Iris Schlagwein | Iris Schlagwein

Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk

Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.

Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.

Wat was de blokkade?

Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.

Mijn mening geven of me inhouden?

De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.

Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid

Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.

Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.

Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh

Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?

Jong geleerd, oud gedaan

Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.

Wat er thuis speelde? Je leest het in Thuis zonder huis.

Zichtbaarheid als ondernemer

Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.

Je snapt het probleem.

De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?

Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden

Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.

De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.

Lees meer over mijn ervaring met Ayahuasca

Wat is er veranderd?

De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.

Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.

Mijn plek innemen en mijn stem laten horen

Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.

Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.

Lees hier over het zowel het innerlijke als praktische proces van zelf een boek schrijven

Je plek niet innemen zorgt voor… een ramp

De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.

You are your father’s daughter
Stubbornness and pride
Mind what he says but remember
You may hear a voice inside
And if the voice starts to whisper
To follow the farthest star
Moana, that voice inside is
Who you are
Fragment uit Where you are – Moana

In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?

Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding

Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.

In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.

Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!

Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca

Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.

Wat is jouw missie?

Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.

Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.

Ik moet mijn stem laten horen. Punt.

Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.

Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!

headerfoto: Nina Olivari Fotografie

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Moeder Ayahuasca laat me realiteit zien

Door Iris Schlagwein

Wie ben je werkelijk?

Eind mei maakte ik mijn eerste reis met moeder Ayahuasca en… she blew my mind. Wie ben ik? Een vraag die mij en vele anderen bezighoudt, bewust of onbewust. Het innerlijke reizen bracht me lichtjaren verder richting het antwoord.

Begin 2018 onderzocht ik in Thuis zonder huis wat er van mij overblijft zonder huis, spullen, geld, gezondheid, status en relatie. Kortom, zonder uiterlijkheden die invloed hebben op wie ik ben. In het boek kom ik tot de conclusie dat hetgene dat overblijft ‘thuis’ is. Ik nodig de lezer uit voor zichzelf te bepalen wat ‘thuis’ precies is. Ik had niet vermoed dat mij op korte termijn een enorme verdieping te wachten stond over wat ‘thuis’ voor mij is – grappig genoeg toen de definitieve versie van het boek al bij de drukker lag.

Mijn zoektocht gaat verder, veel verder

Mijn existentiële zoektocht ging in sneltreinvaart door. Een Ayahuasca ceremonie in mei en één in december brachten me weer verder. In dit blog schrijf ik over deze levensveranderende ervaring, met in mijn achterhoofd dat dat eigenlijk een onmogelijke opgave is. Hoe kan ik ooit met woorden beschrijven wat ik voelde, hoorde en meemaakte in een staat van bewustzijn die ons verstand ver te boven gaat?

Waarom schrijf ik dan toch over moeder Ayahuasca?

In deze blog zal ik niet grondig uitleggen wat Ayahuasca is en ik zal geen wetenschappelijk onderbouwd betoog geven waarom het wel of niet aan te raden is. Het wordt ook geen verhaal “hoe je eindelijk gelukkig wordt“ of “10 tips voor een geslaagde Ayahuasca reis”. Wat dan wel? Ik schrijf dit stuk puur als inspiratiebron voor degenen die ook dit spirituele pad (willen) lopen. En voor mezelf, want ik hou ervan om door te schrijven mijn hoofd te ordenen.

Wat is Ayahuasca?

Desondanks ontkom ik niet aan een korte inleiding. Ayahuasca is een geestverruimende drank die om medicinale, spirituele en culturele redenen door de inheemse bevolking in het Amazonegebied gedronken wordt. Dit schrijft wikipedia over Ayahuasca en hier vind je alles over de veiligheid en eventuele risico’s.

Ik zie meteen oude wijze sjamanen voor me, die onder begeleiding van hun drum magische liederen zingen in de jungle. Dat zij de geestverruimende drank nemen om wijsheid te verkrijgen die hun volk ten goede komt, is logisch. Maar…

…waarom drinken mensen buiten het Amazonegebied Ayahuasca?

‘Een Ayahuasca ceremonie is een krachtige manier om lichaam en geest te reinigen van onzuiverheden. De oneindige intelligentie van moeder Ayahuasca brengt levenslessen en geeft antwoorden op vragen waar je mee zit, maar zal ook dingen aan de oppervlakte brengen waar je je wellicht helemaal niet bewust van bent. Dit kunnen trauma’s uit je jeugd zijn en onverwerkte emoties. Het is altijd persoonlijk en komt naar het bewuste om het los te kunnen laten.’ zoals Ayahuasca Amsterdam uitlegt.

Voor wie is het geschikt?

Op hun website is ook te lezen: ‘Een Ayahuasca ceremonie is geschikt voor iedereen die bereid is om in een warme, vertrouwde omgeving oog in oog te komen staan met wat hem/haar in de weg staat om gelukkig, gezond en vrij te zijn en de balans terug te vinden in het leven. Onze ceremonies zijn passend voor hen die meer verbreding en verdieping willen in hun leven.’

Gelukkig, gezond en vrij zijn

Dit verklaart waarom sommige Westerlingen zich aangetrokken voelen tot het plantmedicijn uit Zuid-Amerika. ‘Gelukkig, gezond en vrij’ zijn niet veel mensen die ik ken. En hoe gelukkig, gezond en vrij ik ook leef als moderne nomade, ook ik heb mijn beperkende patronen en behoefte aan verdieping.

De ceremonie begint. We zitten in een cirkel en mediteren terwijl Mo ons begeleidt en de mooiste klankschaalgeluiden laat horen. Eerst de Mao-remmer achterover slaan, liggend even in laten werken en daarna de DMT drinken. Gatver-gatver. Meteen trek ik me terug. Ik ga liggen, trek m’n dekentje over me heen. Eindelijk. Kom maar, ik ben er klaar voor. Binnen tien minuten voel ik mijn lijf reageren met onbewuste trekkingen in mijn been. Mijn middenrif schokt af en toe, alsof ik me overgeef aan opwinding. De muziek klinkt intenser, komt dichterbij en omvat me. Ik herken het gevoel en vind het fijn. Het is begonnen.

Ayahuasca is een medicijn

Nooit eerder heb ik hallucinerende middelen gebruikt. Ik drink al jaren geen alcohol meer en het enige oppeppende middel dat ik gebruik is… koffie. Waarom ik me aangetrokken voel tot dit plantmedicijn, is omdat ik graag mijn processen aan ga, de enige weg naar werkelijke vrijheid. Ik heb genoeg ervaring met therapieën, coaching, energiewerk en stilte, maar niets laat zo helder de diepste krochten van mijn innerlijk zien als moeder Ayahuasca. Ze is een katalysator en onthult liefdevol mijn blinde vlekken.

Een groepje zielen wachtte me op, mijn vader, mijn oma, voorouders. Jaaaa, juichten ze, daar ben je weer, fijn! Kom hier! Zo warm, zo welkom. Door alles en iedereen voel ik me zo welkom. Ik ben weer thuis. Deze mensen kennen me, bij hen kan ik Zijn. Dit had ik zo gemist. Euforie, dankbaarheid, liefde. De muziek voel ik, hoor ik, ben ik. Muzieknoten worden dekens op het moment dat ik denk: ik voel een beetje kou in mijn nek. De dekens omvatten me en ik ben zo dankbaar. Ik kan alles maken door het maar te denken. Het is dus waar, alles is er. Dit wil ik niet meer vergeten. Dit ben ik.

Wat gebeurt er nadat je de drank hebt gedronken?

Sommige mensen zien kleuren, fractals en beelden. Soms gebeurt er niets, dan is er waarschijnlijk nog te veel weerstand en is het uitblijven van een reactie op zichzelf al een les. Anderen maken contact met de zielenwereld en krijgen boodschappen door. Diepe angst, terechtkomen in het grote niets, confrontaties met je ergste nachtmerries, heftige pijn… het zijn maar enkele voorbeelden van wat een deelnemer kan ervaren. De ervaring is voor iedereen anders. Je krijgt te zien wat gezien moet worden om te helen en je krijgt nooit méér dan je aankunt.

Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee. Soms dichtbij, soms ver weg. Nooit storend. Ik ben en mag er zijn. Veilig. Ik mag me laten gaan en dat doe ik ook. Ik zweef en zwem en ben onder water. Ik haal adem. Oja, zo voelde dat dus om onder water te ademen. Ik weet dat dat kan, ik was het alleen vergeten. Ik ben als een reusachtige schildpad, dan weer een klein lichtje dat dwaalt.

De ervaring van eenheid heelt je

One Spirit Medicine […] is a health-care system that identifies only one ailment and one cure. The ailment is alienation from our feelings, from our bodies, from the earth, and from Spirit. The cure is the experience of primeval Oneness with all, which restores inner harmony and facilitates recovery from all maladies, regardless of origin.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness

Er zijn ook duistere geluiden. Ik open me ernaar toe en ben nieuwsgierig. Het vervormt en klinkt raar, harder en harder en harder als pauken die naast mijn oren slaan. Ik blijf erbij en luister goed. Ik geniet van het donkere gevoel. In deze momenten word ik licht bewust van mijn lijf. Een golf van misselijkheid, begeleid door de muziek. Ik blijf erbij, de muziek wordt lichter en het gevoel zakt weer, ik reis verder. Wanneer het moet gooi ik het eruit, ik geef me eraan over. Ik ga mee in deze reis, dans weer verder. Soms tranen over mijn gezicht, hoewel ik niet besef dat ik huil of waarom. Het gebeurt gewoon en het voelt vrij.

Totale overgave

Ik weet van anderen dat ze op een gegeven moment klaar zijn met de gevoelens en hallucinaties. Dat ze niet meer willen. Maar dat ‘willen’ is door het ego ingegeven, en dat heeft bijzonder weinig te zeggen tijdens de reis. Je zal je dus weer moeten overgeven. Geef je over aan wat komt en verwelkom ook de moeilijke, angstaanjagende en vreselijke beelden.

We have been to the moon, we have charted the depths of the ocean and the heart of the atom, but we have a fear of looking inward to ourselves because we sense that is where all the contradictions flow together.
– Terence McKenna

Moeder Ayahuasca laat de realiteit zien

Moeder Ayahuasca laat zien wat al in me zit. Het is niets om bang voor te zijn. Ik kan het maar beter onderzoeken in plaats van de hele dag energie te verbruiken om het gevoel te onderdrukken. Ik heb nog maar twee reizen gemaakt en ik weet dat nog vele zullen volgen. Voor nu wil ik een paar inzichten beschrijven, in latere blogs zal ik meer delen over innerlijke processen die ik heb kunnen helen.

Elke cel in mijn lijf wordt geheeld door liefde

Alles in mij opent zich. Energie raast vanuit de kosmos door mijn chakra’s naar beneden door de aarde en weer terug. Openende bloemenkelken, beginnend leven, ontspruitende kiemen. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik voel het in mijn botten en alle onderdelen van mij krijgen die aandacht. Die trilling, helende liefde. Ik weet dat het lijf opgeschoond wordt. Dat alles zich voedt aan deze levenskracht. Alle kleine spiertjes en vormen in mijn lijf werken mee. Kan ik apart van elkaar aansturen, ze zijn er voor mij. Het voelt als een rijk palet mogelijkheden dat ik tot mijn beschikking heb.

Ik kan alles creëren wat ik maar wil

Ik maak bewegingen met mijn handen bij mijn buik. Mijn handen krommen en spannen zich tot eeuwenoude mudra’s. Ik speel met energie. Maak bouwwerken met geometrische vormen, niet alleen 3D maar elk dimensie creëert mee: mijn gedachten, de muziek, mijn bewegingen. De vormen morphen van groot naar klein. Ik speel ermee.

We come to realize that the universe mirrors back to us perfectly our beliefs, our intentions, our sincerity. What is is the product of the map of reality you carry inside you. If you want to change your experience, you need to change the map.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness

Ik ben compleet en perfect

Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Boven een eagle, boven de bergen en oerwouden, watervallen, groen. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Van klein meisje naar wulpse vrouw. Mijn heupen bewegen op de muziek. Man en vrouw, penis en baarmoeder, gevend en ontvangend. Tegelijk ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.

Humankind has not woven the web of life. We are but one thread within it. Whatever we do to the web, we do to ourselves. All things are bound together. All things connect.
– Chief Seattle, Duwamish (1780-1866)

Voel jij diep van binnen de roep van moeder Ayahuasca?

Als je zelf ook een reis wilt maken kan ik je aanraden om je intentie helder te krijgen. Wat wil je helen, in welk stuk wil je inzicht? Door je hier bewust van te zijn zul je niet per se je reis sturen, je doet het vooral om je mind in de juiste modus te krijgen. Wat daar ook voor helpt is om twee weken van tevoren het bijpassende dieet te volgen. Dit is om je fysiek en mentaal voor te bereiden.
Er zijn verschillende aanbieders. Wat voor mij passend voelt, kan voor jou anders zijn dus kies de plek, groepsgrootte en sfeer die bij jou past. Ik ben heel benieuwd wat het jou gaat brengen en wens je veel wijsheid en heldere keuzes.

To be continued…

Over dit onderwerp ben ik nog meer blogs aan het schrijven:
– Ik ontdek mijn stem, letterlijk en figuurlijk
– Shocking inzicht: ik ben verslaafd aan liefde
– Verdovende middelen voor elk moment

Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.

Chicks and the City – RTV Rijnmond

Door Iris Schlagwein

In haar boek ‘Thuis zonder huis’ vertelt Iris over haar ervaringen als huisoppas. Ook geeft ze je tips over hoe je een grote schoonmaak kunt houden in je leven. Maar hoe zorgt Iris er nou toch voor dat zij zich in een korte tijd thuis voelt in een vreemd huis? Zij ontwikkelde een speciale routine met rituelen. Wil je weten welke rituelen dat zijn? En hoe zij de kost verdient? Je hoort het in deze tiende Chicks And The City aflevering.

Chicks and the City

De Chicks And The City podcast is dé Survival & Inspiration Guide voor de moderne kosmopolitische (jonge) vrouw en iedereen die zich hierin kan vinden. Alles wat de vrouw van nu bezig houdt komt ter sprake. In deze podcast gaan presentatrice Natasja Morales en de chicks in gesprek met mensen met een bijzonder, spraakmakend of inspirerend verhaal.

Luister de show hier

Eigen boek uitgeven in acht maanden tijd

Door Iris Schlagwein

Heb je de ambitie om een boek te schrijven? Zit het al maanden, misschien al jaren in je hoofd? Jouw verhaal is de moeite waard om te vertellen, want je hebt specifieke ervaring die een ander verder kan helpen.

Let op! Dit blog is lang en bevat veel links. Je kunt het opvatten als sluikreclame of… laat je verrassen door mijn inspirerende vrienden en netwerk.

Wonen zonder huis is gewoon een goed verhaal

Sinds ik in april 2016 als huisoppas ben gaan wonen, wist ik dat dat mooie input voor een boek zou opleveren. Ik had alleen geen idee wanneer, wat of hoe. Dat veranderde toen ik de blog van Jelmer de Boer las, die zijn boek Thuisblijven is duurder in eigen beheer uitgaf en nu werkt aan zijn volgende boek, Autonomie. Ondertussen woon ik nog steeds in oppashuizen, en is mijn boek over hoe ik toch tot die vreemde beslissing ben gekomen, bijna een halfjaar uit. Tijd voor een terugblik!

Zomer 2017 – cursus Zelf Je Boek Uitgeven

Ik las op de blog van Jelmer dat hij werkte aan zijn boek Thuisblijven is duurder. Die titel triggerde me gelijk. Thuisblijven duurder?
Voor mij meestal niet.
Zelfs als ik in het goedkoopste hostel in Bali verblijf of als een ware digital nomad een appartement in Chiang Mai huur, ben ik duurder uit dan dat ik in Nederland woon. Hier heb ik 0 euro aan woonlasten. Ik pre-orderde Jelmer’s boek en door zijn wekelijkse updates per mail, kreeg ik gelijk een spoedcursus Zelf Je Boek Uitgeven.

Eind oktober 2017 – Ik verzin een scherpe deadline

Ik had net een project van acht maanden afgerond, waardoor ik €5.000,- spaargeld op m’n rekening had staan. Waar een ander dat zou bewaren ‘voor de zekerheid’, dacht ik: hoe zal ik dit eens spenderen? Zal ik dan nu een boek uitgeven? Geïnspireerd door de vele vragen over mijn levensstijl zonder huis, besloot ik eindelijk mijn boek te schrijven.

Ik maakte een plan en stelde een deadline: het boek wilde ik 1 juli 2018 gedrukt en wel in mijn handen hebben. En aangezien ik veel uren achter mijn laptop zou gaan doorbrengen, kon ik dat maar beter in een warm oord doen? Kwam die €5.000,- mooi van pas. Ik boekte een ticket naar Curaçao om bij familie te logeren en te starten met schrijven.

November 2017 – Planning, preview en fanclub

In de vijf weken in Curaçao maakte ik een planning, compleet met marketingplan, boekopzet, hoofdstukkenindeling, thema’s, doel, doelgroep, inhoud en korte samenvatting.

Via LinkedIn en Facebook vroeg ik mijn netwerk wie deze planning wilde lezen en feedback wilde geven. Geweldig dat er veel mensen waren die mij steunden, vragen stelden en kritisch naar mijn plan keken. Hier heb ik de meest waardevolle informatie uit gehaald.

De preview schrijven geeft helderheid
Naar aanleiding hiervan schreef ik een preview van het boek (ook handig om inzicht te krijgen waar ik precies over wilde schrijven) en maakte daar een website bij. Deze preview bood ik aan als gratis download in Facebookgroepen waar mijn doelgroep zich bevindt. Zo kon ik feedback krijgen op mijn schrijven, vragen over het onderwerp verzamelen en potentiële boekkopers warm maken. Ongeveer 300 mensen hebben de preview gedownload en zo’n 20% heeft erop gereageerd. Ik kreeg overwegend positieve reacties, wat me een enorme boost gaf om verder te schrijven.

Via een van de Facebookgroepen kwam ik in contact met Eva Disselhoff. Zij is redactrice en werkt voornamelijk voor uitgevers, maar wil graag vaker samenwerken met selfpubbers. Het klikte vanaf het begin en ondanks dat ik er toen geen idee van had wat een redacteur precies doet en verwacht, leek het me verstandig haar naam te noteren.

December 2017 – Eventjes in de kou

Na Curaçao was ik vier weken in Nederland – ondertussen was ook mijn volgende bestemming bekend, ik had een ticket geboekt voor zeven weken Thailand. In die vier weken thuis (in een oppashuis) moest ik even schakelen. Er lag veel ander werk op me te wachten en ik wilde vrienden en familie zien. Het boekproces lag uiterlijk even stil, maar innerlijk borrelde en bruiste er van alles. Aan Eva vroeg ik alvast of ze eind januari tijd had om de eerste versie van het manuscript te lezen.

Januari 2018 – Schrijven op Koh Samet, Thailand

Behoorlijk onvoorbereid ging ik naar Thailand. Ik had niet eens een visum geregeld, zo erg was ik met mijn hoofd bij het boek-dat-geschreven-moest-worden. Na twee dagen in overweldigend Bangkok besloot ik om zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde eiland te reizen. Ik kwam ‘s middags aan op Koh Samet, liep langs een geschikt koffietentje met airco en wist: hier ga ik morgen werken.

Dat was een goede keuze, want het bleek al snel de enige fijne werkplek in de buurt te zijn, met goede koffie, niet-wiebelende tafels, wifi en dichtbij het hostel waar ik verbleef. In 12 dagen tijd, met tussendoor twee dagen ‘vrij’, heb ik ongeveer 110 pagina’s geschreven. Ik schreef zonder plan. Koos een thema en daarover schreef ik alles wat me maar te binnen schoot. Na die 12 dagen was ik helemaal leeg en kapot, ondanks de Thaise massages om mijn rug en schouders te verzorgen.

Februari 2018 – Toe aan ontspanning

Gelukkig kwam vriendin Denise me opzoeken. Ik ging terug naar Bangkok om haar daar op te halen en samen reisden we naar Chiang Mai, waardoor ik ongeveer een week vrij had en het schrijven kon laten bezinken. Het manuscript stuurde ik naar redacteur Eva, met daarbij de vraag: hoe kan ik de beste vorm vinden voor mijn verhaal? Feedback was welkom. Zij had een paar weken tijd nodig om te lezen en reageren, dus we spraken af dat we zouden skypen wanneer ik terug was uit Thailand.

Voor mij was er nog genoeg te doen. Een boek uitgeven is niet per se moeilijk, je moet alleen wel discipline hebben.

Ik schreef over dingen die ik vergeten was of waar ik nog niet helemaal uit was gekomen in de eerste versie. Ik werkte aan de salespage voor Thuis zonder huis en zorgde dat het technisch mogelijk was om een pre-order te bestellen (waarvoor veel dank voor de mogelijkheden en support van SYS Platform).

Door de pre-orders hoefde ik niet zelf te investeren
Dit pre-ordersysteem had ik van Jelmer afgekeken. Ik wilde dat zoveel mogelijk mensen alvast het boek zouden bestellen, wat mij de gelegenheid gaf om de drukkosten en andere boek-investeringen te betalen. Daarnaast konden vroege bestellers alvast meelezen in het boekdocument in Google Docs en feedback geven op de tekst.

In deze tijd legde ik ook contact met vormgevers Marte en Marit van Kwartier M, plande ik met Louise Boonstoppel een fotoshoot voor de achterflapfoto en verfijnde ik samen met Denise mijn planning. Ook legde ik voor het eerst contact met drukker Pumbo, zij kennen alle ins en outs over zelf je boek uitgeven.

Maart 2018 – Alle tijd van de wereld

De deadline om mijn boek in te leveren bij de drukker was 23 mei, als ik het boek op 1 juli gedrukt en wel in mijn handen zou willen hebben. Toen ik op 5 maart terug in Nederland kwam, dacht ik dat het schrijven voor 80% klaar was en dat ik dus alle tijd van de wereld had om het boek af te maken. Heb ik me daar even in vergist… Achteraf gezien was ik op dat moment nog maar op 40%.

Ik skypte met Eva en we maakten een plan. Het thema ‘thuis’ moest aan elke geschreven zin te relateren zijn. Ook de opzet van het boek werd duidelijk. Het zou uit zes delen bestaan, met elk een eigen thuis-thema. Deze maand schreef ik verder, koos de definitieve titel, richtte ik een eigen uitgeverij op en vroeg ik een ISBN nummer aan. Effectief werkte ik misschien maar 24 uur per week aan mijn boek maar in mijn hersenpan borrelden de ideeën verder. Soms kreeg ik weer nieuwe inzichten en werkte ik 15 uur per dag.

April 2018 – Waarom staat deze zin erin?

Nadat Eva het tweede concept had gelezen en feedback had gegeven moest ik aan de bak. Schrijven en schrappen, schuiven met hoofdstukken en de grote vraag: waarom staat deze zin erin?

Nu moest ik ook gaan denken over hoe ik de distributie van de boeken wilde vormgeven. Ik koos voor fulfilmentbedrijf Snappex. Niet na grondig onderzoek, maar na een vriendelijke mail van en goede referenties over Peter Driessen. Verder reageerde ik op de verschillende versies van het omslagontwerp, had een fotoshoot met Louise en contact met de drukker over de vormgeving van het binnenwerk. Ook kreeg ik al wat media-aandacht vanwege mijn levensstijl zonder huis, af en toe stond er een interview op het programma.

Iris Schlagwein — omslagontwerp **Kwartier M**, omslagfoto **Louise Boonstoppel**

Mei 2018 – De deadline is in zicht

Mijn werkdagen werden langer en langer. Elke kritische maar noodzakelijke opmerking van redacteur Eva wilde ik met aandacht verwerken.
En net toen ik hélemaal klaar was met eindeloos achter mijn laptop zitten, kwam er hulp van onverwachte kant. Vriendin (en blogger) Manon kwam pannenkoeken eten. Ze vroeg: ‘Mag ik je helpen met je boek? Ja, maar ik bedoel écht. Met kritiek enzo en dat ik het mag zeggen als het gewoon nergens op slaat?’ Ja, heel graag zelfs, kom maar op met die rode strepen!

Ik verkocht steeds meer pre-orders, maar er waren ook veel mensen in mijn omgeving sceptisch. Wie zou er nu een boek van Iris uit Noordwijk willen lezen? Maar ik was overtuigd dat wat ik aan het maken was, iets bijzonders zou worden.

Eva, Manon en ik werkten met zijn drieën in het document. We zetten alles op alles om de deadline te halen. Avond aan avond skypte ik met Manon en lazen we hardop de alinea’s voor die nog niet door onszelf goedgekeurd waren. Hoe later het werd, hoe creatiever de zinnen. De week voor 23 mei heb ik mezelf bijna over de kop gewerkt – niet echt volgens de levensstijl die ik promoot – maar het was ergens goed voor.

Juni 2018 – Even ademhalen en weer door

Nu het boek definitief bij de drukker lag, nam ik een paar dagen welverdiende rust. Maar niet te lang, want oja, er moest ook nog een e-pub versie van het boek komen. De boekpresentatie moest voorbereid worden en het werk wat ik de afgelopen twee maanden voor me uit had geschoven kon ik nu niet langer uitstellen. Ook bleef ik via social media delen over mijn proces en stuurde ik om de week e-mails naar mijn ‘fanclub’ en de mensen die hadden gepre-orderd. Zo was al een grote groep mensen betrokken bij het uitkomen van mijn boek.

Een paar dagen eerder dan gepland was daar het langverwachte moment: ik hield mijn boek voor het eerst in handen!

Juli 2018 – Boekpresentatie

Een boek uitgeven is een hele bevalling gebleken, maar: ik had mijn eigen deadline gehaald en binnen acht maanden mijn boek af gekregen! Dat vond ik wel een feestje waard. De boekpresentatie was op donderdag 5 juli, bij I Scream Coffee in Leiden, de koffieshop van oude vriend Gerben. Manon zong live ‘Ain’t got no home’ van Nina Simone om de avond te openen en mijn zus en broer hebben allebei hun trots uitgesproken. Met een heuse signeersessie heb ik de avond trots en voldaan afgesloten.

Zomer 2018 – Thuis zonder huis wordt gelezen

Nu Thuis zonder huis de wereld in is gebracht, kan ik genieten van de reacties. Lees hier de interviews en luister de podcasts die sindsdien zijn gemaakt. Per mail, whatsapp en op Bol.com ontving ik al veel recensies en complimenten. Iedereen leest het boek op zijn eigen manier, Jan schreef bijvoorbeeld:

Thuiskomen in jezelf… ik dacht dat ik voornamelijk zou lezen over het avontuur dat leidde tot een nieuwe manier van ‘licht’ leven. Maar ik werd overdonderd door zeer goed in te voelen pure emoties en ontwikkeling, langs Iris’ persoonlijke dalen, momenten van inzicht en dappere stappen naar verandering.

Wat misschien wel het meest indrukwekkende is is de diepgang van het boek. Gecombineerd met de prachtig aansluitende quotes uit de Tao Te Ching, houdt ze een spiegel op aan de lezers die eenieder op een andere manier zal voelen…

Conclusie: zelf een boek uitgeven

Na het maakproces van Thuis zonder huis heb ik geleerd dat je verhaal opschrijven iets heel anders is dan een boek schrijven. Waar ik me het meeste in heb vergist is de tijd die het kostte om te komen van een uit mijn hart geschreven tekst, tot een leesbaar verhaal. Het is een vak apart om een lezer mee te nemen in een logische vertelstructuur. Er is een dunne lijn tussen de lezer genoeg prikkelen om verder te lezen en ook weer niet teveel bij de hand nemen.

Om het verhaal tot een boek te maken is het nodig dat je jezelf strakke kaders stelt, elke zin tot vervelens toe checkt en regelmatig pareltjes van teksten schrapt. Dit klinkt misschien niet als een aanmoediging om ook een boek te schrijven, maar de echte conclusie is dat ik ontzettend genoten heb van het hele maakproces. Alle informatie over selfpubbing is op internet te vinden, het kost alleen wat tijd. Als je bereid bent die tijd te investeren, kan ik het zeker aanraden!

Als laatste nog een belangrijke tip

Jan eindigde zijn review met de volgende woorden: ‘Lees dit boek, maak aantekeningen en geef het dan door. Want voor iedereen in je omgeving is hier veel waarde uit te halen en dan vooral het inzicht dat grote verandering met kleine acties te bereiken is.’ En dat is precies hoe ik Thuis zonder huis heb geschreven en uitgegeven. Acht maanden lang elke dag een kleine actie, en ineens was daar mijn boek. Wil je ook jouw verhaal schrijven en als boek uitgeven? Zet elke dag een stap en je grootste dromen worden werkelijkheid.

Benieuwd naar het resultaat?

Ga naar www.thuiszonderhuis.nl en klik op Bestel nu. Het e-book kun je direct lezen, het gedrukte boek heb je binnen 24-48 uur in huis. Veel leesplezier!

Woon-achtig

Door Iris Schlagwein

Vier vloggers, waaronder ik, over andere manieren van wonen. Bijvoorbeeld als je geen eigen huis kunt vinden. Bij mij is dat niet het de reden van het huisoppassen geweest, maar hee: ik laat graag zien hoe ik woon!

Gemaakt door Manon Hessels en Nynke Vermaat, voor de VPRO.

Thuiskomen bij jezelf – Dingen duiden met Susan Dullink

Door Iris Schlagwein

Dingen die niet zo vanzelfsprekend zijn, duiden

Als een typische millennial houdt Susan ervan om dingen te doorgronden, klein en groot. Ook het begrip thuiskomen hoort daarbij, want zo eenvoudig is dat niet te duiden.

Susan: “In mijn dagelijks leven ben ik dagvoorzitter, moderator en spreker. Dit vind ik geweldig om te doen; samen met andere mensen dingen beter begrijpen. Mijn uitgangspunt is nuanceren en complexe dingen simpel maken. Naast mijn werk op het podium, maak ik zelf een podcast en schrijf ik artikelen over kleine en grote levenskwesties.”

Twee minimalisten in gesprek over thuiskomen

Susan leeft duurzaam en had zelf al grondig geminimaliseerd, toen ze via via over mijn levensstijl hoorde. We waren beiden eerder geïnterviewd voor een videoreportage over minimalisme.

Ook had ze mijn boek Thuis zonder huis gelezen en wilde daar graag over in gesprek. We ontmoetten elkaar in mijn oppashuis in Amsterdam, de positieve energie spatte van ons gesprek af. Dat krijg je als je twee nieuwsgierige, open dames bij elkaar zet.

Thuiskomen bij jezelf is…

Susan legt uit: “Thuiskomen bij jezelf betekent dat je stappen zet om steeds meer jezelf te kunnen zijn. Op het gebied van relaties, werk, wonen, alles eigenlijk. Ik ga met Iris in gesprek over haar keuzes, hoe vrij ze leeft en wie haar inspiratiebronnen zijn.”

Luister de podcast hier

Ontmoeten en observeren in de spits

Door Iris Schlagwein

Observeren

Den Haag Centraal, 08.13 uur. Ik doe de deur van de coupe open en een collectieve ochtend-adem dampt me tegemoet. Alle plekken zijn bezet en neem mijn plek in het gangpad in, voor dit korte ritje. Ik sta naast een Chinese vrouw met 3 kronkelige haren uit de moedervlek op haar wang. Ze heeft dikke brillenglazen. Ziet ze zo slecht dat ze de haren nooit heeft opgemerkt of of boeit het haar haar niet?
Een man zuigt aan een Breaker alsof z’n leven er vanaf hangt en duwt en perst het laatste restje eruit.
Een vrouw is uit haar blouse gescheurd.
Ik kijk naar beneden, op het telefoonscherm van een oudere man. Op Youtube bekijkt hij filmpjes van Tom en Jerry.
Iemand zegt binnensmonds ‘godver’. Net niet binnensmonds genoeg, waardoor sommige medereizigers geïrriteerd opkijken.
Een meisje met dreads en een zwarte hoodie met felgroene tekens valt uit de toon tussen alle pakken en hakken.

Ontmoeten

Na tien minuten heb ik mijn bestemming bereikt. Ik loop het station uit en ontwijk de langs mij heen rennende mensen die nog net hun trein willen halen. Glimlachend doe ik een stap opzij voor een Somalische jongeman die recht op me af stormt. Een grote witte lach straalt op me af – mijn dag is goed begonnen.

Lees hier mijn volgende blog over het observeren en ontmoeten van de reizende medemens: Avonturen in de spits.

Iris heeft geen eigen huis – interview door Linda de Munck

Door Iris Schlagwein

Linda (24) woont in Groningen en is spreker, feminist en taboedoorbreker. Ze vlogt op haar populaire Youtubekanaal over liefde en seks en is ook geïnteresseerd in persoonlijke ontwikkeling. Ze las Thuis zonder huis en in dit interview kletsen we over controle loslaten, onzekerheid en ‘hoe het hoort’.

https://youtu.be/_6e_5yTpYKE

Onderweg met alleen een koffer

Door Iris Schlagwein

Op een frisse lenteochtend wandel ik met mijn rode koffer ter grootte van de gemiddelde handbagage, in een voor mij nog onbekende stad in Nederland. Onderweg naar mijn nieuwe huis. Twee weken geleden heb ik de sleutel gekregen van de plek die ik hier ga bewonen.

Tijdelijk, totdat de huiseigenaren weer terugkomen van vakantie. In hun vakantieperiode pas ik op de kat, de planten en de post. Kleding, verzorgingsproducten, wat etenswaren en mijn laptop neem ik met me mee, verder is alles wat ik nodig heb in het oppashuis aanwezig. Zo woon ik elke drie tot vier weken op een andere plek. Klinkt dat onzeker en stressvol? Voor mij niet, maar om dat te verduidelijken zal ik eerst vertellen hoe deze levensstijl is ontstaan.

Twee jaar eerder…

Ruim twee jaar geleden stond ik met dezelfde rode koffer bij mijn zusje en haar man op de stoep. Voordat ik aanbelde flitste er door mijn hoofd: daar sta ik dan. Ik ben 29 jaar. Ik heb geen baan, geen spaargeld, geen huis en geen ‘doel’. Eerlijk is eerlijk, ik was nog een van de twee bezitters van een koophuis, maar aangezien ik die ochtend mijn relatie had verbroken, wilde ik niet meer in dat huis wonen. Ik had geen idee wat de toekomst zou brengen. Wat was ik opgelucht en dankbaar dat ik bij mijn zusje terecht kon.

Ongemerkt was ik de laatste tijd steeds meer van mijn pad afgedwaald. Ik was afgesloten van mijn gevoel en de lichtjes in mijn ogen waren gedoofd. Zo kon het leven toch niet bedoeld zijn? Ik koos ervoor om mijn hart te volgen en ging na tien jaar samenzijn weg bij mijn vriend. Ik had behoefte aan avontuur, in plaats van week in, week uit dezelfde routines te volgen en mezelf een enorme prestatiedruk op te leggen. Avontuur kreeg ik, want aangezien mijn zusje zwanger was, was duidelijk dat ik niet lang bij haar en haar man kon blijven wonen.

Ik had natuurlijk snel een baan en huis kunnen zoeken, maar in plaats daarvan gaf ik mezelf de ruimte om uit te vinden waar ik werkelijk behoefte aan had. Het idee om op huizen en huisdieren te passen gaf me zowel financiële als fysieke ruimte en het duurde niet lang voordat de eerste vakantiegangers zich meldden. Ondertussen heb ik 26 oppashuizen bewoond en doe ik het niet meer uit noodzaak, maar omdat het me ultieme vrijheid geeft.

De koffer is mijn trouwe reisgezel

Januari 2018. Ik stap het vliegtuig uit en sta op Thaise bodem, in Bangkok. Op mijn bagage wachten hoeft niet, want ik reis enkel met mijn vertrouwde rode koffertje. De komende zeven weken heb ik genoeg aan acht kilo kleding en spullen, inclusief mijn laptop. Na weken van voorbereiding is het eindelijk zover: ik ga een boek schrijven en zelf uitgeven. Aangezien ik daarvoor uren en uren achter mijn beeldscherm zal doorbrengen, leek het me een goed idee om dat op een tropische bestemming te doen. Mijn plan is als volgt: ik zoek het dichtstbijzijnde eiland op (dat blijkt Koh Samet te zijn) om daar een vliegende start te maken en mijn hoofd leeg te schrijven.

Het resultaat Thuis zonder huis is het eerlijke en kwetsbare verhaal over mijn levensstijl en hoe ik daartoe gekomen ben – het is geen pleidooi om óók je huis vaarwel te zeggen. Wel deel ik de ups en downs van mijn zoektocht naar een gelukkiger en lichter leven. Aan het einde van de zeven weken in Thailand heb ik het boek voor tachtig procent af en kan ik voldaan weer ‘huis’-waarts keren.

Geen idee wat de toekomst brengt

Of het nu in binnen- of buitenland is, het onderweg zijn brengt me prachtige ontmoetingen. Zowel met de huiseigenaren als onbekenden gaan gesprekken gauw de diepte in en daar geniet ik van. Het voelt alsof ik elke dag een beetje op vakantie ben en mag ontdekken wat voor moois er na elke straathoek te vinden is.

Een eigen plek mis ik niet, want in elk huis waar ik tijdelijk woon, voel ik me thuis. Het thuisgevoel zit in mij, daar heb ik geen vaste locatie voor nodig. Wanneer het moment aanbreekt dat ik wel een vaste plek mis, zal ik daarnaar op zoek gaan. Dat zou prima een klein appartement kunnen zijn, maar ik kan ook me voorstellen dat ik ga rondtrekken met een camper of samen met mijn vriend op huizen in het buitenland ga passen.

Toen ik met mijn koffer bij mijn zus voor de deur stond had ik geen idee wat de toekomst zou brengen en dat voelde vervelend. Nu weet ik dat nog steeds niet, maar ik ervaar de onzekerheid niet meer als last. Vol vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet en laat ik me graag verrassen.

Wil je ook huisoppassen? Lees mijn e-book Handleiding voor de huisoppas.

Deze tekst verscheen in verkorte versie in mannenmagazine MUSK4.

Podcast Ik weet het ook niet, met Jelmer de Boer

Door Iris Schlagwein

Ik weet het ook niet podcast

Podcast van schrijver Jelmer de Boer.

Iris heeft geen huis maar is niet dakloos. Ze past al een aantal jaar op huizen van anderen en heeft zo enorm lage woonlasten. Dat geeft haar best wat vrijheid. Dus daarom praten we erover.