[ NOTITIE ] Hoe voelt het als niemand je aankijkt? Als je helemaal geen oogcontact krijgt?
Eerder schreef ik over De ogen zijn de ramen van de ziel. In India heb ik weer een hele nieuwe ervaring met (aan)kijken en contact maken.
Oogcontact in de grote stad
In de eerste week in Bangalore (met zo’n twaalf miljoen inwoners) ervaarde ik hoe naar het voelt om op straat niet aangekeken te worden. Om volledig genegeerd te worden, eigenlijk. Zelfs bij binnenkomst in een winkel of hotel heb ik het gevoel dat ik actief iemand aan moet spreken om contact te leggen.
Zou het een vorm van respect zijn in een overbevolkt land, om iedereen in zijn eigen bubbel te laten en vooral niet lastig te vallen met een blik? Zijn twee wandelende Westerlingen zo’n raar fenomeen dat men niet weet hoe ons te bejegenen? Ligt het aan het feit dat we een van de weinige vrouwen zijn, op plekken waar zo’n 90% van de mensen op straat man is? Ik ben er nog niet achter.
Ik snap ook wel dat ik niet elke man met een overdreven glimlach moet begroeten, aangezien dat verkeerd kan worden opgevat en de kans bestaat dat ik niet meer van ‘m af kom, of erger. Maar af en toe een blik of knikje van herkenning wanneer je elkaar passeert, ongeacht geslacht, kan ik toch wel erg waarderen.
Waarom is dat?
Ik heb blijkbaar behoefte aan contact, aan ‘gezien’ worden. Misschien is het een eerste levensbehoefte om te weten dat je bestaat door gehoord en gezien te worden door een ander levend wezen.
Als ik het gevoel overdrijf is het alsof ik ga twijfelen aan mijn eigen bestaan.
Besta ik wel?
Hallo, ziet iemand mij?
Blijkbaar ontleen ik bestaansrecht aan het feit of een ander mij erkent.
Niet ‘Ik denk dus ik ben’ (- René Descartes) maar ‘Ik word gezien dus ik besta’?
Huh, zwaaien ze naar mij?
Het andere uiterste beleef ik ook. Nu we enkele dagen in Fort Kochi doorbrengen, een eiland bij de stad Kochi, is het contact met de Indiërs compleet anders.
Een vrouw die vanuit een restaurant breed lachend naar me zwaait, alsof ze een oude bekende ziet. Groepjes tienermeisjes die ons stiekem bekijken en verlegen glimlachen wanneer ik dat zie. Groepjes tienerjongens die ons begluren en betrapt wegkijken wanneer ik oogcontact maak. Een streetfoodverkoper die naar Denise roept: “Ma’am, I love you!”
Nou nou, blijkbaar is een Indiase romance hier zó geregeld.
We staan stil op straat in een riksja, een oudere man ziet ons en lacht naar ons. Dan loopt hij weg, praat druk met een jongere man, neemt hem aan zijn arm mee om hem ons te laten zien. Ze giechelen: “Hi girls, how are you? Where are you from?”
De meeste mensen die we spreken willen weten waar we vandaan komen en wat voor beroep we hebben. Een gezin eet naast ons, maakt stiekem selfies met ons duidelijk op de achtergrond. Na een tijdje vraagt het hoofd van het gezin of we met hem, zijn vrouw en zoon op de foto willen?
Hier zou ik bijna sterallures krijgen, zoveel mensen behandelen ons als beroemdheden. Ik zou er bijna van gaan denken dat ik erg bijzonder ben.
Steun je favoriete schrijver
Ben je geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je inzicht gegeven of geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je iets terug willen doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
- Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, ik vind het fijn te weten dat je meeleest en -leeft.
- Deel mijn website of een van mijn blogs via jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
- Doneer een financiële bijdrage via Support een schrijver.
- Nodig me uit om een (huiskamer-) lezing te geven op je evenement.
