Het fascineert Iris hoe de stervende innerlijk en uiterlijk steeds meer naar binnen keert, hoe daarmee de anatomie van een gezicht verandert, en hoe het onderscheid tussen een vrouwen- of mannengelaat steeds kleiner wordt. 

In de dagen en uren voordat de laatste adem wordt uitgeblazen, ziet zij de essentie van ons zijn door de fysieke verschijning van het gezicht heen breken. Niets is wat het lijkt: een overstijgende levenskracht toont zich als rauwe lijfelijkheid. Het diep verborgene komt in alle hevigheid tevoorschijn. De worsteling tussen controle en overgave verraadt een bijna erotische drang naar eenheid.

Het tonen van de schoonheid van sterven heeft voor Iris uiteindelijk een persoonlijke drijfveer: het is een poging om haar herinnering aan een plots verlies een plek te geven.

Een deel van dit werk zal tijdens de Atelierroute Den Bosch 2025 voor het eerst te zien zijn.

Reageren? Mail naar iris.schlagwein@live.nl