schrijft over innerlijke vrijheid en bewustzijnsgroei

Iris Schlagwein

Moderne nomade Iris Schlagwein spreekt en schrijft over haar persoonlijke belevenissen op het pad van bewustwording. Wie ben je werkelijk? Waar leef je voor, en durf je daar compromisloos voor te kiezen?

gelukkig

Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten

Thuis kun je met de deur open kakken

Hartstikke leuk dat ik werd benaderd voor een interview door Jan Versteegh, voor zijn nieuwe boek over geluk.

“Thuis is de plek waar je helemaal jezelf kunt zijn. Als je wilt, kun je thuis de hele dag in je huispak chips etend op de bank liggen of met de deur open kakken. We hebben niet voor niets in onze taal een zeer duidelijk verschil tussen ‘huis’ en ‘thuis’. Je huis is iets van steen waar je in woont. Je thuis is meer iets emotioneels. Maar wat nou als je helemaal geen huis of een thuis hebt? En dat dan ook nog eens geheel vrijwillig?

Sterker nog, dat je er bewust voor kiest om met zo min mogelijk spullen door het leven te gaan, omdat die zouden kunnen werken als ballast? Dan kom je uit bij Iris Schlagwein.” – fragment uit Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten (Prometheus, 2019)

Over ‘Gelukkig worden doe je zo’

Dit is geen zelfhulpboek. Al zou je er wel veel aan kunnen hebben. Het ultieme levensgeluk – iedereen is ernaar op zoek, maar lang niet iedereen durft het na te jagen. In dit boek gaat Jan Versteegh in gesprek met mensen die wél die stap hebben gezet en, in sommige gevallen, een radicaal besluit hebben genomen. Zoals buschauffeur worden na een carrière als staatssecretaris, aan de slag gaan als pornoactrice of zo veel mogelijk geld proberen te verdienen om op je 46ste voor de tweede keer met pensioen te kunnen.

Zelf besloot Jan Versteegh (1985) toen hij gymleraar was, dat hij nog een laatste keer wilde proberen om zijn ultieme droom uit te laten komen. Het lukte hem: hij brak door als televisiemaker en hij werd, zoals gehoopt en verwacht, gelukkiger dan hij voorheen was. Ieder van Versteeghs gesprekspartners heeft, net als hij, duidelijke keuzes gemaakt om het geluk achterna te gaan. Maar geluk, waar zit hem dat in? Vind je het in geld, vrijheid of je droombaan? En als je die droombaan hebt, is dat dan alles? Of kan ambitie ook een sluipmoordenaar worden?

En, maakt huisoppassen gelukkig?

In achttien heel verschillende gesprekken probeert Jan uit te vinden of er een recept bestaat dat iedereen kan volgen om een gelukkiger mens te worden. Of het loslaten van spullen, verwachtingen van de maatschappij en vastgeroeste concepten me  gelukkig heeft gemaakt? In ieder geval vrijer, opener en gevoeliger – wat zeker bijdraagt aan vaker geluk ervaren, dus ik kan met een volmondig ja antwoorden.

zelfliefde

Zelfliefde oefenen: zorg voor body, mind en spirit

Van 1 januari tot 4 maart woonde ik in een oppashuis in America – het dorp America, in het Noorden van Limburg. Ver weg van de Randstad, ver weg van mijn sociale leven. Soms zag ik dagenlang geen mens. Andere momenten kreeg ik bezoek of ging ik gezellig in een koffietentje zitten werken. Feit is dat ik véél meer dan normaal, alleen ben geweest. 

Wanneer ik zoveel met mij alleen ben, is het zaak mezelf wel een beetje te vriend te houden. Dat ging me redelijk goed af, omdat ik voelde waar ik behoefte aan had: actie of rust, buiten of binnen, schrijven of lezen. Het ontbreken van al teveel prikkels om te verwerken, maakte dat dat voelen makkelijker ging.

Eenzaam of alleen…

Afgelopen vrijdag kwam een coachee voor een dag persoonlijke coaching naar America. Hij had het blog gelezen over mijn ontwikkelingen in de laatste weken van december. ‘Je relatie is dus voorbij en nu zit je hier twee maanden alleen in de the middle of nowhere. Dan voel je je toch juist extra alleen lijkt me… Maar jij geniet ervan. Hoe kan dat?’

A man can be himself only so long as he is alone; and if he does not love solitude, he will not love freedom; for it is only when he is alone that he is really free. – Arthur Schopenhauer

Hoe kan dat? Ik ben enorm gesteld op mijn vrijheid. Innerlijke vrijheid, bedoel ik dan. Los zijn van verhalen, overtuigingen, drama: alle gedachten die me ervan weerhouden om in het huidige moment aanwezig te zijn.

Ik heb bijvoorbeeld geen ‘verhaal’ over dat de relatie ‘uit’ is, het verwerken daarvan, hoeveel tijd dat kost, hoe ik me dan moet voelen en hoe erg het is allemaal. Het ene moment had ik een vriend, het andere moment niet meer en dat klopte precies. Geen verhaal, geen drama. Alleen zijn is dan geen enkel probleem.

Hoe zorg ik goed voor mezelf, vanuit zelfliefde?

Ik ben graag in mijn eigen gezelschap. Dat is altijd zo geweest en dat is de afgelopen tijd versterkt. Ik kan een boek schrijven over het waarom, maar laat ik me voor dit blog beperken tot de praktische kant. Wat doe ik om meer zelfliefde te voelen en mijzelf te vriend te houden? Hoe zorg ik goed voor mezelf, zowel fysiek, mentaal als geestelijk?

Zorg voor je body

  • Mijn eetpatroon bestaat uit verse groenten, fruit en af en toe een groot stuk Limburgse vlaai. Ik eet voornamelijk op intuïtie, dat betekent dat ik eet waar mijn lijf behoefte aan heeft op een moment dat het daar behoefte aan heeft. Een aantal jaar geleden had ik allerlei zelfbedachte regeltjes over mijn eetpatroon. Nu mag alles en daarom voel ik geen stress meer rondom eten.
  • Yoga doe ik thuis, op een yogamat en met de Gaia app.
  • Ik hou ervan om me regelmatig flink in het zweet te werken, high intensity training vind ik daarvoor fijn. Heb ik niets voor nodig, want ik train met m’n eigen lichaamsgewicht. Dat doe ik binnen of buiten en onder begeleiding van de 7 Minute workout app: in 7 minuutjes heb ik een total body training gedaan en ik kan het zo zwaar of licht maken als ik zelf wil.
  • Als laatste de uiterlijke body: ik hou van slapen, douchen, in bad gaan, gezichtsmaskertje nemen en mijn lijf insmeren met olie. Door dit bewust te doen is het gelijk een fijne meditatie. Hier in America heb ik een gezichtsbehandeling en een massage gehad, want het is ook erg fijn om me te laten verzorgen.

Zorg voor je mind

  • Ik begin de dag met lezen. Wakker worden, thee zetten en op de bank een stukje lezen, tot ik geen zin meer heb. Ik heb negen boeken over spiritualiteit gelezen. Wat dat betreft vind ik soms hele boeiende boekenkasten in de oppashuizen. Het tiende boek was een audioboek: the Untethered soul. Een boek over de grote vraag: wie ben ik. Het is humoristisch en helder geschreven/voorgelezen, een aanrader!
  • Af en toe kijk ik documentaires, ter ontspanning en om mijn horizon te verbreden. Op Gaia is een groot aanbod van films en docu’s over bewustzijn, zingeving, filosofie, oude culturen en spiritualiteit. Op Netflix heb ik onlangs Heal en The most unknown gezien.
  • Ik hou mijn aandacht bij simpele handelingen zoals koken, de kippen eten geven en de was opvouwen. Oftewel, mindful zijn bij wat ik doe.
  • Wandelen in de natuur geeft me de gelegenheid om te polsen hoe het met me gaat. Zo is het tegelijk een oefening in mindfulness. Loop ik snel, denk ik veel, kijk ik naar mijn voeten? Of ben ik aanwezig, voel ik wind en kou, hoor ik de vogels, zie ik een specht? Met de ingang naar een natuurgebied naast het huis, werd het me hier wel heel makkelijk gemaakt om bijna dagelijks even een uur te wandelen.
  • Het gebeurt niet vaak, maar soms heb ik zo’n zin om te tekenen. Volgens mij een geweldige uitlaatklep en oefening voor je brein om zonder doel wat te tekenen.zelfliefde

Zorg voor je spirit

  • Ik ben er nog niet zo lang achter dat ik het fijn vind, maar wat hou ik van zingen. Zingen zorgt voor fijne vibraties in je lichaam en het geeft een uitlaatklep voor vastgezette emoties. Ik kies vaak voor mantra’s, vanwege de harmonie in de woorden. Gewoon zingen, zonder reden en zonder publiek, het kan niet anders dan dat het de gelukshormonen laat stromen.
  • Hetzelfde geldt voor dansen. Als ik (te)veel energie heb gaat het vanzelf en ik word er steeds vrijer en creatiever in. Waarom noem ik zingen en dansen bij zorg voor je spirit? Omdat het gaat over in contact komen met je ware natuur. Zonder doel, in pure vreugde Zijn. Zoals een peuter danst en zingt, gewoon omdat het goed voelt om te spelen. Het beste teken van zelfliefde dat je jezelf kunt geven.
  • Soms heb ik zo’n zin om te mediteren. Dit kon ik me tot een jaar geleden niet voorstellen, ik moest me er echt toe zetten. Nu zie ik het als een groot cadeau om de innerlijke leegte op te zoeken. In die leegte is geen tijd, geen moeten, geen willen… niets. Het relativeert alles waar ik me druk om maak en brengt de rust en het vertrouwen terug.
  • Emoties en verlangens voelen op het moment dat ze opkomen. Het is behoorlijk oefenen en vergt een groot bewustzijn (daarom ging het me in de rust van America makkelijker af), maar ik ervaar het als enorm bevrijdend om bij een emotie aanwezig te zijn, zodat-ie gevoeld en daarna losgelaten kan worden.

Geen tijd? Maak tijd

Denk je nu: ‘Wat een dagtaak! Jij hebt makkelijk praten, want jij hebt alle tijd!’ Het is waar dat ik veel tijd vrijmaak en dus veel tijd besteed aan mezelf. Vergeet niet dat minder tijd vrijmaken en minder tijd besteden ook een optie is. We hebben allemaal even veel tijd, het is maar net wat je ermee doet.

In een periode dat ik het erg druk had, ontdekte ik het boek the Miracle Morning van Hal Elrod. Zijn visie is dat hoe vol je agenda ook is, je altijd een uur eerder kunt opstaan om tijd te maken, als het voor iets is wat je echt belangrijk vindt. Het is heel simpel, je staat ‘s ochtends op en werkt met een kookwekker bij de hand een aantal taken af, de Life S.A.V.E.R.S. (Tja, ik heb het niet verzonnen…)
S – Silence
A – Affirmations
V – Visualization
E – Exercise
R – Reading
S – Scribe
Zo doe je het belangrijkste van de dag eerst en begin je je dag bewust, geïnspireerd en voldaan. Wie weet kun je dit (of je eigen aangepaste versie met bijpassend acroniem) eens uitproberen.

Niet allemaal rozengeur en maneschijn

Ok, genoeg tips en trucs. Het klinkt allemaal leuk, maar het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest in America. Ik heb uiteraard ook mindere momenten gehad: dan was ik super druk in mijn hoofd en voelde ik een rush in mijn lijf. Stond ik met de laatste hap eten nog in mijn mond alweer op om het volgende te gaan doen. Kwam er pijn omhoog omdat ik mijn ex-vriend miste of ik kon niet slapen, werkte te hard, voelde me rot, verveelde me.

Gewoon, de dingen die iedereen wel eens heeft – en die bij het leven horen. Het was alleen wat duidelijker, omdat er weinig afleiding was. Ik kon hoogstens iemand bellen of gezelschap opzoeken (voor zover de ober van het plaatselijke koffietentje gezelschap te noemen is) maar daarna was ik toch echt weer alleen met mezelf.

 

Blessed are those who do not fear solitude, who are not afraid of their own company, who are not always desperately looking for something to do, something to amuse themselves with, something to judge. – Paulo Coelho

De kunst is om zo’n rotgevoel er maar gewoon te laten zijn, alleen dan kan het over gaan. Door het rotgevoel te veroordelen of te wensen dat het anders was, creëer je weerstand en dat maakt het alleen maar erger.

Ja, ik zoek soms afleiding in appen, Netflix, Instagram of chips eten (of allemaal tegelijk). Maar ik doe het bewust. Wanneer het onbewust gebeurt, ben ik bezig mijn verslaving te voeden. Dat liever niet, maar soms geef ik mezelf toestemming om even lekker te zwelgen in zelfmedelijden. Want ik weet dat ik daar al gauw helemaal klaar mee ben. Dan raap ik mezelf bij elkaar en moet ik achteraf hard om mezelf lachen.

Onthoud dit over zelfliefde en zelfzorg

Stel het niet uit omdat eerst dit of dat nog moet gebeuren. Als je leven niet lekker flowt, heb je het nú nodig. Je kunt het wel uitstellen, maar alles wat je doet gaat langzamer en kost onnodig veel energie. Wees lief en begripvol en geef jezelf het advies wat je ook je beste vriendin zou geven. Ik sluit me volledig aan bij de wereldberoemde slogan van L’oréal.

zelfliefde

En ik? Als ik terugkijk heb ik een hele waardevolle tijd gehad in America. De tijd voor reflectie heeft me mooie inzichten en verdieping gegeven. Na mijn vakantie keer ik terug naar de Randstad en mag ik een behoorlijke tijd in Den Haag wonen. De stad waar ik veel mensen en plekken ken. De stad die voor mij het meeste als thuis voelt. Hoewel ik de Limburgse vlaai zeker zal gaan missen, kijk ik ernaar uit om weer dicht bij het strand te wonen!

 

NB. Dit blog bevat geen affiliate links. Misschien moet ik daar toch eens iets mee gaan doen…

 


Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
verslaving

Pak je verslaving aan – een weg naar vrijheid

Roken, alcohol, coke, gokken of porno – dat is waar je waarschijnlijk het eerste aan denkt als je ‘verslaving’ leest. Niet zo gek, want het woord heeft nogal een zware lading. Maar deze quote van Tony Robbins zette me aan het denken over wat verslaving werkelijk is.

The biggest drug in our society is not alcohol, or cocaine, or pot. It’s PROBLEMS. People are addicted to their problems, because it let’s them escape their fears. – Tony Robbins

Disclaimer: dit blog is bedoeld voor degenen die diep van binnen een altijd aanwezige onrust of algehele onvrede ervaren en daarvan af willen. In het geval dat jouw middelengebruik of andere verslaving je dagelijks leven en gezondheid ernstig verstoord, zoek dan professionele hulp. 

Verslaafd aan problemen

Het lijkt niet logisch, want door de nadruk te leggen op je problemen word je toch juist geconfronteerd met je angsten?

We praten inderdaad graag over onze problemen. Luister op een gemiddelde dag in de supermarkt wat er in de rij voor de kassa besproken wordt. Of wat twee mensen in de trein elkaar vertellen. Je hoort voornamelijk klagen, zeiken en stressen. Wat vinden we het héérlijk om lekker af te geven op wat er allemaal niet goed is in de wereld of in ons leven. Maar waarom?

Erover praten is makkelijker dan een probleem daadwerkelijk aanpakken

Het wordt me duidelijk wat Tony Robbins bedoelt. Het praten over problemen maakt dat je dénkt dat je ze aan het oplossen bent (want je bent er toch ‘mee bezig’?), in werkelijkheid is het slechts afleiding voor verborgen pijn en angst. In dit blog onderzoek ik hoe het met mijn eigen verslavingen gesteld is en hoe ik om ga met het wel of niet voelen van pijn.

Wat gebruik jij als afleiding?

Laat ik beginnen met jou uitnodigen om dit samen met mij te onderzoeken. Wanneer je niet lekker in je vel zit, wil je daar vanaf. Je wil je ‘goed’ voelen. Dus om het vervelende gevoel tegen te gaan gebruik je allerlei middeltjes: winkelen, Netflixen, eten, waardering zoeken bij anderen, sporten, seksen, koffie drinken, je opmaken, uitgaan.

Vergeleken met heroïnegebruik is het onschuldig, maar hoe zou je reageren als het je wordt afgenomen? Begin met een kleine test om te zien hoe gehecht je aan iets bent.

Wat zou je doen als

…je een dag zonder make-up naar je werk moet?
…je je telefoon een maand lang moet missen?
…je nooit meer koffie mag drinken?

Het lijkt misschien makkelijk, maar doe het maar eens. Niet voor niets bestaan challenges als: 365 dagen niets kopen, Dry January, een maand vegan eten, een maand zonder whatsapp et cetera. ‘Ja het is gelukt, op drie keer na, maar ik ben echt niet verslaafd hoor, want…’

Denial is the first sign of addiction

Je blijft gevangen in het gedrag door te ontkennen dat het er is. Je voelde misschien wel dat het moeilijk was, maar dat ga je natuurlijk niet toegeven. Je verzint allerlei excuses en redenen waarom het echt niet zo erg is dat je een paar keer toegaf aan je verslaving. En zelf ben je de enige die het werkelijk gelooft.

Veelvoorkomend: werk- eet- of sportverslaving

Hoe makkelijk kun je ontspannen de eerste dagen van je vakantie? Ook werken kan een verslaving zijn. Je bent zo gehecht aan ‘bezig zijn’ dat je niet weet wat je met jezelf aan moet als je het niet druk hebt. Dat voel je intuïtief aan en daarom zorg je dat je het gewoon altijd druk hebt.

Hoe moeilijk vind je het als er een overheerlijke reep chocola / zak chips in de kast ligt? Loop je weleens ‘als vanzelf’ naar de keuken om iets te snaaien te zoeken? Eten kan voor obsessief gedrag zorgen en een mooi middel zijn om je pijn niet te hoeven voelen. Hetzelfde geldt voor sporten (hoe reageer je als je een blessure hebt waardoor je drie maanden niet mag sporten?).

Gelukkig kunnen we deze voorbeelden gebruiken om onze verslaving aan problemen ook gelijk te voeden: we klagen over dat we het zo druk hebben, dat we te dik zijn en iedereen die het maar horen wil vertel je over je blessure.

Waar is een verslaving goed voor?

Een verslaving ontstaat om pijn niet te hoeven voelen, om je te verdoven. Maar de pijn bestaat. Hij is als een kraan die de hele tijd openstaat. Een kraan die 24/7 jouw kostbare energie lekt. En jij maar naar yoga gaan, gezond eten en op tijd naar bed. Het helpt iets, maar je blijft ‘dweilen met de kraan open’.

Waarom wil je liever niet toegeven dat je verslaafd bent? Omdat je er dan iets mee moet en dat betekent dat je je pijn te zien krijgt. Daar houden we niet van. Dus blijven we gewoon lekker doorgaan, met als gevolg dat we ons nog rotter voelen, omdat het lapmiddel maar tijdelijk helpt.

Geen zorgen, de pijn laat zich vanzelf zien

De pijn gaat harder schreeuwen om aandacht. De kraan gaat verder open, zodat meer energie weglekt. Je lijf gaat signalen geven in de vorm van blessures, kwaaltjes waar je niet vanaf komt of nog erger: burn-out of depressie. Je kunt dan natuurlijk naar medicijnen grijpen om de (mentale) pijn te verdoven. Heb ik zelf ook jaren gedaan. Ik wist geen andere oplossing. ‘Dokter, mag ik nog meer dyclofenac tegen mijn rugpijn?’ – lees hier mijn blog Hoe ik leerde omgaan met pijn.

Hoe is het met mijn eigen verslavingen gesteld?

Laat ik eens hand in eigen boezem steken. Voor mij was eten een periode een behoorlijk obsessie. Het had niets meer met voeden of genieten te maken, wel veel met zelfopgelegde regels, beperkingen en ‘moeten’. Ik deed veel aan krachttraining en het eetpatroon wat daarbij hoorde was niet mis.

Wanneer moet ik eten, heb ik wel genoeg eten bij me, waar kan ik gezond eten krijgen? Het nam mijn gedachten zodanig in beslag dat het gerust een verslaving te noemen was. In Thuis zonder huis beschrijf ik uitgebreid hoe ik hiermee om ben gegaan, zodat mijn eetpatroon ondertussen weer normaal te noemen is.

Momenteel ligt een werkverslaving zeker op de loer, ik kan me soms helemaal verliezen in werken en ‘bezig’ zijn, vooral als ik achter mijn laptop zit. Verder ben ik dol op mijn dagelijkse kop koffie en kan ik daar echt een craving naar voelen. Mijn relatie met eten verbeterd, maar ik herken zeker de neiging om ‘s avonds als ik moe ben te gaan snacken. Ook scrollen door Instagram kan een manier zijn om een rotgevoel te negeren.

verslaving

 

Waarom zou ik dit veranderen, zo erg is het toch niet?

Snacken en scrollen is niet levensbedreigend. En er iets aan doen kost moeite, waarom zou ik dat dan doen? Mijn antwoord is simpel. Ik ben bereid deze moeite te doen omdat ik weet wat het me brengt: vrijheid. Innerlijke rust. Volledige acceptatie van het moment, wat zorgt voor dankbaarheid, vrede en geluk. Wauw. Als ik het zo bekijk wil ik daar wel wat moeite voor doen!

Ik ga de uitdaging aan

Omdat ik mijn gedrag herken als middel om onrust te verbergen, daag ik mezelf regelmatig uit. Door weg te nemen waar ik aan gewend ben, wordt duidelijk in welke mate ik me eraan hecht. Kan ik leven zonder persoonlijke spullen? Zonder eigen huis? Zonder vast inkomen? Zonder spaargeld? Kan ik lang alleen zijn? Kan ik alleen op reis gaan? Kan ik in de winter in de ijskoude zee duiken? Dit is ondertussen bekend. Maar wat ik ook onderzocht is het volgende.

Waar ben ik allemaal aan gehecht?

Bijvoorbeeld praten, denken, sociaal contact, dingen doen, meerdere maaltijden, een zacht bed, mijn vriend?

Kan ik een week leven in stilte, 10 uur per dag mediterend en zonder sociaal contact? Met twee maaltijden per dag, om 07.30 en 10.30 uur? Kan ik slapen op een houten plank en met een houten kussen?
Deze drie vragen kon ik onderzoeken tijdens een meditatieretraite in Thailand, op Koh Samui.

Kan ik 48 uur zonder eten?
Dit heb ik tot nu twee keer gedaan. De eerste keer leerde me dat ik het tot mijn grote verbazing overleefde, de tweede keer dat het zelfs een ontzettend fijn gevoel geeft.

En recent onderzocht ik de vraag: Kan ik gelukkig zijn zonder partner?
Op alle vragen kan ik ja antwoorden, een enorme bevrijding! En nog steeds leer ik verder. Laat ik meer los, in het vertrouwen dat ik alles aankan.

Verslaafd aan liefde

Wat tot nu toe mijn ergste verslaving was? Ik was verslaafd aan liefde. Ik had liefde en waardering nodig van mijn vriend, om me fijn te voelen. Gaf hij het me niet? Zat ik gelijk in de put. Ja, voor nu ga ik hier even kort door de bocht, in een volgend blog kun je een meer genuanceerd verhaal hierover verwachten. Gelukkig hielp moeder Ayahuasca me om die verslaving op te lossen (volledig of voorlopig? Dat zal blijken in een volgende relatie.)

Ik vulde de innerlijke leegte op en voelde een enorme compleetheid. Door het te tekenen werd het me duidelijk. Ik ontwikkelde meer liefde en waardering voor mezelf, zodat ik niet meer afhankelijk was andermans liefde.

verslaving

De enige manier om je energielek te dichten

Je hoeft niet meteen een reis naar Thailand of een Ayahuasca-ceremonie te boeken om jouw antwoorden te vinden. Wat is de oplossing? Daag jezelf uit om te onderzoeken wat jij als afleiding gebruikt.

We are constantly trying to hold it all together. If you really want to see why you do things, then don’t do them and see what happens. – Michael A. Singer, The untethered soul 

Luister het audiobook The untethered soul hier. Een van mijn favoriete boeken van dit moment!

Doe niet wat je normaal doet om je pijn te bedekken. En als je weet wat er pijn doet, ga het aan. Voel waar het zit, wat voor sensaties het geeft in je lichaam. Wees erbij aanwezig, kijk er liefdevol naar en adem. Alleen door de pijn te doorvoelen kan het verwerkt worden.

Hou jezelf niet meer voor de gek

Stop met afleiding zoeken voor je werkelijke probleem. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen welbevinden en zoek de oplossing niet meer buiten je. Voordat je nu als een malle in één keer alles aan wil pakken, en het je tot waanzin drijft… een kleine reminder:

Heb geduld. Je verwerkt pijn op het moment dat je eraan toe bent om het te verwerken.

Zelf deed ik in een periode van ongeveer negen jaar familieopstellingen, yoga, stilteretraites, ademhalingsoefeningen, meditatie-bijeenkomsten, een intensieve training van Byron Katie, energiewerk, readings en Ayahuasca-ceremonies. Deze negen jaar waren hartstikke nodig om elk pijnpunt een plek te geven. Elke keer als ik nu voel dat ik weer een stap te zetten heb, zoek ik een vorm die voor dit moment past.

Wat werkt voor jou?

Uiteindelijk is de therapie maar een middel. Voor iedereen werkt weer iets anders. Misschien heb je zelf al jaren een idee in je hoofd: ‘Ik zou dit of dat wel eens willen proberen maar…’ Daar heb je jouw eerste stap. Het belangrijkste is: wees mild voor jezelf. Hier begint jouw weg naar innerlijke vrijheid.

Meer weten over dit onderwerp? Jan Geurtz schreef er verschillende boeken over. Ik kan deze video van Jan Geurtz en Paul Smit enorm aanraden.

 


Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
wezenlijke ontmoeting

Wezenlijke ontmoeting #138

Begin december 2018 kreeg ik een bericht van kunstenaar Bruno van den Elshout: ‘Ik heb misschien nog een plekje vrij voor een dag op het strand in Whatever the Weather. Lijkt je dat wat?’

Ik had al over het project gehoord én ik had mijn gedachten over zo’n ontmoeting laten gaan. Hoe zou het zijn om acht uur met een vrijwel onbekende door te brengen op het strand? Wat voor mensen doen mee aan zo’n project? Het leek me heerlijk om ‘verplicht’ acht uur lang naar de zee en de lucht te kijken. Maar daar was het bij gebleven, ik had me niet verdiept in de opzet en de aanmeldprocedure. Nu kwam de mogelijkheid vanzelf naar me toe.

Hoe ik Bruno voor het eerst ontmoette

Ik had Bruno pas één keer eerder ontmoet, maar de aard van die ontmoeting maakte dat ik meteen ja zei op de uitnodiging. Op een vroege maandagochtend in juni had ik met Tessa afgesproken in de Bookstor in Den Haag, om te sparren en samen geïnspireerd de week te starten.

Fascinatie voor de Noordzee

Rechts in de Bookstor hangt een enorme foto van de Noordzee (133 x 200 cm). Het was het eerste wat ik zag toen ik binnenkwam: ‘Hee wat tof! Ik hou van deze serie werken. Heb in 2014 een poster van zo’n zee gekregen en die is me enorm dierbaar. Wanneer ik weer een huis heb, ga ik die zeker ophangen’.

Het project waar het werk onderdeel van is, heet NEW HORIZONS. Een jaar lang is elk uur van de dag een foto van de zee gemaakt, vanaf hetzelfde punt. Ik ben in Noordwijk opgegroeid en de zee is belangrijk voor me: de weidsheid, de constant veranderende kleuren en structuren en de natuurkrachten verbinden me met mijn thuisgevoel – je snapt dat ik de New Horizons erg waardeer.

Tessa wees naar links: ‘Nou, dat is ook toevallig. Want daar zit de maker van dat kunstwerk’. Dat was Bruno. Hij had mijn opmerking gehoord en zo raakten we met z’n drieën aan de praat. Het korte gesprek zette als een eerste vallende dominosteen een reeks volgende ontmoetingen en ontwikkelingen in gang. Het label ‘wezenlijk’ is dus best passend voor deze eerste ontmoeting.

Whatever the weather

Nadat ik de uitnodiging kreeg, ben ik me gaan verdiepen in het project. Op de website las ik: ‘Met NEW HORIZONS heb ik mijzelf uitgedaagd om Rust en Ruimte zichtbaar en deelbaar te maken. Een aantal jaar heb ik me afgevraagd welk doel die Rust en Ruimte precies zouden gaan dienen. In de tussentijd heb ik uitgevonden dat ik ze in wil zetten om tot Wezenlijke Ontmoeting te komen.’

Mijn ervaring is dat ik anderen alleen zonder oordeel en met een open hart kan ontmoeten, wanneer ik zelf genoeg rust en ruimte heb. Zowel mentaal, fysiek, financieel als in mijn agenda. Deze openheid is niet alleen belangrijk als coach maar het geeft het contact met familie, vrienden en vreemden ook meer diepgang en verbinding.

Rust en ruimte is zeldzaam

Bruno: ‘De aanwezigheid van Rust en Ruimte is een belangrijke voorwaarde voor Wezenlijke Ontmoeting, die in onze drukke westerse levens bovendien vaak ontbreekt. Onverdeelde aandacht is een zeldzaam goed geworden. Met Whatever the Weather hoop ik uit te nodigen tot wezenlijke ontmoeting, en wil ik de waarde van die onverdeelde aandacht opnieuw zichtbaar maken.’

Lees hier mijn blog Nep gedoe kost energie. Hoe open en aandachtig ben ik eigenlijk in mijn relaties?

Een dag op het strand

Het concept sprak me erg aan. Hoe zou het zichtbaar maken van onverdeelde aandacht er in de praktijk uitzien? We hadden een datum afgesproken en ik ontving onder andere deze instructies: ‘Ik nodig je uit om een volledige achturige werkdag met mij door te brengen, in de buitenlucht van het Haagse Zuiderstrand. Tijdens deze uren hebben we alle tijd van de wereld om een wezenlijke ontmoeting te beleven: een treffen waarin alles wat een ontmoeting in de weg kan staan, uit de weg verdwijnt. Hectiek, haast, gedoe, angst, schaamte, tekort. Zodat er niets overblijft dan de ontmoeting.’ Zo’n mooie uitnodiging is zeldzaam, ik keek er naar uit.

Over de kunstenaar

Bruno van den Elshout werd in 1979 in Den Haag geboren. Hij studeerde International Business maar heeft de afgelopen tien jaar autonoom gewerkt, eerst als fotograaf, later als kunstenaar. ‘Vóór Whatever the Weather werkte ik aan twee grote projecten. Aan Us Europeans in 2007, toen ik een jaar lang door alle 27 EU landen reisde om 2700 jongeren te interviewen over hun dagelijks leven. In 2012 fotografeerde ik een jaar lang ieder uur de horizon voor mijn project NEW HORIZONS, dat in 2014 ook als kunstwerk-inboekvorm verscheen.’

Toegewijd en gedisciplineerd

2700 interviews in een jaar, 8785 horizonfoto’s in een jaar en 144 ontmoetingen in een jaar: Bruno maakt zich er niet makkelijk vanaf. De projecten zijn duidelijk gekaderd en er is behoorlijk wat toewijding en discipline voor nodig. Geen half werk leveren, daar hou ik van. Terugkerend in zijn werk is de uitnodiging tot wezenlijke ontmoetingen tussen mensen, ideeën en werelden. Al onderzoekend wil hij hiermee nieuwe, constructieve en duurzame manieren van samenwonen, -werken en -leven in de praktijk brengen.

wezenlijke ontmoeting

Wezenlijke Ontmoeting #138

Whatever the wheater ook was, de ontmoeting zou doorgaan. Omdat ik in elk seizoen regelmatig de zee in spring zou je denken dat ik wel wat gewend ben. Toch vond ik acht uur lang kou, wind en regen trotseren een behoorlijke uitdaging. Warm aangekleed en met wat eten voor onderweg, ontmoetten Bruno en ik elkaar 19 december 2018 om stipt 09.00 uur op de afgesproken plek in Scheveningen. Om 17.00 uur waren we hier weer terug om de dag af te sluiten.

Wat heeft de dag gebracht?

We praatten kilometers lang en waren af en toe stil. Wandelden kilometers ver en zaten af en toe stil. Ik genoot van de dreigende wolkenpartijen en de groene zee. Vond het wandelen over het mulle zand soms behoorlijk zwaar. We namen een duik precies in de tien minuten dat de zon doorbrak. En bovenal was er Rust en Ruimte, gewoon om te zijn.

Bruno heeft het afgelopen jaar 144 ontmoetingen op het strand gehad. Ik heb enorm veel respect voor zijn prestatie van 144 keer in 365 dagen 8 uur wandelen. Hoewel mijn conditie nu ook weer niet zo belabberd is, voelde ik me de dagen erna behoorlijk gesloopt. Moeie benen en stijve spieren – ik moest echt even bijkomen.

Wat blijft er over van een Wezenlijke Ontmoeting?

Blijft er iets tastbaars over? Alle 144 deelnemers hebben aan het eind van hun dag een portret van zichzelf gemaakt – dat wil zeggen, ze hebben met een afstandsbediening de camera bediend die Bruno zorgvuldig had klaargezet. De vorm was voor iedereen hetzelfde: gezicht volledig ontspannen, geconcentreerd op het Hier en Nu, ontblote schouders, geen make-up of sieraden, de ogen ter hoogte van de horizon en de horizon exact in het midden van de foto. Zie hier het resultaat van mijn portret.


Mijn portret

Toen ik het portret voor het eerst zag, ging er van alles door me heen. Mooie herinneringen aan de dag. Ik zie moe en koud. Heb kritiek op mijn gezicht en hoe het mooier en beter had gekund. Vraag me af wat anderen zullen zeggen. Vergelijk mijn blik met die van de andere portretten.

Dan word ik me bewust van mijn kritische oordelen, dat geeft ruimte. In die ruimte is er vooral waardering. Als ik iets ‘uitzoom’ zie ik een vrouw die open en kwetsbaar durft te zijn. En daar ben ik trots op, want nog niet zo lang geleden was dat heel anders. De herinnering aan de dag zit zo sterk gekoppeld aan de foto, dat ik ook mijn gevoel van dat moment zie: aanwezig, zonder haast en moe van de fysieke inspanning. 

Bekijk hier alle portretten.

Wat zie jij in de portretten?

Wat doen de portretten met jou? Hoe kijk je naar deze mannen en vrouwen?

En wat is volgens jou nodig voor een Wezenlijke Ontmoeting?

Ik ben heel benieuwd wat het brengt om alle portretten in één expositie of in het boek bij elkaar te zien. Bruno werkt nu aan het boek, je kunt de voortgang van dit project hier volgen. Ben je op zoek naar een bijzonder cadeau voor jezelf of voor een dierbare? Hier kun je voor het kunstwerk-in-boekvorm bestellen.

 

Ben ik zoekende of hou ik van verandering?

Veel zien, doen en leren = veel verandering

Sinds ik bijna drie jaar geleden mijn leven omgooide, ben ik naar een hogere versnelling geschakeld. Dat viel mijn oudste vriendin ook op: “Jeetje, wat gebeurt er veel in jouw leven. Ben je zoekende of geniet je juist van al die verandering?”
Ik noem haar mijn oudste vriendin omdat ik haar van al mijn vriendinnen het langste ken, namelijk vanaf dat ik 11 jaar was. Omdat we elkaar maar een of twee keer per jaar zien, is het logisch dat we altijd veel te bespreken hebben. Maar deze keer wist ik bijna niet waar te beginnen…

Een terugblik kan echt niet meer. Of toch?

Januari is al volle bak aan de gang en dat betekent dat het nu toch wel klaar is met de nieuwjaarsborrels, 2018-lijstjes en terugblikken. Maar mocht je geen idee hebben van mijn roerige 2018… het was het jaar waarin ik:

  • een boek schreef en uitbracht
  • van alles deed om mijn boek te promoten, kijk maar
  • als huisoppas woonde in Leiden (3x), Amsterdam (2x), Almere, Den Haag (3x), Brugge, Noordwijk, Arnhem, Delft, Wassenaar (2x) en Scheveningen
  • en reisde door Thailand, België, Italië, Spanje en Frankrijk.
    Ben heel dankbaar voor degenen die onderdeel waren van dit mooie avontuur!

Ben ik zoekende?

Kortom, er gebeurt nogal veel. Dus… ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen? 

Ja, ik ben zoekende. Maar niet zoals een verdwaalde persoon die met de ziel onder de arm zoekende is wat toch allemaal het nut is van dit vermoeiende leven.

Ja, ik hóu echt van al die veranderingen. Ik ben eerder zoekend als een kind dat op onderzoek uitgaat. In plaats van alles tot in de puntjes te plannen, laat ik ruimte open en ben ik bereid om vaststaande zaken rigoureus om te gooien. Als een ware taoïst geef ik me over aan de stroom van het leven. Hoe dat er ongeveer uitziet? Ik zal een beeld schetsen van de laatste paar weken van 2018, want in die tijd is er bijna evenveel gebeurd als in een jaar zou kunnen gebeuren. (Lieve oudste vriendin, lees je mee?)

Een tegenvaller opent deuren

Begin november zou ik meditatieles geven bij een yoga- en meditatieretraite in Friesland. Dat dit niet door ging, was de katalysator van een periode van Grote Ontwikkelingen. Een tegenvaller of vervelend nieuws heeft altijd een keerzijde. Als je daarvoor openstaat, zie je dat eigenlijk niets verkeerd of vervelend is. Zo ook in dit geval.

Ik zou een aantal dagen voor en na het retraiteweekend in Friesland verblijven, voordat ik in Amsterdam weer een oppas-adres had. Maar omdat de retraite niet door ging had ik een aantal dagen ‘vrij’. Geen onderdak, maar ook niet de verplichting om op een huis te passen.

Dus, wat zou ik eens doen met dit weekje dakloos zijn? Ik begon al te fantaseren… Ik kon een last-minute naar de zon boeken. Of een week bij mijn moeder of een vriendin logeren. Of lekker alleen een midweek in een vakantiehuisje in een Nederlands bos doorbrengen?

Verrassing: op naar Valencia!

Het werd niets van dit alles, want goede vriend en coach Raymond Zijderhand plaatste een bericht op Facebook:

Zondag vertrek ik met de auto vanuit Valencia naar Nederland. Ik ga onze vertrouwde Nissan in Nederland brengen en een camper ophalen. Dit maakt dus dat ik vanaf komende week 4 dagen on the road naar Nederland ben. Ik wil dit heel graag samen met iemand doen die 1 op 1 gecoached wil worden onderweg. Zo kan er iemand getransformeerd worden en ik tegelijkertijd mijn passie leven.

So, who is in for something like this? Doorbraken, transformatie, oefeningen, jezelf echt leren kennen, je passie ontdekken, mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen! Wie wil uitpluggen uit zijn of haar ‘normale’ leven en van Valencia tot Nederland met mij roadtrippen?

Je kunt je voorstellen dat ik direct een JA voelde! Ik belde Raymond om af te spreken, boekte mijn ticket en nog geen 48 uur later zat ik in het vliegtuig naar Spanje.

Reis naar mijn hart

Een hele zaterdag had ik de tijd om Valencia te bekijken en op zondagochtend vroeg stond Ray met de auto voor mijn hostel. De reis kon beginnen.

Raymond daagde me uit om mijn hart te openen en te luisteren naar wat het me allemaal vertelde. Dat was hard nodig, want mijn verstand was de laatste tijd teveel aan het woord geweest. De overtuiging ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ hield me tegen om te groeien. Ik paste me aan aan wat normaal gevonden wordt, aan wat mijn omgeving van mij kent.

Ik kon de overtuiging loslaten en hierdoor werd duidelijk dat verdergaan met Ruim Je Leven Op niet meer bij me paste. Drie jaar geleden startte ik als ondernemer en in deze tijd heb ik zelf een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Maar dit niet echt doorgevoerd in mijn bedrijf, waardoor de inhoud niet meer klopte met wat ik de wereld te brengen heb. Tja, zo logisch eigenlijk.

‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ – Johan Cruijff

Bedrijfsplannen omgooien… what’s next?

Toen ik eenmaal in mijn hart voelde dat het klopte om met Ruim Je Leven Op te stoppen, kon ik er niet meer onderuit. Ik ging geen online cursus over opruimen meer geven, geen blogs over minimalisme meer schrijven of dames met overvolle kasten naar een lichter leven coachen.

Maar ik had nog niets nieuws? Geen nieuw plan, geen nieuwe richting. Beetje dom om dan zomaar alles stop te zetten?

Ik voel een diep vertrouwen dat er wel iets nieuws zal komen. Het besluit om te stoppen was geen rationele beslissing, meer een weten. Dan kán ik er natuurlijk in mijn hoofd lang tegen blijven vechten, of zaken toch half blijven doen, maar uiteindelijk wint het hart toch. Ik heb geleerd daarop te vertrouwen en een moeilijke keuze is daardoor helemaal niet moeilijk meer. Dus hop, knop om en actie.

verandering
Tussendoor duikjes nemen in de frisse Franse zee om alle ballast van me af te laten spoelen

Ook in mijn relatie verandert er iets

Tijdens de coachingsoefeningen werd duidelijk waar ik afstand van moest nemen, om werkelijk mijn hart te volgen. Dus was het niet heel gek dat ik tijdens deze vier dagen ook helder inzicht kreeg in mijn relatie. Ik had al een tijdje dingen goed gepraat. Ik was om de goede vrede te bewaren akkoord gegaan met zaken waar ik diep van binnen niet akkoord mee wilde gaan. Oeps.

Geen wonder dat dingen niet lekker stroomden, dat bijvoorbeeld de yoga- en meditatieretraite in Friesland niet doorging. Geen wonder dat er in mijn relatie al een tijd veel minder verbinding te voelen was. Het was hoog tijd dat ik liet horen wat ík wilde en belangrijk vond.

Toen ik terug in Nederland was en dat daadwerkelijk begon te doen, niet alleen tegen mijn vriend maar tegen iedereen, merkte ik hoe hoog die nood eigenlijk was. Mezelf kleiner maken, daar was ik he-le-maal klaar mee. Ik wilde groots en meeslepend! Niet voor niets dit de theme-song van de roadtrip:

De roadtrip dwars door Spanje, Frankrijk en België, zorgde inderdaad voor een grote transformatie. En mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen? Check!

Ervaren op zielsniveau

Op hartsniveau had ik tijdens de roadtrip-coaching veel geleerd. Nu was het zaak om met dit gevoel in verbinding te blijven. Hoe kon dat beter dan een reis naar de ziel, om de geleerde lessen ook op zielsniveau te ervaren. Begin december, precies vier weken na de trip naar Valencia, zou ik deelnemen aan een Ayahuasca-ceremonie.

“Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind, zowel man als vrouw, de observer en de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.”
Lees hier verder over mijn ervaring

Deze ceremonie gaf me de ervaring dat ik helemaal compleet ben – en dan bedoel ik niet het weten, maar het echt voelen. Ik ben een perfect wezen waar alle wijsheid en alle liefde al in zit. Dit was tijdens de ceremonie, maar de impact ging veel verder.

Einde van een cirkel

Ik kan nog geen woorden geven aan het waarom en hoe, maar de uitkomst was dat ik inzag en helder voelde dat mijn relatie ‘klaar’ was. Dat het samenzijn met die geweldig lieve man zijn doel gediend had. Ik had mijn lessen van hem geleerd en moest nu verder. Niet eerder heb ik meegemaakt dat een relatie zo liefdevol, vol begrip en openheid, eindigde.

Alles verloopt in cirkels, dezelfde golven komen telkens terug. Nu voelde ik heel duidelijk dat er een cirkel rond was gemaakt, dus ik nam rustig de tijd om alles te verwerken. In mijn oppashuizen in Den Haag en Wassenaar, in de laatste twee weken van het jaar, was het tijd voor ultieme zelfzorg. Voldoende lichaamsbeweging, duikjes in de zee, weinig schermtijd, gezonde voeding en inspirerend leesvoer: de rust was wedergekeerd.

En dat allemaal in acht weken tijd

Je ziet, in acht weken tijd kan er veel gebeuren. Zo’n grote verandering is niet voor iedereen wenselijk, daar ben ik me van bewust. Het is een ander verhaal als je het gevoel hebt vast te zitten in je huidige situatie. Als je al jaren in hetzelfde kringetje ronddraait en daar klaar mee bent. In dat geval kan het een opluchting zijn om te weten dat alles verandert. Maar… dan moet er wel ruimte voor zijn – voordat het je opgelegd wordt in de vorm van een crisis.

In hoeverre gun jij jezelf die ruimte? Zijn er genoeg lege dagen in je agenda, waarin je je kunt overgeven aan waar je behoefte aan hebt? verandering

Dus. Ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen?
Alles wat leeft, verandert. Ik dus ook and I love it.

 

 


Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

 

 

innerlijke stem ontdekken

Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk

Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.

Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.

Wat was de blokkade?

Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.

Mijn mening geven of me inhouden?

De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.

Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid

Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.

Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.

Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh

Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?

Jong geleerd, oud gedaan

Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.

Wat er thuis speelde? Je leest het in Thuis zonder huis.

Zichtbaarheid als ondernemer

Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.

Je snapt het probleem.

De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?

Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden

Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.

De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.

Lees meer over mijn ervaring met Ayahuasca

Wat is er veranderd?

De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.

Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.

Mijn plek innemen en mijn stem laten horen

Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.

Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.

Lees hier over het zowel het innerlijke als praktische proces van zelf een boek schrijven

Je plek niet innemen zorgt voor… een ramp

De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.

You are your father’s daughter
Stubbornness and pride
Mind what he says but remember
You may hear a voice inside
And if the voice starts to whisper
To follow the farthest star
Moana, that voice inside is
Who you are
Fragment uit Where you are – Moana

In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?

Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding

Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.

In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.

Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!

Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca

Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.

Wat is jouw missie?

Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.

Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.

Ik moet mijn stem laten horen. Punt.

Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.

Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!

headerfoto: Nina Olivari Fotografie

 


Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Moeder Ayahuasca laat me realiteit zien

Wie ben je werkelijk?

Eind mei maakte ik mijn eerste reis met moeder Ayahuasca en… she blew my mind. Wie ben ik? Een vraag die mij en vele anderen bezighoudt, bewust of onbewust. Het innerlijke reizen bracht me lichtjaren verder richting het antwoord.

Begin 2018 onderzocht ik in Thuis zonder huis wat er van mij overblijft zonder huis, spullen, geld, gezondheid, status en relatie. Kortom, zonder uiterlijkheden die invloed hebben op wie ik ben. In het boek kom ik tot de conclusie dat hetgene dat overblijft ‘thuis’ is. Ik nodig de lezer uit voor zichzelf te bepalen wat ‘thuis’ precies is. Ik had niet vermoed dat mij op korte termijn een enorme verdieping te wachten stond over wat ‘thuis’ voor mij is – grappig genoeg toen de definitieve versie van het boek al bij de drukker lag.

Mijn zoektocht gaat verder, veel verder

Mijn existentiële zoektocht ging in sneltreinvaart door. Een Ayahuasca ceremonie in mei en één in december brachten me weer verder. In dit blog schrijf ik over deze levensveranderende ervaring, met in mijn achterhoofd dat dat eigenlijk een onmogelijke opgave is. Hoe kan ik ooit met woorden beschrijven wat ik voelde, hoorde en meemaakte in een staat van bewustzijn die ons verstand ver te boven gaat?

Waarom schrijf ik dan toch over moeder Ayahuasca?

In deze blog zal ik niet grondig uitleggen wat Ayahuasca is en ik zal geen wetenschappelijk onderbouwd betoog geven waarom het wel of niet aan te raden is. Het wordt ook geen verhaal “hoe je eindelijk gelukkig wordt“ of “10 tips voor een geslaagde Ayahuasca reis”. Wat dan wel? Ik schrijf dit stuk puur als inspiratiebron voor degenen die ook dit spirituele pad (willen) lopen. En voor mezelf, want ik hou ervan om door te schrijven mijn hoofd te ordenen.

Wat is Ayahuasca?

Desondanks ontkom ik niet aan een korte inleiding. Ayahuasca is een geestverruimende drank die om medicinale, spirituele en culturele redenen door de inheemse bevolking in het Amazonegebied gedronken wordt. Dit schrijft wikipedia over Ayahuasca en hier vind je alles over de veiligheid en eventuele risico’s.

Ik zie meteen oude wijze sjamanen voor me, die onder begeleiding van hun drum magische liederen zingen in de jungle. Dat zij de geestverruimende drank nemen om wijsheid te verkrijgen die hun volk ten goede komt, is logisch. Maar…

…waarom drinken mensen buiten het Amazonegebied Ayahuasca?

‘Een Ayahuasca ceremonie is een krachtige manier om lichaam en geest te reinigen van onzuiverheden. De oneindige intelligentie van moeder Ayahuasca brengt levenslessen en geeft antwoorden op vragen waar je mee zit, maar zal ook dingen aan de oppervlakte brengen waar je je wellicht helemaal niet bewust van bent. Dit kunnen trauma’s uit je jeugd zijn en onverwerkte emoties. Het is altijd persoonlijk en komt naar het bewuste om het los te kunnen laten.’ zoals Ayahuasca Amsterdam uitlegt.

Voor wie is het geschikt?

Op hun website is ook te lezen: ‘Een Ayahuasca ceremonie is geschikt voor iedereen die bereid is om in een warme, vertrouwde omgeving oog in oog te komen staan met wat hem/haar in de weg staat om gelukkig, gezond en vrij te zijn en de balans terug te vinden in het leven. Onze ceremonies zijn passend voor hen die meer verbreding en verdieping willen in hun leven.’

Gelukkig, gezond en vrij zijn

Dit verklaart waarom sommige Westerlingen zich aangetrokken voelen tot het plantmedicijn uit Zuid-Amerika. ‘Gelukkig, gezond en vrij’ zijn niet veel mensen die ik ken. En hoe gelukkig, gezond en vrij ik ook leef als moderne nomade, ook ik heb mijn beperkende patronen en behoefte aan verdieping.

De ceremonie begint. We zitten in een cirkel en mediteren terwijl Mo ons begeleidt en de mooiste klankschaalgeluiden laat horen. Eerst de Mao-remmer achterover slaan, liggend even in laten werken en daarna de DMT drinken. Gatver-gatver. Meteen trek ik me terug. Ik ga liggen, trek m’n dekentje over me heen. Eindelijk. Kom maar, ik ben er klaar voor. Binnen tien minuten voel ik mijn lijf reageren met onbewuste trekkingen in mijn been. Mijn middenrif schokt af en toe, alsof ik me overgeef aan opwinding. De muziek klinkt intenser, komt dichterbij en omvat me. Ik herken het gevoel en vind het fijn. Het is begonnen.

Ayahuasca is een medicijn

Nooit eerder heb ik hallucinerende middelen gebruikt. Ik drink al jaren geen alcohol meer en het enige oppeppende middel dat ik gebruik is… koffie. Waarom ik me aangetrokken voel tot dit plantmedicijn, is omdat ik graag mijn processen aan ga, de enige weg naar werkelijke vrijheid. Ik heb genoeg ervaring met therapieën, coaching, energiewerk en stilte, maar niets laat zo helder de diepste krochten van mijn innerlijk zien als moeder Ayahuasca. Ze is een katalysator en onthult liefdevol mijn blinde vlekken.

Een groepje zielen wachtte me op, mijn vader, mijn oma, voorouders. Jaaaa, juichten ze, daar ben je weer, fijn! Kom hier! Zo warm, zo welkom. Door alles en iedereen voel ik me zo welkom. Ik ben weer thuis. Deze mensen kennen me, bij hen kan ik Zijn. Dit had ik zo gemist. Euforie, dankbaarheid, liefde. De muziek voel ik, hoor ik, ben ik. Muzieknoten worden dekens op het moment dat ik denk: ik voel een beetje kou in mijn nek. De dekens omvatten me en ik ben zo dankbaar. Ik kan alles maken door het maar te denken. Het is dus waar, alles is er. Dit wil ik niet meer vergeten. Dit ben ik.

Wat gebeurt er nadat je de drank hebt gedronken?

Sommige mensen zien kleuren, fractals en beelden. Soms gebeurt er niets, dan is er waarschijnlijk nog te veel weerstand en is het uitblijven van een reactie op zichzelf al een les. Anderen maken contact met de zielenwereld en krijgen boodschappen door. Diepe angst, terechtkomen in het grote niets, confrontaties met je ergste nachtmerries, heftige pijn… het zijn maar enkele voorbeelden van wat een deelnemer kan ervaren. De ervaring is voor iedereen anders. Je krijgt te zien wat gezien moet worden om te helen en je krijgt nooit méér dan je aankunt.

Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee. Soms dichtbij, soms ver weg. Nooit storend. Ik ben en mag er zijn. Veilig. Ik mag me laten gaan en dat doe ik ook. Ik zweef en zwem en ben onder water. Ik haal adem. Oja, zo voelde dat dus om onder water te ademen. Ik weet dat dat kan, ik was het alleen vergeten. Ik ben als een reusachtige schildpad, dan weer een klein lichtje dat dwaalt.

 

ayahuasca
artist: Callie Fink

De ervaring van eenheid heelt je

One Spirit Medicine […] is a health-care system that identifies only one ailment and one cure. The ailment is alienation from our feelings, from our bodies, from the earth, and from Spirit. The cure is the experience of primeval Oneness with all, which restores inner harmony and facilitates recovery from all maladies, regardless of origin.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness

Er zijn ook duistere geluiden. Ik open me ernaar toe en ben nieuwsgierig. Het vervormt en klinkt raar, harder en harder en harder als pauken die naast mijn oren slaan. Ik blijf erbij en luister goed. Ik geniet van het donkere gevoel. In deze momenten word ik licht bewust van mijn lijf. Een golf van misselijkheid, begeleid door de muziek. Ik blijf erbij, de muziek wordt lichter en het gevoel zakt weer, ik reis verder. Wanneer het moet gooi ik het eruit, ik geef me eraan over. Ik ga mee in deze reis, dans weer verder. Soms tranen over mijn gezicht, hoewel ik niet besef dat ik huil of waarom. Het gebeurt gewoon en het voelt vrij.

Totale overgave

Ik weet van anderen dat ze op een gegeven moment klaar zijn met de gevoelens en hallucinaties. Dat ze niet meer willen. Maar dat ‘willen’ is door het ego ingegeven, en dat heeft bijzonder weinig te zeggen tijdens de reis. Je zal je dus weer moeten overgeven. Geef je over aan wat komt en verwelkom ook de moeilijke, angstaanjagende en vreselijke beelden.

We have been to the moon, we have charted the depths of the ocean and the heart of the atom, but we have a fear of looking inward to ourselves because we sense that is where all the contradictions flow together.
– Terence McKenna

Moeder Ayahuasca laat de realiteit zien

Moeder Ayahuasca laat zien wat al in me zit. Het is niets om bang voor te zijn. Ik kan het maar beter onderzoeken in plaats van de hele dag energie te verbruiken om het gevoel te onderdrukken. Ik heb nog maar twee reizen gemaakt en ik weet dat nog vele zullen volgen. Voor nu wil ik een paar inzichten beschrijven, in latere blogs zal ik meer delen over innerlijke processen die ik heb kunnen helen.

Elke cel in mijn lijf wordt geheeld door liefde

Alles in mij opent zich. Energie raast vanuit de kosmos door mijn chakra’s naar beneden door de aarde en weer terug. Openende bloemenkelken, beginnend leven, ontspruitende kiemen. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik voel het in mijn botten en alle onderdelen van mij krijgen die aandacht. Die trilling, helende liefde. Ik weet dat het lijf opgeschoond wordt. Dat alles zich voedt aan deze levenskracht. Alle kleine spiertjes en vormen in mijn lijf werken mee. Kan ik apart van elkaar aansturen, ze zijn er voor mij. Het voelt als een rijk palet mogelijkheden dat ik tot mijn beschikking heb.

Ik kan alles creëren wat ik maar wil

Ik maak bewegingen met mijn handen bij mijn buik. Mijn handen krommen en spannen zich tot eeuwenoude mudra’s. Ik speel met energie. Maak bouwwerken met geometrische vormen, niet alleen 3D maar elk dimensie creëert mee: mijn gedachten, de muziek, mijn bewegingen. De vormen morphen van groot naar klein. Ik speel ermee.

We come to realize that the universe mirrors back to us perfectly our beliefs, our intentions, our sincerity. What is is the product of the map of reality you carry inside you. If you want to change your experience, you need to change the map.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness

Ik ben compleet en perfect

Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Boven een eagle, boven de bergen en oerwouden, watervallen, groen. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Van klein meisje naar wulpse vrouw. Mijn heupen bewegen op de muziek. Man en vrouw, penis en baarmoeder, gevend en ontvangend. Tegelijk ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.

Humankind has not woven the web of life. We are but one thread within it. Whatever we do to the web, we do to ourselves. All things are bound together. All things connect.
– Chief Seattle, Duwamish (1780-1866)

Voel jij diep van binnen de roep van moeder Ayahuasca?

Als je zelf ook een reis wilt maken kan ik je aanraden om je intentie helder te krijgen. Wat wil je helen, in welk stuk wil je inzicht? Door je hier bewust van te zijn zul je niet per se je reis sturen, je doet het vooral om je mind in de juiste modus te krijgen. Wat daar ook voor helpt is om twee weken van tevoren het bijpassende dieet te volgen. Dit is om je fysiek en mentaal voor te bereiden.
Er zijn verschillende aanbieders. Wat voor mij passend voelt, kan voor jou anders zijn dus kies de plek, groepsgrootte en sfeer die bij jou past. Ik ben heel benieuwd wat het jou gaat brengen en wens je veel wijsheid en heldere keuzes.

To be continued…

Over dit onderwerp ben ik nog meer blogs aan het schrijven:
Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk
Shocking inzicht: ik ben verslaafd aan liefde
Verdovende middelen voor elk moment

 


Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

 

Chicks and the City – RTV Rijnmond

In haar boek ‘Thuis zonder huis’ vertelt Iris over haar ervaringen als huisoppas. Ook geeft ze je tips over hoe je een grote schoonmaak kunt houden in je leven. Maar hoe zorgt Iris er nou toch voor dat zij zich in een korte tijd thuis voelt in een vreemd huis? Zij ontwikkelde een speciale routine met rituelen. Wil je weten welke rituelen dat zijn? En hoe zij de kost verdient? Je hoort het in deze tiende Chicks And The City aflevering.

Chicks and the City

De Chicks And The City podcast is dé Survival & Inspiration Guide voor de moderne kosmopolitische (jonge) vrouw en iedereen die zich hierin kan vinden. Alles wat de vrouw van nu bezig houdt komt ter sprake. In deze podcast gaan presentatrice Natasja Morales en de chicks in gesprek met mensen met een bijzonder, spraakmakend of inspirerend verhaal.

Luister de show hier

chicks

Eigen boek uitgeven in acht maanden tijd

Heb je de ambitie om een boek te schrijven? Zit het al maanden, misschien al jaren in je hoofd? Jouw verhaal is de moeite waard om te vertellen, want je hebt specifieke ervaring die een ander verder kan helpen.

Let op! Dit blog is lang en bevat veel links. Je kunt het opvatten als sluikreclame of… laat je verrassen door mijn inspirerende vrienden en netwerk.

Wonen zonder huis is gewoon een goed verhaal

Sinds ik in april 2016 als huisoppas ben gaan wonen, wist ik dat dat mooie input voor een boek zou opleveren. Ik had alleen geen idee wanneer, wat of hoe. Dat veranderde toen ik de blog van Jelmer de Boer las, die zijn boek Thuisblijven is duurder in eigen beheer uitgaf en nu werkt aan zijn volgende boek, Autonomie. Ondertussen woon ik nog steeds in oppashuizen, en is mijn boek over hoe ik toch tot die vreemde beslissing ben gekomen, bijna een halfjaar uit. Tijd voor een terugblik!

Zomer 2017 – cursus Zelf Je Boek Uitgeven

Ik las op de blog van Jelmer dat hij werkte aan zijn boek Thuisblijven is duurder. Die titel triggerde me gelijk. Thuisblijven duurder?
Voor mij meestal niet.
Zelfs als ik in het goedkoopste hostel in Bali verblijf of als een ware digital nomad een appartement in Chiang Mai huur, ben ik duurder uit dan dat ik in Nederland woon. Hier heb ik 0 euro aan woonlasten. Ik pre-orderde Jelmer’s boek en door zijn wekelijkse updates per mail, kreeg ik gelijk een spoedcursus Zelf Je Boek Uitgeven.

Eind oktober 2017 – Ik verzin een scherpe deadline

Ik had net een project van acht maanden afgerond, waardoor ik €5.000,- spaargeld op m’n rekening had staan. Waar een ander dat zou bewaren ‘voor de zekerheid’, dacht ik: hoe zal ik dit eens spenderen? Zal ik dan nu een boek uitgeven? Geïnspireerd door de vele vragen over mijn levensstijl zonder huis, besloot ik eindelijk mijn boek te schrijven.

Ik maakte een plan en stelde een deadline: het boek wilde ik 1 juli 2018 gedrukt en wel in mijn handen hebben. En aangezien ik veel uren achter mijn laptop zou gaan doorbrengen, kon ik dat maar beter in een warm oord doen? Kwam die €5.000,- mooi van pas. Ik boekte een ticket naar Curaçao om bij familie te logeren en te starten met schrijven.

November 2017 – Planning, preview en fanclub

In de vijf weken in Curaçao maakte ik een planning, compleet met marketingplan, boekopzet, hoofdstukkenindeling, thema’s, doel, doelgroep, inhoud en korte samenvatting.

Via LinkedIn en Facebook vroeg ik mijn netwerk wie deze planning wilde lezen en feedback wilde geven. Geweldig dat er veel mensen waren die mij steunden, vragen stelden en kritisch naar mijn plan keken. Hier heb ik de meest waardevolle informatie uit gehaald.

De preview schrijven geeft helderheid 
Naar aanleiding hiervan schreef ik een preview van het boek (ook handig om inzicht te krijgen waar ik precies over wilde schrijven) en maakte daar een website bij. Deze preview bood ik aan als gratis download in Facebookgroepen waar mijn doelgroep zich bevindt. Zo kon ik feedback krijgen op mijn schrijven, vragen over het onderwerp verzamelen en potentiële boekkopers warm maken. Ongeveer 300 mensen hebben de preview gedownload en zo’n 20% heeft erop gereageerd. Ik kreeg overwegend positieve reacties, wat me een enorme boost gaf om verder te schrijven.

Via een van de Facebookgroepen kwam ik in contact met Eva Disselhoff. Zij is redactrice en werkt voornamelijk voor uitgevers, maar wil graag vaker samenwerken met selfpubbers. Het klikte vanaf het begin en ondanks dat ik er toen geen idee van had wat een redacteur precies doet en verwacht, leek het me verstandig haar naam te noteren.

December 2017 – Eventjes in de kou

Na Curaçao was ik vier weken in Nederland – ondertussen was ook mijn volgende bestemming bekend, ik had een ticket geboekt voor zeven weken Thailand. In die vier weken thuis (in een oppashuis) moest ik even schakelen. Er lag veel ander werk op me te wachten en ik wilde vrienden en familie zien. Het boekproces lag uiterlijk even stil, maar innerlijk borrelde en bruiste er van alles. Aan Eva vroeg ik alvast of ze eind januari tijd had om de eerste versie van het manuscript te lezen.

Januari 2018 – Schrijven op Koh Samet, Thailand

Behoorlijk onvoorbereid ging ik naar Thailand. Ik had niet eens een visum geregeld, zo erg was ik met mijn hoofd bij het boek-dat-geschreven-moest-worden. Na twee dagen in overweldigend Bangkok besloot ik om zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde eiland te reizen. Ik kwam ‘s middags aan op Koh Samet, liep langs een geschikt koffietentje met airco en wist: hier ga ik morgen werken.

koffietentje Big Whale op Koh Samet

Dat was een goede keuze, want het bleek al snel de enige fijne werkplek in de buurt te zijn, met goede koffie, niet-wiebelende tafels, wifi en dichtbij het hostel waar ik verbleef. In 12 dagen tijd, met tussendoor twee dagen ‘vrij’, heb ik ongeveer 110 pagina’s geschreven. Ik schreef zonder plan. Koos een thema en daarover schreef ik alles wat me maar te binnen schoot. Na die 12 dagen was ik helemaal leeg en kapot, ondanks de Thaise massages om mijn rug en schouders te verzorgen.

Februari 2018 – Toe aan ontspanning

Gelukkig kwam vriendin Denise me opzoeken. Ik ging terug naar Bangkok om haar daar op te halen en samen reisden we naar Chiang Mai, waardoor ik ongeveer een week vrij had en het schrijven kon laten bezinken. Het manuscript stuurde ik naar redacteur Eva, met daarbij de vraag: hoe kan ik de beste vorm vinden voor mijn verhaal? Feedback was welkom. Zij had een paar weken tijd nodig om te lezen en reageren, dus we spraken af dat we zouden skypen wanneer ik terug was uit Thailand.

Voor mij was er nog genoeg te doen. Een boek uitgeven is niet per se moeilijk, je moet alleen wel discipline hebben.

Ik schreef over dingen die ik vergeten was of waar ik nog niet helemaal uit was gekomen in de eerste versie. Ik werkte aan de salespage voor Thuis zonder huis en zorgde dat het technisch mogelijk was om een pre-order te bestellen (waarvoor veel dank voor de mogelijkheden en support van SYS Platform).

Door de pre-orders hoefde ik niet zelf te investeren
Dit pre-ordersysteem had ik van Jelmer afgekeken. Ik wilde dat zoveel mogelijk mensen alvast het boek zouden bestellen, wat mij de gelegenheid gaf om de drukkosten en andere boek-investeringen te betalen. Daarnaast konden vroege bestellers alvast meelezen in het boekdocument in Google Docs en feedback geven op de tekst.

In deze tijd legde ik ook contact met vormgevers Marte en Marit van Kwartier M, plande ik met Louise Boonstoppel een fotoshoot voor de achterflapfoto en verfijnde ik samen met Denise mijn planning. Ook legde ik voor het eerst contact met drukker Pumbo, zij kennen alle ins en outs over zelf je boek uitgeven.

Maart 2018 – Alle tijd van de wereld

De deadline om mijn boek in te leveren bij de drukker was 23 mei, als ik het boek op 1 juli gedrukt en wel in mijn handen zou willen hebben. Toen ik op 5 maart terug in Nederland kwam, dacht ik dat het schrijven voor 80% klaar was en dat ik dus alle tijd van de wereld had om het boek af te maken. Heb ik me daar even in vergist… Achteraf gezien was ik op dat moment nog maar op 40%.

Ik skypte met Eva en we maakten een plan. Het thema ‘thuis’ moest aan elke geschreven zin te relateren zijn. Ook de opzet van het boek werd duidelijk. Het zou uit zes delen bestaan, met elk een eigen thuis-thema. Deze maand schreef ik verder, koos de definitieve titel, richtte ik een eigen uitgeverij op en vroeg ik een ISBN nummer aan. Effectief werkte ik misschien maar 24 uur per week aan mijn boek maar in mijn hersenpan borrelden de ideeën verder. Soms kreeg ik weer nieuwe inzichten en werkte ik 15 uur per dag.

April 2018 – Waarom staat deze zin erin?

Nadat Eva het tweede concept had gelezen en feedback had gegeven moest ik aan de bak. Schrijven en schrappen, schuiven met hoofdstukken en de grote vraag: waarom staat deze zin erin?

Nu moest ik ook gaan denken over hoe ik de distributie van de boeken wilde vormgeven. Ik koos voor fulfilmentbedrijf Snappex. Niet na grondig onderzoek, maar na een vriendelijke mail van en goede referenties over Peter Driessen. Verder reageerde ik op de verschillende versies van het omslagontwerp, had een fotoshoot met Louise en contact met de drukker over de vormgeving van het binnenwerk. Ook kreeg ik al wat media-aandacht vanwege mijn levensstijl zonder huis, af en toe stond er een interview op het programma.

Iris Schlagwein
omslagontwerp Kwartier M, omslagfoto Louise Boonstoppel

Mei 2018 – De deadline is in zicht

Mijn werkdagen werden langer en langer. Elke kritische maar noodzakelijke opmerking van redacteur Eva wilde ik met aandacht verwerken.
En net toen ik hélemaal klaar was met eindeloos achter mijn laptop zitten, kwam er hulp van onverwachte kant. Vriendin (en blogger) Manon kwam pannenkoeken eten. Ze vroeg: ‘Mag ik je helpen met je boek? Ja, maar ik bedoel écht. Met kritiek enzo en dat ik het mag zeggen als het gewoon nergens op slaat?’ Ja, heel graag zelfs, kom maar op met die rode strepen!

Ik verkocht steeds meer pre-orders, maar er waren ook veel mensen in mijn omgeving sceptisch. Wie zou er nu een boek van Iris uit Noordwijk willen lezen? Maar ik was overtuigd dat wat ik aan het maken was, iets bijzonders zou worden.

Eva, Manon en ik werkten met zijn drieën in het document. We zetten alles op alles om de deadline te halen. Avond aan avond skypte ik met Manon en lazen we hardop de alinea’s voor die nog niet door onszelf goedgekeurd waren. Hoe later het werd, hoe creatiever de zinnen. De week voor 23 mei heb ik mezelf bijna over de kop gewerkt – niet echt volgens de levensstijl die ik promoot – maar het was ergens goed voor.

Juni 2018 – Even ademhalen en weer door

Nu het boek definitief bij de drukker lag, nam ik een paar dagen welverdiende rust. Maar niet te lang, want oja, er moest ook nog een e-pub versie van het boek komen. De boekpresentatie moest voorbereid worden en het werk wat ik de afgelopen twee maanden voor me uit had geschoven kon ik nu niet langer uitstellen. Ook bleef ik via social media delen over mijn proces en stuurde ik om de week e-mails naar mijn ‘fanclub’ en de mensen die hadden gepre-orderd. Zo was al een grote groep mensen betrokken bij het uitkomen van mijn boek.

Een paar dagen eerder dan gepland was daar het langverwachte moment: ik hield mijn boek voor het eerst in handen!

thuis zonder huis

 

Juli 2018 – Boekpresentatie

Een boek uitgeven is een hele bevalling gebleken, maar: ik had mijn eigen deadline gehaald en binnen acht maanden mijn boek af gekregen! Dat vond ik wel een feestje waard. De boekpresentatie was op donderdag 5 juli, bij I Scream Coffee in Leiden, de koffieshop van oude vriend Gerben. Manon zong live ‘Ain’t got no home’ van Nina Simone om de avond te openen en mijn zus en broer hebben allebei hun trots uitgesproken. Met een heuse signeersessie heb ik de avond trots en voldaan afgesloten.

 

Zomer 2018 – Thuis zonder huis wordt gelezen

boek uitgeven boek uitgeven boek uitgeven boek uitgeven

Nu Thuis zonder huis de wereld in is gebracht, kan ik genieten van de reacties. Lees hier de interviews en luister de podcasts die sindsdien zijn gemaakt. Per mail, whatsapp en op Bol.com ontving ik al veel recensies en complimenten. Iedereen leest het boek op zijn eigen manier, Jan schreef bijvoorbeeld: 

Thuiskomen in jezelf… ik dacht dat ik voornamelijk zou lezen over het avontuur dat leidde tot een nieuwe manier van ‘licht’ leven. Maar ik werd overdonderd door zeer goed in te voelen pure emoties en ontwikkeling, langs Iris’ persoonlijke dalen, momenten van inzicht en dappere stappen naar verandering.

Wat misschien wel het meest indrukwekkende is is de diepgang van het boek. Gecombineerd met de prachtig aansluitende quotes uit de Tao Te Ching, houdt ze een spiegel op aan de lezers die eenieder op een andere manier zal voelen…

Conclusie: zelf een boek uitgeven

Na het maakproces van Thuis zonder huis heb ik geleerd dat je verhaal opschrijven iets heel anders is dan een boek schrijven. Waar ik me het meeste in heb vergist is de tijd die het kostte om te komen van een uit mijn hart geschreven tekst, tot een leesbaar verhaal. Het is een vak apart om een lezer mee te nemen in een logische vertelstructuur. Er is een dunne lijn tussen de lezer genoeg prikkelen om verder te lezen en ook weer niet teveel bij de hand nemen.

Om het verhaal tot een boek te maken is het nodig dat je jezelf strakke kaders stelt, elke zin tot vervelens toe checkt en regelmatig pareltjes van teksten schrapt. Dit klinkt misschien niet als een aanmoediging om ook een boek te schrijven, maar de echte conclusie is dat ik ontzettend genoten heb van het hele maakproces. Alle informatie over selfpubbing is op internet te vinden, het kost alleen wat tijd. Als je bereid bent die tijd te investeren, kan ik het zeker aanraden!

Als laatste nog een belangrijke tip

Jan eindigde zijn review met de volgende woorden: ‘Lees dit boek, maak aantekeningen en geef het dan door. Want voor iedereen in je omgeving is hier veel waarde uit te halen en dan vooral het inzicht dat grote verandering met kleine acties te bereiken is.’ En dat is precies hoe ik Thuis zonder huis heb geschreven en uitgegeven. Acht maanden lang elke dag een kleine actie, en ineens was daar mijn boek. Wil je ook jouw verhaal schrijven en als boek uitgeven? Zet elke dag een stap en je grootste dromen worden werkelijkheid.

Benieuwd naar het resultaat?

Ga naar www.thuiszonderhuis.nl en klik op Bestel nu. Het e-book kun je direct lezen, het gedrukte boek heb je binnen 24-48 uur in huis. Veel leesplezier!

 

 

 

Woon-achtig

Vier vloggers, waaronder ik, over andere manieren van wonen. Bijvoorbeeld als je geen eigen huis kunt vinden. Bij mij is dat niet het de reden van het huisoppassen geweest, maar hee: ik laat graag zien hoe ik woon!

Gemaakt door Manon Hessels en Nynke Vermaat, voor de VPRO.

Iris Schlagwein draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders