persoonlijkegroei

transformatiedag

Wanneer vertrouwen in een vriendschap ontbreekt

Door

[ BLOG ] In onderstaande fragment uit Vlieg vrij vertel ik over hoe ik een aantal jaar geleden een intense vriendschap ervaarde. Hoe kon het gebeuren dat we zo hecht waren, maar dat de vriendschap tussen Tara en mij niet meer bleek te werken?

Tara houdt Feline elke seconde in de gaten. ‘Kijk uit, blijf af, pas op.’

In Tara’s ogen schuilt er achter elke straathoek gevaar. Moet je kinderen die ook in de speeltuin spelen het liefst vermijden. Hun moeders zijn niet te vertrouwen en hun vaders willen je alleen maar versieren. Een man op straat die Feline toevallig aankijkt is een viespeuk, en je moet je handtas altijd stevig onder je arm geklemd houden en proberen niet op te vallen. Zelfs als we binnen de veilige muren van haar huis zijn, lijkt Tara op haar hoede.

Een gevoel van vertrouwen ontbreekt…

Mijn onderbuikgevoel zegt dat ze met dit gedrag juist eerder meer dan minder narigheid zal ervaren. Natuurlijk moet je niet naïef zijn, maar een beetje vertrouwen in de mensheid kan geen kwaad. Een enkele keer probeer ik haar dat duidelijk te maken.

De eerste keer door het als een luchtige opmerking te verpakken: ‘Nou, het zal best meevallen hoeveel van je buren kwaad in de zin hebben. Een beetje vertrouwen in de mensheid kan geen kwaad.’ Dat wordt duidelijk niet gewaardeerd.
‘Dat heb ik echt geprobeerd, Iris. Ik wil zo graag geloven dat je gelijk hebt, maar eerlijk gezegd vind ik het nogal naïef van je. Bij jou was toch ook laatst je fiets gestolen? Ik bedoel maar.’ 

Dus ben ik het zonnetje in huis

Een volgende keer vermom ik mijn idee als vraag: ‘Misschien had die winkelier gewoon zijn dag niet, waardoor hij wat kortaf was?’ Nee, naar deze winkel gaat ze vanaf nu nooit meer toe. Ze laat zich niet zo onbeschoft behandelen en dat zal hij weten ook. 

En wat doe ik? Alle volgende keren houd ik mijn mond. Wat kan ik anders? Ze staat nu eenmaal zo in het leven, ik heb dat maar te accepteren. Daarbij ben ik er heilig van overtuigd dat je niets zinnigs kunt zeggen over andermans manier van opvoeden, omdat je niet in diens schoenen staat. Het is mijn zaak niet. Mijn oplossing is om onze afspraken vooral luchtig te houden. Altijd het zonnetje in huis te zijn. De leukste tante voor Feline te zijn, met wie ze kan ravotten, knutselen en knuffelen. 

Ik teer op spaarzame momenten van verbinding

De spaarzame momenten waarop ik de oude Tara zie doorschemeren geven me hoop. Ik vertel mezelf dat het niet gek is dat ze zoveel stress ervaart, en dat ze wat kan ontspannen als haar problemen opgelost zijn. Op dit moment weet ik echter niet dat ik daar nog lang op kan wachten.

Jaren later verdiep ik me in psychologie en ontdek ik dat er mensen zijn die hun bestaansrecht halen uit problemen. Ze zijn zo vertrouwd met leven in een gestreste omgeving vol problemen dat ze die onbewust blijven creëren. Ondanks de pijn die ermee gepaard gaat, voelt zo’n omgeving veilig voor hen. Tara is mogelijk een van deze mensen, concludeer ik.

Wanneer is een vriendschap over?

Ondertussen voel ik bij elke afspraak met Tara mijn energie wegsijpelen. Als we al afspreken, want het komt vaak voor dat ze op het laatste moment afzegt en de afspraak verplaatst. Om die vervolgens weer af te zeggen.

Wat is er gebeurt met onze vriendschap? Wil ze me niet meer zien? En ik doe zo mijn best. Ik stuur een lieve kaart om haar sterkte te wensen. Dat ik haar mis en me afvraag waarom het zo stroef loopt tussen ons, zet ik er niet op. Hoe erg mis ik haar eigenlijk? Stiekem ben ik ook vaak opgelucht als ze afzegt, het scheelt me veel tijd en energie.

 

‘Vlieg vrij’ (oktober 2020) is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier. 

mediteren

Mediteren; een spoedcursus in Thailand

Door

[ BLOG ] Onderstaande tekst is een fragment uit mijn nieuwe boek Vlieg vrij. Het is een deel van het hoofdstuk ‘Het geheim van glimlachende monniken’, waarin ik vertel over een stilte- en meditatieretraite die ik begin 2018 deed, op het eiland Koh Samui in Thailand. Samen met ongeveer tachtig anderen, leerde ik in zeven dagen tijd alle ins en outs over mediteren. Natuurlijk leerde ik door te luisteren, maar wat het meeste indruk maakte, was de ervaring die ik opdeed tijdens de vele uren mediteren.

foto: Nina Olivari Fotografie

Innerlijke rust? Ga mediteren!

Op de dag van de registratie voel ik een mengeling van gezonde zenuwen en een steeds dringender wordende noodzaak om eindelijk mijn gedachten tot rust te laten komen.

Bij het meetingpoint wordt het steeds drukker. Waar ik normaal gesproken opensta voor een praatje met andere reizigers, voel ik nu absoluut geen behoefte om gezellig te kletsen. In mijn hoofd ben ik de stilte al ingegaan. De vragen die zenuwachtige, overactieve deelnemers aan elkaar stellen irriteren me. Wat nou, ‘Hoelang mediteer je al?’, ‘Heb je zoiets al eerder gedaan?’, ‘Ik las dat we maar twee keer per dag eten krijgen, oh my god, hoe gaan we dat ooit volhouden?’?

Ik denk: stel je open voor wat er komt en hou verder je mond. Degenen die achteloos noemen dat dit de zesde keer is dat ze zoiets doen en dat zeven dagen tien uur per dag mediteren voor hen heel makkelijk is vergeleken met de intensieve retreats die ze normaal doen, keur ik helemaal geen blik waardig.

Verwachtingsvol versus weerstand

Mijn gesloten houding en harde oordelen zijn een teken van mijn eigen weerstand. Ik ga dit doen en weet dat het ongelofelijk zwaar wordt. Alleen al omdat ik de afgelopen weken uren per dag in een slechte houding achter mijn laptop heb gezeten. Mijn lichaam is zo stijf dat ik waarschijnlijk nog niet eens een kwartier in meditatiehouding kan zitten zonder compleet onrustig te worden. Ik weet het zonder het geprobeerd te hebben. Tijdens deze reis trakteerde ik mezelf elke week op een Thaise massage en elke keer werd het me weer pijnlijk duidelijk: ik ben een stijve hark.

Met zoveel mogelijk mensen en de bijbehorende bagage in een 4×4-truck gepropt rijden we via smalle haarspeldbochten hoger en hoger de berg op. Het uitzicht is adembenemend. De bergen zijn bedekt met een groene deken van palmbomen en tropische planten, en in de verte zie ik de zon op de zee schitteren. We stappen uit bij een grote hal met houten vloer, met maar aan één van de vier zijden een wand. De rest van de hal is open. Een koel briesje heet ons welkom.

Ik volg braaf de strenge regels

Als we eenmaal in de rij voor de registratiebalie staan, merk ik op hoe gestroomlijnd het inchecken van de tachtig mannen en vrouwen gaat. De instructies zijn kraakhelder en op elke uitzondering die iemand wil maken (‘Mag ik mijn telefoon tóch bij me houden?’, of ‘Maar roken búíten de omheining kan toch wel?’) volgt een onberispelijk antwoord.
Dit is een plek waar je de regels volgt en anders niet. Net een kleine fabriek, maar wel een met medewerkers die een glimlach op hun gezicht hebben. Een glimlach die vriendelijk en oprecht is én uitdraagt dat een gezellig praatje-om-het-praten nu niet meer gewenst is. 

Vanaf nu valt mijn identiteit als Iris de toerist/schrijver/huisoppas/vrouw/dochter – elk label waar ik me maar mee zou kunnen identificeren – weg. Dit is de plek om te onthechten van wat je denkt te zijn en daar zijn heldere regels voor bedacht. Regels over gehechtheden die je kunt hebben binnen deze community, die gehechtheden op alle vlakken van het leven buiten de community representeren. 

Waar ben je aan gehecht?

De strenge kledingvoorschriften geven je de kans om de gehechtheid aan je identiteit en uiterlijk te onderzoeken. Je uiterlijk vertelt iets over wie je bent, over de identiteit waar je je prettig bij voelt. Kleding die je vrouwelijke vormen benadrukt en net wat sexy bloot laat zien, vertelt de buitenwereld dat je verleidelijk bent. Strakke kleding waarin je figuur goed uitkomt, kan vertellen dat je gedisciplineerd en sportief bent.
Als je bijvoorbeeld in je dagelijks leven veel moeite doet om er op een bepaalde manier uit te zien, kun je gehecht zijn aan het type kleren dat je draagt, in de spiegel kijken en zorgen dat je haar goed zit. Wat doet het dan met je als je alleen nog maar vormloze katoenen kleding in naturelle kleuren mag dragen?

Alle mannen en vrouwen binnen de community zien er door deze kledingvoorschriften bijna hetzelfde uit. De monniken vormen een uitzondering, zij dragen hun karakteristiek oranje doek. Deze kledij heeft echter hetzelfde uitgangspunt: ze geeft geen enkele identiteit prijs. 

Tien uur per dag mediteren

Er zijn niet alleen regels voor hoe je eruitziet, maar ook voor hoe je communiceert en beweegt, wat en wanneer je eet en hoe de dag ingedeeld is – alles om de retraite effectiever te maken. 

Terwijl ik in de rij sta, bestudeer ik het programma en sla ik aan het rekenen: we gaan zo’n tien uur per dag mediteren. Gelukkig telkens drie kwartier zittend afgewisseld met drie kwartier lopend of staand. Tel daarbij een blok yoga, dhamma talk, twee maaltijden en een moment voor thee op, en de dag is compleet gevuld. Het lijkt zo makkelijk: ik hoef alleen maar op het teken van de bel te doen wat het rooster voorschrijft. Ik hoef nergens over na te denken, geen boodschappen te doen, geen plannen te maken of te koken.

De dagelijkse beslommeringen vallen weg en daar zit juist het gevaar. Want als ik daar niet meer bij stil hoef te staan, wat zal zich dan laten zien? Binnen het strakke ritme van de dag ontstaat er ruimte voor… Tja, voor wat? Dat is onzeker. Het zou zomaar eens onaangenaam kunnen zijn.

‘Vlieg vrij’ (oktober 2020) is het perfecte boek voor wie zich vrij wil voelen. Voor wie zijn angsten wil ontmaskeren en zijn visie op het leven durft te herzien. Bestel het boek hier. 

 

blog Iris Schlagwein

Waarom ik mezelf wel coach noem, maar niet coach

Door

[ NOTITIE ] Je schakelt de hulp van een coach in wanneer je niet tevreden bent met hoe je dagelijks leven er in de praktijk uitziet.

Met je vraag of probleem ga je naar een coach toe. Je zoekt bijvoorbeeld iemand die je helpt om je werkskills of relatie te verbeteren. Of die je helpt met ontdekken wat jouw talenten zijn en je aanmoedigt je daarin te ontwikkelen. Iemand die je helpt opstarten nadat je in een burn-out bent geraakt. Of misschien wil je je zelfvertrouwen vergroten, bepaald gedrag veranderen of iets nieuws leren. 

Maar uiteindelijk doe je dat met één reden: je wil je gewoon goed voelen. 

Je denkt dat dat gebeurt als al je problemen opgelost zijn, dus ga je je problemen te lijf. Daarvoor heb je tools nodig. 

Dus heb je iemand nodig die je tools leert om je problemen aan te pakken. 

Die coach dus, ideaal. Kom maar op. Diegene lijkt een goed leven te leiden en kan je precies vertellen wat de stappen waren om daar te komen. 

Maar… als je eerlijk bent ken je de tools al, blijkt na een tijdje. Die staan ook in de zelfhulpboeken die je eerder las, maar het lukt je gewoon niet ze in de praktijk te brengen. 

Dus heb je iemand nodig die je een schop onder de kont geeft. 

Fijn, elke paar weken je coach zien. Als de afspraak eraan komt, kom je in actie en doe je je best om met goede resultaten te komen. Je wil je hem of haar niet teleurstellen!

Maar… eigenlijk helpt die schop niet echt. Want als je die krijgt, stel je vervelende dingen nog steeds uit of doe je ze met tegenzin. Doordat je gedachten je vertellen dat je het niet kan. Dat je niet goed genoeg bent. Dat het nooit zal lukken. 

Dus heb je iemand nodig die je met je gedachten helpt.

Dan kom je uit bij iets als cognitieve therapie. Je leert je van je gedachten bewust te zijn. En als er een nare, zelfondermijnende gedachte opkomt, leer je die te vervangen met eentje die je een prettiger gevoel geeft.

Maar… bewust zijn van je gedachten is best moeilijk. En die ‘betere’ gedachte helpt je eigenlijk nog steeds niet zoveel. Want ja, diep van binnen voel je je alsof je jezelf voor de gek houdt. Daar zit nog steeds een naar gevoel.

Dus heb je iemand nodig die helpt met voelen.

Niet praten, uitleggen of leren. Voelen.
Voelen onder oordeel, alleen maar aanwezig zijn bij wat er is. Zonder verhaal over goed of slecht. Geen verleden, geen toekomst. 

En laat dat nou zijn wat ik heel goed kan. Aanwezig zijn, de ruimte bieden voor alles wat er in jou opkomt. Ik ben thuis bij mezelf en daarmee geef ik jou gelegenheid dat ook te zijn.

Zodat je zelf ontdekt hoe je goed kunt voelen. Dan komt je goed voelen vanzelf. 

Oftewel… Je schakelt de hulp van een coach in wanneer je niet tevreden bent met hoe je dagelijks leven er in de praktijk uitziet.
Daar kan ik je goed bij helpen.

Daarom noem ik mezelf coach, terwijl ik niet coach 

 

principes

Ik ben een vrouw zonder principes

Door

[ BLOG ] Vrouw zonder principes – Mijn broer zei tot een jaar of vijf geleden over mij, dat ik nogal een zwart-witte kijk op de wereld had. Zelf zag ik dat niet zo, ik vond mezelf juist heel ruimdenkend en breed geïnteresseerd. 

Zwart-wit

Ik had zeker mijn mening klaar, maar was daar zo van overtuigd dat ik die uiteraard niet zwart-wit noemde. Goed beargumenteerd kon ik mijn mening toelichten en de discussie aangaan – ik had tenslotte gelijk. Oftewel, ik vond dat er met mij een goed gesprek te voeren was en dat ik overal voor open stond.

Vermoeiend zeg. Mijn broer had natuurlijk gelijk.

Van pijn naar parels

Gelukkig ontstond er een kiertje in mijn waterdichte verhaal, wat werd veroorzaakt door pijn. Pijn zorgt er vaak voor dat men ‘zoekende’ wordt. De pijn is dan zo groot geworden, dat negeren niet meer mogelijk is en je wel móet zoeken hoe je er vanaf kunt komen. Bij mij zat de pijn op dat moment vooral in niet kwetsbaar kunnen zijn, wat grote invloed had op mijn relaties. Ik wilde van die pijn af en vond iemand met verstand van zaken: Byron Katie.

In de zomer van 2017 ging ik naar the School for the Work in Frankfurt. Negen dagen werken met een groep gelijkgestemden en de toen 73-jarige Katie, die geen spelletje speelt maar haar visie werkelijk leeft. Haar visie gewoon is, eigenlijk.

Loving what ís

Zoals Eckhart Tolle in zijn boeken en lezingen laat zien ‘wat’ (namelijk: er is alleen het huidige moment), laat Katie zien ‘hoe’. Hoe leef je, wanneer er alleen het huidige moment is? Nou, kort gezegd, dan kun je maar beter dit huidige moment accepteren zoals het is. ‘Loving what is’ was dan ook een veelgebruikte slogan tijdens de 9-daagse intensive.

Wanneer er pijn is – voor het gemak noem ik alle emoties die we als negatief bestempelen pijn: angst, woede, haat, jaloezie, schaamte, schuld, teleurstelling et cetera – is er weerstand tegen de realiteit.

Hoe vaak willen we niet dat de ander anders doet? Dat we zelf anders zijn (slanker, blijer, slimmer etc.) Dat we meer geld op onze rekening hebben of een leukere baan? Het is allemaal ontkenning van het huidige moment, van ‘wat is’. En dat levert een rotgevoel op. Het zorgt voor wrok over wat er is geweest en stress over wat er komen gaat.

Zo brengen we heel wat tijd door met (vervelende) dingen herinneren en bedenken wat er eventueel-misschien-mogelijk komen gaat. Zonde van het huidige moment! Al die ‘huidige momenten’ waarin je van het nu kunt genieten, vliegen voorbij – en wij maar klagen dat we het te druk hebben.

Terug naar mijn principes. Dat ik er inderdaad nogal zwart-witte ideeën op nahield, besefte ik tijdens The School for the Work. Ik leerde ik dat ik helemaal niet zo ruimdenkend was als ik mezelf zag. Alles waarvan ik dacht dat het ‘waar’ was, werd onderuit gehaald. Door mijzelf nota bene. De helft van de tijd wilde ik wel onder de tafel kruipen van schaamte.

Van een vrouw met principes

Een voorbeeld is dat ik heel principieel was over bedelaars op straat: ik vond ze zwak en afhankelijk. Wanneer ik vervolgens werd geconfronteerd met iemand die zwak en afhankelijk was (in het algemeen), irriteerde ik me kapot. Logisch, want ik vond zelf kwetsbaar zijn (en in mijn ogen zwak en afhankelijk), het allermoeilijkste.

Door inzichten tijdens The School maar ook door ervaringen in het gewone dagelijks leven van de afgelopen jaren realiseerde ik me dat ik niets zeker kan weten en mijn principes dus los kan laten.

naar vrouw zijn zonder principes..

Want wat weet ik nu werkelijk over een situatie in de wereld? Wat weet ik over een situatie van een persoon? Zelfs als ik diegene heel goed denk te kennen? Ik kan niets met zekerheid zeggen, behalve iets over mijzelf in het huidige moment – en zelfs daarvan is de vraag of ik het zeker kan weten.

Sindsdien valt er geen goede discussie meer met me te voeren. Ik heb mijn principes compleet laten varen en voor mij betekent dat pure innerlijke vrijheid.

Het betekent niet dat ik geen ideeën of voorkeuren meer heb. Ja, ik heb best een beeld bij wat een goed leven voor mij is. Het verschil is dat ik daar geen vastomlijnde beelden meer van heb, die ik koste wat kost wil verdedigen.

Ik besef dat ik verander, dat alles verandert en ik voel me vrij om elke minuut van idee of mening te veranderen. Betrap je me op een: ‘Dit is het beste’ of ‘je zou dit moeten doen?’. Berisp me gelijk! Ja, gebruik gerust een opgeheven vingertje.

“Criticism is the greatest gift you can receive, if self-realization is what you’re interested in.” – Byron Katie

Ik weet eigenlijk niet of mijn broer mij nog steeds zwart-wit noemt. Dat moet ik hem toch eens vragen, misschien kan ik nog meer principes loslaten.


Dit blog verscheen eerder op de website van trainingsbureau Haagse Hoogvliegers, gespecialiseerd in persoonlijke groei, focus en reflectie aan mensen met een rijk bedraad brein. principes

 

 

Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:

  • Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
  • Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
  • Tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
gelukkig

Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten

Door

Thuis kun je met de deur open kakken

Hartstikke leuk dat ik werd benaderd voor een interview door Jan Versteegh, voor zijn nieuwe boek over geluk.

“Thuis is de plek waar je helemaal jezelf kunt zijn. Als je wilt, kun je thuis de hele dag in je huispak chips etend op de bank liggen of met de deur open kakken. We hebben niet voor niets in onze taal een zeer duidelijk verschil tussen ‘huis’ en ‘thuis’. Je huis is iets van steen waar je in woont. Je thuis is meer iets emotioneels. Maar wat nou als je helemaal geen huis of een thuis hebt? En dat dan ook nog eens geheel vrijwillig?

Sterker nog, dat je er bewust voor kiest om met zo min mogelijk spullen door het leven te gaan, omdat die zouden kunnen werken als ballast? Dan kom je uit bij Iris Schlagwein.” – fragment uit Gelukkig worden doe je zo – en zij kunnen het weten (Prometheus, 2019)

Over ‘Gelukkig worden doe je zo’

Dit is geen zelfhulpboek. Al zou je er wel veel aan kunnen hebben. Het ultieme levensgeluk – iedereen is ernaar op zoek, maar lang niet iedereen durft het na te jagen. In dit boek gaat Jan Versteegh in gesprek met mensen die wél die stap hebben gezet en, in sommige gevallen, een radicaal besluit hebben genomen. Zoals buschauffeur worden na een carrière als staatssecretaris, aan de slag gaan als pornoactrice of zo veel mogelijk geld proberen te verdienen om op je 46ste voor de tweede keer met pensioen te kunnen.

Zelf besloot Jan Versteegh (1985) toen hij gymleraar was, dat hij nog een laatste keer wilde proberen om zijn ultieme droom uit te laten komen. Het lukte hem: hij brak door als televisiemaker en hij werd, zoals gehoopt en verwacht, gelukkiger dan hij voorheen was. Ieder van Versteeghs gesprekspartners heeft, net als hij, duidelijke keuzes gemaakt om het geluk achterna te gaan. Maar geluk, waar zit hem dat in? Vind je het in geld, vrijheid of je droombaan? En als je die droombaan hebt, is dat dan alles? Of kan ambitie ook een sluipmoordenaar worden?

En, maakt huisoppassen gelukkig?

In achttien heel verschillende gesprekken probeert Jan uit te vinden of er een recept bestaat dat iedereen kan volgen om een gelukkiger mens te worden. Of het loslaten van spullen, verwachtingen van de maatschappij en vastgeroeste concepten me  gelukkig heeft gemaakt? In ieder geval vrijer, opener en gevoeliger – wat zeker bijdraagt aan vaker geluk ervaren, dus ik kan met een volmondig ja antwoorden.

thuiskomen

Thuiskomen bij jezelf – Dingen duiden met Susan Dullink

Door

Dingen die niet zo vanzelfsprekend zijn, duiden

Als een typische millennial houdt Susan ervan om dingen te doorgronden, klein en groot. Ook het begrip thuiskomen hoort daarbij, want zo eenvoudig is dat niet te duiden.

Susan: “In mijn dagelijks leven ben ik dagvoorzitter, moderator en spreker. Dit vind ik geweldig om te doen; samen met andere mensen dingen beter begrijpen. Mijn uitgangspunt is nuanceren en complexe dingen simpel maken. Naast mijn werk op het podium, maak ik zelf een podcast en schrijf ik artikelen over kleine en grote levenskwesties.”

Twee minimalisten in gesprek over thuiskomen

Susan leeft duurzaam en had zelf al grondig geminimaliseerd, toen ze via via over mijn levensstijl hoorde. We waren beiden eerder geïnterviewd voor een videoreportage over minimalisme.

Ook had ze mijn boek Thuis zonder huis gelezen en wilde daar graag over in gesprek. We ontmoetten elkaar in mijn oppashuis in Amsterdam, de positieve energie spatte van ons gesprek af. Dat krijg je als je twee nieuwsgierige, open dames bij elkaar zet.

Thuiskomen bij jezelf is…

Susan legt uit: “Thuiskomen bij jezelf betekent dat je stappen zet om steeds meer jezelf te kunnen zijn. Op het gebied van relaties, werk, wonen, alles eigenlijk. Ik ga met Iris in gesprek over haar keuzes, hoe vrij ze leeft en wie haar inspiratiebronnen zijn.”

Luister de podcast hier

Iris Schlagwein draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders