De kortste dag van het jaar komt eraan, gevolgd door kerstmis en oud & nieuw. Hoe sta jij stil bij de overgang van de donkere dagen naar de terugkeer van het licht? Wat zijn jouw rituelen voor de overgang van het oude (jaar) naar het nieuwe (jaar)?
Waar vorig jaar m’n tweede Ayahuasca-ceremonie een enorme stempel drukte op de decembermaand en in zichzelf een overgang was naar iets nieuws, pak ik het dit jaar iets anders aan. Door middel van zang, schrijven, samen eten en veel tijd met mezelf doorbrengen, sta ik stil bij het jaar dat is geweest en het jaar dat komen gaat.
Schrijven dwingt om helderheid te scheppen
Voor mij is de overgangsfase begonnen op vrijdag 13 december; de voorbereidingsdag voor de Nieuwjaarsspeech. Aan mezelf, welteverstaan. Coaches Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden en kunstenaar Bruno van den Elshout faciliteren dit jaar voor de vijfde keer dit fijne project. Onder hun begeleiding schrijf ik (en negen anderen) een speech aan mezelf. Mijn eigen woorden zullen in het nieuwe jaar aan me voorgelezen worden, waarvoor ik mijn zus gevraagd heb.
foto: Ruimte voor Helden
De voorbereidingsdag begon met vuur op het strand, uitwaaien aan zee en 2019 nog eens de revue laten passeren. Er kwam vooral een enorme dankbaarheid bij me op, voor alle huiseigenaren die de zorg voor hun bezit en hun kat(ten) aan mij toevertrouwden dit jaar. Het heeft zoveel mooie ontmoetingen en herinneringen opgeleverd.
Thuiskomen bij mezelf heeft vele lagen
Daarnaast stond 2019 in het teken van het loslaten van mijn geliefde, met het bijbehorende oplossen van oud zeer en de transformatie van meisje naar vrouw. Ik ben dankbaar voor hoe we samen dat proces zijn aangegaan, waardoor onze wegen in liefde en respect konden scheiden. Thuiskomen bij mezelf gaat nog altijd dieper, verder en vrijer.
Uitgewaaid en fris kwamen we aan bij Ruimte voor Helden, waar ik samen met de groep kon dansen, tekenen, mediteren en schrijven. Ik heb erg genoten van de verschillende rituelen en de woordeloze verbinding met elkaar, die tijdens zo’n dag ontstaat. Het beeld wat ik maakte gaat over 2020: moeiteloze beweging.
Alles bij elkaar gaf ruimte om aan het einde van de dag de eerste woorden van m’n Speech aan mezelf op te schrijven en komende weken zal de speech verder groeien – ik laat me verrassen!
Een nacht lang mantra’s zingen
Om nog meer in mijn lijf te zakken en voorbij het ‘willen weten’ te gaan (ja, ik ben soms enorm nieuwsgierig en ongeduldig), blijf ik in de nacht van zaterdag op zondag wakker om mantra’s te zingen tijdens Mantra Vigil – All night ceremony for the love of Love, onder andere onder leiding van Chris van der Weide van Unveiling Intimacy en Sarah van Sarah Sounds.
Van zonsondergang tot zonsopkomst..
Laat ons zingen!
Je hart klopt.
De stilte fluistert.
Klink! En luister…
Wat hoor je daar?
Wat een Mantra Vigil inhoudt? Zoals het door de organisatie uitgelegd wordt: “We zingen de hele nacht. We blijven samen wakker om voorbij het alledaagse te gaan. Om het oneindige, het goddelijke, het magische in onszelf te herinneren en herkennen. Om te zien hoeveel groter (of kleiner) we zijn dan we soms denken. Om het raadselachtige bestaan te vieren.
Deze nacht is een heilige ceremonie vol verstilling, muziek en verbondenheid. We zingen samen vanuit ons hart. Ons prachtige hart dat alles kan omarmen; onvoorwaardelijk aanwezig, wat voor kleuren, klanken, gedachtes of gevoelens er ook naar boven komen. ALLES is welkom. Het zingen vanuit het hart brengt ons dichter bij God. Of noem het Liefde, Waarheid, Wijsheid, Allah, Stilte.”
Een nacht overslaan?!
Via Sarah hoorde ik over het evenement en meteen wist ik: daar wil ik bij zijn. Juíst omdat ik zo aan mijn slaap hecht. I love slapen, zeker nu het zo lang donker is. Meteen kwamen allerlei vragen in me op: in wat voor staat van zijn brengt de vermoeidheid je? Word je eigenlijk wel moe, of pept het zingen je juist op? Gaat het zingen uiteindelijk vanzelf, houdt het bewust controleren van je stem op een gegeven moment op? Mijn enige referentie is een aantal singing circles van Loving Light in Amsterdam. Die duren vaak maar anderhalf uur, dus ik ben benieuwd wat voor moois een hele nacht zingen brengt.
Kerst: uitreiken en verbinden
En met deze mooie vooruitzichten zou ik bijna vergeten dat het binnen een week al kerst is. Alle rust en bezinning is natuurlijk fijn, maar kerst gaat over verbinding, warmte en gezelligheid met vrienden, familie en onbekenden. Dus ga ik eerste kerstdag vrijwilligerswerk doen bij Iedereen Kerst in Amsterdam, en tweede kerstdag vier ik met familie.
Om vervolgens weer naar binnen te keren, onder andere door bewust te zijn van de dertien heilige nachten en verder te schrijven aan mijn speech. Dat kan mooi tijdens de week huisoppassen in Valkenburg (Limburg), waar ik oud en nieuw vier. Aan rituelen geen gebrek.
Met de speech is de cirkel weer rond
Als afsluiter van de overgangsfase van oud naar nieuw, zal m’n zus me op 10 januari 2020 mijn speech voorlezen.
Om het nieuwe jaar bewust en geïnspireerd te beginnen.
Om de overgangsfase van oud naar nieuw feestelijk af te sluiten.
En om gedurende het jaar een reminder te hebben aan wat ik mezelf wens.
Wat zijn voor jou onmisbare rituelen om stil te staan bij een nieuw jaar? Misschien iets heel anders, bijvoorbeeld juist de drukte opzoeken of gaat het werken gewoon door? Deel het in een reactie onder dit blog.
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
Dit keer kwam Geert Hidding, de maker van de Work Life Design podcast, op bezoek in mijn Haagse oppashuis. Geert is een ervaren coach, schrijver en ondernemer, die als missie heeft om te delen in overvloed. Want waarom inspirerende gesprekken die hij heeft en de levenservaring die hij opdoet, voor zichzelf houden? Daar is deze podcast uit ontstaan.
Work Life Design Podcast
En delen over mijn leefwijze en levensvisie is wat ik het liefste doe, in wat voor vorm dan ook. Kwam dat even goed uit. Een podcast opnemen is daarvoor de meest spontane en intieme. Door de inbreng van de persoon die ik tegenover me heb, krijgt mijn verhaal altijd weer een andere invalshoek en meer diepgang.
#40 Hoe voel je je thuis, zonder huis…
“Tijdens deze aflevering ben ik in gesprek met Iris Schlagwein. Zij bezit al jaren geen eigen huis, maar heeft haar leven gebouwd rondom het zogeheten ‘oppashuizen’. Hiermee past ze tijdelijk op het huis en huisdier(en) van anderen in ruil voor het gebruik van hun huis en faciliteiten. Over zekerheid loslaten, dicht bij jezelf blijven en minimalistisch leven.”
Vasten wordt in bijna alle spirituele tradities gebruikt als middel om tot inzicht te komen. Christenen hebben onlangs hun vastenperiode tussen carnaval en Pasen afgesloten, voor moslims begint de Ramadan bijna en ook in de Ayurveda is vasten een belangrijk onderdeel van reiniging en heling. Hoewel ik me niet verbind aan een specifieke traditie, was ik benieuwd hoe ik niet-eten zou ervaren.
Ik deel graag mijn ervaring
Na een periode van schijnbare stilstand betekent de lente groei en nieuw leven. Het is de ideale tijd om je zowel fysiek als mentaal te reinigen, je huidige situatie te onderzoeken en nieuwe inzichten op te doen. Ik deed dat door vijf dagen te vasten en in dit blog deel ik graag mijn ervaring.
Verwacht geen feiten uit wetenschappelijke onderzoeken, geen ’10 tips om… ‘ en geen verhalen over de gezondheidsvoordelen van vasten – daar staat het wereldwijde web al vol mee. Wat er nog niet op staat is mijn overwegingen en ervaring, dus laat ik die vooral wél delen.
Waarom wilde ik vasten?
Ik wilde dit graag om meerdere redenen doen: om mijn persoonlijke grenzen en concepten te onderzoeken, voor fysieke reiniging na de winter en om ruimte te maken voor spirituele groei. Eerdere ervaringen met niet-eten waren me goed bevallen, waardoor dit een logische vervolgstap was.
There’s a hidden sweetness in the stomach’s emptiness. We are lutes, no more, no less. If the sound box is stuffed full of anything, no music. If the brain and the belly are burning clean with fasting, every moment a new song comes out of the fire. The fog clears, and a new energy makes you run up the steps in front of you. – Rumi
Is het niet een nogal extreme aanpak?
Een vriendin noemde me ooit extreem – ze zei het liefdevol. Ik kon het me niet voorstellen. Ik, de girl-next-door die tot vervelens toe overal over nadenkt en bewuste keuzes maakt, extreem? Maar langzamerhand begin ik haar omschrijving te begrijpen, hoewel ik het zelf eerder vastberaden of grondig noem. Misschien ben ík niet extreem, maar zijn mijn daden dat wel.
Gezondheid: is vasten gevaarlijk?
“Vandaag de dag is het een stuk gemakkelijker zich dood te eten dan te verhongeren, al is dat duizenden jaren anders geweest.” Rudiger Dahlke – Bewust vasten
Vijf dagen niet eten wordt door de meeste mensen als zeer ongezond of zelfs onmogelijk gezien. Maar, het lijf kan meer aan dan je denkt – ik denk dat elke moeder dat kan bevestigen. Hoewel ik zelf geen bevalling heb meegemaakt, heb ik wel een ander persoonlijk voorbeeld van waar het lijf toe in staat is.
Ik heb de ervaring van zes weken alleen maar over de grond kunnen kruipen, hallucinerend van de morfine. Daarna nog maandenlang amper kunnen lopen, liggen of zitten, door de immense zenuwpijn van een hernia. Toch rende ik drie jaar later een obstacle run van 14 km door mul zand, als een van de fittere deelnemers van mijn groep.
Het lichaam wil overleven
Je kunt meer dan je denkt en dat geldt ook voor energie en voeding. Het lichaam heeft allerlei ingebouwde mechanismen om zichzelf te reinigen, te blijven voorzien van brandstof en te helen.
Hoe het precies werkt mag een expert je uitleggen, maar zoals ik het begrijp heeft dat helingsproces te maken met toxines die opgeslagen zitten in vetcellen. De vetcellen worden verbrand om het lichaam brandstof te geven en daarbij komen de opgeslagen toxines vrij. Deze worden verwerkt en afgevoerd en dat zorgt voor reiniging van je lijf.
Mijn eerdere ervaringen met vasten
Ik had al eerder af en toe een dag gevast. Voor mij houdt dat in: na het avondeten niet meer eten, slapen, een dag niet eten, slapen en het eerste maal is het ontbijt. Ook heb ik twee keer twee dagen gevast (na het avondeten niet meer eten, tot 48 uur later weer een volgend (licht) avondmaal), beide met hele andere ervaringen.
Vasten tijdens een meditatieretreat in Thailand
Bewust veel minder eten dan normaal heb ik kunnen uitproberen tijdens een zevendaagse silent meditation retreat in Thailand, vorig jaar. We kregen daar twee maaltijden per dag: ontbijt om 07.30 uur en lunch om 11.00 uur. Om 18.00 uur kreeg je een kopje thee met suiker, verder dronken we alleen water.
De maaltijden waren vegetarisch en bestonden uit wat de monniken die ochtend hadden gekregen in ruil voor een zegening. Dat verschilde nogal, soms was het bijvoorbeeld rijst met gekookte komkommer en bouillon – niet per se een maaltijd waar je lang op kunt teren. Aan de andere kant was dat ook niet nodig, we mediteerden de hele dag en verbruikten dus weinig energie.
Intermittent fasting
Een andere vorm van minder eten heb ik in januari en februari van dit jaar geprobeerd: intermittent fasting (IF). IF kun je in vele soorten en maten doen, ik koos voor de versie 16-8. Dat betekent dat je per dag in een tijdsframe van acht uur kunt eten, de overige zestien uur eet je niet. Voor mij werkte eten tussen 11 en 19 uur het beste.
IF heeft veel gezondheidsvoordelen, maar de keerzijde is dat het ‘eten binnen de tijd’ een obsessie wordt. Desondanks is IF me goed bevallen, waarschijnlijk omdat het goed paste binnen mijn rustige levensstijl die maanden. Het gaf me helderheid en structuur en kostte me geen moeite.
In Thuis zonder huis lees je hoe mijn gedachten over eten en mijn eetpatroon veranderde.
Mentale voorbereiding en support
De eerder opgedane ervaringen met minder eten of niet-eten waren zeker nuttig, maar een een goede voorbereiding was nog steeds belangrijk. Ik heb me ingelezen om op de hoogte te zijn van mogelijke obstakels en hoe die te overwinnen. Het boek ‘Bewust vasten’ geschreven door Rudiger Dahlke gaf zowel praktische informatie als inspiratie over de spirituele kant van vasten.
Mentale support kwam verder nog van een vriendin die orthomoleculair therapeut is. En ik kon mijn ervaringen delen met twee Engelse vrienden waarmee ik had afgesproken om in exact dezelfde vijf dagen te vasten. In een appgroep moedigden we elkaar aan, heel motiverend om het gevoel te hebben met een gezamenlijke missie bezig te zijn.
Praktische voorbereiding
Ik zag de vijf dagen niet-eten als een tijd van rust en bezinning. Van stilte, naar binnen keren en openen voor innerlijke wijsheid. Voor heling en spirituele groei. Daar passen geen verplichtingen en werk bij, dus ik zorgde voor een hele lege agenda tijdens de vijf vastendagen plus ongeveer vijf dagen daarna.
Mijn persoonlijke ‘regels’ van het vasten
Sportvasten, sapvasten, citroensapvasten, dry fasting: er bestaan tientallen manieren om het vasten aan te pakken. Iedereen is anders en maakt zijn eigen passende regels. Voor mij waren die:
Van tevoren niet extra eten om een reserve op te bouwen.
Drinken: water, kruidenthee zoals kamille, cranberry of brandnetel.
Ik heb van nature een lage bloeddruk dus ik liet de optie open om kokoswater of bouillon te drinken wanneer ik me te slap zou voelen
Vertragen, rust en ruimte
Ok. Mijn intentie was duidelijk, mentaal en praktisch was ik goed voorbereid. Wat heb ik tijdens het vasten zelf beleefd?
Ik hield veel tijd over, omdat ik niet hoefde te koken en te eten. Dat gaf rust en ruimte voor bezinning: schrijven, mediteren, wandelen en gewoon zijn. Ik heb me niet verveeld en heb in alle opzichten kunnen vertragen.
De leegte in mijn maag voelde niet vervelend. Ik heb zelfs bijna geen hongergevoel gehad. Ik denk omdat de motivatie zo sterk was dat ik gewoon de knop omzette: eten was geen optie. Anderen zien eten of eten ruiken deed me niets.
De ruimte en het niets-hoeven vond ik heel prettig. Het gaf me een natuurlijke focus op het huidige moment. Het gaf me alle rust om uit te zoomen van de dagelijkse bezigheden en aanwezig te zijn bij elke sensatie. Die sensaties kon ik zonder oordeel bezien en accepteren.
Het is logisch dat je van alles gaat voelen, écht voelen, wanneer je niet eet. Er is een veel grotere focus op het lijf. Ironisch, want die focus is er gek genoeg minder als we er van alles in stoppen en hij gewoon zijn verteer-werk doet.
Zintuigen
Ik merkte al op dag twee een enorme verhoogde zintuiglijke waarneming. Wandelen op straat zorgde voor constante geurexplosies door de struiken vol bloesem. Mijn tastzin was extra gevoelig, waardoor in bad gaan of douchen nog fijner voelde dan normaal. Ook muziek luisteren zorgde voor een intense ervaring. Het geluid kwam niet van een kant zoals normaal, maar ik leek erin op te gaan en zelf onderdeel van het geluid te zijn.
Kou
Ik had het het grootste deel van de tijd koud. Zonder aanvoer van energie schakelt je lijf blijkbaar over op een minimumtemperatuur. Met truien, dekentjes en een dagelijks warm bad was het goed te doen, ook de hete thee was prettig.
Kramp
Ik had soms lichte spiertrekkingen en kramp in mijn kuiten en billen. Op dag vier en vijf heb ik daarom een half glas kokoswater gedronken, dat hielp wel iets.
Lage bloeddruk
Ik voelde me vaak flauw of een beetje duizelig. Even snel de trap oplopen was er niet bij. Al-les lang-zaam. Tijdens mijn dagelijkse wandeling werd ik aan alle kanten ingehaald – nog net niet door een bejaarde met rollator maar het scheelde niet veel. Ik heb biologische groentebouillon gedronken om me wat op te peppen, maar ik werd er alleen maar misselijk van.
Ik heb deze lichamelijke ongemakken niet als vervelend ervaren, ik wist dat ze zouden komen en wat de oorzaak was. Daarnaast zag ik het als oefening in overgave en uitdaging om goed te luisteren naar de signalen en behoeften van mijn lichaam.
Fysieke detox
De afvoer van gifstoffen is tijdens het vasten heel belangrijk, daarom heb ik ontzettend veel gedronken. Ik merkte dat mijn zweet erg stonk en dat ik meer last van puistjes kreeg – verhalen over ontlasting laat ik voor nu maar even. Zes dagen na de laatste vastendag ben ik naar de sauna gegaan zodat ik de laatste afvalstoffen eruit kon zweten.
Terug naar een normaal eetpatroon
Het weer opbouwen van je eetpatroon is het belangrijkste onderdeel van het vasten. De spijsvertering heeft compleet stil gelegen dus bepaalde enzymen ontbreken in je maag en darmen en moeten weer aangemaakt worden. Ik ben uitgegaan van een opbouwtijd van ten minste tien dagen. Na die tien dagen at ik weer hetzelfde soort voedsel als voor het vasten. Het lastigste vond ik het vinden van een goede balans. Het was best even zoeken naar wat te eten, hoeveel en wanneer.
Ook proberen? Begin met één dag
Als je nog helemaal geen ervaring met vasten hebt, maar je bent wel nieuwsgierig, leg jezelf dan niet meteen vijf dagen niet eten op. Probeer eerst één dag niets te eten. Goede vriend Raymond kreeg het idee van vasten vanuit verschillende hoeken op zijn pad en werd enthousiast van mijn verhaal. Hij vastte één dag en zei daarover:
“Het valt reuze mee en het is interessant wat er allemaal in me gebeurt. Ik had veel meer tijd over en veel inspiratie om te schrijven. Oh en iets heel fascinerends gebeurde! Ik werd altijd tussen 9 en 10 wakker en vanochtend werd ik om 7 uur wakker, klaarwakker en uitgerust. Dat zegt echt veel: dat ik óf niet goed eet, óf teveel eet, óf dat er meer winst te boeken is in hoe ik me voel. Het was een mooie ervaring en ik ga het binnenkort nog een keer doen, als een soort sabbath.”
– lifecoach Raymond Zijderhand
Wat is er veranderd?
Ik kies nu zoveel mogelijk voor biologisch eten. Hoewel ik geen geld over heb, heb ik er wel geld voor over. Jammer voor de portemonnee, mijn lijf is belangrijker. In een biologische broccoli zitten nu eenmaal zoveel meer voedingsstoffen dan in een ‘gewone’ broccoli. Daar zou ik er bij wijze van spreken vijf van moeten eten om dezelfde vitaminen en mineralen binnen te krijgen. Ik kies bewust waar ik mijn lijf mee voed. Nog steeds geniet ik van een lekkere koek of een ijsje op z’n tijd, maar bewuster dan ik deed.
Van rationeel naar intuïtief eten
Ik eet niet meer uit gewoonte of ‘op de klok’, maar wanneer ik er behoefte aan heb. Niet meer de porties zoals ik ze gewend ben, maar waar ik behoefte aan heb. Niet meer wat betaalbaar is, maar waar ik behoefte aan heb.
Dit voelt veel lichter en meer bevredigend. Hoewel ik al heel bewust at, heeft het vasten me toch weer een verdieping opgeleverd. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en ben van plan het in de herfst weer te doen.
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Al een tijdje stond een Ayahuasca ceremonie op mijn wensenlijstje en in het voorjaar van 2018 vielen alle puzzelstukjes op hun plek: dit was het juiste moment. Voor het eerst werd de sluier die de realiteit zorgvuldig bedekt, eventjes voor me weggenomen.
Ik deed het uiteraard niet zomaar. Van alle pijnstukken die er te helen zijn was er op dat moment één het duidelijkst. Eén blokkade hield me tegen om te groeien, op allerlei vlakken van mijn dagelijks leven. Omdat ik bijna mijn boek zou uitbrengen, werd het nog noodzakelijker om het probleem te tackelen.
Wat was de blokkade?
Diep van binnen klonk in mij de vraag: ‘mag ik er zijn?’. Een vreemde vraag, want ik ben er, ik besta. Dus hoe kan ik er níet zijn of mogen zijn? Tja, rationeel gezien klopt er weinig van, maar gevoelsmatig kon ik er niet van op aan dat ik er mocht zijn – ik wilde vooral niet teveel aandacht opeisen, dat zou storend zijn voor anderen. Het zorgde voor onbewuste patronen die in allerlei situaties door sijpelden. Ik cijferde mezelf weg, om het anderen naar de zin te maken en durfde mijn plek niet in te nemen. Ik durfde mijn open, spontane, authentieke, ware zelf niet te zijn.
Mijn mening geven of me inhouden?
De vraag ‘mag ik mij/mijn stem laten horen?’ is daar nauw mee verbonden. Mag ik laten weten wat ik ergens van vind of wordt mijn mening niet gehoord? Het was niet vanzelfsprekend dat ik gehoord werd, waardoor ik me vaak inhield. Of ik trok me terug, wanneer ik probeerde mijn mening te geven en gelijk op weerstand stuitte.
Overtuigingen over mijn letterlijke stemgeluid
Hierbij hoort ook dat ik erg onzeker was over het geluid van mijn stem. In mijn vorige relatie, sommige vriendschappen en in mijn familie werden jarenlang grappen gemaakt over mijn fluwelen stem. Dat mijn stem snerpend en niet om aan te horen is, ging ik geloven. Zingen deed ik nooit, behalve als ik alleen in de auto zat.
Wat ik me nog haarfijn kan herinneren is de schaamte over het solo zingen in de derde klas van de middelbare school. Met klotsende oksels zong ik ‘Killing me softly’. Ik kon me prima inleven in het langzaam en zachtjes doodgaan. Voor mijn zangprestatie kreeg ik een 7. Ik kon het niet geloven! Blijkbaar was er een grote kloof tussen hoe ik mijn stemgeluid ervaarde en hoe anderen mij hoorden.
Het is allemaal terug te voeren op… vroegâh
Zelfs met de meest liefdevolle opvoeding is de kans groot dat een kind manieren zoekt om gewaardeerd te worden. Om het gevoel te krijgen liefde ‘waard’ te zijn. Ook al doen ouders nog zo hun best, een kind heeft een eigen belevingswereld met bijbehorende logica. Of het nu hard studeren (slim zijn) is, veel werken, de leukste thuis zijn, altijd iedereen helpen of zich terugtrekken, elk kind heeft zo zijn overlevingsstrategie ontwikkeld. Waarom was het voor mij zo lastig om mijn plek in te nemen en mijn stem te laten horen?
Jong geleerd, oud gedaan
Mijn overlevingsstrategie is om geen aandacht op te eisen. Dat is me zo vertrouwd dat ik, nu ik volwassen ben, hetzelfde gedrag vertoon om gewaardeerd te worden. Als oudste in het gezin en met een zieke vader, was mijn strategie om me weg te cijferen. Om braaf te zijn, vooral niet op te vallen en bij conflicten de wijste te zijn. Handig daarbij was om gevoelig te zijn voor de sfeer in huis en het gemoed van de andere gezinsleden, zodat ik me daaraan kon aanpassen.
Geen aandacht willen opeisen werd een probleem toen ik begin 2015 startte met ondernemen. Als ondernemer heb je iets te verkopen en om potentiële klanten dat te laten weten, moest ik zichtbaar zijn. Mijn plek innemen. Mezelf laten horen.
Je snapt het probleem.
De behoefte aan zichtbaarheid was toch aanwezig en onbewust koos ik een veilige manier om mijn stem te laten horen: ik schreef een boek. Ik werkte er in alle rust en in mijn eigen bubbel aan, ik gooide het de wereld in… en dook weer gezellig terug in mijn bubbel. Lezingen en workshops geven, podcasts opnemen en praten voor een camera: ik deed het allemaal wel, maar niet met volle overtuiging. Tot ik besefte, als ik een boek uitbreng, moet ik er ook voor gaan stáán. Wie anders dan ik, kan dat doen?
Moeder Ayahuasca heelt wat geheeld moet worden
Een maand voordat mijn boek verscheen, dronk ik voor het eerst Ayahuasca. Ik voelde heel duidelijk mijn intentie. Ik wilde mijn gevoel er niet te mogen zijn, helen. Wat ik te zien kreeg tijdens de ceremonie en de effecten die het daarna op me had, had ik nooit kunnen bedenken.
De ervaring die ik kreeg was een hele mooie. Mijn reis gaf beelden die me deden denken aan Thailand, India, de Amazone. De meest rijke kleuren, vormen en geluiden kwamen voorbij. Allerlei energieën gingen door me heen, mijn armen en benen trilden en schokten. Onbewust maakte ik uitstrekkende en grootste bewegingen. Wat overheerste was een gevoel van diepe vreugde en dankbaarheid.
De dagen na de sessie merkte ik een enorm verschil in mijn bekkengebied en keelgebied. Beiden waren gereinigd, geopend en voelden lichter. Nu ik erover nadenk is dat heel logisch, want het wortelchakra staat voor ‘ik ben’ en het keelchakra staat voor ‘ik spreek’.
Mijn stem is letterlijk helderder geworden, ik kan ineens mooi zingen. Misschien zou ik nu wel een 8 krijgen voor een solo 🙂 Ook zijn er blokkades in mijn bekkengebied opgelost. Fysiek merk ik dat doordat mijn ene knie in kleermakerszit ineens 20 centimeter lager richting de grond kan zakken, ik hoef ‘m nu niet meer te ondersteunen tijdens het mediteren.
Mijn plek innemen en mijn stem laten horen
Deze fysieke veranderingen zijn symbolisch voor de innerlijke veranderingen, die nog veel belangrijker zijn. In de praktijk neem ik meer mijn ruimte in, ik kies voor mijn eigen belang. Ik durf nu aan te nemen dat mensen graag in mijn buurt zijn en graag naar me luisteren. Juist door mijn waarheid te vertellen of hen in de richting van hun eigen waarheid te wijzen, waarderen ze me, ook als het niet is wat ze verwachtten te horen.
Een maand na mijn eerste Ayahuasca ceremonie kwam mijn boek uit. En zoals het met alle inzichten gaat, ging het werkelijk (be)leven van mijn inzichten met ups en downs. Maar alle lieve mailtjes en complimenten over mijn boek gaven me elke keer weer bevestiging dat ik op de juiste weg zat. In elk interview leerde ik stelliger te zijn en mijn waarheid te spreken.
De Disneyfilm Moana (2016) gaat precies over dit thema. Moana, de dochter van een Polynesisch stamhoofd, voelt een diepe drang om op zee op ontdekking te gaan. Alleen, binnen haar gemeenschap wordt dat als eng en onveilig gezien, dus ze valt erg uit de toon. Haar vader verbiedt haar het water op te gaan, maar gelukkig is daar haar wijze oma die haar aanspoort naar haar inner voice te luisteren.
You are your father’s daughter Stubbornness and pride Mind what he says but remember You may hear a voice inside And if the voice starts to whisper To follow the farthest star Moana, that voice inside is Who you are Fragment uit Where you are – Moana
In de film wordt duidelijk dat de hele gemeenschap eronder lijdt dat Moana haar plek niet inneemt. Rara… wat zal ze kiezen, de roep van de zee of een voorspelbaar leven op het eiland?
Samen zingen zorgt voor een enorme verbinding
Net als Moana koos ik voor mijn inner voice. Toch blijft het een uitdaging om ‘m goed te horen, dus zoek ik graag gelijkgestemden op.
In december ging ik naar een singing circle van Loving Light in Amsterdam. Een avond lang heartsongs, rainbow family en medicine songs zingen, begeleid door gitaar, ukelele en viool. Intunen op de vibe van de groep, het was pure meditatie. Een aanzwellende symfonie van stemmen of een intiem, kwetsbaar geluid, alsof we met 35 man een baby’tje in slaap zongen.
Het was helend om de harmonie van onze stemmen te ervaren en onze vibratie te verhogen. Om tegelijk de trilling van mijn eigen stem in mijn lijf te voelen en te luisteren naar de stem van de groep. Ik kreeg kippenvel en een grote glimlach als iemand spontaan de tweede stem begon te zingen. Mijn hart sprong daarvan open. Ik wil meer van dat!
Een halfjaar na mijn eerste reis met Moeder Ayahuasca
Ik geniet van mijn stem en zing nu elke dag. Van Amazing Grace (geweldige versie door het contrast van het nummer en de setting) tot Andre Hazes – Kleine jongen (pure wijsheid) tot boeddhistische mantra’s als Suddhosi Buddhosi, heerlijk. Heb zelfs meerdere complimenten gekregen over hoe prettig mijn stem is om naar te luisteren. Luister deze podcasts en oordeel zelf.
Wat is jouw missie?
Ik wilde antwoord op de vraag: mag ik er zijn…
Moana worstelt om haar plek binnen de gemeenschap in te nemen…
Jij doet je best om jouw innerlijke stem te volgen…
Het is het resultaat van het willen leven van onze zielsmissie.
Iedereen is met een missie op deze wereld gekomen en zolang iedereen deze missie leeft, stroomt en groeit alles vlekkeloos. Helaas blijven velen door oude conditioneringen, op hun veilige en bekende plek zitten. Dat doet niet alleen het individu pijn, maar de hele gemeenschap. Op alle niveaus geldt dat: het niveau van het gezin, op de werkvloer, een stad of de wereld. Hoe meer mensen hun zielsmissie leven, hoe beter dat is voor het geheel.
Ik moet mijn stem laten horen. Punt.
Nu me dit duidelijk is geworden, voel ik het werkelijke belang van mijn plek innemen. Ik mag me niet meer wegcijferen. Ik móet juist aandacht vragen. Vaak gaat dat goed (als ik een blog als dit schrijf) maar wanneer ik mijn oude patroon weer voel opkomen weet ik wat te doen. Ik zet de soundtrack van Moana op en heb binnen no time mijn spirit weer terug.
Ik gun jou dat je jouw missie leeft en dat je jouw plek op de wereld durft in te nemen, hoe klein of groots die ook is. Ben erg benieuwd naar jouw ervaring, herkenning of aanvulling op deze blog. Laat het hieronder weten!
Steun je lokale schrijver Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
Loslaten kun je niet actief doen. Het gebeurt wanneer je er klaar voor bent. Wat je actief kunt doen is aandacht geven aan dat waar je bang voor bent. Wanneer je dat doet, voel je je lichter en merk je dat je iets losgelaten hebt. Wat je actief kunt doen is aandacht geven aan dat waar je bang voor bent.
Stel, mijn baas waardeert me niet…
Denken in doemscenario’s gaat razendsnel en gebeurt vaak als je al gestrest bent. Stel, mijn baas waardeert me niet. Hij commandeert me in het rond en neemt al mijn harde werk voor lief. Ik heb het gevoel dat ik het maar moet slikken. Want…
Wat als ik hem de waarheid zeg? Dan is hij ontevreden over me en zal hij er alles aan doen om me te ontslaan.
Wat als hij me ontslaat? Dan heb ik geen inkomen meer en kan ik mijn huur niet meer betalen.
Wat als ik mijn huur niet meer kan betalen? Dan word ik mijn huis uitgezet.
Wat als ik mijn huis word uitgezet? Dan ben ik dakloos en vind ik misschien geen baan.
Wat als ik dakloos ben en geen baan vind? Dan ben ik hongerig, ongelukkig en zal ik steeds verder afglijden.
Dat zou een gedachtegang kunnen zijn. Het is uiteindelijk de angst voor hongerig en ongelukkig zijn en steeds verder af te zullen glijden, die ervoor zorgt dat ik niet tegen mijn baas in ga en genoegen neem met een baas die me niet waardeert.
Hoe kun je een angst loslaten?
Doorleef het nare gevoel, in plaats van dat je ervoor wegloopt. Ik zal het illustreren met een voorbeeld: je bent bang wat er op vakantie mis kan gaan en bent daar veel mee bezig. Je ligt er zelfs wakker van. Je wilt het graag loslaten, want je weet dat het piekeren geen zin heeft, maar je kunt er niet mee stoppen. Geef aandacht aan de onderliggende angst: ga na wat er allemaal mis kan gaan en schrijf dat een voor een op, tot je niets meer kunt verzinnen. Dan bedenk je per punt waar je bang voor bent en daarna per punt wat je zou doen als dat zou gebeuren. Daarachter zet je hoe je daar een maand later op terug zou kijken. Oftewel, je geeft je gepieker serieuze aandacht en onderzoekt wat het is, dat je angst oproept. Bijvoorbeeld:
Wat kan er misgaan? Ik kan ziek worden van het eten, zo erg dat ik naar het ziekenhuis moet. Waar ben je bang voor? Dat ik mijn halve vakantie mis Dat ik een dodelijk virus oploop Dat ik in een heel armoedig ziekenhuis terechtkom Dat ik de artsen niet begrijp door de taalbarrière Wat zou je doen als dat zou gebeuren? Als ik mijn halve vakantie mis – dan boek ik een nieuwe vakantie Als ik een ernstig virus oploop – dan laat ik me behandelen en neem ik medicatie Als ik in een heel armoedig ziekenhuis terecht kom – dan bel ik mijn zorgverzekering Als ik de artsen niet begrijp – dan zoek ik een tolk of gebruik ik Google translate Hoe kijk je er een maand later op terug? Als ik mijn halve vakantie mis – dan ben ik blij om weer thuis te zijn Als ik een ernstig virus oploop – dan ben ik blij dat ik het heb overleefd Als ik in een heel armoedig ziekenhuis terecht kom – dan vertel ik lachend en gierend de horrorverhalen aan mijn vriendinnen Als ik de artsen niet begrijp – dan ben ik trots op mezelf dat ik me toch heb weten te redden
Stress en gepieker loslaten
Je relativeert je angsten en hierdoor lost je oorsponkelijke wens: ‘ik wil mijn gepieker over wat er mis kan gaan op vakantie loslaten’ op. Zo zou je dat ook in het eerste voorbeeld kunnen doen. Vraag je af: als ik tegen mijn baas inga (of hem de waarheid zeg, of ontslag neem, of … vul maar in), wat kan er dan gebeuren? Waar ben ik bang voor? Wat zou ik doen als dat zou gebeuren en hoe kijk ik daar een maand later op terug? Als je dit onder ogen durft te zien ontstaat er ruimte. Zonder actief los te laten, is het vanzelf gebeurd.
‘Wat je bezit is op weg naar anderen.’ Toen ik deze dichtregel van Willem Hussem jaren geleden voor het eerst las, vond ik hem prachtig – en ook een tikkeltje weemoedig. Dat is inmiddels veranderd. Nu raken me de woorden nog net zo, maar ze zijn gaan glimmen: de weemoed is geweken voor lichtheid en plezier.
Meer aandacht, minder spullen
De verandering gebeurde doordat ik besloot om meer aandacht te besteden aan de dingen die ik écht belangrijk vind. Eigenlijk wist ik het al: dit zijn voor mij dus geen ‘dingen’ maar zaken zoals tijd doorbrengen met familie en vrienden, iets ondernemen, iets leren, muziek beluisteren, lezen, spelen of juist helemaal niets doen. Ik begon te vinden dat de materiële dingen om me heen juist erg veel ruimte in beslag nemen – niet alleen fysiek maar ook in mijn dagelijks denken en doen. En zo besloot ik om mijn bezit nader te bestuderen en te gaan ‘ontspullen’.
Op zoek naar rust
Want al die spullen in mijn huis, daar werd ik nogal onrustig van. En dat is ook niet gek, want: rommel is de verzameling van al die dingen waarover je nog geen keuze hebt gemaakt – en waar je dus nog iets mee moet. Die enveloppe op de eettafel – die je nog niet eens geopend hebt. Die mooie blouse waarvoor je 3 jaar geleden een vermogen hebt betaald – en je hebt hem sindsdien twee keer aan gehad. Deze dingen blijven tegen je praten: de enveloppe fluistert ‘maak me open, maak me open’, en de blouse ‘je zou me echt vaker aan mogen doen, hoor’. Allemaal dingen die aandacht trekken zodra je blik erop valt: dat geeft geen fijn gevoel. Wil je dat werkelijk de hele tijd meemaken? Nee dus.
Tabula rasa…
Alleen – waar moet je beginnen als je huis vol met voorwerpen zit die je eigenlijk liever niet meer om je heen hebt? Moet je het boekje van Marie Kondo bij de hand nemen en beginnen om je kleding te reduceren naar een minimale set? En vervolgens je boeken? Je papieren, je andere dingen, spullen waaraan je gehecht bent? En dan de hamvraag: hoe zou ik ooit voldoende tijd kunnen vrijmaken voor zo’n rigoureuze opruimactie?
… of opruimen met beleid?
Gelukkig kan het ook anders, zo leer ik van Iris. Jawel, zij heeft haar werk ervan gemaakt om anderen te helpen bij het opruimen. Ik vind het leerzaam: er zijn technieken zijn om te kiezen wat je om je heen wilt hebben en wat dus niet. Er zijn methodes hoe je je omgeving stapsgewijs zo inricht dat het voor jou fijn voelt. Het is handig om elk voorwerp een eigen plek te geven. Wat een opluchting om het opruimproces niet alleen te hoeven opstarten.
In Thuis zonder huis wordt uitgebreid ingegaan op het proces van loslaten en ontspullen, bestel het boek hier.
De spullen mogen weg…
Gaandeweg het opruimen neemt mijn plezier toe. Het verbaast me hoe trots ik kan zijn op een mooi opgeruimd plankje met slechts een fractie van de spullen die er eerder op hadden gelegen. Ik houd enkele dierbare dingen, waar ik graag naar kijk. Van de nieuwe ruimte word ik daadwerkelijk rustiger. Het lijkt alsof de dingen nu kunnen ademen omdat ze meer lucht om zich heen hebben gekregen. Ik snuif de nieuwe leegte op en voel me licht en blij.
… en naar anderen toe
En dan is er nog de verzamelplek van spullen die mijn huis mogen verlaten. Waar gaan ze naar toe? Zal ik ze weggooien? Nee dus, zonde. Weggeven aan vrienden? Dat voelt alsof ik hen opschep met een afdankertje, of opzadel met een probleem dat ikzelf liever niet in huis hebt. Hm. De kringloop dan? Misschien een goede oplossing. In de praktijk blijkt dit inderdaad voor mij het beste te werken. Wat een goed gevoel krijg ik nadat de aanpakkende mannen de spullenberg uit de gang hebben verwijderd en ik de deur achter hen dicht kan doen: Wat ik bezit is op weg naar anderen.
En nu?
In de laatste maanden hebben veel dingen mijn huis verlaten. En er komen ook niet meer zo veel dingen bij. Maar af en toe sluipen weer wat oude gewoontes binnen: op weg naar een andere kamer wil ik iets op een willekeurige plek droppen. Of ik betrap me als ik iets in een la wil proppen om hem daarna weer lekker dicht te kunnen schuiven: abracadabra, weg is de rommel. Het goede nieuws is natuurlijk dat ik bewust ben van mijn gedrag: ik kan nu ook een andere keuze maken.
Ik kies voor eenvoud
Het behouden van de nieuwe orde vereist in mijn geval wel aandacht en discipline – ondanks dat ik opruimen leuk ben gaan vinden. Maar daar ben ik geenszins alleen mee, weet ik. Willem Hussem, de auteur van de prachtige dichtregel hierboven, zei over zijn werk: ‘Ik heb er een leven aan gewerkt om mijn werk zo eenvoudig te krijgen. Ik moet die eenvoud elke keer opnieuw op mezelf veroveren’. Hoe herkenbaar vind ik dit. En ik verheug me er nu al op om weer eens een hele dag de tijd te nemen om mijn bezit onder de loep te nemen en toe te werken naar meer eenvoud. De gedachte alleen maakt me helemaal blij.
Geschreven door Brit, bezit een eigen huis, heeft een passie voor koffie en taal, liefhebber van tiny houses.
