De kortste dag van het jaar komt eraan, gevolgd door kerstmis en oud & nieuw. Hoe sta jij stil bij de overgang van de donkere dagen naar de terugkeer van het licht? Wat zijn jouw rituelen voor de overgang van het oude (jaar) naar het nieuwe (jaar)?
Waar vorig jaar m’n tweede Ayahuasca-ceremonie een enorme stempel drukte op de decembermaand en in zichzelf een overgang was naar iets nieuws, pak ik het dit jaar iets anders aan. Door middel van zang, schrijven, samen eten en veel tijd met mezelf doorbrengen, sta ik stil bij het jaar dat is geweest en het jaar dat komen gaat.
Schrijven dwingt om helderheid te scheppen
Voor mij is de overgangsfase begonnen op vrijdag 13 december; de voorbereidingsdag voor de Nieuwjaarsspeech. Aan mezelf, welteverstaan. Coaches Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout faciliteren dit jaar voor de vijfde keer dit fijne project. Onder hun begeleiding schrijf ik (en negen anderen) een speech aan mezelf. Mijn eigen woorden zullen in het nieuwe jaar aan me voorgelezen worden, waarvoor ik mijn zus gevraagd heb.
foto: Ruimte voor Helden
De voorbereidingsdag begon met vuur op het strand, uitwaaien aan zee en 2019 nog eens de revue laten passeren. Er kwam vooral een enorme dankbaarheid bij me op, voor alle huiseigenaren die de zorg voor hun bezit en hun kat(ten) aan mij toevertrouwden dit jaar. Het heeft zoveel mooie ontmoetingen en herinneringen opgeleverd.
Thuiskomen bij mezelf heeft vele lagen
Daarnaast stond 2019 in het teken van het loslaten van mijn geliefde, met het bijbehorende oplossen van oud zeer en de transformatie van meisje naar vrouw. Ik ben dankbaar voor hoe we samen dat proces zijn aangegaan, waardoor onze wegen in liefde en respect konden scheiden. Thuiskomen bij mezelf gaat nog altijd dieper, verder en vrijer.
Uitgewaaid en fris kwamen we aan bij Ruimte voor Helden, waar ik samen met de groep kon dansen, tekenen, mediteren en schrijven. Ik heb erg genoten van de verschillende rituelen en de woordeloze verbinding met elkaar, die tijdens zo’n dag ontstaat. Het beeld wat ik maakte gaat over 2020: moeiteloze beweging.
Alles bij elkaar gaf ruimte om aan het einde van de dag de eerste woorden van m’n Speech aan mezelf op te schrijven en komende weken zal de speech verder groeien – ik laat me verrassen!
Een nacht lang mantra’s zingen
Om nog meer in mijn lijf te zakken en voorbij het ‘willen weten’ te gaan (ja, ik ben soms enorm nieuwsgierig en ongeduldig), blijf ik in de nacht van zaterdag op zondag wakker om mantra’s te zingen tijdens Mantra Vigil – All night ceremony for the love of Love, onder andere onder leiding van Chris van der Weide van Unveiling Intimacy en Sarah van Sarah Sounds.
Van zonsondergang tot zonsopkomst..
Laat ons zingen!
Je hart klopt.
De stilte fluistert.
Klink! En luister…
Wat hoor je daar?
Wat een Mantra Vigil inhoudt? Zoals het door de organisatie uitgelegd wordt: “We zingen de hele nacht. We blijven samen wakker om voorbij het alledaagse te gaan. Om het oneindige, het goddelijke, het magische in onszelf te herinneren en herkennen. Om te zien hoeveel groter (of kleiner) we zijn dan we soms denken. Om het raadselachtige bestaan te vieren.
Deze nacht is een heilige ceremonie vol verstilling, muziek en verbondenheid. We zingen samen vanuit ons hart. Ons prachtige hart dat alles kan omarmen; onvoorwaardelijk aanwezig, wat voor kleuren, klanken, gedachtes of gevoelens er ook naar boven komen. ALLES is welkom. Het zingen vanuit het hart brengt ons dichter bij God. Of noem het Liefde, Waarheid, Wijsheid, Allah, Stilte.”
Een nacht overslaan?!
Via Sarah hoorde ik over het evenement en meteen wist ik: daar wil ik bij zijn. Juíst omdat ik zo aan mijn slaap hecht. I love slapen, zeker nu het zo lang donker is. Meteen kwamen allerlei vragen in me op: in wat voor staat van zijn brengt de vermoeidheid je? Word je eigenlijk wel moe, of pept het zingen je juist op? Gaat het zingen uiteindelijk vanzelf, houdt het bewust controleren van je stem op een gegeven moment op? Mijn enige referentie is een aantal singing circles van Loving Light in Amsterdam. Die duren vaak maar anderhalf uur, dus ik ben benieuwd wat voor moois een hele nacht zingen brengt.
Kerst: uitreiken en verbinden
En met deze mooie vooruitzichten zou ik bijna vergeten dat het binnen een week al kerst is. Alle rust en bezinning is natuurlijk fijn, maar kerst gaat over verbinding, warmte en gezelligheid met vrienden, familie en onbekenden. Dus ga ik eerste kerstdag vrijwilligerswerk doen bij Iedereen Kerst in Amsterdam, en tweede kerstdag vier ik met familie.
Om vervolgens weer naar binnen te keren, onder andere door bewust te zijn van de dertien heilige nachten en verder te schrijven aan mijn speech. Dat kan mooi tijdens de week huisoppassen in Valkenburg (Limburg), waar ik oud en nieuw vier. Aan rituelen geen gebrek.
Met de speech is de cirkel weer rond
Als afsluiter van de overgangsfase van oud naar nieuw, zal m’n zus me op 10 januari 2020 mijn speech voorlezen.
Om het nieuwe jaar bewust en geïnspireerd te beginnen.
Om de overgangsfase van oud naar nieuw feestelijk af te sluiten.
En om gedurende het jaar een reminder te hebben aan wat ik mezelf wens.
Wat zijn voor jou onmisbare rituelen om stil te staan bij een nieuw jaar? Misschien iets heel anders, bijvoorbeeld juist de drukte opzoeken of gaat het werken gewoon door? Deel het in een reactie onder dit blog.
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
[ NOTITIE ] Onvrede in je relatie, tegenslagen op je werk, twijfels over je woonsituatie of terugkerende gezondheidsklachten… De verleiding is groot om de oplossing te zoeken in makkelijke acties als (respectievelijk) een spannende flirt, de zoveelste cursus, een gedurfde kleur op de muur of het nieuwste dieet. Of allemaal tegelijk.
Dweilen met de kraan open
Maar zolang je de basis niet aanpakt heeft geen enkele oplossing zin. Het is dweilen met de kraan open, je zult altijd weer terugkerende moeilijkheden krijgen. Heb je het één opgelost, gaat het ander mis.
Deze oppervlakkige oplossingen zijn alleen maar afleiding van de werkelijke oorzaak van de ellende; je bent niet meer verbonden met je onderbuikgevoel, je intuïtie, je innerlijk vertrouwen.
Er is maar één oplossing
Blijkbaar ben je along the way je richting kwijtgeraakt en de enige oplossing is het contact met jezelf herstellen. Niet het topje van de ijsberg beklimmen maar juist de diepte in duiken. En wanneer je daar het contact met jezelf herstelt, lossen de uiterlijke problemen zich als sneeuw voor de zon op.
Ok, in theorie weet ik dat het zo werkt. Om die reden ben ik heel toegewijd aan mijn innerlijk werk (en deel ik hier over mijn ijsberg, dat scheelt een ander misschien weer een koude duik).
Haat/liefde in de rollercoaster
Daarover merk ik de laatste tijd het volgende. Aan de ene kant heb ik een enorme drive en wordt me weleens gezegd: ‘Je moet een beetje geduld hebben en zaken de kans geven om te rijpen’. Aan de andere kant vind ik het zelf allemaal veel te snel gaan, haha 🙂 Juist door mijn openheid volgt het ene inzicht het andere in razend tempo op, en vraag ik me af wanneer ik even tot rust kan komen tussen deze ontwikkelingen door.
Daarom bij deze een oppepper voor mezelf – en wellicht ook voor jou:
“Patience, grasshopper,” said Maia. “Good things come to those who wait.” “I always thought that was ‘Good things come to those who do the wave,'” said Simon. “No wonder I’ve been so confused all my life.” ― Cassandra Clare, City of Glass
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
In gesprek met Dorothee Dahl, voor Expedition Leben
Op een zonnige zaterdagmiddag ontmoette ik Dorothee in haar prachtige tuin in het Duitse Goch. We hadden elkaar nog nooit in het echt gezien. Maar omdat we elkaar al een tijdje op social media volgden voelde het meteen vertrouwd. Dorothee heeft al meerdere boeken geschreven en is net als ik volop bezig met persoonlijke ontwikkeling. We raakten niet uitgepraat!
Haar meest recente boek heet Expedition Leben. Sinds een tijdje deelt ze de verhalen van levenskunstenaars en pioniers via haar duitstalige podcast Expedition Leben.
Speciaal voor mij maakte ze twee versies van ons gesprek, een Nederlandse en een Duitse.
Beluister de Nederlandse versie van de podcast:
Deutsche Version des Podcasts Zuhause ohne Haus
Ein Podcastgespräch mit Iris Schlagwein über das Leben in Häusern deren Besitzer in Ferien sind, Minimalismus und warum Verlust letztendlich Freiheit bedeuten kann.
Expedition Leben
Es ist ein außergewöhnliches Leben, das Iris Schlagwein lebt. Sie hat aktuell kein eigenes Haus und sie wohnt in Häusern, deren Besitzer in Ferien sind. In dieser Episode erzählt sie, wie sie zu diesem Lebensentwurf gekommen ist. Welche Erkenntnisse sie daraus gewonnen hat und wie man ein Zuhause bei sich selbst findet.
Außerdem berichtet sie von ihrem TEDx Talk, den sie vor kurzem in Regensburg gehalten hat und von ihrer Arbeit als LifeCoach.
November 2018, mijn vriend en ik zijn twee en half jaar samen. Maar het stroomt niet meer tussen ons. Kleine irritaties sluipen er snel in en de verdraagzaamheid en het begrip zijn ver te zoeken. Allebei trekken we ons terug, en laten we onze beschermingsmechanismen hun bekende werk doen. Toch zit daaronder een diep gevoel van liefde, wat maakt dat we blijven communiceren en ons best doen om te blijven openen naar elkaar.
Dit blog gaat over hoe ik de week voor mijn tweede Ayahuasca ceremonie heb ervaren. Wat dat met mijn relatie of verslaving te maken heeft? Het was een week van fysieke en mentale voorbereiding op het plantmedicijn, waarin me duidelijk werd dat ik mijn geliefde moest gaan loslaten. Die realisatie en het vooruitzicht deden pijn, veel pijn.
De week van een verslaafde
Zondag
Ik heb lang wakker gelegen door gepieker over mijn relatie. Mijn vriend leeft zelden vanuit zijn hart en kan daar moeilijk verbinding mee maken. Hoe kan ik dan verbinding met hem maken? Mijn hart open blijven stellen en afgewezen worden doet teveel pijn.
Ik schrijf in mijn notitieboekje: Wat wil ik van hem?
En ik antwoord mezelf:
Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gevoelens.
Dat hij liefde aan mij geeft vanuit zijn hart, puur omdat hij liefde wil geven in plaats van uit afhankelijkheid aan mijn liefde.
Oprechte aandacht en aanwezigheid wanneer we bij elkaar zijn.
Duidelijke taal
Een foto van het briefje stuur ik hem via Whatsapp. Hij belt snel daarna: ‘Bedankt voor je schrijven, het is je goed recht dat je hierom vraagt. Maar ik kan het momenteel niet opbrengen om in ons te investeren. Ben elke minuut van de dag bezig met mezelf en mijn eigen gedachten. Ik zou het je ontzettend graag geven, maar het lukt nu niet.’
Ik laveer tussen liefdevol luisteren, proberen te begrijpen en mijn eigen gevoel voelen. We spreken af om elkaar even wat ruimte te geven en pas zondag tijdens de ceremonie weer te zien en spreken.
Ik schrijf de dealer een korte brief. Wil hem laten weten dat ik niet meer tevreden ben over zijn shots. Dat het er meer moeten zijn, en betere. Hij leest de brief en belt me: ‘ik kan niet meer bieden dan ik doe. Ik kan en wil momenteel niet méér leveren.’ Ontdaan hang ik op. Hij ziet het zeker even niet meer zitten met z’n business? Hij draait vast wel weer bij.
Maandag
Mijn gedachten zijn niet mis: ‘Ik kan pas met hem in een relatie zijn als hij verantwoordelijkheid voor zichzelf neemt. Misschien ben ik veeleisend, maar ik wil geen man die zich gedraagt als een slachtoffer. Ik hoef geen kind om voor te zorgen en wil niet in een moederrol geduwd worden’.
Het is tijd om hem los te laten, diep van binnen weet ik dat. De afspraak met Moeder Ayahuasca komt als geroepen, ik wil loslaten wat ik los te laten heb om verder te kunnen.
Ik hou het een dag vol om me geen zorgen te maken.
Ik hou me groot en vertel mezelf: ‘ik ben echt een sukkeltje dat ik nog zo lang bij hem blijf. Dat ik zo geduldig ben en alles maar begrijp’.
Ik begin steeds meer naar mijn shot te verlangen. Ik besluit wijzer te zijn: ik stuur de dealer een bericht. Zodat hij weet dat ik er helemaal ok mee ben, dat het zelfs beter is zo. Zijn shots waren toch niet toereikend meer en daarnaast, ik kon maar beter stoppen met dat afhankelijke gedoe – dat is beter voor me
Ik wil mijn shot krijgen
Hij stuurt terug dat hij het begrijpt en me groot gelijk geeft. Shit, ik had eigenlijk gehoopt dat hij bang zou zijn me als klant te verliezen en me een shot zou aanbieden. Dat gebeurt niet. Ik voel het heftige verlangen naar een shot. Ik word verdrietig, wanhopig. Ik begin te huilen en laat dat de dealer weten. Hij vind het rot voor me maar kan me echt niets geven. Hij zou heus wel willen, maar de shots zitten in een kluis en hij is cijfercode kwijt.
Nu ben ik woedend. Ik huil en huil. Ik ben ervan overtuigd dat hij makkelijk even de code kan opzoeken. Dat doet hij toch wel voor mij? Niet dus. Nu zal ik toe moeten geven aan mijn eigen wijze woorden dat het beter is om geen shots meer te krijgen – maar dat wil ik helemaal niet.
Woensdag
Mijn hoofd suist en ik ben misselijk. Na mijn ontbijt moet ik weer in bed gaan liggen om uit te rusten. Bah, ik wil geen griep krijgen, niet nu.
Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet zonder shot. Ik voel me koud en leeg. Ik zie niemand en kijk films. Slaap super slecht, blijf uren denken voordat ik eindelijk in slaap val. Ik houd me afzijdig van vriendinnen, want niemand hoeft van mijn verslaving te weten.
Donderdag
Ik verzorg me goed, ik eet gezond en ga in bad. Het helpt niets, ik krijg zelfs ontwenningsverschijnselen. Ik heb koorts en mijn hoofd zit vol watten. Het voelt dof en slap. Ik praat amper en mijn stem is bijna onhoorbaar, wanneer mijn zus belt. ‘Griepje?’ Ja, zoiets. Ik neem expres geen paracetamol omdat ik zuiver wil blijven voor de aankomende Ayahuasca ceremonie. Mijn dieet is zeer beperkt, dus ook in eten vind ik geen verdoving of troost.
Boos en verlaten voel ik me. Ik kan niet anders dan bij hem zijn met mijn gedachten. Ik ga zo douchen en boodschappen doen, ter afleiding. De dag duurt lang. Stiekem hoop ik op een berichtje van hem vanavond. Zodat ik kan zeggen: zie je wel, ik had het verkeerd. Hij houdt toch van me.
Vrijdag
Ik voel me zo ziek – ik ben er letterlijk ziek van. Het verdriet van me in de steek gelaten voelen, de pijn van alleen zijn en de boosheid om hoe ik word behandeld. De enige die het kan stoppen, ben ik.
Mijn hele lijf strijdt. Deze verslaving aan liefde loslaten doet pijn, veel pijn. Ik moet eerlijk naar mezelf zijn. Blijkbaar heb ik al lang een beeld in mijn hoofd van hoe onze relatie is, maar is dat ver van de werkelijkheid. Soms is dat me duidelijk en neem ik me voor anders te handelen, maar na één kus is het gedaan, dan neemt de verslaving het weer over en verander ik in een afhankelijk klein meisje.
Ik geef me totaal over aan de pijn. Ben boos op de dealer omdat hij mij niet laat weten hoe het met de kluis en code gesteld is. Ik denk aan wanhopige berichten die ik hem wil sturen maar ben sterk genoeg om ze niet te sturen. Ik denk aan het volgende moment dat ik de dealer zal treffen. Zou hij dan wel shots hebben? Zal hij me niet meer als klant willen? Zal ik hem straffen door geen geld geven, hij geeft mij tenslotte ook geen shot?
Zaterdag
Deze week wordt me ineens duidelijk hoe ik me altijd gedraag. Ik doorzie het: ik ben verslaafd. Want dat is wat een verslaving is: afhankelijk van een middel om je goed te voelen. Ik ben zo gehecht aan de liefde en waardering van mijn vriend, dat ik letterlijk ziek word als ik mijn shot niet meer krijg.
Ik ervaar de dingen niet meer helder door mijn hoofd vol snot, ben de halve dag en vooral ‘s avonds in bed, voel me zo misselijk en ellendig. Ik ben boos als een kind dat geen snoepje krijgt en als een verslaafde kan ik alleen maar aan mijn shot denken.
Mijn hoofd/gevoel/alles gaat heen en weer van hij is het helemaal naar hij is het totaal niet.
Van ik heb vertrouwen in het universum tot ik wil weten waar ik aan toe ben met hem.
Plotselinge helderheid
Het mooie is dat ik nu heel goed mijn ego-fratsen kan onderscheiden. Ik voel gewoon als ik erin zit en dan laat ik het ook helemaal gebeuren. Niet wijzer zijn dan ik me voel. Huilen als ik moet huilen. Verdriet, kom maar, ik neem verantwoordelijkheid voor je.
Mijn intentie voor de ceremonie morgen: ik wil mijn verslaving aan liefde loslaten en veiligheid en heelheid in mijzelf vinden.
Na een heftige week vol pijn en ontwenningsverschijnselen, vertrek ik uitgeput naar de locatie van de ceremonie. Fysiek voel ik me vreselijk en klink ik als een man die al veertig jaar zware shag rookt, maar mentaal ben ik er meer dan klaar voor.
Zondag – reis met Moeder Ayahuasca
Ik ga dizzy en met hartkloppingen van huis weg. Ik zie ertegenop om de Ayahuasca te drinken omdat ik weet dat het me nog gaarder doet voelen. Aan de andere kant weet ik dat het tegelijk ook het beste medicijn zal zijn.
Mijn vriend en ik zien elkaar weer. Onze knuffel voelt heel anders dan normaal: er is geen ongemak of afstandelijkheid, maar ook geen verbinding. Er is geen behoefte om dichterbij te komen, alleen neutraliteit.
Hij kent me al langer dan vandaag…
Ook bemerk ik een soort nieuwsgierigheid naar mijn eigen gevoelswereld: hoe kan het dat ik niet super blij ben om hem te zien, na zo’n heftige week?
Hij ziet aan me dat ik ziek ben. Kent me al langer dan vandaag. Op de bank legt hij lichtjes zijn hand over mijn hand en kijkt me aan: ik weet wel wat er met je is. Het verbaast me niet, ondanks alles hebben we allebei een diep innerlijk ‘weten’, zo ook over deze situatie.
Beelden tijdens de ceremonie
Mannelijk vrouwelijk bestond niet, ik was ziel. Ik maak me klein en voel me geliefd. Ik ben tegelijk de moeder als het kind. Ik voel dat er liefde stroomt door elke cel. Ik weet dat mijn lijf opgeschoond wordt, dat elke cel zich voedt aan deze ultieme levenskracht.
Tegelijkertijd ben ik de observer als de meemaker, micro en macro. Ik ervaar van meerdere kanten, van binnen en van buiten.
Wat buiten me gebeurt krijg ik ook mee, soms dichtbij, soms ver weg. Stemmen op de achtergrond; de tweede ronde om van de bruine thee te drinken komt eraan. ‘Ze zit er diep in hè’. ‘Ah ze ziet er zo lief uit, zoals ze beweegt’ Ik hoor alles, die lieverds. Ik ben me bewust van warme handen op mijn voeten, wat voelen ze liefdevol en aanwezig.
Mijn intentie vanuit groter perspectief
Vaag ben ik me bewust van mijn intentie tijdens de reis. Ik glimlach, mijn vraag lijkt zo onbelangrijk. Er is helemaal geen sprake van relatie. Er is geen ander in het spel. Ik heb niemand nodig om lief te hebben of om liefde van te krijgen. Ik hoef niemand erbij, iedereen is al mij. Ik ben vader, minnaar, schurk, held, roofdier en prooi tegelijk. Ik ben en dat is genoeg.
Bij het inpakken en weer naar huis gaan op maandagochtend vraagt mijn vriend of hij deze week een dag naar me toe zal komen. Zijn vraag komt me lief en onschuldig voor. Hoewel diepe liefde voor hem er zeker is, zijn de verslaving en de aantrekkingskracht weg. Ik heb nu zelf geen behoefte om al af te spreken. Maar ik wil hem toch ook ‘zien’, zien zoals hij is.
‘s Avonds bellen we en spreken we af voor zaterdagmiddag, dat voelt goed. Ik deel eerlijk mijn gevoel en vertel dat ik niet weet of we nog romantische partners kunnen zijn. Wat doet dat met hem? Ergens wist hij dat dit moment ging komen. Ik hou zoveel van hem. Ik luister naar hem en zie hoe mooi en onzeker hij is.
Complete liefde
Ik hoef geen liefde, waardering of goedkeuring meer buiten mezelf te zoeken, want dat geef ik mezelf al. Wat een last die van mijn schouders valt – het maakt werkelijk niets meer uit of ik wel of niet begrepen wordt. Ik weet weer waar ik vandaan kom en dat ik in dit lichaam ben om ervaringen als honger, pijn, wanhoop en verdriet te voelen. Ik heb een lichaam maar voel sterk dat dat maar een klein onderdeel van mij is, het is puur een instrument om te voelen.
We zijn vrij
Mijn vriend heb ik niet meer ‘nodig’, wat een bevrijding voor ons allebei! Ik bevrijd hem van de last om de vaderrol te spelen en mij emotioneel te verlaten. Ik bevrijd mezelf van de moederrol op me nemen en hem willen verzorgen. We zijn vrij. In deze vrijheid kan liefde weer stromen. In deze vrijheid zullen we elkaar weer werkelijk kunnen ontmoeten.
Analytisch als ik ben…
Analytisch als ik ben, ontstaan er snel al inzichten over mijn proces over de langere termijn. Jaren geleden moest ik de stap maken van afgesloten zijn naar weer durven voelen – durven toelaten wat er eigenlijk in mij en in mijn lichaam speelt: fysieke pijn en emotionele pijn (rouw).
Toen ik eenmaal zelf kon voelen en daar woorden aan kon geven – voor mezelf – ging ik leren om me ook naar anderen toe te uiten. Leren om mijn gevoel ook daadwerkelijk uit te spreken door me kwetsbaar op te stellen. Dat is eng uiteraard, want daar kan een ander iets van vinden. Dat ging steeds beter, ik kreeg steeds meer vertrouwen dat mijn gevoel het óók waard was om gedeeld te worden.
De verslaving voorbij?
Maar in contact met een partner bleef ik me afhankelijk opstellen. Mijn gemoed of gedrag liet ik afhangen van de signalen die ik oppikte van de ander. Nu is het tijd voor de volgende stap: in contact met de ander zuiver blijven voelen. In contact met mijn eigen gevoel blijven en daardoor verbonden en vrij tegelijk zijn.
Dat betekent niet meer alleen voelen, signaleren en daarover delen (en het op die manier alsnog gecontroleerd houden), maar ook aanraken en aangeraakt worden. In de ogen kijken, me laten raken, me laten verrassen. De controle loslaten en me overgeven aan wat er gebeurt.
Onaangenaam maar niet ongewenst
Wat er gebeurt kan dan ook ‘onaangenaam’ zijn, maar nu is het niet meer tegelijk ongewenst. Ik probeer open te zijn voor alles in mij. Ook de dingen die ik misschien niet zo mooi vind en niet zo graag deel. Jaloezie, onzekerheid, bezitterigheid, iemand iets niet gunnen, iemand veroordelen.
Ik mag de verslaving aan liefde nu dan wel zien en innerlijke delen geheeld hebben, nieuwe triggers zullen zich vast aandienen. Toch zullen ze me minder van slag maken. Ik zie het maar als oefening, in steeds dieper thuiskomen bij mezelf.
Meer lezen over dit onderwerp? Lees het boek Verslaafd aan Liefde van Jan Geurtz.
En lees hier een ander blog van mij over andere schijnbaar onschuldige vormen van verslaving.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief op verslaving te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
