[ BLOG ] Met mijn lieve vriendin Lotte sprak ik over schaamte, hoe bevrijdend het is om te uiten waar je je voor schaamt. Bevrijding, daar ga ik voor. Eerder ervoer ik bijvoorbeeld hoe bevrijdend het is om excuses aan te bieden of om kwetsbaar te durven zijn.
Na ons gesprek dacht ik: waar schaam ik me eigenlijk voor? Is het iets heel gênants? Iets met poep of een dronken bui? Of iets dat ik heb gezegd, dat niet zo netjes was? Misschien is dit een betere vraag:
Wat is het, dat ik niet wil dat je over mij weet?
Die vind ik makkelijker te beantwoorden. Wat ik niet wil dat jij, lieve lezer, over mij weet, is dat ik soms geld moet lenen om rond te komen – ondanks mijn lage vaste lasten. En dat ik af en toe in de horeca werk om bij te verdienen.
Zo.
Dat is eruit.
Ik wil natuurlijk dat je dat niet weet, omdat ik bang ben dat je dan slecht over me denkt. Namelijk precies de zelfveroordelende gedachten die ik zelf heb:
- Ik verkoop niet genoeg boeken dus ik ben een mislukte schrijver.
- Ik ben afhankelijk en zwak, want ik moet geld lenen.
- Ik ben lui en kan niet voor mezelf zorgen.
Ik weet ook wel dat dat niet waar is, maar de gedachtes zijn er toch.
Putjesschepper of projectcoördinator?
Mijn vader zei vroeger altijd: ‘Doe je best op school, of wil je soms putjesschepper worden, of loempia-vuller?’ Het is me nog steeds niet duidelijk of dat toen ter tijd bestaande banen waren of dat hij loze klusjes verzon om zijn bewering kracht bij te zetten. In ieder geval begreep ik toen dat het belangrijk was om (zeker als vrouw) onafhankelijk te zijn en je eigen boontjes te doppen, het liefst door een ‘goede’ baan te hebben.
Toen ik in 2017 naar een training van Byron Katie wilde en daar geen geld voor had, had ik binnen een week een ‘goede’ baan als projectcoördinator in de forensische psychiatrie. Niet dat mijn CV enige ervaring in die sector aantoonde, maar blijkbaar waren mijn levenservaring en nieuwsgierigheid genoeg.
Bijverdienen via Temper
Putjesschepper of projectcoördinator… Wat het werk ook is, ik ben niet te beroerd om hard te werken. Daarom klus ik bij via Temper, bijvoorbeeld achter de espressobar in het Zaans Medisch Centrum. Grappig genoeg heb ik deze tekst daar geschreven, tijdens de stille momenten.
Temper is een online platform waar je als ZP-er makkelijk eenmalige klussen in de horeca en catering kunt aannemen. Voor mij is het handig om me niet te hoeven binden. En daarbij is vervelend werk toch nét iets beter te doen wanneer ik weet dat ik na vandaag nooit meer terug hoef te komen. Maar meestal is het werk best ok en heb ik leuke gesprekken met collega’s. Of in ieder geval interessante gesprekken.
Met een kopje thee staan we achter de bar te hangen ‘wat eigenlijk niet mag van de baas, maar ik werk hier al 34 jaar dus we doen het toch, dat verdienen we wel, vind je niet? Hij zit toch in bespreking. Maarre, wat doe je nog meer naast dit werk?’
‘Ik ben schrijver.’
‘Oh, wat schrijf je dan?’
‘Nu voornamelijk blogs, en ik heb vorig jaar een boek geschreven.’
‘Zo zo. Een kinderboek ofzo?’
‘Nee, het gaat over situaties en verhalen uit mijn eigen leven.’
Ze recht haar rug en zet haar kop thee neer: ‘Nou meissie, begrijp me niet verkeerd hoor, maar je komt toch pas net kijken? En dan heb je al iets te vertellen?’
Waarom werk ik?
Ik ben niet te beroerd om hard te werken, zolang ik maar weet welk doel het dient. Mijn tijd is immers eindig en dus kostbaar. Het doel van mijn tijd inleveren voor geld is dat het me in staat stelt om me de rest van de tijd bezig te houden met mijn persoonlijke ontwikkeling, schrijven en… lummelen. Oftewel, niksdoen, aanklooien, rommelen of lanterfanten.
Ja, dat wil iedereen wel. Maar geld verdienen is belangrijker… toch?
Met het nietsdoen maak ik ruimte vrij, ruimte waarin de mooiste ideeën kunnen ontstaan. Een leegte waarin ik ongeremd kan creëren, vanuit verbinding met mezelf en met een liefdevolle blik op de wereld. Dat sluit perfect aan op mijn wens om te ervaren en te delen.
Ruimte maken voor creativiteit
De ruimte die ontstaat door niets te doen is vergelijkbaar met het gevoel dat je op vakantie krijgt, op het moment dat je alle stress van thuis achter je hebt gelaten en je geen idee meer hebt welke dag het is. In die rust ben je zo helder dat er ineens allerlei slimme oplossingen en frisse ideeën in je opkomen.
Omgekeerd ken je misschien het gevoel dat je onder druk moeilijk keuzes kunt maken. Of dat je niet creatief kunt zijn als je van alles te doen hebt.
Daarom doe ik graag niks
Ik zorg in ieder geval dat ik weinig verplichtingen heb – als ik vier afspraken in een week heb, noem ik dat een drukke week. Ik kijk wat de dag brengt, zonder iets te forceren. Waardoor ik vaak, terugkijkend op de dag, veel voor elkaar heb gekregen.
Ik verdien heus wel íets, mijn ervaring is dat ik precies krijg waar ik behoefte aan heb. Meestal kom ik precies uit, dan komt er net een nieuwe opdracht of grote order binnen op het moment dat ik een factuur moet betalen. Ik krijg veel betaald werk als ik veel energie heb, en minder als ik mijn tijd nodig heb om naar binnen te keren.
Maar feit is dat mijn inkomen onregelmatig is en soms niet genoeg om van rond te komen. Dat hele nietsdoen klinkt dus leuk en aardig, maar wanneer mijn bankrekening de nul steeds dichter nadert, laat schuldgevoel zich zien.
En daar zit de schaamte…
Dat ik bijverdien in de horeca is nog tot daar aan toe. Maar dat ik (blijkbaar) niet genoeg betaald werk heb en dat mijn schrijven nog niet genoeg oplevert, waardoor ik gedwongen ben geld te lénen…? Daar schaam ik me voor.
Want hoe kan ik nu niks doen in combinatie met geld moeten lenen, aan mezelf verantwoorden? Er is me altijd geleerd dat lenen niet slim is. Dat je eerst moet sparen voordat je iets kunt uitgeven. Tuurlijk, dit is óók waar, maar omdat deze overtuiging me zo belemmert, kan ik me afvragen of er een ander perspectief mogelijk is.
Hoe staan de zaken ervoor? Ik heb momenteel een schuld van 1200 euro. Voor de één een fortuin, voor de ander een schijntje. Voor mij… te overzien. Wel komt er nog bij dat ik straks zes weken naar India ga, waarvoor ik ook geld zal moeten lenen. Oei.
Een ander perspectief is mogelijk
Stap één is dat ik eerst maar eens eerlijk aan mezelf en de wereld moet toegeven hoe het ervoor staat. Bij deze.
Verder oefen ik om mijn schulden te zien als investering in mezelf. Soms moet je eerst investeren, zodat je daar later de vruchten van kunt plukken. Ik ervaar het als een enorme luxe om veel tijd te hebben voor spirituele groei en helen van zowel persoonlijke patronen als collectieve trauma’s.
Gelukkig heb ik iemand gevonden die me het geld om in India uit te geven, wil lenen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Wanneer ik terug ben uit India vertrouw ik erop dat ik de schulden kan terug betalen. Ik vind dan ongetwijfeld een manier die me in staat stelt te doen wat ik te doen heb. Ik ga vast verder met nietsdoen, dan laat die manier zich vanzelf zien.
Nou… *klikt op blog publiceren*, dag schaamte, hallo bevrijding!
Steun je lokale schrijver
Ben je op de een of andere manier geraakt of geïnspireerd door mijn schrijven? Heeft het je geholpen om je perspectief te veranderen? Mocht je het leuk vinden om iets terug te doen, kun je me op de volgende manieren supporten:
- Laat een reactie achter onder dit bericht op of social media, alleen al een emoticon laat me weten dat je meeleest en -leeft!
- Deel mijn website of een van mijn blogs op jouw social media en tag me in je bericht. Ik ben actief op Facebook, Instagram en LinkedIn.
- Organiseer een huiskamerlezing of tip je baas dat ik in te huren ben om een lezing te geven.
