[ NOTITIE ] In elk moment schuilt een onverwachte wending van ieders verhaal. Dat kan ongewenst zijn maar vaak ook erg gewenst.
Elk moment heeft draagt een oneindig aantal mogelijkheden in zich, die ik nog niet kan overzien. Dat gegeven kan beangstigend werken (want wat voor pijnlijks staat je te wachten…), of juist bekrachtigend (er staat je nog van alles te wachten!).
Mogelijke mogelijkheden
Deze prachtige tekst, geschreven door Mary Standing Otter, herinnert mij eraan dat wat nu nog onzichtbaar is, wel al tot de mogelijkheden behoort… Dat geeft hoop, vertrouwen en inspiratie!
“Right now there are Tibetan Buddhist monks in a temple in the Himalayas endlessly reciting mantras for the cessation of your suffering and for the flourishing of your happiness.
Someone you haven’t met yet is already dreaming of adoring you.
Someone is writing a book that you will read in the next two years that will change how you look at life.
Nuns in the Alps are in endless vigil, praying for the Holy Spirit to alight the hearts of all of God’s children.
A farmer is looking at his organic crops and whispering, “nourish them.”
Someone wants to kiss you, to hold you, to make tea for you.
Someone is willing to lend you money, wants to know what your favorite food is, and treat you to a movie.
Someone in your orbit has something immensely valuable to give you — for free.
Something is being invented this year that will change how your generation lives, communicates, heals and passes on.
The next great song is being rehearsed.
Thousands of people are in yoga classes right now intentionally sending light out from their heart chakras and wrapping it around the earth.
Millions of children are assuming that everything is amazing and will always be that way.
Someone is in profound pain, and a few months from now, they’ll be thriving like never before. From where they are, they just can’t see it .
Someone who is craving to be partnered, to be acknowledged, to arrive, will get precisely what they want — and even more. And because that gift will be so fantastical in it’s reach and sweetness, it will quite magically alter their memory of angsty longing and render it all “So worth the wait.”
Someone has recently cracked open their joyous, genuine nature because they did the hard work of hauling years of oppression off of their psyche — this luminous juju is floating in the ether, and is accessible to you.
Someone just this second wished for world peace, in earnest.
Some civil servant is making sure that you get your mail, and your garbage is picked up, that the trains are running on time, and that you are generally safe.
Someone is dedicating their days to protecting your civil liberties and clean drinking water.
Someone is regaining their sanity.
Someone is coming back from the dead.
Someone is genuinely forgiving the seemingly unforgivable.
Someone is curing the incurable.
‘Mary is a visionary, a writer and an accomplished ceremonial alchemist. She is gifted in her ability to create a clean and judgment free space or sanctuary for healing and transformation and lives a life of spiritual awareness and healing. A healed healer, she thrives on passing on what she knows to those who are open, ready and willing to learn’.
[ BLOG ] Eind november zag ik de veelgeprezen voorstelling ‘Ayahuasca’, van danscollectief ISH en Amenti MoveMeant. De voorstelling heeft me diep geraakt en bracht me terug naar mijn eigen ervaringen met Madre Ayahuasca.
Ayahuasca is een voorstelling die experimentele hiphop en mentale zelfreflectie op een innovatieve manier verbindt. Een dans waarin de maker Gil Gomes Leal beelden geeft aan zijn ervaring van een 10-daagse dieta in de jungle van Peru, in november 2018.
Een Ayahuasca ceremonie in beweging
Alle zintuigen werden op scherp gezet tijdens de voorstelling. Zes dansers en een Ayahuasquero verbeeldden het verloop van een ceremonie, van heilige ruimte betreden tot demonische bewegingen tot liefdevolle verbinding onderling.
Ik genoot van de rituele zang van de Ayahuasquero en kon amper stilzitten bij de heftige hiphopbeats. Daarin herkende ik mijn reactie op het plantmedicijn. Amper een halfuur na het drinken van de bruine drank lag ik al te kronkelen op mijn matras. In sommige stadia maakte ik ingewikkelde handgebaren, alsof ik in een zeer oude taal in de lucht schreef. Dat ervaarde ik als ondersteunend in het creëren van mijn werkelijkheid; mijn handen als verlengde van mijn mentale creatiekracht. Zoals Mickey Mouse in Fantasia de betoverde bezemstelen met handgebaren aan het werk zet.
In de voorstelling waren vooral bewegingen van vechten, vluchten en bevriezen te zien. Tijdens mijn eigen reizen heb ik ook zeker duisternis, vervormde donkere klanken en overgeven beleefd, maar dat voelde niet beangstigend. Ik zag bijvoorbeeld een klein mannetje, lijkend op een tekenfilmfiguur, in een immens donker en kaal landschap.
Wanneer ik mijn aandacht op hem vestigde, verschrompelde zijn kleren en zijn vel strak om hem heen tot er niets anders dan een skelet over was en de lege holtes van zijn oogkassen me aankeken. Hetzelfde moment dat ik dat ik me opnam, veranderde het beeld alweer naar engelachtige twinkelende geluiden (ja, ik zag geluiden), multi dimensionale geometrische schitteringen en meerstemmige koren van geluk.
Reizen begeleiden is goud waard
Hoewel ik tijdens mijn twee reizen geen diepe angsten heb beleefd, herkende ik de angstschreeuwen en het wilde om zich heen slaan in de voorstelling, van reizen van anderen. Ik heb het geluk gehad om drie keer als begeleider bij een ceremonie aanwezig te zijn. Letterlijk, aanwezig te zijn.
Ik vond het heel bijzonder om een open ruimte te zijn, vol liefde en aanwezige aandacht, zodat de deelnemers energetisch weten dat ze veilig zijn. Dat ze zich kunnen overgeven aan hun reis, wanneer ze merken dat er goed voor ze gezorgd wordt. Als begeleider hoort het verschonen van teiltjes braaksel er ook bij, en daar voelde ik geen enkel spoortje viezigheid bij. Pure compassie voor degene die zich letterlijk en figuurlijk over-geeft.
Om na de ceremonie de soms nog ongelovige, maar meestal hele open, liefdevolle ogen te zien, is goud waard. Zowel de deelnemer als ik, is weer dichter bij zichzelf gekomen.
Ayahuasca in Nederland
Helaas is het geven van Ayahuasca-ceremonies ondertussen officieel verboden in Nederland. De afgelopen jaren werd het nog enigszins gedoogd, tot er door de Hoge Raad werd beoordeeld dat het bezit, vervoer en gebruik van Ayahuasca strafbaar is, ook voor aanhangers van de Santo Daime kerk, lees hier meer. Voor een legale ceremonie zul je nu naar Portugal of Peru moeten afreizen. Of een iets ander middel proberen, zoals psilohuasca bij de Gewijde Reis.
Ik heb momenteel geen plannen om op korte termijn weer deel te nemen aan een ceremonie. In de zomer heb ik gereisd met magic truffels en hoewel het effect vele malen lichter is, is dat me ook goed bevallen. Het is laagdrempeliger en omdat er al bepaalde deurtjes in het onderbewuste zijn geopend, is het daarmee ook mogelijk diepgaande ervaringen te beleven.
Nog steeds dankbaar voor mijn eigen reizen
Terugkijkend op mijn laatste reis met Madre Ayahuasca, precies een jaar geleden, zijn er een aantal dingen die ik diep verankerd met me meedraag. Ik voel een diepe liefde en waardering voor alles dat leeft. Doordat ik me tijdens mijn reis ultiem heel voelde, heb ik de afhankelijkheid aan mijn geliefde in liefde los kunnen laten. Ben meer in contact gekomen met mijn sensuele, wilde zelf en ik durf mijn stem te laten horen – wat ik letterlijk op het podium van TEDx deed.
Als ik het zo opschrijf, voel ik me weer extra dankbaar. Wie weet dat het binnenkort toch begint te kriebelen… Hier bekijk je de trailer van de voorstelling:
Iris op Radio 2 in Spijkers met Koppen Dolf Jansen en Felix Meurders willen in dit actualiteitenprogramma op Radio 2 weten hoe het huisoppassen begonnen is. Ook praten we over of ik een uitkering heb en hoe wild de feesten zijn die ik in de oppashuizen geef.
Vaak wordt er in interviews vooral gezocht naar het addertje onder het gras. Want dat zo leven gewoon heel leuk is, lijkt bijna niet te kunnen. Voor mij een bevestiging om te blijven delen over Thuis zijn bij jezelf.
De live-uitzending is terug te kijken
Luister en bekijk de radio uitzending van Spijkers met koppen van 19 oktober 2019, en ontdek je hoe het toch mogelijk is om zonder eigen huis te wonen.
Dit keer kwam Geert Hidding, de maker van de Work Life Design podcast, op bezoek in mijn Haagse oppashuis. Geert is een ervaren coach, schrijver en ondernemer, die als missie heeft om te delen in overvloed. Want waarom inspirerende gesprekken die hij heeft en de levenservaring die hij opdoet, voor zichzelf houden? Daar is deze podcast uit ontstaan.
Work Life Design Podcast
En delen over mijn leefwijze en levensvisie is wat ik het liefste doe, in wat voor vorm dan ook. Kwam dat even goed uit. Een podcast opnemen is daarvoor de meest spontane en intieme. Door de inbreng van de persoon die ik tegenover me heb, krijgt mijn verhaal altijd weer een andere invalshoek en meer diepgang.
#40 Hoe voel je je thuis, zonder huis…
“Tijdens deze aflevering ben ik in gesprek met Iris Schlagwein. Zij bezit al jaren geen eigen huis, maar heeft haar leven gebouwd rondom het zogeheten ‘oppashuizen’. Hiermee past ze tijdelijk op het huis en huisdier(en) van anderen in ruil voor het gebruik van hun huis en faciliteiten. Over zekerheid loslaten, dicht bij jezelf blijven en minimalistisch leven.”
[ BLOG ] Vrouw zonder principes – Mijn broer zei tot een jaar of vijf geleden over mij, dat ik nogal een zwart-witte kijk op de wereld had. Zelf zag ik dat niet zo, ik vond mezelf juist heel ruimdenkend en breed geïnteresseerd.
Zwart-wit
Ik had zeker mijn mening klaar, maar was daar zo van overtuigd dat ik die uiteraard niet zwart-wit noemde. Goed beargumenteerd kon ik mijn mening toelichten en de discussie aangaan – ik had tenslotte gelijk. Oftewel, ik vond dat er met mij een goed gesprek te voeren was en dat ik overal voor open stond.
Vermoeiend zeg. Mijn broer had natuurlijk gelijk.
Van pijn naar parels
Gelukkig ontstond er een kiertje in mijn waterdichte verhaal, wat werd veroorzaakt door pijn. Pijn zorgt er vaak voor dat men ‘zoekende’ wordt. De pijn is dan zo groot geworden, dat negeren niet meer mogelijk is en je wel móet zoeken hoe je er vanaf kunt komen. Bij mij zat de pijn op dat moment vooral in niet kwetsbaar kunnen zijn, wat grote invloed had op mijn relaties. Ik wilde van die pijn af en vond iemand met verstand van zaken: Byron Katie.
In de zomer van 2017 ging ik naar the School for the Work in Frankfurt. Negen dagen werken met een groep gelijkgestemden en de toen 73-jarige Katie, die geen spelletje speelt maar haar visie werkelijk leeft. Haar visie gewoon is, eigenlijk.
Loving what ís
Zoals Eckhart Tolle in zijn boeken en lezingen laat zien ‘wat’ (namelijk: er is alleen het huidige moment), laat Katie zien ‘hoe’. Hoe leef je, wanneer er alleen het huidige moment is? Nou, kort gezegd, dan kun je maar beter dit huidige moment accepteren zoals het is. ‘Loving what is’ was dan ook een veelgebruikte slogan tijdens de 9-daagse intensive.
Wanneer er pijn is – voor het gemak noem ik alle emoties die we als negatief bestempelen pijn: angst, woede, haat, jaloezie, schaamte, schuld, teleurstelling et cetera – is er weerstand tegen de realiteit.
Hoe vaak willen we niet dat de ander anders doet? Dat we zelf anders zijn (slanker, blijer, slimmer etc.) Dat we meer geld op onze rekening hebben of een leukere baan? Het is allemaal ontkenning van het huidige moment, van ‘wat is’. En dat levert een rotgevoel op. Het zorgt voor wrok over wat er is geweest en stress over wat er komen gaat.
Zo brengen we heel wat tijd door met (vervelende) dingen herinneren en bedenken wat er eventueel-misschien-mogelijk komen gaat. Zonde van het huidige moment! Al die ‘huidige momenten’ waarin je van het nu kunt genieten, vliegen voorbij – en wij maar klagen dat we het te druk hebben.
Terug naar mijn principes. Dat ik er inderdaad nogal zwart-witte ideeën op nahield, besefte ik tijdens The School for the Work. Ik leerde ik dat ik helemaal niet zo ruimdenkend was als ik mezelf zag. Alles waarvan ik dacht dat het ‘waar’ was, werd onderuit gehaald. Door mijzelf nota bene. De helft van de tijd wilde ik wel onder de tafel kruipen van schaamte.
Van een vrouw met principes
Een voorbeeld is dat ik heel principieel was over bedelaars op straat: ik vond ze zwak en afhankelijk. Wanneer ik vervolgens werd geconfronteerd met iemand die zwak en afhankelijk was (in het algemeen), irriteerde ik me kapot. Logisch, want ik vond zelf kwetsbaar zijn (en in mijn ogen zwak en afhankelijk), het allermoeilijkste.
Door inzichten tijdens The School maar ook door ervaringen in het gewone dagelijks leven van de afgelopen jaren realiseerde ik me dat ik niets zeker kan weten en mijn principes dus los kan laten.
naar vrouw zijn zonder principes..
Want wat weet ik nu werkelijk over een situatie in de wereld? Wat weet ik over een situatie van een persoon? Zelfs als ik diegene heel goed denk te kennen? Ik kan niets met zekerheid zeggen, behalve iets over mijzelf in het huidige moment – en zelfs daarvan is de vraag of ik het zeker kan weten.
Sindsdien valt er geen goede discussie meer met me te voeren. Ik heb mijn principes compleet laten varen en voor mij betekent dat pure innerlijke vrijheid.
Het betekent niet dat ik geen ideeën of voorkeuren meer heb. Ja, ik heb best een beeld bij wat een goed leven voor mij is. Het verschil is dat ik daar geen vastomlijnde beelden meer van heb, die ik koste wat kost wil verdedigen.
Ik besef dat ik verander, dat alles verandert en ik voel me vrij om elke minuut van idee of mening te veranderen. Betrap je me op een: ‘Dit is het beste’ of ‘je zou dit moeten doen?’. Berisp me gelijk! Ja, gebruik gerust een opgeheven vingertje.
“Criticism is the greatest gift you can receive, if self-realization is what you’re interested in.” – Byron Katie
Ik weet eigenlijk niet of mijn broer mij nog steeds zwart-wit noemt. Dat moet ik hem toch eens vragen, misschien kan ik nog meer principes loslaten.
Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers, gespecialiseerd in persoonlijke groei, focus en reflectie aan mensen met een rijk bedraad brein.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
November 2018, mijn vriend en ik zijn twee en half jaar samen. Maar het stroomt niet meer tussen ons. Kleine irritaties sluipen er snel in en de verdraagzaamheid en het begrip zijn ver te zoeken. Allebei trekken we ons terug, en laten we onze beschermingsmechanismen hun bekende werk doen. Toch zit daaronder een diep gevoel van liefde, wat maakt dat we blijven communiceren en ons best doen om te blijven openen naar elkaar.
Dit blog gaat over hoe ik de week voor mijn tweede Ayahuasca ceremonie heb ervaren. Wat dat met mijn relatie of verslaving te maken heeft? Het was een week van fysieke en mentale voorbereiding op het plantmedicijn, waarin me duidelijk werd dat ik mijn geliefde moest gaan loslaten. Die realisatie en het vooruitzicht deden pijn, veel pijn.
De week van een verslaafde
Zondag
Ik heb lang wakker gelegen door gepieker over mijn relatie. Mijn vriend leeft zelden vanuit zijn hart en kan daar moeilijk verbinding mee maken. Hoe kan ik dan verbinding met hem maken? Mijn hart open blijven stellen en afgewezen worden doet teveel pijn.
Ik schrijf in mijn notitieboekje: Wat wil ik van hem?
En ik antwoord mezelf:
Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gevoelens.
Dat hij liefde aan mij geeft vanuit zijn hart, puur omdat hij liefde wil geven in plaats van uit afhankelijkheid aan mijn liefde.
Oprechte aandacht en aanwezigheid wanneer we bij elkaar zijn.
Duidelijke taal
Een foto van het briefje stuur ik hem via Whatsapp. Hij belt snel daarna: ‘Bedankt voor je schrijven, het is je goed recht dat je hierom vraagt. Maar ik kan het momenteel niet opbrengen om in ons te investeren. Ben elke minuut van de dag bezig met mezelf en mijn eigen gedachten. Ik zou het je ontzettend graag geven, maar het lukt nu niet.’
Ik laveer tussen liefdevol luisteren, proberen te begrijpen en mijn eigen gevoel voelen. We spreken af om elkaar even wat ruimte te geven en pas zondag tijdens de ceremonie weer te zien en spreken.
Ik schrijf de dealer een korte brief. Wil hem laten weten dat ik niet meer tevreden ben over zijn shots. Dat het er meer moeten zijn, en betere. Hij leest de brief en belt me: ‘ik kan niet meer bieden dan ik doe. Ik kan en wil momenteel niet méér leveren.’ Ontdaan hang ik op. Hij ziet het zeker even niet meer zitten met z’n business? Hij draait vast wel weer bij.
Maandag
Mijn gedachten zijn niet mis: ‘Ik kan pas met hem in een relatie zijn als hij verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Misschien ben ik veeleisend, maar ik wil geen man die zich gedraagt als een slachtoffer. Ik hoef geen kind om voor te zorgen en wil niet in een moederrol geduwd worden’.
Het is tijd om hem los te laten, diep van binnen weet ik dat. De afspraak met Moeder Ayahuasca komt als geroepen, ik wil loslaten wat ik los te laten heb om verder te kunnen.
Ik hou het een dag vol om me geen zorgen te maken.
Ik hou me groot en vertel mezelf: ‘ik ben echt een sukkeltje dat ik nog zo lang bij hem blijf. Dat ik zo geduldig ben en alles maar begrijp’.
Ik begin steeds meer naar mijn shot te verlangen. Ik besluit wijzer te zijn: ik stuur de dealer een bericht. Zodat hij weet dat ik er helemaal ok mee ben, dat het zelfs beter is zo. Zijn shots waren toch niet toereikend meer en daarnaast, ik kon maar beter stoppen met dat afhankelijke gedoe – dat is beter voor me
Ik wil mijn shot krijgen
Hij stuurt terug dat hij het begrijpt en me groot gelijk geeft. Shit, ik had eigenlijk gehoopt dat hij bang zou zijn me als klant te verliezen en me een shot zou aanbieden. Dat gebeurt niet. Ik voel het heftige verlangen naar een shot. Ik word verdrietig, wanhopig. Ik begin te huilen en laat dat de dealer weten. Hij vind het rot voor me maar kan me echt niets geven. Hij zou heus wel willen, maar de shots zitten in een kluis en hij is cijfercode kwijt.
Nu ben ik woedend. Ik huil en huil. Ik ben ervan overtuigd dat hij makkelijk even de code kan opzoeken. Dat doet hij toch wel voor mij? Niet dus. Nu zal ik toe moeten geven aan mijn eigen wijze woorden dat het beter is om geen shots meer te krijgen – maar dat wil ik helemaal niet.
Woensdag
Mijn hoofd suist en ik ben misselijk. Na mijn ontbijt moet ik weer in bed gaan liggen om uit te rusten. Bah, ik wil geen griep krijgen, niet nu.
Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet zonder shot. Ik voel me koud en leeg. Ik zie niemand en kijk films. Slaap super slecht, blijf uren denken voordat ik eindelijk in slaap val. Ik houd me afzijdig van vriendinnen, want niemand hoeft van mijn verslaving te weten.
Donderdag
Ik verzorg me goed, ik eet gezond en ga in bad. Het helpt niets, ik krijg zelfs ontwenningsverschijnselen. Ik heb koorts en mijn hoofd zit vol watten. Het voelt dof en slap. Ik praat amper en mijn stem is bijna onhoorbaar, wanneer mijn zus belt. ‘Griepje?’ Ja, zoiets. Ik neem expres geen paracetamol omdat ik zuiver wil blijven voor de aankomende Ayahuasca ceremonie. Mijn dieet is zeer beperkt, dus ook in eten vind ik geen verdoving of troost.
Boos en verlaten voel ik me. Ik kan niet anders dan bij hem zijn met mijn gedachten. Ik ga zo douchen en boodschappen doen, ter afleiding. De dag duurt lang. Stiekem hoop ik op een berichtje van hem vanavond. Zodat ik kan zeggen: zie je wel, ik had het verkeerd. Hij houdt toch van me.
Vrijdag
Ik voel me zo ziek – ik ben er letterlijk ziek van. Het verdriet van me in de steek gelaten voelen, de pijn van alleen zijn en de boosheid om hoe ik word behandeld. De enige die het kan stoppen, ben ik.
Mijn hele lijf strijdt. Deze verslaving aan liefde loslaten doet pijn, veel pijn. Ik moet eerlijk naar mezelf zijn. Blijkbaar heb ik al lang een beeld in mijn hoofd van hoe onze relatie is, maar is dat ver van de werkelijkheid. Soms is dat me duidelijk en neem ik me voor anders te handelen, maar na één kus is het gedaan, dan neemt de verslaving het weer over en verander ik in een afhankelijk klein meisje.
Ik geef me totaal over aan de pijn. Ben boos op de dealer omdat hij mij niet laat weten hoe het met de kluis en code gesteld is. Ik denk aan wanhopige berichten die ik hem wil sturen maar ben sterk genoeg om ze niet te sturen. Ik denk aan het volgende moment dat ik de dealer zal treffen. Zou hij dan wel shots hebben? Zal hij me niet meer als klant willen? Zal ik hem straffen door geen geld geven, hij geeft mij tenslotte ook geen shot?
Zaterdag
Deze week wordt me ineens duidelijk hoe ik me altijd gedraag. Ik doorzie het: ik ben verslaafd. Want dat is wat een verslaving is: afhankelijk van een middel om je goed te voelen. Ik ben zo gehecht aan de liefde en waardering van mijn vriend, dat ik letterlijk ziek word als ik mijn shot niet meer krijg.
Ik ervaar de dingen niet meer helder door mijn hoofd vol snot, ben de halve dag en vooral ‘s avonds in bed, voel me zo misselijk en ellendig. Ik ben boos als een kind dat geen snoepje krijgt en als een verslaafde kan ik alleen maar aan mijn shot denken.
Mijn hoofd/gevoel/alles gaat heen en weer van hij is het helemaal naar hij is het totaal niet.
Van ik heb vertrouwen in het universum tot ik wil weten waar ik aan toe ben met hem.
Plotselinge helderheid
Het mooie is dat ik nu heel goed mijn ego-fratsen kan onderscheiden. Ik voel gewoon als ik erin zit en dan laat ik het ook helemaal gebeuren. Niet wijzer zijn dan ik me voel. Huilen als ik moet huilen. Verdriet, kom maar, ik neem verantwoordelijkheid voor je.
Mijn intentie voor de ceremonie morgen: ik wil mijn verslaving aan liefde loslaten en veiligheid en heelheid in mijzelf vinden.
Na een heftige week vol pijn en ontwenningsverschijnselen, vertrek ik uitgeput naar de locatie van de ceremonie. Fysiek voel ik me vreselijk en klink ik als een man die al veertig jaar zware shag rookt, maar mentaal ben ik er meer dan klaar voor.
Zondag – reis met Moeder Ayahuasca
Ik ga dizzy en met hartkloppingen van huis weg. Ik zie ertegenop om de Ayahuasca te drinken omdat ik weet dat het me nog gaarder doet voelen. Aan de andere kant weet ik dat het tegelijk ook het beste medicijn zal zijn.
Mijn vriend en ik zien elkaar weer. Onze knuffel voelt heel anders dan normaal: er is geen ongemak of afstandelijkheid, maar ook geen verbinding. Er is geen behoefte om dichterbij te komen, alleen neutraliteit.
Hij kent me al langer dan vandaag…
Ook bemerk ik een soort nieuwsgierigheid naar mijn eigen gevoelswereld: hoe kan het dat ik niet super blij ben om hem te zien, na zo’n heftige week?
Hij ziet aan me dat ik ziek ben. Kent me al langer dan vandaag. Op de bank legt hij lichtjes zijn hand over mijn hand en kijkt me aan: ik weet wel wat er met je is. Het verbaast me niet, ondanks alles hebben we allebei een diep innerlijk ‘weten’, zo ook over deze situatie.
Beelden tijdens de ceremonie
Mannelijk vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik weet dat mijn lijf opgeschoond wordt, dat elke cel zich voedt aan deze ultieme levenskracht.
Tegelijkertijd ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten, van binnen en van buiten.
Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee, soms dichtbij, soms ver weg. Stemmen op de achtergrond; de tweede ronde om van de bruine thee te drinken komt eraan. ‘Ze zit er diep in hè’. ‘Ah ze ziet er zo lief uit, zoals ze beweegt’ Ik hoor alles, die lieverds. Ik ben me bewust van warme handen op mijn voeten, wat voelen ze liefdevol en aanwezig.
Mijn intentie vanuit groter perspectief
Vaag ben ik me bewust van mijn intentie tijdens de reis. Ik glimlach, mijn vraag lijkt zo onbelangrijk. Er is helemaal geen sprake van relatie. Er is geen ander in het spel. Ik heb niemand nodig om lief te hebben of om liefde van te krijgen. Ik hoef niemand erbij, iedereen is al mij. Ik ben vader, minnaar, schurk, held, roofdier en prooi tegelijk. Ik ben en dat is genoeg.
Bij het inpakken en weer naar huis gaan op maandagochtend vraagt mijn vriend of hij deze week een dag naar me toe zal komen. Zijn vraag komt me lief en onschuldig voor. Hoewel diepe liefde voor hem er zeker is, zijn de verslaving en de aantrekkingskracht weg. Ik heb nu zelf geen behoefte om al af te spreken. Maar ik wil hem toch ook ‘zien’, zien zoals hij is.
‘s Avonds bellen we en spreken we af voor zaterdagmiddag, dat voelt goed. Ik deel eerlijk mijn gevoel en vertel dat ik niet weet of we nog romantische partners kunnen zijn. Wat doet dat met hem? Ergens wist hij dat dit moment ging komen. Ik hou zoveel van hem. Ik luister naar hem en zie hoe mooi en onzeker hij is.
Complete liefde
Ik hoef geen liefde, waardering of goedkeuring meer buiten mezelf te zoeken, want dat geef ik mezelf al. Wat een last die van mijn schouders valt – het maakt werkelijk niets meer uit of ik wel of niet begrepen wordt. Ik weet weer waar ik vandaan kom en dat ik in dit lichaam ben om ervaringen als honger, pijn, wanhoop en verdriet te voelen. Ik heb een lichaam maar voel sterk dat dat maar een klein onderdeel van mij is, het is puur een instrument om te voelen.
We zijn vrij
Mijn vriend heb ik niet meer ‘nodig’, wat een bevrijding voor ons allebei! Ik bevrijd hem van de last om de vaderrol te spelen en mij emotioneel te verlaten. Ik bevrijd mezelf van de moederrol op me nemen en hem willen verzorgen. We zijn vrij. In deze vrijheid kan liefde weer stromen. In deze vrijheid zullen we elkaar weer werkelijk kunnen ontmoeten.
Analytisch als ik ben…
Analytisch als ik ben, ontstaan er snel al inzichten over mijn proces over de langere termijn. Jaren geleden moest ik de stap maken van afgesloten zijn naar weer durven voelen – durven toelaten wat er eigenlijk in mij en in mijn lichaam speelt: fysieke pijn en emotionele pijn (rouw).
Toen ik eenmaal zelf kon voelen en daar woorden aan kon geven – voor mezelf – ging ik leren om me ook naar anderen toe te uiten. Leren om mijn gevoel ook daadwerkelijk uit te spreken door me kwetsbaar op te stellen. Dat is eng uiteraard, want daar kan een ander iets van vinden. Dat ging steeds beter, ik kreeg steeds meer vertrouwen dat mijn gevoel het óók waard was om gedeeld te worden.
De verslaving voorbij?
Maar in contact met een partner bleef ik me afhankelijk opstellen. Mijn gemoed of gedrag liet ik afhangen van de signalen die ik oppikte van de ander. Nu is het tijd voor de volgende stap: in contact met de ander zuiver blijven voelen. In contact met mijn eigen gevoel blijven en daardoor verbonden en vrij tegelijk zijn.
Dat betekent niet meer alleen voelen, signaleren en daarover delen (en het op die manier alsnog gecontroleerd houden), maar ook aanraken en aangeraakt worden. In de ogen kijken, me laten raken, me laten verrassen. De controle loslaten en me overgeven aan wat er gebeurt.
Onaangenaam maar niet ongewenst
Wat er gebeurt kan dan ook ‘onaangenaam’ zijn, maar nu is het niet meer tegelijk ongewenst. Ik probeer open te zijn voor alles in mij. Ook de dingen die ik misschien niet zo mooi vind en niet zo graag deel. Jaloezie, onzekerheid, bezitterigheid, iemand iets niet gunnen, iemand veroordelen.
Ik mag de verslaving aan liefde nu dan wel zien en innerlijke delen geheeld hebben, nieuwe triggers zullen zich vast aandienen. Toch zullen ze me minder van slag maken. Ik zie het maar als oefening, in steeds dieper thuiskomen bij mezelf.
Meer lezen over dit onderwerp? Lees het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz.
En lees hier een ander blog van mij over andere schijnbaar onschuldige vormen van verslaving.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief op verslaving te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Mijn dromen zijn soms heel beeldend. Als ik ‘s nachts wakker word omdat het meer een zielenreis leek dan een droom, spreek ik mijn droom in op de spraakrecorder van mijn telefoon.
Als ik slaap ben ik in een andere bewustzijnstoestand, en ontvankelijker voor beelden en boodschappen. Het is een moment dat Spirit duidelijker tegen me kan praten dan als ik wakker ben, dus ik ben altijd nieuwsgierig naar wat de dromen me vertellen.
Droom: We zijn een veld van energie
In mijn droom sprak Spirit tot me en gaf me inzicht in het hoogste doel van leven, van ervaren. Dat doel was niet dat je als mens steeds slimmer, ouder of wijzer moest worden, dat was ondergeschikt. Het ging juist om de ontwikkeling van energie in lichaam naar onderdeel van Veld van energie.
In eerste instantie dacht ik ‘Hmm, wat zonde dat je zo kapot gaat, dat er niets meer van je overblijft’. Spirit vond dat heel grappig en zei: ‘Dat is typisch een ego-gedachte. Want Veld van energie is juist het hoogste. Jij ziet het als ontwikkeling naar minder, maar dit is de volgende stap. Op een gegeven moment ga je over in het Veld van energie, daar los je in op en dat is het hoogste goed.
Ik zag veel gezichten in mijn droom. Losse gezichten als een soort maskers die op en af werden gezet door groepen wezens van lichtblauw licht, met een donkere rand en een lichte kern. Woww, dit had ik echt nooit kunnen vermoeden.
Een diep innerlijk weten
Spirit liet me allerlei beelden zien die te maken hadden met heel hoog trillende energie en groepen mensen die morfden in verschillende energetische vormen. Van henzelf bleef er niets over, ze morfden naar een veld van energie. Niemand was daar bang voor.
Je lost hierin op na je dood. Veel mensen wisten dit, dus die waren helemaal niet bang. Ze werden in Veld van energie opgenomen. Dat was heel wijs en liefdevol en een fijn, trillend, warm thuiskomen.
Ik snapte het helemaal. Hoe had ik dit kunnen vergeten… Wat grappig dat ik altijd zo klein heb gekeken en als een echt mens heb gedacht. Dat voelde heel vertederend, zoals je naar een onschuldige peuter kijkt.
Binnen het veld waren wel een soort van richtingen. Dus je loste niet helemaal op als persoon, als zijn. Je werd erin opgenomen en daarbinnen had je nog wel een richting. Een doel, wat heel blij en prettig was. Spirit liet me dat voelen. Ik was heel licht en ik zweefde. Alles ging heel snel, het was heel overweldigend.
Net zoals in mijn Ayahuascareis kwamen de beelden voor me op en verdwenen weer, ik kon ze niet vasthouden of het allemaal onthouden. Dat wilde ik wel graag. Spirit suste me en benadrukte: ‘Geduld, kijk maar gewoon wat ik je heb te zeggen.’
Droom: Mijn gids geeft me een hint
Vaag staat het me bij. Ik werd opgehaald door m’n gids. We zaten in de auto. Hij reed en had een zwart leren jasje aan, waar ik tegenaan leunde met mijn gezicht. Hij was slank, had donker haar en een lichte huid.
Het ene moment was hij solid en het andere moment haalde hij gekke dingen uit met z’n energie. Hij morfde zich om mij heen. Hield me in een greep/freeze zonder me aan te raken. Ik voelde me daarbij helemaal op m’n gemak maar soms ook vol verbazing. Ik wist dat het goed was en vertrouwde hem volledig.
Een kijkje in de keuken
We liepen in een ruime, lichte hal met veel mensen, een soort school of universiteit. Er waren hoge plafonds en verschillende gangen en deuren, een receptie. Hij begeleidde me naar een deur en moedigde me aan om binnen te gaan. Ik voelde weerstand maar deed toch de deur op een kier om te kijken. Het was er donker, blauwig en koud. Beetje mistig. Leek op een ziekenhuis-achtige ruimte, met acht bedden.
Er waren wezens druk aan het werk, ze zweefden snel heen en weer van bed naar bed. Ik wist niet wat ze deden maar het had met stervenden te maken. Ik voelde alle energie en kracht uit me weg trekken. Mijn benen werden slap en hoewel mijn gids me aanspoorde wilde ik daar absoluut niet naar binnen. Maar ik kon het niet aangeven, ik was al te zwak.
Mijn gids stond dicht achter me, ving me op en leidde me terug. ‘Dit is wat het met je doet. Wil je dit wel? Ik wilde je dit laten zien omdat dit de energie is waar je in terecht komt als je gaat werken met stervenden.’
Ik wist dat hij gelijk had. Was dankbaar voor het beeld en kreeg gauw m’n kracht weer terug.
Flash-forward in de droom
Ik was bezig met een auto inpakken, bij het strand en de duinen. Een lastige klus, want ik was emotioneel en stond er alleen voor. Ik moest opschieten. Ineens voelde ik een hand van energie om mijn hand. Een stevige liefdevolle greep die vanuit mijn hand heel veel liefde door me heen zond. Ik voelde me opladen, vertrouwen, liefde, waardering, vreugde en dankbaarheid. Mijn gids liet zo weten dat hij bij me was en dat altijd is. Het voelde heel bijzonder en fijn.
Droom: De golven spelen een spel
Ik was met mijn zus bij het strand en het ging stormen, de golven werden hoger en dreigender. Er was ook een kind bij maar ik weet niet meer wie het was. We gingen steeds verder achteruit, tot we gedwongen de hoogste duintop op moesten. De golven waren gigantisch, diepzwart, het geluid was oorverdovend, de lucht dreigend.
Het gekke was dat de golven mij niet raakten. Ik was een barrière van energie en achter mij waren Roos en het kind veilig. De golven braken op de duinen, sleurden van alles mee, werden gevaarlijke stromingen. Maar mij deerden ze niet.
Ik waardeerde ze.
Ik hield zo van ze.
Ik genoot van het spel.
Ja, het was een spel tussen mij en de golven. We speelden met elkaar, in liefde en vertrouwen. Ze mochten er volledig zijn, zonder weerstand. Ik voelde me licht en onaanraakbaar. Krachtig, respectvol en heel.
Oefen om je dromen te onthouden
Ik ben gek op dit soort dromen, daarom oefen ik om ze te onthouden. Ze komen vaak totaal onverwacht en zijn meestal van grote waarde in mijn dagelijks leven. To be continued.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Bij mijn oma op de bank drink ik een kopje koffie, geserveerd in een sierlijk kopje met schotel. Oma is in 1918 geboren in Schiedam, maar woont al bijna haar hele leven op Curaçao. En halfjaar geleden werd ze honderd en nu ben ik hier om het in real life met haar te vieren.
Ik logeer bij mijn oom en tante. Een dagelijks bezoek aan oma is vaste prik. Aan het einde van de middag drinken we koffie met iets lekkers en kijken we tv. Hoewel, kijken doen we maar half. Oma leest de krant, ik mijn e-book en m’n oom en tante spelen spelletjes op hun mobiel.
Verplichte confrontatie met het Amerikaanse nieuws
Oma is behoorlijk doof dus het volume van de tv staat voluit. Hier wordt behalve het Nederlandse nieuws ook het Noord- en Zuid-Amerikaanse nieuws gevolgd. Logisch, want gebeurtenissen in de VS en Zuid-Amerika hebben invloed op het dagelijks leven op Curaçao, onder andere door het weer (orkanen en stormen) en de import. Dat laatste heeft niet alleen invloed op de economie maar ook op de zorg – als je ziek bent moet je maar hopen dat de juiste medicijnen voorradig zijn.
Ik kijk mijn ogen uit bij de op en top Amerikaanse reclame voor medicijnen en supplementen zoals Prevagen.
“Our scientists say YES!” – Prevagen
Thuis volg ik zelden nog nieuws
In Thuis zonder huis schrijf ik over het nieuws:
‘Het viel me op hoe negatief en oppervlakkig de nieuwsberichten waren. Waar de ene week grote heisa werd gemaakt over een conflict hier, was er de volgende week veel poeha over een natuurramp daar en hoorde je niets meer over het conflict. Dat was niet ineens opgelost, gokte ik.
De negativiteit van de berichten was voor mij bijna fysiek voelbaar. Tijdens het scrollen door de artikelen, voelde ik me per nieuwsbericht somberder worden. Alle negatieve verhalen die ik las in de krant, kwamen niet alleen mijn huis binnen, maar ook mijn hoofd.
Dat zorgde voor angst, stress, boosheid en terug willen vechten tegen ‘het kwaad’. Hoe meer ik me opwond, hoe meer ik intern ook aan het vechten was. Wanneer ik me overmatig druk maakte over alle ellende in de wereld, wie ervoer er dan stress: de mensen waar het nieuws over gaat, of ik?’
Waar bestaat de ellende?
‘Op het moment dat ik me zorgen maakte, bestond de ellende voornamelijk in mijn hoofd. De omgeving waarin ik verkeerde, was nog dezelfde. Ik bereikte niets met negatieve gedachten over de wereld aan de wereld toevoegen – daar werden conflicten of natuurrampen niet mee opgelost of voorkomen.
Ik wilde dat mijn thuis een veilige haven bleef, daar wilde ik geen negativiteit binnenhalen. Net zoals ik opdringerige verkopers en ruziezoekers niet mijn huis binnen zou laten, zorgde ik dat er in mijn hoofd geen negativiteit, in de vorm van sensatiegericht nieuws, binnenkwam.’
Dit verklaart waarom ik tegenwoordig zelden het dagelijks nieuws volg.
Omgaan met negativiteit
Ellende op het nieuws, ruzie in mijn directe omgeving of geroddel van collega’s, ik vond het tot een paar jaar geleden maar lastig om mee te dealen. Om de negatieve energie niet te hoeven voelen sloot ik me af. Dat ging automatisch, uit noodzaak. Maar me afsluiten omdat ik de negativiteit niet ‘aankon’ was een reactie op het probleem. Geen oplossing.
Wat is dan wel een oplossing voor het niet kunnen omgaan met negativiteit? Ondertussen heb ik gezondere manieren ontdekt.
Mindset
Ten eerste is mijn mindset veranderd. Neem discussies of irritaties tussen m’n familieleden. Die zijn niet mijn zaak. Ik hoef de betrokkenen niet meer te begrijpen, te overtuigen of te sussen. Mijn mening geven hoeft al helemaal niet. Ik laat los ‘hoe het zou moeten zijn’ en mijn energie wordt niet aangetast.
Buik en adem zijn goede raadgevers
Daarnaast ben ik bewuster van mijn lijf. Ik merk beter op wat er door de negatieve energie in mijn buik en met mijn adem gebeurt. Voel ik spanning, samentrekken, zwaarte, een rush? Ik adem diep in en uit. Ik visualiseer dat ik ‘zak’ in mijn lichaam en me via mijn voeten verbindt met de aarde. Na het gronden check ik mijn energiecentra (chakra’s) door van beneden naar boven na te gaan hoe het voelt.
Een uitdaging is het als er bijvoorbeeld in een treincoupé een agressieve sfeer heerst. Voelt de agressie te groot, sta ik op en ga ik weg. Ik hoef mezelf ook niet onnodig te kwellen?
Ik focus op het nieuws
Terug naar Curaçao, bij mijn oma op de bank. De beelden wisselen elkaar in hoog tempo af. Het valt me op hoe belangrijk iedereen zichzelf en zijn verhaal vindt. Het gaat allemaal over hetzelfde: de meeste verhalen zijn te herleiden tot verlies van macht, geld, respect et cetera.
Mijn reactie is wat lacherig. Ik zou willen dat de politici, journalisten en directeuren relativeren. Tegen ze zeggen: ‘Jongens, neem jezelf nou niet zo serieus. Als je nog een week te leven hebt, is dit dan echt zo belangrijk?’
To get some distance […], you first need to get some perspective. Walk outside on a clear night and just look up into the sky. You are sitting on a planet spinning around in the middle of absolutely nowhere.
Michael A. Singer – The Untethered soul
Maar ik heb mezelf door. Het lacherige is een teken van weerstand, blijkbaar wil ik de situatie alsnog veranderen.
Ik probeer me open te stellen. Kan ik er ook anders naar kijken?
Hoe is mijn blik nu?
Ik geef me over aan wat is: ik, mijn oma, de bank, de tv, het harde geluid. Een kop koffie een cakeje, de warme Curaçaose lucht en fluitende vogels. Waarom zou ik me af laten leiden? Ik verzacht. Mijn hart opent.
Kan ik medeleven voelen voor angst en onzekerheid? Voor het speculeren en star bij het eigen standpunt blijven?
Kan ik compassie voelen met degenen waar ik in eerste instantie ‘tegen’ ben, bijvoorbeeld corrupte politici, ontuchtplegers, IS-strijders et cetera?
Relativeren kun je leren
Ik vraag me af wat er in deze mensen omgaat. Wat is hun pijn, waardoor ze zich zo benadeeld of bang voelen?
Aan elk verhaal zitten twee kanten. Dus ben ik er werkelijk tegen? Grote kans dat de ontuchtpleger zelf een geschiedenis vol misbruik en verwaarlozing heeft. Dat de IS-strijder oprecht gelooft dat hij zichzelf, zijn kinderen en zijn volk helpt met zijn daden. En dat corrupte politici hun carrière vol goede bedoelingen begonnen, maar niet opgewassen waren tegen de verleiding van geld en macht.
Ik besef weer dat ik niet kan oordelen, in geen enkel geval. De rest van de avond kijk ik naar de tv met nieuwsgierigheid en compassie. Dat voelt in ieder geval voor mijzelf een stuk aangenamer.
*Aanvulling na de verkiezingsuitslagen van 21 maart 2019
Voel je weerstand tegen de ideeën van Thierry Baudet? Baart het je zorgen dat hij zoveel stemmen heeft gekregen en houden deze politieke ontwikkelingen je bezig en baal je van al die negativiteit?
Ik nodig je uit om je gedachten over Baudet te onderzoeken, met als voorbeeld onderstaande film van Byron Katie.
Bekijk alleen de eerste minuut om te kijken of je de gedachten herkent (vervang Trump door Baudet). Daarna gaan Katie en deze moedige vrouw op onderzoek uit. Zijn deze overtuigingen waar? Wat brengt het je om ze te geloven en kun je ze ook omdraaien? Vanaf minuut 18 gebeurt er iets bijzonders. Humor, opluchting, bevrijding. Wat in de tien minuten daarna leidt tot grote inzichten en zelfs hilariteit.
Zelf was ik in de zomer van 2017 negen dagen bij Katie op bezoek. Negen dagen van dit soort bevrijding. Uitbreken uit de mentale gevangenis die we voor onszelf creëren. Veel van mijn starre overtuigingen sneuvelden en sindsdien vraag ik me bij alles af: is het waar?
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Roken, alcohol, coke, gokken of porno – dat is waar je waarschijnlijk het eerste aan denkt als je ‘verslaving’ leest. Niet zo gek, want het woord heeft nogal een zware lading. Maar deze quote van Tony Robbins zette me aan het denken over wat verslaving werkelijk is.
The biggest drug in our society is not alcohol, or cocaine, or pot. It’s PROBLEMS. People are addicted to their problems, because it let’s them escape their fears. – Tony Robbins
Disclaimer: dit blog is bedoeld voor degenen die diep van binnen een altijd aanwezige onrust of algehele onvrede ervaren en daarvan af willen. In het geval dat jouw middelengebruik of andere verslaving je dagelijks leven en gezondheid ernstig verstoord, zoek dan professionele hulp.
Verslaafd aan problemen
Het lijkt niet logisch, want door de nadruk te leggen op je problemen word je toch juist geconfronteerd met je angsten?
We praten inderdaad graag over onze problemen. Luister op een gemiddelde dag in de supermarkt wat er in de rij voor de kassa besproken wordt. Of wat twee mensen in de trein elkaar vertellen. Je hoort voornamelijk klagen, zeiken en stressen. Wat vinden we het héérlijk om lekker af te geven op wat er allemaal niet goed is in de wereld of in ons leven. Maar waarom?
Erover praten is makkelijker dan een probleem daadwerkelijk aanpakken
Het wordt me duidelijk wat Tony Robbins bedoelt. Het praten over problemen maakt dat je dénkt dat je ze aan het oplossen bent (want je bent er toch ‘mee bezig’?), in werkelijkheid is het slechts afleiding voor verborgen pijn en angst. In dit blog onderzoek ik hoe het met mijn eigen verslavingen gesteld is en hoe ik om ga met het wel of niet voelen van pijn.
Wat gebruik jij als afleiding?
Laat ik beginnen met jou uitnodigen om dit samen met mij te onderzoeken. Wanneer je niet lekker in je vel zit, wil je daar vanaf. Je wil je ‘goed’ voelen. Dus om het vervelende gevoel tegen te gaan gebruik je allerlei middeltjes: winkelen, Netflixen, eten, waardering zoeken bij anderen, sporten, seksen, koffie drinken, je opmaken, uitgaan.
Vergeleken met heroïnegebruik is het onschuldig, maar hoe zou je reageren als het je wordt afgenomen? Begin met een kleine test om te zien hoe gehecht je aan iets bent.
Wat zou je doen als
…je een dag zonder make-up naar je werk moet?
…je je telefoon een maand lang moet missen?
…je nooit meer koffie mag drinken?
Het lijkt misschien makkelijk, maar doe het maar eens. Niet voor niets bestaan challenges als: 365 dagen niets kopen, Dry January, een maand vegan eten, een maand zonder whatsapp et cetera. ‘Ja het is gelukt, op drie keer na, maar ik ben echt niet verslaafd hoor, want…’
Denial is the first sign of addiction
Je blijft gevangen in het gedrag door te ontkennen dat het er is. Je voelde misschien wel dat het moeilijk was, maar dat ga je natuurlijk niet toegeven. Je verzint allerlei excuses en redenen waarom het echt niet zo erg is dat je een paar keer toegaf aan je verslaving. En zelf ben je de enige die het werkelijk gelooft.
Veelvoorkomend: werk- eet- of sportverslaving
Hoe makkelijk kun je ontspannen de eerste dagen van je vakantie? Ook werken kan een verslaving zijn. Je bent zo gehecht aan ‘bezig zijn’ dat je niet weet wat je met jezelf aan moet als je het niet druk hebt. Dat voel je intuïtief aan en daarom zorg je dat je het gewoon altijd druk hebt.
Hoe moeilijk vind je het als er een overheerlijke reep chocola / zak chips in de kast ligt? Loop je weleens ‘als vanzelf’ naar de keuken om iets te snaaien te zoeken? Eten kan voor obsessief gedrag zorgen en een mooi middel zijn om je pijn niet te hoeven voelen. Hetzelfde geldt voor sporten (hoe reageer je als je een blessure hebt waardoor je drie maanden niet mag sporten?).
Gelukkig kunnen we deze voorbeelden gebruiken om onze verslaving aan problemen ook gelijk te voeden: we klagen over dat we het zo druk hebben, dat we te dik zijn en iedereen die het maar horen wil vertel je over je blessure.
Waar is een verslaving goed voor?
Een verslaving ontstaat om pijn niet te hoeven voelen, om je te verdoven. Maar de pijn bestaat. Hij is als een kraan die de hele tijd openstaat. Een kraan die 24/7 jouw kostbare energie lekt. En jij maar naar yoga gaan, gezond eten en op tijd naar bed. Het helpt iets, maar je blijft ‘dweilen met de kraan open’.
Waarom wil je liever niet toegeven dat je verslaafd bent? Omdat je er dan iets mee moet en dat betekent dat je je pijn te zien krijgt. Daar houden we niet van. Dus blijven we gewoon lekker doorgaan, met als gevolg dat we ons nog rotter voelen, omdat het lapmiddel maar tijdelijk helpt.
Geen zorgen, de pijn laat zich vanzelf zien
De pijn gaat harder schreeuwen om aandacht. De kraan gaat verder open, zodat meer energie weglekt. Je lijf gaat signalen geven in de vorm van blessures, kwaaltjes waar je niet vanaf komt of nog erger: burn-out of depressie. Je kunt dan natuurlijk naar medicijnen grijpen om de (mentale) pijn te verdoven. Heb ik zelf ook jaren gedaan. Ik wist geen andere oplossing. ‘Dokter, mag ik nog meer dyclofenac tegen mijn rugpijn?’ – lees hier mijn blog Hoe ik leerde omgaan met pijn.
Hoe is het met mijn eigen verslavingen gesteld?
Laat ik eens hand in eigen boezem steken. Voor mij was eten een periode een behoorlijk obsessie. Het had niets meer met voeden of genieten te maken, wel veel met zelfopgelegde regels, beperkingen en ‘moeten’. Ik deed veel aan krachttraining en het eetpatroon wat daarbij hoorde was niet mis.
Wanneer moet ik eten, heb ik wel genoeg eten bij me, waar kan ik gezond eten krijgen? Het nam mijn gedachten zodanig in beslag dat het gerust een verslaving te noemen was. In Thuis zonder huis beschrijf ik uitgebreid hoe ik hiermee om ben gegaan, zodat mijn eetpatroon ondertussen weer normaal te noemen is.
Momenteel ligt een werkverslaving zeker op de loer, ik kan me soms helemaal verliezen in werken en ‘bezig’ zijn, vooral als ik achter mijn laptop zit. Verder ben ik dol op mijn dagelijkse kop koffie en kan ik daar echt een craving naar voelen. Mijn relatie met eten verbeterd, maar ik herken zeker de neiging om ‘s avonds als ik moe ben te gaan snacken. Ook scrollen door Instagram kan een manier zijn om een rotgevoel te negeren.
Waarom zou ik dit veranderen, zo erg is het toch niet?
Snacken en scrollen is niet levensbedreigend. En er iets aan doen kost moeite, waarom zou ik dat dan doen? Mijn antwoord is simpel. Ik ben bereid deze moeite te doen omdat ik weet wat het me brengt: vrijheid. Innerlijke rust. Volledige acceptatie van het moment, wat zorgt voor dankbaarheid, vrede en geluk. Wauw. Als ik het zo bekijk wil ik daar wel wat moeite voor doen!
Ik ga de uitdaging aan
Omdat ik mijn gedrag herken als middel om onrust te verbergen, daag ik mezelf regelmatig uit. Door weg te nemen waar ik aan gewend ben, wordt duidelijk in welke mate ik me eraan hecht. Kan ik leven zonder persoonlijke spullen? Zonder eigen huis? Zonder vast inkomen? Zonder spaargeld? Kan ik lang alleen zijn? Kan ik alleen op reis gaan? Kan ik in de winter in de ijskoude zee duiken? Dit is ondertussen bekend. Maar wat ik ook onderzocht is het volgende.
Waar ben ik allemaal aan gehecht?
Bijvoorbeeld praten, denken, sociaal contact, dingen doen, meerdere maaltijden, een zacht bed, mijn vriend?
Kan ik een week leven in stilte, 10 uur per dag mediterend en zonder sociaal contact? Met twee maaltijden per dag, om 07.30 en 10.30 uur? Kan ik slapen op een houten plank en met een houten kussen?
Deze drie vragen kon ik onderzoeken tijdens een meditatieretraite in Thailand, op Koh Samui.
Kan ik 48 uur zonder eten?
Dit heb ik tot nu twee keer gedaan. De eerste keer leerde me dat ik het tot mijn grote verbazing overleefde, de tweede keer dat het zelfs een ontzettend fijn gevoel geeft.
En recent onderzocht ik de vraag: Kan ik gelukkig zijn zonder partner? Op alle vragen kan ik ja antwoorden, een enorme bevrijding! En nog steeds leer ik verder. Laat ik meer los, in het vertrouwen dat ik alles aankan.
Verslaafd aan liefde
Wat tot nu toe mijn ergste verslaving was? Ik was verslaafd aan liefde. Ik had liefde en waardering nodig van mijn vriend, om me fijn te voelen. Gaf hij het me niet? Zat ik gelijk in de put. Ja, voor nu ga ik hier even kort door de bocht, in een volgend blog kun je een meer genuanceerd verhaal hierover verwachten. Gelukkig hielp moeder Ayahuasca me om die verslaving op te lossen (volledig of voorlopig? Dat zal blijken in een volgende relatie.)
Ik vulde de innerlijke leegte op en voelde een enorme compleetheid. Door het te tekenen werd het me duidelijk. Ik ontwikkelde meer liefde en waardering voor mezelf, zodat ik niet meer afhankelijk was andermans liefde.
De enige manier om je energielek te dichten
Je hoeft niet meteen een reis naar Thailand of een Ayahuasca-ceremonie te boeken om jouw antwoorden te vinden. Wat is de oplossing? Daag jezelf uit om te onderzoeken wat jij als afleiding gebruikt.
We are constantly trying to hold it all together. If you really want to see why you do things, then don’t do them and see what happens. – Michael A. Singer, The untethered soul
Luister het audiobook The untethered soulhier. Een van mijn favoriete boeken van dit moment!
Doe niet wat je normaal doet om je pijn te bedekken. En als je weet wat er pijn doet, ga het aan. Voel waar het zit, wat voor sensaties het geeft in je lichaam. Wees erbij aanwezig, kijk er liefdevol naar en adem. Alleen door de pijn te doorvoelen kan het verwerkt worden.
Hou jezelf niet meer voor de gek
Stop met afleiding zoeken voor je werkelijke probleem. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen welbevinden en zoek de oplossing niet meer buiten je. Voordat je nu als een malle in één keer alles aan wil pakken, en het je tot waanzin drijft… een kleine reminder:
Heb geduld. Je verwerkt pijn op het moment dat je eraan toe bent om het te verwerken.
Zelf deed ik in een periode van ongeveer negen jaar familieopstellingen, yoga, stilteretraites, ademhalingsoefeningen, meditatie-bijeenkomsten, een intensieve training van Byron Katie, energiewerk, readings en Ayahuasca-ceremonies. Deze negen jaar waren hartstikke nodig om elk pijnpunt een plek te geven. Elke keer als ik nu voel dat ik weer een stap te zetten heb, zoek ik een vorm die voor dit moment past.
Wat werkt voor jou?
Uiteindelijk is de therapie maar een middel. Voor iedereen werkt weer iets anders. Misschien heb je zelf al jaren een idee in je hoofd: ‘Ik zou dit of dat wel eens willen proberen maar…’ Daar heb je jouw eerste stap. Het belangrijkste is: wees mild voor jezelf. Hier begint jouw weg naar innerlijke vrijheid.
Meer weten over dit onderwerp? Jan Geurtz schreef er verschillende boeken over. Ik kan deze video van Jan Geurtz en Paul Smit enorm aanraden.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Eind mei maakte ik mijn eerste reis met moeder Ayahuasca en… she blew my mind. Wie ben ik? Een vraag die mij en vele anderen bezighoudt, bewust of onbewust. Het innerlijke reizen bracht me lichtjaren verder richting het antwoord.
Begin 2018 onderzocht ik in Thuis zonder huis wat er van mij overblijft zonder huis, spullen, geld, gezondheid, status en relatie. Kortom, zonder uiterlijkheden die invloed hebben op wie ik ben. In het boek kom ik tot de conclusie dat hetgene dat overblijft ‘thuis’ is. Ik nodig de lezer uit voor zichzelf te bepalen wat ‘thuis’ precies is. Ik had niet vermoed dat mij op korte termijn een enorme verdieping te wachten stond over wat ‘thuis’ voor mij is – grappig genoeg toen de definitieve versie van het boek al bij de drukker lag.
Mijn zoektocht gaat verder, veel verder
Mijn existentiële zoektocht ging in sneltreinvaart door. Een Ayahuasca ceremonie in mei en één in december brachten me weer verder. In dit blog schrijf ik over deze levensveranderende ervaring, met in mijn achterhoofd dat dat eigenlijk een onmogelijke opgave is. Hoe kan ik ooit met woorden beschrijven wat ik voelde, hoorde en meemaakte in een staat van bewustzijn die ons verstand ver te boven gaat?
Waarom schrijf ik dan toch over moeder Ayahuasca?
In deze blog zal ik niet grondig uitleggen wat Ayahuasca is en ik zal geen wetenschappelijk onderbouwd betoog geven waarom het wel of niet aan te raden is. Het wordt ook geen verhaal “hoe je eindelijk gelukkig wordt“ of “10 tips voor een geslaagde Ayahuasca reis”. Wat dan wel? Ik schrijf dit stuk puur als inspiratiebron voor degenen die ook dit spirituele pad (willen) lopen. En voor mezelf, want ik hou ervan om door te schrijven mijn hoofd te ordenen.
Wat is Ayahuasca?
Desondanks ontkom ik niet aan een korte inleiding. Ayahuasca is een geestverruimende drank die om medicinale, spirituele en culturele redenen door de inheemse bevolking in het Amazonegebied gedronken wordt. Dit schrijft wikipedia over Ayahuasca en hier vind je alles over de veiligheid en eventuele risico’s.
Ik zie meteen oude wijze sjamanen voor me, die onder begeleiding van hun drum magische liederen zingen in de jungle. Dat zij de geestverruimende drank nemen om wijsheid te verkrijgen die hun volk ten goede komt, is logisch. Maar…
…waarom drinken mensen buiten het Amazonegebied Ayahuasca?
‘Een Ayahuasca ceremonie is een krachtige manier om lichaam en geest te reinigen van onzuiverheden. De oneindige intelligentie van moeder Ayahuasca brengt levenslessen en geeft antwoorden op vragen waar je mee zit, maar zal ook dingen aan de oppervlakte brengen waar je je wellicht helemaal niet bewust van bent. Dit kunnen trauma’s uit je jeugd zijn en onverwerkte emoties. Het is altijd persoonlijk en komt naar het bewuste om het los te kunnen laten.’ zoals Ayahuasca Amsterdam uitlegt.
Voor wie is het geschikt?
Op hun website is ook te lezen: ‘Een Ayahuasca ceremonie is geschikt voor iedereen die bereid is om in een warme, vertrouwde omgeving oog in oog te komen staan met wat hem/haar in de weg staat om gelukkig, gezond en vrij te zijn en de balans terug te vinden in het leven. Onze ceremonies zijn passend voor hen die meer verbreding en verdieping willen in hun leven.’
Gelukkig, gezond en vrij zijn
Dit verklaart waarom sommige Westerlingen zich aangetrokken voelen tot het plantmedicijn uit Zuid-Amerika. ‘Gelukkig, gezond en vrij’ zijn niet veel mensen die ik ken. En hoe gelukkig, gezond en vrij ik ook leef als moderne nomade, ook ik heb mijn beperkende patronen en behoefte aan verdieping.
De ceremonie begint. We zitten in een cirkel en mediteren terwijl Mo ons begeleidt en de mooiste klankschaalgeluiden laat horen. Eerst de Mao-remmer achterover slaan, liggend even in laten werken en daarna de DMT drinken. Gatver-gatver. Meteen trek ik me terug. Ik ga liggen, trek m’n dekentje over me heen. Eindelijk. Kom maar, ik ben er klaar voor. Binnen tien minuten voel ik mijn lijf reageren met onbewuste trekkingen in mijn been. Mijn middenrif schokt af en toe, alsof ik me overgeef aan opwinding. De muziek klinkt intenser, komt dichterbij en omvat me. Ik herken het gevoel en vind het fijn. Het is begonnen.
Ayahuasca is een medicijn
Nooit eerder heb ik hallucinerende middelen gebruikt. Ik drink al jaren geen alcohol meer en het enige oppeppende middel dat ik gebruik is… koffie. Waarom ik me aangetrokken voel tot dit plantmedicijn, is omdat ik graag mijn processen aan ga, de enige weg naar werkelijke vrijheid. Ik heb genoeg ervaring met therapieën, coaching, energiewerk en stilte, maar niets laat zo helder de diepste krochten van mijn innerlijk zien als moeder Ayahuasca. Ze is een katalysator en onthult liefdevol mijn blinde vlekken.
Een groepje zielen wachtte me op, mijn vader, mijn oma, voorouders. Jaaaa, juichten ze, daar ben je weer, fijn! Kom hier! Zo warm, zo welkom. Door alles en iedereen voel ik me zo welkom. Ik ben weer thuis. Deze mensen kennen me, bij hen kan ik Zijn. Dit had ik zo gemist. Euforie, dankbaarheid, liefde. De muziek voel ik, hoor ik, ben ik. Muzieknoten worden dekens op het moment dat ik denk: ik voel een beetje kou in mijn nek. De dekens omvatten me en ik ben zo dankbaar. Ik kan alles maken door het maar te denken. Het is dus waar, alles is er. Dit wil ik niet meer vergeten. Dit ben ik.
Wat gebeurt er nadat je de drank hebt gedronken?
Sommige mensen zien kleuren, fractals en beelden. Soms gebeurt er niets, dan is er waarschijnlijk nog te veel weerstand en is het uitblijven van een reactie op zichzelf al een les. Anderen maken contact met de zielenwereld en krijgen boodschappen door. Diepe angst, terechtkomen in het grote niets, confrontaties met je ergste nachtmerries, heftige pijn… het zijn maar enkele voorbeelden van wat een deelnemer kan ervaren. De ervaring is voor iedereen anders. Je krijgt te zien wat gezien moet worden om te helen en je krijgt nooit méér dan je aankunt.
Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee. Soms dichtbij, soms ver weg. Nooit storend. Ik ben en mag er zijn. Veilig. Ik mag me laten gaan en dat doe ik ook. Ik zweef en zwem en ben onder water. Ik haal adem. Oja, zo voelde dat dus om onder water te ademen. Ik weet dat dat kan, ik was het alleen vergeten. Ik ben als een reusachtige schildpad, dan weer een klein lichtje dat dwaalt.
artist: Callie Fink
De ervaring van eenheid heelt je
One Spirit Medicine […] is a health-care system that identifies only one ailment and one cure. The ailment is alienation from our feelings, from our bodies, from the earth, and from Spirit. The cure is the experience of primeval Oneness with all, which restores inner harmony and facilitates recovery from all maladies, regardless of origin.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness
Er zijn ook duistere geluiden. Ik open me ernaar toe en ben nieuwsgierig. Het vervormt en klinkt raar, harder en harder en harder als pauken die naast mijn oren slaan. Ik blijf erbij en luister goed. Ik geniet van het donkere gevoel. In deze momenten word ik licht bewust van mijn lijf. Een golf van misselijkheid, begeleid door de muziek. Ik blijf erbij, de muziek wordt lichter en het gevoel zakt weer, ik reis verder. Wanneer het moet gooi ik het eruit, ik geef me eraan over. Ik ga mee in deze reis, dans weer verder. Soms tranen over mijn gezicht, hoewel ik niet besef dat ik huil of waarom. Het gebeurt gewoon en het voelt vrij.
Totale overgave
Ik weet van anderen dat ze op een gegeven moment klaar zijn met de gevoelens en hallucinaties. Dat ze niet meer willen. Maar dat ‘willen’ is door het ego ingegeven, en dat heeft bijzonder weinig te zeggen tijdens de reis. Je zal je dus weer moeten overgeven. Geef je over aan wat komt en verwelkom ook de moeilijke, angstaanjagende en vreselijke beelden.
We have been to the moon, we have charted the depths of the ocean and the heart of the atom, but we have a fear of looking inward to ourselves because we sense that is where all the contradictions flow together.
– Terence McKenna
Moeder Ayahuasca laat de realiteit zien
Moeder Ayahuasca laat zien wat al in me zit. Het is niets om bang voor te zijn. Ik kan het maar beter onderzoeken in plaats van de hele dag energie te verbruiken om het gevoel te onderdrukken. Ik heb nog maar twee reizen gemaakt en ik weet dat nog vele zullen volgen. Voor nu wil ik een paar inzichten beschrijven, in latere blogs zal ik meer delen over innerlijke processen die ik heb kunnen helen.
Elke cel in mijn lijf wordt geheeld door liefde
Alles in mij opent zich. Energie raast vanuit de kosmos door mijn chakra’s naar beneden door de aarde en weer terug. Openende bloemenkelken, beginnend leven, ontspruitende kiemen. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik voel het in mijn botten en alle onderdelen van mij krijgen die aandacht. Die trilling, helende liefde. Ik weet dat het lijf opgeschoond wordt. Dat alles zich voedt aan deze levenskracht. Alle kleine spiertjes en vormen in mijn lijf werken mee. Kan ik apart van elkaar aansturen, ze zijn er voor mij. Het voelt als een rijk palet mogelijkheden dat ik tot mijn beschikking heb.
Ik kan alles creëren wat ik maar wil
Ik maak bewegingen met mijn handen bij mijn buik. Mijn handen krommen en spannen zich tot eeuwenoude mudra’s. Ik speel met energie. Maak bouwwerken met geometrische vormen, niet alleen 3D maar elk dimensie creëert mee: mijn gedachten, de muziek, mijn bewegingen. De vormen morphen van groot naar klein. Ik speel ermee.
We come to realize that the universe mirrors back to us perfectly our beliefs, our intentions, our sincerity. What is is the product of the map of reality you carry inside you. If you want to change your experience, you need to change the map.
– Alberto Villoldo, One Spirit Medicine: Ancient Ways to Ultimate Wellness
Ik ben compleet en perfect
Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Boven een eagle, boven de bergen en oerwouden, watervallen, groen. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Van klein meisje naar wulpse vrouw. Mijn heupen bewegen op de muziek. Man en vrouw, penis en baarmoeder, gevend en ontvangend. Tegelijk ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.
Humankind has not woven the web of life. We are but one thread within it. Whatever we do to the web, we do to ourselves. All things are bound together. All things connect.
– Chief Seattle, Duwamish (1780-1866)
Voel jij diep van binnen de roep van moeder Ayahuasca?
Als je zelf ook een reis wilt maken kan ik je aanraden om je intentie helder te krijgen. Wat wil je helen, in welk stuk wil je inzicht? Door je hier bewust van te zijn zul je niet per se je reis sturen, je doet het vooral om je mind in de juiste modus te krijgen. Wat daar ook voor helpt is om twee weken van tevoren het bijpassende dieet te volgen. Dit is om je fysiek en mentaal voor te bereiden.
Er zijn verschillende aanbieders. Wat voor mij passend voelt, kan voor jou anders zijn dus kies de plek, groepsgrootte en sfeer die bij jou past. Ik ben heel benieuwd wat het jou gaat brengen en wens je veel wijsheid en heldere keuzes.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
