[ BLOG ] Rillend sta ik voor het aanrecht. Ik moet bijna naar mijn afspraak. Ziek, misselijk. Ik wil niet overgeven. Ik wil me niet overgeven. Diep van binnen weet ik: zo kan ik absoluut niet gaan.
Ik heb het lang weten uit te stellen, maar vorige week werd ik dan toch echt geveld door de beruchte buikgriep die al maanden heerst in Nederland. Niet alleen de buikpijn gaf me een rotgevoel, misschien nog wel meer het ‘uit de running zijn’.
Ziek zijn komt nooit goed uit
Of misschien komt het juist op het perfecte moment, als je jezelf helemaal kapot gewerkt hebt. Een excuus om te stoppen. Ik voelde me al niet topfit, maar ik móest gewoon nog éven doorgaan. Wanneer je in loondienst bent, is het waarschijnlijk makkelijker te bepalen wanneer het juiste moment is om je ziek te melden. Donderdag en vrijdag ziek, weekend er achteraan en daarna gaat het vast wel beter. Wanneer is het juiste moment voor een ‘eigen baas’? Wanneer zeg ik ‘nu ben ik ziek – ik doe even niets meer’.
Het juiste moment kwam vanzelf, zoals alles vaak ineens duidelijk wordt.
Trillend sta ik thee te zetten. Pfoe, even zitten. Voor me uit starend bedenk ik dat ik iets moet eten, maar ik heb absoluut geen trek in ontbijt. Ik, geen trek? Dan moet het goed mis zijn. En inderdaad, toen ik ‘s middags meer tijd in het kleinste kamertje had doorgebracht dan daarbuiten, heb ik mij officieel ziek verklaard – aan mezelf.
De to-do list bestaat uit één taak: boodschappen doen.
Zieke ZZP’er?
Ik ben ZZP’er. Met de nadruk op Zelfstandige. Ik ben zelfstandig. Geen hulp nodig. Zwetend in de vrieskou (en te eigenwijs om te checken of ik koorts heb, want dan is het ‘echt’) loop ik naar de supermarkt. Een boodschappenlijstje mee, omdat ik me nergens op kan concentreren, laat staan dat ik vijf boodschappen kan onthouden.
Natuurlijk heb ik van tevoren braaf gegoogeld: wat te eten bij buikgriep? Waar ik normaal gesproken een gezond eetpatroon heb met veel vezels, verse groenten en fruit, wordt voor nu vooral gekookte groenten en zo min mogelijk vezels aangeraden, want: belastend voor je darmen. Dus witbrood, appelmoes en bouillon staan op het menu.
In de supermarkt staar ik een beetje wazig naar de schappen. Iedereen heeft haast. Een vrouw manoeuvreert zich geïrriteerd om me heen om haar yoghurt uit de koeling te pakken. Sorry. Ja, sorry. Thuis zie ik dat ik anderhalf uur ben weggeweest. Huh? Ik heb het overleefd, eerst maar even een middagdutje.
Ik kan het heus alleen
De volgende dag heb ik mijn zus aan de lijn: “Kun je anders mama niet vragen om wat boodschappen voor je te doen?”. Dat klinkt me als muziek in de oren, niet naar buiten hoeven vandaag. Wat een briljant plan! Ik bedank haar, dit was gewoon nooit bij me opgekomen. Ze lacht me uit – ik heb blijkbaar nog een hoop te leren. Thanks sis.
Hulp vragen is duidelijk niet één van mijn sterkste punten. Ik ben al gauw bang dat ik iemand tot last ben, of dat diegene mij een aansteller vindt. Gek eigenlijk, want voor een grieperige vriendin zou ik zelf meteen in de zorg-stand springen. Thee zetten, fruit schillen, juist fijn om iets voor een ander te doen. Andersom voelt het voor mij ongemakkelijk om dat van iemand te vragen. Ik wacht liever stilletjes tot het overgaat. Ik heb ook geen zin om mijn rotgevoel te benoemen. Niet iedereen ervaart dat zo, en stiekem ben ik best jaloers.
Ziek? Zet het op social media!
Het komt vast omdat ik er nu op let, maar op Facebook zie ik veel zielige emoticons en foto’s van thermometers, zakdoeken en hoestsiroop voorbijkomen. Ik betrap mezelf erop dat ik denk: ‘pff aanstellers, ze zijn niet écht ziek, anders heb je daar helemaal geen energie voor’. Het is pure jaloezie dat zij zich wel uiten, zelf scroll ik tenslotte ook door mijn tijdlijn. Van alle kanten beterschapswensen, hartjes en meelevende vrienden. Helaas, als ik te lang naar mijn telefoon kijk, begin ik al te loensen van vermoeidheid.
Slapen & hangen
Het gerucht verspreidt zich snel binnen de familie. Ja, Iris ziek, dat hoor je niet vaak. Dus ook mijn 90-jarige opa belt bezorgd op: “Ik zag je al op de bank zitten als een zielig vogeltje, dus wil ik je even opvrolijken. Vermaak je je wel een beetje?”. Grappend zeg ik “vraag me niet hoe, maar ik kom de dag wel door”. “Ja, dat heb ik nou ook altijd…”, zegt opa. Oeps. Zal ik hem een abonnement op Netflix geven?
Bedankt voor deze adempauze
Nu ik weer aan de beterende hand ben, ben ik toch blij dat ik (gedwongen) pas op de plaats heb gemaakt. Door even compleet uitgeschakeld te zijn, kun je niet anders dan op jezelf focussen en voelen waar je het meeste behoefte aan hebt, zonder deadlines en zelfopgelegde regelmaat. Het is maar goed dat het zo heftig was, anders ga ik dóór. Iris the Unstoppable, eigenlijk niet iets om trots op te zijn.
Vrienden zijn ondertussen een fruitmand komen brengen en ik neem nog een verse kurkuma-gemberthee. Ik wacht hoopvol op het moment dat ik kan zeggen: ik ben weer he-le-maal beter! En met nieuwe energie mijn werk weer oppak.
Kun jij ook niet toegeven dat je ziek bent?
Het doet even (extra) pijn maar je moet er doorheen. Dwing jezelf om tenminste drie mensen een bericht te sturen met de magische woorden “ik ben ziek”, je doet jezelf er een groot plezier mee! Overdrijf het desnoods. Lach er maar om, met veel huilende emoticons. Vraag om filmtips in de groepsapp of vraag iemand die in de buurt woont om boodschappen voor je te doen.
Hoe ga jij ermee om als je ziek bent?
Verwen je jezelf extra en hoe dan?
In Vlieg vrij wijd ik een heel hoofdstuk aan ziek zijn in India, waar ik de meeste ellendige buikgriep ever had.
Dit blog verscheen eerder op het blogplatform Urban Chicks.
