ontspullen | Iris Schlagwein

Wat je bezit is op weg naar anderen

[ GASTBLOG ]

‘Wat je bezit is op weg naar anderen.’ Toen ik deze dichtregel van Willem Hussem jaren geleden voor het eerst las, vond ik hem prachtig – en ook een tikkeltje weemoedig. Dat is inmiddels veranderd. Nu raken me de woorden nog net zo, maar ze zijn gaan glimmen: de weemoed is geweken voor lichtheid en plezier.

Meer aandacht, minder spullen

De verandering gebeurde doordat ik besloot om meer aandacht te besteden aan de dingen die ik écht belangrijk vind. Eigenlijk wist ik het al: dit zijn voor mij dus geen ‘dingen’ maar zaken zoals tijd doorbrengen met familie en vrienden, iets ondernemen, iets leren, muziek beluisteren, lezen, spelen of juist helemaal niets doen. Ik begon te vinden dat de materiële dingen om me heen juist erg veel ruimte in beslag nemen – niet alleen fysiek maar ook in mijn dagelijks denken en doen. En zo besloot ik om mijn bezit nader te bestuderen en te gaan ‘ontspullen’.

Op zoek naar rust

Want al die spullen in mijn huis, daar werd ik nogal onrustig van. En dat is ook niet gek, want: rommel is de verzameling van al die dingen waarover je nog geen keuze hebt gemaakt – en waar je dus nog iets mee moet. Die enveloppe op de eettafel – die je nog niet eens geopend hebt. Die mooie blouse waarvoor je 3 jaar geleden een vermogen hebt betaald – en je hebt hem sindsdien twee keer aan gehad. Deze dingen blijven tegen je praten: de enveloppe fluistert ‘maak me open, maak me open’, en de blouse ‘je zou me echt vaker aan mogen doen, hoor’. Allemaal dingen die aandacht trekken zodra je blik erop valt: dat geeft geen fijn gevoel. Wil je dat werkelijk de hele tijd meemaken? Nee dus.

Tabula rasa…

Alleen – waar moet je beginnen als je huis vol met voorwerpen zit die je eigenlijk liever niet meer om je heen hebt? Moet je het boekje van Marie Kondo bij de hand nemen en beginnen om je kleding te reduceren naar een minimale set? En vervolgens je boeken? Je papieren, je andere dingen, spullen waaraan je gehecht bent? En dan de hamvraag: hoe zou ik ooit voldoende tijd kunnen vrijmaken voor zo’n rigoureuze opruimactie?

… of opruimen met beleid?

Gelukkig kan het ook anders, zo leer ik van Iris. Jawel, zij heeft haar werk ervan gemaakt om anderen te helpen bij het opruimen. Ik vind het leerzaam: er zijn technieken zijn om te kiezen wat je om je heen wilt hebben en wat dus niet. Er zijn methodes hoe je je omgeving stapsgewijs zo inricht dat het voor jou fijn voelt. Het is handig om elk voorwerp een eigen plek te geven. Wat een opluchting om het opruimproces niet alleen te hoeven opstarten.

In Thuis zonder huis wordt uitgebreid ingegaan op het proces van loslaten en ontspullen, bestel het boek hier.

De spullen mogen weg…

Gaandeweg het opruimen neemt mijn plezier toe. Het verbaast me hoe trots ik kan zijn op een mooi opgeruimd plankje met slechts een fractie van de spullen die er eerder op hadden gelegen. Ik houd enkele dierbare dingen, waar ik graag naar kijk. Van de nieuwe ruimte word ik daadwerkelijk rustiger. Het lijkt alsof de dingen nu kunnen ademen omdat ze meer lucht om zich heen hebben gekregen. Ik snuif de nieuwe leegte op en voel me licht en blij.

… en naar anderen toe

En dan is er nog de verzamelplek van spullen die mijn huis mogen verlaten. Waar gaan ze naar toe? Zal ik ze weggooien? Nee dus, zonde. Weggeven aan vrienden? Dat voelt alsof ik hen opschep met een afdankertje, of opzadel met een probleem dat ikzelf liever niet in huis hebt. Hm. De kringloop dan? Misschien een goede oplossing. In de praktijk blijkt dit inderdaad voor mij het beste te werken. Wat een goed gevoel krijg ik nadat de aanpakkende mannen de spullenberg uit de gang hebben verwijderd en ik de deur achter hen dicht kan doen: Wat ik bezit is op weg naar anderen.

En nu?

In de laatste maanden hebben veel dingen mijn huis verlaten. En er komen ook niet meer zo veel dingen bij. Maar af en toe sluipen weer wat oude gewoontes binnen: op weg naar een andere kamer wil ik iets op een willekeurige plek droppen. Of ik betrap me als ik iets in een la wil proppen om hem daarna weer lekker dicht te kunnen schuiven: abracadabra, weg is de rommel. Het goede nieuws is natuurlijk dat ik bewust ben van mijn gedrag: ik kan nu ook een andere keuze maken.

Ik kies voor eenvoud

Het behouden van de nieuwe orde vereist in mijn geval wel aandacht en discipline – ondanks dat ik opruimen leuk ben gaan vinden. Maar daar ben ik geenszins alleen mee, weet ik. Willem Hussem, de auteur van de prachtige dichtregel hierboven, zei over zijn werk: ‘Ik heb er een leven aan gewerkt om mijn werk zo eenvoudig te krijgen. Ik moet die eenvoud elke keer opnieuw op mezelf veroveren’. Hoe herkenbaar vind ik dit. En ik verheug me er nu al op om weer eens een hele dag de tijd te nemen om mijn bezit onder de loep te nemen en toe te werken naar meer eenvoud. De gedachte alleen maakt me helemaal blij.

Geschreven door Brit, bezit een eigen huis, heeft een passie voor koffie en taal, liefhebber van tiny houses.

Last van chaos? Het komt altijd goed

Door Iris Schlagwein

[ BLOG ]

Sta je voor een belangrijke keuze op het gebied van werk of relatie? Heb je het gevoel dat je niet zonder je partner of je werk kan, maar voornamelijk in praktische zin? Je gevoel is duidelijk maar je bent bang voor de gevolgen. Dat betekent: grote twijfels over wat de mogelijke uitkomsten kunnen zijn, je wilt natuurlijk geen chaos in je situatie veroorzaken. Je voelt je radeloos, omdat je een beslissing moet maken die je helemaal niet wilt maken. Het is misschien gemakkelijker om bij het oude te blijven…

Wat je besluit ook is, het komt goed.

Bijna een jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt

Na een fijne relatie van 10 jaar samen, heb ik de knoop doorgehakt om bij mijn vriend weg te gaan. De moeilijkste beslissing van mijn leven. Maar het zaadje was geplant en ik wist intuïtief dat er iets onvermijdelijks gebeurde. Het was geen rationeel weten, maar een innerlijk weten.

Er ging een periode van enorme interne onrust en chaos aan vooraf. Ik voelde me niet happy en vroeg me af: wat kan ik veranderen om me gelukkiger te voelen? Was het… harder werken, minder werken, meer sporten, minder sporten, gezonder eten, beter slapen? Ik probeerde het allemaal maar het hielp elke keer maar tijdelijk. Het gevoel dat er iets niet klopte, bleef. Toen het eenmaal duidelijk werd, was er geen weg meer terug.

Er komt een moment dat je het zeker weet

Zit je in hetzelfde schuitje? Er komt een moment dat je het zeker weet. Het heeft geen zin om dat moment te forceren. Gun jezelf alle rust en ruimte om het te ervaren. Het stap voor stap opruimen van je spullen zorgt dat je even ‘uit je hoofd’ kunt zijn. Ook meditatie, stilte, natuur om je heen en tijd alleen doorbrengen helpt. Blijf vooral niet eindeloos wikken en wegen, met denken los je niets op.

Ingrediënten voor een crisis?

Daar was ik dan. Bijna 30 jaar, ik had net mijn parttime baan opgezegd, geen partner, geen spaargeld, geen eigen woning. Wat een geluk dat ik bij mijn zus terecht kon. Vroeger was het altijd haat en nijd bij ons. Als oudste thuis moest ik altijd de ‘verstandigste’ zijn en me inhouden. Maar nu was ik in nood en stond ze natuurlijk voor me klaar.

Ik vertel over onze speciale band in de prachtige serie De oudste, de jongste, de enige.

In de chaos kon ik maar één kant op: de goede kant

Want wanneer een crisis aan de hand is, gaan er altijd onverwachte deuren open. Het woord crisis heeft een negatieve lading, maar het betekent eigenlijk: omslagpunt. Het beslissende ogenblik, waarin een zaak op het punt staat om te verbeteren of te verergeren. En aangezien het bijna niet erger kon… ging ik er maar vanuit dat het vanaf nu weer bergopwaarts zou gaan.

Toppunt van minimalisme

Ik vertrok bij mijn zus en ging op huizen passen wanneer mensen op vakantie waren. Daar was ik ineens écht alleen en kon ik nog beter de gevolgen van mijn beslissing voelen. Want de laatste 10 jaar was het samenzijn en samenwonen onderdeel van mij geworden. Wat was er nu van mij over, zonder noemenswaardige bezittingen, zonder huis? Wat is thuis? Wat is van mij? Wat wil ik hebben? Wat is genoeg?

Hoewel ik al jaren minimalistisch leef was dit het toppunt. Ik leerde dat alles vergankelijk is en je uiteindelijk alleen jezelf hebt. Nogal belangrijk dus om met jezelf door één deur te kunnen, om jezelf volledig te accepteren met al je mooie en minder mooie kanten.

Ah, dus dáár gaat deze zoektocht om! Lees erover in Thuis zonder huis.

Vertrouwen is het sleutelwoord

De zoektocht naar liefde voor jezelf. Heb je er vertrouwen in? Een jaar geleden had ik niet kunnen bedenken dat mijn leven er nu zo uit zou zien. Wonen in oppashuizen is één groot avontuur. Het is elke keer een verrassing waar ik volgende maand zal zijn. Natuurlijk is het soms onhandig, of bevliegt me ineens de gedachte: wat als er geen volgend huis komt? Dan bedenk ik dat ik dan sowieso mijzelf heb. Dat is genoeg. En zet ik deze op angst gebaseerde gedachte zo snel mogelijk uit m’n hoofd.

Wanneer ik me open stel ontstaan de kansen. Elke keer weer wordt bevestigd hoe lief mensen zijn, hoe leuk ze het vinden om iemand te helpen. Zei ik “Het komt altijd goed”? Het is al goed. Je bent precies op de plek waar je moet zijn.

You aren’t your work, your accomplishments, your possessions, your home, your family… your anything. You’re a creation of your source, dressed in a physical human body intended to experience and enjoy life on Earth. – Wayne Dyer

Lees meer over Huisoppassen, praktische tips voor een geslaagde ervaring.

Huisoppas? Dat moet een generatie Y zijn

Door Iris Schlagwein

Hoi, waar woon je?

Op dit moment in het huis van iemand anders, een oppashuis.

Nee, waar woon je zelf?

Nou, in dat oppashuis.

Huh? Maar waaróm?

Natuurlijk is dit tijdelijk. En nee, ik zal niet forever huis-loos blijven. Het idee is uit noodzaak geboren, en nu zie ik het als één groot avontuur. Het levert hele leuke contacten op, het geeft me veel (financiële) vrijheid en ondertussen onderzoek ik allerlei vormen van wonen voordat ik me weer ga settelen. Extreem? Het is zo gek nog niet. Misschien is dit wel de toekomst?

Variant op leegstandsbeheer

Mensen wonen ergens en sommigen hebben daarnaast een vakantiewoning, caravan, boot of andere plek waar ze naartoe kunnen gaan. En anders zijn ze in een hotel of bungalow wanneer ze niet in hun eigen huis zijn, vanwege vakantie of werk. Dat betekent dat er altijd woningen leeg zijn. In het kader van consuminderen en duurzaamheid is het dus hartstikke slim om daar optimaal gebruik van te maken.
Eigenlijk een soort leegstandsbeheer. Ook interessant voor stellen gaan samenwonen maar één van de twee huizen nog aan willen houden, voor de zekerheid. Of, je hebt al een nieuw huis gekocht maar je oude huis staat nog te koop.

Delen is het nieuwe hebben

Dat zie je aan populaire sites als:
Airbnb Vakantiewoningen, ervaringen & plekken
Snappcar De auto van iemand anders huren
Konnektid Verbindt mensen met kennis
Thuisafgehaald Maakt het delen van maaltijden makkelijk
Peerby Leen spullen van mensen uit de buurt

Delen en geven is het helemaal. Er is genoeg voor iedereen en je wordt er zelf niet slechter van om iets weg te geven. Of het nou om spullen of kennis gaat. Sterker nog, het is zelfs heel leuk om iets aan iemand te geven omdat de dankbaarheid van de ander je hart verwarmt.

Dat delen en geven is voornamelijk iets voor generatie Y

Kenmerken van generatie Y zijn:

Geboren tussen 1980 en 1994
Kennis is macht? Nope, kennis delen is kracht.
Geeft minder om spullen, meer om ervaringen
Hecht veel waarde aan vrijheid, zelfontplooiing en ontwikkeling
Geeft waardering, sfeer en uitdaging vaak een hogere prioriteit dan salaris

‘Wij’ van generatie Y geven niet om bezittingen

Want alles is te huur, te ruil of te leen. En als ik toch iets wil kopen kijk ik eerst op Marktplaats of in kringloopwinkels. En dát is dan weer een ervaring: het struinen, zoeken, vinden en het verhaal achterhalen. Met een beetje geluk is het ook nog van betere kwaliteit dan wat je in de gemiddelde winkel vindt. Generatie Y gaat voor ervaringen, we geven geld uit aan ervaringen; een concert, reis, festival of luxe uit eten.

Vrij van verplichtingen

Dure auto? Kostbare inboedel? En dat dan duur ‘moeten’ verzekeren, want wat als…?

Wat je niet bezit kun je ook niet kwijtraken. Dat geeft vrijheid.

Spullen geven je altijd iets te doen. Je moet het gebruiken, verplaatsen, bijhouden, opruimen, onderhouden etc. Dus hoe meer spullen, hoe meer je te doen hebt. En hoe minder ruimte je overhoudt. Hmm.. is dat nou net niet wat we willen?

Ja maar wat als ik het nodig heb?
Ja maar wat als ik het volgende week ga missen?
Ja maar wat als ik het toch nog kan repareren?

Geen probleem, maar kies het bewust als je iets houdt.

It’s important to understand your ownership pattern because it is an expression of the values that guide your life. The question of what you want to own is actually the question of how you want to live your life.
– Marie Kondo

Geef je jezelf ruimte?
Hoe wil je je leven leven en wat voor omgeving past daarbij?

Hoe ik mijn leven wil leven?

Ik weet zeker dat ik ook weer een eigen huis ga krijgen, wat ik ga vullen met mijn dierbare bezittingen en spullen die ik vanaf nu zal vergaren. Op dit moment geeft het wonen in oppashuizen mij een enorme vrijheid. Het gevoel dat ik in een halfuur mijn boeltje kan pakken en weg kan zijn. Ik ben niet gebonden aan een plek of stad. Ben benieuwd waar het me brengt!