rust en overzicht | Iris Schlagwein

Geef jezelf de ruimte van niet-weten

[ BLOG ] Er zullen momenten zijn wanneer wat eerder goed voelde niet meer past. Als zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat ongemakkelijk. Terwijl het niet-weten juist een prachtige tijd is: je kunt het oude loslaten en openstaan voor het nieuwe.

Ken je het gezegde ‘Doe geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt’? Ik vraag me af of dit in deze tijd nog op gaat. Hoeveel mensen blijven bijvoorbeeld niet hangen in een baan die ze vreselijk vinden, omdat ze nog geen nieuwe hebben? Waarbij er vervolgens een lange tijd overheen gaat voordat ze daadwerkelijk de stap nemen om sollicitatiebrieven te schrijven? Het is begrijpelijk, want blijven zitten waar je zit is gemakkelijk en veilig.

Ik ben ervan overtuigd dat het soms heel bevrijdend is en juist méér oplevert om je oude schoenen alvast weg te gooien, voordat je nieuwe hebt. Zodat je even lekker op blote voeten kunt lopen. Vrij, soms wat voorzichtig, onderzoekend, en vol vertrouwen vind je dan vanzelf het juiste pad.

Een einde betekent een nieuw begin

Anderhalf jaar geleden vroeg ik na een verbroken, lange relatie mijn zusje en haar man om hulp: ik had weinig inkomen, geen spaargeld en geen woonplek. Of ik tijdelijk bij hen kon wonen? Ik werd er liefdevol ontvangen, maar omdat mijn zus op dat moment zwanger was, wist ik dat ik niet lang kon blijven.

Het klinkt als een recept voor stress en ellende, maar zo ervoer ik het niet. Ik dacht: ik kan ook even op blote voeten lopen. Wat zal het niet-weten me brengen? Nu ik na een lange relatie weer alleen was, had ik behoefte om te aarden. Ik wilde alles voelen. De hobbels en gaten, de rauwe pijn of een zacht troostende ondergrond.

Fulltime wonen in oppashuizen

Om niet direct een huurhuis te hoeven zoeken, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen dat ik beschikbaar was als huisoppas. Dat betekent dat ik op het huis én de kat pas, terwijl iemand op vakantie is. Het komt ook voor dat er geen huisdier in het spel is, dan verzorg ik de post en planten en zorg ik dat het huis bewoond is.

Binnen de kortste keren kwam ik op de leukste adresjes terecht en leerde ik hele lieve mensen kennen. Hoewel ik het gevoel had dat zij mij uit de brand hielpen, was het voor hen juist andersom. Ze waren hartstikke blij dat ze hun bezit niet onbeheerd achter hoefden te laten.

Ondertussen heb ik er één groot avontuur van gemaakt om in oppashuizen te wonen. Zo onderzoek ik hoe en óf ik me wil settelen. Ik pas fulltime op, de periodes sluiten zo mooi op elkaar aan dat ik nooit meer bij mijn zus hoef te logeren. Het voelt als een mooie tussenfase, een speeltuin van niet-weten waarin alles mogelijk is. Momenteel schrijf ik hier zelfs een boek over.

Neem de tijd voor ‘ma’

Net als bij mij, zullen er momenten in jouw leven zijn dat hetgeen wat eerder goed voelde, nu niet meer past. Wanneer er zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat vaak heel ongemakkelijk. De meeste mensen zijn gewend om altijd meteen dóór te gaan. Ze tuimelen van de ene in de andere situatie. Zonde, want een keer niet weten wat je zal doen, is helemaal niet erg. In deze periode kun je het oude gaan loslaten en openstaan voor het nieuwe.

Japanners noemen dit moment van niet-weten ‘ma’. Ma gaat over de ruimte tussen twee gegeven situaties, zelfs de ruimte tussen twee ademhalingen. Het is een moment van overgang. Een moment waarin je ‘het’ nog niet hoeft te weten, waarin je de tijd kunt nemen om te mijmeren, te rusten, te onderzoeken. In die tussenruimte ontstaan de mooiste dingen. Als je de moed hebt om te verstillen en niets te doen, geef je het onverwachte de kans om zich aan te dienen.

Alles komt op precies het juiste moment

Mensen die voor het eerst van mijn avontuur horen vragen vaak: “Maar ben je dan niet bang dat je een keer geen oppashuis hebt?” Ik begrijp de vraag, maar nee, ik ben daar niet bang voor. Ik sta open voor wat het leven aandient, in het volste vertrouwen dat het precies op het juiste moment komt. Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds op blote voeten loop. Of heb ik zonder me er bewust van te zijn m’n favoriete schoenen aangetrokken om buiten de gebaande paden te treden?

Dit blog verscheen eerder op blogplatform Urban Chicks.

Wees onberispelijk in je woorden

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Wees onberispelijk in je woorden – Eerlijk en oprecht zijn hebben veel mensen hoog in het vaandel staan. In de praktijk blijkt het ontzettend lastig om in alle gevallen eerlijk te zijn. De waarheid is niet altijd leuk om te horen en kan ook pittig zijn om te uit te spreken.

Een tijdje geleden werd ik uitgenodigd voor een vrijgezellenfeest. Ik hou daar al niet erg van, maar door de tekst in de uitnodiging wist ik gelijk: ik wil er niet heen. Ik wist het 100% zeker, ondanks dat het ging om een bijzonder feest, speciaal georganiseerd voor een dierbare vriendin, die ik meer dan tien jaar goed ken en waar ik veel van hou.

Wat waren mijn opties?

Zou ik me over mijn gevoel heenzetten en toch gaan, ‘want dat doe ik nou eenmaal voor een goede vriendin’?
Zou ik gaan, maar alleen naar het diner, zodat ik toch mijn goede wil toon en de hilarische spelletjes overdag mis?
Of zou ik niet gaan en haar op een andere manier laten weten dat ik me betrokken voel bij haar aanstaande bruiloft?

Oude Tolteekse wijsheden bieden inzicht bij keuzes

Je zou als opties kunnen toevoegen: afzeggen met een smoes of doen alsof ik kom, maar de dag van tevoren berichten dat ik (zogenaamd) ziek ben. Nu ik het zo schets lijkt het één van de belachelijkste manieren om hiermee om te gaan, maar eerlijk is heerlijk, de optie schoot wel als een flits door mijn hoofd. Sinds ik het boek ‘De Vier Inzichten’ van Don Miguel Ruiz heb gelezen is dit voor mij nu absoluut géén optie meer.

Het boek gaat over vier inzichten die je helpen om een gelukkig en vrij mens te worden. Het zijn vier eenvoudige leefregels, gebaseerd op een oude wijsheid van de Tolteken. De Tolteken waren een van de invloedrijkste volkeren van precolumbiaans Amerika van de 10e tot de 12 eeuw na Christus. De kracht van hun lessen zit hem in de eenvoud:

1. Wees onberispelijk in je woorden.
2. Vat niets persoonlijk op.
3. Ga niet uit van veronderstellingen.
4. Doe altijd je best.

De grote wijsheid die mij het meeste is bijgebleven en die ik dagelijks toepas is de eerste: ‘Be Impeccable With Your Word. Speak with integrity. Say only what you mean. Avoid using the word to speak against yourself or to gossip about others. Use the power of your word in the direction of truth and love.’

Wat betekent onberispelijk precies?

Onberispelijk: 1) Blaamloos 2) Correct 3) Foutloos 4) Juist 5) Keurig 6) Net 7) Onbesproken 8) Smaakvol 9) Tiptop 10) Vlekkeloos 11) Volmaakt 12) Zonder fout 13) Zonder gebreken 14) Zuiver

Onberispelijk lijkt hetzelfde als eerlijk. Wees altijd eerlijk? Dat voelt toch niet helemaal hetzelfde. Eerlijk zijn is natuurlijk prima, maar voor ik het weet, geef of ontvang ik ongevraagd advies. Of of erger nog: plaats ik een botte opmerking of krijg die naar mijn hoofd geslingerd. “Wat ben jij dik geworden” is misschien een eerlijke constatering van een feit, maar het is niet leuk om te horen.

Niet bedekken met de mantel der liefde

Het kan moeilijk zijn om je in elke situatie uit te spreken, bijvoorbeeld wanneer een vriendschap niet meer past. Vaak weet je intuïtief wat je écht zou willen zeggen, maar doe je het niet vanwege honderd-en-één tegen-gedachten. Je wilt de ander niet kwetsen, boos maken of teleur stellen. Dan is het gemakkelijker om er maar een beetje omheen te praten. Wat wel tot gevolg heeft, dat er meer onduidelijkheid of ‘ruis’ in je gesprek ontstaat omdat je onderliggende motieven en gevoelens niet benoemd. “Bedekken met de mantel der liefde” noemen we dat. Wat mij betreft een vreemde uitdrukking, want: is hier sprake van ware liefde voor jezelf en voor de ander? Wanneer we ons niet uitspreken, gaan we voorbij aan onze eigen innerlijke waarheid. Je beperkt je eigen energie, houd je in en creëert een blokkade in de relatie tot de ander.

“The word is a force you cannot see, but you can see the manifestation of that force,
the expression of the word, which is your own life.” – Don Miguel Ruiz

Het voordeel van je onberispelijk uitspreken

Door je onberispelijk uit te spreken, blijf je dicht bij jezelf, je behoeftes en houd je vast aan jóuw waarden. Rekening houden met de ander doe je nog steeds, en je doet dit met respect voor je eigen stem. Jij mag gehoord worden.

Je uitspreken in de praktijk

Wanneer je je uitspreekt, wil je natuurlijk gehoord worden. Dat gaat niet lukken als je spreekt vanuit irritatie, woede of onmacht. Meestal spreek je dan vanuit je hoofd. Als je dat doet, is de kans groot dat de ontvanger zich afsluit voor je boodschap. Je stuit dan voelbaar op een muur van weerstand. Onderzoek voor je spreekt daarom eerst je eigen motieven. Die liggen vaak één of twee niveaus dieper, in je hart of je buik. Op die plekken waar je waarden of gevoel geraakt worden. Wat is er feitelijk gebeurd? Welk gevoel roept dat bij je op (boos, blij, bang, bedroefd?) Wat wil je bereiken of wat wil je de ander nu eigenlijk écht zeggen? Het is belangrijk om de waarheid te zeggen vanuit een liefdevol hart, met een open geest, een open hart en een open wil. Een waardevol hulpmiddel hiervoor is methode Geweldloze Communicatie van Marschall Rosenberg.

“Be prepared to get honest from a place of love.
If you can tell the truth from a place of love you will be heard.
But if you tell the truth from a place of negativity or judgment
you will not be heard.” – Gabby Bernstein

Geef elkaar de ruimte

Misschien is jouw waarheid niet leuk om te horen voor de ander, dus geef hem of haar liefdevol de ruimte om te reageren. Reageert hij of zij boos of afstandelijk? Laat je niet meeslepen. Omdat jij dicht bij jouw kern bent gebleven kun je er zeker van zijn dat je het juiste hebt gedaan. Dit stukje negativiteit is aan de ander om aan te pakken.

Als je baas jouw mening vraagt over een gevoelige kwestie, als je partner iets van je verwacht wat voor jou niet goed voelt. Als je schoonmoeder je uitnodigt voor het eten maar je hebt geen zin, als je naar een verjaardag moet terwijl je doodmoe bent. Altijd, overal en in elke situatie onberispelijk in je woorden zijn. Probeer je vaker uit te spreken en voel hoe je jezelf bevrijdt van ongemakkelijke situaties of verplichte feestjes.

Lees meer over dit onderwerp in mijn boek Thuis zonder huis, in het hoofdstuk ‘Rare jongens, die Tolteken’.

Het vrijgezellenfeest is aan mij voorbij gegaan

Wat deze inzichten betekenden voor het vrijgezellenfeest? Ik heb de dame van de organisatie op dezelfde dag dat ze de uitnodiging stuurde, gebeld. In het verleden zou ik dit uitstellen, ondertussen heb ik geleerd dat het bevrijdend voelt om dit soort dingen meteen af te handelen. Natuurlijk voelde het even spannend, maar ik vertrouwde erop dat ik precies de juiste woorden zou kiezen. Ik heb haar uitgelegd dat ik haar, mijn vriendin, een geweldig vrijgezellenfeestje gun, maar dat ik niet de behoefte voelde om erbij te zijn. Dat half-half meedoen voor mij niet goed voelde en dat ik mijn vriendin op een andere manier wilde verrassen, om op mijn manier invulling te geven en betrokkenheid te tonen bij deze grote gebeurtenis in haar leven.

Ze reageerde eerst enigszins verbaasd, en daarna bevestigde ze begripvol: “nee, als het voor jou niet goed voelt, willen we je zeker niet verplichten om toch te komen. Bedankt dat je het gewoon hebt gezegd.” We hebben op een ander moment samen een ‘vrijgezellenfeestje voor twee’ gevierd en op die manier, met dank aan de Tolteken, op een passende manier invulling gegeven aan onze vriendschap en haar volgende levensstap.

Dit artikel verscheen eerder op het blog Haagse Hoogvliegers, trainingsbureau voor hoogvliegers, veelvoelers en mensen met een Ferrari-brein.

De paradox van de perfectionist

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Omdat het niet in één keer perfect kan, stelt een perfectionist uit wat hem te doen staat. Zelfs als dat betekent dat je dagelijks geconfronteerd wordt met je eigen onvrede.

Ik denk dat iedereen op een bepaald vlak perfectionistisch is, of het nu gaat om hoe je je werk aanpakt, hoe je de was doet of hoe streng je voor jezelf bent. Hoewel het helemaal geen negatieve eigenschap is, kan het je flink in de weg zitten als het je tegenhoudt om ergens mee te beginnen.

Een opgeruimd huis = een helder hoofd

Op zeer korte termijn hadden we een afspraak gemaakt. Een frisse jonge vrouw had mijn hulp in de vorm van opruim-coaching ingeschakeld en ze wilde graag zo snél mogelijk afspreken. De knop was om bij haar. De rommel die zich afgelopen jaren in haar appartement had verzameld moest nu maar eens grondig aangepakt worden. Was het de lente die voelbaar in de lucht hing of had dit meer met haar persoonlijke ontwikkeling te maken?

Tijdens het eerste kopje koffie, om even rustig het opruimprobleem in kaart te brengen, vroeg ik haar welke ruimte ze als eerste wilde aanpakken. Ik doelde op de ruimte waar ze zich het meeste aan ergert. Een ruimte waar ze elke dag komt en die een doorn in het oog is. Die ergernis oplossen geeft zoveel voldoening dat het gemakkelijker wordt om ook de rest aan te pakken. Het werd de slaapkamer. Wat mij betreft een prima startpunt, aangezien de slaapkamer de ultieme ruimte is om tot rust te komen. Wanneer het daar niet naar je zin is, heeft dat directe invloed op je nachtrust. Wanneer je je er zelfs mateloos aan ergert, is het helemaal noodzakelijk om het grondig aan te pakken.

Perfectionisme = Droom versus realiteit

Enthousiast vertelde ze hoe ze haar slaapkamer het liefst wil inrichten: een inklapbaar bed, verder zo leeg mogelijk, misschien één rek met kleding, een plank met luxe handdoeken in dezelfde kleur en grootte, alle meubels duurzaam en van natuurlijke materialen. Het licht is het belangrijkst: een papieren kamerscherm filtert het daglicht, zodat er een Japanse, serene sfeer ontstaat. De realiteit was anders: de zware gordijnen dicht, de sfeer bedompt. Het bed tegen een muur, en tegen de drie overgebleven muren stonden lage kasten en losse dozen tegen elkaar opgestapeld. Ik zag een overvol kledingrek, kleine accessoires lagen her en der verspreid en een kartonnen doos diende als nachtkastje.

Hoe het ‘zou moeten zijn’

De dame zag zelf ook dat het verschil tussen de twee beelden enorm is en dat is precies wat haar zo onrustig maakte. Hoe frustrerend moet het zijn als je als perfectionist zo’n duidelijk beeld hebt van hoe je het wilt, en de realiteit staat daar zo ver vanaf? Het zal heel dubbel voelen om elke avond weer die slaapkamer in te stappen om te gaan slapen. Elke avond word je geconfronteerd met je eigen gedachten over hoe het zou moeten zijn. Je zou zeggen dat dit de ultieme reden is om de uitdaging aan te gaan. De noodzaak is zo groot dat uitstellen niet langer kan.

In Thuis zonder huis beschrijf ik o.a. mijn eigen proces van ontspullen. Ik was ook een behoorlijke perfectionist… Welke pijnpunten kwam ik tegen en wat waren mijn oplossingen?

Waar te beginnen?

Met schoonmaken, met doos voor doos uitzoeken of…? Duidelijk is wel dat het ultieme droombeeld niet in één dag tevoorschijn getoverd kan worden. Alleen al het zoeken naar een Japans papieren kamerscherm neemt veel tijd in beslag. En dat is precies waarom perfectionisten niet beginnen met opruimen. De tussen fases die nodig zijn om tot het eindresultaat te komen zijn niet ‘perfect’. Dan lijkt het gemakkelijker om alles bij het oude te laten… Het oude is echter nóg verder verwijderd van perfectie. Is het niet tegenstrijdig dat dit wordt verkozen boven een kleine verbetering?

Perfectionist: leer tussenfases omarmen

Een perfectionist zal het herkennen: de tussen fases en het ‘nog niet af zijn’ geeft onrust. Voordat je nieuwe spullen kunt gaan uitzoeken moeten er eerst nog zoveel andere stappen gezet worden. Naast dat het lastig is om zelf dat overzicht te bewaren, vergt het veel geduld om op te ruimen. Een coach of goede vriend(in) aan wie je kunt rapporteren is heel motiverend. Hoe sta je er nu voor? Wat heb je gedaan en wat moet er nog gebeuren? Samen orde scheppen in het proces. Want dat is het: een overgangsperiode waarin alles open gegooid wordt en je je kunt laten verrassen. Het is een positieve vicieuze cirkel: hoe meer je loslaat, hoe meer ruimte er ontstaat. Misschien wel ruimte voor het inzicht dat ook deze kleine stap op zichzelf al perfect is.

Uit suddertijd ontstaat perfecte vorm

Na drie uur samen opruimen zag de kamer er al een stuk leger en aantrekkelijker uit. De gordijnen wijd open, flink wat stof opgezogen en er stonden drie vuilniszakken klaar om naar de kringloopwinkel gebracht te worden. Vervelend om dan toch die kartonnen doos terug te moeten zetten als tijdelijk nachtkastje, dat voelde ik ook. De vrouw leek wat teleurgesteld maar sprak al gauw haar waardering uit voor hetgeen we toch hadden gedaan. Ze besefte dat het waarmaken van haar droom gewoon wat meer tijd nodig heeft. Zoiets moet ‘sudderen’. Het zal precies volgens de goddelijke perfectie vorm krijgen. Ik weet zeker; op een dag loopt ze het mooiste papieren kamerscherm tegen het lijf en wordt ze wakker in de hierboven beschreven slaapkamer.

Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers.

Ziek zijn, hoe doe je dat?

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ] Rillend sta ik voor het aanrecht. Ik moet bijna naar mijn afspraak. Ziek, misselijk. Ik wil niet overgeven. Ik wil me niet overgeven. Diep van binnen weet ik: zo kan ik absoluut niet gaan.

Ik heb het lang weten uit te stellen, maar vorige week werd ik dan toch echt geveld door de beruchte buikgriep die al maanden heerst in Nederland. Niet alleen de buikpijn gaf me een rotgevoel, misschien nog wel meer het ‘uit de running zijn’.

Ziek zijn komt nooit goed uit

Of misschien komt het juist op het perfecte moment, als je jezelf helemaal kapot gewerkt hebt. Een excuus om te stoppen. Ik voelde me al niet topfit, maar ik móest gewoon nog éven doorgaan. Wanneer je in loondienst bent, is het waarschijnlijk makkelijker te bepalen wanneer het juiste moment is om je ziek te melden. Donderdag en vrijdag ziek, weekend er achteraan en daarna gaat het vast wel beter. Wanneer is het juiste moment voor een ‘eigen baas’? Wanneer zeg ik ‘nu ben ik ziek – ik doe even niets meer’.

Het juiste moment kwam vanzelf, zoals alles vaak ineens duidelijk wordt.
Trillend sta ik thee te zetten. Pfoe, even zitten. Voor me uit starend bedenk ik dat ik iets moet eten, maar ik heb absoluut geen trek in ontbijt. Ik, geen trek? Dan moet het goed mis zijn. En inderdaad, toen ik ‘s middags meer tijd in het kleinste kamertje had doorgebracht dan daarbuiten, heb ik mij officieel ziek verklaard – aan mezelf.
De to-do list bestaat uit één taak: boodschappen doen.

Zieke ZZP’er?

Ik ben ZZP’er. Met de nadruk op Zelfstandige. Ik ben zelfstandig. Geen hulp nodig. Zwetend in de vrieskou (en te eigenwijs om te checken of ik koorts heb, want dan is het ‘echt’) loop ik naar de supermarkt. Een boodschappenlijstje mee, omdat ik me nergens op kan concentreren, laat staan dat ik vijf boodschappen kan onthouden.

Natuurlijk heb ik van tevoren braaf gegoogeld: wat te eten bij buikgriep? Waar ik normaal gesproken een gezond eetpatroon heb met veel vezels, verse groenten en fruit, wordt voor nu vooral gekookte groenten en zo min mogelijk vezels aangeraden, want: belastend voor je darmen. Dus witbrood, appelmoes en bouillon staan op het menu.

In de supermarkt staar ik een beetje wazig naar de schappen. Iedereen heeft haast. Een vrouw manoeuvreert zich geïrriteerd om me heen om haar yoghurt uit de koeling te pakken. Sorry. Ja, sorry. Thuis zie ik dat ik anderhalf uur ben weggeweest. Huh? Ik heb het overleefd, eerst maar even een middagdutje.

Ik kan het heus alleen

De volgende dag heb ik mijn zus aan de lijn: “Kun je anders mama niet vragen om wat boodschappen voor je te doen?”. Dat klinkt me als muziek in de oren, niet naar buiten hoeven vandaag. Wat een briljant plan! Ik bedank haar, dit was gewoon nooit bij me opgekomen. Ze lacht me uit – ik heb blijkbaar nog een hoop te leren. Thanks sis.

Hulp vragen is duidelijk niet één van mijn sterkste punten. Ik ben al gauw bang dat ik iemand tot last ben, of dat diegene mij een aansteller vindt. Gek eigenlijk, want voor een grieperige vriendin zou ik zelf meteen in de zorg-stand springen. Thee zetten, fruit schillen, juist fijn om iets voor een ander te doen. Andersom voelt het voor mij ongemakkelijk om dat van iemand te vragen. Ik wacht liever stilletjes tot het overgaat. Ik heb ook geen zin om mijn rotgevoel te benoemen. Niet iedereen ervaart dat zo, en stiekem ben ik best jaloers.

Ziek? Zet het op social media!

Het komt vast omdat ik er nu op let, maar op Facebook zie ik veel zielige emoticons en foto’s van thermometers, zakdoeken en hoestsiroop voorbijkomen. Ik betrap mezelf erop dat ik denk: ‘pff aanstellers, ze zijn niet écht ziek, anders heb je daar helemaal geen energie voor’. Het is pure jaloezie dat zij zich wel uiten, zelf scroll ik tenslotte ook door mijn tijdlijn. Van alle kanten beterschapswensen, hartjes en meelevende vrienden. Helaas, als ik te lang naar mijn telefoon kijk, begin ik al te loensen van vermoeidheid.

Slapen & hangen

Het gerucht verspreidt zich snel binnen de familie. Ja, Iris ziek, dat hoor je niet vaak. Dus ook mijn 90-jarige opa belt bezorgd op: “Ik zag je al op de bank zitten als een zielig vogeltje, dus wil ik je even opvrolijken. Vermaak je je wel een beetje?”. Grappend zeg ik “vraag me niet hoe, maar ik kom de dag wel door”. “Ja, dat heb ik nou ook altijd…”, zegt opa. Oeps. Zal ik hem een abonnement op Netflix geven?

Bedankt voor deze adempauze

Nu ik weer aan de beterende hand ben, ben ik toch blij dat ik (gedwongen) pas op de plaats heb gemaakt. Door even compleet uitgeschakeld te zijn, kun je niet anders dan op jezelf focussen en voelen waar je het meeste behoefte aan hebt, zonder deadlines en zelfopgelegde regelmaat. Het is maar goed dat het zo heftig was, anders ga ik dóór. Iris the Unstoppable, eigenlijk niet iets om trots op te zijn.

Vrienden zijn ondertussen een fruitmand komen brengen en ik neem nog een verse kurkuma-gemberthee. Ik wacht hoopvol op het moment dat ik kan zeggen: ik ben weer he-le-maal beter! En met nieuwe energie mijn werk weer oppak.

Kun jij ook niet toegeven dat je ziek bent?

Het doet even (extra) pijn maar je moet er doorheen. Dwing jezelf om tenminste drie mensen een bericht te sturen met de magische woorden “ik ben ziek”, je doet jezelf er een groot plezier mee! Overdrijf het desnoods. Lach er maar om, met veel huilende emoticons. Vraag om filmtips in de groepsapp of vraag iemand die in de buurt woont om boodschappen voor je te doen.

Hoe ga jij ermee om als je ziek bent?

Verwen je jezelf extra en hoe dan?

In Vlieg vrij wijd ik een heel hoofdstuk aan ziek zijn in India, waar ik de meeste ellendige buikgriep ever had.

Dit blog verscheen eerder op het blogplatform Urban Chicks.

Wonen zonder eigen huis: huis-oppassen

Door Iris Schlagwein

Een break-up levert ook iets moois op

Begin 2016 gingen mijn toenmalige vriend en ik uit elkaar en dat betekende dat ik op zoek moest naar een nieuwe plek. Waar moest ik naartoe, na zes jaar samenwonen? De eerste tijd mocht ik bij mijn zus en haar man wonen. Bijzonder, omdat mijn zus net zwanger was.

Toch hoefde ik niet te twijfelen of ze het meende; ze werd oprecht boos toen ik opperde om gauw te zoeken naar iets anders? We spraken af dat ik daar een halfjaar kon wonen, tot het zwangerschapsverlof van mijn zus begon. Ontzettend lief en we leerden elkaar op een heel andere manier kennen.

Ik privékantoor, zij privékok

Ik werkte meestal thuis en zorgde dat om 6 uur het eten klaar stond. Ze hadden een privékok. Om die reden kon ik me niet inhouden om de keuken wat op te ruimen, het was nu ‘mijn’ domein. In de eerste week heb ik me rot gezocht naar de ketchup. Bleek die in het kastje onder de gootsteen bij de chloor en schoonmaakmiddelen te staan (want grote fles) haha!

Voordelen van bij je zus wonen:

Samen Disney-films kijken, chocola eten en verstand op nul
Ik had mijn eigen kamer maar kon ook gezelschap opzoeken
Voor m’n zus kon ik mijn troubles niet verbergen (ik probeerde het wel!) en kreeg geregeld haar confronterende advies

Nadelen van bij je zus wonen:

Dealen met haar moodswings + ochtendhumeur + zwangerschapshormonen
In het weekend was het toch wel erg vol, met zijn drieën ‘hangen’ in huis
Omdat ik ‘extra’ was deed ik m’n best om niet op te vallen. Geen sporen achterlaten in het huis. Dat is op den duur best vermoeiend, als je niet gewoon kunt ‘zijn’.

Wil jij op mijn huis passen?

In die tijd is het idee ontstaan om af en toe wat gepaste afstand te nemen, voor alle partijen prettig (maar wát misten ze mijn kookkunsten).

Ik had het nog niet uitgesproken of ik kreeg via-via-via al een foto doorgestuurd van een handgeschreven briefje. Of ik 2,5 week op een huis met tuin, kippen, kat en parkiet wilde passen? Ja natuurlijk! Wat ik heb daar genoten. Weer even alleen, met mijn eigen gedachten en routines. Op zoek naar de leuke plekken in de omgeving, waar doe ik boodschappen, hoe ‘werkt’ het hier? Schijnt ook nog eens goed te zijn om de hersenen te prikkelen, het afwijken van ‘standaard’ patronen.

Op het huis van iemand anders passen is…

Vanaf dat eerste oppashuis heb ik de smaak te pakken. Vanuit verschillende hoeken en elke keer precies op het juiste moment worden huizen aangeboden. Ik woon op plekken waar ik zelf nooit zou gaan wonen, of juist heel graag zou wonen.

Iemand gaat op vakantie of is op zakenreis, maar vind het eigenlijk geen prettig idee dat zijn huis een paar weken onbeheerd achterblijft. Of wil de familie niet vragen om af en toe even de post te checken en de planten water te geven. Nog lastiger is wanneer er huisdieren verzorgd moeten worden. De deal is dat ik op het huis pas en ik krijg daarvoor terug: een dak boven m’n hoofd en elke keer weer een mooie ervaring.

Hoe werkt het?

Meestal word ik via via aan iemand gekoppeld. We maken een afspraak om kennis te maken en meteen belangrijke zaken door te nemen. Wanneer moet het vuilnis naar buiten, telefoonnummer voor ‘nood’ en het belangrijkste: wat is de wifi-code? Oja, en de sleutel natuurlijk. Lees hier meer over hoe het werkt.

Zo woon ik soms in een vinex-wijk in een groot dorp, in een appartement in hartje Amsterdam of een knus vrijstaand huisje uit 1910 met een gigantische bloementuin.

Het geeft me altijd nieuwe inzichten

Grappig om te zien dat de meeste mensen hun keuken en badkamer op dezelfde manier indelen. Is dat iets Nederlands? Daarom voelt het meteen vertrouwd en hoef ik zelden te zoeken. Hoewel, in één huis heb ik me rot gezocht naar het zout – en ik zou het nog steeds niet weten. Natuurlijk heeft iedereen een andere invulling van een ‘gezellig huis’ of ‘mooie inrichting’ maar het blijft iemands huis. Dat helpt om me meteen thuis te voelen.

Voor een korte periode in een huis wonen geeft altijd nieuwe inzichten:

Dat ik al heel gauw in elk huis routines creëer. Het kost meestal maar 1 dag om te wennen, en ik beweeg me alsof ik er altijd al gewoond heb. Eén keer paste ik een week op het huis van een vriendin toen zij voor haar werk op reis was. Ze kwam maandagavond rond 17.00 uur thuis en we hadden afgesproken dat ik zou koken zodat we nog een gezellige avond konden bijkletsen. Ze gaf toe dat het toch wel een beetje gek was om mij zo gastvrouw te zien spelen…
Dat ik best ‘later’ een serre zou willen hebben – met de deuren open voelt het als buiten zitten, terwijl het maar 14 graden is.
Dat het heel anoniem voelde om in een flat op 9-hoog te wonen, het lijkt wel ‘hoog boven de wolken’, afgezonderd en stil (zelfs vloerbedekking in het dichte portiek). Niemand zou je missen als je je een week niet vertoont…?
Dat ik het heel erg leuk vind om het huis weer schoon en gezellig te maken op de dag van mijn vertrek en thuiskomst van de bewoners. Bloemetje op tafel, fruit in de fruitmand, wat lekkers voor bij de koffie… Dat is toch fijn thuiskomen?
Dat het fijn is om iets voor een ander te doen, en dat gaat beide kanten op.

Ondertussen heb ik op 12 plekken gewoond

Het langste een maand, het kortste 6 dagen. Ik ben nu al benieuwd naar de volgende plek waar ik terecht kom!

Gratitude unlocks the fullness of life.
It turns what we have into enough, and more.
It turns denial into acceptance, chaos to order, confusion to clarity.
It can turn a meal into a feast, a house into a home, a stranger into a friend.
– Melody Beattie

Lees meer over thuiskomen bij jezelf in Thuis zonder huis.

Zet je gezondheid op de eerste plaats

Door Iris Schlagwein

Ga zitten want ik wil eens met je praten
Ik ben allang niet meer zo blij als toen
Nee schrik maar niet, ik wil je niet verlaten, nee
Er is iets en ik kan er niks aan doen
We komen niets te kort, we hebben alles
Een kind, een huis, een auto en elkaar
Maar weet je lieve schat wat het geval is, ah
Ik zoek iets meer, ik weet alleen niet waar

Is dit alles?
Is dit alles?
Mmm, Is dit alles wat er is

Je hoort het ze zingen toch? Doe Maar maakte dit nummer al in 1982. Ze beschreven het gevoel van onvrede en rusteloosheid, terwijl je toch alles hebt wat je hartje begeert. Herken je het gevoel dat je leven bestaat uit werken, afspraken, herhaling en verplichtingen? Ren je altijd maar door, van lunch naar borrel naar verjaardag… vanuit een gevoel dat je niet anders kan?

Het stomme is, het zijn allemaal nog leuke afspraken ook. Apart van elkaar. Maar alles achter elkaar gepland in één weekend? Dat geeft alsnog stress. Je probeert je agenda wel iets minder vol te krijgen. Je gaat elke week naar yoga en neemt af en toe een avond voor jezelf. Netflix aan en kop thee erbij. Maar het diepere, onrustige gevoel van ‘is dit alles?’ blijft.

Je to-do list komt nooit af

Tot een bepaalde leeftijd is het hartstikke duidelijk wat je moet doen. Naar school, studeren, je hebt misschien een mooie reis gemaakt. Maar dan is het ‘werkende leven’ begonnen en zie je jezelf vaker gestrest dan gelukkig en ontspannen. Vele dertigers herkennen zich hierin. En nooit is er tijd voor een moment van bezinning. Wat zou dat fijn zijn, even niks. Maar je moet nog zoveel doen. Je to-do lijst komt nooit af.

TO DO:
verpletterende indruk maken tijdens werk-presentatie
uitzoeken wat de beste kapper is
nieuw jurkje kopen bruiloft (+ origineel cadeau kopen)

Nu is de vraag; van wie moet je al die dingen? Van je baas, je ouders, je partner?
Waarschijnlijk hebben zij wel invloed, maar moet je het vooral van jezelf.

Het leven is te waardevol om dingen te doen die je niet leuk vindt

Of omdat een ander het van je verwacht. Of omdat het een verplichting is.
Ok, ik geef toe dat je er soms niet aan ontkomt. Je belastingaangifte, sommige taken op je werk en het verschonen van de kattenbak zijn nou niet de meeste inspirerende bezigheden.

Toen ik een periode heel weinig energie had was het heel noodzakelijk om me bij alles af te vragen: heb ik hier zin in, energie voor? Want anders was ik tegen lunchtijd al helemaal gesloopt. Ik móest wel stoppen met rennen, en leren doseren. Sindsdien ga ik veel bewuster met mijn tijd en energie om.

Lees hier mijn verhaal: Omgaan met pijn

Mijn grootste inzicht uit 1 Ding: gezondheid op de eerste plek.

Ik las het boek 1 Ding van Gary Keller. Het gaat over de mythe van multitasken en waarom je je veel beter kunt focussen op één ding tegelijk. Mijn grootste inzicht uit dit boek deel ik hier met je. In 1 Ding word je leven onderverdeeld in zes gebieden. Op één wat het meeste prioriteit heeft, waar je het meeste aandacht aan zou moeten besteden. Deze gebieden zijn:

1. Spirituele gezondheid
2. Mentale gezondheid
3. Fysieke gezondheid
4. Relaties
5. Werk
6. Financiële situatie

Zoals je ziet hebben de eerste 3 gebieden alleen te maken met jezelf. Jou alleen. Voor mij was dat een eye-opener, ik had zelf Relaties hoger ingeschat. Maar nee, éérst complete focus op je eigen spirituele, mentale en fysieke gezondheid. Eigenlijk hartstikke logisch, want als je één van die vlakken geen aandacht geeft heeft dat grote invloed op al je relaties – en automatisch ook op werk en je financiële situatie. Het staat allemaal met elkaar in verbinding. Ga maar na, als je werk en financiële situatie top is, maar je fysieke gezondheid erg slecht, zit je toch met de gebakken peren.

Ik moest bekennen dat bij mij de eerste 3 punten juist de eerste dingen waren die ik liet versloffen als ik het druk had. Mediteren? Lezen? Sporten? Uitslapen? Ik dacht: nu even niet, dat komt wel als ik het even wat rustiger heb.

Waar sta jij op elk van deze vlakken van je leven?

Beschrijf eens hoe jouw situatie op dit moment is, per punt. Geef per punt een cijfer voor hoe tevreden je op dit moment bent? Op welk gebied valt er voor jou nog wat te behalen? Zie het als een moment van reflectie, hoe sta je ervoor?

Sinds ik dit inzicht had, dat ik best wat vaker mijn eigen spirituele/mentale/fysieke gezondheid vóór kan laten gaan, is mijn dagelijks leven veranderd. Ik sta vroeger op. Ik maak tijd voor stilte, reflectie, ontspanning. Sporten, gezonde voeding. Tijd voor wat ik belangrijk vind. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik veel meer rust ervaar, óók als ik het hartstikke druk heb.

Is dit alles wat er is?

Ja, je eigen gezondheid eerst, dat is alles. Komt de rest vanzelf.