[ BLOG ] Eind november zag ik de veelgeprezen voorstelling ‘Ayahuasca’, van danscollectief ISH en Amenti MoveMeant. De voorstelling heeft me diep geraakt en bracht me terug naar mijn eigen ervaringen met Madre Ayahuasca.
Ayahuasca is een voorstelling die experimentele hiphop en mentale zelfreflectie op een innovatieve manier verbindt. Een dans waarin de maker Gil Gomes Leal beelden geeft aan zijn ervaring van een 10-daagse dieta in de jungle van Peru, in november 2018.
Een Ayahuasca ceremonie in beweging
Alle zintuigen werden op scherp gezet tijdens de voorstelling. Zes dansers en een Ayahuasquero verbeeldden het verloop van een ceremonie, van heilige ruimte betreden tot demonische bewegingen tot liefdevolle verbinding onderling.
Ik genoot van de rituele zang van de Ayahuasquero en kon amper stilzitten bij de heftige hiphopbeats. Daarin herkende ik mijn reactie op het plantmedicijn. Amper een halfuur na het drinken van de bruine drank lag ik al te kronkelen op mijn matras. In sommige stadia maakte ik ingewikkelde handgebaren, alsof ik in een zeer oude taal in de lucht schreef. Dat ervaarde ik als ondersteunend in het creëren van mijn werkelijkheid; mijn handen als verlengde van mijn mentale creatiekracht. Zoals Mickey Mouse in Fantasia de betoverde bezemstelen met handgebaren aan het werk zet.
In de voorstelling waren vooral bewegingen van vechten, vluchten en bevriezen te zien. Tijdens mijn eigen reizen heb ik ook zeker duisternis, vervormde donkere klanken en overgeven beleefd, maar dat voelde niet beangstigend. Ik zag bijvoorbeeld een klein mannetje, lijkend op een tekenfilmfiguur, in een immens donker en kaal landschap.
Wanneer ik mijn aandacht op hem vestigde, verschrompelde zijn kleren en zijn vel strak om hem heen tot er niets anders dan een skelet over was en de lege holtes van zijn oogkassen me aankeken. Hetzelfde moment dat ik dat ik me opnam, veranderde het beeld alweer naar engelachtige twinkelende geluiden (ja, ik zag geluiden), multi dimensionale geometrische schitteringen en meerstemmige koren van geluk.
Reizen begeleiden is goud waard
Hoewel ik tijdens mijn twee reizen geen diepe angsten heb beleefd, herkende ik de angstschreeuwen en het wilde om zich heen slaan in de voorstelling, van reizen van anderen. Ik heb het geluk gehad om drie keer als begeleider bij een ceremonie aanwezig te zijn. Letterlijk, aanwezig te zijn.
Ik vond het heel bijzonder om een open ruimte te zijn, vol liefde en aanwezige aandacht, zodat de deelnemers energetisch weten dat ze veilig zijn. Dat ze zich kunnen overgeven aan hun reis, wanneer ze merken dat er goed voor ze gezorgd wordt. Als begeleider hoort het verschonen van teiltjes braaksel er ook bij, en daar voelde ik geen enkel spoortje viezigheid bij. Pure compassie voor degene die zich letterlijk en figuurlijk over-geeft.
Om na de ceremonie de soms nog ongelovige, maar meestal hele open, liefdevolle ogen te zien, is goud waard. Zowel de deelnemer als ik, is weer dichter bij zichzelf gekomen.
Ayahuasca in Nederland
Helaas is het geven van Ayahuasca-ceremonies ondertussen officieel verboden in Nederland. De afgelopen jaren werd het nog enigszins gedoogd, tot er door de Hoge Raad werd beoordeeld dat het bezit, vervoer en gebruik van Ayahuasca strafbaar is, ook voor aanhangers van de Santo Daime kerk, lees hier meer. Voor een legale ceremonie zul je nu naar Portugal of Peru moeten afreizen. Of een iets ander middel proberen, zoals psilohuasca bij de Gewijde Reis.
Ik heb momenteel geen plannen om op korte termijn weer deel te nemen aan een ceremonie. In de zomer heb ik gereisd met magic truffels en hoewel het effect vele malen lichter is, is dat me ook goed bevallen. Het is laagdrempeliger en omdat er al bepaalde deurtjes in het onderbewuste zijn geopend, is het daarmee ook mogelijk diepgaande ervaringen te beleven.
Nog steeds dankbaar voor mijn eigen reizen
Terugkijkend op mijn laatste reis met Madre Ayahuasca, precies een jaar geleden, zijn er een aantal dingen die ik diep verankerd met me meedraag. Ik voel een diepe liefde en waardering voor alles dat leeft. Doordat ik me tijdens mijn reis ultiem heel voelde, heb ik de afhankelijkheid aan mijn geliefde in liefde los kunnen laten. Ben meer in contact gekomen met mijn sensuele, wilde zelf en ik durf mijn stem te laten horen – wat ik letterlijk op het podium van TEDx deed.
Als ik het zo opschrijf, voel ik me weer extra dankbaar. Wie weet dat het binnenkort toch begint te kriebelen… Hier bekijk je de trailer van de voorstelling:
November 2018, mijn vriend en ik zijn twee en half jaar samen. Maar het stroomt niet meer tussen ons. Kleine irritaties sluipen er snel in en de verdraagzaamheid en het begrip zijn ver te zoeken. Allebei trekken we ons terug, en laten we onze beschermingsmechanismen hun bekende werk doen. Toch zit daaronder een diep gevoel van liefde, wat maakt dat we blijven communiceren en ons best doen om te blijven openen naar elkaar.
Dit blog gaat over hoe ik de week voor mijn tweede Ayahuasca ceremonie heb ervaren. Wat dat met mijn relatie of verslaving te maken heeft? Het was een week van fysieke en mentale voorbereiding op het plantmedicijn, waarin me duidelijk werd dat ik mijn geliefde moest gaan loslaten. Die realisatie en het vooruitzicht deden pijn, veel pijn.
De week van een verslaafde
Zondag
Ik heb lang wakker gelegen door gepieker over mijn relatie. Mijn vriend leeft zelden vanuit zijn hart en kan daar moeilijk verbinding mee maken. Hoe kan ik dan verbinding met hem maken? Mijn hart open blijven stellen en afgewezen worden doet teveel pijn.
Ik schrijf in mijn notitieboekje: Wat wil ik van hem?
En ik antwoord mezelf:
Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gevoelens.
Dat hij liefde aan mij geeft vanuit zijn hart, puur omdat hij liefde wil geven in plaats van uit afhankelijkheid aan mijn liefde.
Oprechte aandacht en aanwezigheid wanneer we bij elkaar zijn.
Duidelijke taal
Een foto van het briefje stuur ik hem via Whatsapp. Hij belt snel daarna: ‘Bedankt voor je schrijven, het is je goed recht dat je hierom vraagt. Maar ik kan het momenteel niet opbrengen om in ons te investeren. Ben elke minuut van de dag bezig met mezelf en mijn eigen gedachten. Ik zou het je ontzettend graag geven, maar het lukt nu niet.’
Ik laveer tussen liefdevol luisteren, proberen te begrijpen en mijn eigen gevoel voelen. We spreken af om elkaar even wat ruimte te geven en pas zondag tijdens de ceremonie weer te zien en spreken.
Ik schrijf de dealer een korte brief. Wil hem laten weten dat ik niet meer tevreden ben over zijn shots. Dat het er meer moeten zijn, en betere. Hij leest de brief en belt me: ‘ik kan niet meer bieden dan ik doe. Ik kan en wil momenteel niet méér leveren.’ Ontdaan hang ik op. Hij ziet het zeker even niet meer zitten met z’n business? Hij draait vast wel weer bij.
Maandag
Mijn gedachten zijn niet mis: ‘Ik kan pas met hem in een relatie zijn als hij verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Misschien ben ik veeleisend, maar ik wil geen man die zich gedraagt als een slachtoffer. Ik hoef geen kind om voor te zorgen en wil niet in een moederrol geduwd worden’.
Het is tijd om hem los te laten, diep van binnen weet ik dat. De afspraak met Moeder Ayahuasca komt als geroepen, ik wil loslaten wat ik los te laten heb om verder te kunnen.
Ik hou het een dag vol om me geen zorgen te maken.
Ik hou me groot en vertel mezelf: ‘ik ben echt een sukkeltje dat ik nog zo lang bij hem blijf. Dat ik zo geduldig ben en alles maar begrijp’.
Ik begin steeds meer naar mijn shot te verlangen. Ik besluit wijzer te zijn: ik stuur de dealer een bericht. Zodat hij weet dat ik er helemaal ok mee ben, dat het zelfs beter is zo. Zijn shots waren toch niet toereikend meer en daarnaast, ik kon maar beter stoppen met dat afhankelijke gedoe – dat is beter voor me
Ik wil mijn shot krijgen
Hij stuurt terug dat hij het begrijpt en me groot gelijk geeft. Shit, ik had eigenlijk gehoopt dat hij bang zou zijn me als klant te verliezen en me een shot zou aanbieden. Dat gebeurt niet. Ik voel het heftige verlangen naar een shot. Ik word verdrietig, wanhopig. Ik begin te huilen en laat dat de dealer weten. Hij vind het rot voor me maar kan me echt niets geven. Hij zou heus wel willen, maar de shots zitten in een kluis en hij is cijfercode kwijt.
Nu ben ik woedend. Ik huil en huil. Ik ben ervan overtuigd dat hij makkelijk even de code kan opzoeken. Dat doet hij toch wel voor mij? Niet dus. Nu zal ik toe moeten geven aan mijn eigen wijze woorden dat het beter is om geen shots meer te krijgen – maar dat wil ik helemaal niet.
Woensdag
Mijn hoofd suist en ik ben misselijk. Na mijn ontbijt moet ik weer in bed gaan liggen om uit te rusten. Bah, ik wil geen griep krijgen, niet nu.
Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet zonder shot. Ik voel me koud en leeg. Ik zie niemand en kijk films. Slaap super slecht, blijf uren denken voordat ik eindelijk in slaap val. Ik houd me afzijdig van vriendinnen, want niemand hoeft van mijn verslaving te weten.
Donderdag
Ik verzorg me goed, ik eet gezond en ga in bad. Het helpt niets, ik krijg zelfs ontwenningsverschijnselen. Ik heb koorts en mijn hoofd zit vol watten. Het voelt dof en slap. Ik praat amper en mijn stem is bijna onhoorbaar, wanneer mijn zus belt. ‘Griepje?’ Ja, zoiets. Ik neem expres geen paracetamol omdat ik zuiver wil blijven voor de aankomende Ayahuasca ceremonie. Mijn dieet is zeer beperkt, dus ook in eten vind ik geen verdoving of troost.
Boos en verlaten voel ik me. Ik kan niet anders dan bij hem zijn met mijn gedachten. Ik ga zo douchen en boodschappen doen, ter afleiding. De dag duurt lang. Stiekem hoop ik op een berichtje van hem vanavond. Zodat ik kan zeggen: zie je wel, ik had het verkeerd. Hij houdt toch van me.
Vrijdag
Ik voel me zo ziek – ik ben er letterlijk ziek van. Het verdriet van me in de steek gelaten voelen, de pijn van alleen zijn en de boosheid om hoe ik word behandeld. De enige die het kan stoppen, ben ik.
Mijn hele lijf strijdt. Deze verslaving aan liefde loslaten doet pijn, veel pijn. Ik moet eerlijk naar mezelf zijn. Blijkbaar heb ik al lang een beeld in mijn hoofd van hoe onze relatie is, maar is dat ver van de werkelijkheid. Soms is dat me duidelijk en neem ik me voor anders te handelen, maar na één kus is het gedaan, dan neemt de verslaving het weer over en verander ik in een afhankelijk klein meisje.
Ik geef me totaal over aan de pijn. Ben boos op de dealer omdat hij mij niet laat weten hoe het met de kluis en code gesteld is. Ik denk aan wanhopige berichten die ik hem wil sturen maar ben sterk genoeg om ze niet te sturen. Ik denk aan het volgende moment dat ik de dealer zal treffen. Zou hij dan wel shots hebben? Zal hij me niet meer als klant willen? Zal ik hem straffen door geen geld geven, hij geeft mij tenslotte ook geen shot?
Zaterdag
Deze week wordt me ineens duidelijk hoe ik me altijd gedraag. Ik doorzie het: ik ben verslaafd. Want dat is wat een verslaving is: afhankelijk van een middel om je goed te voelen. Ik ben zo gehecht aan de liefde en waardering van mijn vriend, dat ik letterlijk ziek word als ik mijn shot niet meer krijg.
Ik ervaar de dingen niet meer helder door mijn hoofd vol snot, ben de halve dag en vooral ‘s avonds in bed, voel me zo misselijk en ellendig. Ik ben boos als een kind dat geen snoepje krijgt en als een verslaafde kan ik alleen maar aan mijn shot denken.
Mijn hoofd/gevoel/alles gaat heen en weer van hij is het helemaal naar hij is het totaal niet.
Van ik heb vertrouwen in het universum tot ik wil weten waar ik aan toe ben met hem.
Plotselinge helderheid
Het mooie is dat ik nu heel goed mijn ego-fratsen kan onderscheiden. Ik voel gewoon als ik erin zit en dan laat ik het ook helemaal gebeuren. Niet wijzer zijn dan ik me voel. Huilen als ik moet huilen. Verdriet, kom maar, ik neem verantwoordelijkheid voor je.
Mijn intentie voor de ceremonie morgen: ik wil mijn verslaving aan liefde loslaten en veiligheid en heelheid in mijzelf vinden.
Na een heftige week vol pijn en ontwenningsverschijnselen, vertrek ik uitgeput naar de locatie van de ceremonie. Fysiek voel ik me vreselijk en klink ik als een man die al veertig jaar zware shag rookt, maar mentaal ben ik er meer dan klaar voor.
Zondag – reis met Moeder Ayahuasca
Ik ga dizzy en met hartkloppingen van huis weg. Ik zie ertegenop om de Ayahuasca te drinken omdat ik weet dat het me nog gaarder doet voelen. Aan de andere kant weet ik dat het tegelijk ook het beste medicijn zal zijn.
Mijn vriend en ik zien elkaar weer. Onze knuffel voelt heel anders dan normaal: er is geen ongemak of afstandelijkheid, maar ook geen verbinding. Er is geen behoefte om dichterbij te komen, alleen neutraliteit.
Hij kent me al langer dan vandaag…
Ook bemerk ik een soort nieuwsgierigheid naar mijn eigen gevoelswereld: hoe kan het dat ik niet super blij ben om hem te zien, na zo’n heftige week?
Hij ziet aan me dat ik ziek ben. Kent me al langer dan vandaag. Op de bank legt hij lichtjes zijn hand over mijn hand en kijkt me aan: ik weet wel wat er met je is. Het verbaast me niet, ondanks alles hebben we allebei een diep innerlijk ‘weten’, zo ook over deze situatie.
Beelden tijdens de ceremonie
Mannelijk vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik weet dat mijn lijf opgeschoond wordt, dat elke cel zich voedt aan deze ultieme levenskracht.
Tegelijkertijd ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten, van binnen en van buiten.
Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee, soms dichtbij, soms ver weg. Stemmen op de achtergrond; de tweede ronde om van de bruine thee te drinken komt eraan. ‘Ze zit er diep in hè’. ‘Ah ze ziet er zo lief uit, zoals ze beweegt’ Ik hoor alles, die lieverds. Ik ben me bewust van warme handen op mijn voeten, wat voelen ze liefdevol en aanwezig.
Mijn intentie vanuit groter perspectief
Vaag ben ik me bewust van mijn intentie tijdens de reis. Ik glimlach, mijn vraag lijkt zo onbelangrijk. Er is helemaal geen sprake van relatie. Er is geen ander in het spel. Ik heb niemand nodig om lief te hebben of om liefde van te krijgen. Ik hoef niemand erbij, iedereen is al mij. Ik ben vader, minnaar, schurk, held, roofdier en prooi tegelijk. Ik ben en dat is genoeg.
Bij het inpakken en weer naar huis gaan op maandagochtend vraagt mijn vriend of hij deze week een dag naar me toe zal komen. Zijn vraag komt me lief en onschuldig voor. Hoewel diepe liefde voor hem er zeker is, zijn de verslaving en de aantrekkingskracht weg. Ik heb nu zelf geen behoefte om al af te spreken. Maar ik wil hem toch ook ‘zien’, zien zoals hij is.
‘s Avonds bellen we en spreken we af voor zaterdagmiddag, dat voelt goed. Ik deel eerlijk mijn gevoel en vertel dat ik niet weet of we nog romantische partners kunnen zijn. Wat doet dat met hem? Ergens wist hij dat dit moment ging komen. Ik hou zoveel van hem. Ik luister naar hem en zie hoe mooi en onzeker hij is.
Complete liefde
Ik hoef geen liefde, waardering of goedkeuring meer buiten mezelf te zoeken, want dat geef ik mezelf al. Wat een last die van mijn schouders valt – het maakt werkelijk niets meer uit of ik wel of niet begrepen wordt. Ik weet weer waar ik vandaan kom en dat ik in dit lichaam ben om ervaringen als honger, pijn, wanhoop en verdriet te voelen. Ik heb een lichaam maar voel sterk dat dat maar een klein onderdeel van mij is, het is puur een instrument om te voelen.
We zijn vrij
Mijn vriend heb ik niet meer ‘nodig’, wat een bevrijding voor ons allebei! Ik bevrijd hem van de last om de vaderrol te spelen en mij emotioneel te verlaten. Ik bevrijd mezelf van de moederrol op me nemen en hem willen verzorgen. We zijn vrij. In deze vrijheid kan liefde weer stromen. In deze vrijheid zullen we elkaar weer werkelijk kunnen ontmoeten.
Analytisch als ik ben…
Analytisch als ik ben, ontstaan er snel al inzichten over mijn proces over de langere termijn. Jaren geleden moest ik de stap maken van afgesloten zijn naar weer durven voelen – durven toelaten wat er eigenlijk in mij en in mijn lichaam speelt: fysieke pijn en emotionele pijn (rouw).
Toen ik eenmaal zelf kon voelen en daar woorden aan kon geven – voor mezelf – ging ik leren om me ook naar anderen toe te uiten. Leren om mijn gevoel ook daadwerkelijk uit te spreken door me kwetsbaar op te stellen. Dat is eng uiteraard, want daar kan een ander iets van vinden. Dat ging steeds beter, ik kreeg steeds meer vertrouwen dat mijn gevoel het óók waard was om gedeeld te worden.
De verslaving voorbij?
Maar in contact met een partner bleef ik me afhankelijk opstellen. Mijn gemoed of gedrag liet ik afhangen van de signalen die ik oppikte van de ander. Nu is het tijd voor de volgende stap: in contact met de ander zuiver blijven voelen. In contact met mijn eigen gevoel blijven en daardoor verbonden en vrij tegelijk zijn.
Dat betekent niet meer alleen voelen, signaleren en daarover delen (en het op die manier alsnog gecontroleerd houden), maar ook aanraken en aangeraakt worden. In de ogen kijken, me laten raken, me laten verrassen. De controle loslaten en me overgeven aan wat er gebeurt.
Onaangenaam maar niet ongewenst
Wat er gebeurt kan dan ook ‘onaangenaam’ zijn, maar nu is het niet meer tegelijk ongewenst. Ik probeer open te zijn voor alles in mij. Ook de dingen die ik misschien niet zo mooi vind en niet zo graag deel. Jaloezie, onzekerheid, bezitterigheid, iemand iets niet gunnen, iemand veroordelen.
Ik mag de verslaving aan liefde nu dan wel zien en innerlijke delen geheeld hebben, nieuwe triggers zullen zich vast aandienen. Toch zullen ze me minder van slag maken. Ik zie het maar als oefening, in steeds dieper thuiskomen bij mezelf.
Meer lezen over dit onderwerp? Lees het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz.
En lees hier een ander blog van mij over andere schijnbaar onschuldige vormen van verslaving.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief op verslaving te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Sinds ik bijna drie jaar geleden mijn leven omgooide, ben ik naar een hogere versnelling geschakeld. Dat viel mijn oudste vriendin ook op: “Jeetje, wat gebeurt er veel in jouw leven. Ben je zoekende of geniet je juist van al die verandering?”
Ik noem haar mijn oudste vriendin omdat ik haar van al mijn vriendinnen het langste ken, namelijk vanaf dat ik 11 jaar was. Omdat we elkaar maar een of twee keer per jaar zien, is het logisch dat we altijd veel te bespreken hebben. Maar deze keer wist ik bijna niet waar te beginnen…
Een terugblik kan echt niet meer. Of toch?
Januari is al volle bak aan de gang en dat betekent dat het nu toch wel klaar is met de nieuwjaarsborrels, 2018-lijstjes en terugblikken. Maar mocht je geen idee hebben van mijn roerige 2018… het was het jaar waarin ik:
van alles deed om mijn boek te promoten, kijk maar
als huisoppas woonde in Leiden (3x), Amsterdam (2x), Almere, Den Haag (3x), Brugge, Noordwijk, Arnhem, Delft, Wassenaar (2x) en Scheveningen
en reisde door Thailand, België, Italië, Spanje en Frankrijk.
Ben heel dankbaar voor degenen die onderdeel waren van dit mooie avontuur!
Ben ik zoekende?
Kortom, er gebeurt nogal veel. Dus… ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen?
Ja, ik ben zoekende. Maar niet zoals een verdwaalde persoon die met de ziel onder de arm zoekende is wat toch allemaal het nut is van dit vermoeiende leven.
Ja, ik hóu echt van al die veranderingen. Ik ben eerder zoekend als een kind dat op onderzoek uitgaat. In plaats van alles tot in de puntjes te plannen, laat ik ruimte open en ben ik bereid om vaststaande zaken rigoureus om te gooien. Als een ware taoïst geef ik me over aan de stroom van het leven. Hoe dat er ongeveer uitziet? Ik zal een beeld schetsen van de laatste paar weken van 2018, want in die tijd is er bijna evenveel gebeurd als in een jaar zou kunnen gebeuren. (Lieve oudste vriendin, lees je mee?)
Een tegenvaller opent deuren
Begin november zou ik meditatieles geven bij een yoga- en meditatieretraite in Friesland. Dat dit niet door ging, was de katalysator van een periode van Grote Ontwikkelingen. Een tegenvaller of vervelend nieuws heeft altijd een keerzijde. Als je daarvoor openstaat, zie je dat eigenlijk niets verkeerd of vervelend is. Zo ook in dit geval.
Ik zou een aantal dagen voor en na het retraiteweekend in Friesland verblijven, voordat ik in Amsterdam weer een oppas-adres had. Maar omdat de retraite niet door ging had ik een aantal dagen ‘vrij’. Geen onderdak, maar ook niet de verplichting om op een huis te passen.
Dus, wat zou ik eens doen met dit weekje dakloos zijn? Ik begon al te fantaseren… Ik kon een last-minute naar de zon boeken. Of een week bij mijn moeder of een vriendin logeren. Of lekker alleen een midweek in een vakantiehuisje in een Nederlands bos doorbrengen?
Verrassing: op naar Valencia!
Het werd niets van dit alles, want goede vriend en coach Raymond Zijderhand plaatste een bericht op Facebook:
Zondag vertrek ik met de auto vanuit Valencia naar Nederland. Ik ga onze vertrouwde Nissan in Nederland brengen en een camper ophalen. Dit maakt dus dat ik vanaf komende week 4 dagen on the road naar Nederland ben. Ik wil dit heel graag samen met iemand doen die 1 op 1 gecoached wil worden onderweg. Zo kan er iemand getransformeerd worden en ik tegelijkertijd mijn passie leven.
So, who is in for something like this? Doorbraken, transformatie, oefeningen, jezelf echt leren kennen, je passie ontdekken, mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen! Wie wil uitpluggen uit zijn of haar ‘normale’ leven en van Valencia tot Nederland met mij roadtrippen?
Je kunt je voorstellen dat ik direct een JA voelde! Ik belde Raymond om af te spreken, boekte mijn ticket en nog geen 48 uur later zat ik in het vliegtuig naar Spanje.
Reis naar mijn hart
Een hele zaterdag had ik de tijd om Valencia te bekijken en op zondagochtend vroeg stond Ray met de auto voor mijn hostel. De reis kon beginnen.
Raymond daagde me uit om mijn hart te openen en te luisteren naar wat het me allemaal vertelde. Dat was hard nodig, want mijn verstand was de laatste tijd teveel aan het woord geweest. De overtuiging ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ hield me tegen om te groeien. Ik paste me aan aan wat normaal gevonden wordt, aan wat mijn omgeving van mij kent.
Ik kon de overtuiging loslaten en hierdoor werd duidelijk dat verdergaan met Ruim Je Leven Op niet meer bij me paste. Drie jaar geleden startte ik als ondernemer en in deze tijd heb ik zelf een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Maar dit niet echt doorgevoerd in mijn bedrijf, waardoor de inhoud niet meer klopte met wat ik de wereld te brengen heb. Tja, zo logisch eigenlijk.
‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ – Johan Cruijff
Bedrijfsplannen omgooien… what’s next?
Toen ik eenmaal in mijn hart voelde dat het klopte om met Ruim Je Leven Op te stoppen, kon ik er niet meer onderuit. Ik ging geen online cursus over opruimen meer geven, geen blogs over minimalisme meer schrijven of dames met overvolle kasten naar een lichter leven coachen.
Maar ik had nog niets nieuws? Geen nieuw plan, geen nieuwe richting. Beetje dom om dan zomaar alles stop te zetten?
Ik voel een diep vertrouwen dat er wel iets nieuws zal komen. Het besluit om te stoppen was geen rationele beslissing, meer een weten. Dan kán ik er natuurlijk in mijn hoofd lang tegen blijven vechten, of zaken toch half blijven doen, maar uiteindelijk wint het hart toch. Ik heb geleerd daarop te vertrouwen en een moeilijke keuze is daardoor helemaal niet moeilijk meer. Dus hop, knop om en actie.
Tussendoor duikjes nemen in de frisse Franse zee om alle ballast van me af te laten spoelen
Ook in mijn relatie verandert er iets
Tijdens de coachingsoefeningen werd duidelijk waar ik afstand van moest nemen, om werkelijk mijn hart te volgen. Dus was het niet heel gek dat ik tijdens deze vier dagen ook helder inzicht kreeg in mijn relatie. Ik had al een tijdje dingen goed gepraat. Ik was om de goede vrede te bewaren akkoord gegaan met zaken waar ik diep van binnen niet akkoord mee wilde gaan. Oeps.
Geen wonder dat dingen niet lekker stroomden, dat bijvoorbeeld de yoga- en meditatieretraite in Friesland niet doorging. Geen wonder dat er in mijn relatie al een tijd veel minder verbinding te voelen was. Het was hoog tijd dat ik liet horen wat ík wilde en belangrijk vond.
Toen ik terug in Nederland was en dat daadwerkelijk begon te doen, niet alleen tegen mijn vriend maar tegen iedereen, merkte ik hoe hoog die nood eigenlijk was. Mezelf kleiner maken, daar was ik he-le-maal klaar mee. Ik wilde groots en meeslepend! Niet voor niets dit de theme-song van de roadtrip:
De roadtrip dwars door Spanje, Frankrijk en België, zorgde inderdaad voor een grote transformatie. En mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen? Check!
Ervaren op zielsniveau
Op hartsniveau had ik tijdens de roadtrip-coaching veel geleerd. Nu was het zaak om met dit gevoel in verbinding te blijven. Hoe kon dat beter dan een reis naar de ziel, om de geleerde lessen ook op zielsniveau te ervaren. Begin december, precies vier weken na de trip naar Valencia, zou ik deelnemen aan een Ayahuasca-ceremonie.
“Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind, zowel man als vrouw, de observer en de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.” Lees hier verder over mijn ervaring
Deze ceremonie gaf me de ervaring dat ik helemaal compleet ben – en dan bedoel ik niet het weten, maar het echt voelen. Ik ben een perfect wezen waar alle wijsheid en alle liefde al in zit. Dit was tijdens de ceremonie, maar de impact ging veel verder.
Einde van een cirkel
Ik kan nog geen woorden geven aan het waarom en hoe, maar de uitkomst was dat ik inzag en helder voelde dat mijn relatie ‘klaar’ was. Dat het samenzijn met die geweldig lieve man zijn doel gediend had. Ik had mijn lessen van hem geleerd en moest nu verder. Niet eerder heb ik meegemaakt dat een relatie zo liefdevol, vol begrip en openheid, eindigde.
Alles verloopt in cirkels, dezelfde golven komen telkens terug. Nu voelde ik heel duidelijk dat er een cirkel rond was gemaakt, dus ik nam rustig de tijd om alles te verwerken. In mijn oppashuizen in Den Haag en Wassenaar, in de laatste twee weken van het jaar, was het tijd voor ultieme zelfzorg. Voldoende lichaamsbeweging, duikjes in de zee, weinig schermtijd, gezonde voeding en inspirerend leesvoer: de rust was wedergekeerd.
En dat allemaal in acht weken tijd
Je ziet, in acht weken tijd kan er veel gebeuren. Zo’n grote verandering is niet voor iedereen wenselijk, daar ben ik me van bewust. Het is een ander verhaal als je het gevoel hebt vast te zitten in je huidige situatie. Als je al jaren in hetzelfde kringetje ronddraait en daar klaar mee bent. In dat geval kan het een opluchting zijn om te weten dat alles verandert. Maar… dan moet er wel ruimte voor zijn – voordat het je opgelegd wordt in de vorm van een crisis.
In hoeverre gun jij jezelf die ruimte? Zijn er genoeg lege dagen in je agenda, waarin je je kunt overgeven aan waar je behoefte aan hebt?
Dus. Ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen? Alles wat leeft, verandert. Ik dus ook and I love it.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.
Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.
Wat was de blokkade?
Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.
Mijn mening geven of me inhouden?
De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.
Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid
Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.
Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.
Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh
Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?
Jong geleerd, oud gedaan
Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.
Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.
Je snapt het probleem.
De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?
Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden
Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.
De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.
De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.
Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.
Mijn plek innemen en mijn stem laten horen
Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.
Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.
De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.
You are your father’s daughter Stubbornness and pride Mind what he says but remember You may hear a voice inside And if the voice starts to whisper To follow the farthest star Moana, that voice inside is Who you are Fragment uit Where you are – Moana
In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?
Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding
Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.
In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.
Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!
Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca
Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.
Wat is jouw missie?
Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.
Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.
Ik moet mijn stem laten horen. Punt.
Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.
Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Eind mei maakte ik mijn eerste reis met moeder Ayahuasca en… she blew my mind. Wie ben ik? Een vraag die mij en vele anderen bezighoudt, bewust of onbewust. Het innerlijke reizen bracht me lichtjaren verder richting het antwoord.
Begin 2018 onderzocht ik in Thuis zonder huis wat er van mij overblijft zonder huis, spullen, geld, gezondheid, status en relatie. Kortom, zonder uiterlijkheden die invloed hebben op wie ik ben. In het boek kom ik tot de conclusie dat hetgene dat overblijft ‘thuis’ is. Ik nodig de lezer uit voor zichzelf te bepalen wat ‘thuis’ precies is. Ik had niet vermoed dat mij op korte termijn een enorme verdieping te wachten stond over wat ‘thuis’ voor mij is – grappig genoeg toen de definitieve versie van het boek al bij de drukker lag.
Mijn zoektocht gaat verder, veel verder
Mijn existentiële zoektocht ging in sneltreinvaart door. Een Ayahuasca ceremonie in mei en één in december brachten me weer verder. In dit blog schrijf ik over deze levensveranderende ervaring, met in mijn achterhoofd dat dat eigenlijk een onmogelijke opgave is. Hoe kan ik ooit met woorden beschrijven wat ik voelde, hoorde en meemaakte in een staat van bewustzijn die ons verstand ver te boven gaat?
Waarom schrijf ik dan toch over moeder Ayahuasca?
In deze blog zal ik niet grondig uitleggen wat Ayahuasca is en ik zal geen wetenschappelijk onderbouwd betoog geven waarom het wel of niet aan te raden is. Het wordt ook geen verhaal “hoe je eindelijk gelukkig wordt“ of “10 tips voor een geslaagde Ayahuasca reis”. Wat dan wel? Ik schrijf dit stuk puur als inspiratiebron voor degenen die ook dit spirituele pad (willen) lopen. En voor mezelf, want ik hou ervan om door te schrijven mijn hoofd te ordenen.
Wat is Ayahuasca?
Desondanks ontkom ik niet aan een korte inleiding. Ayahuasca is een geestverruimende drank die om medicinale, spirituele en culturele redenen door de inheemse bevolking in het Amazonegebied gedronken wordt. Dit schrijft wikipedia over Ayahuasca en hier vind je alles over de veiligheid en eventuele risico’s.
Ik zie meteen oude wijze sjamanen voor me, die onder begeleiding van hun drum magische liederen zingen in de jungle. Dat zij de geestverruimende drank nemen om wijsheid te verkrijgen die hun volk ten goede komt, is logisch. Maar…
…waarom drinken mensen buiten het Amazonegebied Ayahuasca?
‘Een Ayahuasca ceremonie is een krachtige manier om lichaam en geest te reinigen van onzuiverheden. De oneindige intelligentie van moeder Ayahuasca brengt levenslessen en geeft antwoorden op vragen waar je mee zit, maar zal ook dingen aan de oppervlakte brengen waar je je wellicht helemaal niet bewust van bent. Dit kunnen trauma’s uit je jeugd zijn en onverwerkte emoties. Het is altijd persoonlijk en komt naar het bewuste om het los te kunnen laten.’ zoals Ayahuasca Amsterdam uitlegt.
Voor wie is het geschikt?
Op hun website is ook te lezen: ‘Een Ayahuasca ceremonie is geschikt voor iedereen die bereid is om in een warme, vertrouwde omgeving oog in oog te komen staan met wat hem/haar in de weg staat om gelukkig, gezond en vrij te zijn en de balans terug te vinden in het leven. Onze ceremonies zijn passend voor hen die meer verbreding en verdieping willen in hun leven.’
Gelukkig, gezond en vrij zijn
Dit verklaart waarom sommige Westerlingen zich aangetrokken voelen tot het plantmedicijn uit Zuid-Amerika. ‘Gelukkig, gezond en vrij’ zijn niet veel mensen die ik ken. En hoe gelukkig, gezond en vrij ik ook leef als moderne nomade, ook ik heb mijn beperkende patronen en behoefte aan verdieping.
De ceremonie begint. We zitten in een cirkel en mediteren terwijl Mo ons begeleidt en de mooiste klankschaalgeluiden laat horen. Eerst de Mao-remmer achterover slaan, liggend even in laten werken en daarna de DMT drinken. Gatver-gatver. Meteen trek ik me terug. Ik ga liggen, trek m’n dekentje over me heen. Eindelijk. Kom maar, ik ben er klaar voor. Binnen tien minuten voel ik mijn lijf reageren met onbewuste trekkingen in mijn been. Mijn middenrif schokt af en toe, alsof ik me overgeef aan opwinding. De muziek klinkt intenser, komt dichterbij en omvat me. Ik herken het gevoel en vind het fijn. Het is begonnen.
Ayahuasca is een medicijn
Nooit eerder heb ik hallucinerende middelen gebruikt. Ik drink al jaren geen alcohol meer en het enige oppeppende middel dat ik gebruik is… koffie. Waarom ik me aangetrokken voel tot dit plantmedicijn, is omdat ik graag mijn processen aan ga, de enige weg naar werkelijke vrijheid. Ik heb genoeg ervaring met therapieën, coaching, energiewerk en stilte, maar niets laat zo helder de diepste krochten van mijn innerlijk zien als moeder Ayahuasca. Ze is een katalysator en onthult liefdevol mijn blinde vlekken.
Een groepje zielen wachtte me op, mijn vader, mijn oma, voorouders. Jaaaa, juichten ze, daar ben je weer, fijn! Kom hier! Zo warm, zo welkom. Door alles en iedereen voel ik me zo welkom. Ik ben weer thuis. Deze mensen kennen me, bij hen kan ik Zijn. Dit had ik zo gemist. Euforie, dankbaarheid, liefde. De muziek voel ik, hoor ik, ben ik. Muzieknoten worden dekens op het moment dat ik denk: ik voel een beetje kou in mijn nek. De dekens omvatten me en ik ben zo dankbaar. Ik kan alles maken door het maar te denken. Het is dus waar, alles is er. Dit wil ik niet meer vergeten. Dit ben ik.
Wat gebeurt er nadat je de drank hebt gedronken?
Sommige mensen zien kleuren, fractals en beelden. Soms gebeurt er niets, dan is er waarschijnlijk nog te veel weerstand en is het uitblijven van een reactie op zichzelf al een les. Anderen maken contact met de zielenwereld en krijgen boodschappen door. Diepe angst, terechtkomen in het grote niets, confrontaties met je ergste nachtmerries, heftige pijn… het zijn maar enkele voorbeelden van wat een deelnemer kan ervaren. De ervaring is voor iedereen anders. Je krijgt te zien wat gezien moet worden om te helen en je krijgt nooit méér dan je aankunt.
Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee. Soms dichtbij, soms ver weg. Nooit storend. Ik ben en mag er zijn. Veilig. Ik mag me laten gaan en dat doe ik ook. Ik zweef en zwem en ben onder water. Ik haal adem. Oja, zo voelde dat dus om onder water te ademen. Ik weet dat dat kan, ik was het alleen vergeten. Ik ben als een reusachtige schildpad, dan weer een klein lichtje dat dwaalt.
artist: Callie Fink
De ervaring van eenheid heelt je
One Spirit Medicine […] is a health-care system that identifies only one ailment and one cure. The ailment is alienation from our feelings, from our bodies, from the earth, and from Spirit. The cure is the experience of primeval Oneness with all, which restores inner harmony and facilitates recovery from all maladies, regardless of origin.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness
Er zijn ook duistere geluiden. Ik open me ernaar toe en ben nieuwsgierig. Het vervormt en klinkt raar, harder en harder en harder als pauken die naast mijn oren slaan. Ik blijf erbij en luister goed. Ik geniet van het donkere gevoel. In deze momenten word ik licht bewust van mijn lijf. Een golf van misselijkheid, begeleid door de muziek. Ik blijf erbij, de muziek wordt lichter en het gevoel zakt weer, ik reis verder. Wanneer het moet gooi ik het eruit, ik geef me eraan over. Ik ga mee in deze reis, dans weer verder. Soms tranen over mijn gezicht, hoewel ik niet besef dat ik huil of waarom. Het gebeurt gewoon en het voelt vrij.
Totale overgave
Ik weet van anderen dat ze op een gegeven moment klaar zijn met de gevoelens en hallucinaties. Dat ze niet meer willen. Maar dat ‘willen’ is door het ego ingegeven, en dat heeft bijzonder weinig te zeggen tijdens de reis. Je zal je dus weer moeten overgeven. Geef je over aan wat komt en verwelkom ook de moeilijke, angstaanjagende en vreselijke beelden.
We have been to the moon, we have charted the depths of the ocean and the heart of the atom, but we have a fear of looking inward to ourselves because we sense that is where all the contradictions flow together.
– Terence McKenna
Moeder Ayahuasca laat de realiteit zien
Moeder Ayahuasca laat zien wat al in me zit. Het is niets om bang voor te zijn. Ik kan het maar beter onderzoeken in plaats van de hele dag energie te verbruiken om het gevoel te onderdrukken. Ik heb nog maar twee reizen gemaakt en ik weet dat nog vele zullen volgen. Voor nu wil ik een paar inzichten beschrijven, in latere blogs zal ik meer delen over innerlijke processen die ik heb kunnen helen.
Elke cel in mijn lijf wordt geheeld door liefde
Alles in mij opent zich. Energie raast vanuit de kosmos door mijn chakra’s naar beneden door de aarde en weer terug. Openende bloemenkelken, beginnend leven, ontspruitende kiemen. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik voel het in mijn botten en alle onderdelen van mij krijgen die aandacht. Die trilling, helende liefde. Ik weet dat het lijf opgeschoond wordt. Dat alles zich voedt aan deze levenskracht. Alle kleine spiertjes en vormen in mijn lijf werken mee. Kan ik apart van elkaar aansturen, ze zijn er voor mij. Het voelt als een rijk palet mogelijkheden dat ik tot mijn beschikking heb.
Ik kan alles creëren wat ik maar wil
Ik maak bewegingen met mijn handen bij mijn buik. Mijn handen krommen en spannen zich tot eeuwenoude mudra’s. Ik speel met energie. Maak bouwwerken met geometrische vormen, niet alleen 3D maar elk dimensie creëert mee: mijn gedachten, de muziek, mijn bewegingen. De vormen morphen van groot naar klein. Ik speel ermee.
We come to realize that the universe mirrors back to us perfectly our beliefs, our intentions, our sincerity. What is is the product of the map of reality you carry inside you. If you want to change your experience, you need to change the map.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness
Ik ben compleet en perfect
Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Boven een eagle, boven de bergen en oerwouden, watervallen, groen. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Van klein meisje naar wulpse vrouw. Mijn heupen bewegen op de muziek. Man en vrouw, penis en baarmoeder, gevend en ontvangend. Tegelijk ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.
Humankind has not woven the web of life. We are but one thread within it. Whatever we do to the web, we do to ourselves. All things are bound together. All things connect.
– Chief Seattle, Duwamish (1780-1866)
Voel jij diep van binnen de roep van moeder Ayahuasca?
Als je zelf ook een reis wilt maken kan ik je aanraden om je intentie helder te krijgen. Wat wil je helen, in welk stuk wil je inzicht? Door je hier bewust van te zijn zul je niet per se je reis sturen, je doet het vooral om je mind in de juiste modus te krijgen. Wat daar ook voor helpt is om twee weken van tevoren het bijpassende dieet te volgen. Dit is om je fysiek en mentaal voor te bereiden.
Er zijn verschillende aanbieders. Wat voor mij passend voelt, kan voor jou anders zijn dus kies de plek, groepsgrootte en sfeer die bij jou past. Ik ben heel benieuwd wat het jou gaat brengen en wens je veel wijsheid en heldere keuzes.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
