focus

niet-weten

Geef jezelf de ruimte van niet-weten

[ BLOG ] Er zullen momenten zijn wanneer wat eerder goed voelde niet meer past. Als zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat ongemakkelijk. Terwijl het niet-weten juist een prachtige tijd is: je kunt het oude loslaten en openstaan voor het nieuwe.

Ken je het gezegde ‘Doe geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt’? Ik vraag me af of dit in deze tijd nog op gaat. Hoeveel mensen blijven bijvoorbeeld niet hangen in een baan die ze vreselijk vinden, omdat ze nog geen nieuwe hebben? Waarbij er vervolgens een lange tijd overheen gaat voordat ze daadwerkelijk de stap nemen om sollicitatiebrieven te schrijven? Het is begrijpelijk, want blijven zitten waar je zit is gemakkelijk en veilig.

Ik ben ervan overtuigd dat het soms heel bevrijdend is en juist méér oplevert om je oude schoenen alvast weg te gooien, voordat je nieuwe hebt. Zodat je even lekker op blote voeten kunt lopen. Vrij, soms wat voorzichtig, onderzoekend, en vol vertrouwen vind je dan vanzelf het juiste pad.

Een einde betekent een nieuw begin

Anderhalf jaar geleden vroeg ik na een verbroken, lange relatie mijn zusje en haar man om hulp: ik had weinig inkomen, geen spaargeld en geen woonplek. Of ik tijdelijk bij hen kon wonen? Ik werd er liefdevol ontvangen, maar omdat mijn zus op dat moment zwanger was, wist ik dat ik niet lang kon blijven.

Het klinkt als een recept voor stress en ellende, maar zo ervoer ik het niet. Ik dacht: ik kan ook even op blote voeten lopen. Wat zal het niet-weten me brengen? Nu ik na een lange relatie weer alleen was, had ik behoefte om te aarden. Ik wilde alles voelen. De hobbels en gaten, de rauwe pijn of een zacht troostende ondergrond.

Fulltime wonen in oppashuizen

Om niet direct een huurhuis te hoeven zoeken, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen dat ik beschikbaar was als huisoppas. Dat betekent dat ik op het huis én de kat pas, terwijl iemand op vakantie is. Het komt ook voor dat er geen huisdier in het spel is, dan verzorg ik de post en planten en zorg ik dat het huis bewoond is.

Binnen de kortste keren kwam ik op de leukste adresjes terecht en leerde ik hele lieve mensen kennen. Hoewel ik het gevoel had dat zij mij uit de brand hielpen, was het voor hen juist andersom. Ze waren hartstikke blij dat ze hun bezit niet onbeheerd achter hoefden te laten.

Ondertussen heb ik er één groot avontuur van gemaakt om in oppashuizen te wonen. Zo onderzoek ik hoe en óf ik me wil settelen. Ik pas fulltime op, de periodes sluiten zo mooi op elkaar aan dat ik nooit meer bij mijn zus hoef te logeren. Het voelt als een mooie tussenfase, een speeltuin van niet-weten waarin alles mogelijk is. Momenteel schrijf ik hier zelfs een boek over.

Neem de tijd voor ‘ma’

Net als bij mij, zullen er momenten in jouw leven zijn dat hetgeen wat eerder goed voelde, nu niet meer past. Wanneer er zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat vaak heel ongemakkelijk. De meeste mensen zijn gewend om altijd meteen dóór te gaan. Ze tuimelen van de ene in de andere situatie. Zonde, want een keer niet weten wat je zal doen, is helemaal niet erg. In deze periode kun je het oude gaan loslaten en openstaan voor het nieuwe.

Japanners noemen dit moment van niet-weten ‘ma’. Ma gaat over de ruimte tussen twee gegeven situaties, zelfs de ruimte tussen twee ademhalingen. Het is een moment van overgang. Een moment waarin je ‘het’ nog niet hoeft te weten, waarin je de tijd kunt nemen om te mijmeren, te rusten, te onderzoeken. In die tussenruimte ontstaan de mooiste dingen. Als je de moed hebt om te verstillen en niets te doen, geef je het onverwachte de kans om zich aan te dienen.

Alles komt op precies het juiste moment

Mensen die voor het eerst van mijn avontuur horen vragen vaak: “Maar ben je dan niet bang dat je een keer geen oppashuis hebt?” Ik begrijp de vraag, maar nee, ik ben daar niet bang voor. Ik sta open voor wat het leven aandient, in het volste vertrouwen dat het precies op het juiste moment komt. Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds op blote voeten loop. Of heb ik zonder me er bewust van te zijn m’n favoriete schoenen aangetrokken om buiten de gebaande paden te treden?


Dit blog verscheen eerder op blogplatform Urban Chicks.

rijk

De paradox van de perfectionist

[ BLOG ] Omdat het niet in één keer perfect kan, stelt een perfectionist uit wat hem te doen staat. Zelfs als dat betekent dat je dagelijks geconfronteerd wordt met je eigen onvrede.

Ik denk dat iedereen op een bepaald vlak perfectionistisch is, of het nu gaat om hoe je je werk aanpakt, hoe je de was doet of hoe streng je voor jezelf bent. Hoewel het helemaal geen negatieve eigenschap is, kan het je flink in de weg zitten als het je tegenhoudt om ergens mee te beginnen.

Een opgeruimd huis = een helder hoofd

Op zeer korte termijn hadden we een afspraak gemaakt. Een frisse jonge vrouw had mijn hulp in de vorm van opruim-coaching ingeschakeld en ze wilde graag zo snél mogelijk afspreken. De knop was om bij haar. De rommel die zich afgelopen jaren in haar appartement had verzameld moest nu maar eens grondig aangepakt worden. Was het de lente die voelbaar in de lucht hing of had dit meer met haar persoonlijke ontwikkeling te maken?

Tijdens het eerste kopje koffie, om even rustig het opruimprobleem in kaart te brengen, vroeg ik haar welke ruimte ze als eerste wilde aanpakken. Ik doelde op de ruimte waar ze zich het meeste aan ergert. Een ruimte waar ze elke dag komt en die een doorn in het oog is. Die ergernis oplossen geeft zoveel voldoening dat het gemakkelijker wordt om ook de rest aan te pakken. Het werd de slaapkamer. Wat mij betreft een prima startpunt, aangezien de slaapkamer de ultieme ruimte is om tot rust te komen. Wanneer het daar niet naar je zin is, heeft dat directe invloed op je nachtrust. Wanneer je je er zelfs mateloos aan ergert, is het helemaal noodzakelijk om het grondig aan te pakken.

Perfectionisme = Droom versus realiteit

Enthousiast vertelde ze hoe ze haar slaapkamer het liefst wil inrichten: een inklapbaar bed, verder zo leeg mogelijk, misschien één rek met kleding, een plank met luxe handdoeken in dezelfde kleur en grootte, alle meubels duurzaam en van natuurlijke materialen. Het licht is het belangrijkst: een papieren kamerscherm filtert het daglicht, zodat er een Japanse, serene sfeer ontstaat. De realiteit was anders: de zware gordijnen dicht, de sfeer bedompt. Het bed tegen een muur, en tegen de drie overgebleven muren stonden lage kasten en losse dozen tegen elkaar opgestapeld. Ik zag een overvol kledingrek, kleine accessoires lagen her en der verspreid en een kartonnen doos diende als nachtkastje.

Hoe het ‘zou moeten zijn’

De dame zag zelf ook dat het verschil tussen de twee beelden enorm is en dat is precies wat haar zo onrustig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn als je als perfectionist zo’n duidelijk beeld hebt van hoe je het wilt, en de realiteit staat daar zo ver vanaf? Het zal heel dubbel voelen om elke avond weer die slaapkamer in te stappen om te gaan slapen. Elke avond word je geconfronteerd met je eigen gedachten over hoe het zou moeten zijn. Je zou zeggen dat dit de ultieme reden is om de uitdaging aan te gaan. De noodzaak is zo groot dat uitstellen niet langer kan.

In Thuis zonder huis beschrijf ik o.a. mijn eigen proces van ontspullen. Ik was ook een behoorlijke perfectionist… Welke pijnpunten kwam ik tegen en wat waren mijn oplossingen?

Waar te beginnen?

Met schoonmaken, met doos voor doos uitzoeken of…? Duidelijk is wel dat het ultieme droombeeld niet in één dag tevoorschijn getoverd kan worden. Alleen al het zoeken naar een Japans papieren kamerscherm neemt veel tijd in beslag. En dat is precies waarom perfectionisten niet beginnen met opruimen. De tussen fases die nodig zijn om tot het eindresultaat te komen zijn niet ‘perfect’. Dan lijkt het gemakkelijker om alles bij het oude te laten… Het oude is echter nóg verder verwijderd van perfectie. Is het niet tegenstrijdig dat dit wordt verkozen boven een kleine verbetering?

Perfectionist: leer tussenfases omarmen

Een perfectionist zal het herkennen: de tussen fases en het ‘nog niet af zijn’ geeft onrust. Voordat je nieuwe spullen kunt gaan uitzoeken moeten er eerst nog zoveel andere stappen gezet worden. Naast dat het lastig is om zelf dat overzicht te bewaren, vergt het veel geduld om op te ruimen. Een coach of goede vriend(in) aan wie je kunt rapporteren is heel motiverend. Hoe sta je er nu voor? Wat heb je gedaan en wat moet er nog gebeuren? Samen orde scheppen in het proces. Want dat is het: een overgangsperiode waarin alles open gegooid wordt en je je kunt laten verrassen. Het is een positieve vicieuze cirkel: hoe meer je loslaat, hoe meer ruimte er ontstaat. Misschien wel ruimte voor het inzicht dat ook deze kleine stap op zichzelf al perfect is.

Uit suddertijd ontstaat perfecte vorm

Na drie uur samen opruimen zag de kamer er al een stuk leger en aantrekkelijker uit. De gordijnen wijd open, flink wat stof opgezogen en er stonden drie vuilniszakken klaar om naar de kringloopwinkel gebracht te worden. Vervelend om dan toch die kartonnen doos terug te moeten zetten als tijdelijk nachtkastje, dat voelde ik ook. De vrouw leek wat teleurgesteld maar sprak al gauw haar waardering uit voor hetgeen we toch hadden gedaan. Ze besefte dat het waarmaken van haar droom gewoon wat meer tijd nodig heeft. Zoiets moet ‘sudderen’. Het zal precies volgens de goddelijke perfectie vorm krijgen. Ik weet zeker; op een dag loopt ze het mooiste papieren kamerscherm tegen het lijf en wordt ze wakker in de hierboven beschreven slaapkamer.


Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers.

Iris Schlagwein draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders