[ BLOG ] Sinds het begin van dit jaar werk ik als geestelijk verzorger in een verpleeghuis. Er wonen mensen met somatische klachten en mensen met verschillende vormen van dementie.
Aandacht voor levensvragen
Voor die ongeveer 120 bewoners ben ik degene met wie ze kunnen praten over hun trage vragen – levensvragen waar niet direct een antwoord op is. En waar misschien ook geen antwoord op hoeft te komen: het onderzoeken zelf is al waardevol.
Wanneer iemand zijn eigen (t)huis achter heeft moeten laten en in een verpleeghuis is komen wonen, heeft dat vaak een enorme impact op het ervaren van zin.
Zin in de dag,
maar ook de zin van het leven.
Wat doet een geestelijk verzorger?
Hoewel er in de zorg steeds meer aandacht is voor Positieve Gezondheid, waarbij spiritualiteit en zingeving een belangrijk onderdeel zijn van goede zorg, is voor bewoners, familie en zorgmedewerkers vaak onduidelijk wat een geestelijk verzorger nu eigenlijk doet.
Of is.
Ik neem je mee in een aspect van mijn werk: aandacht voor levensvragen.
Levensvragen die in de onderstroom aanwezig zijn
Belangrijke vragen die ik graag stel zijn:
(ik stel ze zowel aan mijzelf als aan anderen, al is dat laatste vaak niet met zoveel woorden)
Wat leeft er in jou?
Wat is van waarde voor jou?
Wat geeft je ruimte?
Wat heb je nodig?
Wat is genoeg?
Wat is ‘van mij’?
Wat betekent tijd voor jou?
Wat betekent geld voor jou?
Wat betekent intimiteit voor jou?
Wat betekent verbinding voor jou?
Wat betekent vrijheid voor jou?
Wat betekent vriendschap voor jou?
Wat houdt het hebben van een goede relatie in voor jou?
Wat is een goed leven?
Wat is van betekenis?
Wat maakt jouw leven zinvol?
Heeft het leven een doel?
Mijmeren, delen en bezinnen
Het zijn belangrijke vragen, die soms zo Groots en Meeslepend kunnen voelen dat ze een verlammend gevoel oproepen.
Op andere momenten kunnen ze met weinig, maar zeer rake woorden, beantwoord worden.
Het zijn vragen waar je avondenlang over kunt discussiëren, met vrienden, wijn (in mijn geval gekookt water) en een tafel vol eten (in mijn geval kruidige pompoencake).
Waar je met je partner kwetsbaar over kunt uitwisselen.
Gepassioneerd over kunt vertellen. Wat jou drijft, wat jouw visie is.
Of starend in de vlammen van een kampvuur onder de sterrenhemel mijmert wat voor jou mogelijke antwoorden zijn
Levensvragen die misschien pijn doen
Bovengenoemde Belangrijke Vragen kunnen ingewikkeld en lastig te beantwoorden zijn, maar over het algemeen hebben ze een lichte vibe over zich.
Bij deze vragen houdt het echter niet op. Ik noem nog maar enkele voorbeelden:
Wat doet pijn?
Welk gevoel wil je niet voelen?
Waar heb je spijt van?
Waar twijfel je aan?
Waar ben je bang voor?
Waar schaam je je voor?
Waar ben je schuldig aan?
Wie heb je pijn gedaan?
Waar lig je van wakker?
Wie heb je te vergeven?
Filosoferen, in gesprek gaan, leren
En zelfs daar houdt het niet op (voor mij 🙂 ).
Wat is God?
Wat geloof ik?
Wat weet ik?
Wat is waarheid?
Wat neem ik waar?
Kan ik de realiteit kennen?
Heb ik een vrije wil?
Wat is dood?
Wat is er daarna?
Wat is leven?
Wat is er daarvoor?
Wat is de ziel?
Wat is bewustzijn?
Waar ben ik in mijn dromen?
Wat is ‘ik’?
Het gaat niet om de antwoorden
Ik ben me ervan bewust dat ik vele antwoorden niet kan weten. Wat oké is, want alleen al het stellen van de vraag zet van alles in beweging.
Het stellen van deze vragen is van belang om geen aannames te doen, maar een onderzoekende, open blik te hebben. Die heb ik sowieso, maar op het moment dat ik het verpleeghuis binnenwandel en geestelijk verzorger ben, des te meer.
Open om naar de visie of het levensverhaal van de ander te luisteren.
Nieuwsgierig te zijn: hoe beleeft een ander mens deze vragen? (ook als dat haaks staat op hoe ik mijn eigen antwoorden zou formuleren).
Een geestelijk verzorger blijft bij pijn
De vragen kunnen soms pijnlijk zijn, of ongemak oproepen. Juist daarom stelt een geestelijk verzorger ze. Want het bespreekbaar maken van dat-wat-pijn-doet, brengt verlichting. Of dat iemand zich gezien weet.
Door te luisteren naar de ander ontstaat er verbinding, ook als er geen antwoorden zijn.
Dan delen we het niet-weten.
Een prachtig vertrekpunt in levens-onderzoek.
Spelen bij jou een van deze of meerdere van deze levensvragen? En zou je die samen willen onderzoeken? Dan is een Transformatiedag een mooi cadeau aan jezelf. Zo’n dag staat in het teken van vertragen, verstillen en in contact komen met wat er in jou leeft, zodat de wijsheid die je in je draagt, ont-dekt kan worden. Lees hier meer >>>
Illustraties bij dit blog zijn van Saydung89 via Pixabay.
[ BLOG ] mei 2001 – Tijdens het intakegesprek vertel ik de psycholoog hoe het op school gaat (goed, ik haal zelden een onvoldoende), hoe leuk mijn vriendinnen zijn (zowel die uit mijn klas als van mijn basketbalteam als van mijn bijbaan) en dat we het thuis ook aardig redden met zijn viertjes. Eigenlijk het enige dat vervelend is, is dat ik soms wat last heb met ademen.
De sessie vliegt voorbij. Praten met zo’n psycholoog valt best mee, vind ik. De man zit achter zijn bureau naar me te luisteren en schuift me aan het eind van de sessie twee A4-tjes toe. Het huiswerk is om deze twee vragenlijsten in te vullen en te starten met een dagboek, zodat ik ‘mijn gevoelens kan verwoorden’. Hij schat dat we in totaal drie tot vijf sessies nodig hebben, dus maken we alvast twee vervolgafspraken.
Of ik het huiswerk gedaan heb?
De volgende meeting is op een vrijdag na school. Voordat ik naar het gezondheidscentrum fiets, vul ik de vragenlijsten nog even in. Er staan allerlei stellingen op, waarvan ik met een getal moet aangeven of ze voor mij waar (5) of niet waar (1) zijn. Makkelijk.
‘Voelt goed aan wat anderen willen’. Jazeker, een 5. ‘Is snel van slag’. Een grap zeker? Waardoor zou ík nu nog van slag moeten raken, nu ik net mijn vader heb verloren? Ik kan alles aan, een 1. ‘Raakt in discussies snel opgewonden en reageert heftig’. Ik kan me voorstellen dat ik een jaar geleden de 3 had aangekruist. Als echte dertienjarige had ik nog wel eens fikse ruzie met mijn vader. Maar nu… zorg ik gewoon dat ik niet in een discussie terecht kom. Dus, een 1. ‘Is flexibel’. Check, that’s me. Een 5.
In alle eerlijkheid vul ik de lijsten in, ik kan precies uitleggen waarom ik een bepaald cijfer kies. Tegelijk weet ik dat dit één grote poppenkast is. De psycholoog doet net of deze lijsten alles betekenen (of gelooft dat echt) en ik doe braaf wat hij vraagt. Ondertussen snap ik precies wat mijn antwoorden voor effect zullen hebben.
Ik antwoord snel en zorgvuldig
‘Onderneemt graag nieuwe activiteiten: 5’. Klinkt veelbelovend? Tja, ik onderneem graag nieuwe dingen, dan hoef ik tenminste niet thuis te zijn. ‘Heeft goed inzicht in zijn gevoelens: 5’. Ook al zo positief. Ik heb zo’n goed inzicht in mijn gevoelens dat ik precies weet welke ongewenst zijn en die bewust niet laat zien. Mijn antwoord (5) op de stelling ‘heeft door hoe dingen met elkaar in verband staan’ zou argwaan moeten wekken, maar ik vermoed dat ook dat als een positief punt wordt gescoord. Denken die volwassenen echt dat ik niet doorheb hoe dit werkt?
De ingevulde vragenlijsten neem ik mee, het andere huiswerk heb ik niet gedaan. Een dagboek bijhouden lijkt me toch zo’n vreemde bezigheid. Wat heeft het voor zin om je gedachten op te schrijven? Als je ze denkt, weet je toch al wat ze zijn? Dan is het dubbelop om ze ook nog te noteren. Ach, hij zal me er vast geen voor strafwerk geven.
De score op Depressie & Angstklachten
Samen nemen we de vragenlijsten door. Op ‘Depressie & Angstklachten’ scoor ik goed, dat wil zeggen dat ik geen opvallend sombere buien heb en over het algemeen vrij optimistisch ben. De uitslag van de ‘Vragenlijst Psychosociale Vaardigheden’ vermeldt ook geen bijzonderheden over mij. De psycholoog vraag her en der om een toelichting.
Ik kies mijn woorden zo dat ik niet lieg en hij tóch de conclusie trekt dat er geen probleem is. Verder slaap en eet ik goed, sport ik regelmatig, heb ik ruim voldoende sociale contacten en een goede band met mijn familieleden. Dus hoe zit dat nou toch met dat gekke ademen van me? De tijd is om, dat komt wellicht de volgende sessie aan de orde.
Een doorbraak volgt
Dat klopt, want een week later heb ik ‘een doorbraak’ bij de psycholoog. Vanachter zijn bureau vraagt hij me te vertellen over de avond dat mijn vader overleed. Nu kan ik me niet meer groot houden en laat mijn tranen de vrije loop. Even daarna houden ze net zo snel als ze begonnen weer op. Ik zou best nog even verder willen huilen maar dat lukt niet. Was dit het dan?
Ja, volgens Meneer Psych wel. ‘Nou, volgens mij vind jij je weg wel. Het gaat op alle vlakken hartstikke goed met je, zeker gezien je situatie. Nu je deze doorbraak gehad hebt, zal het ademen vanzelf beter gaan en lijken vervolgafspraken me niet nodig’. Wat een compliment. Ik ben opgelucht dat een professional heeft bepaald dat het goed gaat met mij. Dan kan ik dus zeker weten dat ik dit ‘verder leven na het verlies van een dierbare’ goed aan het doen ben.
Deze tekst is een fragment uit mijn nieuwe boek Vlieg vrij. Over het boek:
In ‘Vlieg vrij’ maak ik grote onderwerpen als bewustzijn, ziekte en dood, op een lichtvoetige manier bespreekbaar. Verwacht persoonlijke verhalen die pijnlijk herkenbaar en nietsverhullend eerlijk zijn. Ik zoek uit: hoe kan ik beter omgaan met tegenslag en teleurstelling? Hoe kan ik angsten loslaten, om me zo vrij als een vogel te voelen?
Beperkende overtuigingen en diepe angsten laat ik los, tot ik uitkom bij niet-weten. Ik geef me daar volledig aan over, in het vertrouwen dat het nú al goed is.
[ BLOG ] Een ander lang aankijken, wat doet dat met je? Maakt het je ongemakkelijk of ben je nieuwsgierig? Elkaar bewust langer dan normaal in de ogen kijken, in stilte, is ook bekend als eyegazing of soulgazing, een term vanuit de tantra. Je ogen hebben een hoop te vertellen…
Je ogen kunnen niets verbergen
Elkaar via de ogen ontmoeten, is een bijzondere ervaring om te delen. Er is wel wat moed voor nodig, om je open te durven stellen voor een ander. Soms bots je tegen een muur van afstandelijkheid, want niet iedereen kan het opbrengen zijn hart te openen. Misschien doet het teveel pijn om te voelen wat daar werkelijk speelt.
Maar de beloning als je het toch doet, is groot. Tijdens het kijken valt laag voor laag van je af. Emoties kunnen vrij opkomen en geuit worden, tranen stromen en een glimlach laat zich stralend zien. Het is spannend, omdat je zo kwetsbaar bent, maar uiteindelijk is het fijn om je ware zelf te laten zien. Je mag er zijn, met alles wat er is.
Wanneer je iets wilt delen over je liefde voor een ander, over gevoelens van eenheid, vrede of intense pijn, schieten woorden vaak tekort. En als je toch de ‘juiste’ woorden vindt, blijven ze slechts een verwijzing. Eigenlijk is het onmogelijk om met woorden te beschrijven wat er werkelijk in je speelt.
Gelukkig zijn woorden ook magische bouwstenen, waarmee je ‘tussen de regels’ door een gevoel of een sfeer kunt scheppen. Het beste voorbeeld vind ik de Tao Te Ching, waarin Lao Tze al in het eerste vers laat weten dat hij (toch) gaat schrijven over het onnoembare. Mooie paradox.
Tao Te Ching, vers 1:
The Tao that can be told is not the eternal Tao. The name that can be named is not the eternal name. The nameless is the beginning of heaven and earth. The named is the mother of ten thousand things. Ever desireless, one can see the mystery. Ever desiring, one can see the manifestations. These two spring from the same source but differ in name; this appears as darkness. Darkness within darkness. The gate to all mystery. Tao Te Ching – Lao Tzu – chapter 1 (translation by Gia-fu Feng and Jane English)
Ik voel hier veel waarheid bij, maar om nu elke keer in taoïstische verzen te spreken als ik het onnoembare wil delen?
In dat geval kan het elkaar aankijken een uitkomst zijn, mits beide partijen daarvoor openstaan. Het is fijn om daar een bepaald kader voor te schetsen. In de tantra bijvoorbeeld wordt het gedaan als oefening met begeleiding en een specifieke tijdsduur. Vaak leidt een tantra-leraar je met aanwijzingen door de opdracht, bijvoorbeeld: ‘Keer naar binnen, blijf bij jezelf, als je eraan toe bent richt je je blik omhoog tot je de ander aankijkt’, et cetera.
Je kunt zo’n kader natuurlijk ook zelf bedenken, net als kunstenares Marina Abramovic.
Het onnoembare ervaren
Abramovic keek tijdens haar beroemde werk The artist is present dagenlang honderden bezoekers in de ogen. Mocht je de performance niet kennen, bekijk deze video:
Toen ik dit voor het eerst zag, wilde ik het zelf ervaren. Dus maakte ik in 2011, als onderdeel van mijn afstudeerproject, een video van mijzelf en mijn toenmalige vriend, met dit werk van Abramovic als inspiratiebron. Op de film was te zien hoe mijn vriend en ik elkaar en profil in de ogen keken, een kwartier lang. Ik heb het bestand niet meer, maar ik geloof dat je vooral veel onzekerheid, lachen en focus op de ogen ziet.
We waren niet vrij genoeg, durfden niet écht kwetsbaar te zijn. En misschien is dat ook niet zo vreemd, als je elkaar meteen een kwartier lang aanstaart, met een camera vlakbij je hoofd.
En hoe is dat nu?
Ondertussen vind ik het niet zo eng meer om een ander (of mezelf, ook een optie) lang in de ogen te kijken. Ik stel me makkelijker open en deel via mijn ogen wat er in mijn hart speelt.
Soms gebruik ik het aankijken als oefening tijdens een Privé Transformatiedag, om met een deelnemer even uit het denken te stappen en contact te maken met een dieper weten. Als het de eerste keer is dat iemand zoiets doet, voelt het wat onwennig, maar uiteindelijk wordt het als heel waardevol gezien.
Er is altijd een next level
Tijdens een Privé Transformatiedag initieer ik het zelf – ik besef dat dat meespeelt in het gemak dat ik ervaar. Maar ik leer steeds meer mensen kennen waarmee dit intieme ontmoeten heel natuurlijk ontstaat. Laatst bijvoorbeeld, tijdens een nacht mantra’s zingen. Door het urenlang zingen ontstond er al gauw een warm groepsgevoel met alle deelnemers.
Ik zat vlakbij een man waarmee ik af en toe contact had. Even een deken aangeven of voor elkaar opzij gaan in het kleine keukentje. Het viel me op dat hij me dan kort aanraakte, een hand op mijn rug of arm. Het was comfortabel en zonder lading. Een puur gebaar; ik was welkom en voelde me gezien.
De ogen zijn de ramen van de ziel
Tijdens een van de pauzes later die nacht, stonden we allebei te stretchen op onze plek in de yurt – uren doorbrengen op een meditatiekussen gaat me nog steeds niet makkelijk af. Ik was dicht bij mezelf en voelde heel zuiver wat er ontstond. Of er een glimlach of andere vorm van een uitnodiging was, zou ik je niet kunnen zeggen, in ieder geval volgde een warme omhelzing.
Zonder aankondiging, zonder verwachting.
Vanzelfsprekend.
En dat met een vreemde?
Ja hoor, waarom niet. Hoewel ik toegeef dat het waarschijnlijk wat vreemd is als je de eerste de beste persoon knuffelt die in de supermarkt staat te twijfelen welke kaas hij eens zal kiezen.
De knuffel ging over in elkaar aankijken, nog steeds dicht bij elkaar. En ja, ik vond het af en toe best spannend, vooral toen hij me spiegelde in wat ik met mijn ogen of mond deed. Ik voelde me kwetsbaar en veilig tegelijkertijd.
Voorbij de fysieke realiteit
Zo’n ervaring is krachtig omdat je op een gegeven moment niet meer naar twee ogen kijkt, maar voorbij de fysieke realiteit. Wat daar te zien is? Wat er in jou leeft, herken je in de ander. Is dat liefde, zie je liefde. Je kunt stilte tegenkomen, verdriet of ongemak, het alles of het niets. Wat er ook ontstaat, uiteindelijk kom je altijd jezelf tegen. Het ervaren van je ware zelf, is dat niet waar het allemaal om te doen is?
In zijn ogen zag ik liefde, dankbaarheid en rust. In mijn ogen hetzelfde.
Na deze ontmoeting voelde ik me dankbaar, zacht, energiek, verbonden, sensueel, licht, krachtig. Wie wil dat nou niet ervaren? Stel het eens voor aan je partner of beste vriend(in). En als je in real life niemand kent waaraan je dit kunt ervaren, en ook geen tantra-avond wil bezoeken, zijn er nog andere opties:
Online ontmoeten
Je hoeft niet eens fysiek aanwezig te zijn om elkaar te ontmoeten. Human Online is een platform wat het mogelijk maakt om willekeurige mensen van over de hele wereld online te ontmoeten. Eén minuut, in stilte. Ondanks de tussenkomst van een scherm vind ik het een krachtige ervaring, misschien juist door de grote afstand die wordt overbrugd. Ik voel me letterlijk met elk mens op de wereld verbonden.
Om dit te ervaren maak je een gratis account aan op Human.online, na bevestiging kun je aan de slag. Heel simpel en zeker een aanrader!
Online, maar niet live
Tiger Singleton, een jonge spiritueel leraar, weet dat woorden overbodig zijn als het om het onnoembare gaat. Hij maakte de video No words, only love. Het filpmje ging viral en vele mensen volgden zijn voorbeeld, zoek maar eens ‘no words, only love’ op Youtube.
Tiger’s invitation is to genuinely connect with the sincerity of your heart’s desire; not to capture something in the world, but to be still and recognize you are not separate from what you crave. In this recognition, you can finally be present and enjoy the miracle of what you are.
Dit zijn twee voorbeelden van elkaar digitaal ontmoeten (live of niet), maar er is nog een optie: op papier.
Het ontmoeten van een geportretteerde
Het project Whatever the weather van kunstenaar Bruno van den Elshout gaat over wezenlijke ontmoeting. In het kunstwerk-in-boekvorm waar hij momenteel aan werkt, zijn 144 zelfportretten te zien, die gemaakt zijn na acht uur wandelen op het strand. De foto’s worden op zo’n manier getoond, dat de kijker wordt uitgenodigd de geportretteerde werkelijk te ontmoeten, in plaats van alleen maar te bekijken. Ik ben benieuwd hoe de uiteindelijke vorm wordt.
Er is dus toch een manier om het onnoembare te benoemen: simpelweg door eerst je hart en vervolgens je ogen te openen. Benoem het in stilte, met je ogen. Kijk elkaar aan en groet.
Namasté.
Aldous Massie, de maker van deze afbeelding heeft een heel speciaal talent. Wat mij betreft verbeeldt hij perfect wat ik probeer te verwoorden. Check zijn werk See Pala voor nog meer mindblowing tekenkunst, gegoten in een comic. <3
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Tip je baas dat ik in te huren ben om eenlezing te gevenof nodig me uit voor een huiskamerlezing.
Yoga, stil zijn, mediteren, dansen, tantra beoefenen, floaten, Ayahuasca drinken en vasten… Uiteindelijk gaat het allemaal om hetzelfde: ervaren dat je niet alleen maar je lijf bent. Ervaren dat je óók niet je gedachten bent. Wat je dan wel bent? Daar zal ik geen woorden aan proberen te geven, want het is het beste te ervaren. En dat is precies waar je deze technieken voor inzet.
Overgave oefenen
Vasten is dus een middel. Het doel: dat wat je bent, ervaren. Een glimp opvangen van wat je werkelijk bent, oplossen in het grotere geheel en bewust zijn van de eenheid waar je onderdeel van bent. Daardoor groeien in bewustzijn.
Wanneer je dit eenheidsgevoel eenmaal hebt ervaren, is het makkelijker om het weer te voelen omdat je het weet te herkennen. Tegelijkertijd is het ook moeilijker, want het gebeurt juíst niet als je ernaar streeft. Overgave is het sleutelwoord. En overgave is iets wat goed te trainen is door niet te eten.
Ik neem je mee in mijn ervaring
Ik vastte vijf dagen, dat wil zeggen: ik at niets en dronk voornamelijk thee en water. In het blog Vijf dagen vasten: waarom en hoe? beschrijf ik mijn overwegingen, mindset en hoe ik het in de praktijk aanpakte. In dit verhaal neem ik je mee in wat ik zoal meegemaakt en gevoeld heb.
Vasten dag 1 – Vrij veel actie en druk in mijn hoofd
Vol goede moed sta ik op en ontbijt met een kopje thee. Ik ben nog wat druk, vooral in mijn hoofd: wat zal ik eens gaan doen? En daarna, en daarna? Mijn tijd vul ik met het afhandelen van mails die ik niet wil laten wachten, schrijven en veel thee zetten en drinken. Niet om een hongergevoel tegen te gaan – dat is opvallend afwezig – maar voornamelijk om iets te doen te hebben en de tijd te doden.
‘s Middags spreek ik af met een lieve vriendin en laat met gemak het blokje dadeltaart op m’n schoteltje liggen. Genietend sip ik van mijn chai zonder melk of honing en van een verse groene thee. Ik heb geen honger maar voel me af en toe wat flauw en onrustig.
Time to slow down
Op m’n gemakje doe ik van alles. Ik wandel in plaats van fiets – ik heb toch alle tijd. It’s time to slow down. Samen met twee Engelse vrienden die nu ook vasten, zit ik in een speciale appgroep om elkaar te steunen en vragen te stellen. Voordat ik naar bed ga doe ik met een van hen een korte meditatie en bodyscan via Whatsapp. Dankbaar dat ik mezelf dit avontuur van niet-eten gun, ga ik naar bed.
Vasten dag 2 – Vertragen gaat vanzelf
De eerste krampen in mijn kuiten dienen zich aan. Ik heb geen honger maar ben behoorlijk duizelig als ik opsta. De dag gaat met ups en downs. Tijdens de ups vergeet ik dat ik niet ‘mag’ eten, het voelt natuurlijk, waardoor ik ook niet de behoefte heb om mezelf af te leiden met thee.
In de Ekoplaza werk ik op mijn dooie akkertje mijn boodschappenlijstje af zonder een blik te werpen op alle lekkernijen. Ik koop verse groentebouillon om wat zout binnen te krijgen, verder extra verse thee en kokoswater. Lekker sloom loop ik door de stad en met een grote glimlach op mijn gezicht geniet ik van de mensen en de lente. Ik heb geen haast en hoef niets. Dat slowing down is dus vanzelf goed gekomen.
Vasten dag 3 – Dip in energie
Geen boodschappen hoeven doen, niet koken en niet eten, scheelt me zo’n vier uur (!) per dag. Die ‘extra tijd’ maak ik vol met mediteren, rusten, de kat aaien, niksen, wandelen, slapen en in bad gaan. Ik kan me niet zo goed focussen op de letters op mijn laptop en heb daar ook eigenlijk geen zin in. Een simpel en vermakelijk boek lezen lukt wel – ik las ‘En dan nog iets’ van Paulien Cornelisse.
‘Ups and downs today. Sometimes I feel uninspired and tired, other times totally at peace – then I almost forget that I’m fasting. I woke up late today and if I do anything else but sitting I feel fainted… but I’m in a good mood. I try not to force it or control it, I’m just surrendering.’ – schrijf ik in de appgroep.
De anderen begrijpen het volledig en herinneren me eraan dat veel rusten noodzakelijk is, mijn lijf is immers al hard aan het werk om afvalstoffen af te voeren.
Ik ben over de helft
Mijn fysieke energie is laag maar mentaal voel ik me sterk. Zo sterk, dat ik me afvraag wanneer de emotionele dip komt, want bij dit soort quests hoort meestal een dieptepunt. Een probleem dat overwonnen moet worden, wat zorgt voor de uiteindelijke euforie en beloning. Bewust observeer ik mijn gemoed, als was mijn dag een lange meditatie. Soms voel ik me moe en ongeïnspireerd, maar dat gaat ook gauw weer voorbij. Nee, een dip kan ik het niet noemen. Ik ben over de helft, nog twee dagen te gaan.
Vasten dag 4 – Luisteren naar mijn lijf
Vasten gaat om luisteren naar je lijf en toegeven aan waar het om vraagt. Rust, slapen, liggen, drinken et cetera, dus dat is wat ik doe. Stil zijn en luisteren. Grappig genoeg vraagt mijn lichaam niet meer om eten, het is content met de energie die vrijkomt vanuit de vetverbranding.
Ik voel me licht en zweverig. Niet zweverig als in duizelig, maar eerder niet-geaard – niet helemaal ín mijn lijf aanwezig. Waar lichaam en geest normaal gesproken als één geheel worden ervaren, zijn ze nu wat van elkaar los geschoven. Waardoor ik me minder met mijn lichaam associeer, het staat op spaarstand. Je zou verwachten dat ik me minder verbonden voel, maar het lichte gevoel heeft geen invloed op dat-wat-ik-ben.
Een van mijn mede-vasters schrijft: ‘There’s so much more to life to experience, most only scratch the surface and never push themselves. The body is a creative genius, it’s been made with such wisdom. It’s humbling to have an opportunity to enter inside one and use it to the best of my ability.’
Herkenbare woorden, ik voel me ook nederig en dankbaar voor de ervaring van dit leven.
Misschien gaat een dip niet komen? Misschien ben ik zo bereid om eventuele pijn in de ogen te zien, dat het uitblijft?
Vasten dag 5 – Heling en bevrijding
De laatste dag. Ik voel me rustig en accepteer dat een dip er misschien gewoon niet inzit. Het niet-eten kost zo weinig moeite dat ik me afvraag of ik nog een zesde vastendag zal toevoegen. Toch besluit ik om dat niet te doen, laat ik niet overdrijven.
Morgenochtend mag ik dus weer iets eten, ik heb alleen nog niets geschikts in huis. In de supermarkt doen de verse koeken en croissants, waar ik normaalgesproken gek op ben, me werkelijk niets.
Maar voor de koeling vol groene (blad)groenten voel ik me een kind in een snoepwinkel. Ik kan niet kiezen, zoveel zin (behoefte) heb ik deze vitaminen! Ik kies biologische babyspinazie. Verder peer, yoghurt en een blikje tonijn, daar heb ik ook zin in.
De dip dient zich aan
Aan het einde van de middag voel ik me somberder worden. Ik vermoed omdat ‘het normale leven’ weer in zicht komt en ik ga nadenken over wat ik allemaal nog moet: afspraken, mails, BTW-aangifte et cetera.
De onrust voelt dubbel. Ik ben blij omdat de dip er is, tegelijkertijd wil ik van het gevoel af. Ik ga in bad om te ontspannen maar… you can run but you can’t hide. Wat gevoeld en geheeld moet worden, moet ik aangaan.
In bed blijf ik maar malen en malen. Tot in me opkomt: wat voel ik? Ik focus op de sensaties in mijn lijf en voel een enorme rush door me heen trekken. Alsof ik klaar ben om weg te sprinten, zoveel energie is er opgebouwd.
Overgave = heling
Ik voel een knoop in mijn buik, net onder mijn middenrif. In foetushouding en met mijn ogen stijf dicht wil ik er niet bij. Of toch.
Een schokje in mijn lijf, interessant. Ik probeer het beter te voelen, wat was dat? De schokken worden heftiger en ik krimp ineen. Niet van fysieke pijn, dit is puur een loskomen van emoties en opgeslagen energie. Een energiestroom gaat langs mijn ruggengraat naar mijn hoofd. De controle laat ik los. Ik geef me eraan over.
Binnen een minuut is het over. Daarna beginnen inzichten binnen te stromen. Er is zoveel helderheid dat ik kan uitzoomen en zien welke stappen ik in de afgelopen jaren heb gezet. Ineens wordt duidelijk wat me komende tijd te doen staat, wat prioriteit heeft en welke plannen ik kan loslaten.
Ik lig nog lang wakker.
Eerste opbouwdag na het vasten
Ondanks mijn korte nacht sta ik uitgerust op. Ik heb niet per se honger of zin in eten. Toch maak ik een smoothie met yoghurt, peer en dadel. Wow, wat een smaakexplosie! Ook al had ik niet echt zin om te eten, nu mijn smaakpapillen weer geprikkeld zijn voelt dit heel welkom.
Na een paar happen heb ik genoeg.
Deze dag bestaat uit om de paar uur iets kleins eten. Ik moet echt de klok in de gaten houden, anders vergeet ik te eten.
Wat heeft het me gebracht?
Het is heel fijn om secuur te voelen waar mijn lijf behoefte aan heeft. Hoeveel, wat en wanneer te eten. Maar ook toegeven aan de behoefte aan rust, aanraking, warmte, beweging et cetera.
De tonijn die ik kocht heb ik pas na een week gegeten. Ik had er erg zin in maar om het eerder op te eten voelde toch te vet en te zwaar.
Het niet-eten, de scherpte van mijn zintuigen en de innerlijke stilte zijn me heel goed bevallen. Daarnaast ben ik positief verrast door de helderheid en de inzichten die het heeft gebracht.
De leegheid van mijn gestel gaf een beter contact met mezelf, een verhoogd bewustzijn, waardoor heling kon plaatsvinden. Het voelt alsof álle innerlijke energie nodig was om dit diepere niveau te bereiken. De leegheid was noodzakelijk, want met een vol verteringsstelsel was dit niet gelukt.
Wat wil ik een volgende keer anders doen?
Een volgende keer zal ik meer in de natuur zijn. Nu ging ik elke dag even wandelen buiten maar ik kon het niet opbrengen om helemaal naar een bos of de zee te fietsen.
Ook zal ik het weer gaan eten beter voorbereiden en bewuster opbouwen. Nu was het onregelmatig omdat ik het eten vergat, dat voelde wat onrustig. Daarnaast wil ik me met hulp van een orthomoleculair therapeut verdiepen in voedingsmiddelen die de afvoer van gifstoffen bevorderen, om ook de ontgifting na het vasten soepel te laten verlopen. Ik zal ook bewuster kiezen voor eten wat mijn reserves weer goed aanvult.
De volgende keer vasten ben ik van plan in de herfst te doen, en tot die tijd zal ik zeker een aantal keer één of twee dagen vasten.
Wat is jouw ervaring met vasten? Spreekt het je aan of lijkt het je vreselijk?
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Vasten wordt in bijna alle spirituele tradities gebruikt als middel om tot inzicht te komen. Christenen hebben onlangs hun vastenperiode tussen carnaval en Pasen afgesloten, voor moslims begint de Ramadan bijna en ook in de Ayurveda is vasten een belangrijk onderdeel van reiniging en heling. Hoewel ik me niet verbind aan een specifieke traditie, was ik benieuwd hoe ik niet-eten zou ervaren.
Ik deel graag mijn ervaring
Na een periode van schijnbare stilstand betekent de lente groei en nieuw leven. Het is de ideale tijd om je zowel fysiek als mentaal te reinigen, je huidige situatie te onderzoeken en nieuwe inzichten op te doen. Ik deed dat door vijf dagen te vasten en in dit blog deel ik graag mijn ervaring.
Verwacht geen feiten uit wetenschappelijke onderzoeken, geen ’10 tips om… ‘ en geen verhalen over de gezondheidsvoordelen van vasten – daar staat het wereldwijde web al vol mee. Wat er nog niet op staat is mijn overwegingen en ervaring, dus laat ik die vooral wél delen.
Waarom wilde ik vasten?
Ik wilde dit graag om meerdere redenen doen: om mijn persoonlijke grenzen en concepten te onderzoeken, voor fysieke reiniging na de winter en om ruimte te maken voor spirituele groei. Eerdere ervaringen met niet-eten waren me goed bevallen, waardoor dit een logische vervolgstap was.
There’s a hidden sweetness in the stomach’s emptiness. We are lutes, no more, no less. If the sound box is stuffed full of anything, no music. If the brain and the belly are burning clean with fasting, every moment a new song comes out of the fire. The fog clears, and a new energy makes you run up the steps in front of you. – Rumi
Is het niet een nogal extreme aanpak?
Een vriendin noemde me ooit extreem – ze zei het liefdevol. Ik kon het me niet voorstellen. Ik, de girl-next-door die tot vervelens toe overal over nadenkt en bewuste keuzes maakt, extreem? Maar langzamerhand begin ik haar omschrijving te begrijpen, hoewel ik het zelf eerder vastberaden of grondig noem. Misschien ben ík niet extreem, maar zijn mijn daden dat wel.
Gezondheid: is vasten gevaarlijk?
“Vandaag de dag is het een stuk gemakkelijker zich dood te eten dan te verhongeren, al is dat duizenden jaren anders geweest.” Rudiger Dahlke – Bewust vasten
Vijf dagen niet eten wordt door de meeste mensen als zeer ongezond of zelfs onmogelijk gezien. Maar, het lijf kan meer aan dan je denkt – ik denk dat elke moeder dat kan bevestigen. Hoewel ik zelf geen bevalling heb meegemaakt, heb ik wel een ander persoonlijk voorbeeld van waar het lijf toe in staat is.
Ik heb de ervaring van zes weken alleen maar over de grond kunnen kruipen, hallucinerend van de morfine. Daarna nog maandenlang amper kunnen lopen, liggen of zitten, door de immense zenuwpijn van een hernia. Toch rende ik drie jaar later een obstacle run van 14 km door mul zand, als een van de fittere deelnemers van mijn groep.
Het lichaam wil overleven
Je kunt meer dan je denkt en dat geldt ook voor energie en voeding. Het lichaam heeft allerlei ingebouwde mechanismen om zichzelf te reinigen, te blijven voorzien van brandstof en te helen.
Hoe het precies werkt mag een expert je uitleggen, maar zoals ik het begrijp heeft dat helingsproces te maken met toxines die opgeslagen zitten in vetcellen. De vetcellen worden verbrand om het lichaam brandstof te geven en daarbij komen de opgeslagen toxines vrij. Deze worden verwerkt en afgevoerd en dat zorgt voor reiniging van je lijf.
Mijn eerdere ervaringen met vasten
Ik had al eerder af en toe een dag gevast. Voor mij houdt dat in: na het avondeten niet meer eten, slapen, een dag niet eten, slapen en het eerste maal is het ontbijt. Ook heb ik twee keer twee dagen gevast (na het avondeten niet meer eten, tot 48 uur later weer een volgend (licht) avondmaal), beide met hele andere ervaringen.
Vasten tijdens een meditatieretreat in Thailand
Bewust veel minder eten dan normaal heb ik kunnen uitproberen tijdens een zevendaagse silent meditation retreat in Thailand, vorig jaar. We kregen daar twee maaltijden per dag: ontbijt om 07.30 uur en lunch om 11.00 uur. Om 18.00 uur kreeg je een kopje thee met suiker, verder dronken we alleen water.
De maaltijden waren vegetarisch en bestonden uit wat de monniken die ochtend hadden gekregen in ruil voor een zegening. Dat verschilde nogal, soms was het bijvoorbeeld rijst met gekookte komkommer en bouillon – niet per se een maaltijd waar je lang op kunt teren. Aan de andere kant was dat ook niet nodig, we mediteerden de hele dag en verbruikten dus weinig energie.
Intermittent fasting
Een andere vorm van minder eten heb ik in januari en februari van dit jaar geprobeerd: intermittent fasting (IF). IF kun je in vele soorten en maten doen, ik koos voor de versie 16-8. Dat betekent dat je per dag in een tijdsframe van acht uur kunt eten, de overige zestien uur eet je niet. Voor mij werkte eten tussen 11 en 19 uur het beste.
IF heeft veel gezondheidsvoordelen, maar de keerzijde is dat het ‘eten binnen de tijd’ een obsessie wordt. Desondanks is IF me goed bevallen, waarschijnlijk omdat het goed paste binnen mijn rustige levensstijl die maanden. Het gaf me helderheid en structuur en kostte me geen moeite.
In Thuis zonder huis lees je hoe mijn gedachten over eten en mijn eetpatroon veranderde.
Mentale voorbereiding en support
De eerder opgedane ervaringen met minder eten of niet-eten waren zeker nuttig, maar een een goede voorbereiding was nog steeds belangrijk. Ik heb me ingelezen om op de hoogte te zijn van mogelijke obstakels en hoe die te overwinnen. Het boek ‘Bewust vasten’ geschreven door Rudiger Dahlke gaf zowel praktische informatie als inspiratie over de spirituele kant van vasten.
Mentale support kwam verder nog van een vriendin die orthomoleculair therapeut is. En ik kon mijn ervaringen delen met twee Engelse vrienden waarmee ik had afgesproken om in exact dezelfde vijf dagen te vasten. In een appgroep moedigden we elkaar aan, heel motiverend om het gevoel te hebben met een gezamenlijke missie bezig te zijn.
Praktische voorbereiding
Ik zag de vijf dagen niet-eten als een tijd van rust en bezinning. Van stilte, naar binnen keren en openen voor innerlijke wijsheid. Voor heling en spirituele groei. Daar passen geen verplichtingen en werk bij, dus ik zorgde voor een hele lege agenda tijdens de vijf vastendagen plus ongeveer vijf dagen daarna.
Mijn persoonlijke ‘regels’ van het vasten
Sportvasten, sapvasten, citroensapvasten, dry fasting: er bestaan tientallen manieren om het vasten aan te pakken. Iedereen is anders en maakt zijn eigen passende regels. Voor mij waren die:
Van tevoren niet extra eten om een reserve op te bouwen.
Drinken: water, kruidenthee zoals kamille, cranberry of brandnetel.
Ik heb van nature een lage bloeddruk dus ik liet de optie open om kokoswater of bouillon te drinken wanneer ik me te slap zou voelen
Vertragen, rust en ruimte
Ok. Mijn intentie was duidelijk, mentaal en praktisch was ik goed voorbereid. Wat heb ik tijdens het vasten zelf beleefd?
Ik hield veel tijd over, omdat ik niet hoefde te koken en te eten. Dat gaf rust en ruimte voor bezinning: schrijven, mediteren, wandelen en gewoon zijn. Ik heb me niet verveeld en heb in alle opzichten kunnen vertragen.
De leegte in mijn maag voelde niet vervelend. Ik heb zelfs bijna geen hongergevoel gehad. Ik denk omdat de motivatie zo sterk was dat ik gewoon de knop omzette: eten was geen optie. Anderen zien eten of eten ruiken deed me niets.
De ruimte en het niets-hoeven vond ik heel prettig. Het gaf me een natuurlijke focus op het huidige moment. Het gaf me alle rust om uit te zoomen van de dagelijkse bezigheden en aanwezig te zijn bij elke sensatie. Die sensaties kon ik zonder oordeel bezien en accepteren.
Het is logisch dat je van alles gaat voelen, écht voelen, wanneer je niet eet. Er is een veel grotere focus op het lijf. Ironisch, want die focus is er gek genoeg minder als we er van alles in stoppen en hij gewoon zijn verteer-werk doet.
Zintuigen
Ik merkte al op dag twee een enorme verhoogde zintuiglijke waarneming. Wandelen op straat zorgde voor constante geurexplosies door de struiken vol bloesem. Mijn tastzin was extra gevoelig, waardoor in bad gaan of douchen nog fijner voelde dan normaal. Ook muziek luisteren zorgde voor een intense ervaring. Het geluid kwam niet van een kant zoals normaal, maar ik leek erin op te gaan en zelf onderdeel van het geluid te zijn.
Kou
Ik had het het grootste deel van de tijd koud. Zonder aanvoer van energie schakelt je lijf blijkbaar over op een minimumtemperatuur. Met truien, dekentjes en een dagelijks warm bad was het goed te doen, ook de hete thee was prettig.
Kramp
Ik had soms lichte spiertrekkingen en kramp in mijn kuiten en billen. Op dag vier en vijf heb ik daarom een half glas kokoswater gedronken, dat hielp wel iets.
Lage bloeddruk
Ik voelde me vaak flauw of een beetje duizelig. Even snel de trap oplopen was er niet bij. Al-les lang-zaam. Tijdens mijn dagelijkse wandeling werd ik aan alle kanten ingehaald – nog net niet door een bejaarde met rollator maar het scheelde niet veel. Ik heb biologische groentebouillon gedronken om me wat op te peppen, maar ik werd er alleen maar misselijk van.
Ik heb deze lichamelijke ongemakken niet als vervelend ervaren, ik wist dat ze zouden komen en wat de oorzaak was. Daarnaast zag ik het als oefening in overgave en uitdaging om goed te luisteren naar de signalen en behoeften van mijn lichaam.
Fysieke detox
De afvoer van gifstoffen is tijdens het vasten heel belangrijk, daarom heb ik ontzettend veel gedronken. Ik merkte dat mijn zweet erg stonk en dat ik meer last van puistjes kreeg – verhalen over ontlasting laat ik voor nu maar even. Zes dagen na de laatste vastendag ben ik naar de sauna gegaan zodat ik de laatste afvalstoffen eruit kon zweten.
Terug naar een normaal eetpatroon
Het weer opbouwen van je eetpatroon is het belangrijkste onderdeel van het vasten. De spijsvertering heeft compleet stil gelegen dus bepaalde enzymen ontbreken in je maag en darmen en moeten weer aangemaakt worden. Ik ben uitgegaan van een opbouwtijd van ten minste tien dagen. Na die tien dagen at ik weer hetzelfde soort voedsel als voor het vasten. Het lastigste vond ik het vinden van een goede balans. Het was best even zoeken naar wat te eten, hoeveel en wanneer.
Ook proberen? Begin met één dag
Als je nog helemaal geen ervaring met vasten hebt, maar je bent wel nieuwsgierig, leg jezelf dan niet meteen vijf dagen niet eten op. Probeer eerst één dag niets te eten. Goede vriend Raymond kreeg het idee van vasten vanuit verschillende hoeken op zijn pad en werd enthousiast van mijn verhaal. Hij vastte één dag en zei daarover:
“Het valt reuze mee en het is interessant wat er allemaal in me gebeurt. Ik had veel meer tijd over en veel inspiratie om te schrijven. Oh en iets heel fascinerends gebeurde! Ik werd altijd tussen 9 en 10 wakker en vanochtend werd ik om 7 uur wakker, klaarwakker en uitgerust. Dat zegt echt veel: dat ik óf niet goed eet, óf teveel eet, óf dat er meer winst te boeken is in hoe ik me voel. Het was een mooie ervaring en ik ga het binnenkort nog een keer doen, als een soort sabbath.”
– lifecoach Raymond Zijderhand
Wat is er veranderd?
Ik kies nu zoveel mogelijk voor biologisch eten. Hoewel ik geen geld over heb, heb ik er wel geld voor over. Jammer voor de portemonnee, mijn lijf is belangrijker. In een biologische broccoli zitten nu eenmaal zoveel meer voedingsstoffen dan in een ‘gewone’ broccoli. Daar zou ik er bij wijze van spreken vijf van moeten eten om dezelfde vitaminen en mineralen binnen te krijgen. Ik kies bewust waar ik mijn lijf mee voed. Nog steeds geniet ik van een lekkere koek of een ijsje op z’n tijd, maar bewuster dan ik deed.
Van rationeel naar intuïtief eten
Ik eet niet meer uit gewoonte of ‘op de klok’, maar wanneer ik er behoefte aan heb. Niet meer de porties zoals ik ze gewend ben, maar waar ik behoefte aan heb. Niet meer wat betaalbaar is, maar waar ik behoefte aan heb.
Dit voelt veel lichter en meer bevredigend. Hoewel ik al heel bewust at, heeft het vasten me toch weer een verdieping opgeleverd. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en ben van plan het in de herfst weer te doen.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Bij mijn oma op de bank drink ik een kopje koffie, geserveerd in een sierlijk kopje met schotel. Oma is in 1918 geboren in Schiedam, maar woont al bijna haar hele leven op Curaçao. En halfjaar geleden werd ze honderd en nu ben ik hier om het in real life met haar te vieren.
Ik logeer bij mijn oom en tante. Een dagelijks bezoek aan oma is vaste prik. Aan het einde van de middag drinken we koffie met iets lekkers en kijken we tv. Hoewel, kijken doen we maar half. Oma leest de krant, ik mijn e-book en m’n oom en tante spelen spelletjes op hun mobiel.
Verplichte confrontatie met het Amerikaanse nieuws
Oma is behoorlijk doof dus het volume van de tv staat voluit. Hier wordt behalve het Nederlandse nieuws ook het Noord- en Zuid-Amerikaanse nieuws gevolgd. Logisch, want gebeurtenissen in de VS en Zuid-Amerika hebben invloed op het dagelijks leven op Curaçao, onder andere door het weer (orkanen en stormen) en de import. Dat laatste heeft niet alleen invloed op de economie maar ook op de zorg – als je ziek bent moet je maar hopen dat de juiste medicijnen voorradig zijn.
Ik kijk mijn ogen uit bij de op en top Amerikaanse reclame voor medicijnen en supplementen zoals Prevagen.
“Our scientists say YES!” – Prevagen
Thuis volg ik zelden nog nieuws
In Thuis zonder huis schrijf ik over het nieuws:
‘Het viel me op hoe negatief en oppervlakkig de nieuwsberichten waren. Waar de ene week grote heisa werd gemaakt over een conflict hier, was er de volgende week veel poeha over een natuurramp daar en hoorde je niets meer over het conflict. Dat was niet ineens opgelost, gokte ik.
De negativiteit van de berichten was voor mij bijna fysiek voelbaar. Tijdens het scrollen door de artikelen, voelde ik me per nieuwsbericht somberder worden. Alle negatieve verhalen die ik las in de krant, kwamen niet alleen mijn huis binnen, maar ook mijn hoofd.
Dat zorgde voor angst, stress, boosheid en terug willen vechten tegen ‘het kwaad’. Hoe meer ik me opwond, hoe meer ik intern ook aan het vechten was. Wanneer ik me overmatig druk maakte over alle ellende in de wereld, wie ervoer er dan stress: de mensen waar het nieuws over gaat, of ik?’
Waar bestaat de ellende?
‘Op het moment dat ik me zorgen maakte, bestond de ellende voornamelijk in mijn hoofd. De omgeving waarin ik verkeerde, was nog dezelfde. Ik bereikte niets met negatieve gedachten over de wereld aan de wereld toevoegen – daar werden conflicten of natuurrampen niet mee opgelost of voorkomen.
Ik wilde dat mijn thuis een veilige haven bleef, daar wilde ik geen negativiteit binnenhalen. Net zoals ik opdringerige verkopers en ruziezoekers niet mijn huis binnen zou laten, zorgde ik dat er in mijn hoofd geen negativiteit, in de vorm van sensatiegericht nieuws, binnenkwam.’
Dit verklaart waarom ik tegenwoordig zelden het dagelijks nieuws volg.
Omgaan met negativiteit
Ellende op het nieuws, ruzie in mijn directe omgeving of geroddel van collega’s, ik vond het tot een paar jaar geleden maar lastig om mee te dealen. Om de negatieve energie niet te hoeven voelen sloot ik me af. Dat ging automatisch, uit noodzaak. Maar me afsluiten omdat ik de negativiteit niet ‘aankon’ was een reactie op het probleem. Geen oplossing.
Wat is dan wel een oplossing voor het niet kunnen omgaan met negativiteit? Ondertussen heb ik gezondere manieren ontdekt.
Mindset
Ten eerste is mijn mindset veranderd. Neem discussies of irritaties tussen m’n familieleden. Die zijn niet mijn zaak. Ik hoef de betrokkenen niet meer te begrijpen, te overtuigen of te sussen. Mijn mening geven hoeft al helemaal niet. Ik laat los ‘hoe het zou moeten zijn’ en mijn energie wordt niet aangetast.
Buik en adem zijn goede raadgevers
Daarnaast ben ik bewuster van mijn lijf. Ik merk beter op wat er door de negatieve energie in mijn buik en met mijn adem gebeurt. Voel ik spanning, samentrekken, zwaarte, een rush? Ik adem diep in en uit. Ik visualiseer dat ik ‘zak’ in mijn lichaam en me via mijn voeten verbindt met de aarde. Na het gronden check ik mijn energiecentra (chakra’s) door van beneden naar boven na te gaan hoe het voelt.
Een uitdaging is het als er bijvoorbeeld in een treincoupé een agressieve sfeer heerst. Voelt de agressie te groot, sta ik op en ga ik weg. Ik hoef mezelf ook niet onnodig te kwellen?
Ik focus op het nieuws
Terug naar Curaçao, bij mijn oma op de bank. De beelden wisselen elkaar in hoog tempo af. Het valt me op hoe belangrijk iedereen zichzelf en zijn verhaal vindt. Het gaat allemaal over hetzelfde: de meeste verhalen zijn te herleiden tot verlies van macht, geld, respect et cetera.
Mijn reactie is wat lacherig. Ik zou willen dat de politici, journalisten en directeuren relativeren. Tegen ze zeggen: ‘Jongens, neem jezelf nou niet zo serieus. Als je nog een week te leven hebt, is dit dan echt zo belangrijk?’
To get some distance […], you first need to get some perspective. Walk outside on a clear night and just look up into the sky. You are sitting on a planet spinning around in the middle of absolutely nowhere.
Michael A. Singer – The Untethered soul
Maar ik heb mezelf door. Het lacherige is een teken van weerstand, blijkbaar wil ik de situatie alsnog veranderen.
Ik probeer me open te stellen. Kan ik er ook anders naar kijken?
Hoe is mijn blik nu?
Ik geef me over aan wat is: ik, mijn oma, de bank, de tv, het harde geluid. Een kop koffie een cakeje, de warme Curaçaose lucht en fluitende vogels. Waarom zou ik me af laten leiden? Ik verzacht. Mijn hart opent.
Kan ik medeleven voelen voor angst en onzekerheid? Voor het speculeren en star bij het eigen standpunt blijven?
Kan ik compassie voelen met degenen waar ik in eerste instantie ‘tegen’ ben, bijvoorbeeld corrupte politici, ontuchtplegers, IS-strijders et cetera?
Relativeren kun je leren
Ik vraag me af wat er in deze mensen omgaat. Wat is hun pijn, waardoor ze zich zo benadeeld of bang voelen?
Aan elk verhaal zitten twee kanten. Dus ben ik er werkelijk tegen? Grote kans dat de ontuchtpleger zelf een geschiedenis vol misbruik en verwaarlozing heeft. Dat de IS-strijder oprecht gelooft dat hij zichzelf, zijn kinderen en zijn volk helpt met zijn daden. En dat corrupte politici hun carrière vol goede bedoelingen begonnen, maar niet opgewassen waren tegen de verleiding van geld en macht.
Ik besef weer dat ik niet kan oordelen, in geen enkel geval. De rest van de avond kijk ik naar de tv met nieuwsgierigheid en compassie. Dat voelt in ieder geval voor mijzelf een stuk aangenamer.
*Aanvulling na de verkiezingsuitslagen van 21 maart 2019
Voel je weerstand tegen de ideeën van Thierry Baudet? Baart het je zorgen dat hij zoveel stemmen heeft gekregen en houden deze politieke ontwikkelingen je bezig en baal je van al die negativiteit?
Ik nodig je uit om je gedachten over Baudet te onderzoeken, met als voorbeeld onderstaande film van Byron Katie.
Bekijk alleen de eerste minuut om te kijken of je de gedachten herkent (vervang Trump door Baudet). Daarna gaan Katie en deze moedige vrouw op onderzoek uit. Zijn deze overtuigingen waar? Wat brengt het je om ze te geloven en kun je ze ook omdraaien? Vanaf minuut 18 gebeurt er iets bijzonders. Humor, opluchting, bevrijding. Wat in de tien minuten daarna leidt tot grote inzichten en zelfs hilariteit.
Zelf was ik in de zomer van 2017 negen dagen bij Katie op bezoek. Negen dagen van dit soort bevrijding. Uitbreken uit de mentale gevangenis die we voor onszelf creëren. Veel van mijn starre overtuigingen sneuvelden en sindsdien vraag ik me bij alles af: is het waar?
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Van 1 januari tot 4 maart woonde ik in een oppashuis in America – het dorp America, in het Noorden van Limburg. Ver weg van de Randstad, ver weg van mijn sociale leven. Soms zag ik dagenlang geen mens. Andere momenten kreeg ik bezoek of ging ik gezellig in een koffietentje zitten werken. Feit is dat ik véél meer dan normaal, alleen ben geweest.
Wanneer ik zoveel met mij alleen ben, is het zaak mezelf wel een beetje te vriend te houden. Dat ging me redelijk goed af, omdat ik voelde waar ik behoefte aan had: actie of rust, buiten of binnen, schrijven of lezen. Het ontbreken van al teveel prikkels om te verwerken, maakte dat dat voelen makkelijker ging.
Eenzaam of alleen…
Afgelopen vrijdag kwam een coachee voor een dag persoonlijke coaching naar America. Hij had het blog gelezen over mijn ontwikkelingen in de laatste weken van december. ‘Je relatie is dus voorbij en nu zit je hier twee maanden alleen in de the middle of nowhere. Dan voel je je toch juist extra alleen lijkt me… Maar jij geniet ervan. Hoe kan dat?’
A man can be himself only so long as he is alone; and if he does not love solitude, he will not love freedom; for it is only when he is alone that he is really free. – Arthur Schopenhauer
Hoe kan dat? Ik ben enorm gesteld op mijn vrijheid. Innerlijke vrijheid, bedoel ik dan. Los zijn van verhalen, overtuigingen, drama: alle gedachten die me ervan weerhouden om in het huidige moment aanwezig te zijn.
Ik heb bijvoorbeeld geen ‘verhaal’ over dat de relatie ‘uit’ is, het verwerken daarvan, hoeveel tijd dat kost, hoe ik me dan moet voelen en hoe erg het is allemaal. Het ene moment had ik een vriend, het andere moment niet meer en dat klopte precies. Geen verhaal, geen drama. Alleen zijn is dan geen enkel probleem.
Hoe zorg ik goed voor mezelf, vanuit zelfliefde?
Ik ben graag in mijn eigen gezelschap. Dat is altijd zo geweest en dat is de afgelopen tijd versterkt. Ik kan een boek schrijven over het waarom, maar laat ik me voor dit blog beperken tot de praktische kant. Wat doe ik om meer zelfliefde te voelen en mijzelf te vriend te houden? Hoe zorg ik goed voor mezelf, zowel fysiek, mentaal als geestelijk?
Zorg voor je body
Mijn eetpatroon bestaat uit verse groenten, fruit en af en toe een groot stuk Limburgse vlaai. Ik eet voornamelijk op intuïtie, dat betekent dat ik eet waar mijn lijf behoefte aan heeft op een moment dat het daar behoefte aan heeft. Een aantal jaar geleden had ik allerlei zelfbedachte regeltjes over mijn eetpatroon. Nu mag alles en daarom voel ik geen stress meer rondom eten.
Yoga doe ik thuis, op een yogamat en met de Gaia app.
Ik hou ervan om me regelmatig flink in het zweet te werken, high intensity training vind ik daarvoor fijn. Heb ik niets voor nodig, want ik train met m’n eigen lichaamsgewicht. Dat doe ik binnen of buiten en onder begeleiding van de 7 Minute workout app: in 7 minuutjes heb ik een total body training gedaan en ik kan het zo zwaar of licht maken als ik zelf wil.
Als laatste de uiterlijke body: ik hou van slapen, douchen, in bad gaan, gezichtsmaskertje nemen en mijn lijf insmeren met olie. Door dit bewust te doen is het gelijk een fijne meditatie. Hier in America heb ik een gezichtsbehandeling en een massage gehad, want het is ook erg fijn om me te laten verzorgen.
Zorg voor je mind
Ik begin de dag met lezen. Wakker worden, thee zetten en op de bank een stukje lezen, tot ik geen zin meer heb. Ik heb negen boeken over spiritualiteit gelezen. Wat dat betreft vind ik soms hele boeiende boekenkasten in de oppashuizen. Het tiende boek was een audioboek: the Untethered soul. Een boek over de grote vraag: wie ben ik. Het is humoristisch en helder geschreven/voorgelezen, een aanrader!
Af en toe kijk ik documentaires, ter ontspanning en om mijn horizon te verbreden. Op Gaia is een groot aanbod van films en docu’s over bewustzijn, zingeving, filosofie, oude culturen en spiritualiteit. Op Netflix heb ik onlangs Heal en The most unknown gezien.
Ik hou mijn aandacht bij simpele handelingen zoals koken, de kippen eten geven en de was opvouwen. Oftewel, mindful zijn bij wat ik doe.
Wandelen in de natuur geeft me de gelegenheid om te polsen hoe het met me gaat. Zo is het tegelijk een oefening in mindfulness. Loop ik snel, denk ik veel, kijk ik naar mijn voeten? Of ben ik aanwezig, voel ik wind en kou, hoor ik de vogels, zie ik een specht? Met de ingang naar een natuurgebied naast het huis, werd het me hier wel heel makkelijk gemaakt om bijna dagelijks even een uur te wandelen.
Het gebeurt niet vaak, maar soms heb ik zo’n zin om te tekenen. Volgens mij een geweldige uitlaatklep en oefening voor je brein om zonder doel wat te tekenen.
Zorg voor je spirit
Ik ben er nog niet zo lang achter dat ik het fijn vind, maar wat hou ik van zingen. Zingen zorgt voor fijne vibraties in je lichaam en het geeft een uitlaatklep voor vastgezette emoties. Ik kies vaak voor mantra’s, vanwege de harmonie in de woorden. Gewoon zingen, zonder reden en zonder publiek, het kan niet anders dan dat het de gelukshormonen laat stromen.
Hetzelfde geldt voor dansen. Als ik (te)veel energie heb gaat het vanzelf en ik word er steeds vrijer en creatiever in. Waarom noem ik zingen en dansen bij zorg voor je spirit? Omdat het gaat over in contact komen met je ware natuur. Zonder doel, in pure vreugde Zijn. Zoals een peuter danst en zingt, gewoon omdat het goed voelt om te spelen. Het beste teken van zelfliefde dat je jezelf kunt geven.
Soms heb ik zo’n zin om te mediteren. Dit kon ik me tot een jaar geleden niet voorstellen, ik moest me er echt toe zetten. Nu zie ik het als een groot cadeau om de innerlijke leegte op te zoeken. In die leegte is geen tijd, geen moeten, geen willen… niets. Het relativeert alles waar ik me druk om maak en brengt de rust en het vertrouwen terug.
Emoties en verlangens voelen op het moment dat ze opkomen. Het is behoorlijk oefenen en vergt een groot bewustzijn (daarom ging het me in de rust van America makkelijker af), maar ik ervaar het als enorm bevrijdend om bij een emotie aanwezig te zijn, zodat-ie gevoeld en daarna losgelaten kan worden.
Geen tijd? Maak tijd
Denk je nu: ‘Wat een dagtaak! Jij hebt makkelijk praten, want jij hebt alle tijd!’ Het is waar dat ik veel tijd vrijmaak en dus veel tijd besteed aan mezelf. Vergeet niet dat minder tijd vrijmaken en minder tijd besteden ook een optie is. We hebben allemaal even veel tijd, het is maar net wat je ermee doet.
In een periode dat ik het erg druk had, ontdekte ik het boek the Miracle Morning van Hal Elrod. Zijn visie is dat hoe vol je agenda ook is, je altijd een uur eerder kunt opstaan om tijd te maken, als het voor iets is wat je echt belangrijk vindt. Het is heel simpel, je staat ‘s ochtends op en werkt met een kookwekker bij de hand een aantal taken af, de Life S.A.V.E.R.S. (Tja, ik heb het niet verzonnen…)
S – Silence
A – Affirmations
V – Visualization
E – Exercise
R – Reading
S – Scribe
Zo doe je het belangrijkste van de dag eerst en begin je je dag bewust, geïnspireerd en voldaan. Wie weet kun je dit (of je eigen aangepaste versie met bijpassend acroniem) eens uitproberen.
Niet allemaal rozengeur en maneschijn
Ok, genoeg tips en trucs. Het klinkt allemaal leuk, maar het is natuurlijk niet alleen maar rozengeur en maneschijn geweest in America. Ik heb uiteraard ook mindere momenten gehad: dan was ik super druk in mijn hoofd en voelde ik een rush in mijn lijf. Stond ik met de laatste hap eten nog in mijn mond alweer op om het volgende te gaan doen. Kwam er pijn omhoog omdat ik mijn ex-vriend miste of ik kon niet slapen, werkte te hard, voelde me rot, verveelde me.
Gewoon, de dingen die iedereen wel eens heeft – en die bij het leven horen. Het was alleen wat duidelijker, omdat er weinig afleiding was. Ik kon hoogstens iemand bellen of gezelschap opzoeken (voor zover de ober van het plaatselijke koffietentje gezelschap te noemen is) maar daarna was ik toch echt weer alleen met mezelf.
Blessed are those who do not fear solitude, who are not afraid of their own company, who are not always desperately looking for something to do, something to amuse themselves with, something to judge. – Paulo Coelho
De kunst is om zo’n rotgevoel er maar gewoon te laten zijn, alleen dan kan het over gaan. Door het rotgevoel te veroordelen of te wensen dat het anders was, creëer je weerstand en dat maakt het alleen maar erger.
Ja, ik zoek soms afleiding in appen, Netflix, Instagram of chips eten (of allemaal tegelijk). Maar ik doe het bewust. Wanneer het onbewust gebeurt, ben ik bezig mijn verslaving te voeden. Dat liever niet, maar soms geef ik mezelf toestemming om even lekker te zwelgen in zelfmedelijden. Want ik weet dat ik daar al gauw helemaal klaar mee ben. Dan raap ik mezelf bij elkaar en moet ik achteraf hard om mezelf lachen.
Onthoud dit over zelfliefde en zelfzorg
Stel het niet uit omdat eerst dit of dat nog moet gebeuren. Als je leven niet lekker flowt, heb je het nú nodig. Je kunt het wel uitstellen, maar alles wat je doet gaat langzamer en kost onnodig veel energie. Wees lief en begripvol en geef jezelf het advies wat je ook je beste vriendin zou geven. Ik sluit me volledig aan bij de wereldberoemde slogan van L’oréal.
En ik? Als ik terugkijk heb ik een hele waardevolle tijd gehad in America. De tijd voor reflectie heeft me mooie inzichten en verdieping gegeven. Na mijn vakantie keer ik terug naar de Randstad en mag ik een behoorlijke tijd in Den Haag wonen. De stad waar ik veel mensen en plekken ken. De stad die voor mij het meeste als thuis voelt. Hoewel ik de Limburgse vlaai zeker zal gaan missen, kijk ik ernaar uit om weer dicht bij het strand te wonen!
NB. Dit blog bevat geen affiliate links. Misschien moet ik daar toch eens iets mee gaan doen…
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Roken, alcohol, coke, gokken of porno – dat is waar je waarschijnlijk het eerste aan denkt als je ‘verslaving’ leest. Niet zo gek, want het woord heeft nogal een zware lading. Maar deze quote van Tony Robbins zette me aan het denken over wat verslaving werkelijk is.
The biggest drug in our society is not alcohol, or cocaine, or pot. It’s PROBLEMS. People are addicted to their problems, because it let’s them escape their fears. – Tony Robbins
Disclaimer: dit blog is bedoeld voor degenen die diep van binnen een altijd aanwezige onrust of algehele onvrede ervaren en daarvan af willen. In het geval dat jouw middelengebruik of andere verslaving je dagelijks leven en gezondheid ernstig verstoord, zoek dan professionele hulp.
Verslaafd aan problemen
Het lijkt niet logisch, want door de nadruk te leggen op je problemen word je toch juist geconfronteerd met je angsten?
We praten inderdaad graag over onze problemen. Luister op een gemiddelde dag in de supermarkt wat er in de rij voor de kassa besproken wordt. Of wat twee mensen in de trein elkaar vertellen. Je hoort voornamelijk klagen, zeiken en stressen. Wat vinden we het héérlijk om lekker af te geven op wat er allemaal niet goed is in de wereld of in ons leven. Maar waarom?
Erover praten is makkelijker dan een probleem daadwerkelijk aanpakken
Het wordt me duidelijk wat Tony Robbins bedoelt. Het praten over problemen maakt dat je dénkt dat je ze aan het oplossen bent (want je bent er toch ‘mee bezig’?), in werkelijkheid is het slechts afleiding voor verborgen pijn en angst. In dit blog onderzoek ik hoe het met mijn eigen verslavingen gesteld is en hoe ik om ga met het wel of niet voelen van pijn.
Wat gebruik jij als afleiding?
Laat ik beginnen met jou uitnodigen om dit samen met mij te onderzoeken. Wanneer je niet lekker in je vel zit, wil je daar vanaf. Je wil je ‘goed’ voelen. Dus om het vervelende gevoel tegen te gaan gebruik je allerlei middeltjes: winkelen, Netflixen, eten, waardering zoeken bij anderen, sporten, seksen, koffie drinken, je opmaken, uitgaan.
Vergeleken met heroïnegebruik is het onschuldig, maar hoe zou je reageren als het je wordt afgenomen? Begin met een kleine test om te zien hoe gehecht je aan iets bent.
Wat zou je doen als
…je een dag zonder make-up naar je werk moet?
…je je telefoon een maand lang moet missen?
…je nooit meer koffie mag drinken?
Het lijkt misschien makkelijk, maar doe het maar eens. Niet voor niets bestaan challenges als: 365 dagen niets kopen, Dry January, een maand vegan eten, een maand zonder whatsapp et cetera. ‘Ja het is gelukt, op drie keer na, maar ik ben echt niet verslaafd hoor, want…’
Denial is the first sign of addiction
Je blijft gevangen in het gedrag door te ontkennen dat het er is. Je voelde misschien wel dat het moeilijk was, maar dat ga je natuurlijk niet toegeven. Je verzint allerlei excuses en redenen waarom het echt niet zo erg is dat je een paar keer toegaf aan je verslaving. En zelf ben je de enige die het werkelijk gelooft.
Veelvoorkomend: werk- eet- of sportverslaving
Hoe makkelijk kun je ontspannen de eerste dagen van je vakantie? Ook werken kan een verslaving zijn. Je bent zo gehecht aan ‘bezig zijn’ dat je niet weet wat je met jezelf aan moet als je het niet druk hebt. Dat voel je intuïtief aan en daarom zorg je dat je het gewoon altijd druk hebt.
Hoe moeilijk vind je het als er een overheerlijke reep chocola / zak chips in de kast ligt? Loop je weleens ‘als vanzelf’ naar de keuken om iets te snaaien te zoeken? Eten kan voor obsessief gedrag zorgen en een mooi middel zijn om je pijn niet te hoeven voelen. Hetzelfde geldt voor sporten (hoe reageer je als je een blessure hebt waardoor je drie maanden niet mag sporten?).
Gelukkig kunnen we deze voorbeelden gebruiken om onze verslaving aan problemen ook gelijk te voeden: we klagen over dat we het zo druk hebben, dat we te dik zijn en iedereen die het maar horen wil vertel je over je blessure.
Waar is een verslaving goed voor?
Een verslaving ontstaat om pijn niet te hoeven voelen, om je te verdoven. Maar de pijn bestaat. Hij is als een kraan die de hele tijd openstaat. Een kraan die 24/7 jouw kostbare energie lekt. En jij maar naar yoga gaan, gezond eten en op tijd naar bed. Het helpt iets, maar je blijft ‘dweilen met de kraan open’.
Waarom wil je liever niet toegeven dat je verslaafd bent? Omdat je er dan iets mee moet en dat betekent dat je je pijn te zien krijgt. Daar houden we niet van. Dus blijven we gewoon lekker doorgaan, met als gevolg dat we ons nog rotter voelen, omdat het lapmiddel maar tijdelijk helpt.
Geen zorgen, de pijn laat zich vanzelf zien
De pijn gaat harder schreeuwen om aandacht. De kraan gaat verder open, zodat meer energie weglekt. Je lijf gaat signalen geven in de vorm van blessures, kwaaltjes waar je niet vanaf komt of nog erger: burn-out of depressie. Je kunt dan natuurlijk naar medicijnen grijpen om de (mentale) pijn te verdoven. Heb ik zelf ook jaren gedaan. Ik wist geen andere oplossing. ‘Dokter, mag ik nog meer dyclofenac tegen mijn rugpijn?’ – lees hier mijn blog Hoe ik leerde omgaan met pijn.
Hoe is het met mijn eigen verslavingen gesteld?
Laat ik eens hand in eigen boezem steken. Voor mij was eten een periode een behoorlijk obsessie. Het had niets meer met voeden of genieten te maken, wel veel met zelfopgelegde regels, beperkingen en ‘moeten’. Ik deed veel aan krachttraining en het eetpatroon wat daarbij hoorde was niet mis.
Wanneer moet ik eten, heb ik wel genoeg eten bij me, waar kan ik gezond eten krijgen? Het nam mijn gedachten zodanig in beslag dat het gerust een verslaving te noemen was. In Thuis zonder huis beschrijf ik uitgebreid hoe ik hiermee om ben gegaan, zodat mijn eetpatroon ondertussen weer normaal te noemen is.
Momenteel ligt een werkverslaving zeker op de loer, ik kan me soms helemaal verliezen in werken en ‘bezig’ zijn, vooral als ik achter mijn laptop zit. Verder ben ik dol op mijn dagelijkse kop koffie en kan ik daar echt een craving naar voelen. Mijn relatie met eten verbeterd, maar ik herken zeker de neiging om ‘s avonds als ik moe ben te gaan snacken. Ook scrollen door Instagram kan een manier zijn om een rotgevoel te negeren.
Waarom zou ik dit veranderen, zo erg is het toch niet?
Snacken en scrollen is niet levensbedreigend. En er iets aan doen kost moeite, waarom zou ik dat dan doen? Mijn antwoord is simpel. Ik ben bereid deze moeite te doen omdat ik weet wat het me brengt: vrijheid. Innerlijke rust. Volledige acceptatie van het moment, wat zorgt voor dankbaarheid, vrede en geluk. Wauw. Als ik het zo bekijk wil ik daar wel wat moeite voor doen!
Ik ga de uitdaging aan
Omdat ik mijn gedrag herken als middel om onrust te verbergen, daag ik mezelf regelmatig uit. Door weg te nemen waar ik aan gewend ben, wordt duidelijk in welke mate ik me eraan hecht. Kan ik leven zonder persoonlijke spullen? Zonder eigen huis? Zonder vast inkomen? Zonder spaargeld? Kan ik lang alleen zijn? Kan ik alleen op reis gaan? Kan ik in de winter in de ijskoude zee duiken? Dit is ondertussen bekend. Maar wat ik ook onderzocht is het volgende.
Waar ben ik allemaal aan gehecht?
Bijvoorbeeld praten, denken, sociaal contact, dingen doen, meerdere maaltijden, een zacht bed, mijn vriend?
Kan ik een week leven in stilte, 10 uur per dag mediterend en zonder sociaal contact? Met twee maaltijden per dag, om 07.30 en 10.30 uur? Kan ik slapen op een houten plank en met een houten kussen?
Deze drie vragen kon ik onderzoeken tijdens een meditatieretraite in Thailand, op Koh Samui.
Kan ik 48 uur zonder eten?
Dit heb ik tot nu twee keer gedaan. De eerste keer leerde me dat ik het tot mijn grote verbazing overleefde, de tweede keer dat het zelfs een ontzettend fijn gevoel geeft.
En recent onderzocht ik de vraag: Kan ik gelukkig zijn zonder partner? Op alle vragen kan ik ja antwoorden, een enorme bevrijding! En nog steeds leer ik verder. Laat ik meer los, in het vertrouwen dat ik alles aankan.
Verslaafd aan liefde
Wat tot nu toe mijn ergste verslaving was? Ik was verslaafd aan liefde. Ik had liefde en waardering nodig van mijn vriend, om me fijn te voelen. Gaf hij het me niet? Zat ik gelijk in de put. Ja, voor nu ga ik hier even kort door de bocht, in een volgend blog kun je een meer genuanceerd verhaal hierover verwachten. Gelukkig hielp moeder Ayahuasca me om die verslaving op te lossen (volledig of voorlopig? Dat zal blijken in een volgende relatie.)
Ik vulde de innerlijke leegte op en voelde een enorme compleetheid. Door het te tekenen werd het me duidelijk. Ik ontwikkelde meer liefde en waardering voor mezelf, zodat ik niet meer afhankelijk was andermans liefde.
De enige manier om je energielek te dichten
Je hoeft niet meteen een reis naar Thailand of een Ayahuasca-ceremonie te boeken om jouw antwoorden te vinden. Wat is de oplossing? Daag jezelf uit om te onderzoeken wat jij als afleiding gebruikt.
We are constantly trying to hold it all together. If you really want to see why you do things, then don’t do them and see what happens. – Michael A. Singer, The untethered soul
Luister het audiobook The untethered soulhier. Een van mijn favoriete boeken van dit moment!
Doe niet wat je normaal doet om je pijn te bedekken. En als je weet wat er pijn doet, ga het aan. Voel waar het zit, wat voor sensaties het geeft in je lichaam. Wees erbij aanwezig, kijk er liefdevol naar en adem. Alleen door de pijn te doorvoelen kan het verwerkt worden.
Hou jezelf niet meer voor de gek
Stop met afleiding zoeken voor je werkelijke probleem. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen welbevinden en zoek de oplossing niet meer buiten je. Voordat je nu als een malle in één keer alles aan wil pakken, en het je tot waanzin drijft… een kleine reminder:
Heb geduld. Je verwerkt pijn op het moment dat je eraan toe bent om het te verwerken.
Zelf deed ik in een periode van ongeveer negen jaar familieopstellingen, yoga, stilteretraites, ademhalingsoefeningen, meditatie-bijeenkomsten, een intensieve training van Byron Katie, energiewerk, readings en Ayahuasca-ceremonies. Deze negen jaar waren hartstikke nodig om elk pijnpunt een plek te geven. Elke keer als ik nu voel dat ik weer een stap te zetten heb, zoek ik een vorm die voor dit moment past.
Wat werkt voor jou?
Uiteindelijk is de therapie maar een middel. Voor iedereen werkt weer iets anders. Misschien heb je zelf al jaren een idee in je hoofd: ‘Ik zou dit of dat wel eens willen proberen maar…’ Daar heb je jouw eerste stap. Het belangrijkste is: wees mild voor jezelf. Hier begint jouw weg naar innerlijke vrijheid.
Meer weten over dit onderwerp? Jan Geurtz schreef er verschillende boeken over. Ik kan deze video van Jan Geurtz en Paul Smit enorm aanraden.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Sinds ik bijna drie jaar geleden mijn leven omgooide, ben ik naar een hogere versnelling geschakeld. Dat viel mijn oudste vriendin ook op: “Jeetje, wat gebeurt er veel in jouw leven. Ben je zoekende of geniet je juist van al die verandering?”
Ik noem haar mijn oudste vriendin omdat ik haar van al mijn vriendinnen het langste ken, namelijk vanaf dat ik 11 jaar was. Omdat we elkaar maar een of twee keer per jaar zien, is het logisch dat we altijd veel te bespreken hebben. Maar deze keer wist ik bijna niet waar te beginnen…
Een terugblik kan echt niet meer. Of toch?
Januari is al volle bak aan de gang en dat betekent dat het nu toch wel klaar is met de nieuwjaarsborrels, 2018-lijstjes en terugblikken. Maar mocht je geen idee hebben van mijn roerige 2018… het was het jaar waarin ik:
van alles deed om mijn boek te promoten, kijk maar
als huisoppas woonde in Leiden (3x), Amsterdam (2x), Almere, Den Haag (3x), Brugge, Noordwijk, Arnhem, Delft, Wassenaar (2x) en Scheveningen
en reisde door Thailand, België, Italië, Spanje en Frankrijk.
Ben heel dankbaar voor degenen die onderdeel waren van dit mooie avontuur!
Ben ik zoekende?
Kortom, er gebeurt nogal veel. Dus… ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen?
Ja, ik ben zoekende. Maar niet zoals een verdwaalde persoon die met de ziel onder de arm zoekende is wat toch allemaal het nut is van dit vermoeiende leven.
Ja, ik hóu echt van al die veranderingen. Ik ben eerder zoekend als een kind dat op onderzoek uitgaat. In plaats van alles tot in de puntjes te plannen, laat ik ruimte open en ben ik bereid om vaststaande zaken rigoureus om te gooien. Als een ware taoïst geef ik me over aan de stroom van het leven. Hoe dat er ongeveer uitziet? Ik zal een beeld schetsen van de laatste paar weken van 2018, want in die tijd is er bijna evenveel gebeurd als in een jaar zou kunnen gebeuren. (Lieve oudste vriendin, lees je mee?)
Een tegenvaller opent deuren
Begin november zou ik meditatieles geven bij een yoga- en meditatieretraite in Friesland. Dat dit niet door ging, was de katalysator van een periode van Grote Ontwikkelingen. Een tegenvaller of vervelend nieuws heeft altijd een keerzijde. Als je daarvoor openstaat, zie je dat eigenlijk niets verkeerd of vervelend is. Zo ook in dit geval.
Ik zou een aantal dagen voor en na het retraiteweekend in Friesland verblijven, voordat ik in Amsterdam weer een oppas-adres had. Maar omdat de retraite niet door ging had ik een aantal dagen ‘vrij’. Geen onderdak, maar ook niet de verplichting om op een huis te passen.
Dus, wat zou ik eens doen met dit weekje dakloos zijn? Ik begon al te fantaseren… Ik kon een last-minute naar de zon boeken. Of een week bij mijn moeder of een vriendin logeren. Of lekker alleen een midweek in een vakantiehuisje in een Nederlands bos doorbrengen?
Verrassing: op naar Valencia!
Het werd niets van dit alles, want goede vriend en coach Raymond Zijderhand plaatste een bericht op Facebook:
Zondag vertrek ik met de auto vanuit Valencia naar Nederland. Ik ga onze vertrouwde Nissan in Nederland brengen en een camper ophalen. Dit maakt dus dat ik vanaf komende week 4 dagen on the road naar Nederland ben. Ik wil dit heel graag samen met iemand doen die 1 op 1 gecoached wil worden onderweg. Zo kan er iemand getransformeerd worden en ik tegelijkertijd mijn passie leven.
So, who is in for something like this? Doorbraken, transformatie, oefeningen, jezelf echt leren kennen, je passie ontdekken, mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen! Wie wil uitpluggen uit zijn of haar ‘normale’ leven en van Valencia tot Nederland met mij roadtrippen?
Je kunt je voorstellen dat ik direct een JA voelde! Ik belde Raymond om af te spreken, boekte mijn ticket en nog geen 48 uur later zat ik in het vliegtuig naar Spanje.
Reis naar mijn hart
Een hele zaterdag had ik de tijd om Valencia te bekijken en op zondagochtend vroeg stond Ray met de auto voor mijn hostel. De reis kon beginnen.
Raymond daagde me uit om mijn hart te openen en te luisteren naar wat het me allemaal vertelde. Dat was hard nodig, want mijn verstand was de laatste tijd teveel aan het woord geweest. De overtuiging ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ hield me tegen om te groeien. Ik paste me aan aan wat normaal gevonden wordt, aan wat mijn omgeving van mij kent.
Ik kon de overtuiging loslaten en hierdoor werd duidelijk dat verdergaan met Ruim Je Leven Op niet meer bij me paste. Drie jaar geleden startte ik als ondernemer en in deze tijd heb ik zelf een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Maar dit niet echt doorgevoerd in mijn bedrijf, waardoor de inhoud niet meer klopte met wat ik de wereld te brengen heb. Tja, zo logisch eigenlijk.
‘Je gaat het pas zien als je het doorhebt’ – Johan Cruijff
Bedrijfsplannen omgooien… what’s next?
Toen ik eenmaal in mijn hart voelde dat het klopte om met Ruim Je Leven Op te stoppen, kon ik er niet meer onderuit. Ik ging geen online cursus over opruimen meer geven, geen blogs over minimalisme meer schrijven of dames met overvolle kasten naar een lichter leven coachen.
Maar ik had nog niets nieuws? Geen nieuw plan, geen nieuwe richting. Beetje dom om dan zomaar alles stop te zetten?
Ik voel een diep vertrouwen dat er wel iets nieuws zal komen. Het besluit om te stoppen was geen rationele beslissing, meer een weten. Dan kán ik er natuurlijk in mijn hoofd lang tegen blijven vechten, of zaken toch half blijven doen, maar uiteindelijk wint het hart toch. Ik heb geleerd daarop te vertrouwen en een moeilijke keuze is daardoor helemaal niet moeilijk meer. Dus hop, knop om en actie.
Tussendoor duikjes nemen in de frisse Franse zee om alle ballast van me af te laten spoelen
Ook in mijn relatie verandert er iets
Tijdens de coachingsoefeningen werd duidelijk waar ik afstand van moest nemen, om werkelijk mijn hart te volgen. Dus was het niet heel gek dat ik tijdens deze vier dagen ook helder inzicht kreeg in mijn relatie. Ik had al een tijdje dingen goed gepraat. Ik was om de goede vrede te bewaren akkoord gegaan met zaken waar ik diep van binnen niet akkoord mee wilde gaan. Oeps.
Geen wonder dat dingen niet lekker stroomden, dat bijvoorbeeld de yoga- en meditatieretraite in Friesland niet doorging. Geen wonder dat er in mijn relatie al een tijd veel minder verbinding te voelen was. Het was hoog tijd dat ik liet horen wat ík wilde en belangrijk vond.
Toen ik terug in Nederland was en dat daadwerkelijk begon te doen, niet alleen tegen mijn vriend maar tegen iedereen, merkte ik hoe hoog die nood eigenlijk was. Mezelf kleiner maken, daar was ik he-le-maal klaar mee. Ik wilde groots en meeslepend! Niet voor niets dit de theme-song van de roadtrip:
De roadtrip dwars door Spanje, Frankrijk en België, zorgde inderdaad voor een grote transformatie. En mooie gesprekken, huilen, lachen, ‘s ochtends niet weten waar we in de avond slapen? Check!
Ervaren op zielsniveau
Op hartsniveau had ik tijdens de roadtrip-coaching veel geleerd. Nu was het zaak om met dit gevoel in verbinding te blijven. Hoe kon dat beter dan een reis naar de ziel, om de geleerde lessen ook op zielsniveau te ervaren. Begin december, precies vier weken na de trip naar Valencia, zou ik deelnemen aan een Ayahuasca-ceremonie.
“Mannelijk/vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik was onder water, ik vloog. Dan weer zat ik ergens in, zo warm en klein en geborgen. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind, zowel man als vrouw, de observer en de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten en dat allemaal tegelijk, van binnen en van buiten. Ik reis en dans op het ritme van de drums, ik ben thuis.” Lees hier verder over mijn ervaring
Deze ceremonie gaf me de ervaring dat ik helemaal compleet ben – en dan bedoel ik niet het weten, maar het echt voelen. Ik ben een perfect wezen waar alle wijsheid en alle liefde al in zit. Dit was tijdens de ceremonie, maar de impact ging veel verder.
Einde van een cirkel
Ik kan nog geen woorden geven aan het waarom en hoe, maar de uitkomst was dat ik inzag en helder voelde dat mijn relatie ‘klaar’ was. Dat het samenzijn met die geweldig lieve man zijn doel gediend had. Ik had mijn lessen van hem geleerd en moest nu verder. Niet eerder heb ik meegemaakt dat een relatie zo liefdevol, vol begrip en openheid, eindigde.
Alles verloopt in cirkels, dezelfde golven komen telkens terug. Nu voelde ik heel duidelijk dat er een cirkel rond was gemaakt, dus ik nam rustig de tijd om alles te verwerken. In mijn oppashuizen in Den Haag en Wassenaar, in de laatste twee weken van het jaar, was het tijd voor ultieme zelfzorg. Voldoende lichaamsbeweging, duikjes in de zee, weinig schermtijd, gezonde voeding en inspirerend leesvoer: de rust was wedergekeerd.
En dat allemaal in acht weken tijd
Je ziet, in acht weken tijd kan er veel gebeuren. Zo’n grote verandering is niet voor iedereen wenselijk, daar ben ik me van bewust. Het is een ander verhaal als je het gevoel hebt vast te zitten in je huidige situatie. Als je al jaren in hetzelfde kringetje ronddraait en daar klaar mee bent. In dat geval kan het een opluchting zijn om te weten dat alles verandert. Maar… dan moet er wel ruimte voor zijn – voordat het je opgelegd wordt in de vorm van een crisis.
In hoeverre gun jij jezelf die ruimte? Zijn er genoeg lege dagen in je agenda, waarin je je kunt overgeven aan waar je behoefte aan hebt?
Dus. Ben ik zoekende of geniet ik juist van al die veranderingen? Alles wat leeft, verandert. Ik dus ook and I love it.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.
Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.
Wat was de blokkade?
Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.
Mijn mening geven of me inhouden?
De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.
Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid
Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.
Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.
Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh
Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?
Jong geleerd, oud gedaan
Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.
Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.
Je snapt het probleem.
De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?
Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden
Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.
De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.
De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.
Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.
Mijn plek innemen en mijn stem laten horen
Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.
Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.
De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.
You are your father’s daughter Stubbornness and pride Mind what he says but remember You may hear a voice inside And if the voice starts to whisper To follow the farthest star Moana, that voice inside is Who you are Fragment uit Where you are – Moana
In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?
Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding
Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.
In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.
Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!
Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca
Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.
Wat is jouw missie?
Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.
Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.
Ik moet mijn stem laten horen. Punt.
Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.
Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
