met denken los je niets op.

Ingrediënten voor een crisis?

Daar was ik dan. Bijna 30 jaar, ik had net mijn parttime baan opgezegd, geen partner, geen spaargeld, geen eigen woning. Wat een geluk dat ik bij mijn zus terecht kon. Vroeger was het altijd haat en nijd bij ons. Als oudste thuis moest ik altijd de ‘verstandigste’ zijn en me inhouden. Maar nu was ik in nood en stond ze natuurlijk voor me klaar.

Ik vertel over onze speciale band in de prachtige serie De oudste, de jongste, de enige.

In de chaos kon ik maar één kant op: de goede kant

Want wanneer een crisis aan de hand is, gaan er altijd onverwachte deuren open. Het woord crisis heeft een negatieve lading, maar het betekent eigenlijk: omslagpunt. Het beslissende ogenblik, waarin een zaak op het punt staat om te verbeteren of te verergeren. En aangezien het bijna niet erger kon… ging ik er maar vanuit dat het vanaf nu weer bergopwaarts zou gaan.

Toppunt van minimalisme

Ik vertrok bij mijn zus en ging op huizen passen wanneer mensen op vakantie waren. Daar was ik ineens écht alleen en kon ik nog beter de gevolgen van mijn beslissing voelen. Want de laatste 10 jaar was het samenzijn en samenwonen onderdeel van mij geworden. Wat was er nu van mij over, zonder noemenswaardige bezittingen, zonder huis? Wat is thuis? Wat is van mij? Wat wil ik hebben? Wat is genoeg?

Hoewel ik al jaren minimalistisch leef was dit het toppunt. Ik leerde dat alles vergankelijk is en je uiteindelijk alleen jezelf hebt. Nogal belangrijk dus om met jezelf door één deur te kunnen, om jezelf volledig te accepteren met al je mooie en minder mooie kanten.

Ah, dus dáár gaat deze zoektocht om! Lees erover in Thuis zonder huis.

Vertrouwen is het sleutelwoord

De zoektocht naar liefde voor jezelf. Heb je er vertrouwen in? Een jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat mijn leven er nu zo uit zou zien. Wonen in oppashuizen is één groot avontuur. Het is elke keer een verrassing waar ik volgende maand zal zijn. Natuurlijk is het soms onhandig, of bevliegt me ineens de gedachte: wat als er geen volgend huis komt? Dan bedenk ik dat ik dan sowieso mijzelf heb. Dat is genoeg. En zet ik deze op angst gebaseerde gedachte zo snel mogelijk uit m’n hoofd.

Wanneer ik me open stel ontstaan de kansen. Elke keer weer wordt bevestigd hoe lief mensen zijn, hoe leuk ze het vinden om iemand te helpen. Zei ik “Het komt altijd goed”? Het is al goed. Je bent precies op de plek waar je moet zijn.

You aren’t your work, your accomplishments, your possessions, your home, your family… your anything. You’re a creation of your source, dressed in a physical human body intended to experience and enjoy life on Earth. – Wayne Dyer

Lees meer over Huisoppassen, praktische tips voor een geslaagde ervaring.

Huisoppas? Dat moet een generatie Y zijn

Door Iris Schlagwein

Hoi, waar woon je?

Op dit moment in het huis van iemand anders, een oppashuis.

Nee, waar woon je zelf?

Nou, in dat oppashuis.

Huh? Maar waaróm?

Natuurlijk is dit tijdelijk. En nee, ik zal niet forever huis-loos blijven. Het idee is uit noodzaak geboren, en nu zie ik het als één groot avontuur. Het levert hele leuke contacten op, het geeft me veel (financiële) vrijheid en ondertussen onderzoek ik allerlei vormen van wonen voordat ik me weer ga settelen. Extreem? Het is zo gek nog niet. Misschien is dit wel de toekomst?

Variant op leegstandsbeheer

Mensen wonen ergens en sommigen hebben daarnaast een vakantiewoning, caravan, boot of andere plek waar ze naartoe kunnen gaan. En anders zijn ze in een hotel of bungalow wanneer ze niet in hun eigen huis zijn, vanwege vakantie of werk. Dat betekent dat er altijd woningen leeg zijn. In het kader van consuminderen en duurzaamheid is het dus hartstikke slim om daar optimaal gebruik van te maken.
Eigenlijk een soort leegstandsbeheer. Ook interessant voor stellen gaan samenwonen maar één van de twee huizen nog aan willen houden, voor de zekerheid. Of, je hebt al een nieuw huis gekocht maar je oude huis staat nog te koop.

Delen is het nieuwe hebben

Dat zie je aan populaire sites als:
Airbnb Vakantiewoningen, ervaringen & plekken
Snappcar De auto van iemand anders huren
Konnektid Verbindt mensen met kennis
Thuisafgehaald Maakt het delen van maaltijden makkelijk
Peerby Leen spullen van mensen uit de buurt

Delen en geven is het helemaal. Er is genoeg voor iedereen en je wordt er zelf niet slechter van om iets weg te geven. Of het nou om spullen of kennis gaat. Sterker nog, het is zelfs heel leuk om iets aan iemand te geven omdat de dankbaarheid van de ander je hart verwarmt.

Dat delen en geven is voornamelijk iets voor generatie Y

Kenmerken van generatie Y zijn:

Geboren tussen 1980 en 1994
Kennis is macht? Nope, kennis delen is kracht.
Geeft minder om spullen, meer om ervaringen
Hecht veel waarde aan vrijheid, zelfontplooiing en ontwikkeling
Geeft waardering, sfeer en uitdaging vaak een hogere prioriteit dan salaris

‘Wij’ van generatie Y geven niet om bezittingen

Want alles is te huur, te ruil of te leen. En als ik toch iets wil kopen kijk ik eerst op Marktplaats of in kringloopwinkels. En dát is dan weer een ervaring: het struinen, zoeken, vinden en het verhaal achterhalen. Met een beetje geluk is het ook nog van betere kwaliteit dan wat je in de gemiddelde winkel vindt. Generatie Y gaat voor ervaringen, we geven geld uit aan ervaringen; een concert, reis, festival of luxe uit eten.

Vrij van verplichtingen

Dure auto? Kostbare inboedel? En dat dan duur ‘moeten’ verzekeren, want wat als…?

Wat je niet bezit kun je ook niet kwijtraken. Dat geeft vrijheid.

Spullen geven je altijd iets te doen. Je moet het gebruiken, verplaatsen, bijhouden, opruimen, onderhouden etc. Dus hoe meer spullen, hoe meer je te doen hebt. En hoe minder ruimte je overhoudt. Hmm.. is dat nou net niet wat we willen?

Ja maar wat als ik het nodig heb?
Ja maar wat als ik het volgende week ga missen?
Ja maar wat als ik het toch nog kan repareren?

Geen probleem, maar kies het bewust als je iets houdt.

It’s important to understand your ownership pattern because it is an expression of the values that guide your life. The question of what you want to own is actually the question of how you want to live your life.
– Marie Kondo

Geef je jezelf ruimte?
Hoe wil je je leven leven en wat voor omgeving past daarbij?

Hoe ik mijn leven wil leven?

Ik weet zeker dat ik ook weer een eigen huis ga krijgen, wat ik ga vullen met mijn dierbare bezittingen en spullen die ik vanaf nu zal vergaren. Op dit moment geeft het wonen in oppashuizen mij een enorme vrijheid. Het gevoel dat ik in een halfuur mijn boeltje kan pakken en weg kan zijn. Ik ben niet gebonden aan een plek of stad. Ben benieuwd waar het me brengt!

Wonen zonder eigen huis: huis-oppassen

Door Iris Schlagwein

Een break-up levert ook iets moois op

Begin 2016 gingen mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar en dat betekende dat ik op zoek moest naar een nieuwe plek. Waar moest ik naartoe, na zes jaar samenwonen? De eerste tijd mocht ik bij mijn zus en haar man wonen. Bijzonder, omdat mijn zus net zwanger was.

Toch hoefde ik niet te twijfelen of ze het meende; ze werd oprecht boos toen ik opperde om gauw te zoeken naar iets anders? We spraken af dat ik daar een halfjaar kon wonen, tot het zwangerschapsverlof van mijn zus begon. Ontzettend lief en we leerden elkaar op een heel andere manier kennen.

Ik privékantoor, zij privékok

Ik werkte meestal thuis en zorgde dat om 6 uur het eten klaar stond. Ze hadden een privékok. Om die reden kon ik me niet inhouden om de keuken wat op te ruimen, het was nu ‘mijn’ domein. In de eerste week heb ik me rot gezocht naar de ketchup. Bleek die in het kastje onder de gootsteen bij de chloor en schoonmaakmiddelen te staan (want grote fles) haha!

Voordelen van bij je zus wonen:

Samen Disney-films kijken, chocola eten en verstand op nul
Ik had mijn eigen kamer maar kon ook gezelschap opzoeken
Voor m’n zus kon ik mijn troubles niet verbergen (ik probeerde het wel!) en kreeg geregeld haar confronterende advies

Nadelen van bij je zus wonen:

Dealen met haar moodswings + ochtendhumeur + zwangerschapshormonen
In het weekend was het toch wel erg vol, met zijn drieën ‘hangen’ in huis
Omdat ik ‘extra’ was deed ik m’n best om niet op te vallen. Geen sporen achterlaten in het huis. Dat is op den duur best vermoeiend, als je niet gewoon kunt ‘zijn’.

Wil jij op mijn huis passen?

In die tijd is het idee ontstaan om af en toe wat gepaste afstand te nemen, voor alle partijen prettig (maar wát misten ze mijn kookkunsten).

Ik had het nog niet uitgesproken of ik kreeg via-via-via al een foto doorgestuurd van een handgeschreven briefje. Of ik 2,5 week op een huis met tuin, kippen, kat en parkiet wilde passen? Ja natuurlijk! Wat ik heb daar genoten. Weer even alleen, met mijn eigen gedachten en routines. Op zoek naar de leuke plekken in de omgeving, waar doe ik boodschappen, hoe ‘werkt’ het hier? Schijnt ook nog eens goed te zijn om de hersenen te prikkelen, het afwijken van ‘standaard’ patronen.

Op het huis van iemand anders passen is…

Vanaf dat eerste oppashuis heb ik de smaak te pakken. Vanuit verschillende hoeken en elke keer precies op het juiste moment worden huizen aangeboden. Ik woon op plekken waar ik zelf nooit zou gaan wonen, of juist heel graag zou wonen.

Iemand gaat op vakantie of is op zakenreis, maar vind het eigenlijk geen prettig idee dat zijn huis een paar weken onbeheerd achterblijft. Of wil de familie niet vragen om af en toe even de post te checken en de planten water te geven. Nog lastiger is wanneer er huisdieren verzorgd moeten worden. De deal is dat ik op het huis pas en ik krijg daarvoor terug: een dak boven m’n hoofd en elke keer weer een mooie ervaring.

Hoe werkt het?

Meestal word ik via via aan iemand gekoppeld. We maken een afspraak om kennis te maken en meteen belangrijke zaken door te nemen. Wanneer moet het vuilnis naar buiten, telefoonnummer voor ‘nood’ en het belangrijkste: wat is de wifi-code? Oja, en de sleutel natuurlijk. Lees hier meer over hoe het werkt.

Zo woon ik soms in een vinex-wijk in een groot dorp, in een appartement in hartje Amsterdam of een knus vrijstaand huisje uit 1910 met een gigantische bloementuin.

Het geeft me altijd nieuwe inzichten

Grappig om te zien dat de meeste mensen hun keuken en badkamer op dezelfde manier indelen. Is dat iets Nederlands? Daarom voelt het meteen vertrouwd en hoef ik zelden te zoeken. Hoewel, in één huis heb ik me rot gezocht naar het zout – en ik zou het nog steeds niet weten. Natuurlijk heeft iedereen een andere invulling van een ‘gezellig huis’ of ‘mooie inrichting’ maar het blijft iemands huis. Dat helpt om me meteen thuis te voelen.

Voor een korte periode in een huis wonen geeft altijd nieuwe inzichten:

Dat ik al heel gauw in elk huis routines creëer. Het kost meestal maar 1 dag om te wennen, en ik beweeg me alsof ik er altijd al gewoond heb. Eén keer paste ik een week op het huis van een vriendin toen zij voor haar werk op reis was. Ze kwam maandagavond rond 17.00 uur thuis en we hadden afgesproken dat ik zou koken zodat we nog een gezellige avond konden bijkletsen. Ze gaf toe dat het toch wel een beetje gek was om mij zo gastvrouw te zien spelen…
Dat ik best ‘later’ een serre zou willen hebben – met de deuren open voelt het als buiten zitten, terwijl het maar 14 graden is.
Dat het heel anoniem voelde om in een flat op 9-hoog te wonen, het lijkt wel ‘hoog boven de wolken’, afgezonderd en stil (zelfs vloerbedekking in het dichte portiek). Niemand zou je missen als je je een week niet vertoont…?
Dat ik het heel erg leuk vind om het huis weer schoon en gezellig te maken op de dag van mijn vertrek en thuiskomst van de bewoners. Bloemetje op tafel, fruit in de fruitmand, wat lekkers voor bij de koffie… Dat is toch fijn thuiskomen?
Dat het fijn is om iets voor een ander te doen, en dat gaat beide kanten op.

Ondertussen heb ik op 12 plekken gewoond

Het langste een maand, het kortste 6 dagen. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende plek waar ik terecht kom!

Gratitude unlocks the fullness of life.
It turns what we have into enough, and more.
It turns denial into acceptance, chaos to order, confusion to clarity.
It can turn a meal into a feast, a house into a home, a stranger into a friend.
– Melody Beattie

Lees meer over thuiskomen bij jezelf in Thuis zonder huis.

Zet je gezondheid op de eerste plaats

Door Iris Schlagwein

Ga zitten want ik wil eens met je praten
Ik ben allang niet meer zo blij als toen
Nee schrik maar niet, ik wil je niet verlaten, nee
Er is iets en ik kan er niks aan doen
We komen niets te kort, we hebben alles
Een kind, een huis, een auto en elkaar
Maar weet je lieve schat wat het geval is, ah
Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar

Is dit alles?
Is dit alles?
Mmm, Is dit alles wat er is

Je hoort het ze zingen toch? Doe Maar maakte dit nummer al in 1982. Ze beschreven het gevoel van onvrede en rusteloosheid, terwijl je toch alles hebt wat je hartje begeert. Herken je het gevoel dat je leven bestaat uit werken, afspraken, herhaling en verplichtingen? Ren je altijd maar door, van lunch naar borrel naar verjaardag… vanuit een gevoel dat je niet anders kan?

Het stomme is, het zijn allemaal nog leuke afspraken ook. Apart van elkaar. Maar alles achter elkaar gepland in één weekend? Dat geeft alsnog stress. Je probeert je agenda wel iets minder vol te krijgen. Je gaat elke week naar yoga en neemt af en toe een avond voor jezelf. Netflix aan en kop thee erbij. Maar het diepere, onrustige gevoel van ‘is dit alles?’ blijft.

Je to-do list komt nooit af

Tot een bepaalde leeftijd is het hartstikke duidelijk wat je moet doen. Naar school, studeren, je hebt misschien een mooie reis gemaakt. Maar dan is het ‘werkende leven’ begonnen en zie je jezelf vaker gestrest dan gelukkig en ontspannen. Vele dertigers herkennen zich hierin. En nooit is er tijd voor een moment van bezinning. Wat zou dat fijn zijn, even niks. Maar je moet nog zoveel doen. Je to-do lijst komt nooit af.

TO DO:
verpletterende indruk maken tijdens werk-presentatie
uitzoeken wat de beste kapper is
nieuw jurkje kopen bruiloft (+ origineel cadeau kopen)

Nu is de vraag; van wie moet je al die dingen? Van je baas, je ouders, je partner?
Waarschijnlijk hebben zij wel invloed, maar moet je het vooral van jezelf.

Het leven is te waardevol om dingen te doen die je niet leuk vindt

Of omdat een ander het van je verwacht. Of omdat het een verplichting is.
Ok, ik geef toe dat je er soms niet aan ontkomt. Je belastingaangifte, sommige taken op je werk en het verschonen van de kattenbak zijn nou niet de meeste inspirerende bezigheden.

Toen ik een periode heel weinig energie had was het heel noodzakelijk om me bij alles af te vragen: heb ik hier zin in, energie voor? Want anders was ik tegen lunchtijd al helemaal gesloopt. Ik móest wel stoppen met rennen, en leren doseren. Sindsdien ga ik veel bewuster met mijn tijd en energie om.

Lees hier mijn verhaal: Omgaan met pijn

Mijn grootste inzicht uit 1 Ding: gezondheid op de eerste plek.

Ik las het boek 1 Ding van Gary Keller. Het gaat over de mythe van multitasken en waarom je je veel beter kunt focussen op één ding tegelijk. Mijn grootste inzicht uit dit boek deel ik hier met je. In 1 Ding word je leven onderverdeeld in zes gebieden. Op één wat het meeste prioriteit heeft, waar je het meeste aandacht aan zou moeten besteden. Deze gebieden zijn:

1. Spirituele gezondheid
2. Mentale gezondheid
3. Fysieke gezondheid
4. Relaties
5. Werk
6. Financiële situatie

Zoals je ziet hebben de eerste 3 gebieden alleen te maken met jezelf. Jou alleen. Voor mij was dat een eye-opener, ik had zelf Relaties hoger ingeschat. Maar nee, éérst complete focus op je eigen spirituele, mentale en fysieke gezondheid. Eigenlijk hartstikke logisch, want als je één van die vlakken geen aandacht geeft heeft dat grote invloed op al je relaties – en automatisch ook op werk en je financiële situatie. Het staat allemaal met elkaar in verbinding. Ga maar na, als je werk en financiële situatie top is, maar je fysieke gezondheid erg slecht, zit je toch met de gebakken peren.

Ik moest bekennen dat bij mij de eerste 3 punten juist de eerste dingen waren die ik liet versloffen als ik het druk had. Mediteren? Lezen? Sporten? Uitslapen? Ik dacht: nu even niet, dat komt wel als ik het even wat rustiger heb.

Waar sta jij op elk van deze vlakken van je leven?

Beschrijf eens hoe jouw situatie op dit moment is, per punt. Geef per punt een cijfer voor hoe tevreden je op dit moment bent? Op welk gebied valt er voor jou nog wat te behalen? Zie het als een moment van reflectie, hoe sta je ervoor?

Sinds ik dit inzicht had, dat ik best wat vaker mijn eigen spirituele/mentale/fysieke gezondheid vóór kan laten gaan, is mijn dagelijks leven veranderd. Ik sta vroeger op. Ik maak tijd voor stilte, reflectie, ontspanning. Sporten, gezonde voeding. Tijd voor wat ik belangrijk vind. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer rust ervaar, óók als ik het hartstikke druk heb.

Is dit alles wat er is?

Ja, je eigen gezondheid eerst, dat is alles. Komt de rest vanzelf.

Wanneer een vriendschap niet meer past

Door Iris Schlagwein

Vrienden zijn heel belangrijk in je leven. Ze:
• blijven vaak voor lange tijd bij je (en zien jouw liefdesrelaties komen en gaan)
• vangen je op als je depri bent en maken je aan het lachen.
• zeggen je de waarheid en je kunt alles met ze bespreken.

Bij hen kun je 100% jezelf zijn. Heel bijzonder, een hechte vriendschap.

That’s what friends are for

Echte vrienden kunnen jou alles zeggen. Je vertrouwt ze en hecht waarde aan hun woorden, omdat je weet dat ze het beste met je voor hebben. Ze houden van je en zij zijn de enige van wie je kritiek kunt verdragen. Dingen die je misschien diep van binnen wel weet, maar nog negeert. Je vrienden geven een stem aan de innerlijke stemmen die je tot de orde roepen.

Zo zei Anne tegen een goede vriend dat ze hem echt geen leuk mens vond op dit moment, nu hij bijna vaker wel dan niet onder invloed was van drank en drugs. Tja, niet leuk om te horen, maar voor hem was het nét het zetje wat hij nodig had om naar een psycholoog te stappen.

Een ongelijkwaardige vriendschap

Het Goede Doel zong in de jaren ’80: “vriendschap is een illusie: een pakketje schroot, met een dun laagje chroom”. Klinkt deprimerend? Maar inderdaad, soms is de vriendschap niet meer in balans. Dat ga je merken als de verwachtingen van beide vrienden niet meer overeenkomen.

Komt het volgende je bekend voor? De vriendin die eigenlijk alleen maar belt als ze veel problemen heeft (regelmatig dus) en haar hart wil luchten. Je luistert geduldig en geeft advies. Je gaat natuurlijk niet over je eigen belevenissen vertellen, want die lijken zo onbelangrijk vergeleken met Het Probleem Van Vriendin. Kan dit wel een vriendschap genoemd worden? Vriendin Leonie zit in zo’n situatie en verzucht: “Ik vraag me af of ze weet wat er op dit moment in míjn leven speelt. Ja, wel dat ik onlangs ben verhuisd, maar of ze kan vertellen wat voor werk ik doe? Ik denk eigenlijk van niet.”

Leuk dat je belt, maar ik ging nét de deur uit!

Webdesigner Hetty vertelt een soortgelijk verhaal. Ze ziet de desbetreffende vriendin zo’n drie keer per jaar, maar voornamelijk als deze dame internet-advies nodig heeft. Hetty is op dat moment goed om mee te denken met het zakelijke probleem, maar als ze zelf belt om bij te kletsen, staat de vriendin meestal nét op het punt om de deur uit te gaan. Wat moet je daar nou mee? Om de relatie te redden wil je er het liefste eerlijk over zijn en je gevoel bespreekbaar maken. Dat kan knap lastig zijn.

Rianne werd na lange tijd weer eens benaderd door haar lagere school-vriendin. Het contact was al lang verwaterd, bijna 20 jaar later zien ze elkaar één keer per jaar. Daar vind Rianne niet zoveel aan, ze doet het meer uit plichtsbesef. Ongemakkelijke stiltes en niet weten waarover te praten zijn het gevolg. Beide dames zitten nu allebei in de fase van een huis kopen en dat was voor de Vriendin aanleiding om te vragen of ze gezellig ‘samen met de mannen’ een etentje zouden plannen? Riannes eerste reactie was “neee!” (uiteraard whatsappte ze dat niet) en direct wist ze dat dit echt de druppel was, er moest iets gebeuren.

Acda en de Munnik zingen in ‘Een andere maan’: “Wanneer ben je twee vrienden die elkaar niet elke dag hoeven te zien en wanneer ben je geen vrienden meer?”. Hoe kom je daarachter?

Spreek je gevoelens uit

Een grote wijsheid die ik dagelijks gebruik is een van de vier wijsheden uit ‘De vier inzichten’ van Don Miguel Ruiz. “Wees onberispelijk in je woorden”. Goed van toepassing in je dagelijks leven en relaties.

Wat betekent onberispelijk precies? Het lijkt hetzelfde als eerlijk. Wees altijd eerlijk? Hmm dat voelt toch niet helemaal hetzelfde. Eerlijk is natuurlijk goed, maar voor je het weet wordt er ongevraagd advies gegeven of een botte opmerking geplaatst. “Wat ben jij dik geworden” is misschien een constatering van een feit, maar het is nooit leuk om te horen.

Onberispelijk gekleed gaan is iets wat je associeert met je ‘zondagse’ tenue. Geen vouwtje, geen stofje en het geheel is perfect afgestemd op de gelegenheid. Met zorg samengesteld. Daar komen we in de buurt van de betekenis van onberispelijk.

Wees onberispelijk in je woorden betekent zoiets als: Wees eerlijk en oprecht, maar kies je woorden zorgvuldig. Weet wat de impact ervan kan zijn voor de toehoorder.

Lees het blog Wees onberispelijk in je woorden.

Voorkom ruzie

In vriendschappen is dit ontzettend belangrijk, je hebt immers een bijzondere band en wilt die graag behouden. Een gevoelig onderwerp bespreken kan gemakkelijk uitlopen op een ruzie waardoor jaren het contact verbroken wordt. Hoeveel mensen hebben niet een ‘oude vriend’ die ze maar al te graag ontwijken, als ze hem zouden tegenkomen? Het stomme is, er liggen niet eens enorme problemen aan de ruzie ten grondslag, vaak gaat het om geld of jaloezie.

Dan zat Het Goede Doel er nog niet zover naast met “als het gaat om geld, als het gaat om vrouwen, als het gaat om alles wat je liefhebt, wie kun je dan vertrouwen?”.

Wanneer je je ongemakkelijk voelt in het contact met een vriendin, ook al kennen jullie elkaar al heel erg lang, wees eerlijk naar jezelf. Hoe is dat zo ontstaan? Wat irriteert je aan diegene en wat zegt dat over jou? Heb je wel eens benoemd wat je vervelend vindt? Wees onberispelijk in je woorden.

Door de zure appel heen bijten

Rianne heeft het opgelost door te antwoorden: “Hoi, ik wil graag eerlijk tegen je zijn. Voor mij hoeft het afspreken eigenlijk niet meer”. De vriendin reageerde begrijpend en Rianne is tot op de dag van vandaag opgelucht!

Je relaties zijn een spiegel van jezelf, je trekt dezelfde energieën aan. Er wordt niet voor niets gezegd dat je het gemiddelde bent van de 5 mensen waar je het meeste mee omgaat. Maar, jij verandert en daardoor de vriendschap ook. Doe jezelf een plezier en blijf niet plakken aan mensen waar je niks mee hebt behalve een gedeeld verleden.

In mijn boek Thuis zonder huis ga ik uitgebreid op dit onderwerp in.

Hoe ik leerde omgaan met pijn

Door Iris Schlagwein

Wat als doorgaan niet de oplossing is?

Het liefst gaan we allemaal als ware hoogvliegers door het leven; vol energie en een inspiratiebron voor anderen. Maar soms loopt het even anders en heb je een off-day. Geen probleem, kan gebeuren. Maar wat als dit vaker voorkomt dan je wilt toegeven?

Het is gemakkelijk om je groot te houden. Gewoon even doorbijten. Wat zullen anderen van je denken? De angst om veroordeeld te worden is groot. Als het niet door anderen is, dan wel door jezelf. Het stemmetje in je hoofd roept: ja maar ik moet dit, ik zou dat en wat als…

Je voelt al aan dat altijd maar doorgaan niet de oplossing is. Gaat het over een vriend, zou je adviseren: doe even rustig aan. Maar als het over jou zelf gaat is de oplossing soms moeilijk te zien. Probeer je kwetsbaar op te stellen en zie hoe krachtig dat is. Ik moest een stapje terug doen, om dit te kunnen begrijpen. Of, ik kan beter zeggen; ik kon tijdelijk geen enkele stap meer zetten.

Pijn in vele soorten en maten

Scherpe pijn als je je kleine teen stoot, de altijd aanwezige pijn van het verlies van een geliefde. Tijdelijke pijn die ontstaat als je op een blauwe plek drukt, of de pijn van afgewezen worden.

Zowel fysieke als emotionele pijn ontstaat in het hoofd. Ervaar je pijn als je slaapt? Nee, je wordt er pas ‘bewust’ van als je wakker bent. Emotionele pijn willen we liever niet ervaren, dus die stoppen we (onbewust) weg. De kans is groot dat het toch tot uiting komt, namelijk in je lijf.

Al vroeg in mijn leven voelde ik de emotionele pijn van het verliezen van een dierbare. Mijn vader overleed aan een hartziekte, hij werd 49 jaar. Als kind wist ik dat hij ziek was, maar dat hij écht dood kon gaan had ik nooit gedacht. Die pijn kon ik op dat moment niet toelaten, ik was de oudste en moest de ‘wijste’ zijn, want mijn moeder, zusje en broertje stortten in. Ik ging door. Goede cijfers, een druk sociaal leven en veel sporten. Met mij gaat het goed. Ik ben sterk. Ik red me wel!

Het lichaam liegt niet

Op 24-jarige leeftijd werd ik ‘geveld’ door een hernia. Zo ernstig dat ik wekenlang niet kon lopen, liggen of zitten, alleen maar kruipen. Hallucinerend van de morfine kropen de dagen voorbij, elke minuut van de dag had ik pijn. Soms legde ik een kokendhete kruik op mijn rug, er was nog maandenlang een verbrande plek te zien. Liever de pijn van de hitte op mijn huid dan de inwendige, stekende zenuwpijn tot in mijn tenen.

Na een paar maanden kon ik langzaamaan weer kleine stukken lopen en bewegen. Dat ik een zeer beperkt leven leidde vond ik moeilijk om te laten zien. Ik trok me terug en werkte hard aan mijn herstel. Twee jaar, heel wat pijnstillers en behandelaren later was ik ten einde raad. Ik deed toch alles om ‘beter’ te worden? Regelmatig bewegen, voldoende rust nemen, altijd rekening houden met mijn rugpijn?
Ik deed iets verkeerd, dat was duidelijk.

Wat was mijn denkfout?

Daar kwam ik pas achter toen ik bij een vervangende huisarts om nóg meer pijnstillers kwam vragen. Ze luisterde geduldig naar mijn verhaal. Toen ik klaar was met mijn relaas zei ze rustig: “Kan het kloppen dat je je leven op pauze hebt gezet? Je houdt zoveel rekening met je rugpijn dat het een eigen leven is gaan leiden. Zoek je misschien in de verkeerde hoek?”.

Stilte.

Het rollende geluid van een muntstuk en ja hoor, daar viel het kwartje.

Ik hield me nog steeds altijd sterk! Nooit vertelde ik hoe ik me voelde. Alleen binnen de vier muren van mijn huis gaf ik me over. Alleen mijn vriend zag mijn strijd, maar was niet bij machte om me te helpen. Ik moest het zelf inzien. Ik voedde de pijn met mijn gedachtes. Met mijn angst voor nog meer pijn. Terwijl ik dacht goed bezig te zijn was ik me juist aan het focussen op de pijn en hield me groot. Wat je aandacht geeft, groeit.

Ik kon zo niet doorgaan

Pas na dit inzicht begon ik me open te stellen. Naar mijn moeder, mijn zus, mijn vriendinnen. Waar mijn moeder en zus ruimte gaven aan hun verdriet, toen mijn vader overleed, durfde ik me nu pas kwetsbaar te tonen. Wat een opluchting was het dat ze mij begrepen. Ze wilden juist graag helpen, maar ik liet ze niet toe. Ze spraken uit hoe sterk ze me vonden, hoe moedig. Ik voelde me geliefd, kreeg weer vertrouwen en energie.

Ik heb het zover laten komen dat mijn lijf het overnam. Mijn lijf vertelde me: zo kun je niet langer doorgaan. Ga jij maar even kruipend door het leven, zodat je wel hulp móet aanvaarden. Zodat je er niet meer onderuit komt om je ook eens kwetsbaar te tonen. En de pijn duurde net zo lang totdat ik deze les leerde. De emotionele pijn die ik jarenlang had weggestopt moest ik nu onder ogen zien. Ik kon me niet meer groot houden. Nu ik dit aanging was het echte herstel pas ingezet. Het zal je niet verbazen dat de rugpijn gauw minder werd en een jaar later was ik fitter dan ooit.

Bekijk mijn TEDx-talk over omgaan met verlies

Ware kracht zit in het bekijken van je ‘zwaktes’

Het levert verbinding en vertrouwen op als je je openstelt. Wanneer je je kwetsbaar opstelt, juist bij de mensen bij wie je dat niet gewend bent, openen de mooiste deuren.

Je kunt doorgaan totdat je er letterlijk bij neervalt. Maar ik moedig je aan te luisteren naar de signalen van je lijf. Gespannen schouders, hoofdpijn, keelpijn, verkoudheid, slecht slapen en pijnlijke spieren zijn allemaal tekens dat je even gas terug moet nemen. Verander je mindset tegenover wat jij ziet als zwaktes. Durf ze vanuit een nieuw perspectief te bekijken en onderzoek wat ze over jou zeggen. Waar zit jouw pijn? Heb vertrouwen in de wijsheid van je lichaam. Wanneer je uitzoomt kun je jouw kwetsbaarheid zien als een hele mooie kans.

Meer lezen? In mijn boek Thuis zonder huis ga ik dieper op dit onderwerp in.
Het boek is interessant voor je als jij:

Best gelukkig bent maar toch niet echt tot rust kan komen
Op een punt in je leven bent aangekomen, waar je eigenlijk niet wilt zijn
Elke dag moe opstaat en vaak met tegenzin naar afspraken gaat – ook de leuke
Hoge verwachtingen van jezelf en van anderen hebt
Liever alles zelf oplost in plaats van dat je hulp vraagt
Helemaal klaar bent met vriendschappen en relaties die energie kosten
Meer vertrouwen wil voelen in de keuzes die je maakt

Dit blog verscheen eerder op de website van Haagse Hoogvliegers, een gespecialiseerd trainings- en coachingsbureau. Ze bieden groei-inspiratie, focus en reflectie aan mensen met een rijk bedraad brein die hooggedreven, sensitief, intens levend, leergierig en hartelijk zijn.