energie | Iris Schlagwein

Dromen: wartaal of innerlijke wijsheid?

Drie dromen als innerlijk kompas

Mijn dromen zijn soms heel beeldend. Als ik ‘s nachts wakker word omdat het meer een zielenreis leek dan een droom, spreek ik mijn droom in op de spraakrecorder van mijn telefoon.

Als ik slaap ben ik in een andere bewustzijnstoestand, en ontvankelijker voor beelden en boodschappen. Het is een moment dat Spirit duidelijker tegen me kan praten dan als ik wakker ben, dus ik ben altijd nieuwsgierig naar wat de dromen me vertellen.

Droom: We zijn een veld van energie

In mijn droom sprak Spirit tot me en gaf me inzicht in het hoogste doel van leven, van ervaren. Dat doel was niet dat je als mens steeds slimmer, ouder of wijzer moest worden, dat was ondergeschikt. Het ging juist om de ontwikkeling van energie in lichaam naar onderdeel van Veld van energie.

In eerste instantie dacht ik ‘Hmm, wat zonde dat je zo kapot gaat, dat er niets meer van je overblijft’. Spirit vond dat heel grappig en zei: ‘Dat is typisch een ego-gedachte. Want Veld van energie is juist het hoogste. Jij ziet het als ontwikkeling naar minder, maar dit is de volgende stap. Op een gegeven moment ga je over in het Veld van energie, daar los je in op en dat is het hoogste goed.

Ik zag veel gezichten in mijn droom. Losse gezichten als een soort maskers die op en af werden gezet door groepen wezens van lichtblauw licht, met een donkere rand en een lichte kern. Woww, dit had ik echt nooit kunnen vermoeden.

Een diep innerlijk weten

Spirit liet me allerlei beelden zien die te maken hadden met heel hoog trillende energie en groepen mensen die morfden in verschillende energetische vormen. Van henzelf bleef er niets over, ze morfden naar een veld van energie. Niemand was daar bang voor.

Je lost hierin op na je dood. Veel mensen wisten dit, dus die waren helemaal niet bang. Ze werden in Veld van energie opgenomen. Dat was heel wijs en liefdevol en een fijn, trillend, warm thuiskomen.

Ik snapte het helemaal. Hoe had ik dit kunnen vergeten… Wat grappig dat ik altijd zo klein heb gekeken en als een echt mens heb gedacht. Dat voelde heel vertederend, zoals je naar een onschuldige peuter kijkt.

Binnen het veld waren wel een soort van richtingen. Dus je loste niet helemaal op als persoon, als zijn. Je werd erin opgenomen en daarbinnen had je nog wel een richting. Een doel, wat heel blij en prettig was. Spirit liet me dat voelen. Ik was heel licht en ik zweefde. Alles ging heel snel, het was heel overweldigend.

Net zoals in mijn Ayahuascareis kwamen de beelden voor me op en verdwenen weer, ik kon ze niet vasthouden of het allemaal onthouden. Dat wilde ik wel graag. Spirit suste me en benadrukte: ‘Geduld, kijk maar gewoon wat ik je heb te zeggen.’

Droom: Mijn gids geeft me een hint

Vaag staat het me bij. Ik werd opgehaald door m’n gids. We zaten in de auto. Hij reed en had een zwart leren jasje aan, waar ik tegenaan leunde met mijn gezicht. Hij was slank, had donker haar en een lichte huid.

Het ene moment was hij solid en het andere moment haalde hij gekke dingen uit met z’n energie. Hij morfde zich om mij heen. Hield me in een greep/freeze zonder me aan te raken. Ik voelde me daarbij helemaal op m’n gemak maar soms ook vol verbazing. Ik wist dat het goed was en vertrouwde hem volledig.

Een kijkje in de keuken

We liepen in een ruime, lichte hal met veel mensen, een soort school of universiteit. Er waren hoge plafonds en verschillende gangen en deuren, een receptie. Hij begeleidde me naar een deur en moedigde me aan om binnen te gaan. Ik voelde weerstand maar deed toch de deur op een kier om te kijken. Het was er donker, blauwig en koud. Beetje mistig. Leek op een ziekenhuis-achtige ruimte, met acht bedden.

Er waren wezens druk aan het werk, ze zweefden snel heen en weer van bed naar bed. Ik wist niet wat ze deden maar het had met stervenden te maken. Ik voelde alle energie en kracht uit me weg trekken. Mijn benen werden slap en hoewel mijn gids me aanspoorde wilde ik daar absoluut niet naar binnen. Maar ik kon het niet aangeven, ik was al te zwak.

Mijn gids stond dicht achter me, ving me op en leidde me terug. ‘Dit is wat het met je doet. Wil je dit wel? Ik wilde je dit laten zien omdat dit de energie is waar je in terecht komt als je gaat werken met stervenden.’

Ik wist dat hij gelijk had. Was dankbaar voor het beeld en kreeg gauw m’n kracht weer terug.

Flash-forward in de droom

Ik was bezig met een auto inpakken, bij het strand en de duinen. Een lastige klus, want ik was emotioneel en stond er alleen voor. Ik moest opschieten. Ineens voelde ik een hand van energie om mijn hand. Een stevige liefdevolle greep die vanuit mijn hand heel veel liefde door me heen zond. Ik voelde me opladen, vertrouwen, liefde, waardering, vreugde en dankbaarheid. Mijn gids liet zo weten dat hij bij me was en dat altijd is. Het voelde heel bijzonder en fijn.

Droom: De golven spelen een spel

Ik was met mijn zus bij het strand en het ging stormen, de golven werden hoger en dreigender. Er was ook een kind bij maar ik weet niet meer wie het was. We gingen steeds verder achteruit, tot we gedwongen de hoogste duintop op moesten. De golven waren gigantisch, diepzwart, het geluid was oorverdovend, de lucht dreigend.

Het gekke was dat de golven mij niet raakten. Ik was een barrière van energie en achter mij waren Roos en het kind veilig. De golven braken op de duinen, sleurden van alles mee, werden gevaarlijke stromingen. Maar mij deerden ze niet.

Ik waardeerde ze.
Ik hield zo van ze.
Ik genoot van het spel.

Ja, het was een spel tussen mij en de golven. We speelden met elkaar, in liefde en vertrouwen. Ze mochten er volledig zijn, zonder weerstand. Ik voelde me licht en onaanraakbaar. Krachtig, respectvol en heel.

Oefen om je dromen te onthouden

Ik ben gek op dit soort dromen, daarom oefen ik om ze te onthouden. Ze komen vaak totaal onverwacht en zijn meestal van grote waarde in mijn dagelijks leven. To be continued.

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Nep gedoe kost energie

Door Iris Schlagwein

Thuis zonder huis gaat over thuiskomen bij jezelf. Dit doe ik door te bekijken welke mensen ik graag om me heen heb en waar ik moeite voor wil doen. Maar ook bekijk ik wie mijn energie vreet en hoeveel aandacht ik hen wil geven. Want ongemerkt slurpen sommige gesprekken me leeg.

Mensen die een masker opzetten in contact met anderen zijn niet zo betrouwbaar, je kunt immers niet weten wat ze menen. Wil ik ze eigenlijk wel om me heen hebben, mensen die niet hun authentieke zelf zijn? Maar laat ik ook hand in eigen boezem steken. Ben ik zelf eigenlijk wel zo open en authentiek?

De volgende situatie is een voorbeeld van een afspraak die mij energie kostte, toen ik meer dan vier jaar geleden nog ontzettende rugpijn had.

Het is vrijdagavond, ik heb een eetafspraak met een stel vriendinnen. De avond is gezellig, er wordt gelachen en gegeten. We kletsen honderduit maar ik merk dat er om bepaalde onderwerpen heen gepraat wordt. Er zijn allerlei ongeschreven regels: over populaire tv-programma’s, het afgelopen weekend en hilarische dates mag wel gesproken worden, maar naar de pittige scheiding van iemands ouders vragen ‘doe je gewoon niet’. Ook vragen hoe de zestigurige werkweken op kantoor bevallen, worden niet gewaardeerd. Collectief weten we wat de no-go’s zijn. Het moet vooral luchtig blijven. Ik doe er net zo hard aan mee. Als er wordt gevraagd: “Hoe is het nu met je rug?” hang ik een algemeen verhaal op. “Je kent het wel, met ups en downs, maar toch steeds een stukje beter. Hoe is het met jouw blessure? Nog naar de fysio geweest?” Snel een ander onderwerp aansnijden.

Het liefst wil ik verbinding

Hoezeer ik ook behoefte heb aan verbinding en verdieping, ik geef mijn ware gevoelens niet prijs. Blijkbaar is de sfeer niet veilig genoeg en durf ik niet de eerste te zijn die de regels breekt. Ik wil aardig gevonden worden en niet degene zijn die de sfeer verpest. Ik ben bang dat ik in de pan gehakt wordt wanneer ik me kwetsbaar toon. Vaag ben ik me bewust van de tijd. Er speelt in mijn hoofd: wat is een acceptabele tijd om weer weg te gaan? Dit aanvoelen van wat wel en niet ‘kan’, slurpt energie en ik wil het liefst weer thuis zijn.

Bij het weggaan hoor ik het gebruikelijke “nou, het was gezellig” en “moeten we gauw weer doen”. Ik vat dat letterlijk op en een paar dagen later app ik, om ‘gauw weer’ af te spreken. “Ja leuk, we houden contact!” is het antwoord. Ik ben in de war: we hebben toch contact – om meteen iets af te spreken? Naïef typ ik: “Kun je bijvoorbeeld maandag?” om vervolgens een tegenvoorstel te krijgen voor ongeveer twee maanden later. Ik voel me afgewezen en uitgeput.

Een gesprek of uitwisseling van energie?

Ik begin te voelen wat de omgang met anderen met mij doet, er gaat er een wereld voor me open. Nuances in sfeer beginnen me op te vallen, en als een beginnend socioloog observeer ik het menselijk gedrag in mijn omgeving. Het valt me op dat in contact tussen twee mensen een uitwisseling van energie plaatsvindt. Misschien herken je dit type gesprek:

Buurvrouw: “Mijn moeder is echt raar, want…”
Buuf: “Oh ja! De mijne doet dat ook altijd als…”
Buurvrouw: “Ja, ze zei dit…”
Buuf: “Echt? Ik zou echt dit zeggen als mijn moeder…”
Buurvrouw: “Nee, ik zei dit…”
Buuf: “Nou, tegen mijn moeder zei ik dit…”

Dit is eigenlijk geen gesprek, het is een uitwisseling van feiten. Het is duidelijk dat twee mensen allebei over hun eigen moeder vertellen. Wanneer twee mensen een gesprek voeren ontstaat vaak een gevecht om energie. Ik geef een beetje, jij neemt een beetje. Jij geeft een beetje en ik neem het terug. Vaak merk je het niet, omdat het om kleine beetjes gaat en de energie redelijk in balans blijft. Toch kun je als je wegloopt na een gesprek het gevoel hebben dat jij de winnaar of de verliezer bent. Een winnaar als je je ineens een stuk lichter voelt; je hebt even je hart gelucht en bent blij dat je je ei kwijt kon. Een verliezer als je je ineens een stuk zwaarder voelt. De ander heeft jouw gemoed beïnvloed en je hebt het nare gevoel overgenomen.

Roddelen laat je zwaar voelen

Nog een voorbeeld: een vriendin vertelt me over een gezamenlijke kennis. “Ze zei dit en dat hoef ik toch niet te pikken? Dat is toch belachelijk?” Grote kans dat ze niet wil horen: “Dat moet je accepteren en ik vind het niet belachelijk, want…” Ze wil dat ik meega in haar verhaal, haar gelijk bevestig en het liefst dat ik er nog een schepje bovenop doe: “nou, dat doet me denken aan die keer dat ze bij mij nog iets veel ergers deed”. Ze komt bij mij energie halen om zo gevoed te worden in haar klaagzang. Wanneer ik die energie zou geven, verzanden we in een gesprek vol negativiteit, roddelen en oordelen. Mijn vriendin voelt zich naderhand lichter en ik voel me zwaarder.

Hoe kan ik met die nare energie omgaan?

Om dit soort gesprekken te veranderen is de enige manier zelf veranderen in je communicatie. Dat vergt moed. Hoe sterk is het om te zeggen: “Het voelt voor mij niet goed om zo negatief over die persoon te praten, laten we stoppen”? Wat zou er gebeuren als ik zeg: “Ik stel voor om diegene even te bellen, dan kun je het meteen tegen haar zeggen”? Ik denk niet dat het gewaardeerd wordt, toch blijf ik dicht bij mezelf als ik het wel doe. Tegenwoordig bescherm ik mijn energie door in deze energieslurpende gesprekken niet meer mee te gaan. Mensen die zo gesprekken willen voeren, hebben dat door en komen de volgende keer niet gauw meer naar mij met hun klaagzang. Ik doe immers niet mee, dus dan is tegen mij klagen opeens niet zo leuk meer.

Wat als iemand toch tegen me klaagt?

Wanneer iemand toch mijn energie komt halen, heeft diegene het vaak zelf zwaar en verzandt daarom in negativiteit. Als ik dat opmerk, kan ik compassie voelen en geduldig luisteren. Deze persoon doet het absoluut niet expres. Ik besluit om vrijwillig mijn energie aan de ander te geven en daarmee is er voor mij geen gevecht meer, ik voel me niet leeggezogen. De ander voelt zich gehoord en ik ben mijn energie niet kwijt. Beiden lopen we als een winnaar bij het gesprek weg.

Lees mijn blog Omgaan met negativiteit

Zoek naar synergie in gesprekken

De beste gesprekken zijn die waarin synergie plaatsvindt. De twee deelnemers aan het gesprek versterken elkaar en voeden elkaar met positieve energie. Je kunt vast haarfijn aanvoelen bij welke mensen in je omgeving dit zo is. Vaak zijn deze personen op één hand te tellen. Zorg dat je deze mensen koestert en vertelt hoe blij je met ze bent! Dit versterkt de vriendschap en zorgt dat jullie gesprekken verdiepen.

Deze tekst is gebaseerd op een hoofdstuk uit Thuis zonder huis. Wil je meer lezen? Bestel het boek hier.