Iris op Radio 2 in Spijkers met Koppen Dolf Jansen en Felix Meurders willen in dit actualiteitenprogramma op Radio 2 weten hoe het huisoppassen begonnen is. Ook praten we over of ik een uitkering heb en hoe wild de feesten zijn die ik in de oppashuizen geef.
Vaak wordt er in interviews vooral gezocht naar het addertje onder het gras. Want dat zo leven gewoon heel leuk is, lijkt bijna niet te kunnen. Voor mij een bevestiging om te blijven delen over Thuis zijn bij jezelf.
De live-uitzending is terug te kijken
Luister en bekijk de radio uitzending van Spijkers met koppen van 19 oktober 2019, en ontdek je hoe het toch mogelijk is om zonder eigen huis te wonen.
Dit keer kwam Geert Hidding, de maker van de Work Life Design podcast, op bezoek in mijn Haagse oppashuis. Geert is een ervaren coach, schrijver en ondernemer, die als missie heeft om te delen in overvloed. Want waarom inspirerende gesprekken die hij heeft en de levenservaring die hij opdoet, voor zichzelf houden? Daar is deze podcast uit ontstaan.
Work Life Design Podcast
En delen over mijn leefwijze en levensvisie is wat ik het liefste doe, in wat voor vorm dan ook. Kwam dat even goed uit. Een podcast opnemen is daarvoor de meest spontane en intieme. Door de inbreng van de persoon die ik tegenover me heb, krijgt mijn verhaal altijd weer een andere invalshoek en meer diepgang.
#40 Hoe voel je je thuis, zonder huis…
“Tijdens deze aflevering ben ik in gesprek met Iris Schlagwein. Zij bezit al jaren geen eigen huis, maar heeft haar leven gebouwd rondom het zogeheten ‘oppashuizen’. Hiermee past ze tijdelijk op het huis en huisdier(en) van anderen in ruil voor het gebruik van hun huis en faciliteiten. Over zekerheid loslaten, dicht bij jezelf blijven en minimalistisch leven.”
In gesprek met Dorothee Dahl, voor Expedition Leben
Op een zonnige zaterdagmiddag ontmoette ik Dorothee in haar prachtige tuin in het Duitse Goch. We hadden elkaar nog nooit in het echt gezien. Maar omdat we elkaar al een tijdje op social media volgden voelde het meteen vertrouwd. Dorothee heeft al meerdere boeken geschreven en is net als ik volop bezig met persoonlijke ontwikkeling. We raakten niet uitgepraat!
Haar meest recente boek heet Expedition Leben. Sinds een tijdje deelt ze de verhalen van levenskunstenaars en pioniers via haar duitstalige podcast Expedition Leben.
Speciaal voor mij maakte ze twee versies van ons gesprek, een Nederlandse en een Duitse.
Beluister de Nederlandse versie van de podcast:
Deutsche Version des Podcasts Zuhause ohne Haus
Ein Podcastgespräch mit Iris Schlagwein über das Leben in Häusern deren Besitzer in Ferien sind, Minimalismus und warum Verlust letztendlich Freiheit bedeuten kann.
Expedition Leben
Es ist ein außergewöhnliches Leben, das Iris Schlagwein lebt. Sie hat aktuell kein eigenes Haus und sie wohnt in Häusern, deren Besitzer in Ferien sind. In dieser Episode erzählt sie, wie sie zu diesem Lebensentwurf gekommen ist. Welche Erkenntnisse sie daraus gewonnen hat und wie man ein Zuhause bei sich selbst findet.
Außerdem berichtet sie von ihrem TEDx Talk, den sie vor kurzem in Regensburg gehalten hat und von ihrer Arbeit als LifeCoach.
Vasten wordt in bijna alle spirituele tradities gebruikt als middel om tot inzicht te komen. Christenen hebben onlangs hun vastenperiode tussen carnaval en Pasen afgesloten, voor moslims begint de Ramadan bijna en ook in de Ayurveda is vasten een belangrijk onderdeel van reiniging en heling. Hoewel ik me niet verbind aan een specifieke traditie, was ik benieuwd hoe ik niet-eten zou ervaren.
Ik deel graag mijn ervaring
Na een periode van schijnbare stilstand betekent de lente groei en nieuw leven. Het is de ideale tijd om je zowel fysiek als mentaal te reinigen, je huidige situatie te onderzoeken en nieuwe inzichten op te doen. Ik deed dat door vijf dagen te vasten en in dit blog deel ik graag mijn ervaring.
Verwacht geen feiten uit wetenschappelijke onderzoeken, geen ’10 tips om… ‘ en geen verhalen over de gezondheidsvoordelen van vasten – daar staat het wereldwijde web al vol mee. Wat er nog niet op staat is mijn overwegingen en ervaring, dus laat ik die vooral wél delen.
Waarom wilde ik vasten?
Ik wilde dit graag om meerdere redenen doen: om mijn persoonlijke grenzen en concepten te onderzoeken, voor fysieke reiniging na de winter en om ruimte te maken voor spirituele groei. Eerdere ervaringen met niet-eten waren me goed bevallen, waardoor dit een logische vervolgstap was.
There’s a hidden sweetness in the stomach’s emptiness. We are lutes, no more, no less. If the sound box is stuffed full of anything, no music. If the brain and the belly are burning clean with fasting, every moment a new song comes out of the fire. The fog clears, and a new energy makes you run up the steps in front of you. – Rumi
Is het niet een nogal extreme aanpak?
Een vriendin noemde me ooit extreem – ze zei het liefdevol. Ik kon het me niet voorstellen. Ik, de girl-next-door die tot vervelens toe overal over nadenkt en bewuste keuzes maakt, extreem? Maar langzamerhand begin ik haar omschrijving te begrijpen, hoewel ik het zelf eerder vastberaden of grondig noem. Misschien ben ík niet extreem, maar zijn mijn daden dat wel.
Gezondheid: is vasten gevaarlijk?
“Vandaag de dag is het een stuk gemakkelijker zich dood te eten dan te verhongeren, al is dat duizenden jaren anders geweest.” Rudiger Dahlke – Bewust vasten
Vijf dagen niet eten wordt door de meeste mensen als zeer ongezond of zelfs onmogelijk gezien. Maar, het lijf kan meer aan dan je denkt – ik denk dat elke moeder dat kan bevestigen. Hoewel ik zelf geen bevalling heb meegemaakt, heb ik wel een ander persoonlijk voorbeeld van waar het lijf toe in staat is.
Ik heb de ervaring van zes weken alleen maar over de grond kunnen kruipen, hallucinerend van de morfine. Daarna nog maandenlang amper kunnen lopen, liggen of zitten, door de immense zenuwpijn van een hernia. Toch rende ik drie jaar later een obstacle run van 14 km door mul zand, als een van de fittere deelnemers van mijn groep.
Het lichaam wil overleven
Je kunt meer dan je denkt en dat geldt ook voor energie en voeding. Het lichaam heeft allerlei ingebouwde mechanismen om zichzelf te reinigen, te blijven voorzien van brandstof en te helen.
Hoe het precies werkt mag een expert je uitleggen, maar zoals ik het begrijp heeft dat helingsproces te maken met toxines die opgeslagen zitten in vetcellen. De vetcellen worden verbrand om het lichaam brandstof te geven en daarbij komen de opgeslagen toxines vrij. Deze worden verwerkt en afgevoerd en dat zorgt voor reiniging van je lijf.
Mijn eerdere ervaringen met vasten
Ik had al eerder af en toe een dag gevast. Voor mij houdt dat in: na het avondeten niet meer eten, slapen, een dag niet eten, slapen en het eerste maal is het ontbijt. Ook heb ik twee keer twee dagen gevast (na het avondeten niet meer eten, tot 48 uur later weer een volgend (licht) avondmaal), beide met hele andere ervaringen.
Vasten tijdens een meditatieretreat in Thailand
Bewust veel minder eten dan normaal heb ik kunnen uitproberen tijdens een zevendaagse silent meditation retreat in Thailand, vorig jaar. We kregen daar twee maaltijden per dag: ontbijt om 07.30 uur en lunch om 11.00 uur. Om 18.00 uur kreeg je een kopje thee met suiker, verder dronken we alleen water.
De maaltijden waren vegetarisch en bestonden uit wat de monniken die ochtend hadden gekregen in ruil voor een zegening. Dat verschilde nogal, soms was het bijvoorbeeld rijst met gekookte komkommer en bouillon – niet per se een maaltijd waar je lang op kunt teren. Aan de andere kant was dat ook niet nodig, we mediteerden de hele dag en verbruikten dus weinig energie.
Intermittent fasting
Een andere vorm van minder eten heb ik in januari en februari van dit jaar geprobeerd: intermittent fasting (IF). IF kun je in vele soorten en maten doen, ik koos voor de versie 16-8. Dat betekent dat je per dag in een tijdsframe van acht uur kunt eten, de overige zestien uur eet je niet. Voor mij werkte eten tussen 11 en 19 uur het beste.
IF heeft veel gezondheidsvoordelen, maar de keerzijde is dat het ‘eten binnen de tijd’ een obsessie wordt. Desondanks is IF me goed bevallen, waarschijnlijk omdat het goed paste binnen mijn rustige levensstijl die maanden. Het gaf me helderheid en structuur en kostte me geen moeite.
In Thuis zonder huis lees je hoe mijn gedachten over eten en mijn eetpatroon veranderde.
Mentale voorbereiding en support
De eerder opgedane ervaringen met minder eten of niet-eten waren zeker nuttig, maar een een goede voorbereiding was nog steeds belangrijk. Ik heb me ingelezen om op de hoogte te zijn van mogelijke obstakels en hoe die te overwinnen. Het boek ‘Bewust vasten’ geschreven door Rudiger Dahlke gaf zowel praktische informatie als inspiratie over de spirituele kant van vasten.
Mentale support kwam verder nog van een vriendin die orthomoleculair therapeut is. En ik kon mijn ervaringen delen met twee Engelse vrienden waarmee ik had afgesproken om in exact dezelfde vijf dagen te vasten. In een appgroep moedigden we elkaar aan, heel motiverend om het gevoel te hebben met een gezamenlijke missie bezig te zijn.
Praktische voorbereiding
Ik zag de vijf dagen niet-eten als een tijd van rust en bezinning. Van stilte, naar binnen keren en openen voor innerlijke wijsheid. Voor heling en spirituele groei. Daar passen geen verplichtingen en werk bij, dus ik zorgde voor een hele lege agenda tijdens de vijf vastendagen plus ongeveer vijf dagen daarna.
Mijn persoonlijke ‘regels’ van het vasten
Sportvasten, sapvasten, citroensapvasten, dry fasting: er bestaan tientallen manieren om het vasten aan te pakken. Iedereen is anders en maakt zijn eigen passende regels. Voor mij waren die:
Van tevoren niet extra eten om een reserve op te bouwen.
Drinken: water, kruidenthee zoals kamille, cranberry of brandnetel.
Ik heb van nature een lage bloeddruk dus ik liet de optie open om kokoswater of bouillon te drinken wanneer ik me te slap zou voelen
Vertragen, rust en ruimte
Ok. Mijn intentie was duidelijk, mentaal en praktisch was ik goed voorbereid. Wat heb ik tijdens het vasten zelf beleefd?
Ik hield veel tijd over, omdat ik niet hoefde te koken en te eten. Dat gaf rust en ruimte voor bezinning: schrijven, mediteren, wandelen en gewoon zijn. Ik heb me niet verveeld en heb in alle opzichten kunnen vertragen.
De leegte in mijn maag voelde niet vervelend. Ik heb zelfs bijna geen hongergevoel gehad. Ik denk omdat de motivatie zo sterk was dat ik gewoon de knop omzette: eten was geen optie. Anderen zien eten of eten ruiken deed me niets.
De ruimte en het niets-hoeven vond ik heel prettig. Het gaf me een natuurlijke focus op het huidige moment. Het gaf me alle rust om uit te zoomen van de dagelijkse bezigheden en aanwezig te zijn bij elke sensatie. Die sensaties kon ik zonder oordeel bezien en accepteren.
Het is logisch dat je van alles gaat voelen, écht voelen, wanneer je niet eet. Er is een veel grotere focus op het lijf. Ironisch, want die focus is er gek genoeg minder als we er van alles in stoppen en hij gewoon zijn verteer-werk doet.
Zintuigen
Ik merkte al op dag twee een enorme verhoogde zintuiglijke waarneming. Wandelen op straat zorgde voor constante geurexplosies door de struiken vol bloesem. Mijn tastzin was extra gevoelig, waardoor in bad gaan of douchen nog fijner voelde dan normaal. Ook muziek luisteren zorgde voor een intense ervaring. Het geluid kwam niet van een kant zoals normaal, maar ik leek erin op te gaan en zelf onderdeel van het geluid te zijn.
Kou
Ik had het het grootste deel van de tijd koud. Zonder aanvoer van energie schakelt je lijf blijkbaar over op een minimumtemperatuur. Met truien, dekentjes en een dagelijks warm bad was het goed te doen, ook de hete thee was prettig.
Kramp
Ik had soms lichte spiertrekkingen en kramp in mijn kuiten en billen. Op dag vier en vijf heb ik daarom een half glas kokoswater gedronken, dat hielp wel iets.
Lage bloeddruk
Ik voelde me vaak flauw of een beetje duizelig. Even snel de trap oplopen was er niet bij. Al-les lang-zaam. Tijdens mijn dagelijkse wandeling werd ik aan alle kanten ingehaald – nog net niet door een bejaarde met rollator maar het scheelde niet veel. Ik heb biologische groentebouillon gedronken om me wat op te peppen, maar ik werd er alleen maar misselijk van.
Ik heb deze lichamelijke ongemakken niet als vervelend ervaren, ik wist dat ze zouden komen en wat de oorzaak was. Daarnaast zag ik het als oefening in overgave en uitdaging om goed te luisteren naar de signalen en behoeften van mijn lichaam.
Fysieke detox
De afvoer van gifstoffen is tijdens het vasten heel belangrijk, daarom heb ik ontzettend veel gedronken. Ik merkte dat mijn zweet erg stonk en dat ik meer last van puistjes kreeg – verhalen over ontlasting laat ik voor nu maar even. Zes dagen na de laatste vastendag ben ik naar de sauna gegaan zodat ik de laatste afvalstoffen eruit kon zweten.
Terug naar een normaal eetpatroon
Het weer opbouwen van je eetpatroon is het belangrijkste onderdeel van het vasten. De spijsvertering heeft compleet stil gelegen dus bepaalde enzymen ontbreken in je maag en darmen en moeten weer aangemaakt worden. Ik ben uitgegaan van een opbouwtijd van ten minste tien dagen. Na die tien dagen at ik weer hetzelfde soort voedsel als voor het vasten. Het lastigste vond ik het vinden van een goede balans. Het was best even zoeken naar wat te eten, hoeveel en wanneer.
Ook proberen? Begin met één dag
Als je nog helemaal geen ervaring met vasten hebt, maar je bent wel nieuwsgierig, leg jezelf dan niet meteen vijf dagen niet eten op. Probeer eerst één dag niets te eten. Goede vriend Raymond kreeg het idee van vasten vanuit verschillende hoeken op zijn pad en werd enthousiast van mijn verhaal. Hij vastte één dag en zei daarover:
“Het valt reuze mee en het is interessant wat er allemaal in me gebeurt. Ik had veel meer tijd over en veel inspiratie om te schrijven. Oh en iets heel fascinerends gebeurde! Ik werd altijd tussen 9 en 10 wakker en vanochtend werd ik om 7 uur wakker, klaarwakker en uitgerust. Dat zegt echt veel: dat ik óf niet goed eet, óf teveel eet, óf dat er meer winst te boeken is in hoe ik me voel. Het was een mooie ervaring en ik ga het binnenkort nog een keer doen, als een soort sabbath.”
– lifecoach Raymond Zijderhand
Wat is er veranderd?
Ik kies nu zoveel mogelijk voor biologisch eten. Hoewel ik geen geld over heb, heb ik er wel geld voor over. Jammer voor de portemonnee, mijn lijf is belangrijker. In een biologische broccoli zitten nu eenmaal zoveel meer voedingsstoffen dan in een ‘gewone’ broccoli. Daar zou ik er bij wijze van spreken vijf van moeten eten om dezelfde vitaminen en mineralen binnen te krijgen. Ik kies bewust waar ik mijn lijf mee voed. Nog steeds geniet ik van een lekkere koek of een ijsje op z’n tijd, maar bewuster dan ik deed.
Van rationeel naar intuïtief eten
Ik eet niet meer uit gewoonte of ‘op de klok’, maar wanneer ik er behoefte aan heb. Niet meer de porties zoals ik ze gewend ben, maar waar ik behoefte aan heb. Niet meer wat betaalbaar is, maar waar ik behoefte aan heb.
Dit voelt veel lichter en meer bevredigend. Hoewel ik al heel bewust at, heeft het vasten me toch weer een verdieping opgeleverd. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en ben van plan het in de herfst weer te doen.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Bij mijn oma op de bank drink ik een kopje koffie, geserveerd in een sierlijk kopje met schotel. Oma is in 1918 geboren in Schiedam, maar woont al bijna haar hele leven op Curaçao. En halfjaar geleden werd ze honderd en nu ben ik hier om het in real life met haar te vieren.
Ik logeer bij mijn oom en tante. Een dagelijks bezoek aan oma is vaste prik. Aan het einde van de middag drinken we koffie met iets lekkers en kijken we tv. Hoewel, kijken doen we maar half. Oma leest de krant, ik mijn e-book en m’n oom en tante spelen spelletjes op hun mobiel.
Verplichte confrontatie met het Amerikaanse nieuws
Oma is behoorlijk doof dus het volume van de tv staat voluit. Hier wordt behalve het Nederlandse nieuws ook het Noord- en Zuid-Amerikaanse nieuws gevolgd. Logisch, want gebeurtenissen in de VS en Zuid-Amerika hebben invloed op het dagelijks leven op Curaçao, onder andere door het weer (orkanen en stormen) en de import. Dat laatste heeft niet alleen invloed op de economie maar ook op de zorg – als je ziek bent moet je maar hopen dat de juiste medicijnen voorradig zijn.
Ik kijk mijn ogen uit bij de op en top Amerikaanse reclame voor medicijnen en supplementen zoals Prevagen.
“Our scientists say YES!” – Prevagen
Thuis volg ik zelden nog nieuws
In Thuis zonder huis schrijf ik over het nieuws:
‘Het viel me op hoe negatief en oppervlakkig de nieuwsberichten waren. Waar de ene week grote heisa werd gemaakt over een conflict hier, was er de volgende week veel poeha over een natuurramp daar en hoorde je niets meer over het conflict. Dat was niet ineens opgelost, gokte ik.
De negativiteit van de berichten was voor mij bijna fysiek voelbaar. Tijdens het scrollen door de artikelen, voelde ik me per nieuwsbericht somberder worden. Alle negatieve verhalen die ik las in de krant, kwamen niet alleen mijn huis binnen, maar ook mijn hoofd.
Dat zorgde voor angst, stress, boosheid en terug willen vechten tegen ‘het kwaad’. Hoe meer ik me opwond, hoe meer ik intern ook aan het vechten was. Wanneer ik me overmatig druk maakte over alle ellende in de wereld, wie ervoer er dan stress: de mensen waar het nieuws over gaat, of ik?’
Waar bestaat de ellende?
‘Op het moment dat ik me zorgen maakte, bestond de ellende voornamelijk in mijn hoofd. De omgeving waarin ik verkeerde, was nog dezelfde. Ik bereikte niets met negatieve gedachten over de wereld aan de wereld toevoegen – daar werden conflicten of natuurrampen niet mee opgelost of voorkomen.
Ik wilde dat mijn thuis een veilige haven bleef, daar wilde ik geen negativiteit binnenhalen. Net zoals ik opdringerige verkopers en ruziezoekers niet mijn huis binnen zou laten, zorgde ik dat er in mijn hoofd geen negativiteit, in de vorm van sensatiegericht nieuws, binnenkwam.’
Dit verklaart waarom ik tegenwoordig zelden het dagelijks nieuws volg.
Omgaan met negativiteit
Ellende op het nieuws, ruzie in mijn directe omgeving of geroddel van collega’s, ik vond het tot een paar jaar geleden maar lastig om mee te dealen. Om de negatieve energie niet te hoeven voelen sloot ik me af. Dat ging automatisch, uit noodzaak. Maar me afsluiten omdat ik de negativiteit niet ‘aankon’ was een reactie op het probleem. Geen oplossing.
Wat is dan wel een oplossing voor het niet kunnen omgaan met negativiteit? Ondertussen heb ik gezondere manieren ontdekt.
Mindset
Ten eerste is mijn mindset veranderd. Neem discussies of irritaties tussen m’n familieleden. Die zijn niet mijn zaak. Ik hoef de betrokkenen niet meer te begrijpen, te overtuigen of te sussen. Mijn mening geven hoeft al helemaal niet. Ik laat los ‘hoe het zou moeten zijn’ en mijn energie wordt niet aangetast.
Buik en adem zijn goede raadgevers
Daarnaast ben ik bewuster van mijn lijf. Ik merk beter op wat er door de negatieve energie in mijn buik en met mijn adem gebeurt. Voel ik spanning, samentrekken, zwaarte, een rush? Ik adem diep in en uit. Ik visualiseer dat ik ‘zak’ in mijn lichaam en me via mijn voeten verbindt met de aarde. Na het gronden check ik mijn energiecentra (chakra’s) door van beneden naar boven na te gaan hoe het voelt.
Een uitdaging is het als er bijvoorbeeld in een treincoupé een agressieve sfeer heerst. Voelt de agressie te groot, sta ik op en ga ik weg. Ik hoef mezelf ook niet onnodig te kwellen?
Ik focus op het nieuws
Terug naar Curaçao, bij mijn oma op de bank. De beelden wisselen elkaar in hoog tempo af. Het valt me op hoe belangrijk iedereen zichzelf en zijn verhaal vindt. Het gaat allemaal over hetzelfde: de meeste verhalen zijn te herleiden tot verlies van macht, geld, respect et cetera.
Mijn reactie is wat lacherig. Ik zou willen dat de politici, journalisten en directeuren relativeren. Tegen ze zeggen: ‘Jongens, neem jezelf nou niet zo serieus. Als je nog een week te leven hebt, is dit dan echt zo belangrijk?’
To get some distance […], you first need to get some perspective. Walk outside on a clear night and just look up into the sky. You are sitting on a planet spinning around in the middle of absolutely nowhere.
Michael A. Singer – The Untethered soul
Maar ik heb mezelf door. Het lacherige is een teken van weerstand, blijkbaar wil ik de situatie alsnog veranderen.
Ik probeer me open te stellen. Kan ik er ook anders naar kijken?
Hoe is mijn blik nu?
Ik geef me over aan wat is: ik, mijn oma, de bank, de tv, het harde geluid. Een kop koffie een cakeje, de warme Curaçaose lucht en fluitende vogels. Waarom zou ik me af laten leiden? Ik verzacht. Mijn hart opent.
Kan ik medeleven voelen voor angst en onzekerheid? Voor het speculeren en star bij het eigen standpunt blijven?
Kan ik compassie voelen met degenen waar ik in eerste instantie ‘tegen’ ben, bijvoorbeeld corrupte politici, ontuchtplegers, IS-strijders et cetera?
Relativeren kun je leren
Ik vraag me af wat er in deze mensen omgaat. Wat is hun pijn, waardoor ze zich zo benadeeld of bang voelen?
Aan elk verhaal zitten twee kanten. Dus ben ik er werkelijk tegen? Grote kans dat de ontuchtpleger zelf een geschiedenis vol misbruik en verwaarlozing heeft. Dat de IS-strijder oprecht gelooft dat hij zichzelf, zijn kinderen en zijn volk helpt met zijn daden. En dat corrupte politici hun carrière vol goede bedoelingen begonnen, maar niet opgewassen waren tegen de verleiding van geld en macht.
Ik besef weer dat ik niet kan oordelen, in geen enkel geval. De rest van de avond kijk ik naar de tv met nieuwsgierigheid en compassie. Dat voelt in ieder geval voor mijzelf een stuk aangenamer.
*Aanvulling na de verkiezingsuitslagen van 21 maart 2019
Voel je weerstand tegen de ideeën van Thierry Baudet? Baart het je zorgen dat hij zoveel stemmen heeft gekregen en houden deze politieke ontwikkelingen je bezig en baal je van al die negativiteit?
Ik nodig je uit om je gedachten over Baudet te onderzoeken, met als voorbeeld onderstaande film van Byron Katie.
Bekijk alleen de eerste minuut om te kijken of je de gedachten herkent (vervang Trump door Baudet). Daarna gaan Katie en deze moedige vrouw op onderzoek uit. Zijn deze overtuigingen waar? Wat brengt het je om ze te geloven en kun je ze ook omdraaien? Vanaf minuut 18 gebeurt er iets bijzonders. Humor, opluchting, bevrijding. Wat in de tien minuten daarna leidt tot grote inzichten en zelfs hilariteit.
Zelf was ik in de zomer van 2017 negen dagen bij Katie op bezoek. Negen dagen van dit soort bevrijding. Uitbreken uit de mentale gevangenis die we voor onszelf creëren. Veel van mijn starre overtuigingen sneuvelden en sindsdien vraag ik me bij alles af: is het waar?
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Roken, alcohol, coke, gokken of porno – dat is waar je waarschijnlijk het eerste aan denkt als je ‘verslaving’ leest. Niet zo gek, want het woord heeft nogal een zware lading. Maar deze quote van Tony Robbins zette me aan het denken over wat verslaving werkelijk is.
The biggest drug in our society is not alcohol, or cocaine, or pot. It’s PROBLEMS. People are addicted to their problems, because it let’s them escape their fears. – Tony Robbins
Disclaimer: dit blog is bedoeld voor degenen die diep van binnen een altijd aanwezige onrust of algehele onvrede ervaren en daarvan af willen. In het geval dat jouw middelengebruik of andere verslaving je dagelijks leven en gezondheid ernstig verstoord, zoek dan professionele hulp.
Verslaafd aan problemen
Het lijkt niet logisch, want door de nadruk te leggen op je problemen word je toch juist geconfronteerd met je angsten?
We praten inderdaad graag over onze problemen. Luister op een gemiddelde dag in de supermarkt wat er in de rij voor de kassa besproken wordt. Of wat twee mensen in de trein elkaar vertellen. Je hoort voornamelijk klagen, zeiken en stressen. Wat vinden we het héérlijk om lekker af te geven op wat er allemaal niet goed is in de wereld of in ons leven. Maar waarom?
Erover praten is makkelijker dan een probleem daadwerkelijk aanpakken
Het wordt me duidelijk wat Tony Robbins bedoelt. Het praten over problemen maakt dat je dénkt dat je ze aan het oplossen bent (want je bent er toch ‘mee bezig’?), in werkelijkheid is het slechts afleiding voor verborgen pijn en angst. In dit blog onderzoek ik hoe het met mijn eigen verslavingen gesteld is en hoe ik om ga met het wel of niet voelen van pijn.
Wat gebruik jij als afleiding?
Laat ik beginnen met jou uitnodigen om dit samen met mij te onderzoeken. Wanneer je niet lekker in je vel zit, wil je daar vanaf. Je wil je ‘goed’ voelen. Dus om het vervelende gevoel tegen te gaan gebruik je allerlei middeltjes: winkelen, Netflixen, eten, waardering zoeken bij anderen, sporten, seksen, koffie drinken, je opmaken, uitgaan.
Vergeleken met heroïnegebruik is het onschuldig, maar hoe zou je reageren als het je wordt afgenomen? Begin met een kleine test om te zien hoe gehecht je aan iets bent.
Wat zou je doen als
…je een dag zonder make-up naar je werk moet?
…je je telefoon een maand lang moet missen?
…je nooit meer koffie mag drinken?
Het lijkt misschien makkelijk, maar doe het maar eens. Niet voor niets bestaan challenges als: 365 dagen niets kopen, Dry January, een maand vegan eten, een maand zonder whatsapp et cetera. ‘Ja het is gelukt, op drie keer na, maar ik ben echt niet verslaafd hoor, want…’
Denial is the first sign of addiction
Je blijft gevangen in het gedrag door te ontkennen dat het er is. Je voelde misschien wel dat het moeilijk was, maar dat ga je natuurlijk niet toegeven. Je verzint allerlei excuses en redenen waarom het echt niet zo erg is dat je een paar keer toegaf aan je verslaving. En zelf ben je de enige die het werkelijk gelooft.
Veelvoorkomend: werk- eet- of sportverslaving
Hoe makkelijk kun je ontspannen de eerste dagen van je vakantie? Ook werken kan een verslaving zijn. Je bent zo gehecht aan ‘bezig zijn’ dat je niet weet wat je met jezelf aan moet als je het niet druk hebt. Dat voel je intuïtief aan en daarom zorg je dat je het gewoon altijd druk hebt.
Hoe moeilijk vind je het als er een overheerlijke reep chocola / zak chips in de kast ligt? Loop je weleens ‘als vanzelf’ naar de keuken om iets te snaaien te zoeken? Eten kan voor obsessief gedrag zorgen en een mooi middel zijn om je pijn niet te hoeven voelen. Hetzelfde geldt voor sporten (hoe reageer je als je een blessure hebt waardoor je drie maanden niet mag sporten?).
Gelukkig kunnen we deze voorbeelden gebruiken om onze verslaving aan problemen ook gelijk te voeden: we klagen over dat we het zo druk hebben, dat we te dik zijn en iedereen die het maar horen wil vertel je over je blessure.
Waar is een verslaving goed voor?
Een verslaving ontstaat om pijn niet te hoeven voelen, om je te verdoven. Maar de pijn bestaat. Hij is als een kraan die de hele tijd openstaat. Een kraan die 24/7 jouw kostbare energie lekt. En jij maar naar yoga gaan, gezond eten en op tijd naar bed. Het helpt iets, maar je blijft ‘dweilen met de kraan open’.
Waarom wil je liever niet toegeven dat je verslaafd bent? Omdat je er dan iets mee moet en dat betekent dat je je pijn te zien krijgt. Daar houden we niet van. Dus blijven we gewoon lekker doorgaan, met als gevolg dat we ons nog rotter voelen, omdat het lapmiddel maar tijdelijk helpt.
Geen zorgen, de pijn laat zich vanzelf zien
De pijn gaat harder schreeuwen om aandacht. De kraan gaat verder open, zodat meer energie weglekt. Je lijf gaat signalen geven in de vorm van blessures, kwaaltjes waar je niet vanaf komt of nog erger: burn-out of depressie. Je kunt dan natuurlijk naar medicijnen grijpen om de (mentale) pijn te verdoven. Heb ik zelf ook jaren gedaan. Ik wist geen andere oplossing. ‘Dokter, mag ik nog meer dyclofenac tegen mijn rugpijn?’ – lees hier mijn blog Hoe ik leerde omgaan met pijn.
Hoe is het met mijn eigen verslavingen gesteld?
Laat ik eens hand in eigen boezem steken. Voor mij was eten een periode een behoorlijk obsessie. Het had niets meer met voeden of genieten te maken, wel veel met zelfopgelegde regels, beperkingen en ‘moeten’. Ik deed veel aan krachttraining en het eetpatroon wat daarbij hoorde was niet mis.
Wanneer moet ik eten, heb ik wel genoeg eten bij me, waar kan ik gezond eten krijgen? Het nam mijn gedachten zodanig in beslag dat het gerust een verslaving te noemen was. In Thuis zonder huis beschrijf ik uitgebreid hoe ik hiermee om ben gegaan, zodat mijn eetpatroon ondertussen weer normaal te noemen is.
Momenteel ligt een werkverslaving zeker op de loer, ik kan me soms helemaal verliezen in werken en ‘bezig’ zijn, vooral als ik achter mijn laptop zit. Verder ben ik dol op mijn dagelijkse kop koffie en kan ik daar echt een craving naar voelen. Mijn relatie met eten verbeterd, maar ik herken zeker de neiging om ‘s avonds als ik moe ben te gaan snacken. Ook scrollen door Instagram kan een manier zijn om een rotgevoel te negeren.
Waarom zou ik dit veranderen, zo erg is het toch niet?
Snacken en scrollen is niet levensbedreigend. En er iets aan doen kost moeite, waarom zou ik dat dan doen? Mijn antwoord is simpel. Ik ben bereid deze moeite te doen omdat ik weet wat het me brengt: vrijheid. Innerlijke rust. Volledige acceptatie van het moment, wat zorgt voor dankbaarheid, vrede en geluk. Wauw. Als ik het zo bekijk wil ik daar wel wat moeite voor doen!
Ik ga de uitdaging aan
Omdat ik mijn gedrag herken als middel om onrust te verbergen, daag ik mezelf regelmatig uit. Door weg te nemen waar ik aan gewend ben, wordt duidelijk in welke mate ik me eraan hecht. Kan ik leven zonder persoonlijke spullen? Zonder eigen huis? Zonder vast inkomen? Zonder spaargeld? Kan ik lang alleen zijn? Kan ik alleen op reis gaan? Kan ik in de winter in de ijskoude zee duiken? Dit is ondertussen bekend. Maar wat ik ook onderzocht is het volgende.
Waar ben ik allemaal aan gehecht?
Bijvoorbeeld praten, denken, sociaal contact, dingen doen, meerdere maaltijden, een zacht bed, mijn vriend?
Kan ik een week leven in stilte, 10 uur per dag mediterend en zonder sociaal contact? Met twee maaltijden per dag, om 07.30 en 10.30 uur? Kan ik slapen op een houten plank en met een houten kussen?
Deze drie vragen kon ik onderzoeken tijdens een meditatieretraite in Thailand, op Koh Samui.
Kan ik 48 uur zonder eten?
Dit heb ik tot nu twee keer gedaan. De eerste keer leerde me dat ik het tot mijn grote verbazing overleefde, de tweede keer dat het zelfs een ontzettend fijn gevoel geeft.
En recent onderzocht ik de vraag: Kan ik gelukkig zijn zonder partner? Op alle vragen kan ik ja antwoorden, een enorme bevrijding! En nog steeds leer ik verder. Laat ik meer los, in het vertrouwen dat ik alles aankan.
Verslaafd aan liefde
Wat tot nu toe mijn ergste verslaving was? Ik was verslaafd aan liefde. Ik had liefde en waardering nodig van mijn vriend, om me fijn te voelen. Gaf hij het me niet? Zat ik gelijk in de put. Ja, voor nu ga ik hier even kort door de bocht, in een volgend blog kun je een meer genuanceerd verhaal hierover verwachten. Gelukkig hielp moeder Ayahuasca me om die verslaving op te lossen (volledig of voorlopig? Dat zal blijken in een volgende relatie.)
Ik vulde de innerlijke leegte op en voelde een enorme compleetheid. Door het te tekenen werd het me duidelijk. Ik ontwikkelde meer liefde en waardering voor mezelf, zodat ik niet meer afhankelijk was andermans liefde.
De enige manier om je energielek te dichten
Je hoeft niet meteen een reis naar Thailand of een Ayahuasca-ceremonie te boeken om jouw antwoorden te vinden. Wat is de oplossing? Daag jezelf uit om te onderzoeken wat jij als afleiding gebruikt.
We are constantly trying to hold it all together. If you really want to see why you do things, then don’t do them and see what happens. – Michael A. Singer, The untethered soul
Luister het audiobook The untethered soulhier. Een van mijn favoriete boeken van dit moment!
Doe niet wat je normaal doet om je pijn te bedekken. En als je weet wat er pijn doet, ga het aan. Voel waar het zit, wat voor sensaties het geeft in je lichaam. Wees erbij aanwezig, kijk er liefdevol naar en adem. Alleen door de pijn te doorvoelen kan het verwerkt worden.
Hou jezelf niet meer voor de gek
Stop met afleiding zoeken voor je werkelijke probleem. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen welbevinden en zoek de oplossing niet meer buiten je. Voordat je nu als een malle in één keer alles aan wil pakken, en het je tot waanzin drijft… een kleine reminder:
Heb geduld. Je verwerkt pijn op het moment dat je eraan toe bent om het te verwerken.
Zelf deed ik in een periode van ongeveer negen jaar familieopstellingen, yoga, stilteretraites, ademhalingsoefeningen, meditatie-bijeenkomsten, een intensieve training van Byron Katie, energiewerk, readings en Ayahuasca-ceremonies. Deze negen jaar waren hartstikke nodig om elk pijnpunt een plek te geven. Elke keer als ik nu voel dat ik weer een stap te zetten heb, zoek ik een vorm die voor dit moment past.
Wat werkt voor jou?
Uiteindelijk is de therapie maar een middel. Voor iedereen werkt weer iets anders. Misschien heb je zelf al jaren een idee in je hoofd: ‘Ik zou dit of dat wel eens willen proberen maar…’ Daar heb je jouw eerste stap. Het belangrijkste is: wees mild voor jezelf. Hier begint jouw weg naar innerlijke vrijheid.
Meer weten over dit onderwerp? Jan Geurtz schreef er verschillende boeken over. Ik kan deze video van Jan Geurtz en Paul Smit enorm aanraden.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Begin december 2018 kreeg ik een bericht van kunstenaar Bruno van den Elshout: ‘Ik heb misschien nog een plekje vrij voor een dag op het strand in Whatever the Weather. Lijkt je dat wat?’
Ik had al over het project gehoord én ik had mijn gedachten over zo’n ontmoeting laten gaan. Hoe zou het zijn om acht uur met een vrijwel onbekende door te brengen op het strand? Wat voor mensen doen mee aan zo’n project? Het leek me heerlijk om ‘verplicht’ acht uur lang naar de zee en de lucht te kijken. Maar daar was het bij gebleven, ik had me niet verdiept in de opzet en de aanmeldprocedure. Nu kwam de mogelijkheid vanzelf naar me toe.
Hoe ik Bruno voor het eerst ontmoette
Ik had Bruno pas één keer eerder ontmoet, maar de aard van die ontmoeting maakte dat ik meteen ja zei op de uitnodiging. Op een vroege maandagochtend in juni had ik met Tessa afgesproken in de Bookstor in Den Haag, om te sparren en samen geïnspireerd de week te starten.
Fascinatie voor de Noordzee
Rechts in de Bookstor hangt een enorme foto van de Noordzee (133 x 200 cm). Het was het eerste wat ik zag toen ik binnenkwam: ‘Hee wat tof! Ik hou van deze serie werken. Heb in 2014 een poster van zo’n zee gekregen en die is me enorm dierbaar. Wanneer ik weer een huis heb, ga ik die zeker ophangen’.
Het project waar het werk onderdeel van is, heet NEW HORIZONS. Een jaar lang is elk uur van de dag een foto van de zee gemaakt, vanaf hetzelfde punt. Ik ben in Noordwijk opgegroeid en de zee is belangrijk voor me: de weidsheid, de constant veranderende kleuren en structuren en de natuurkrachten verbinden me met mijn thuisgevoel – je snapt dat ik de New Horizons erg waardeer.
Tessa wees naar links: ‘Nou, dat is ook toevallig. Want daar zit de maker van dat kunstwerk’. Dat was Bruno. Hij had mijn opmerking gehoord en zo raakten we met z’n drieën aan de praat. Het korte gesprek zette als een eerste vallende dominosteen een reeks volgende ontmoetingen en ontwikkelingen in gang. Het label ‘wezenlijk’ is dus best passend voor deze eerste ontmoeting.
Whatever the weather
Nadat ik de uitnodiging kreeg, ben ik me gaan verdiepen in het project. Op de website las ik: ‘Met NEW HORIZONS heb ik mijzelf uitgedaagd om Rust en Ruimte zichtbaar en deelbaar te maken. Een aantal jaar heb ik me afgevraagd welk doel die Rust en Ruimte precies zouden gaan dienen. In de tussentijd heb ik uitgevonden dat ik ze in wil zetten om tot Wezenlijke Ontmoeting te komen.’
Mijn ervaring is dat ik anderen alleen zonder oordeel en met een open hart kan ontmoeten, wanneer ik zelf genoeg rust en ruimte heb. Zowel mentaal, fysiek, financieel als in mijn agenda. Deze openheid is niet alleen belangrijk als coach maar het geeft het contact met familie, vrienden en vreemden ook meer diepgang en verbinding.
Rust en ruimte is zeldzaam
Bruno: ‘De aanwezigheid van Rust en Ruimte is een belangrijke voorwaarde voor Wezenlijke Ontmoeting, die in onze drukke westerse levens bovendien vaak ontbreekt. Onverdeelde aandacht is een zeldzaam goed geworden. Met Whatever the Weather hoop ik uit te nodigen tot wezenlijke ontmoeting, en wil ik de waarde van die onverdeelde aandacht opnieuw zichtbaar maken.’
Lees hier mijn blog Nep gedoe kost energie. Hoe open en aandachtig ben ik eigenlijk in mijn relaties?
Een dag op het strand
Het concept sprak me erg aan. Hoe zou het zichtbaar maken van onverdeelde aandacht er in de praktijk uitzien? We hadden een datum afgesproken en ik ontving onder andere deze instructies: ‘Ik nodig je uit om een volledige achturige werkdag met mij door te brengen, in de buitenlucht van het Haagse Zuiderstrand. Tijdens deze uren hebben we alle tijd van de wereld om een wezenlijke ontmoeting te beleven: een treffen waarin alles wat een ontmoeting in de weg kan staan, uit de weg verdwijnt. Hectiek, haast, gedoe, angst, schaamte, tekort. Zodat er niets overblijft dan de ontmoeting.’ Zo’n mooie uitnodiging is zeldzaam, ik keek er naar uit.
Over de kunstenaar
Bruno van den Elshout werd in 1979 in Den Haag geboren. Hij studeerde International Business maar heeft de afgelopen tien jaar autonoom gewerkt, eerst als fotograaf, later als kunstenaar. ‘Vóór Whatever the Weather werkte ik aan twee grote projecten. Aan Us Europeans in 2007, toen ik een jaar lang door alle 27 EU landen reisde om 2700 jongeren te interviewen over hun dagelijks leven. In 2012 fotografeerde ik een jaar lang ieder uur de horizon voor mijn project NEW HORIZONS, dat in 2014 ook als kunstwerk-inboekvorm verscheen.’
Toegewijd en gedisciplineerd
2700 interviews in een jaar, 8785 horizonfoto’s in een jaar en 144 ontmoetingen in een jaar: Bruno maakt zich er niet makkelijk vanaf. De projecten zijn duidelijk gekaderd en er is behoorlijk wat toewijding en discipline voor nodig. Geen half werk leveren, daar hou ik van. Terugkerend in zijn werk is de uitnodiging tot wezenlijke ontmoetingen tussen mensen, ideeën en werelden. Al onderzoekend wil hij hiermee nieuwe, constructieve en duurzame manieren van samenwonen, -werken en -leven in de praktijk brengen.
Wezenlijke Ontmoeting #138
Whatever the wheater ook was, de ontmoeting zou doorgaan. Omdat ik in elk seizoen regelmatig de zee in spring zou je denken dat ik wel wat gewend ben. Toch vond ik acht uur lang kou, wind en regen trotseren een behoorlijke uitdaging. Warm aangekleed en met wat eten voor onderweg, ontmoetten Bruno en ik elkaar 19 december 2018 om stipt 09.00 uur op de afgesproken plek in Scheveningen. Om 17.00 uur waren we hier weer terug om de dag af te sluiten.
Wat heeft de dag gebracht?
We praatten kilometers lang en waren af en toe stil. Wandelden kilometers ver en zaten af en toe stil. Ik genoot van de dreigende wolkenpartijen en de groene zee. Vond het wandelen over het mulle zand soms behoorlijk zwaar. We namen een duik precies in de tien minuten dat de zon doorbrak. En bovenal was er Rust en Ruimte, gewoon om te zijn.
Bruno heeft het afgelopen jaar 144 ontmoetingen op het strand gehad. Ik heb enorm veel respect voor zijn prestatie van 144 keer in 365 dagen 8 uur wandelen. Hoewel mijn conditie nu ook weer niet zo belabberd is, voelde ik me de dagen erna behoorlijk gesloopt. Moeie benen en stijve spieren – ik moest echt even bijkomen.
Wat blijft er over van een Wezenlijke Ontmoeting?
Blijft er iets tastbaars over? Alle 144 deelnemers hebben aan het eind van hun dag een portret van zichzelf gemaakt – dat wil zeggen, ze hebben met een afstandsbediening de camera bediend die Bruno zorgvuldig had klaargezet. De vorm was voor iedereen hetzelfde: gezicht volledig ontspannen, geconcentreerd op het Hier en Nu, ontblote schouders, geen make-up of sieraden, de ogen ter hoogte van de horizon en de horizon exact in het midden van de foto. Zie hier het resultaat van mijn portret.
Mijn portret
Toen ik het portret voor het eerst zag, ging er van alles door me heen. Mooie herinneringen aan de dag. Ik zie moe en koud. Heb kritiek op mijn gezicht en hoe het mooier en beter had gekund. Vraag me af wat anderen zullen zeggen. Vergelijk mijn blik met die van de andere portretten.
Dan word ik me bewust van mijn kritische oordelen, dat geeft ruimte. In die ruimte is er vooral waardering. Als ik iets ‘uitzoom’ zie ik een vrouw die open en kwetsbaar durft te zijn. En daar ben ik trots op, want nog niet zo lang geleden was dat heel anders. De herinnering aan de dag zit zo sterk gekoppeld aan de foto, dat ik ook mijn gevoel van dat moment zie: aanwezig, zonder haast en moe van de fysieke inspanning.
Wat doen de portretten met jou? Hoe kijk je naar deze mannen en vrouwen?
En wat is volgens jou nodig voor een Wezenlijke Ontmoeting?
Ik ben heel benieuwd wat het brengt om alle portretten in één expositie of in het boek bij elkaar te zien. Bruno werkt nu aan het boek, je kunt de voortgang van dit project hier volgen. Ben je op zoek naar een bijzonder cadeau voor jezelf of voor een dierbare? Hier kun je voor het kunstwerk-in-boekvorm bestellen.
Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.
Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.
Wat was de blokkade?
Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.
Mijn mening geven of me inhouden?
De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.
Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid
Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.
Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.
Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh
Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?
Jong geleerd, oud gedaan
Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.
Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.
Je snapt het probleem.
De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?
Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden
Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.
De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.
De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.
Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.
Mijn plek innemen en mijn stem laten horen
Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.
Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.
De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.
You are your father’s daughter Stubbornness and pride Mind what he says but remember You may hear a voice inside And if the voice starts to whisper To follow the farthest star Moana, that voice inside is Who you are Fragment uit Where you are – Moana
In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?
Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding
Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.
In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.
Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!
Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca
Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.
Wat is jouw missie?
Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.
Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.
Ik moet mijn stem laten horen. Punt.
Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.
Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
[ BLOG ] Er zullen momenten zijn wanneer wat eerder goed voelde niet meer past. Als zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat ongemakkelijk. Terwijl het niet-weten juist een prachtige tijd is: je kunt het oude loslaten en openstaan voor het nieuwe.
Ken je het gezegde ‘Doe geen oude schoenen weg voordat je nieuwe hebt’? Ik vraag me af of dit in deze tijd nog op gaat. Hoeveel mensen blijven bijvoorbeeld niet hangen in een baan die ze vreselijk vinden, omdat ze nog geen nieuwe hebben? Waarbij er vervolgens een lange tijd overheen gaat voordat ze daadwerkelijk de stap nemen om sollicitatiebrieven te schrijven? Het is begrijpelijk, want blijven zitten waar je zit is gemakkelijk en veilig.
Ik ben ervan overtuigd dat het soms heel bevrijdend is en juist méér oplevert om je oude schoenen alvast weg te gooien, voordat je nieuwe hebt. Zodat je even lekker op blote voeten kunt lopen. Vrij, soms wat voorzichtig, onderzoekend, en vol vertrouwen vind je dan vanzelf het juiste pad.
Een einde betekent een nieuw begin
Anderhalf jaar geleden vroeg ik na een verbroken, lange relatie mijn zusje en haar man om hulp: ik had weinig inkomen, geen spaargeld en geen woonplek. Of ik tijdelijk bij hen kon wonen? Ik werd er liefdevol ontvangen, maar omdat mijn zus op dat moment zwanger was, wist ik dat ik niet lang kon blijven.
Het klinkt als een recept voor stress en ellende, maar zo ervoer ik het niet. Ik dacht: ik kan ook even op blote voeten lopen. Wat zal het niet-weten me brengen? Nu ik na een lange relatie weer alleen was, had ik behoefte om te aarden. Ik wilde alles voelen. De hobbels en gaten, de rauwe pijn of een zacht troostende ondergrond.
Fulltime wonen in oppashuizen
Om niet direct een huurhuis te hoeven zoeken, vertelde ik iedereen die het maar wilde horen dat ik beschikbaar was als huisoppas. Dat betekent dat ik op het huis én de kat pas, terwijl iemand op vakantie is. Het komt ook voor dat er geen huisdier in het spel is, dan verzorg ik de post en planten en zorg ik dat het huis bewoond is.
Binnen de kortste keren kwam ik op de leukste adresjes terecht en leerde ik hele lieve mensen kennen. Hoewel ik het gevoel had dat zij mij uit de brand hielpen, was het voor hen juist andersom. Ze waren hartstikke blij dat ze hun bezit niet onbeheerd achter hoefden te laten.
Ondertussen heb ik er één groot avontuur van gemaakt om in oppashuizen te wonen. Zo onderzoek ik hoe en óf ik me wil settelen. Ik pas fulltime op, de periodes sluiten zo mooi op elkaar aan dat ik nooit meer bij mijn zus hoef te logeren. Het voelt als een mooie tussenfase, een speeltuin van niet-weten waarin alles mogelijk is. Momenteel schrijf ik hier zelfs een boek over.
Neem de tijd voor ‘ma’
Net als bij mij, zullen er momenten in jouw leven zijn dat hetgeen wat eerder goed voelde, nu niet meer past. Wanneer er zich nog niets nieuws heeft aangediend, voelt dat vaak heel ongemakkelijk. De meeste mensen zijn gewend om altijd meteen dóór te gaan. Ze tuimelen van de ene in de andere situatie. Zonde, want een keer niet weten wat je zal doen, is helemaal niet erg. In deze periode kun je het oude gaan loslaten en openstaan voor het nieuwe.
Japanners noemen dit moment van niet-weten ‘ma’. Ma gaat over de ruimte tussen twee gegeven situaties, zelfs de ruimte tussen twee ademhalingen. Het is een moment van overgang. Een moment waarin je ‘het’ nog niet hoeft te weten, waarin je de tijd kunt nemen om te mijmeren, te rusten, te onderzoeken. In die tussenruimte ontstaan de mooiste dingen. Als je de moed hebt om te verstillen en niets te doen, geef je het onverwachte de kans om zich aan te dienen.
Alles komt op precies het juiste moment
Mensen die voor het eerst van mijn avontuur horen vragen vaak: “Maar ben je dan niet bang dat je een keer geen oppashuis hebt?” Ik begrijp de vraag, maar nee, ik ben daar niet bang voor. Ik sta open voor wat het leven aandient, in het volste vertrouwen dat het precies op het juiste moment komt. Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds op blote voeten loop. Of heb ik zonder me er bewust van te zijn m’n favoriete schoenen aangetrokken om buiten de gebaande paden te treden?
Dit blog verscheen eerder op blogplatform Urban Chicks.
[ BLOG ] Wees onberispelijk in je woorden – Eerlijk en oprecht zijn hebben veel mensen hoog in het vaandel staan. In de praktijk blijkt het ontzettend lastig om in alle gevallen eerlijk te zijn. De waarheid is niet altijd leuk om te horen en kan ook pittig zijn om te uit te spreken.
Een tijdje geleden werd ik uitgenodigd voor een vrijgezellenfeest. Ik hou daar al niet erg van, maar door de tekst in de uitnodiging wist ik gelijk: ik wil er niet heen. Ik wist het 100% zeker, ondanks dat het ging om een bijzonder feest, speciaal georganiseerd voor een dierbare vriendin, die ik meer dan tien jaar goed ken en waar ik veel van hou.
Wat waren mijn opties?
Zou ik me over mijn gevoel heenzetten en toch gaan, ‘want dat doe ik nou eenmaal voor een goede vriendin’?
Zou ik gaan, maar alleen naar het diner, zodat ik toch mijn goede wil toon en de hilarische spelletjes overdag mis?
Of zou ik niet gaan en haar op een andere manier laten weten dat ik me betrokken voel bij haar aanstaande bruiloft?
Oude Tolteekse wijsheden bieden inzicht bij keuzes
Je zou als opties kunnen toevoegen: afzeggen met een smoes of doen alsof ik kom, maar de dag van tevoren berichten dat ik (zogenaamd) ziek ben. Nu ik het zo schets lijkt het één van de belachelijkste manieren om hiermee om te gaan, maar eerlijk is heerlijk, de optie schoot wel als een flits door mijn hoofd. Sinds ik het boek ‘De Vier Inzichten’ van Don Miguel Ruiz heb gelezen is dit voor mij nu absoluut géén optie meer.
Het boek gaat over vier inzichten die je helpen om een gelukkig en vrij mens te worden. Het zijn vier eenvoudige leefregels, gebaseerd op een oude wijsheid van de Tolteken. De Tolteken waren een van de invloedrijkste volkeren van precolumbiaans Amerika van de 10e tot de 12 eeuw na Christus. De kracht van hun lessen zit hem in de eenvoud:
1. Wees onberispelijk in je woorden.
2. Vat niets persoonlijk op.
3. Ga niet uit van veronderstellingen.
4. Doe altijd je best.
De grote wijsheid die mij het meeste is bijgebleven en die ik dagelijks toepas is de eerste: ‘Be Impeccable With Your Word. Speak with integrity. Say only what you mean. Avoid using the word to speak against yourself or to gossip about others. Use the power of your word in the direction of truth and love.’
Onberispelijk lijkt hetzelfde als eerlijk. Wees altijd eerlijk? Dat voelt toch niet helemaal hetzelfde. Eerlijk zijn is natuurlijk prima, maar voor ik het weet, geef of ontvang ik ongevraagd advies. Of of erger nog: plaats ik een botte opmerking of krijg die naar mijn hoofd geslingerd. “Wat ben jij dik geworden” is misschien een eerlijke constatering van een feit, maar het is niet leuk om te horen.
Niet bedekken met de mantel der liefde
Het kan moeilijk zijn om je in elke situatie uit te spreken, bijvoorbeeld wanneer een vriendschap niet meer past. Vaak weet je intuïtief wat je écht zou willen zeggen, maar doe je het niet vanwege honderd-en-één tegen-gedachten. Je wilt de ander niet kwetsen, boos maken of teleur stellen. Dan is het gemakkelijker om er maar een beetje omheen te praten. Wat wel tot gevolg heeft, dat er meer onduidelijkheid of ‘ruis’ in je gesprek ontstaat omdat je onderliggende motieven en gevoelens niet benoemd. “Bedekken met de mantel der liefde” noemen we dat. Wat mij betreft een vreemde uitdrukking, want: is hier sprake van ware liefde voor jezelf en voor de ander? Wanneer we ons niet uitspreken, gaan we voorbij aan onze eigen innerlijke waarheid. Je beperkt je eigen energie, houd je in en creëert een blokkade in de relatie tot de ander.
“The word is a force you cannot see, but you can see the manifestation of that force, the expression of the word, which is your own life.” – Don Miguel Ruiz
Het voordeel van je onberispelijk uitspreken
Door je onberispelijk uit te spreken, blijf je dicht bij jezelf, je behoeftes en houd je vast aan jóuw waarden. Rekening houden met de ander doe je nog steeds, en je doet dit met respect voor je eigen stem. Jij mag gehoord worden.
Je uitspreken in de praktijk
Wanneer je je uitspreekt, wil je natuurlijk gehoord worden. Dat gaat niet lukken als je spreekt vanuit irritatie, woede of onmacht. Meestal spreek je dan vanuit je hoofd. Als je dat doet, is de kans groot dat de ontvanger zich afsluit voor je boodschap. Je stuit dan voelbaar op een muur van weerstand. Onderzoek voor je spreekt daarom eerst je eigen motieven. Die liggen vaak één of twee niveaus dieper, in je hart of je buik. Op die plekken waar je waarden of gevoel geraakt worden. Wat is er feitelijk gebeurd? Welk gevoel roept dat bij je op (boos, blij, bang, bedroefd?) Wat wil je bereiken of wat wil je de ander nu eigenlijk écht zeggen? Het is belangrijk om de waarheid te zeggen vanuit een liefdevol hart, met een open geest, een open hart en een open wil. Een waardevol hulpmiddel hiervoor is methode Geweldloze Communicatie van Marschall Rosenberg.
“Be prepared to get honest from a place of love.
If you can tell the truth from a place of love you will be heard.
But if you tell the truth from a place of negativity or judgment
you will not be heard.” – Gabby Bernstein
Geef elkaar de ruimte
Misschien is jouw waarheid niet leuk om te horen voor de ander, dus geef hem of haar liefdevol de ruimte om te reageren. Reageert hij of zij boos of afstandelijk? Laat je niet meeslepen. Omdat jij dicht bij jouw kern bent gebleven kun je er zeker van zijn dat je het juiste hebt gedaan. Dit stukje negativiteit is aan de ander om aan te pakken.
Als je baas jouw mening vraagt over een gevoelige kwestie, als je partner iets van je verwacht wat voor jou niet goed voelt. Als je schoonmoeder je uitnodigt voor het eten maar je hebt geen zin, als je naar een verjaardag moet terwijl je doodmoe bent. Altijd, overal en in elke situatie onberispelijk in je woorden zijn. Probeer je vaker uit te spreken en voel hoe je jezelf bevrijdt van ongemakkelijke situaties of verplichte feestjes.
Lees meer over dit onderwerp in mijn boek Thuis zonder huis, in het hoofdstuk ‘Rare jongens, die Tolteken’.
Het vrijgezellenfeest is aan mij voorbij gegaan
Wat deze inzichten betekenden voor het vrijgezellenfeest? Ik heb de dame van de organisatie op dezelfde dag dat ze de uitnodiging stuurde, gebeld. In het verleden zou ik dit uitstellen, ondertussen heb ik geleerd dat het bevrijdend voelt om dit soort dingen meteen af te handelen. Natuurlijk voelde het even spannend, maar ik vertrouwde erop dat ik precies de juiste woorden zou kiezen. Ik heb haar uitgelegd dat ik haar, mijn vriendin, een geweldig vrijgezellenfeestje gun, maar dat ik niet de behoefte voelde om erbij te zijn. Dat half-half meedoen voor mij niet goed voelde en dat ik mijn vriendin op een andere manier wilde verrassen, om op mijn manier invulling te geven en betrokkenheid te tonen bij deze grote gebeurtenis in haar leven.
Ze reageerde eerst enigszins verbaasd, en daarna bevestigde ze begripvol: “nee, als het voor jou niet goed voelt, willen we je zeker niet verplichten om toch te komen. Bedankt dat je het gewoon hebt gezegd.” We hebben op een ander moment samen een ‘vrijgezellenfeestje voor twee’ gevierd en op die manier, met dank aan de Tolteken, op een passende manier invulling gegeven aan onze vriendschap en haar volgende levensstap.
Dit artikel verscheen eerder op het blog Haagse Hoogvliegers, trainingsbureau voor hoogvliegers, veelvoelers en mensen met een Ferrari-brein.
