[ BLOG ] De afgelopen vier jaar woonde ik in de winter als kattenoppas in de huizen van andere mensen, wanneer zij op vakantie waren. Nu zijn er grote (uiterlijke) veranderingen in mijn leven.
Ik ben deze zomer afgestudeerd als geestelijk verzorger
en momenteel op zoek naar een baan [update: ik ben aangenomen].
Ik heb vorige maand mijn stacaravan verkocht
en momenteel op zoek naar een appartement.
Ik woon in een oppashuis
en ben niet meer op zoek naar mezelf π
Acht jaar zonder huis
De afgelopen acht jaar heb ik veel moois meegemaakt door het geen eigen huis hebben en als kattenoppas in andermans huis wonen:
- het plezier van bezit delen
- waardevolle ontmoetingen met vreemden
- iets voor een ander kunnen betekenen
- bevestigd zien dat de meeste mensen deugen
- diep vertrouwen cultiveren
- de gezelligheid van voor een dier zorgen
- tijd, rust en ruimte voor heling en persoonlijke groei
- avonturen op de meest uiteenlopende locaties
- rondkomen met weinig
- ervaren dat er altijd een plek voor mij is
Allemaal ervaringen die ik niet had willen missen, en nu… hangt er verandering in de lucht.
Kattenoppas verlangt… een eigen plek
Het is me duidelijker dan ooit wat mijn wensen, verlangens, kwaliteiten, valkuilen zijn.
ββWat mijn ruimte vergroot en verkleint, wat mijn grenzen zijn.
Wat ik te brengen heb in de wereld, wat ik kan ontvangen.
Niet voor niets heb ik mijn afstudeerscriptie geschreven over persoonlijke ruimte.
Een academische kers op de taart, plus een nieuwe invalshoek voor verder (kunstzinnig? filosofisch? schrijvend?) onderzoek.
De stevigheid die ik in mij voel, vraagt om een eigen plek. Een plek van waaruit ik mijn rollen kan vervullen en die mij gelegenheid geeft om meer te geven dan ik nu doe.
Woningnood
Locatie?
Het mooie stadje Zaltbommel, waar ik vlakbij mijn partner en zijn kinderen wil wonen.
Echter – zoals algemeen bekend is – er heerst een enorm woningtekort. Ironisch, toch? De moderne nomade wil settelen, maar er is geen plek!
Wordt vervolgd…
