aanwezig

blog Iris Schlagwein

Waarom ik mezelf wel coach noem, maar niet coach

[ NOTITIE ] Je schakelt de hulp van een coach in wanneer je niet tevreden bent met hoe je dagelijks leven er in de praktijk uitziet.

Met je vraag of probleem ga je naar een coach toe. Je zoekt bijvoorbeeld iemand die je helpt om je werkskills of relatie te verbeteren. Of die je helpt met ontdekken wat jouw talenten zijn en je aanmoedigt je daarin te ontwikkelen. Iemand die je helpt opstarten nadat je in een burn-out bent geraakt. Of misschien wil je je zelfvertrouwen vergroten, bepaald gedrag veranderen of iets nieuws leren. 

Maar uiteindelijk doe je dat met één reden: je wil je gewoon goed voelen. 

Je denkt dat dat gebeurt als al je problemen opgelost zijn, dus ga je je problemen te lijf. Daarvoor heb je tools nodig. 

Dus heb je iemand nodig die je tools leert om je problemen aan te pakken. 

Die coach dus, ideaal. Kom maar op. Diegene lijkt een goed leven te leiden en kan je precies vertellen wat de stappen waren om daar te komen. 

Maar… als je eerlijk bent ken je de tools al, blijkt na een tijdje. Die staan ook in de zelfhulpboeken die je eerder las, maar het lukt je gewoon niet ze in de praktijk te brengen. 

Dus heb je iemand nodig die je een schop onder de kont geeft. 

Fijn, elke paar weken je coach zien. Als de afspraak eraan komt, kom je in actie en doe je je best om met goede resultaten te komen. Je wil je hem of haar niet teleurstellen!

Maar… eigenlijk helpt die schop niet echt. Want als je die krijgt, stel je vervelende dingen nog steeds uit of doe je ze met tegenzin. Doordat je gedachten je vertellen dat je het niet kan. Dat je niet goed genoeg bent. Dat het nooit zal lukken. 

Dus heb je iemand nodig die je met je gedachten helpt.

Dan kom je uit bij iets als cognitieve therapie. Je leert je van je gedachten bewust te zijn. En als er een nare, zelfondermijnende gedachte opkomt, leer je die te vervangen met eentje die je een prettiger gevoel geeft.

Maar… bewust zijn van je gedachten is best moeilijk. En die ‘betere’ gedachte helpt je eigenlijk nog steeds niet zoveel. Want ja, diep van binnen voel je je alsof je jezelf voor de gek houdt. Daar zit nog steeds een naar gevoel.

Dus heb je iemand nodig die helpt met voelen.

Niet praten, uitleggen of leren. Voelen.
Voelen onder oordeel, alleen maar aanwezig zijn bij wat er is. Zonder verhaal over goed of slecht. Geen verleden, geen toekomst. 

En laat dat nou zijn wat ik heel goed kan. Aanwezig zijn, de ruimte bieden voor alles wat er in jou opkomt. Ik ben thuis bij mezelf en daarmee geef ik jou gelegenheid dat ook te zijn.

Zodat je zelf ontdekt hoe je goed kunt voelen. Dan komt je goed voelen vanzelf. 

Oftewel… Je schakelt de hulp van een coach in wanneer je niet tevreden bent met hoe je dagelijks leven er in de praktijk uitziet.
Daar kan ik je goed bij helpen.

Daarom noem ik mezelf coach, terwijl ik niet coach 

 

spits

Avonturen in de spits

Station Den Haag Laan van NOI, 07.53 uur.
Het lijkt wel koningsdag, zo druk.
Met enig verschil dat de meeste mensen vandaag hun kantoor-verkleedoutfit aan hebben.
Geen oranje en rood-wit-blauw,
maar alle schakeringen rond zwart, mauve, beige en grijs.

‘Sorry, u zit in de stiltecoupé’ – een feit, geen verzoek.
Giechelend houden de dames op met praten
Om na een minuut toch nog even te antwoorden:
‘Nou, dan moet die jongen ook zijn muziek zachter zetten’

spits

Een meisje epileert haar wenkbrauwen in de trein.
Tja, als je weinig tijd hebt is dat waarschijnlijk heel efficiënt.

Overstappen.

Conducteur: ‘Geef de uitstappers wat ruimte!’
‘Dat doen we toch al’ zegt een kale man in pak.
Dat klopt, tot op de centimeter nauwkeurig.

Ik ervaar het grijze beton als indringer in de natuur.
Een fazant, reigers, meeuwen en eenden in de weilanden.
Zij hoeven niks, willen niks.
Blijven stoïcijns hun instinct volgen.

‘Dames en heren, ik zal even uitleggen waarom het drukker is dan normaal. Vanochtend bleek één treinstel defect te zijn. Dus was de keuze of met een kleiner treintje rijden of niet rijden. We kozen voor het eerste, maar dat is nu dus wel een voller treintje. Ik wens u nog een prettige reis’
Achter me: ‘Oooh. Nu snap ik het’

Laat vandaag iedereen zijn innerlijke puber vrij?

Een schoonmaker op station Woerden zingt zonder zich in te houden en vooral voor zichzelf
terwijl hij rustig de vloer veegt in de zon.
Ik versta alleen bicyclette.
Volgens mij heeft hij het goed voor elkaar.

Meer van dit? Lees Observeren en ontmoeten in de spits

 

 

Dankjewel Myrtle Vreedenburgh, voor het doorsturen van deze passende muziek

Iris Schlagwein draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders